It had to happen.

Waaraan ze hem herkende wist ze niet, het was niet de tatoeage die op zijn rechter bovenarm stond. Want deze zag ze pas nadat hij halt had gehouden. Die tatoeage was enkel een bevestiging op wat ze al wist. Het was ook niet zo dat ze hem herkende van een foto die de politie aan haar had laten zien, want daar had hij niet tussen gezeten evenals bijna alle andere leden van zijn bende. Misschien waren het zijn ogen, die zoekend over de mensen massa heen gingen en uiteindelijk op haar bleven rusten. Het kon ook zijn grijns zijn, een grijns vol triomf. Een grijns die haar vertelde dat hij zijn doel bijna had bereikt. Hij had haar gevonden. Het enige wat hij nog moest doen was een eind maken aan haar leven. Haar hart dat voor een kort moment was gestopt met slaan, ging nu als een razende te keer. Alle kleur trok weg uit haar gezicht, ze had de man voor minder dan een seconden in zijn ogen gestaard. Maar één blik was genoeg om te weten, dat ze moest rennen. Moest rennen voor haar leven. Met een ruk draaide ze zich om, begon te rennen. Ze duwde mensen aan de kant, baande zich een weg door de mensen massa heen. Ze was niet ver van het winkelcentrum, als ze daar wist te komen kon ze misschien ongemerkt een winkel in komen. Voor die man wist in welke winkel ze zich schuil hield, was de politie er hopelijk wel. Er werd wat geschreeuwd, maar of het tegen haar of de man die haar volgde was wist ze niet. Ze besteedde er ook geen aandacht aan, ruw duwde ze iemand die haar de weg versperde aan de kant. Iets wat ze onder normale omstandigheden nooit zou hebben gedaan. Weer werd er geroepen, nu was er zeker van dat het tegen haar was gericht. Al drongen de woorden niet tot haar door. De neiging over haar schouder te kijken, om de afstand tussen haar en de man te schatten was groot. Maar ze wist dat dit haar enkel zou vertragen, en dat moest ze niet hebben. Elke seconden telde nu, zolang de mensen zijn weg blokkeerde zou hij niet op haar schieten. Maar zodra hij dicht bij genoeg was, zo dicht bij dat hij haar aan kon raken. Dan was het voorbij, dan was het over. Toch wist ze dat ze hier weg moest, weg uit de drukte. Weg bij de mensen die haar de weg versperde. Wetende dat er over enkele meters een zijstraatje was, die naar het winkelcentrum leidde begon ze van richting de veranderen. Ze baande zich een weg door de mensen heen, bijna viel ze doordat ze tegen een jongetje van een jaar of vier aan liep. "Sorry." mompelde ze, zonder haar pas te verminderen liep ze door. Het jongetje begon te huilen, normaal gesproken was ze omgekeerd en had ze nogmaals haar excuses aan geboden. Maar nu kwam dit niet eens in haar op. Eindelijk was ze weg uit de mensen massa, waardoor ze haar pas kon versneller. Zo snel als ze kon rende ze door het straatje, wierp een korte blik over haar schouder. De man was nog niet in zicht, toch was ze er vrij zeker van dat hij wist dat ze dit straatje in was geslagen. Op het moment dat ze haar blik weer voor zich richtte, wat het al te laat. Ze liep tegen iemand op, wankelde. Om te voorkomen dat ze onderuit ging greep ze zich aan de arm van degene vast tegen wie ze opgelopen was. "Sorry." mompelde ze, waarna ze diens arm los liet en haar vlucht weer vort wou zetten.

[Only Joël en Stefanie]

Joël was onderweg naar het winkelcentrum. Hij had nood aan wat nieuwe cd's van enkele bands. Rustig liep hij door het straatje met zijn muziek in zijn oren. Zachtjes ging zijn hoofd ritmisch mee op de muziek. De snelle opeenvolgende voetstappen hoorde hij niet omdat het liedje luid in zijn oren galmde. Maar toen iemand tegen hem aan liep en zijn arm greep werd het hem echter wel duidelijk. Om zich niet onderuit te laten trekken gaf hij een ruk aan zijn arm waardoor de persoon wel weer vooruit zijn vliegen, zijn oortje was inmiddels uit zijn oor gevallen en hij hoorde een gemompelde sorry. Maar hij herkende de stem die dat zei meteen. Alice. Met een ruk keek hij om en zag haar gezicht, meteen wist hij wat er aan de hand was. 'Alice, maak dat je hier wegkomt. Wie of wat er ook achter je aan zit ik zorg wel dat hij niet verder kan. Ga schuilen in een of andere sportwinkel, waar ik je vind. Ik kom je direct achterna. Maar ga!' Met een serieuze blik keek hij haar aan. De jongen zou alleen de doorgang gaan baricaderen, hij zou zichzelf niet in gevaar gaan brengen net zoals hij aan haar beloofd had, maar ze moest gaan. Nu! Al gauw keek hij naar de weg achter zich en zag een eindje verder van hen een man het straatje inslaan. Kort keek hij rond en naast hem stonden enkele kartonnen dozen. Misschien zou het niet veel uithalen maar het vertraagde die persoon waarschijnlijk wel. Zonder erbij na te denken duwde hij de dozen op het pad. Vervolgens draaide hij zich om en greep haar hand vast. Dan zouden ze samen maar weg gaan. Dat moest nu. 'Gewoon blijven rennen, en niet omkijken.' Dan begon Joël hard te rennen, dit tempo kon ze zowiezo wel volgen, want meestal was zij sneller als hem. En als ze niet zou kunnen volgen dan moest hij haar laten gaan en die man zelf moeten tegenhouden. De jongen had een gespannen houding, maar deels ook een angstige, al liet de blik in zijn ogen dat niet zien. Want daar was niets meer in te lezen. Nu ging het gewoon om veiligheid en snelheid, in het winkelcentrum konden ze in een winkel binnengaan en zich verstoppen, eventueel de politie bellen, maar die was de man misschien al op het spoor.

'Alice, maak dat je hier wegkomt. Wie of wat er ook achter je aan zit ik zorg wel dat hij niet verder kan. Ga schuilen in een of andere sportwinkel, waar ik je vind. Ik kom je direct achterna. Maar ga!' Een moment hapte Alice naar adem. Dit mocht niet! Waarom was ze nu juist tegen hem aan gelopen? Ze had hem hier buiten willen houden, en het had er op geleken dat het haar zou lukken. Maar nu was ze tegen hem op gerend, stonden ze tegen over elkaar na iets meer dan een week. Het gevaar was plots zo dicht bij. "Joël maak dat je weg komt." siste ze, keek op recht in zijn bruine ogen. De angst hem te verliezen overviel haar plots, ze was niet in staat wat te zeggen. Niet in staat zich te verroeren. Ze stond als aan de grond genageld, keek toe hoe hij enkele kartonnen dozen op het pad duwde. Ze wou hem zeggen dat hij moest rennen, voor de man hem zag met haar. Maar de woorden bleven vast zitten in haar keel. Haar hart ging nog altijd als een razende te keer, beelden van Lorenzo die in elkaar zakte doemde zo plots op dat ze er van schrok. Het was alsof ze in één klap alle controle over zichzelf had verloren. Ze werd plots bij haar hand gegrepen, waardoor de beelden even plots verdwenen als ze waren gekomen. 'Gewoon blijven rennen, en niet omkijken.' zei Joël, waarna hij begon te rennen. Ze volgde zijn voorbeeld. "Je moet gaan voor hij jouw met mij ziet." zei ze, zonder haar pas ook maar een moment te vertragen. Maar op het moment dat er een schot weerklonk en een kogel zich nog geen meter bij haar vandaan in de muur boorde besefte ze dat het hiervoor al te laat was. Onder het rennen haalde Alice haar mobiel uit haar zak. Drukte snel op de 2 en vervolgens op het groene telefoontje. Waarna ze hem weer terug stopte in de zak van haar jas. Matt had haar voor hij haar in Santa Monica had af gezet, dat als ze dat deed er direct een berichtje naar hem en de politie centrale werd gestuurd. Al was dit bij haar voorgaande verblijfplaatsen ook altijd zo geweest. Haar hand omklemde Joël's hand steviger, ze was bang dat ze straks zijn vingers weg zou voelen glippen. Dat hij in elkaar zou zakken net als in haar droom.

'Ik ga niet, we zijn al gezien. Ik laat je niet alleen. Niet zo lang ik van jou hou.' Bromde hij koppig naar haar toe. Nog voor zijn woorden koud waren suisde er een kogel langs haar heen. Voor even werd zijn angst vele groter maar hij liet die niet van hem winnen. Het leven van haar ging nu voor, hij moest zich niet als een angsthaas gaan gedragen omdat hij een schot hoorde. Kort keek hij achter zich en zag de man nog net waardoor hij zijn pas leek te versnellen en weer naar voren keek. Een tweede schot klonk, maar deze ketste af op de muur naast zich waardoor hij kort naar de plek keek maar de tijd niet had om de kogel te zien vallen. Die mannen meenden het blijkbaar wel. Uiteindelijk waren ze uit de zijstraat en keek hij naar de enkele mensen die ze voorbij liepen en hen uiteindelijk even na keken maar vervolgens verschijdene kanten uit liepen. Het was een geluk bij een ongeluk geweest dat zij tegen hem aan was geknald, misschien voor hem een geluk zodat hij haar kon beschermen. Maar voor haar juist het tegenovergestelde om de zelfde redenen. Joël duwde zich tussen enkele mensen door met zijn hand stevig in de hare. Niet van plan om haar los te laten want dan was hij haar kwijt. Waar zouden ze heen gaan? De man was nog niet binnen, ze hadden nog alle tijd dus om naar een winkel toe te rennen en zich daar te verstoppen. 'Ik weet dat je niet wou dat ik er was wanneer dit moment zou aanbreken. Maar nu ben ik er en zullen we toch gaan moeten samenwerken of je nu wilt of niet.' Joël voelde de ketting die hij had gekregen tegen zijn borst aanslaan, best een irritant gevoel eigenlijk, maar hij liet het maar zo voor wat het was. Uiteindelijk zag hij een winkel, maar ze waren er nog veel te ver van verwijdert. Kort knikte hij naar die winkel zodat zij kon beslissen of ze er echter wel naar toe gingen. Achter hen lag inmiddels een zee van mensen, dus het was hoogstwaarschijnlijk dat de man hen meteen zou zien. Tenzij hij twee meter groot was dan kon hij perfect zien waar ze heen ging. Mensen rondom hen keken hen voor de paar seconden dat ze hen tijd schonken met vreemde blikken aan. Alsof ze net twee most wanted personen hadden gezien ofzo. Ach ja, niet opletten. Gewoon doorgaan met rennen.

'Ik ga niet, we zijn al gezien. Ik laat je niet alleen. Niet zo lang ik van jou hou.' bromde Joël, koppig als altijd. Maar ze had geen tijd om tegen hem in te gaan, het was al te laat. Te laat om hem er buiten te houden, ze betwijfelde of Joël besefte hoe diep hij er nu in verstrikt zat. Het fijt dat die man hen had gezien, het feit dat haar hand in die van Joël lag en ze samen rende voor hun leven. Ze beet op haar lip, rende stug door. Haar adem gierde door haar keel, haar hart ging nog altijd als een razende te keer. Toch was ze niet van plan haar pas ook maar een moment te vertragen, want dit zou wel eens haar einde kunnen betekenen. En niet alleen dat van haar, maar ook dat van Joël. Een tweede schot klonk, automatisch kromp Alice in elkaar. Wierp een korte blik over haar schouder, achter hen rende de man. Maar hij leek moeite te hebben met hun tempo, toch was hij in het voordeel. Hij had een wapen, en een kogel was hoe dan ook sneller. Snel richtte ze haar blik weer voor zich, voor ze weer tegen iemand op zou botsen. Onderhand waren ze de zijstraat uit, kwamen ze weer terug in de mensen massa. Eigenlijk was het maar goed dat het zaterdag middag was, en dat er zoveel mensen in de stad waren. het was niet zo dat de man hierdoor niet op haar zou schieten als hij de kans kreeg, het maakte hem niet uit als er getuigen waren voor zijn daad. Hij wist dat de kans dat hij opgepakt werd vrij groot was, dus zou hij er niet voor terug deinzen haar hier neer te schiet. Joël hier neer te schieten. Maar door al die mensen was het voor de man moeilijker hen te vinden. Onwillekeurig had Alice haar pas versneld. 'Ik weet dat je niet wou dat ik er was wanneer dit moment zou aanbreken. Maar nu ben ik er en zullen we toch gaan moeten samenwerken of je nu wilt of niet.' zei Joël, Alice knikte langzaam. Wetend dat ze geen andere keus had. Het had geen zin meer hem af te stoten, het was al te laat. Ze zag Joël's ogen naar de muziek winkel gaan, éénmaal eerder was ze er binnen geweest. Ze wist dat er een bovenverdieping was, met een glazen wand waardoor je bijna het gehele winkelcentrum kon overzien. Zonder nog langer te aarzelen koerste ze in de richting van de winkel, hield Joël's hand nog altijd stevig vast. Ze rende de winkel binnen, zonder acht te slaan op de verkoopster die hen wat na riep toen ze de roltrap op stapte. Angstig keek ze over haar schouder, maar haar ogen vonden de man niet in de mensen massa. Boven aangekomen bleef ze voor een moment staan, haar ogen op die van Joël gericht. Waarna ze enkel stappen bij de trap vandaan deed, en met haar rug tegen de muur ging staan. Haar ogen gericht op de glazen wand tegenover haar, ze stond te ver om te zien of de man onderhand voor de winkel stond. Maar dat betekende dat de mensen van buiten haar ook niet konden zien.

Joël werd ditmaal meegetrokken door haar naar de winkel, beiden sloegen ze duidelijk geen acht om de omstanders. Wat vrij normaal zat als je voor je leven moest gaan rennen. Toen ze naar boven rende hoorde hij de verkoopster wat roepen maar hij kon niet omkijken ze moesten boven zien te raken. Uiteindelijk waren ze er dan ook en keek hij haar aan net op het moment dat ze hem aankeek. Voorzichtig kneep hij in haar hand en zette zich naast haar tegen de muur. Joël was niet groot genoeg om te kunnen zien of er iemand voor de winkel stond. Al wist hij ergens wel zeker dat de man wist waar ze waren. Kort liet hij zijn blik langs alle mensen gaan die hij echter kon zien, helemaal niet bewust van de dreiging die er ook op hun eigen leven rusten. Voor een moment leek hij beneden wat tumult te horen maar er volgde niets, geen man die naar boven kwam, geen schot, geen gil, niets. Het bleef muisstil, er kwam niemand de trap op ook niet, en zowel zou deze eerst haar zien staan voor ze Alice zagen. Joël wist maar al te goed dat hij nu met levens aan het spelen was, en dan was het niet alleen dat van hen. De jongen schakelde zijn iPod uit, want die had de gehele tijd blijkbaar gespeeld onder het rennen door. Hij richtte zijn blik op haar en wou haar gewoon even in zijn armen nemen, vertellen dat het zou goed komen, er geen doden of gewonden zouden vallen. Maar hij wist niet eens waar hij eigenlijk nu mee bezig was, hij wou haar beschermen, zij wou dat niet. Nu moesten ze gewoon zorgen voor zichzelf en voor elkaar. Gespannen wachtte hij af op enig geluid van beneden of iemand die op de trap verscheen maar het bleef akelig stil. Alsof alles gewoon in een keer was opgehouden. Voorzichtig liep hij wat naar voren net ver genoeg om juist iets te kunnen zien zonder zichzelf te tonen. Al gauw klonk er een schot waardoor hij meteen naar achteren ging. De man had hem onmogelijk kunnen zien. Schoot deze nu gewoon in het wild rond? Joël schudde zijn haren even uit en hoorde enkele glasscherven op de grond vallen. 'Hij weet niet waar we zijn. Hij schiet in het wild rond.' Sprak hij tegen haar. De toon in zijn stem klonk lichtelijk vermoeid, maar nog steeds zeer zeker van het feit dat ze hier levend uitkwamen op de een of andere manier. Alhoewel, er toch voor het eerst sinds een lange tijd angst in klonk. Pure angst.

Licht hijgend leunde Alice tegen de muur, haar hart ging nog altijd als een razende te keer. Haar ogen had ze op de glazen wand gericht, al kon ze niks anders zien dan de lucht en de gebouwen aan de overkant. Joël was naast haar komen staan, na kort in haar hand te hebben geknepen. Zacht beet ze op haar lip, nu had ze hem hier toch in betrokken. Er bestond een kans dat ze hem vandaag zou verliezen, maar ze zou niet naar hem luisteren als hij zou zeggen dat ze moest rennen. Het zo niet zo gaan als met Lorenzo, als Joël stierf dan stierf zij ook. Ze zou hem niet alleen laten. Een moment balde ze haar vrije hand tot een vuist, haar ogen dwaalde af naar de roltrap maar deze was nog altijd leeg. Niemand kwam naar boven, geen vreemde maar ook de man niet. Iets wat haar ergens opluchtte. Zou de man weten dat ze deze winkel in waren gegaan? Waarschijnlijk niet. De winkels hier stonden dicht bij elkaar, en ze hadden tijd genoeg gehad om in deze en de drie dichtstbijzijnde winkels te komen. Joël was iets naar voren gelopen, ze volgde hem met haar ogen. Zag dat hij dichter naar de glazen wand toe liep, zodat hij kon zien wat er zich buiten af speelde. Zou de man al dicht bij de winkel zijn, zou hij hier straks verschijnen? Een schot weerklonk, met moeite wist Alice een gil te onderdrukken. Joël was weer wat naar achter gegaan, snel deed ze een stap naar voren zodat ze weer naast hem kwam te staan. Pakte zijn hand weer beet. Glasgerinkel klonk, had de man de glazen wand geraakt of een ander raam? Want dat het schot afkomstig was uit zijn pistool, was iets wat zeker was. 'Hij weet niet waar we zijn. Hij schiet in het wild rond.' zei Joël, in zijn stem weerklonk zowel vermoeidheid als angst. Voor het eerst sinds hun vlucht hoorde ze duidelijk angst in zijn stem. Een moment staarde ze hem aan. Die man schoot nu om zich heen? Wat als hij een voorbijganger raakte? "Dat kan ik toch niet toe laten Joël? Ik kan hem geen vreemde laten neerschieten. Ze liet zijn hand weer los, liep naar de roltrap toe. Slikte moeizaam, er niet zeker van of ze er goed aan deed dit te doen. Weer weerklonk er een schot, die werd gevolgd door gegil. Zonder nog langer te aarzelen ging Alice op de roltrap staan. Die haar niet snel genoeg ging, zodra ze beneden stond begon ze te rennen. "Alsjeblieft doe geen domme dingen!" riep ze nog over haar schouder, naar Joël. Waarna ze de winkel uit rende, de man leek haar te hebben gezien. Want hij zette direct de achtervolging weer in. Een schot weerklonk, een pijnscheut trok door Alice schouder. Maar ze dwong zichzelf om door te rennen, toe geven aan de pijn was geen optie. Stug rende ze door, duwde de stomverbaasde mensen die eindelijk leken te beseffen dat er wat aan de hand was aan de kant. Waar zou Joël zijn? Zou hij haar volgen? Zou de man hem hebben gezien? Had ze er goed aan gedaan zonder hem weg te rennen? Ja, ze moest proberen hem buiten schot te houden. Letterlijk.

Joël keek haar aan en wist wat ze van plan was. 'Doe he..' Hij kon zijn zin nog niet afmaken of ze was al verdwenen. 'Verdomme!' Riep hij tegen zich zelf en snelde naar de raam zag haar nog net lopen en vervolgens klonk er een schot. Angst nam bezit van hem toen hij zag dat deze raak was. Meteen rende hij de roltrap af en holde de menigte weer in, hij wist naar waar ze was was. Woede had zich gevormd in Joël's lichaam en deze nam helemaal bezit van hem. Meteen duwde hij mensen aan de kant die niet opzij wouden gaan, de jongen was verblind door woede, maar zag nog net verschijdene mensen kijken in de richting waar ze heen was gelopen. De kans om haar kwijt te raken was veel te groot nu, maar de woede om die man dood te slaan was grootser dan de angst nu. Niemand, maar dan ook niemand schoot ongestraft op Alice. Uiteindelijk leek de mensen hoop iets te minderen en zocht hij omzich heen naar enig spoor van Alice en de man, maar hij vond ze niet. Verslagen staarde hij naar de grond en zuchtte even, al gauw keek hij weer rond ditmaal over de grond. Alice bloedde. Dan moest er dus een bloedspoor zijn. Ja, daar lagen enkele druppels. Meteen begon hij weer te rennen. Zijn hart sloeg hard in zijn keel, waarschijnlijk zou zijn hoofd rood gekleurd zijn van de inspanning die hij deed. Die man mocht haar niet krijgen. Uiteindelijk zag hij de man staan en zonder erbij na te denken stormde hij op hem af. Ongeveer een meter van hem verwijdert aarzelde hij niet meer en sprong hardhandig op zijn rug met zijn armen rond de nek van de man gekneld zodat hij amper nog lucht zou doorkrijgen en wel moest opgeven met rennen. Ondertussen had hij zijn benen rond dom zijn lichaam gekneld en dwong hem om te stoppen al had hij geen rekening gehouden met het pistool dat hij vast had. Een schot werd gelost, een kogel schoot door zijn knie heen, een inmense pijn golf over kwam hem. Joël, deed zijn best om niet los te laten, de man zou niet achter haar aangaan nu hij niet meer kon volgen. Een warme stroom van bloed liep nu langs zijn been heen, en uiteindelijk minderde man om de een of andere reden vaart. Misschien werd hij te zwaar ofzo. Joël kon helemaal niet zien waarom de man stopte met rennen en Alice liet lopen. En waar bleven trouwens die politiemensen? Die waren hier blijkbaar even sloom als in Marseille.

Het was alsof haar energie langzaam uit haar lichaam stroomde, gepaard met haar bloed dat uit de wond in haar schouder kwam. Haar shirt en jas onderhand had doorweekt, misselijk van de pijn zette ze haar vlucht voort. De vlekken die zo nu en dan voor haar ogen verschenen negerend, ze mocht nu niet opgeven. Want dan was het over, dan was dit haar einde. En niet alleen dat van haar maar ook dat van Joël. Zelfs als de man naar haar dood niet achter hem aan zou gaan. In haar jaszak begon haar mobiel te trillen, met veel moeite wist Alice het apparaatje te pakken te krijgen. Zonder haar pas ook maar voor een seconden te verminderen. Op het schermpje zag ze Matt's naam verschijnen, kennelijk probeerde hij haar te bereiken. Maar ze kon niet opnemen, ze had geen adem om tegen hem te kunnen praten. Alle energie die ze had had ze nodig om te blijven rennen, om niet te bezwijken aan de wond in haar schouder. Ze liet het mobieltje in haar jaszak terug glijden, ze hadden het nodig om haar te kunnen vinden. De mensen om haar heen leken te beseffen wat er aan de hand was, want ze gingen aan de kant. Vormde een breed pad, maar deden niks om de man achter haar tegen te houden. Bang voor het pistool in diens handen, bang dat de kogels in het wapen straks een van hen zou raken. Een schot weerklonk, en Alice wierp een blik over haar schouder. Zag waar ze al bang voor was. Joël. Hij was op de rug van de man gesprongen, Alice stopte automatisch met rennen. En ook de man stopte, of dat kwam omdat er een jongen op zijn rug zat of omdat degene die hij achtervolgde halt had gehouden wist ze niet. "Laat je wapen vallen." De bevelende stem klonk vreemd vertrouwd, Matt was uit de mensen massa te voorschijn gekomen. Samen met drie collega's die in tegenstelling tot hem wel in uniform liepen. Alle vier hadden ze hun wapen getrokken en deze op de man, met Joël op zijn rug gericht. "Zorg dat hem niks overkomt." fluisterde Alice, bijna wanhopig tegen Matt die vlak bij haar stond. Met veel moeite wist ze zich staande te houden, al had ze niet het idee dat het heel lang zou duren voor ze door haar benen zou zaken. Ze wou een stap naar voren doen, een stap in de richting van de man en Joël. Maar Matt versperde haar de weg.

Joël keek over de schouder van de man heen en zag Alice staan, en uiteindelijk ook enkele mannen van de politie. Zijn goeie been zette hij op de grond en heel voorzichtig ook zijn andere en zo liet hij de man genoodzaakt los. Door het feit dat hij niet meer kon steunen op zijn andere been moest hij alles op zijn rechterbeen houden, maar dat lukte hem niet en daardoor zakte hij neer op zijn knieën en meteen greep hij naar zijn knie en verbeet de pijn en keek naar Alice. Het was voorbij. Tot onze losgeslagen schutter zich op Joël richtte en schouder vast pakte en zijn wapen op diens hoofd had gericht. Aarzelend keek hij naar de mensen die inmiddels om hen heen waren gaan staan. Er was misschien een kans dat hij kon ontsnappen, maar als dat niet lukte was hij dood. Dus hij besloot zich maar kalm te houden. 'Alice, wat hij ook doet. Blijf achter die man staan, kom niet dichter niet voor al eer hij oftewel dood is of opgepakt.' Wist hij uit te brengen waardoor hij het koude ijzer van het pistool dat nu tegen zijn hoofd aanstond meteen voelde. Blijkbaar was er nog altijd geen moment van ophouden aangebroken. Joël richtte zijn blik op de man en snoof even. 'Je krijgt haar nooit te pakken!' Vormde hij slechts met zijn lippen, er kwam geen geluid uit, maar de man zijn reactie was wel te voelen. Want deze leunde nu met zijn volle gewicht op zijn linkerkant en meteen trok een helse pijn door zijn lichaam waardoor hij zijn vuisten balde. Als ze hem niet gingen neerknallen dan zou hij die man wel neer krijgen, hoe dan ook. De jongen richtte zijn blik al gauw weer op Alice en een waterige glimlach verscheen op zijn gezicht. Waarschijnlijk zou ze zich nu wel helemaal liggen opfokken. En ditmaal kon hij niet naar haar toe om haar te steunen, want nu was hij zowat de schuldige van al het leed dat hij haar bezorgde op dit moment.

Half verstijfd stond Alice achter Matt, haar ogen strak op Joël gericht. Het beviel haar totaal niet dat hij zo dicht bij degene was die haar wou vermoorden, die hem wou vermoorden. Joël liet zich van de man's rug zakken, zetten zijn been op de grond. Het was Alice al op gevallen dat de broekspijp van zijn andere been rood was gekleurd, hij was geraakt. Vrijwel direct zakte hij door zijn benen heen. Nee, alsjeblieft niet. Vol ontzag zag ze toe hoe de man zich tot Joël richtte, hem bij zijn schouder pakte. Angst overviel haar, verdreef haar eigen pijn. De loop van het pistool was op Joël's hoofd gericht, met angstige ogen keek ze hem aan. De politie deed niks, ze stonden bewegingloos. Hun wapens nog altijd op de man gericht, maar het feit dat deze zijn pistool had gericht op een onschuldige burger maakte dat ze niet schoten. 'Alice, wat hij ook doet. Blijf achter die man staan, kom niet dichter niet voor al eer hij oftewel dood is of opgepakt.' zei Joël. Dacht hij nu werkelijk dat zij toe zou kijken hoe hij neer werd geschoten? Dacht hij echt dat ze dat zou kunnen? Joël wierp haar een waterige glimlach toe, alsof hij har wou zeggen dat alles wel goed kwam. Ze balde haar handen tot vuisten, een helse pijn trok door haar schouder. Maar ze negeerde het, haar ogen gericht op die van Joël. Ze liep langs Matt heen, wankelde lichtjes. Deze greep haar bij haar arm vast, maar ze trok zich los. Liep langzaam op de man af. "Je wil mij toch, niet hem." zei ze, ze deed een vergeefse poging haar stem vast te laten klinken. Om hen heen had zich een grote groep mensen verzameld, deze keken toe in hun blik was zowel angst als afgunst te lezen. Maar ergens leken ze ook gefascineerd, gefascineerd door het drama dat zich af speelde voor hun ogen. Alice wist dat Matt haar normaal gesproken had gevolgd en achteruit had getrokken, maar hij leek bang dat de man dan de trekker over zou halen. En daarmee een einde zou maken aan het leven van Joël. "Laat hem los, laat hem gaan. Dan krijg je wat je wilt, mij." fluisterde ze. "Als je hem neerschiet dan ben je sowieso verloren, dan schiet de politie je neer nog voor je mij hebt kunnen raken. En dat was niet de bedoeling. Je bent hier naar toe gestuurd voor mij, niet voor hem. Dus laat hem los, haal je pistool van zijn hoofd en richt het op mij." zei Alice, rustig liep ze op de man af. Het koste haar moeite haar evenwicht te bewaren. Vlak voor de man hield ze halt, de afstand tussen hen was niet meer dan twee meter.

Joël keek nog steeds naar Alice, toen zij dichter bij kwam keek hij haar smekend aan om weer naar achter te gaan. Waarom kon ze nu niet die ene keer luisteren naar hem als het echt nodig was? Meteen neep hij zijn ogen fijn tot spleetjes, de pijn werd steeds meer onhandelbaarder voor hem. Waarom schoten ze niet? Traag voelde hij het ijzer van zijn hoofd weg gaan. Nee, dit mocht niet. 'Alice, alsjeblieft ga terug.' Ik heb een plan vormde hij met zijn mond maar dan moest zij weer naar achteren haan. Aarzelend liet hij zijn blik naar Matt toe gaan, de blik vertelde dat hij haar moest komen halen koste wat het kost. Zijn plan ging behoorlijk pijn doen voor hem maar het moest gebeuren anders hield dit nooit op. Ze waren nu zo dicht bij het einde dan moest hij niet afzwakken. De jongen wist dat Alice niet zou terug gaan. Joël tilde zijn hand ongezien op en vervolgens om klemde hij het pistool en trok het vervolgens uit zijn handen om dan weg te gooien. 'Schiet hem neer, hij is ongewapend.' Gromde hij. Voor een moment keek hij de man om en zag hem zijn hand nog net op tijd heffen waardoor hij een klein steekmes uit zijn broekzak haalde en dat vervolgens in de man zijn scheen plantte waardoor deze het uit schreef en even niet meer op hem lette. Zonder er verder bij na te denken duwde hij zich recht en trok haar tegen de grond aan. 'Sorry dat ik niet luisterde, maar ik wist niet wat er aan de hand was.' Mompelde hij slechts de been was inmiddels door zijn hele lichaam verspreid en hij kon geen controle meer houden over wat er echter gebeurde nu. De mannen hadden de kans om hem neerte schieten, hij en Alice lagen alle twee buiten schot. Dus nu hadden ze hun kans om die man neer te knallen. Moesten ze die maar ineens grijpen. Dan was zij veilig, en dan konden ze uiteindelijk worden verzorgd, want echt lang zou hij het niet meer uithouden en zij waarschijnlijk ook niet.

De smekende blik in Joël's ogen ontging haar niet, maar ze negeerde het. Liep stug door, de misselijkmakend pijn in haar schouder negerend. Haar ogen had ze gericht op de man, die leek te aarzelen en uiteindelijk de loop van het pistool van Joël's hoofd haalde. En het in haar richting draaide. 'Alice, alsjeblieft ga terug.' zei Joël, zijn lippen vormde de woorden: Ik heb een plan. Maar ze bleef bewegingloos voor de man staan. Bang dat Joël's plan er enkel voor zorgde dat zij veilig was. Het pistool was nu bijna op haar hoofd gericht, normaal gesproken was ze er al lang vandoor gegaan. Maar het feit dat Joël zo dicht bij de man stond, maakte dat ze niet van plan was om weg te rennen. Niet voor hij veilig was. Geen van de agenten had al geschoten, aangezien ze bang waren dat voor hun kogel doel trof de man of haar of Joël had neer geschoten. Het was te snel gegaan om precies te zien wat er gebeurde, maar plots had de man het pistool niet langer in zijn handen en vloog het door de lucht. 'Schiet hem neer, hij is ongewapend.' hoorde ze Joël grommen. Een schreeuw weerklonk, tot haar opluchting was de schreeuw niet afkomstig van Joël maar van de man. Bloed kleurde zijn broekspijp rood, haar blik viel op het kleine steekmes in Joël's hand. Nog voor ze wat kan doen werd ze tegen de grond getrokken, een pijnscheut trok door haar lichaam toen haar schouder de grond raakte. Ze kreunde, beet op haar tanden om het niet uit te schreeuwen van de pijn. 'Sorry dat ik niet luisterde, maar ik wist niet wat er aan de hand was.' mompelde Joël, ergens had ze niet anders verwacht dan dat hij degene was die haar op de grond had getrokken. Een schot weerklonk, automatisch kromp ze in elkaar. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe de drie agenten op de man afliepen, die in elkaar was gezakt. Hij leefde nog, maar een kogel had hem in zijn knie geraakt waardoor hij niet langer kon staan. Net als Joël. Nu het achter de rug was leek Alice het laatste beetje van haar energie te verliezen. Al die tijd had de angst om Joël te verliezen, en de angst dat er een eind kwam aan haar eigen leven haar staande kunnen houden. Maar nu ze daar niet meer bang voor hoefde te zijn, leek het haast onmogelijk om bij bewustzijn te blijven. De kogel had dan wel geen organen geraakt, doordat ze was blijven rennen had ze nog sneller bloed verloren. Voor een moment richtte ze haar ogen op die van Joël, aan zijn gezicht kon ze zien dat hij pijn leed. Waarschijnlijk zou hij het ook niet veel langer vol kunnen houden. "Het spijt me, Joël. Het spijt me." fluisterde ze. Met de hand van haar goede schouder zocht ze naar Joël's hand, zodra ze zijn hand had gevonden omklemde ze die met het laatste beetje kracht dat ze op wist te brengen. Matt was onderhand naar hen toe gelopen, knielde naast haar neer. Door de vlekken die voor haar ogen danste, hij drukte een lap stof tegen haar schouder. Om het bloeden in elk geval een klein beetje te stoppen, ze had geen idee waar hij die lap vandaan haalde. Een andere agent had zich onderhand over Joël ontfermd, maar ze kon niet zien wat deze deed. Langzaam zakte ze weg, de hand waarmee ze Joël's hand vast had gehouden, verslapte waardoor ze zijn hand los liet. Haar ogen vielen dicht, het laatste wat ze horen was het gillen van sirene's en het geschreeuw van mensen.

Joël luisterde gespannen naar de geluiden achter zich, eindelijk waren de mannen uitgerukt en hoorde hij een schot. Het was voorbij, ze hadden hem. De woorden die ze sprak snapte hij niet echt helemaal maar hij schudde heel zachtjes zijn hoofd. Hij hield haar hand stevig vast toen deze in zijn hand lag, maar hij zou het niet lang meer volhouden eveneens als zij, en zodra hij Matt zag wist hij dat ze veilig was, nu kon hij de pijn hem laten overwinnen. Zijn hand lag op de hare, maar beiden leken ze wel geen kracht meer te hebben. Een felle pijn scheut schoot door zijn hele lichaam heen en meteen keek hij naar degene die het had veroorzaakte, een man zat bij hem neer geknield en had iets om zijn knie geboden. Voor hij echter iets kon zeggen of doen zakte hij helemaal in, hij viel neer op de grond en sloot zijn ogen. Alice was veilig, hij kon rusten. Een ambulance wist binnen te rijden en mensen gingen aan de kant, mannen kwamen eruit en rendde vliegensvlug naar de gewonden toe. Het meisje werd opgetild door een man en die rende meteen weer naar de ambulance zodat hij het meisje neer kon leggen op een brancard, vervolgens nam een andere man Joël op en trok hem mee de ambulance in en tilde hem op de brancard naast het meisje. Vervolgens begon een man met Alice haar wonden. Dit alles gebeurde zo snel, en Matt stond nu bij de man die in zijn knie was geschoten. De mannen van de politie sloegen deze in de boeien, alleen moest die nog verzorgd worden maar dat gebeurde als ze klaar waren met Joël en Alice.

[Inspi's gone dead]

Ik wou wat zeggen, wat doen. Maar iemand hield me tegen, zorgde ervoor dat het onmogelijk was om me te bewegen. Ik slaagde er zelfs niet in mijn lippen van elkaar te krijgen om te zeggen dat ik degene was naar wie de man op zoek was. Dat Joël hier niks mee te maken had. Maar hoe ik het ook probeerde ik slaagde er niet in klanken over mijn lippen te krijgen, ik kon niks anders dan toe kijken. Tranen hadden zich achter mijn ogen verzameld, maar zelfs huilen leek onmogelijk. Een schot weerklonk, het lichaam van Joël verslapte. Viel bewegingloos op de grond. Onmiddellijk kon ik mijn lichaam weer bewegen, ik rende naar hem toe viel naast hem op mijn knieën. Ik trok hem half overeind, mijn armen om zijn levenloze lichaam geslagen. Mijn hoofd drukte ik tegen zijn schouder, maar er kwam geen enkele reactie van hem. Al had ik dat ergens wel geweten. Tranen stroomde over mijn wangen. Alice ogen vlogen over, ze schoot overeind. Een pijnscheut trok door haar lichaam, beginnend bij haar linker schouder. Een hand werd op haar rechter schouder geplaatst, en ze werd terug gedrukt in de kussens. "Blijven liggen." zei een bekende stem. Alice knipperde met haar ogen om weer normaal zicht te krijgen, tranen liepen over haar wangen. Net als in haar droom. Het was een droom toch? Joël leefde nog, tuurlijk leefde Joël nog. Toch? Een onbeschrijfelijke angst overviel haar. "Joël?" vroeg ze, haar stem verstrikt door de tranen. "Waar is hij?" vervolgde ze. "Rustig Alice, hij is veilig. Hij licht in de kamer hier naast." zei dezelfde bekende stem als daarnet, maar ze slaagde er niet in een link te leggen tussen de stem en iemand die ze kende. Ze kromp in elkaar toen er een pijnscheut door haar lichaam trok. "Kamer?" vroeg ze, ze staarde omhoog. Het plafond was wit, althans ze nam aan dat het een plafond was. "Je bent in het ziekenhuis." zei de stem, nog altijd even rustig. Alice richtte haar ogen op de persoon die naast haar bed zat, herkende Matt. "Hoe is het met hem?" vroeg ze zacht, in haar ogen was zowel angst als pijn te lezen. Angst voor hoe het met Joël ging, pijn door de wond in haar schouder. Met de hand van haar goede arm ging ze naar haar schouder. Maar Matt greep haar pols vast nog voor ze haar schouder aan kon raken. "Niet doen." zei hij, liet haar pols weer los. "Ik weet niet precies hoe het met hem gaat, toen hij binnengebracht werd was hij ook buiten bewustzijn. Maar hoe het nu met hem gaat weet ik niet. Maar je hoeft je geen zorgen te maken, echt niet." beantwoorde Matt haar vraag, ze schudde haar hoofd. Iets dat er voor zorgde dat er een hevig pijn scheut door haar lichaam trok. Met de rug van haar hand veegde ze de tranen van haar gezicht. "Ik wil naar hem toe." zei ze vastberaden, waarna ze overeind kwam nog voor Matt haar terug kon drukken in de kussen's. Een moment sloot ze haar ogen, om niet weer te bezwijken onder de vreselijke pijn. "Nee." zei Matt, maar aan zijn stem kon ze horen dat ze hem wel zou kunnen overhalen. "Hij kon niet lopen, ik wel. Laat me naar hem toe gaan, ik moet hem zien Matt." fluisterde ze, haar stem had iets smekend's. Iets dat Matt deed bezwijken, ze slingerde haar benen over de bed rand. Matt pakte haar goede hand hield haar overeind. Alice kwam tot de conclusie, dat ze haar zo'n typische ziekenhuis pyjama aan hadden gedaan. Zo'n lelijk blauw, nachtjapon achtig geval. Maar lang stond ze er niet bij stil, ze liep de kamer uit op de voet gevolgd door Matt. Die haar wees welke deur ze moest hebben, aarzelend opende ze de deur die naar de kamer leidde waar Joël lag. Stapte naar binnen, in de hoek van de kamer stond een bed. Vanaf waar zij stond kon ze niet zien of Joël wakker was of niet. Ze bleef bewegingloos staan, bang dat als ze dichterbij zou stappen ze zou zien dat hij niet meer ademde. Al had Matt haar verzekerd dat hij nog leefde.

Joël lag op het bed, in een droomloze veel te lange slaap. Zijn borst ging heel rustig op en neer, een teken van leven. Er was zo veel gebeurt, maar hij kon er niet over nadenken. Hij wou wel denken, hij wou opstaan en naar Alice toe gaan maar hij kon niet. Niet voor aleer hij wakker werd. Hoelang zou hij al buiten bewustzijn zijn? Uiteindelijk opende hij zijn ogen en de witte plafond waar enkele ledlampen in staken verblinden hem meteen. Al gauw waren deze echter gewend aan het licht en keek hij rond. Voorzichtig kwam hij overeind en legde zijn hand even op zijn knie, meteen voelde hij kleine steekjes van pijn door zijn been trekken. Wat was er nu weer gebeurt? Juist de kogel van de man, Alice die ook een schotwond had opgelopen. Joël wreef door zijn ogen en keek even naar de zijkanten van zijn bed. Maar meteen was hij echter helemaal bij. Alice, waar was ze? Met een nogal pijnlijke zwaai legde hij zijn bene over de rand en raakte zijn voeten de ijskoude grond. Toen de deur echter open ging keek hij meteen op en zag Alice staan, alleszins hij dacht dat zij het was. Een gevoel van opluchting trok door zijn lichaam heen en hij wou zich recht duwen maar toen hij op zijn linkervoet steunde zakte hij weer neer op zijn bed. Dat zou dus niet gaan lukken op dit moment. Een verpleegster kwam binnen en ging zijwaarts langs Alice heen en zag meteen dat Joël zich had verplaatst en fronste even. 'Je moet blijven liggen hoor.' Sprak ze tegen hem op een ergerlijke toon. Meteen schudde hij zijn hoofd. 'Ik moet niets, het enige wat ik nu moet doen is mijn vriendin spreken. Alleen.' Met een grijnsje keek hij de verpleegster aan die zich weer omdraaide en Alice even gedag knikte maar dan ook verdween. 'Zou je naar hier willen komen? Ik ben momenteel nogal gehandicapt.' Zei hij met een licht geplezierde grijns op zijn gezicht. Hoewel deze niet echt helemaal op zijn plaats was. Maar wat moest hij dan doen, huilen?

Een zuster liep langs haar heen, naar het bed waarin Joël lag. Alice durfde niet nogmaals naar het bed te kijken, bang voor wat ze zou zien. Matt legde zijn hand op haar goede schouder. "Alice, hij is wakker." zei hij zacht, zo zacht dat enkel zij het kon houden. Langzaam richtte ze haar blik op het bed, zag dat Joël recht overeind zat, zijn benen had hij over de bed rand geslingerd. Hij was toch niet van plan naar haar toe te lopen? Dat kon zijn knie niet aan. 'Je moet blijven liggen hoor.' zei de zuster, op ergerlijke toon tegen Joël. 'Ik moet niets, het enige wat ik nu moet doen is mijn vriendin spreken. Alleen.' reageerde Joël op haar woorden, de zuster leek dit te accepteren. Ze draaide zich om, knikte Alice gedag en liep de kamer uit. Matt volgde de vrouw na haar een korte glimlach toe geworpen te hebben. Even fronste ze, het was raar dat Matt nog niks had gezegd over het feit dat ze hier weg moesten. Normaal gesproken zouden ze nu al zijn vertrokken. Zou Joël verplicht zijn geweest met hun mee te gaan, al had hij daar zelf waarschijnlijk niet zo veel problemen mee. 'Zou je naar hier willen komen? Ik ben momenteel nogal gehandicapt.' zei Joël, met die woorden trok hij haar uit haar gedachten. Ze liep langzaam naar zijn bed toe, zag de lichte grijns die er op zijn gezicht ruste. Een glimlach gleed over haar lippen, ze ging naast hem op het bed zitten. Aan de rechterkant, zodat ze met haar goede schouder heel lichtjes tegen hem aan kon leunen. "Je moet blijven liggen Joël." fluisterde ze, haar ogen zochten de zijne. "Gaat het?" vroeg ze bezorgd, beet zacht op haar lip. "Het spijt me." fluisterde ze, wende voor een moment haar blik af. Het was haar schuld dat hij hier lag, het was haar schuld dat hij gewond was. En het was haar schuld geweest als hij deze dag niet had overleefd. Alleen al het idee deed Alice huiveren. Een moment staarde ze zwijgend voor zich uit, naar de wit geschilderde muur. Waarschijnlijk zou Joël haar verontschuldigen niet begrijpen. Een moment sloot ze haar ogen, niet goed wetende wat ze moest zeggen of doen.

'Misschien, maar daar heb ik geen zin in nu hoor. Tja, buiten het feit dat ik waarschijnlijk niet kan lopen voor een paar dagen gaat het wel met me. Met jou dan? Hoe is het met je schouder.' Vroeg hij bezorgd tegen haar, zachtjes voelde hij haar tegen aan leunen waarna hij zachtjes zijn hand op haar bovenbeen legde en zachtjes zijn hoofd schudde. 'Moest het nu niet gebeurd zijn was het later gebeurd. En nu is er een van die mannen opgepakt. Misschien had ik niet achter je aan moeten komen, maar de onwetendheid overspoelde me helemaal daarom ben ik achter je aan gegaan.' Zei hij zachtjes tegen haar en draaide zijn hoofd naar haar en drukte haar een hele zachte kus op haar wang dacht even na. Waarschijnlijk zou de bende nog niet opgepakt zijn, dus ze zou misschien weer weg moeten. 'Misschien is deze vraag nu geheel niet op zijn plaats. Maar nu ze weten dat je hier bent, wanneer moet je weer vertrekken?' Zijn vraag kwam er slechts als een fluistering uit. Gewoon omdat hij haar niet wou zien vertrekken, want dan was hij zeker dat ze niet meer zou terugkomen. Joël's hand ging naar de ketting die hij had gekregen van haar, heel kort streek hij met zijn wijsvinger langs het blauwe steentje en zuchtte even. Uiteindelijk keek hij haar weer aan met een afwachtende blik in zijn ogen. Maar vooral een bezorgde blik. Hij wist dat ze ook geraakt was geweest in haar schouder, maar had deze iets geraakt wat kritiek kon zijn, of niet? Kort keek hij naar de deur aangezien de klink even omlaag ging maar vervolgens weer omhoog zonder dat de deur open ging. Zou het Matt zijn? Dat zag hij zo meteen wel als die persoon zou binnen komen. Zijn blik zakte weer af naar Alice, hopelijk moest ze niet meer vertrekken. Was die bende eindelijk opgerold, was ze weer vrij.

'Misschien, maar daar heb ik geen zin in nu hoor. Tja, buiten het feit dat ik waarschijnlijk niet kan lopen voor een paar dagen gaat het wel met me. Met jou dan? Hoe is het met je schouder.' reageerde Joël op haar woorden, de bezorgde toon in zijn stem ontging haar niet. Ze glimlachte even naar hem. "Het gaat, mijn schouder doet pijn maar dat heelt wel weer." zei ze, ze had de neiging haar schouders op te halen. Maar wetende dat dit enkel voor meer pijn zou zorgen onderdrukte ze die drang. Joël legde zijn hand op haar bovenbeen, ze glimlachte legde haar hand op de zijne. 'Moest het nu niet gebeurd zijn was het later gebeurd. En nu is er een van die mannen opgepakt. Misschien had ik niet achter je aan moeten komen, maar de onwetendheid overspoelde me helemaal daarom ben ik achter je aan gegaan.' zei Joël zacht, ze keek hem aan. Maar reageerde niet op zijn woorden. Het was misschien beter als hij haar niet had gevolgd, al betwijfelde ze of zij het dan had gered. Hij had de man doen stoppen, misschien dat hij haar anders wel had in gehaald. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, sloot haar ogen voor een moment toen Joël een zachte kus op haar wang drukte. 'Misschien is deze vraag nu geheel niet op zijn plaats. Maar nu ze weten dat je hier bent, wanneer moet je weer vertrekken?' vroeg Joël, ze opende haar ogen keek hem aan. "Begrijp je het niet Joël?" vroeg ze, haar stem klonk aarzelend. Ze beet op haar lip, niet goed wetend hoe ze dit moest brengen. Al betwijfelde ze of haar woorden hem iets zouden doen. "Je bent er nu bij betrokken, die man heeft jouw mijn naam horen zeggen. Mijn echte naam. Hij heeft gezien hoe jij je leven voor de mijne wou geven, en ik het mijn leven voor het jouwe. Het feit dat hij vast zit, maakt het voor hem niet onmogelijk dit door te geven aan de andere. Als ik weg moet, moet jij mee." fluisterde ze, keek hem aan. Waarna ze haar blik op de deur richtte, de klink ging omlaag voor de tweede maal maar dit keer ging de deur ook daadwerkelijk open. Matt stapte de kamer binnen. "Jullie hoeven niet weg, de bende is opgerold. Een uur voordat jij me belde. We wisten dat we niet iedereen hadden, waarschijnlijk missen er ongeveer drie mannen. Waarvan één nu opgepakt. Maar we verwachten niet dat die twee hier nog heen komen, je kan hier dus blijven. Of beter gezegd jullie. Ik blijf hier wel, voor het geval er toch wat mis mocht gaan." zei Matt, die haar laatste woorden kennelijk had opgevangen. Verbaasd keek ze hem aan, niet goed wetend hoe ze op zijn woorden moest reageren. "Ik ben vrij?" mompelde ze ongelovig, na twee jaar klonk het haast onmogelijk. Matt knikte. "En ik mag hier blijven?" vroeg ze, nog altijd ongelovig. Ook deze vraag werd beantwoord met een korte knik, en een brede glimlach. "Ja, Alice. Het is aan jouw of je hier Stefanie wilt blijven heten of toch over wilt gaan op Alice. We houden wel contact voor het geval dat." vervolgde Matt, waarna hij overeind kwam. "Ik laat jullie weer alleen." met die woorden verliet Matt de kamer, een glimlach verscheen op Alice gezicht. Ze richtte haar ogen op Joël.

Joël luisterde naar haar, dus als ze moesten vertrekken dan zou hij mee moeten? Eigenlijk, vond hij dat wel nog goed, hier had hij toch niets dus. Voor hij echter de kans had om te reageren werd de deur open gedaan en verscheen Matt die begon te praten. Zijn woorden deden een glimlach op Joël's gezicht verschijnen. Ongelovig keek hij naar Matt en vervolgens naar Alice, de twee waren een korte conversatie aan het houden en hij kon alleen maar opmaken dat ze niet moesten vertrekken. Dat ze elkaar weer konden beminnen zonder enig gevaar. Iets waar hij al van droomde vanaf het strand weer. Toen Matt de kamer uit liep, wat hij pas door had toen de deur weer in het slot viel keek hij haar aan. Een gemeende glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Je bent vrij, je kan weer jezelf zijn, we kunnen weer bij elkaar zijn.' De woorden kwamen er vrij kalm uit hoewel hij zich vanbinnen voelde ontploffen van enthousiasme. Joël bracht zijn hand naar haar wang en streek daar zachtjes over. 'Eindelijk, na al die jaren. Alice, we kunnen gaan beginnen waar het ophield voor ons. Zonder gevaar, gewoon zoals vroeger.' Prevelde hij zacht tegen haar wang. Hij moest niet meer uitkijken als hij handelde bij haar. Alleszins toch niet meer voor andere mensen die haar pijn konden doen. Ergens wou hij haar gewoon een knuffel geven nu maar dat zou haar nogal pijnlijk vallen en hem ook moest hij zich te veel bewegen naar haar toe. De glimlach die nu geplaveid was op zijn gezicht zou er niet meer afgaan, niet vandaag. Misschien hadden ze vandaag veel meegemaakt maar ze hadden zich er door geslagen, en nu kon zijn geluk niet meer op.

'Je bent vrij, je kan weer jezelf zijn, we kunnen weer bij elkaar zijn.' zei Joël, een glimlach speelde op Alice lippen. Haar ogen glansde lichtjes, het liefst zou ze haar armen nu om hem heen slaan en zich dicht tegen hem aan drukken. Maar dit zou voor hem en voor haar te pijnlijk zijn. Joël streek met zijn hand zacht over haar wang, ze keek hem zwijgend aan. De dag leek plots een vreemd plezierige wending te krijgen, een wending die ze nog lang niet had verwacht. Ze had gedacht, dat het zeker nog twee jaar zou duren voor ze weer echt bij hem kon zijn zoals vroeger. Al had ze er aan getwijfeld, of dat ooit wel het geval zou zijn. 'Eindelijk, na al die jaren. Alice, we kunnen gaan beginnen waar het ophield voor ons. Zonder gevaar, gewoon zoals vroeger.' prevelde Joël. Alice bracht haar hand naar zijn wang, streek daarover waarna ze haar hand af liet dwalen naar zijn hals. Ze leunde iets naar hem toe, drukte een zachte kus op zijn lippen. Sloot voor een moment haar ogen, om hem uiteindelijk weer aan te kijken. Een moment staarde ze zwijgend langs hem heen. het was nog altijd moeilijk te bevatten, dat het over was. Na twee jaar was het eindelijk over. Ze was weer vrij om te gaan en staan waar ze wilde, ze mocht zichzelf weer gewoon Alice noemen. Al was ze er nog niet zo zeker van of ze dit daadwerkelijk ging doen. De mensen die ze hier al kende zouden vragen stellen, maar waarschijnlijk zouden die sowieso wel komen. Dit alles zou niet onbekend blijven. Een zucht verliet haar keel. "Wat moet ik doen Joël? Gewoon blijven doen alsof ik Stefanie ben, of voortaan weer als Alice door het leven gaan. En de mensen die mij kennen als Stefanie uitleggen waarom ik loog?" vroeg ze, keek hem een moment aan. Het was dat ze iedereen toch op een zekere afstand had gehouden, en dat ze met niemand echt een band had gehad. Anders was dit waarschijnlijk veel moeilijker geweest.

Kort sloot hij zijn ogen toen ze hem een kus gaf. Toen deze ophield keek hij haar aan en fronste even. Voorzichtig legde hij zijn ene been weer aan de andere kant van haar zodat ze desnoods met haar rug tegen hem aan kon gaan zitten als ze wou. 'Wil je ze het vertellen? Als je dat wilt, dan vertel je het hun. Wil je het niet, dan ben ik de enigste hier die jou kent als Alice.' Heel voorzichtig legde hij zijn hand op haar goede schouder en glimlachte zachtjes naar haar. Het was haar keuze als ze het zou vertellen aan de mensen die ze kenden. Maar dan moest hij er zelf ook op gaan letten als hij over haar sprak tegen anderen, dat hij haar ook Stefanie zou noemen. Dit zou hem waarschijnlijk wel gaan lukken met de tijd, maar er zouden meerdere malen de naam Alice vallen, de naam die hij zich zo goed herinnerde en die hij al gewend was uit te spreken. Uiteindelijk liet hij zijn hand weer zakken en bracht hij deze naar zijn hals en ontdeed zich van de ketting die hij had gekregen. Deze legde hij vervolgens in zijn hand en keek haar aan. ‘Nu alles voorbij is, wil ik dat je deze terug neemt. Ik zie je nu weer veel meer hoop ik, dan moet dit terug om jou hals hangen.’ Glimlachte hij vriendelijk naar haar en keek haar met een lichte schittering in zijn ogen aan. Haar moeder had dit aan haar gegeven, en Alice had het aan hem gegeven, en nu gaf hij het weer terug aan haar. Zo zou haar moeder het ook gewillen hebben, daar was hij zeker van. Meer dan zeker zelfs. Ergens dacht hij dat ze het niet zou aan nemen, gewoon om het feit dat zij het aan hem had gegeven zodat hij haar niet zou vergeten. Maar nu zou hij haar zowiezo niet vergeten. Een litteken op zijn knie zou hem wel aan haar doen herinneren, goedschiks dan toch. Want dat litteken was niet haar fout.

Aarzelend ging Alice wat dichter tegen Joël aan zitten, nadat hij één van zijn benen aan de andere kant van haar had geplaatst. Een pijnscheut trok door haar schouder op het moment dat ze met haar rug tegen hem aan leunde, een moment sloot ze har ogen. Tot de pijn weg was geëbd. 'Wil je ze het vertellen? Als je dat wilt, dan vertel je het hun. Wil je het niet, dan ben ik de enigste hier die jou kent als Alice.' beantwoorde Joël haar vraag, een moment staarde ze zwijgend naar de witte muur tegenover hen. Wou ze het vertellen? Was het überhaupt wel nodig om het iemand te vertellen, als ze de naam Alice weer aan nam. Geen van de mensen die ze tot nu toe had ontmoet, was ze voor een tweede keer tegen gekomen. Misschien zou dat wel zo blijven, dan kon ze net zo goed haar eigen naam weer aan nemen. Maar wat als ze wel iemand tegen kwam die haar kende als Stefanie? Dan moest ze alles vertellen, en ze wist niet of ze hier toe in staat was. "Ik weet het niet. Ik moet er nog even over nadenken." mompelde ze. Joël had zijn hand voorzichtig op haar goede schouder geplaatst, een glimlach verscheen weer op haar gezicht. Bleef toen hij zijn hand weer van haar schouder af haalde, ze zette de gedachten die zonet door haar hoofd waren gegaan van zich af. Er was tijd genoeg om daar nog over na te denken. Ze hoefde tenslotte niet meer weg, ze kon hier blijven. Hoefde niet meer uit te kijken. Ze hoefde niet langer mensen op afstand te houden, ze hoefde niet langer te proberen Joël op afstand te houden. ‘Nu alles voorbij is, wil ik dat je deze terug neemt. Ik zie je nu weer veel meer hoop ik, dan moet dit terug om jou hals hangen.’ zei Joël, hij had het kettinkje van zijn hals af gehaald. Ze keek er zwijgend naar, niet goed wetend of ze het terug moest nemen. Waarschijnlijk had hij liever dat het kettinkje om haar hals hing, dan dat hij het in zijn bezit had. "Oké, maar dan moet jij het wel om doen. Het gaat niet zo makkelijk met een hand." zei ze, een glimlach gleed over haar lippen. Met haar hand ging ze door zijn haar, ze keek hem voor een moment recht aan. Waarna ze haar blik weer voor zich richtte.

Toen ze tegen hem aan kwam zitten legde hij zijn beiden armen heel voorzichtig om haar heen en hoorde haar nog wat zeggen. Zachtjes drukte hij een zoen in haar nek en glimlachte even. 'Neem je tijd ervoor, dat kan je nu. Maar denk wel goed na.' Fluisterde hij zachtjes. Eindelijk kon hij haar gewoon in haar armen nemen, hoewel het na al de tijd toch raar aanvoelde. Omdat hij gewend was om nu heel voorzichtig te handelen en goed op te letten. Maar nu was dat niet nodig. Alleszins niet meer. Al gauw vertelde ze dat hij het bij haar moest om doen. Heel zachtjes legde hij het hangertje om haar hals en deed het slotje in haar nek dan vast en drukte een zachte kus in haar nek. 'Zo, terug op de plaats waar het hoort.' Met een kleine glimlach legde hij zijn hoofd neer op haar goede schouder en sloot even zijn ogen. 'Nu mag ik toch weer elke dag bij je zijn hé?' Vroeg hij voor de zekerheid aan haar en glimlachte even. Misschien wou ze nu wel helemaal niet meer bij hem zijn ofzo? Nee, dat was te overdreven, tuurlijk wou ze bij hem zijn toch? Voor even ging zijn blik naar zijn slechte been en zuchtte even. Hoe lang zou het duren voor hij weer kon lopen? Hopelijk maar een paar dagen, want hij wou zo snel mogelijk weer gaan sporten en gewoon weer naast haar wandelen, zoals het hoorde. Nu het eindelijk toch weer kon, zou niemand hem daarbij tegenhouden. 'Ik hou van je.' Prevelde hij zachtjes tegen haar waarna hij haar een tijdje aan keek. Alice was weer Alice, geen bariéres tussen hen in, zoals vroeger. Alleen zonder haar familie, dat was het jammerste. Want hij zou er echt alles aan gedaan hebben om haar familie weer levend te zien. Want dan was haar geluk helemaal compleet.

Een kus werd in haar nek gedrukt, Joël had zijn armen voorzichtig om haar heen gelegd nadat zij tegen hem aan was komen zitten. Een glimlach speelde op haar lippen, eindelijk konden ze weer bij elkaar zijn. Zonder bang te hoeven zijn om elkaar te verliezen. Ze hoefde niet langer voorzichtig te doen, althans nadat ze beide genezen waren. Voor nu moesten ze nog uitkijken met wat ze deden, om te voorkomen elkaar pijn te doen. 'Neem je tijd ervoor, dat kan je nu. Maar denk wel goed na.' fluisterde Joël, Alice legde haar handen op de zijne. Sloot voor een moment haar ogen, knikte langzaam als antwoord op zijn woorden. Ze zou er even over na denken, tot dan toe zou ze de naam Stefanie aanhouden. En wat er daarna zou gebeuren zou ze dan wel bekijken. Heel zacht werd het kettinkje om haar hals heen gelegd, ze voelde dat Joël het slotje vast maakte. Met haar vinger streek ze even over het blauwe steentje, een zachte kus werd in haar nek gedrukt. Een glimlach speelde op haar lippen. 'Zo, terug op de plaats waar het hoort.' zei Joël, ze opende haar ogen keek hem een moment glimlachend aan. Hij legde zijn hoofd op haar goede schouder. 'Nu mag ik toch weer elke dag bij je zijn hé?' zei hij, ze glimlachte naar hem. "Tuurlijk." zei ze, ze drukte een zachte kus op zijn wang. "Ik wil je niet nog een keer zo lang moeten missen." fluisterde ze, sloot voor een moment haar ogen. 'Ik hou van je.' prevelde Joël zacht, ze keek hem aan. "Ik ook van jou." fluisterde ze. Ze had het idee dat het allemaal weer goed zou komen, ze kon weer gewoon bij Joël zijn. Zonder iets dat hen in de weg zat, er was niks meer dat er voor zorgde dat ze niet zoals vroeger met elkaar om konden gaan. Een glimlach gleed over haar lippen, maar verdween voor een kort moment. Ergens was het oneerlijk, haar familie had dit niet mee mogen maken. Zij waren er niet meer. Ergens voelde Alice zich schuldig dat zij nog wel leefde, en de rest van haar familie niet. Ze wist dat dit iets was waar ze zicht niet schuldig over mocht voelen, ze had er tenslotte niks aan kunnen veranderen. Maar dit deed het schuld gevoel niet verdwijnen.

[Reageer sloom, ben met een bio verslag bezig T_T]