They say bad things happen for a reason

Op de trappen van het oh zo beruchte clubhuis van Die Hard vond je meestal niemand, merendeels omdat iedereen het gebouw meed omwille van de mensen die zich binnen in het gebouw vonden, ditmaal zat er echter toch wel iemand. Een meisje van ongeveer een 18 jaar oud, waarvan haar gezicht verschuild lag onder een donker grijze kap. Van onder die kap staarde twee bruine ogen naar de langzaam nat wordende stenen. Haar knieën had ze opgetrokken en die trok ze nog meer naar zich toe door haar armen er stevig te hebben om heen gekneld. Elk persoon die ook maar dreigde in haar buurt te komen, en die niet van Die Hard was die schold ze meteen de huid vol, of schonk ze een blik vol arrogantie. De meeste maakte zich dan ook meteen uit de voeten, anderen bleven echter staan, tot het meisje de moeite had genomen om zich recht te stellen en ze een ferme klap in hun gezicht te geven, om daarna weer in dezelfde positie terug te gaan zitten.
Liz wachtte niet echt op iemand hier, als er iemand zou komen van de vereniging dan zou ze die hoogst waarschijnlijk wel aanspreken, of toch de enigste twee bekende van haar, Esther en Jace. Tot nu toe was ze nog altijd alleen hier, en ergens hoopte ze alsnog dat dat zou blijven. Het maakte haar niet uit of ze morgen zo ziek als een hond was, dat overleefde ze uiteindelijk toch wel. Ziek worden was iets wat haar toch niet vaak over kwam, daar had ze haar goede immuunsysteem wel aan te danken. Heel even kort streek het meisje een enkele traan weg onder haar oog, zodat haar make up niet totaal verknalt zou zijn. Ongeacht de onveilige plek waar ze nu zat, voelde ze zich hier toch beter dan op enig andere plek hier, hier kon ze gewoon even alleen zijn. Niemand die haar hier kende, of toch niet persoonlijk. Meer wou ze niet. Hoewel, misschien ergens wel, eigenlijk om heel eerlijk te zijn, kon ze best iemand gebruiken die nu gewoon bij haar zou blijven zitten en haar gewoon een knuffel of wat dan ook gaf. Ja, het meisje die altijd het eeuwige sadisme met zich meedroeg, de eeuwige drang om mensen af te breken, was nu diegene die zich zo rot voelde. Uiterlijk viel het niet op voor een onbekende, maar dat was enkel om het masker dat ze droeg, een masker dat normaal niet eens te pas kwam als ze op doortocht ging door school, of eender welke plek hier dan ook. Vandaag was het echter anders. Vanaf ze die focking telefoon had opgenomen was het veranderd, niet voor altijd allicht, maar vandaag kon ze niet bepaald van die tutjes, of dudes die dachten dat ze werkelijk ook maar iets konden flikken bij haar, gebruiken. Die zouden vandaag wellicht een flinke afrossing krijgen dat ze voor een hele week niet meer de mogelijkheid hadden om te lopen of te praten. Een zucht schoof over haar lippen, tgoh voor een keer deed ze zich is zielig voor, en dan koos ze net een plek als deze uit. Langs de ene kant misschien wel, hier was de kans groter dat ze Esther of Jace tegenkwam dan zeg maar op het strand of in de stad. Ze kon een van de twee natuurlijk altijd een sms sturen, maar daar was ze werkelijk te koppig voor. Natuurlijk wou ze niet dat een van de twee ook maar door had wat er voor kort gebeurt was, al zouden ze er hoogstwaarschijnlijk toch wel achter komen op een of andere manier, daarvoor hadden ze haar verhaal zelf niet eens nodig.

Voor het eerst in zijn tijd hier in Santa Monica was de jongen uit the Luiving Building vertrokken zonder gel in zijn haar te doen. Het werd best lang, zodat zijn kuif niet meer gemakkelijk rechtop bleef staan zoals hij het wou. Daarom leek hij nu een of andere vage emopluk te hebben, die de neiging had om voor zijn rechteroog te vallen. Met zijn kap op viel het niet zo op, dus daarom had hij hem diep over zijn hoofd getrokken. Zijn schouders waren redelijk gespannen. South Central was een buurt waar hij vaak kwam, maar dat wou niet zeggen dat je nonchalant mocht worden. Jace had een reputatie, maar dat was niet genoeg. Reputatie zou je niet beschermen tegen een aanvaller. Daarom was hij op zijn hoede, zelfs al kwam hij hier dagelijks en had hij naambekendheid. Hij sloeg een straat in. Het was redelijk druk, maar niet zo druk als in het stadscentrum. Mensen vermeden deze plek, de redenen waren natuurlijk duidelijk. Deze achterbuurt was geen plek voor de tere, breekbare meisjes en de rest van hun zielige bende. Jongens die stoer deden, maar alles en iedereen in de steek lieten vanaf het menens werd. Jace walgde van hen. Hij was blij dat hij een klein vriendengroepje had die er net zo over dacht. Plus, hij had Esther en Liz. Niet dat hij hen vaak zag, maar het was fijn om te weten dat ze er ook waren, hier ergens. Slechts een sms'je van hem verwijderd. Met een lenige sprong ontweek hij een man die blijkbaar nogal gehaast was. Jace vloekte hardop, in het Italiaans, en liep toen door. Zijn rugzak was redelijk leeg, op een paar blikjes monster, geld en sigaretten na. Hij was op weg naar het Die Hard clubhuis, kijken of daar nog iets interessants te doen was op deze saaie namiddag. Hij wist niet meer waar het precies was, maar hij volgde het pad in zijn hoofd. Esther had hem één keer de weg getoond, dus hij moest wel in staat zijn om het terug te vinden. Hij zag een oud, vervallen huis met een knalrode voordeur. De verf was nog niet afgebladerd, ook al zou je dat wel verwachten, aangezien het echt een oud krot was. Hij koos de straat links en wist dat hij nu niet meer ver was. In de verte zag hij een uitstekend stukje muur. Daar schuin rechtsaf, en hij was er. Hij liep op zijn dooie gemak door, haast had hij niet. Toen hij de hoek om kwam, zag hij een gestalte op de trappen voor het huis zitten. Hij trok even zijn wenkbrauwen op. Behoedzaam liep hij dichterbij. Uiteindelijk kreeg hij door dat het Liz was, die daar zomaar zat. Een klein glimlachje kwam om zijn lippen. Zijn rugzak knikkerde hij in het portaal en hij ging naast Liz op de trappen zitten. "Jij ziet er uit alsof je hier al heel lang zit", Merkte hij op. "En dat is niet goed, Liz. Wat doe je hier?" Met 'hier' doelde hij op buiten. Hij duwde zijn hoofd even tegen haar schouder aan en keek haar toen in de ogen. In zijn ogen lag iets van bezorgdheid. Hij vond het niet fijn dat zijn jeugdvriendin er zo down bij zat, in haar eentje.

Het geluid van de regen die kapot knalde op de stenen deed haar even iets ontspannen. Met gesloten ogen bleef ze luisteren, langzaam wegvarend van de realiteit en te verdwijnen in haar eigenste wereld. Veel meer kon ze nu niet doen buiten doelloos voor zich uit te staren maar dat was uiteindelijk ook niet alles. Een paar druppels werden door de wind tegen haar gezicht geblazen, lang leve de kap die daar bescherming tegen bracht nog. Kort wreef het meisje over haar keel, nog zoiets waar ze al enkele dagen last van had. Ja, en dan was het lekker goed van haar om hier te zitten terwijl het zo goot. Ah whatever, het ziek zijn hing in de lucht, enkele vriendinnen die ze kenden die hun vrienden en nog een paar andere waren zo ziek als wat, keelontstekingen, verkoudheden en erger. Uiteindelijk opende ze haar ogen weer en liet haar armen weer naast zich hangen en strekte zo haar benen. Er was geen levende ziel meer te bespeuren, blijkbaar waren ze zelf in deze uithoek van de stad zelfs weg te slagen door een klein beetje regen. Tgoh, je zou haar oma eens bezig moeten hebben gezien in dit weer. Venetië, was nu niet bepaald de stad om met de regen buiten te zitten of wat dan ook. Maar die vrouw, ze zwom gewoon lekker vrolijk door de rivier of ze liep op straat te dansen. Dat was iets wat Liz ook zeker deed als ze kon, buiten dan misschien het zwemmen in een of andere rivier dat ging haar net iets te ver. Een land als Amerika zou niets voor die oude vrouw geweest zijn, ze was heel traditie gebonden en tja hier waren nu eenmaal niet het soort tradities als thuis. Traditie, ondanks dat ze uit een land kwam waar er zo veel waren, volgde zij er geen enkele van. Tja, eigenlijk van de mensen die haar leeftijd hadden, en die ze nog kenden was er niet echt iemand die die dingen nog volgden, dus het was gewoon hun generatie of zo.
Een rugzak plofte voor haar neer. Met een ruk keek ze op en merkte Jace op. Een hele korte glimlach doorbrak op haar al te sombere gezicht, maar verdween meteen weer. De woorden van de jongen zorgde niet bepaald voor een reactie, of toch nog niet. Toch schoten haar ogen uiteindelijk naar het al te bekende gezicht van haar jeugdvriend, iemand die haar oma oppervlakkig had gekend. Hij zou het vast nog wel niet weten, niemand wist het al buiten de familie. Dat zou tegen volgende week al wel veranderd zijn waarschijnlijk. Door de bezorgde blik die ze toegeworpen kreeg wendde ze haar blik af naar de grot. Hmpf. ‘Ik zit hier al zolang de dag bezig is.’ Wat ze hier eigenlijk deed? ‘Ik had geen zin om binnen te zitten. De regen heeft me altijd al aangetrokken, weet je toch?’ Haar woorden leken niets van inhoud te hebben. Haar stem klonk niet eens meer als die van haar eigen, er zat niets van die agressieve, uitdagende wel bekende tonen in, enkel een leegte. Net zoals haar ogen, die waren hol.

Het water bleef met bakken uit de hemel vallen. Het deed hem onbewust denken aan Venice. Daar was ook altijd overdreven veel water. Gelukkig kende hij zijn plekjes om te schuilen als het weer besloot om iedereen een gratis douche te geven. Zijn grijze trui was doorweekt, maar zijn haar was nog droog. Het was misschien maar beter zo. Als het opdroogde, zou het beginnen pluizen. Daar had hij echt geen zin in. Dan zag hij er uit als een of andere mislukte kat, die net in een rivier was gesukkeld. Nog zoiets. Al die toeristen die telkens verdwaalden omdat sommige straten gewoon dood liepen op water. Hilarisch gewoon. Hij wist waar hij moest lopen om de hele stad door te komen zonder ook maar één druppel water aan te raken. Helaas kon hij regendruppels niet ontwijken. De wind blies gelukkig de regen op zijn rug, en niet vlak in zijn gezicht. Dat zou echt idioot zijn. De jongen bemerkte een korte glimlach op het gezicht van Liz, maar in een fractie van een seconde was die weer verdwenen, alsof hij er nooit was geweest. Ze ontweek zijn blik ook. Dit was hij niet van haar gewend. Zou zij ook zo veranderd zijn als Esther? Hij wist nog precies hoe ze hem behandeld had, een paar weken geleden. Alsof hij een vreemde was, een vijand. Een dun litteken liep over zijn keel, bijna niet zichtbaar, maar het zat er wel. Het kwam van haar. Ze had haar mes tegen zijn keel gezet en het was zo gemakkelijk door zijn vel gegaan. Hij kon het koude lemmet nog steeds voelen als hij er aan terug dacht. Meteen zette hij die gedachte van zich af. Hij had het uitgelokt, hij had haar uitgedaagd. Plus, ze had het emotioneel heel zwaar gehad, om een reden die hij niet kende. Om een reden die ze al die tijd voor alles en iedereen verborgen had gehouden, tot ze er uiteindelijk onder gekraakt was. Esther zien huilen was vreemd. Het paste niet. Toch kon Jace haar niet beoordelen. Ze was en bleef zijn vriendin, een band die hopelijk voor altijd zou blijven bestaan. Uiteindelijk kreeg hij toch Liz haar blik te pakken. Haar ogen waren leeg, geen enkele emotie lag er in te zien. De brutale, uitdagende blik die haar zo typeerde, was weg. "Ik zit hier al zolang de dag bezig is." Antwoordde ze. De jongen vroeg zich af hoe laat het was. Tegen de avond, waarschijnlijk. "Ik had geen zin om binnen te zitten. De regen heeft me altijd al aangetrokken, weet je toch?" Meer bezorgdheid sloop zijn hart binnen. Hij keek haar onderzoekend aan. Niks wees er op dat zijn jeugdvriendin van plan was om hem te vertellen waar ze mee zat. "Come on, Liz. Lieg niet tegen me", Begon hij zacht. "Ik ken je, er is iets mis.. Waarom zeg je me niet gewoon wat er is?" Hij beet op zijn lip en keek toen de straat in. Er was niemand, wat niet moeilijk was aangezien het nog steeds regende. Voorzichtig legde hij zijn arm rond haar schouder. Ze woog niet veel, dus hij slaagde er in om haar op zijn knieën te trekken. Troostend sloeg hij zijn armen om haar middel heen en gaf haar een Jacehug. Niemand zou hen zien, dus ze hoefden zich nergens voor te schamen. Hopelijk hielp het ook, want veel meer kon hij niet meer bedenken. Als hij maar wist wat haar zo down maakte.

Het leven. Het was iets waar ze de laatste dagen sterk tegenop keek. Nee, ze zou nooit zoiets doms gaan doen als zichzelf van het leven benemen, moest ze ooit dood gaan dan zou het op een manier zijn zoals iedereen haar kende en niet zoals hoe ze hier nu bij zat. Ondanks haar manier van doen was het meestal wel zo geweest dat ze toch een iets of wat goed humeur had. Nu was dat uiteraard niet het geval maar tja. Jace zou wel weten dat er iets scheelde, moest het meisje haar best doen om haar normale zelve te zijn misschien niet, maar dat had ze opgegeven vanaf dat ze het wist. Liegen was als een tweede natuur voor haar, ze kon het als de beste, maar ze maakte van haar skills dit maal geen gebruik. Jace zou haar uiteindelijk toch wel door krijgen, tja jeugdvrienden ea, die kende je op een of andere manier toch door en door. Moest Esther hier geweest zijn, die zou het heel waarschijnlijk nog op een andere manier uit haar hebben gesleurd dan Jace waarschijnlijk zou proberen. De drie leken in bepaalde maten op elkaar, maar toch waren ze nog zo verschillend van elkaar. Het verleden en het heden was hier in dit bepaalde stukje van de wereld weer samengekomen, na dat ze zolang uit elkaar hadden gelegen. Het was puur toeval natuurlijk dat ook Jace hier uiteindelijk was binnengevallen, van Esther wist ze het, daarom was Liz ook hierheen gekomen uiteindelijk al kwam dat ook mede door het vele verhuizen van haar ouders en dit maal was deze staat aan de beurt. Niemand had natuurlijk verwacht dat haar oma haar geest zou geven. Liz had haar ouders nog niet onder ogen gekomen sinds zij er van wist, simpel weg omdat ze ergens niet bepaald durfde.
Een plotse verbazing kwam over haar heen toen Jace haar beschuldigde van liegen. Dit meende hij nu toch serieus niet? Het meisje had net eerlijk geantwoord, oke ze had zaken weg gelaten voor hem maar als noch ze had niet gelogen. Ze wou haar blik weer van hem afwenden, maar het lukte haar niet meer. Die grote grijze ogen hielden haar vast terwijl zijn woorden gewoon langs haar heen passeerde. Een ijzige hand greep haar hand vast waardoor ze even naar adem hapte. Ze kon het nu allemaal aan hem vertellen, maar wat dan? Het was maar haar oma die was gestorven, niets meer. Zachtjes werd ze op zijn knieën getrokken, en voor het eerst in haar leven werd ze door de jongen geknuffeld omdat er iets niet goed was. Voor even bood ze nog een soort weerstand, hoopte op een kans op ontsnappen. Maar liet haar uiteindelijk toch tegen de jongen aanzakken. Tranen vormde zich in haar ogen, maar die dwong ze nog wel om weer weg te gaan. Jace had haar nu al zo gezien, tranen zou ze niet laten, dat was te beschamend voor haar. Met een lichte twijfel begon ze uiteindelijk toch maar te spreken. ’Wel, eerder deze week kreeg ik een telefoontje vanuit Venice, van Pedro. Die belde me om te zeggen dat mijn o..’ Het meisje zweeg voor een tijdje en staarde naar de grijze doorweekte trui van de jongen. Een pijnlijke steek ging door haar hart, waardoor haar gezicht even vertrok. ‘Oma is gestorven aan longkanker.’ Haar stem stierf weg bij het laatste woord. Van alles wat ze al overwonnen had, was die longkanker toch weer terug komen opsteken en had het die vrouw uiteindelijk geveld. Het meisje plaatste haar hoofd op zijn schouder. Ze gaf geen kik meer, had er helemaal geen zin meer in. Heel waarschijnlijk had Jace een geheel ander verhaal verwacht, of toch een iets uitgebreidere versie, maar nee zij kwam weer af met zoiets korts.

Net zoals Esther stribbelde Liz tegen. Haar weerstand stelde niet veel voor, maar ergens vond hij het jammer. Het feit dat ze zich beiden van hem wegtrokken als hij probeerde te helpen. Hij was nooit de jongen geweest die met gigantisch veel woorden en advies aan kwam lopen. Daarom moest hij het juist hebben van gebaren. Het was ook voor hem moeilijk. Meestal liet hij zijn zachte kant aan niemand zien, behalve aan zijn meest close vrienden. De vraag was nu alleen nog maar of hij die nog had. De tijd had hen uit elkaar gedreven. Nu hadden ze elkaar terug, maar hoe? Het leek wel alsof ze van elkaar vervreemd waren en het heel erg lang zou duren voor het weer goed zou komen. Zijn vriendschap met Esther was nu ook anders. Het was wel goed om te weten dat ze hem vertrouwde, ondanks zijn idiote gedrag. En zo'n vriend wou hij zijn. Iemand waar je op kon rekenen, die altijd klaar stond om iemand te helpen. Maar dan op zijn eigen manier. Na een kort moment gaf ze zich dan toch over aan zijn greep. Ze ontspande zich en een tevreden glimlachje kwam om zijn lippen. ’Wel, eerder deze week kreeg ik een telefoontje vanuit Venice, van Pedro. Die belde me om te zeggen dat mijn o..’ Ze stopte abrupt. Hij gaf haar wat tijd, om haar de kans te geven de woorden te vinden om te zeggen wat ze te zeggen had. ‘Oma is gestorven aan longkanker.’ Meteen flitsten enkele beelden voor zijn ogen. Een oude vrouw die toch nog zo vol van energie zat. Een vrouw die buiten door de straten danste als het regende. Iedereen verklaarde haar gek, maar hijzelf vond het best een aardige persoon. Hij slikte even. Niet dat hij zo'n close band met Liz' oma had, maar toch. "I'm sorry for your loss", Zei hij zacht. Liz legde haar hoofd tegen zijn schouder en hij trok haar nog wat steviger tegen zich aan. Jace bleef een tijdje zitten, kijkend naar de regendruppels die op de natte grond uiteen spatten. Na een tijdje duwde hij haar voorzichtig een eindje van haar af, zodat hij haar aan kon kijken. "Je oma zou niet gewild hebben dat je zo depressief werd door haar. Jij kent haar beter dan ik, right? Wat zou zij willen? Dat je wekenlang gewoon niet Liz bent, of dat je jezelf bij elkaar raapt en terug de boel gaat terroriseren?" Hij boog zich achterover en trok zijn rugzak iets dichterbij. Hij ritste hem open. Monster genoeg. Tijd om hyper te gaan doen. Monster had op hem veel effect. De jongen was vaak al hyperactief, maar met het goedje in zijn lichaam kon je hem vergelijken met een duracel konijn. Yea right. Hij viste er twee blikken uit en duwde er een in Liz haar handen. "Nomnom voor Liz", Glimlachte hij. "Op mijn kosten dan nog, you lucky girl." Dat hij de blikjes gestolen had, vertelde hij er maar niet bij. Misschien zou ze het wel weten. Ze kende hem tenslotte goed, right? Hij trok zijn blik open en dronk een paar slokken. Het hele blik in een keer opdrinken, zou hij niet meer doen. De laatste keer dat hij dat had gedaan, was niet echt afgelopen zoals hij het gewild had, dus hij besloot om het rustig aan te doen.

Liz staarde verloren naar de jongen zijn trui. Hem in zijn ogen kijken zou haar heel waarschijnlijk nog meer breken ook al kon Jace er niets aan doen. Het feit dat ze hem nog steeds vertrouwde om dit tegen hem te zeggen, was voor haar toch nog iets goed. Op Jace had ze vroeger altijd kunnen rekenen tot wanneer ze uit elkaar gescheurd werden, tot haar ouders besloten te verhuizen, weg van Jace & Esther, en weg van haar oma. Op zijn woorden reageerde ze niet, het meisje klampte zich alleen nog maar meer vast aan hem. Misschien was het toch maar goed dat ze het net aan Jace had verteld en niet aan een of andere vreemde. Ondanks de jaren betekende hij nog steeds evenveel voor haar, net zoals de roodharige Esther. Natuurlijk waren ze veranderd, maar toch langs de ene kant waren ze dan ook weer hetzelfde. Heel plots werd ze wat naar achteren geduwd door de jongen, haar ogen schoten meteen naar de zijne. Oh, die vertrouwde ogen. Bijna ging ze er weer onder door, maar de jongen gaf haar de tijd er niet eens voor. ‘Jace, men oma is er niet meer, wat maakt het uit wat zei nu zou vinden van mij op deze moment?’ De woorden kwamen er zacht uit, slechts als een gefluister. ‘Maar ze zou gewild hebben dat ik niet om haar treurde en gewoon verderging met leven. Maar ik zie niet in waarom ik nog verder zou moeten gaan. Ik ben haar kwijt, mijn ouders zie ik amper, het enige wat ik nog heb zijn jij en Esther.’ Feit, het meisje had niet meer dan enkel hun twee en haar eeuwige pret in pijnigen van andere mensen, en haar eeuwige rebelsheid wat je wel kon merken aan haar plots van bruin naar rood gekleurde haren. Al was dat meer een soort van laatste eer die ze nog aan haar oma bewees.
Liz fronste kort toen de jongen naar achteren boog en zijn rugzak naar zich toe trok. Wat ging hij nu doen? Ging hij weg? Liet hij haar hier alleen? Dat kon hij niet maken! Maar nee hoor, plots kreeg ze een zwart blik in haar handen gedrukt met daarop een groene ‘M’. Een kleine glimlach schoot over haar lippen en ze keek de jongen even dankbaar aan. Toch plaatste ze het blik even naast zich, en besloot haar kap van haar hoofd af te trekken. Ze had genoeg van het ding dat op haar hoofd rustte en haar gezicht afschermde voor de mensen. Door de opmerking brak er een echte glimlach uit op haar gezicht. ‘Hmn, waarom geloof ik jou niet?’ Liz wist dat Jace niet bepaald graag iets kocht, of dan toch niet zoiets als Monster. Natuurlijk was het gestolen, maar het was alsnog een lief gebaar van hem. Uiteindelijk trok het meisje haar blik zelf ook open en nam een grote slok. Door dat ze nog van een hele dag niet gegeten had, en ze dus niets in haar maag had voelde ze even een korte steek in haar maag, maar deze negeerde ze volkomen. ‘Bedankt Jace.’