As if it ever gonna happen.

De zon was aan zijn aftocht begonnen, hing laag aan de lucht. Verspreide een vreemd soort licht, die er voor zorgde dat de lucht oranje kleurde. Het geluid van de zee, de golven die kapot sloegen op het strand klonk vertrouwd. Samora was op de onderste trede van de stenen trap gaan zitten, had haar armen om haar benen heen geslagen. Uit de oordopjes van haar Iphone kwam zachte muziek, waar ze met gesloten ogen naar luisterde. Haar blonde haren had ze met een knip half opgestoken. Haar moeder had haar geleerd hoe ze dit moest doen, als ze naar een feest gingen had ze haar haar meestal ook zo gedaan. Het zag er mooi uit, maar je had geen last van plukken haar die constant in je gezicht vielen. Ze had een donkere spijkerbroek aan, met daarboven topje waarover ze een vest had getrokken. Eigenlijk had ze een jurkje aan willen doen, maar daar was het te koud voor. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, opende haar ogen. Zou Elliot wel komen? Of zou hij haar laten zitten? Zacht beet ze op haar lip, dat zou hij toch niet doen? Een zucht verliet haar keel, ze moest zich hier niet te veel van voor stellen. Het was een vrienden date, niet meer dan dat. Tussen haar en Elliot zou het nooit meer worden, ze waren te verschillend. Zwijgend staarde ze naar de zee, keek toe hoe de golven steeds meer terrein veroverde. Dat was een voordeel aan dit land, de zee was vlak bij. Vroeger had ze altijd bij de zee willen wonen, net als haar neef. Zodat ze elke dag zou kunnen surfen, maar haar moeder was hier vel tegen geweest. Die hield helemaal niet van de zee, terwijl dat de plek was waar haar ouders elkaar hadden ontmoet. Aan de kust van Spanje, de oude woonplaats van haar vader. Hij was destijds een jongen ambitieuze fotograaf geweest. Hij verdiende zijn geld met het fotograferen van toeristen en toeristische trekpleisters. Samora vond het moeilijk hem zo voor te stellen, zij kende hem als top fotograaf. Als man die de bekendste mensen fotografeerde, en daar flink geld meer verdiend. Ze schudde haar hoofd, waarom moest ze daar juist nu aan denken? Ze keek aarzelend over haar schouder, hoopte Elliot te zien verschijnen. Maar zag hem nog nergens. Weer vroeg ze zich af of hij wel zou komen. Of dat dit alles gewoon een grap was. Een grap om te kijken of ze hem zou geloven. Zou hij dat echt doen? En wat als hij wel zou komen? Hoe moest ze de gevoelens die ze voor hem koesterde verbergen? Hoe moest ze ervoor zorgen dat hij geloofde dat ze hem echt enkel zag als vriend?

[Allen Elliot en Samora]

Elliot keek op zijn horloge. Het was één voor acht. En hij moest om acht uur bij het strand zijn. Dat zou hij nooit halen. Snel zocht hij zijn jas tussen alle rommel op zijn kamer. Tevergeefs. Hij kon dat ding niet vinden. Daarom griste hij gauw een vest uit zijn kast. Deze was zwart wit geblokt. Zonder hem aan te trekken, rende hij zijn kamer uit, deed de deur op slot en stormde weg. Hopelijk vond Sam het niet al te erg om op hem te moeten wachten. Want hij zou nooit op tijd bij het strand zijn. Snel rende hij door de straat terwijl hij worstelend zijn vest aan trok. Zijn ipod zat nog in de broekzak van zijn blauwe jeans en zijn oortjes hingen nog uit de hals van zijn shirt. Maar hij had op dit moment eigenlijk helemaal niet zoveel zin in muziek. Dat was voor hem eigenlijk best wel vreemd. In de tijd dat hij daarover nadacht, holde hij verder. Op weg naar het strand. Elliot vroeg zich af hoe Sam zou reageren als hij veel te laat aankwam. Die gedachte spoorde hem aan zijn tempo nog meer op te voeren.
Even later zag hij de duinen al in het zicht. Hij voelde de adem door zijn keel snijden en de wind door zijn haren gieren terwijl hij een trappetje op liep. Hij bleef een seconde lang stilstaan en tuurde over het strand. Daar, een eindje verderop zag hij iemand in het zand staan. Ze had haar blonde krullen opgestoken. Elliot glimlachte en rende erop af. "Samora!" riep hij terwijl hij struikelend door het gras schuin de duin afrende. Eenmaal beneden sprintte hij het laatste stukje door het zand. Zodat hij naast Samora kwam te staan. "Sorry dat ik te laat ben," hijgde hij. Hij zette zijn handen op zijn knieën en boog een beetje. Zo hijgde hij uit van al dat rennen. Elliot merkte dat hij zweette. "Lekker is dat," dacht hij geërgerd.
Toen hij was bijgekomen, ging hij weer recht op staan. Hij keek maar niet op zijn horloge, want hij wilde niet eens weten hoe veel te laat hij nu wel niet was. In plaats daarvan keek hij om zich heen en merkte toen pas hoe mooi de lucht was. Oranje en roze kleurde de wolken om de ondergaande zon. De enorme, gele bol leek op de golvende zee te drijven. Elliot keek naar Samora en glimlachte. "Volgens mij is dit de beste avond om op het strand te zijn, de lucht is zo mooi, net als de zee," zei hij zacht. "Die heeft namelijk dezelfde kleur als jou ogen," dacht hij er achteraan. Elliot nam niet eens de moeite om die gedachte weg te drukken. hij voelde zich gewoon zo vrolijk. Even vroeg hij zich af of dat kwam door het prachtige landschap of door het samen zijn met Samora. Of misschien was het wel allebei. Ach ja, eigenlijk maakte dat ook niet zo heel veel uit. Hwet ging erom dat hij nu hier was, samen met Sam. En dat ze een gezellige avond zouden hebben. Gewoon als vrienden.

Samora haalde haar Iphone uit de zak van haar vest, ontgrendelde hem. Staarde zwijgend naar de cijfers die op het beeldschermpje verschenen, kwart over acht. Langzaam begon ze het idee te krijgen dat hij niet meer zou komen, dat hij haar gewoon zou laten stikken. Misschien was het ook gewoon dom om te geloven dat hij echt zou komen. Een zucht verliet haar keel, ze drukte zichzelf overeind. Liep een eindje het strand op, de wind speelde met haar haren. Voor een moment sloot ze haar ogen, luisterde naar de geluiden om zich heen. Terwijl ze zich af probeerde te sluiten voor de gedachten die zich aan haar op drongen. "Samora!" hoorde ze plots iemand roepen, direct opende ze haar ogen. Al hoefde ze niet te kijken, om te weten dat Elliot degene was die haar naam had geroepen. Ze draaide haar hoofd een kwart slag, zag dat hij op haar af kwam rennen. Glimlachte onwillekeurig. Hij was gekomen, en hoe? Hij struikelde half de duin af, om bij haar te komen. Weer voelde ze zich warm worden van binnen, drukte het gevoel weg. Hij mocht dan wel gekomen zijn, dat betekende niet dat hij het zelfde voor haar voelde als zij voor hem. "Sorry dat ik te laat ben," zei hij, hij hijgde. Boog lichtjes voorover zijn handen steunend op zijn knieën. "Het geeft niet. Ik ben blij dat je nog gekomen bent." zei ze eerlijk, nam hem in zich op. "Hard gerend." zei ze, slaagde er niet in een lach te onderdrukken. Uiteindelijk richtte Elliot zich op, kreeg ze de kans hem aan te kijken. Zag dat hij om zich heen keek, waarschijnlijk viel de prachtige lucht hem nu pas op. Zij had er al lange tijd naar zitten kijken, ze was er iets voor acht al geweest had dus alle tijd gekregen om de omgeving in zich op te nemen. "Volgens mij is dit de beste avond om op het strand te zijn, de lucht is zo mooi, net als de zee," zei Elliot zacht, ze keek hem aan zag de glimlach die op zijn gezicht stond. "Dat denk ik ook." zei ze, al bijna even zacht als hem. Ook op haar gezicht verscheen een glimlach. Ze voelde zich vreemd vrolijk, wist dat dit door Elliot's aanwezigheid kwam. Het feit dat hij naast haar stond, en ze de hele avond met hem door mocht brengen. Gewoon, als vrienden. Maar dan nog. Het zou moeilijk worden haar gevoelens voor hem niet te tonen, maar het was niet onmogelijk. Als ze een beetje haar best deed zou het haar wel lukken, zou ze er voor kunnen zorgen dat hij niks merkte. Ze had de oortjes van haar Ipod al uit haar oren gehaald, op het moment dat zijn stem het geluid had overtroffen. Maar besefte nu pas dat het apparaat nog aan stond, ze viste het uit de zak van haar vest, ontgrendelde het apparaatje om hem vervolgens uit te zetten en de oortjes er om heen te wikkelen. Vervolgens stopte ze het weer in de zak van haar vest, keek naar Elliot. Nog altijd speelde er een glimlachje op haar lippen.

Elliot bood zijn excuses aan voor het laat komen. Het kwam vast heel dom over. Eigenlijk schaamde hij zich hier best wel voor. op zijn eerste keer uit - als vrienden - was hij al meteen te laat. Terwijl hij op zich niet iemand was die altijd te laat kwam. Voor Elliot was het in ieder geval wel duidelijk dat hij een grote blunder had gemaakt. "Het geeft niet. Ik ben blij dat je nog gekomen bent," zei Samora gelukkig. Elliot wist dat ze het echt meende, ook al wist hij niet waarom hij dat wist. "Hard gerend," zei Samora na een korte stilte. Elliot lachte. "Nee hoor, hoe kom je daar nu bij?" zei hij sarcastisch. Hij eek naar haar en glimlachte. Elliot was onder tussen iets minder uitgeput geraakt. Hij ademde weer normaal door zijn buik en het brandende gevoel in zijn keel werd ook steeds minder.
Even keek Elliot om zich heen. Hij had de hele avond nog niet naar de lucht gekeken en het viel hem dus nu pas op hoe mooi die was. De prachtige oranje zon die langzaam in de zee zakte, zo langzaam dat je het nauwelijks zag. De prachtige roze en gelige wolken valk bij de zon. En de paarse en diep blauwe wolken in het oosten. Elliot zuchtte. "Dat denk ik ook," zei Samora als antwoord op wat hij daarvoor gezegd had. Ze glimlachte een moment naar elkaar. Elliot bleef naar haar kijken, ook toen ze haar Iphone uit deed. Hij kon het gewoon niet laten naar haar te kijken.
Een eindje verderop zaten twee meeuwen ruzie te maken om wat eten dat een van hen kennelijk had gevangen. Meestal hield Elliot niet van dat gekrijs vandie vogels, maar aan de andere kant deed het hem ook wel aan de zee denken. Het hoorde er gewoon bij. Hoe vervelend dat geluid soms ook kon zijn.
"Ehm... En wat... uh.. wat gaan we nu doen?" vroeg Elliot een beetje onzeker. Ze stonden daar maar zo naar elkaar t kijken. Dat gaf een raar gevoel en omdat hij daar eigenlijk niet zo goed mee om kon gaan, vond hij het fijner om gewoon iets te gaan doen. Al was het maar over het strand lopen en gewoon gezellig praten over van alles en nog wat. Alleen wist Elliot, zoals wel vaker het geval was, geen leuk gespreksonderwerp. Een onhoorbare zucht verliet zijn mond. Misschien zou het helpen als ze alvast gingen lopen. Daarom draaide Elliot zich half om en maakte aanstalten om een te lopen. Maar eerst keek hij nog even achterom, om te zien of Sam hem wel volgde.

De wind speelde met haar haren, zorgde ervoor dat er enkele blonden plukken in haar ogen werden geblazen. Ze nam niet de moeite ze weg te strijken, wetend dat het toch geen zin had. De wind was hardnekkig, al helemaal aan de kust. Haar blauwe ogen hield ze op Elliot gericht, die onderhand al wat bij gekomen leek van het rennen. Hij lachte als reactie op haar woorden, een glimlach speelde op haar lippen. "Nee hoor, hoe kom je daar nu bij?" zei hij, een sarcastische toon weerklonk in zijn stem. Samora lachte, keek hem een moment zwijgend aan. Hoe zou deze avond verlopen? Zou ze haar gevoelens voor hem kunnen verbergen? Of zou hij binnen de kortste keren weten dat ze meer dan enkel vriendschap voor hem voelde? Hoe zou hij reageren? Waarschijnlijk zou hij zich omdraaien, en weg lopen. Snel zette ze de gedachten van zich af, sprak zichzelf streng toe. Hij zou niks merken, daar zou ze wel voor zorgen. Ze moest genoegen nemen met deze vriendschap, meer kon ze niet vragen. Ze moest het niet voor zichzelf verpesten door haar gevoelens voor hem te laten blijken. Nee ze zou het verbergen, vanavond en de dagen die zouden volgen. Ze richtte haar ogen, die ze voor een moment zonder er echt bewust bij stil te staan op de zee had gericht, weer op Elliot. Hij had zijn ogen op haar gericht, en het leek alsof dit al een tijdje het geval was. Zou hij? Nee, zo moet je niet denken Sam. Hij zal nooit meer dan vriendschap voor je voelen, hij verschilt te veel van je. Zei een stemmetje in haar hoofd, ze zuchtte onhoorbaar. "Ehm... En wat... uh.. wat gaan we nu doen?" vroeg Elliot wat onzeker aan haar, ze keek hem aan. Aarzelde even, gewoon over het strand lopen leek haar het beste. Veel anders was er op dit tijdstip niet meer te doen. Kennelijk dacht Elliot het zelfde want hij begon alvast te lopen, ze volgde zijn voorbeeld. Versnelde haar pas voor een moment zodat ze naast hem kwam te lopen. "Ben je hier eigenlijk alleen of zijn je ouders ook naar hier gekomen?" vroeg ze, keek hem een moment vragend aan. Het was misschien geen originele vraag, maar zo zou er tenminste een gesprek ontstaan. Althans dat hoopte ze.

De avond kreeg een steeds rodere gloed. Terwijl in oosten de hemel al een steeds donkerder blauw werd. Elliot bleef steeds op kijken naar die grote oranje bol die langzaam, bijna zonder het te kunnen zien, de zee in zakte. Dan keek hij weer even naar Samora die naast hem liep. Dan keek hij hoe de wind haar blonde krullen in haar gezicht blies. Ook Elliot's zwarte haren werden in zijn gezicht geblazen, maar dat merkte hij niet eens. Hij had alleen oog voor het meisje dat naast hem liep in deze prachtige avond.
Ineens werd de stilte verwarmt door Sam's stem die vroeg: "Ben je hier eigenlijk alleen of zijn je ouders ook naar hier gekomen?" Elliot keek haar recht aan en zag haar prachtige blauwe ogen. Plotseling besefte hij dat hij het er heel dom uit moest zien hoe hij haar zat aan te staren, dus hield hij er gauw mee op. Hij wist dat het niet meer dan een paar seconde duurde. Maar voor zijn gevoel waren het bijna uren. Een antwoord. "Ehm.. alleen. Mijn ouders zitten nu nog lekker in Engeland, in de regen," zei hij met een glimlach. "En de jouwe? Wonen die nog in engeland?" vroeg hij er achteraan. Hij wist op de een of andere manier dat Sam met die vraag geprobeerd had om een gesprek te beginnen. Haar vragen waren tenminste beter dan die van hem, bedacht hij.
Terwijl ze zo zaten te praten liepen ze verder over het strand. Stap na stap. Als een onbewust ritme bij het horen van de stille muziek van de golven die als maar opnieuw het strand op rolden en vervolgens weer terug gleden. Tussen de rest van de massa's water die zich niet meer dan een paar meter van Samora en Elliot bevonden.
Elliot merkte hoe er telkens weer zand op en in zijn stukgelopen AllStars kwam te zitten en zelfs tussen zijn zwart-rood gestreepte veters. Hij wist bijna zeker dat, als hij weer in zijn kamer was gekomen en hij zijn schoenen uit zou trekken en zijn schoenen daarna op z'n kop houden, er een hoop zand op zijn vloer zou liggen. Toch bleef hij daar niet al te lang bij stil staan. Er was per slot van rekening wel wat anders om over na te denken. Elliot betrapte zich erop dat zijn gedachten onwillekeurig weer naar Sam gingen. Een onhoorbare zucht. weer een stap. Elliot keek op naar Sam en glimlachte naar haar. Hij vroeg zich af waar zij aan dacht wanneer ze naar hem keek. Waarschijnlijk niets bijzonders. Gewoon Elliot, gewoon hij. Niet meer en niet minder. Opnieuw een stille zucht.

Had ze er wel goed in gedaan om hier heen te komen? Maakte dit het niet alleen maar moeilijker voor haar, voor hem? Zou ze haar gevoelens voor hem wel kunen verbloemen? Zou ze er in slagen niet constant naar hem te staren, naar zijn blauwe ogen die half verborgen lagen achter zijn zwart geverfde haar? Plots begon Samora te twijfelen, de vragen overspoelde haar. Haar blik had ze strak op het wit, gele zand onder haar voeten gericht. Hier en daar lag een schelpje, mee genomen door de zee. Misschien van ver, misschien van dichtbij. Waarom ze Elliot niet aan keek wist ze niet, misschien omdat ze bang was dat ze haar blik dan niet meer van hem los zou kunnen maken. Dat ze dan naar hem zou blijven staren. Een zucht verliet haar keel, met haar hand streek ze een blonde lok uit haar ogen. Die al vrijwel direct weer terug geblazen werd door de wind. Proberen haar haar uit haar ogen te houden was onbegonnen werk, dat had je nu eenmaal op het strand, dat had ze in Australie vaak genoeg gemerkt. Het was raar dat ze meer verlangde naar Australie dan naar Engeland, daar kwam ze tenslotte vandaan. Toch had ze zich in Australie altijd beter op haar plek gevoeld, al had ze geen idee waaraan dit lag. Het was gewoon zo. Ergens was ze blij dat ze er in slaagde voor een moment niet aan Elliot te denken, maar zodra die gedachten door haar hoofd schoot was het gedaan met de rust die er voor een moment op haar neer gedaald was. Vanuit haar ooghoeken kek ze naar Elliot, er hing een zekere spanning tussen hen. Een spanning die ze niet met woorden kon beschrijven, het was niet zoals de stilte voor de storm. De spanning was drukkend, maar ergens ook opgewekt. Ze fronste even, was dat uberhaupt wel mogelijk? "Ehm.. alleen. Mijn ouders zitten nu nog lekker in Engeland, in de regen," zei Elliot, met een glimlach tegen haar. Nu hief ze haar hoofd, keek hem voor een moment recht aan. Een glimlach gleed over haar lippen, ze slaagde er in de onzekerheid die voor een moment weer meester van haar was geworden prima te verbloemen. "En de jouwe? Wonen die nog in engeland?" vroeg Elliot. "Ja, al denk ik dat mijn vader het liefst weg wil. Hij voelt zich niet thuis in Engeland." zei ze. Tot nu toe had haar vader het altijd redelijk goed kunnen verbergen, maar ze wist maar al te goed dat hij verlangde naar de warmte van zijn thuisland en de zee. Hij had haar bij hun afscheid, met een bijna jaloerse blik aan gekeken. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd. " Mis je je ouders?" vroeg ze, om maar niet weer in stilzwijgen terug te vallen. Nee dan zou ze te veel tijd krijgen om over van alles en nog wat na te denken, om over hem na te denken.

[Mijn toetsenbord doet raar, kan geen accenten op de letters plaatsen.]