I'm back

Een jong meisje liep buiten de school. Ze keek stil om haar heen. Ze was weer terug op de school. Een lange tijd was ze even weg geweest. Er was in haar oude buurt veel gebeurd. Haar echte broer had zelfmoord gepleegd dus ze was van hem af. Gelukkig. Al had ze toch een lange tijd depressief ergens gezeten. Gewoon omdat ze nu gelukkig was maar ook geschrokken. Ze zuchtte bij die stomme gedachte en ging op een bankje zitten. Ze had al een lange tijd helemaal niets meer van Vincent gehoord. Pech voor hem dan. Ze wilde geen vriendje. Niemand was nog te vertrouwen. Zou Mike er nog zijn? Of een vriendin? Ze wist het niet. Een diepe zucht volgde terwijl ze naar een foto keek. Van haar en Vincent. Meteen verscheurde ze de foto en gooide hem weg. Ze had er genoeg van. Ze trok haar capuchon over haar hoofd en staarde naar de straat. Zou iemand haar nog kennen? Ze hoopte het. Anders leek het alsof ze weer een nieuwe start moest gaan maken. Veel zin had ze daar niet in. Al zaten er erg veel mensen die aardig waren, gelukkig. Ze keek even rond maar al snel weer naar de voorbijrijdende auto's.

[Zowel bekenden als onbekenden welkom!]

Uit de oortjes van zijn Ipod dreunde muziek, hij had het apparaat zo hard gezet dat alle geluiden om hem heen verloren gingen. Ergens wist hij wel dat hij hem beter wat zachter kon zetten, maar op dit moment had hij die harde muziek even nodig. Waarom wist hij niet, het leek nu juist weer de goede kant op te gaan. Iris en hij, hadden het bij gelegd. Hij had haar weer terug, iets wat er voor zorgde dat er voor een moment een glimlachje over zijn lippen gleed. Hij nam een trek van zijn sigaret, voelde hoe er een lichte steek door zijn borst joeg. Dat was iets wat hem zorgen baden, zijn gezondheid ging achteruit. Waarschijnlijk kwam dat doordat hij weer een tijdje buiten had geslapen, en ondanks het feit dat het hier beter weer was dan in Engeland was het niet gezond. Daarbij kwam dat hij nog meer was gaan roken dan hij al deed, iets wat hij altijd deed als hij zich rot voelde. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, als Iris gister niet was gekomen had hij nu op de boot naar Italië gezeten. Dan was hij er over enkele dagen geweest, terug in zijn oude stad. Bij zijn vrienden. Dan zou hij hen weer kunnen helpen met de bende, dan zou alles weer worden als eerst. En met een beetje geluk was Rhiannon daar ook, want hij verwachtte niet dat ze hier nog was. Daar had hij haar te lang niet voor gezien. Op dat moment viel zijn oog op een meisje, een meisje dat hij vrijwel direct herkende. Ondanks het feit dat ze een capuchon op liep, zonder verder na te denken liep hij op haar af. Schakelde terwijl hij liep zijn Ipod uit, haalde de oordopjes uit zijn oren en wond die om het apparaatje waarna hij deze in zijn broek zak stopte. "Zélie." zei hij toen hij vlak bij haar was, ging naast haar op het bankje zitten. Sloeg na een korte aarzeling zijn arm om haar heen trok haar even tegen zich aan, om haar vervolgen weer los te laten en een trek van zijn sigaret te nemen. Hij nam haar in zich op, vroeg zich af waar ze al die tijd geweest was. "Hoe gaat het met je?" vroeg hij, keek haar een moment vragend aan.

Zélie staarde voor haar uit. Geen emotie dat ze toonde. Ze zuchtte even en kort kwamen de beelden van vroeger weer in haar hoofd. Ze kon er nu al wat beter mee omgaan. Ze keek om haar heen en probeerde de drukke en harde geluiden te negeren. Ze keek op toen ze opeens iemand héél bekends zag lopen. Mike! Ze keek met haar heldere ogen naar hem en glimlachte zacht. "Mike" zei ze zacht tegen hem en voelde opeens zijn arm rond haar. Ze sloot even haar ogen toen hij haar tegen zich aandrukte. Ze beet even op haar lip, zoals ze vaker deed. Hij vroeg daarna hoe het met haar ging. "Goed, met jou?" vroeg ze dan en keek hem glimlachend aan. Ze zou het hem zo wel vertellen. Waarom ze weg was. En wat er was. Ze liet haar capuchon van haar hoofd afglijden en keek in zijn ogen. Hij bleef een goede vriend, wat er ook gebeurde. Hoe ver ze ook uit elkaar zouden zijn. Hij was speciaal voor haar. Vroeger en nu deed hij zoveel goeds. Zeker voor haar. Zélie schudde de gedachte weg en keek weer rustig naar hem.

Het was vreemd om haar naar zo'n lange tijd weer te zien, hij had zich er bij neer gelegd dat ze was verdwenen. Had gehoopt dat het goed met haar ging, maar geweten dat hij haar niet kon helpen. Het had geen om te gaan zoeken, als je geen idee had waar je moest beginnen. Toch was ze meerdere malen door zijn gedachten gegaan. Hij had Sergei gebeld, in de hoop dat ze bij hem was, dat ze haar familie achterna was gegaan naar Italië. Maar haar pleegbroer had geen idee waar ze uit hing, had Mike doen beloven dat deze het zou zeggen als hij haar weer zag. "Mike" zei ze zacht, hij glimlachte even naar haar. "Goed, met jou?" antwoordde ze op zijn vraag. "Goed hoor." zei hij, staarde een moment voor zich uit. Besefte dat als hij op die boot was gestapt hij haar niet meer had gezien, dat ze hier aan was gekomen en hij weg was. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn ogen weer op Zélie. "Waar ben je geweest?" stelde hij uiteindelijk toch de vraag die hem bezig hield vanaf het moment dat hij haar had zien zitten. In een korte tijd was ze een goede vriendin van hem geworden, en die vriendschap was in de loop van de tijd sterker geworden. Hij was dan ook blij haar weer te zien, na zo'n lange tijd. Hij nam een laatste trap van zijn sigaret, wierp de opgebrande peuk vervolgens weg. "Weet je, als Iris en ik het niet goed hadden gemaakt had ik nu op de boot naar Italië gezeten." sprak hij zijn eerdere gedachte's uit. Keek Zélie zwijgend aan.

Zélie keek stil met een kleine glimlach naar Mike. Ze keek heel even om haar heen en dan weer naar hem. Ze zweeg nog steeds. Hoe moest ze erover gaan beginnen? Ze beet weer een tijd op haar lip toen ze opeens Mike weer hoorde praten. Ze glimlachte toen hij zei dat het goed ging. "Mooizo" zei ze zacht en keek hem glimlachend in de ogen. Haar heldere bruine ogen schitterden. Ze was zo blij hem weer te zien. Maar ook van een andere reden was ze gelukkig. Ze hoorde toen de vraag, die ze eigenlijk verwacht had. "Ik werd gebeld. Ze hebben mijn broer gevonden. Hij had zelfmoord gepleegd. Ik voelde me een tijd slecht. Niet van verdriet maar.. Ik was geschrokken en ook ben ik zo opgelucht dat er nu niets meer gebeuren zal" zei ze zacht en keek hem aan. Ja, ze was blij geweest. Al had ze toch vaak liggen huilen. Deels van haar broer maar ook van Vincent. Ze was hem kwijt. Ze zuchtte en keek naar Mike die nog wat zei. Meteen hield ze haar mond. "Oh" zei ze zacht. "Ben je van plan nog steeds weg te gaan? Als je weer ruzie krijgt?" vroeg ze dan héél zacht en keek hem aan. Nu pas besefte ze hoeveel geluk ze gehad had dat hij er nog was. Véél geluk.

"Mooizo" zei Zélie, ze keek hem met haar bruine ogen recht aan. Ze leken te schitteren, iets wat hem goed deed. Hij vond het fijn haar zo te zien, ze leek vrolijk niet meer zo gebroken en bang als bij hun eerste ontmoeting. "Ik werd gebeld. Ze hebben mijn broer gevonden. Hij had zelfmoord gepleegd. Ik voelde me een tijd slecht. Niet van verdriet maar.. Ik was geschrokken en ook ben ik zo opgelucht dat er nu niets meer gebeuren zal" zei Zélie zacht, ergens verbaasde het hem dat haar broer een eind had gemaakt aan zijn eigen leven. Maar hij was er wel blij mee, na alles wat die jongen Zélie had aangedaan verdiende hij niets anders dan de dood. Mike wist dat dit een harde gedachten was, maar dat was hoe hij het zag. En hij kon zijn gedachten niet mooier maken dan ze waren. "Maar nu voel je je weer goed?" vroeg hij voor de zekerheid, keek haar voor een moment onderzoekend aan.
"Oh" zei ze zacht, kennelijk besefte zij het geen wat hij zich zo net had bedacht. Dat als hij op dat schip was gestapt hij haar waarschijnlijk niet tegen was gekomen. "Ben je van plan nog steeds weg te gaan? Als je weer ruzie krijgt?" vroeg ze vervolgens heel zacht, hij keek haar aan. Dacht een moment na. "Ja, ik ben hier naar toe gekomen voor haar. Als ik zeker weet dat het over is tussen ons heb ik niks meer om hier te blijven. Jij bent er natuurlijk, maar een vriendschap kan me hier niet houden. Daar voor verlang ik te erg naar Italië. Bovendien is mijn zusje daar waarschijnlijk ook." zei hij zacht, keek haar aan. "Maar alleen als ik zeker weet dat het niet meer goed komt." vervolgde hij, wende zijn blik voor een moment af.

Zélie keek Mike weer aan en zweeg. Ze keek even rond maar al snel keek ze weer naar hem. Ze hoorde daarna de vraag en keek in zijn ogen. "Ja, ik voel me veel beter. Ik voel me zekerder dan ooit" zei ze dan en grinnikte even. Ze keek hem glimlachend en blij aan. Ja, ze voelde haar weer super. De oude Zélie was terug. Ze grinnikte en keek Mike aan waardoor haar stemming weer lichtjes veranderde. Ze luisterde naar de woorden en zuchtte zacht. "Nou, dan zal ik je ooit echt moeten laten gaan" zei ze dan erg zacht en keek in zijn ogen waarna hij zijn blik van haar afwendde. Zélie staarde even stil voor haar uit waarna ze zacht glimlachte. Ze sloeg haar armen meteen om Mike en sloot haar ogen even. "Ik zal je laten gaan, al zal het moeilijk worden" zei ze erg zacht. Hij betekende veel voor haar. Ze beet nerveus op haar lip en probeerde meteen te glimlachen. "Maargoed je gaat nog niet he" zei ze zacht en keek hem zacht glimlachend aan. Haar ogen schitterden zacht. Ze voelde haar goed en dat wilde ze laten zien. Zo had hij haar misschien nog niet gezien. Al zag je diep vanbinnen de pijn die door haar lichaam stroomde maar die ze niet liet zien.

"Ja, ik voel me veel beter. Ik voel me zekerder dan ooit" zei Zélie, waarna ze even grinnikte. Hij keek haar een moment aan, ze zag er echt blij uit. Ergens kon hij het wel begrijpen, ze hoefde niet langer bang te zijn dat haar broer haar vond. Want die leefde niet meer, die kon haar niks meer doen. Die gedachte's deden Mike goed, stelde hem gerust. Hij zou zich minder zorgen om haar maken, nu hij wist dat de man die had geprobeerd een einde aan haar leven te maken niet meer in leven was.
"Nou, dan zal ik je ooit echt moeten laten gaan" zei Zélie erg zacht, Mike richtte zijn bruine ogen weer op haar. Zag dat ze glimlachte, waarna ze haar armen om hem heen sloeg. Automatisch legde hij zijn armen voor een kort moment om haar heen, zweeg. Niet wetend wat hij precies moest zeggen. "Ik zal je laten gaan, al zal het moeilijk worden" zei ze, hij glimlachte onwillekeurig. "Als het aan mij licht blijf ik nog heel lang bij Iris. En zolang zij hier is, blijf ik hier ook." zei hij, keek Zélie een moment aan. "Maargoed je gaat nog niet he" zei ze, hij schudde zijn hoofd. "Nee, nog lang niet." zei hij grijnzend. Keek haar een moment aan, haar ogen glinsterde. Toch had hij het idee dat ze nog altijd werd getekend door haar verleden, dat ze nog altijd pijn voelde. Hij liet haar los, diepte in zijn zak en viste er een sigaret uit. Om er een trek van te nemen nadat hij hem had aangestoken. "Ben je van plan weer naar school te gaan?" vroeg hij, keek haar een kort moment vragend aan. Terwijl hij probeerde te voorkomen dat de rook in haar gezicht te recht kwam.