Back to how it was?

Haar bruine ogen dwaalde door de straat heen. Haar handen had ze beiden bijna fijn geknepen. Lag het aan het feit dat ze zo nerveus was? Of kwam het door de gedachtes die het bij haar opriep? Iris schudde haar hoofd, nee het was zeker het eerste. Ze had haar zusje toch een flinke tijd niet gezien. En dat maakte het juist zo verwarrend. Zou er weer een normale tijd aan breken? Of bleef het toch iets anders? Het was zonder haar ouders, maar zovaak waren die niet thuis geweest. Zuchtend keek voor zich uit, ze was zich ervan bewust dat haar houding ongeduldig stond. Al probeerde ze zich toch kalm te houden.
Zuchtend ging ze op de stoeprand zitten en ging met haar handen door haar haar heen. Terwijl ze haar ogen voor een paar seconden sloot, denkend aan de laatste tijd. Ze had al een paar mensen leren kennen. En ze kon goed met ze op schieten, behalve.. Iris slikte, even denkend aan het accident van een tijdje geleden. Het was allemaal weer goed gekomen tussen haar en Mike, maar Blake.. Weer zuchtte ze. Haar had ze niet meer gezien, terwijl haar locker nog wel zo dicht bij die van haar was. Maar op een of andere manier liep ze haar steeds weer mis. Of ontweek ze haar? Snel schudde ze haar hoofd, nee ze was Blake toch niet? Ze had nog nooit meegemaakt dat zij iemand ontweek. Zij was volgens juist zo'n persoon die iemand recht in het gezicht durfde aan te spreken. Maar waarom zag ze haar dan niet meer? Snel zette ze de gedachten van zich af en opende haar ogen weer. Er was nog steeds niemand verschenen, en dat terwijl ze hier nog wel met haar hand afgesproken. Even dacht ze weer aan het smsje. In eerste instantie wilde ze gewoon vragen hoe het was met haar, en nu stond ze hier opeens, te wachten op haar zusje.

alleen voor Iris en Sterre ;3

"Bloep! Bloep! Bloep!" riep Sterre bij media. Hannah - een vage vriendin van haar - begon hysterisch te lachen. Sterre begon helemaal mee te lachen, en al gauw lach ze op haar toetsenbord. "Giga pudding! Giga, giga, giga! Giga pudding!" zong ze mee met het tekstje van een Japanse reclame, die zij en Hannah op hadden staan. Die konden ze alleen horen dankzij hun oortjes, bofte zij even dat Hannah die mee had. "Njam njam njam! Reuze pudding!" riep Hannah uit, gierend van het lachen. Inmiddels lag Sterre op de grond. Opeens vloog een plastic tasje het klaslokaal in. "Oh, poep!" riep Sterre uit, met een vage giechel erachteraan. "Wat? Een zak waar poep in gaat?" vroeg Hannah nep-verbaasd.
"Hannah! Sterre!" bulderde de leraar. Beide meisjes keken verbaasd op, alsof ze nooit wat verkeerd hadden gedaan. De overige twintig leerlingen keken hun ook aan, ze waren immers de meest achterlijke kinderen van de klas. "Ga je maar melden!" bulderde de leraar opnieuw, dit keer met nadruk op het woord 'melden'. "Maar meneer, de les duurt nog maar tien minuten. Dan zijn we niet op tijd terug." zei Sterre toen, met een verdrietig pruillipje, waarnaar Hannah begon te proesten. Het goudharige meisje had ook moeite haar lach in te houden, maar wist het nog net te doen. "Dan blijf je maar na, maar ga nu de klas uit!"

Sterre had Iris ge'sms't, dat ze op Monica was. Aangezien ze de les was uitgestuurd, en niks beters te doen had, kon ze nu wel met nieuws komen dat Iris' leven totaal zou verachten. Haar tas sloeg elke keer tegen haar benen. Het was een mooie Converse handtas, gemaakt van bruin leer. Ze hield gewoon van die tas! Er zaten maar drie boeken in, want ze had nooit haar boeken bij zich.
"Iris, konijntje!" riep ze uit, toen ze haar zus zag van buiten het schoolplein. Het was vrij leeg, zoals gewoonlijk. De meeste leerlingen hadden poep aan de lessen en liepen gewoon naar huis als ze een tussenuur hadden. Niemand hing nog buiten rond, waarom zouden ze? Anders klopte er geen ene pukkie meer van. "Iris, schat, hoe gaat het nu met je? Lang niet gesproken.." ze was erg gegroeid sinds ze Iris voor het laatst had gezien. Ongeveer twee jaar, als ze het goed schatte. Toen ze nog een nerdje was, toen ze kort haar had en geen make-up droeg. Toen ze niet eens wist wat scheren inhield, toen ze haar wenkbrauwen niet epileerde. Ja, sinds ze op Monica was gekomen voelde ze zich beter. Ze werd niet gepest, sterker nog, ze was populair. Eindelijk, na al die lange jaren, hoorde ze erbij.

Haar ogen schoten nog steeds nerveus heen en weer. Waar bleef ze toch? Een zucht schoof van haar lippen af, terwijl ze voor de zoveelste keer met haar hand door haar haren heen woelde. Haar ongeduldige gevoel werd steeds heftiger. Iris vloekte inzichzelf. Waarom kon ze nou niet gewoon rustig blijven? Oké, ze was misschien wel nieuwsgierig. Maar waarom zou ze zichzelf nu helemaal gek gaan maken? Sterre kwam toch nog wel. "Iris, konijntje!" hoorde ze achter zich. Met een ruk stond ze op en draaide zich in de richting van de stem die zonet geklonken had. Ze kon al meteen horen wie het was, de bekende stem. De stem die ze vaker had gehoord dan nu. "Sterre!" riep ze. In haar stem was duidelijk een verhoging te horen. Net toen ze nog wat aan haar woorden wilde toevoegen, was haar zusje haar voor. Nou ja, zusje. Voor een moment liet ze haar ogen over haar heen glijden. Haar blonde haren, de make-up, de kleding. Ze was niet meer dat kleine meisje dat ze vroeger kende. Een glimlach sierde haar lippen.
"Iris, schat, hoe gaat het nu met je? Lang niet gesproken.." Iris keek haar lachend aan. "Met mij gaat het wel en met jou?" zei ze en keek haar nog altijd met een lach rondom haar lippen aan.
Het voelde goed haar weer te zien, om weer eens haar stem te kunnen horen. En dan niet door de telefoon, maar gewoon echt. Voor een moment liep ze naar haar toe en pakte haar hand om haar vervolgens op de stoeprand te gaan zitten en haar naast zich neer te trekken. "En hoe was het in India?" vroeg ze en keek haar nieuwsgierig aan.

"Sterre!" riep Iris uitgelaten. Sterre was dol gelukkig om haar grote zus weer te zien, en ook om te zien dat zij blij was om haar te zien. Dat is een rare zin. Blij te zien dat zij blij is mij te zien. Is dat wel goed Nederlands? Ze grinnikte onhoorbaar in zichzelf terwijl ze Iris aankeek. Toen pas dacht ze erover na dat ze Iris zwaar nieuws moest brengen. Voor haar was het niet moeilijk, ook nooit echt geweest. Natuurlijk was ze van slag geweest, natuurlijk had ze gehuild.
"Met mij gaat het wel," reageerde Iris toen. Ze het verwacht dat het helemaal super geweldig was, omdat ze haar kleine zusje weer zag. iris was geen steek verandert. Nou, een klein beetje. Maar in vergelijking tot Sterre was er niks verandert. "En met jou?"
Voordat ze haar antwoord wist voort te bereiden, vroeg Iris alweer iets. Ze vroeg namelijk hoe het in India was geweest, waar Sterre nauwelijks antwoord op durfde te geven. Puur omdat ze wist dat Iris wel zou instorten. Iris gaf meer om haar ouders dan dat Sterre dat deed. Als ze heel eerlijk was, had ze altijd het gevoel gehad dat vader en moeder Iris liever hadden dan haar. Misschien dat ze daarom niet van streek was?
"Daar wil ik je nu dus even over spreken." fluisterde ze toen. Ze keek even om zich heen, om te kijken of er niemand anders was. En inderdaad, er was niemand. Ze wachtte op Iris reactie, voordat ze wat zij. Dat gaf haar nog kort de tijd om na te denken over haar woorden.

Nog altijd keek ze haar afwachtend aan, zich afvragend wat Sterre nou precies zou gaan zeggen. Er viel in eerste instantie een stilte, een stilte die ze het liefst zo wilde verbreken. Maar aan de andere kant kon ze ook gewoon wachten tot ze de juiste woorden had gevonden. "Daar wil ik je nu dus even over spreken." hoorde ze haar op een gegeven moment zeggen, hiermee de stilte die was gevallen verbrekend. Iris keek haar nog steeds afwachtend aan. Ja, wat wilde ze nou precies tegen haar zeggen? Wat was de reden van de sms? Een zucht schoof van haar lippen. Ze moest nu echt weten wat het was, er waren al genoeg dingen waar ze zich nu onnodig zorgen over kon gaan maken. En dit wilde ze er niet nog bij hebben. "Wat is eraan de hand, Sterre?" vroeg ze, er was een bezorgde toon in haar stem te horen. Wat was er nou toch aan de hand? Was er iets gebeurd in India? Iets waar ze nog niks van wist, maar waarom zouden ze iets voor haar voorhouden? Haar ogen schoten even van Sterre, naar de omgeving om hun heen en weer terug. "Is er iets gebeurd in India?" De bezorgde toon was nog steeds niet uit haar stem verdwenen. Het baarde haar wel degelijk zorgen.
Zuchtend sloot ze haar ogen en ging ze met haar hand door haar haren heen, om vervolgens haar ogen weer te openen en met haar vingers te gaan spelen.

Ze bekeek haar zus even opnieuw. Ze zag er nog bijna hetzelfde uit. Bruin haar met donkere ogen, een mooie zilveren ketting met zilveren oorbellen. Van die lange hoepels. Ze droeg zelf kleine gouden gitaartjes met een roze gloed. Ze glimlachte even vaagjes om de gedachten van haar ouders te verdringen. Ze had geen zin om het erover te hebben, al moest ze wel. Toen Iris haar woorden hoorde keek ze vreemd op, ergens met zorgen in haar ogen. Al gauw had ze spijt als de haren op haar hoofd. Waarom had ze nou dat smsje verstuurd? Ze had Iris beter kunnen blijven ontwijken. Nee, de nieuwe Sterre rent niet weg. "Wat is eraan de hand, Sterre?" vroeg haar zus toen bezorgd. Die toon was er ontzettend duidelijk in te horen. Ze beet op haar lip. "Is er iets gebeurd in India?" de bezorgde toon was nog steeds niet uit haar stem verdwenen. Het irriteerde haar ergens, maar ze kon het er niet goed over hebben. Ze schudde haar hoofd. "Nee, het gaat prima met ze.. Ik moest zeggen dat ze je missen, maar dat ze weten dat je het prima redt." glimlachte ze toen even naar haar oudere zus. Ze vouwde met een hand haar blonde haren achter haar oor. Ze verschilde heel erg van haar zus. Die was eerlijk, mooi, geen faker. Zij kwam de dag door met leugens, ze was niet zo zeer mooi en zo nep als maar kon. Maar ze was populair. En daar draaide het om. Toch? "Zelfs zonder hun." eindigde ze haar zin toen. Er zat een bericht achter, al zou Iris dat nooit raden. Ze vertelde het haar een andere keer wel.

Dat Sterre op haar lip beet was duidelijk zichtbaar. Waarom ze er zo op lette wist ze niet, maar ergens had ze het idee dat er iets niet helemaal in de haak was. Waarom deed ze zo achterhoudend? Wat was er aan de hand? Met haar had ging ze gefrustreerd door haar haar heen, om vervolgens haar bruine ogen even op de lucht te richten. Nee, het gaat prima met ze.. Ik moest zeggen dat ze je missen, maar dat ze weten dat je het prima redt." luidde Sterre's stem opeens. Hiermee de zonet gevallen stilte verbrekend. Iris keek haar weer aan, dit keer recht in haar ogen. Er verscheen een glimlachje op haar lippen, was dat het? Dus niks ernstigs? "Ik ben blij dat het prima met ze gaat, zonet dacht ik even dat dat niet zo was." antwoordde ze en haalde opgelucht adem, waardoor ze ook wat beter had kunnen spreken.
"Zelfs zonder hun." Eigenlijk wist ze niet precies wat ze van die woorden moesten denken. Waarom gaf ze haar vervolg deze inhoud? Met die woorden? Bedoelde ze hiermee dat ze zich prima redde ook al zaten haar ouders bijna aan de andere kant van de wereld, of.. Tja wat was de tweede optie? Snel drukte ze haar gedachten snel weg, dat eerste was vast het meest van toepassing, en het kon ook niet anders dan dat zijn. Toch?
Ergens baarde het haar toch wel zorgen, maar waarom was voor haar een raadsel. De hele situatie sloeg eigenlijk nergens op. Waarom kon ze niet gewoon met haar zusje omgaan, ze had haar tenslotte zo lang moeten missen! "Ster, als je me wat moet vertellen. Dan sta ik nu voor je, ben ik er voor je. En je weet dat je me kunt vertrouwen." zei ze op fluistertoon tegen haar, haar blik richtte ze weer op de lucht. Als er echt iets was, dan kon ze dat toch gewoon aan haar kwijt?