It had to happen.

'Op het einde wist hij het wel. Omdat ik het hem had verteld, hij vermoedde wel iets.' mompelde Joël, ze knikte langzaam. Ergens voelde ze zich schuldig dat zij vroeger niks had gedaan om hem te helpen. Ze had geweten dat er iets bij hem thuis aan de hand was, dat er iets goed mis was. Maar ze had nooit actie ondernomen, terwijl zij er misschien voor had kunnen zorgen dat het was gestopt. Desnoods was Joël bij hen komen wonen, ze zag haar ouders er wel voor aan hem zonder moeite in huis te nemen. Zo waren haar ouders, vooral haar moeder. 'Mooi, dan ga ik vanavond naar hem bellen.' zei Joël, Alice glimlachte. Met zijn hand streek hij langs haar wang, ze keek hem aan zag dat hij zijn ogen had gesloten. Ze drukte een zachte kus op zijn neus, waarna ze haar blik weer liet afdwalen. En voor een moment zwijgend voor zich uit keek, zonder echt iets te zien. Haar gedachten dwaalde voor een moment af naar haar moeder, toen ze laatst in de spiegel had gekeken had ze gemerkt dat ze steeds meer op haar moeder begon te lijken. Met de ogen van haar vader, die in tegenstelling tot haar vader uit Noord-Europa kwam. Noorwegen op precies te zijn. Joël plaatste zijn hoofd tegen het hare, een glimlach gleed over haar lippen. 'Spring Break word fantastisch, Felix heeft trouwens ook twee zussen, dus misschien dat je met hun kunt kennismaken.' zei Joël, Alice knikte. "Het word zeker fantastisch. Ik wil die Felix trouwens ook wel ontmoeten, zo te horen zijn jullie wel goed bevriend geraakt. Of niet?" vroeg ze, keek hem voor een moment vragend.

'Felix is als een broer voor me. In die week was ik echt weer de Joël van voor dat jullie vertrokken waren.' Zei hij tegen haar en glimlachte eventjes. Hij streek even over haar haren en opende zijn ogen weer. 'Trouwens met wie lig je eigenlijk op de kamer? Ik moet namelijk weten of ik concurrentie heb.' Grijnsde hij eventjes naar haar. Hij zelf lag met Ian op de kamer en tenzij die opeens homo of biseksueel was geworden liep hij geen gevaar. Eigenlijk zou het best grappig zijn als zijn beste vriend opeens voor de mannen viel. Kort grinnikte hij even en drukte vervolgens een zachte kus in haar nek en glimlachte zachtjes naar haar. Even sloot hij zijn ogen en genoot van de zwakke wind die over zijn gezicht streek. Joël keek uiteindelijk weer voor zich uit en zuchtte even. Zijn vader was een wreed man, hij leek op geen een van zijn ouders eigenlijk, nog leek hij op zijn zus. Soms had hij eigenlijk het gevoel dat hij helemaal geen zoon was van zijn vader. Er was geen gelijkenis met zijn familie. Niets. Joël verzonk in zijn gedachten. Hoorde je niet op je familie te lijken? Alice leek op haar moeder. Kort zuchtte hij en keek Alice weer aan en glimlachte zwakjes naar haar. Al jaren had hij het in zijn hoofd om te gaan checken of hij wel echt familie was, maar hij had het nooit echt durven doen. Gewoon omwille van het feit dat hij dan waarschijnlijk weer klappen ging krijgen van de man die zogezegd zijn vader moest zijn.

'Felix is als een broer voor me. In die week was ik echt weer de Joël van voor dat jullie vertrokken waren.' zei Joël, Alice keek strak voor zich uit. Staarde naar de bomen, die hen omringde. Zacht beet ze op haar lip. Hij had geleden onder hun vertrek, erger dan ze had gedacht. Het was niet zo dat ze verwacht had dat hij hen zo maar zou vergeten. Maar dat het hem zo zou doen veranderen, dat had ze niet verwacht. Ze wist dat ze zich er niet schuldig over moest voelen, ze had er tenslotte niks aan kunnen veranderen. Maar toch deed ze het, een zucht verliet haar keel. Met zijn hand streek Joël over haar haren, ze sloot haar ogen liet haar hoofd tegen zijn schouder ruste. 'Trouwens met wie lig je eigenlijk op de kamer? Ik moet namelijk weten of ik concurrentie heb.' Zei Joël, Alice grijnsde onwillekeurig. Opende haar ogen en keek hem aan, om te kijken hoe serieus hij die vraag bedoelde. “Met Kenneth, ik weet niet of je hem kent. Hij is aardig, maar hij is geen concurrent voor je.” zei ze, waarna ze voor een moment naar Joël glimlachende. “En met wie lig jij op een kamer?” vroeg ze, keek hem vragend aan. Ergens hoopte ze dat hij met een jongen op de kamer lag. Er waren zo veel knappere meisjes dan haar op Monica. Stel de Joël met één van hen op de kamer lag? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, hij zou haar niet bedriegen. Toch? Zwijgend keek Alice naar de blauwe lucht, zodat Joël haar gezicht niet kon zien. En hij er niks van af zou kunnen lezen, als hij dat al niet gedaan had. Het was onterecht zich zorgen te maken over zoiets, want hij zou haar niet bedriegen. Zij hoorde bij elkaar. Uiteindelijk richtte ze haar ogen weer op hem, hij glimlachte zwakjes naar haar. Alice drukte een zachte kus op zijn kaak, waarna ze met haar hand langs zijn wang streek. “Is er iets?” vroeg ze zacht, keek hem voor een moment onderzoekend aan. Slaagde er niet in wijs te worden, uit zijn gezicht uitdrukking.

'Ik zal die Kenneth dan maar eens moeten leren kennen.' Concludeerde de jongen en grijnsde even naar haar. Hij vertrouwde haar op haar woord dat die jongen geen concurrent was voor hem, waarom zou het ook? Hij wist dat zij van hem hield dus. 'Wel geloof het of niet, maar ik lig met Ian op een kamer. Ken je hem nog?' Grijnsde hij vrolijk naar haar. Ergens wist hij dat Alice hem nog wel zou kennen, wie anders zou Ian dan ook vergeten? 'Dus tenzij hij opeens ook op mannen valt heb je geen concurrentie, al zou jij die nooit hebben. Ookal mocht ik met een meisje op de kamer liggen, jij zult altijd de enigste blijven.' Glimlachte hij even. Zijn gedachten gingen weer terug naar zijn familie, als ze echt zijn familie waren dan toch. Het kon niet dat ze familie waren, zelfs zijn 'zus' leek op de twee personen die zijn ouders moesten zijn. Dan was het toch onmogelijk dat hij ook familie was? Een warme hand die op zijn wang werd geplaatst trok hem uit zijn gedachten. De jongen hoorde haar vraag en wende zijn blik af. Liegen zou hij niet tegen haar, dat was uitgesloten maar hoe in godsnaam moest hij dit aan haar uitleggen? 'Alice.. Weetje, jij lijkt op je ouders, en Lorenzo ook. Jullie zijn een echte familie, maar ik zelf lijk op niemand uit mijn familie. Ik denk al jaren dat ik echt een zoon ben van de vader die jij kent. Maar het kan niet, we hebben niets gemeen, we lijken niet op elkaar, zelfs onze haarkleuren komen niet overeen met elkaar.' Sprak hij serieus tegen haar. Joël keek haar weer aan en zuchtte even. Dit was dus iets waar hij al jaren van wakker lag.

'Ik zal die Kenneth dan maar eens moeten leren kennen.' zei Joël, Alice keek hem aan. Een grijns stond op zijn gezicht, ze had niet het idee dat hij Kenneth wou leren kennen omdat hij dacht dat zij loog. Nee, Joël wist dat zij van hem hield. En dat er voor haar niemand anders was. Maar gold dat ook voor hem? Een zucht verliet haar keel, waar kwam die plotse onzekerheid vandaan? In Marseille had ze daar ook wel eens last van gehad, maar ze had verwacht dat, dat nu anders zou zijn. 'Wel geloof het of niet, maar ik lig met Ian op een kamer. Ken je hem nog?' zei Joël, verbaasd keek ze hem aan. “Ian uit Marseille?” Ze kon het zich haast niet voorstellen, ze had Ian al een aantal jaren niet gezien. Maar kon hem zich nog goed herinneringen, het was niet een jongen die je snel vergat. Bovendien had ze regelmatig met hem gesproken. Haar vader had ooit gezegd dat het leven van toevalligheden aan elkaar hing. Het klonk heel raar als je het voor het eerst hoorde, maar als je er over na dacht zat er wel een kern van waarheid in. In elk geval in haar leven. 'Dus tenzij hij opeens ook op mannen valt heb je geen concurrentie, al zou jij die nooit hebben. Ook al mocht ik met een meisje op de kamer liggen, jij zult altijd de enigste blijven.' zei Joël, ze glimlachte even naar hem. Drukte een zachte kus op zijn wang, waarna ze hem weer aan keek. Hij wende zijn blik af, zwijgend wachtte ze tot hij antwoord zou geven. Als hij dat überhaupt zou doen, ergens hoopte ze dat hij haar nu makkelijker in vertrouwen nam dan vroeger. 'Alice.. Weetje, jij lijkt op je ouders, en Lorenzo ook. Jullie zijn een echte familie, maar ik zelf lijk op niemand uit mijn familie. Ik denk al jaren dat ik echt een zoon ben van de vader die jij kent. Maar het kan niet, we hebben niets gemeen, we lijken niet op elkaar, zelfs onze haarkleuren komen niet overeen met elkaar.' zei hij uiteindelijk. Ze pakte zijn hand, kneep er zachtjes in. Keek voor een moment naar zijn gezicht, probeerde het gezicht van zijn vader voor zich te zien. Ze had die man maar een paar keer gezien. Ze had altijd het idee gehad dat Joël liever had dat ze zijn vader niet zag. Maar hij had gelijk ze leken niet op elkaar, totaal niet. Het zelfde gold voor zijn moeder en zusje, die ze vaker dan zijn vader had gezien. “Denk je dat er een manier is om daarachter te komen? Of wil je het niet weten?” vroeg ze zacht, waarna ze hem voor een moment onderzoekend aan keek. “We kunnen altijd langs Marseille gaan als we naar Griekenland gaan, misschien dat jij dan achter de waarheid kan komen. En dan zou ik je kunnen helpen, als je dat zou willen.” Stelde ze na een korte aarzeling voor, ze was er niet zeker van of het een goed idee was. Ook omdat zij liever niet terug wou naar Marseille, ze wou het niet aan iedereen uit moeten leggen. Ze wou niet verklaren waar haar ouders en broer waren. Maar als het er voor zou zorgen dat Joël eindelijk antwoord zou krijgen op zijn vragen. Dan zou ze met hem mee gaan. Maar ze was er niet een zo zeker van of hij om erachter te komen of zijn ouders zijn ouders waren wel terug wou naar zijn ouderlijk huis.

'Jep, die Ian.' Glimlachte hij even naar haar en dacht na over de woorden die hij had gezegd tegen haar. Toen ze daar echter een antwoord op gaf en zijn hand vast pakte keek hij haar recht aan en luisterde gewoon. 'Er zijn veel manieren, en ik wil weten wie mijn echte ouders zijn en waarom ze mij bij die familie hebben achtergelaten.' Zachtjes streek hij over haar hand en beet kort op zijn onderlip. “We kunnen altijd langs Marseille gaan als we naar Griekenland gaan, misschien dat jij dan achter de waarheid kan komen. En dan zou ik je kunnen helpen, als je dat zou willen.” Meteen schudde hij zijn hoofd. Zij moest niet mee naar Marseille, dat zou haar misschien teveel moeite gaan kosten. 'Ik apprecieer je voorstel, maar Alice het gaat moeilijk worden voor jou daar. Ik ga wel naar Marseille als we weer naar huis komen, dan neem jij maar een rechtstreekse vlucht hier heen en dan kom ik gewoon een dag later aan als jouw hier. Ik wil het je besparen dat jij weer naar daar moet en dat je dan alles moet uitleggen aan iedereen.' Zei hij gemeend tegen haar. Hij legde zijn arm weer om haar heen en trok haar iets dichter tegen zich aan. 'Dit is denk iets wat ik alleen moet doen lieve schat.' Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en glimlachte even. Dit was iets wat hij zelf moest afsluiten, als hij zijn verleden wou vergeten. Dan zou hij pas kunnen verdergaan met verder leven, met het leven dat hij samen met haar ging leiden. De enigste zekerheid die hij had in zijn leven was dat hij verder zou gaan met Alice, en dat hij zou oud worden met haar. Dat kon niemand hem afnemen.

'Jep, die Ian.' zei Joël, nog altijd lichtelijk verbaasd keek Alice hem aan. Over toeval gesproken, misschien moest ze maar eens gaan overwegen toch in haar vaders theorie te gaan geloven. Die in tegen spraak waren met die van haar moeder, die altijd in het lot had geloofd. Even als zij, vroeger. Nu was ze er niet meer zo zeker van. Gewoon weg door wat ze had mee gemaakt, de afgelopen twee jaar. Ze kon zich niet voorstellen, dat zoiets het lot was. Met haar hand ging ze door haar haar, zetten de gedachten van zich af. “Is hij veranderd?” vroeg ze, haar ogen had ze op die van Joël gericht. “Ik zou hem eigenlijk wel weer een keertje willen zien.” voegde ze er grijnzend aan toe, ze probeerde zich Ian voor te stellen. Alleen dan ouder, maar ze slaagde er niet in. De jonge Ian kon ze moeiteloos voor zich zien, maar om hem zich ouder voor te stellen lukte haar niet. Ach, ze zou hem vast nog wel een keertje zien. Zeker als hij bij Joël op de kamer sliep. 'Er zijn veel manieren, en ik wil weten wie mijn echte ouders zijn en waarom ze mij bij die familie hebben achtergelaten.' zei hij, hij streek over haar hand. Even glimlachte ze naar hem, maar die glimlach verdween vrijwel direct toen ze hem op zijn lip zag bijten. Hij was er dus zeker van dat zijn ouders, zijn ouders niet waren. Als reactie op haar woorden schudde Joël zijn hoofd, ze wachtte tot hij verdere toelichting zou geven. ‘Ik apprecieer je voorstel, maar Alice het gaat moeilijk worden voor jou daar. Ik ga wel naar Marseille als we weer naar huis komen, dan neem jij maar een rechtstreekse vlucht hier heen en dan kom ik gewoon een dag later aan als jouw hier. Ik wil het je besparen dat jij weer naar daar moet en dat je dan alles moet uitleggen aan iedereen.' Nu was zij degene die haar hoofd schudde. “Joël, ik zal het op een gegeven moment toch onder ogen moeten zien. En wie zegt dat ik bekende tegen kom in Marseille, het is een grote stad. Ik kan me niet voor de waarheid verschuilen, wat gebeurd is is gebeurd dat moet ik accepteren hoe moeilijk het ook is. Bovendien wil ik Marseille misschien ook wel weer een keertje zien.” zei ze zacht, het klopte ze wou haar geboorte plaats graag weer een keertje zien. Al zou het moeilijk worden, ja het zou moeilijk worden daar twijfelde ze niet aan. Joël had zijn arm weer om haar heen gelegd, trok haar iets dichter tegen zich aan. Een kleine glimlach gleed over haar gezicht. 'Dit is denk iets wat ik alleen moet doen lieve schat.' zei Joël, een zachte kus werd op haar wang gedrukt. Voor een kort moment sloot ze haar ogen. Zocht naar de juiste woorden, ze was niet van plan hem alleen naar Marseille te laten gaan. “Als je het alleen wil doen vind ik dat goed, maar ik ga met je mee naar Marseille. Dan blijf ik wel in de stad als jij naar je ouders gaat, als het je ouders zijn. Maar ik weet niet tot wat die man die zegt dat hij jouw vader is in staat is, en ik weet niet wat ze tegen je zeggen. Ik wil gewoon daar zijn, voor als je me nodig hebt.” zei ze zacht, waarna ze haar ogen opende en hem aan keek. Zacht beet ze op haar lip. Zou zijn vader, of de man die zei dat hij zijn vader was hem daadwerkelijk wat aan doen? Nee, toch? Het idee alleen al deed haar huiveren, voor een moment verstevigde ze haar greep op Joël’s hand.

Joël luisterde naar het meisje waarvan hij met heel zijn ziel van hield. Ze wou mee, maar hij wou dit niet, gewoon om haar te beschermen tegen de pijn. Toch wist hij dat ze niet zou opgeven en besloot hij toch maar om haar mee te laten gaan. 'Niet over nagedacht, je kan mee als je nog wil.' Zei hij met een zwakke glimlach tegen haar en staarde even naar de lucht, maar er was geen haar op zijn hoofd dat haar liet mee gaan naar zijn huis. Want als die man haar zou aanraken ging hij het helemaal verliezen en dan ging het er slecht aflopen. “Als je het alleen wil doen vind ik dat goed, maar ik ga met je mee naar Marseille. Dan blijf ik wel in de stad als jij naar je ouders gaat, als het je ouders zijn. Maar ik weet niet tot wat die man die zegt dat hij jouw vader is in staat is, en ik weet niet wat ze tegen je zeggen. Ik wil gewoon daar zijn, voor als je me nodig hebt.” Kort zuchte hij en streek even langs haar hals. Toen hij haar greep om zijn hand voelde versterken liet hij zijn hoofd even hangen en dacht na. Opgeven om mee te gaan zou ze niet dat wist hij ook wel. 'Dankje, maar blijf als ik er naar toe ga weg. Ik wil niet dat die man jou ook maar met een vinger aanraakt. Dan word ik helemaal gek en gaan er ergere dingen gebeuren dan die hij me ooit heeft laten doorstaan. Dus blijf jij maar mooi in de stad dan, dan weet ik dat nog hij, nog die andere twee je wat zullen aandoen.' Zei hij tegen haar en streek met zijn duim over haar hand. Zijn mondhoeken krulde heel zwakjes naar omhoog, zo ontstond er een hele kleine glimlach. Vervolgens drukte hij haar een zachte kus op de wang en ademde even diep in en uit en besloot het onderwerp Marseille maar even te laten rusten. Dat was gezonder nu voor hen allebei anders zouden ze zich heel waarschijnlijk toch veel te veel zorgen gaan maken om elkaar. 'Over Ian, hij is alleen een beetje gegroeid. Voor de rest is hij nog altijd zoals je hem kent.' Glimlachte hij nu wat breder naar haar.

'Niet over nagedacht, je kan mee als je nog wil.' Alice was blij dat Joël het goed vond dat ze met hem mee ging naar Marseille. Ze moest er niet aan denken hier te zitten, terwijl hij bij de mensen zat die jarenlang hadden beweerd dat ze zijn ouders waren. Bij de man die hem lange tijd had mishandeld. Stel dat hem wat overkwam, dat hij niet naar haar terug zou keren. Dat idee joeg haar angst aan. Als ze hem zou verliezen stond ze niet voor zichzelf in, waarschijnlijk zou ze zo snel mogelijk een eind aan haar leven maken. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, sloot ze haar ogen. Waarna ze wat dichter tegen Joël aan ging zitten. Met zijn hand streek Joël langs haar hals, een aangename tinteling trok door haar lichaam. Een kleine glimlach gleed over haar lippen, maar verdween even snel als hij was gekomen. 'Dankje, maar blijf als ik er naar toe ga weg. Ik wil niet dat die man jou ook maar met een vinger aanraakt. Dan word ik helemaal gek en gaan er ergere dingen gebeuren dan die hij me ooit heeft laten doorstaan. Dus blijf jij maar mooi in de stad dan, dan weet ik dat nog hij, nog die andere twee je wat zullen aandoen.' Zei Joël, Alice knikte opende haar ogen en keek hem aan. Met zijn duim streek hij over haar hand, een kleine glimlach was op zijn gezicht verschenen. Ze knikte langzaam. “Oké.” zei ze, waarna ze kort naar hem glimlachte. Ze wist dat ze hier verder niet met hem over in discussie moest gaan. Bovendien wist ze dat hij het waarschijnlijk goed had. Ze kende hem goed genoeg om te weten dat hij er niet tegen zou kunnen als zijn vader haar ook maar met één vinger aan raakte. En waarschijnlijk wist zijn vader dat ook. Als het zijn vader was. Een zucht verliet haar keel, ze wende haar blik weer af. 'Over Ian, hij is alleen een beetje gegroeid. Voor de rest is hij nog altijd zoals je hem kent.' Joël leek expres op een ander onderwerp over te gaan, iets wat haar ook beter leek. Het was beter voor hen beide, als ze niet langer bij hun reis naar Marseille stil zouden blijven staan. Want het zou voor hen beiden moeilijk worden. Ian, ze zou hem eigenlijk best graag weer een keertje willen ontmoeten. Na wat Joël had gezegd wist ze dat ze hem wel zou herkennen, misschien dat ze hem hier een keer tegen het lijf zou lopen. Ze zaten tenslotte op de zelfde school. “Is hij nog altijd dezelfde wat karakter betreft?” vroeg Alice. Ze kon zich herinneren dat Joël en Ian vroeger altijd allerlei kattenkwaad hadden uitgehaald. Ze glimlachte onwillekeurig, keek Joël vragend aan.

'Rustig maar liefje, er zal me niets gaan gebeuren moesten er klappen vallen ben ik het die ze uit deelt niet andersom.' Fluisterde hij heel zacht tegen haar. Al gauw hoorde hij de vraag van haar over Ian en dacht even na. Wat karakter betreft? 'Nog altijd diezelfde debiel, just like me.' Grijnsde hij speels naar haar en trok haar iets dichter tegen zich aan en en sloot toen de wind over zijn gezicht streelde zijn ogen. Uiteindelijk plaatste hij zachtjes zijn lippen tegen haar nek aan en vervolgens streelde hij zo haar nek en ging over haar zachte wang door naar haar onderlip en plaatste daar enkele zachte kusjes op. Ergens was hij bang, moesten ze naar Marseille gaan, en hij zou eens een keer niet bij haar zijn dat ze dan naar haar oude huis zou gaan en zou bezwijken onder iets. Een rilling trok zich over zijn rug heen waardoor hij haar uiteindelijk weer aankeek. 'Alice, moest je naar jouw huis gaan en er gebeurt daar wat, of moest er iets gebeuren als ik bij mij thuis ben, bel me dan alsjeblieft. Dan sta ik er direct voor je.' Sprak hij zacht en streek met zijn vingers langs haar wang. Ergens was hij nog bang, nog steeds was hij bang om haar te verliezen aan iets wat hij niet kon bevechten. 'Beloof het me.' Mompelde hij nog naar haar toe. Zachtjes streek hij met zijn hand door haar haren en glimlachte eventjes. Ja, het was voor hem belangrijk dat haar niets meer over kwam, niets meer dat zo erg was als eerst. Kort beet hij op zijn onderlip en wachtte even af. Even schoten zijn herinneringen terug naar toen hij met zijn ouders in een park was, samen met de familie van Alice, dat hij meer bij hun familie had gelopen dan bij zijn zogenaamde familie. Ach, toen leek hem dat onlogisch deels, nu leek het hem zeer normaal.

'Rustig maar liefje, er zal me niets gaan gebeuren moesten er klappen vallen ben ik het die ze uit deelt niet andersom.' fluisterde Joël. Ze keek hem voor een moment aan, ze wou hem graag geloven. Maar hij was alleen en zijn ouders waren met zijn tweeën, wat als zijn moeder zijn vader te hulp schoot? Zou hij zich tegen twee mensen kunnen verdedigen? Moest ze niet gewoon met hem mee gaan, zodat ze hem te hulp kon schieten? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, niet dat zou hij niet toe laten. Bovendien zou dat het misschien alleen nog maar moeilijker maken. “Wat als je moeder je vader te hulp schiet?” vroeg ze zacht, nadat ze haar blik had af gewend. Zacht beet ze op haar lip. “Joël ik kan je niet beloven dat ik niet naar je huis ga als je te lang weg blijft.” Het was de waarheid, als hij heel lang weg zou blijven zou ze naar zijn huis gaan. Hoe dan ook. Joël kon haar er misschien van weerhouden direct met hem mee te gaan. Maar mocht zij denken dat er wat met hem was gebeurd, dan ging ze niet doe loos zitten wachten tot het uiteindelijk te laat was om in te grijpen. 'Nog altijd diezelfde debiel, just like me.' zei Joël, waardoor hun gesprek weer een andere richting in ging. Eentje die voor hen beide makkelijker was. “Dat gaat nog wat worden, ik hoop voor de leraren dat jullie niet bij elkaar in de klas zitten.” zei ze, grinnikte even. Keek Joël weer aan, een speelse grijns was op zijn gezicht verschenen. Ze werd iets dichter tegen hem aan getrokken, een glimlach gleed over haar lippen. Ze sloot haar ogen op het moment dat hij zijn lippen tegen haar nek plaatste, haar huid leek te tintelen op de plekken waar zijn lippen haar huid raakte. Zijn lippen streelde haar nek, dwaalde af naar haar wang om uiteindelijk te stoppen bij haar lippen. Ze glimlachte even toen hij enkele zachte kusjes op haar onderlip plaatste. Maar de stemming die voor een moment ontspannen aan had gevoeld, leek plots om te slaan. Voor een moment keek ze hem onderzoekend aan. 'Alice, moest je naar jouw huis gaan en er gebeurt daar wat, of moest er iets gebeuren als ik bij mij thuis ben, bel me dan alsjeblieft. Dan sta ik er direct voor je.' zei hij uiteindelijk zacht, met zijn vinger streek hij langs haar wang. “Wat zou er kunnen gebeuren Joël?” vroeg ze zacht, ze was van plan naar haar oude huis te gaan. Ze moest gewoon zien hoe het daar nu was, wat er was veranderd. Wie er nu woonden en hoe hun huis er bij stond. Het zou waarschijnlijk moeilijk worden, maar toch er zou niks mis kunnen gaan. Of wel? 'Beloof het me.' mompelde hij, met zijn hand streek hij zachtjes door haar haren. Ze pakte zijn hand vast, ergens wou ze dat ze anders zat zodat ze haar arm om hem heen had kunnen slaan. “Ik beloof het je. Maar je hoeft je echt geen zorgen om me te maken.” fluisterde ze, waarna ze een klein kusje op zijn lippen plaatste om hem vervolgens weer aan te kijken.

Even luisterde hij naar de wind die zachtjes begon te fluiten, net zoals in Marseille vroeger, alleen klonk het hier anders op de een of andere manier. Vervolgens keek hij haar weer aan en fronste even toen ze wat zei. 'Als ze samenspannen? Zie jij mijn moeder al vechten? Komop zij wilt geen nagel breken hoor.' Grijnsde hij speels naar haar. Kort beet hij op zijn onderlip toen ze wat anders zei en zuchte even. 'Alice, ik weet het. Maar gewoon niet binnen komen, ik wil niet dat ze jou pijn doen. Ik kan best wel wat verdragen van hem dus.' Zachtjes streek hij langs haar nek en sloot even zijn ogen. Nee, zij zou niet mogen binnenkomen gewoon omdat hij wist dat er wat ging gebeuren met haar, niet zo zeer door die twee mensen die zich zijn ouders noemde, maar door zijn zusje. Op de een of andere manier had zij haar nooit zo gemogen en als zij zou binnenkomen dan zou het een hele andere wending krijgen. 'Ik zou het wel lollig vinden moesten we samen in de klas zitten. Dan zou het net als vroeger zijn.' Grijnsde hij vrolijk naar haar. Ja, hij en Ian hadden genoeg uitgestoken vroeger. Dat wist zowat de gehele oude school waar ze op zaten, ze maakten lol met iedereen en zo nu en dan was er dus wel eens een grote ruzie op school. Kort streek hij door zijn haren en luisterde even. 'Wat er zou kunnen gebeuren? Geen idee, maar gewoon als het moeilijk word voor je dan kan je me ook bellen, dan kan ik er voor je zijn als je wilt.' Zijn hand werd vast genomen door haar en zacht kneep hij daar even in. 'Ik zal me altijd zorgen maken om jou, dat is gewoon normaal.' Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en legde zijn hoofd tegen haar. Hij streek even langs haar wonde. 'Ik hou van je.'

'Als ze samenspannen? Zie jij mijn moeder al vechten? Komop zij wilt geen nagel breken hoor.' grijnsde Joël speels naar haar, voor een moment keek ze hem aan. Wist niet zo goed hoe ze op zijn woorden moest reageren, waarschijnlijk had hij gelijk. Maar toch. Zou zijn moeder toe kunnen kijken als Joël haar man klappen zou verkopen? Zij zou dat niet kunnen, zij zou niet toe kunnen zien hoe degene van wie ze zo veel hield in elkaar geslagen werd. Ze was dan misschien niet zoals zijn moeder, maar er was toch niemand die gewoon toe zou kunnen kijken of wel? "Ik hoop dat je gelijk hebt." mompelde ze zacht, keek hem voor een moment recht aan. 'Alice, ik weet het. Maar gewoon niet binnen komen, ik wil niet dat ze jou pijn doen. Ik kan best wel wat verdragen van hem dus.' Voor een moment aarzelde ze, sloot haar ogen toen Joël langs haar nek streek. Een klein glimlachje, speelde vor een kort moment op haar lippen. Maar verdween al vrijwel direct weer, ze opende haar ogenkeek hem aan. "Ik zal niet binnen komen, alleen als ik echt denk dat er wat mis is. Ik beloof het je." fluisterde ze, zachtjes drurkte ze een kus in zijn nek. "Maar als jij je tegen ze kan verdedigen, waarom zou het dan erg zijn als ik binnen kwam?" vroeg ze, niet zo zeer omdat ze hem over wou halen dat ze wel naar binnen mocht. Nee, ze accepteerde dat hij haar er buiten wou houden. Maar ze vroeg het zich gewoon af. Als hij dacht dat hij zijn vader aan kon, waar maakte hij zich dan druk om? Waar was hij bang voor? 'Ik zou het wel lollig vinden moesten we samen in de klas zitten. Dan zou het net als vroeger zijn.' grijnsde hij vrolijk, Alice knikte kon een grijns niet onderdrukken. Op hun school hadden Joël en Ian behoorlijk bekend gestaan, ze haalde altijd wel wat uit. Of het nu met een leraar was of met een leerling. 'Wat er zou kunnen gebeuren? Geen idee, maar gewoon als het moeilijk word voor je dan kan je me ook bellen, dan kan ik er voor je zijn als je wilt.' zei hij, ze knikte. "Oké, jij kan mij ook bellen als het moeilijk word." de laatste woorden voegde ze er met een glimlachje aan toe. 'Ik zal me altijd zorgen maken om jou, dat is gewoon normaal.' Alice glimlachte, een kus werd op haar wang gedrukt waarna Joël zijn hoofd tegen het hare legde. 'Ik hou van je.' De woorden van Joël deden de twinkeling weer terug komen in Alice ogen. "Ik ook van jouw." prefelde ze, met haar lippen tegen de zijne. Waarna ze een zacht kusje op zijn onderlip plaatste. Om hem vervolgens weer glimlachend aan te kijken.

[Ik mag dit toetsenbord niet, en het toetsenbord mag hoofdletters en de naam Joël niet --' xD]

Joël keek even naar de grond toen ze vroeg waarom hij haar er niet bij wou hebben ookal kon hij zijn vader aan. Dit werd even nadenken, hoe kon hij dit nu duidelijk gaan maken? gewoon zeggen, ja dat zou hij wel doen. 'Dat idiote kind dat mijn zus moet voorstellen. Ze heeft het nooit echt gehad met jou, en zij slaagt wel als ze er zin in heeft. Ik wil niet dat ze jou aanraakt, want dan ga ik over de schreef en sla ik een meisje. Dat is niet echt iets wat een jongen kan doen.' Mompelde hij even en snoof even. 'Bedankt.' Fluisterde hij zacht toen ze zei dat ze buiten zou blijven. Even liet hij haar los en legde zich kort neer in het glas en ademde even diep in. Joël was gelukkig, maar waarom waren ze dan weer bezig over dingen die hen beiden ongelukkig maakte? Hij kwam weer recht waardoor er even een korte steek door zijn knie trok en hij in zichzelf begon te vloeken. Joël sloot de pijn buiten en ademde even kort huiverend in. 'Als het moeilijk word bel ik je, dat beloof ik je.' De kus op zijn onderlip deed hem goed en zachtjes stond hij op en ging voor haar zitten zodat hij haar recht kon aankijken, met veel moeite en pijn zette hij zich op zijn knieën en drukte haar een kus op de lippen. 'Laten we nu maar over iets anders praten anders gaan we weer helemaal depressief worden. Deal?' Glimlachte hij vrolijk naar haar en dacht even na. Over wat zouden ze eigenlijk nog kunnen praten? De nodige problemen hadden ze nu toch wel kunnen bespreken dus daar moesten ze het volgens hem niet meer over hebben toch? Toch had hij ergens nog een vraag maar die wou hij niet stellen want die had met haar ouders te maken. Dat zou hij later wel gaan doen.
[Geeft niet (a)]

'Dat idiote kind dat mijn zus moet voorstellen. Ze heeft het nooit echt gehad met jou, en zij slaagt wel als ze er zin in heeft. Ik wil niet dat ze jou aanraakt, want dan ga ik over de schreef en sla ik een meisje. Dat is niet echt iets wat een jongen kan doen.' mompelde Joël, ze knikte ten teken dat ze het begreep. Stelde geen verdere vragen, het was beter als ze dit onderwerp zouden laten rusten. Het deed hen beide geen goed, en eigenlijk wou ze gewoon genieten van vandaag. Genieten van de eerste dag dat ze gewoon samen met hem kon zijn, zonder bang te hoeven zijn hem te verliezen. Toch vroeg ze zich af waarom zijn zus haar niet mocht, maar ze betwijfelde of Joël überhaupt een antwoord zou hebben op die vraag. 'Bedankt.' fluisterde hij. Voor een moment werd ze los gelaten, met een glimlachje op haar lippen keek ze toe hoe hij zich in het gras neer legde. Ze wou op staan zodat ze naast hem zou kunnen gaan liggen, maar hij was al weer overeind gekomen. 'Als het moeilijk word bel ik je, dat beloof ik je.' zei Joël. "Dank je." zei ze zacht, een klein glimlachje gleed over haar gezicht. Hij was onderhand op gestaan en ging voor haar op zijn knieën zitten. Ze wou er iets van zeggen, maar haar mond werd gesnoerd door de kus die hij op haar lippen drukte. Voor een moment sloot ze haar ogen, legde haar hand in zijn nek liet hem daar rusten ook nadat Joël zijn lippen van de hare had gehaald. En haar met een vrolijke glimlach op zijn gezicht aan keek. 'Laten we nu maar over iets anders praten anders gaan we weer helemaal depressief worden. Deal?' zei hij, ze knikte. "Deal." mompelde ze. "Maar zou je alsjeblieft van je knie af willen gaan?" vroeg ze zacht. Ze had niet het idee dat het een pijnlose houding was. Met haar vingers streek ze zacht langs zijn nek. "Joël ben jij eigenlijk wel eens buiten Frankrijk geweest, behalve nu dan?" voor een moment keek ze hem vragend aan, een klein glimlachje speelde op haar lippen.