Welcome back. [Eloisa]

Met zijn spullen in de super-six-2 en zijn leger kleding nog aan staarde hij voor zich uit, denkend aan wat hij het afgelopen half jaar had mee gemaakt. Er waren prachtige dingen gebeurd en vreselijke dingen. Hij herinnerde nog wanneer hij het telefoontje kreeg als bevestiging, hij herinnerde nog de afscheid van zijn vrienden, en het zwaarste van Eloisa. Bij de gedachte aan Eloisa voelde hij zich helemaal opgewonden, hij had haar een half jaar niet meer gezien. Het enigste wat ze van hem wist is dat hij nog leefde. Nog leefde nadat hij was uitgezonden naar ‘Mog’ of terwijl Mogadishu, hij herinnerde het moeilijke telefoon gesprek nog toen hij moest vertellen dat hij nog veel langer weg zou blijven. Hoelang wist hij toen nog niet, hij had moeten vertellen dat hij werd uitgezonden Hij wist zeker dat ze in tranen was uitgebarst erna, okal had hij haar gerust gesteld. Hij had haar daarna nog 2 keer gesproken niet heel lang misschien bij elkaar nog niet eens 2 minuten, de eerste keer om te vertellen dat hij die dag de gevaren zone in moest gaan, en niet eens als zomaar een soldaat, hij was leiding van de ranger groep 4. Hij weet nog precies wat hij had gezegd in zijn peptalk. En ook precies nog wat er allemaal was gebeurd, hij schudde zijn hoofd even toen hij de lijken weer voor zich zag. De 2de telefoontje was vrolijker, hij vertelde dat hij het had overleefd en dat hij over 2 weken terug naar America zou gaan en dan zou hij daar nog een dag blijven en dan kon hij haar eindelijk weer zien. Vince was veel veranderd in dat half jaar, ten eerste moest zijn haar er natuurlijk af. Maar hij was wel trots op zijn gemillimeterd haar. Hij is clean geworden en zou nooit meer van die shit aanraken, alleen de sigaretten kon hij niet afslaan. Zijn lichaam was ook veranderd, hij was veel gespierder geworden, en vele littekens rijker. Zijn hand gleed even langs zijn linkerbeen af, waar een enorme blauwe plek was, hij liep over zijn hele bovenbeen. En in de weerspiegeling van iets zag hij zijn gezicht, er zaten nog hechtingen in en ook nog kneuzingen. Maar hij is een van de gelukkige , hij heeft al zijn ledenmaten nog, zijn brein werkt nog 100% en hij kan nog horen. En al had je een van die dingen niet, dan was je nog gelukkig geweest dat je nog leefde. Weer kreeg hij een akelig beeld voor zich, de 30 lijkkisten die hij in het vrachthelikopter moest tillen. De rillingen liepen over zijn rug zeker als je bedacht dat het net zo goed hem had kunnen zijn die daar lag. Hij dacht terug een Blackburn die net als Vince voor het eerst op een missie werd gestuurd, Vince was wel op missies in America geweest maar verder nergens, die zo naar beneden viel uit de helikopter. Hij had geluk dat ze niet zo extreem hoog gingen omdat ze via touwen eruit gingen, maar Blackburn zou nooit meer kunnen dienen, hij moest blij zijn dat hij nog in een rolstoel kon zitten. Misselijk sloot Vince zijn ogen, hij moest niet zo denken hij moest denken aan dat hij Eloisa zou zien. Maar het sterkste dat hij veranderd was bij hem was zijn persoonlijkheid, van een onzeker batje naar een man die zijn emoties intoom kon houden. Sterker nog hij heeft geleerd ze niet meer te tonen, hij heeft geleerd hoe hij moest liegen en zich taai moest houden als hij gemarteld zou worden. Gelukkig was het nooit zo ver gekomen, hoewel er een van hun als gijzelaar was genomen, Piloot Durant, ze waren bang dat hij al dood was gemaakt. Weer galmde de woorden door zijn hoofd ” Super-six-one is going down, six-four is going down.” We have a black hawk down i repeat we have a black hawk down”. Dat was niet de eerste die naar beneden was gehaald. Super-six-four was als eerste geraakt met een handraket, dat was de helikopter waar hij had ingezeten, gelukkig waren ze net op de grond gedropt en in positie gaan zitten. Weer zuchtte hij, het was maar goed dat Eloisa niet wist wat er allemaal gebeurd was, hij betwijfelde zelfs als ze wist dat hij inplaats van een half uurtje, dat ze eigenlijk in de stad hoorde te zijn, meer dan 12 uur in die stad hadden vast gezeten. Hoewel ze had het misschien op tv gezien, maar er niks van gezegd aan de telefoon, of het was pas later in het nieuws geweest. Vince schudde zijn hoofd hopelijk van niet. Hij deed zijn best om al die gedachten uit zijn hoofd te persen en te denken aan Eloisa. Net op dat moment kreeg hij een berichtje van haar Hoelaat kom je aan. Direct vroeg Vince het aan piloot campbell maar hij kreeg als antwoord. ”We are not sure. En ging toen weer verder met het gesprek met zijn co-piloot. [i]”Je hoort ons wel aankomen”[/b]. Vince zat namelijk net als een paar andere die naar huis werden gebracht in een super-six of hoe ze het ook noemen een Black Hawk. And Exited to go back to school, sergeant? “. Vince rolde even met zijn ogen. Yes im so trilled its, the teachers are more scarier as or captain” grappte Vince. Nee hij zou niet bang zijn voor de leraren, niet eens opkijken als ze hem proberen te drillen, als je hun captain gewend bent dan ben je nergens bang voor. Een glimlach verscheen er op Vince gezicht, hij zag dat ze er bijna waren. Hij dacht eraan hoe ze elkaar weer voor het eerst zouden zien. De helikopter kwam langzaam tot stilstand en begon te zakken, hij zou vandaag gewoon helemaal landen. Vince pakte zijn spullen bijeen, en keek naar beneden, er waren kinderen aangestormd om te kijken wat er aan de hand was. Hij was nog niet dicht genoeg bij de grond om te kijken als Eloisa er bij stond. Hij sloeg de band van zijn machinegeweer, waar overgens geen minutie is zat, of genoemd bij hun dope and beer of emo op het slagveld, om zijn nek. En de hikezak waar zijn kleding in zat op zijn rug. Ev! We gonna miss you Riepen de andere rangers. HOO-HA!! Riep Vince waarna de andere volgde. Nog een paar minuten en hij zou Eloisa weer zien. De supersix stond op de grond zijn propellers draaide nog No one get left behind schreeuwde Vince nog naar de andere en hij sprong met zijn spullen op de grond, en rende gebukt een paar meter verder. Kinderen gaapte hem aan , het was ook niet niks een soldaat (in hun ogen) uit z’n grote helikopter (in hun ogen) te zien rennen. Het enigste wat hij deed was zijn ogen over de groep jongens en meiden laten glijden op zoek naar Eloisa.

"Ga je mee naar de stad?" Lisa leunde tegen het kluisje naast dat van Eloisa, draaide de blonde lok die zonet nog in haar ogen had gehangen rond haar vinger. "Je hebt geen woord gehoord, van wat ik je hebt verteld. Of wel?" merkte Eloisa droogjes op, terwijl ze haar boeken uit haar rugtas haalde om ze vervolgens in haar kluisje te leggen. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar haar vriendin, die ietwat betrapt naar haar voeten staarde. "Laat me raden, je was te druk bezig met naar Ryan te staren om naar mij te luisteren?" concludeerde ze, waarna ze haar kluisje dicht deed. "Maar hij is zo knap, en hij glimlach zo lief. Het spijt me Ela, wat heb je me verteld ik ben nu één en al oor." verontschuldigde Lisa zich, terwijl ze zich af zette tegen de kluisje's. "Oké, je bent vergeven. Ik zei dat Vince vandaag terug zou komen." Ze zag de ogen van haar vriendin groot worden van verbazing, het was duidelijk dat ze zich schaamde voor het feit dat ze dit had gemist. Tenslotte wist ze hoezeer Eloisa uit keek naar de terugkomst van haar vriend. "Echt? Dus je gaat hem zo weer zien, na een halfjaar? Ik kan je dus als mijn shop maatje vandaag wel vergeten?" Een vrolijke glimlach stond op Lisa's gezicht, ze pakte haar tas van de grond en hing die over haar schouder. Rustig begonnen de twee meiden in de richting van de aula te lopen, Eloisa's tas hing slechts over één van haar schouders. "Ja, en nog eens ja." Een glimlach speelde op haar lippen, het idee dat ze hem over niet veel meer dan een uur weer zou zien deed haar hart sneller kloppen. Ze wou niets liever dan hem omhelzen, om hem vervolgens nooit meer los te laten. De angst die ze had gevoeld tijdens zijn missie in Mogadishu was onbeschrijfelijk. Elke vrije minuten was ze achter de computer gekropen, om de meest recente informatie te bekijken. Veel was er niet bekend geweest, niet gedurende de missie in elk geval. Kennelijk had de media al net zo min geweten, anders hadden ze het wel uit gebracht. Zo iets hielden ze niet geheim. De media niet in elk geval. Pas na twaalf uur was het eerste nieuws doorgekomen, er waren 31 doden gevallen. De boodschap was als een klap in haar gezicht geweest, haar wereld had op instorten gestaan. Het idee dat ze hem zou verliezen, had haar misselijk gemaakt van verdriet. Ze had wanhopig op internet gezocht naar een lijst met overlevende, of doden. Het maakte niet uit, als ze maar bevestiging had dat hij levend bij haar terug zou keren. Die had ze uiteindelijk ook gekregen, een telefoontje van hem om te zeggen dat hij het had overleefd en dat hij over twee weken terug kwam naar Amerika. Nooit eerder had ze zich zo opgelucht gevoeld. "Hello, are you still there?" Lisa zwaaide haar hand heen en weer voor Eloisa ogen. "Ja, euh... Sorry, wat zei je?" Mompelde ze, terwijl ze de deur naar buiten opende. "Dat je even wat moet eten voor je naar hem toe gaat. Anders val je straks nog flauw." herhaalde Lisa de woorden, die haar eerder waren ontgaan. Daar gingen ze weer, kon Lisa haar niet gewoon met rust laten? "Ik zal huis niet flauwvallen, ik heb vandaag al gegeten." zei ze vastberaden, terwijl ze een lok van haar donkere haren achter haar oor streek. "Maar Ela..." Eloisa liet haar niet uitpraatte, draaide zich met een ruk om. "Bemoei je er niet mee oké? Het gaat prima met me!" snauwde ze, het lijnen was nog altijd een gevoelig puntje. Maar ze snapte gewoon niet waarom haar vrienden zich er zo druk om maakte, ze was maar 2 kilo lichter dan een half jaar geleden. Oké, 2.7 maar dan nog, het stelde niks voor! Het ging al een stuk beter, ze was zelfs aangekomen! Vreselijk gewoon, maar ze had weinig keus gehad. Nadat ze driemaal op school was flauw gevallen, had haar mentor haar naar het ziekenhuis gebracht. De dokter had al vrij snel in de gaten gehad wat er speelde, en had gezegd dat als ze nog twee kilo af zou vallen ze aan de sondevoeding gelegd zou worden. Alleen het idee al had haar misselijk gemaakt, dan zouden de kilo's er aan vliegen en ze kon er niks aan veranderen. Helemaal niks. Op woog ze 30.3 kilo. Hij had haar een dieet voorgeschreven, waaraan ze zich strikt moest houden. Met moeite had ze een deel van het eten wat ze op één dag naar binnen moest krijgen opgegeten, al had ze veel meer gesport dan geoorloofd was. Toch was ze bijna vier kilo aangekomen. Iets wat vreselijk had gevoeld, maar ze had vol gehouden. Tot het telefoontje van Vince, dat hij langer weg zou blijven omdat hij uitgezonden werd. Om maar niet constant aan hem te denken was ze weer begonnen met lijnen, écht lijnen. In twee maanden was ze zes kilo afgevallen, waardoor ze het gewicht bereikt had waarbij de dokter haar aan zonde voeding had willen leggen. Haar vrienden waren overbezorgd geweest, probeerde haar constant te dwingen te eten. Iets wat haar woedend had gemaakt. Maar uiteindelijk had ze het gedaan, uit angst om daadwerkelijk aan de zonde voeding te moeten. Sindsdien schommelde haar gewicht behoorlijk, ze kwam aan, om vervolgens weer af te vallen. Toen ze vanochtend op de weegschaal had gestaan, had dat vervloekte ding 31.7 aangegeven. Een vreselijk gewicht als je het haar vroeg. 30 was beter, of 28 dan kwam het er tenminste niet zo snel aan. "Wat denk je dat Vince zegt als hij erachter komt dat je nog steeds niet gestopt bent met lijnen?" vroeg Lisa, die de nare gewoonte had altijd maar door te drammen. "Hij komt er niet achter, en nu ga ik. Ik wil nog even naar mijn kamer voor hij er is, ik zie je morgen." zei Eloisa, zonder op antwoord te wachtte liep ze naar de living building. De trappen waren vermoeiend, maar ze dacht er niet over de lift te nemen. Op deze manier verbrande ze veel meer calorieën, bovendien wou ze niet toegeven dat haar lichaam niet tegen het lijnen kon. Boven aan de trap moest ze voor een moment blijven staan, vlekken danste voor haar ogen. Verdomme. Nadat de duizeligheid weg was getrokken, liep ze naar haar kamer. Met een zachte klik sprong het slot open, de sleutel stopte ze in de broekzak van haar witte spijkershortje terwijl ze met haar andere hand de deurklink omlaag drukte. De kamer was een waar zooitje, en ze wist niet of dat haar of Jimmy's schuld was. Waarschijnlijk van beide. Ze wierp een blik in de spiegel die aan de binnenkant van de kastdeur bevestigd was. Haar haren vielen los over haar schouders, haar huid had een licht gebruinde tint gekregen maar het was een stuk minder dan de voorgaande jaren. Zacht beet ze op haar lip, ze begreep nog altijd niet hoe Vince voor haar had kunnen vallen. Op dat moment hoorde ze het welbekende toontje van haar blackberry dat aangaf dat ze een sms'je had. Ze greep haar tas, die ze op het bed had gegooid en viste het apparaatje uit het voor vakje. Vince's antwoord op haar sms'je was nog al vaag. Ze zou hem wel aanhoren komen? Wat bedoelde hij daar mee? Hoe kwam hij eigenlijk hier naar toe? Met haar hand ging ze door haar haren, waarna ze naar de badkamer liep om wat deo op te doen. Aarzelend keek ze in de spiegel, haar make-up zat er nog goed op dus daar hoefde ze niks aan te veranderen. Zou hij veranderd zijn? Ja, het kon niet anders. Hij was in elk geval niet langer een junkie, iets waar ze blij mee was. Hem één keer zien creperen door een overdosis was meer dan genoeg. Ze schoof de gedachten van zich af, en liep terug naar haar kamer. Beter zou ze naar buiten gaan, dan zou ze hem vanzelf zien verschijnen. Nadat ze haar mobiel in haar broekzak had gestopt, en de deur achter zich in het slot had getrokken liep ze naar het trappenhuis. Weer die trappen, gelukkig was trap af een stuk minder vermoeiend dan de trap op.
Buiten viel de warmte als een warme deken over haar heen, het was overduidelijk zomer. Op het moment dat ze op een bankje wou gaan zitten, trok een vreemd geluid haar aandacht. Een helikopter? Automatisch gingen haar ogen naar de lucht, een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Dat bedoelde hij dus. Ze voegde zich bij het groepje mensen dat zich op de buitenplaats had verzameld. Wachtte ongeduldig tot het gevaarte geland was. Het liefst zou ze er naar toe rennen, maar ze wist dat ze dat beter kon late. Een jongen sprong naar buiten, gebukt rende hij enkele meters onder de nog draaiende propellers vandaan. Zijn haar was gemillimeterd, zijn huid was donkerder en hij had duidelijk meer spiermassa. Maar toch herkende ze hem direct. Vince. Hij keek zoekend om zich heen, een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze maakte zich los uit het groepje mensen, rende naar hem toe. Het kon haar weinig schelen wat mensen hier van dachten. Vince was terug. Ze vloog hem om zijn hals, keek hem voor een moment recht aan. Waarna ze haar lippen op de zijne drukte, en hem zoende. Uiteindelijk maakte ze er een einde aan, door haar hoofd iets terug te trekken. "Je bent terug." zei ze zacht, een glimlachje speelde op haar lippen.

Vince trommelde met zijn vingers op zijn geweer. ”10 meters. 5, and we are down” gingen langs hem heen. Hij wist precies bij welk gevoel hij eruit kon springen. Hij had dat zo vaak gedaan, in training en in praktijk, hoewel hij in Mogadishu via het touw naar beneden moest. Hij deed zijn best om niet te denken aan Blackburn, zijn eerste missie en ook zijn laatste, maar Blackburn leefde tenminste. Terwijl hij gebukt van de helikopter rende voelde hij de druk van de draaiende propellers, en dacht hij aan de missie terug. Hij was benieuwd wat Eloisa er van wist, de media wist amper wat. Zelfs het lokale leger wist niet dat ze op missie waren, het was ook de bedoeling dat ze een half uur bleven. Daarom duurde het zo lang voor hulp van hun, ze moesten alles nog uitstippelen. Toen Vince enkele meters van de helikopter was, die overgens al weer omhoog ging, bleef hij staan en zocht naar Eloisa. Zijn donkere ogen gleden over de menigte, hij vroeg zich af als ze ook veranderd was. Hij was namelijk veranderd niet alleen uiterlijk maar ook van binnen. Zou ze echt zijn gestopt met lijnen? Dat betwijfelde hij. Hoe veel is ze afgevallen? Wat heeft ze mee gemaakt? Over een ding hoefde hij niet te twijfelen, als ze nog van hem hield. Maar toch had hij er een beetje angst van, als hij de verhalen van andere Rangers hoorde. De band van zijn geweer sneed over zijn arm, hij had een tank top aan, en daar was z’n band niet op gemaakt. Vince glimlachte , zijn gezicht zag er gehavend uit, hij had blauwe plekken en schaafwonden en hechtingen net zoals over zijn armen benen, eigenlijk zijn hele lichaam, toen hij Eloisa zag aan rennen, hij kon zijn armen net op tijd open doen en hij tilde haar op. Zijn vragen waren al gauw beantwoord, ze was niet gestopt met lijnen en ze was nog meer afgevallen. Ze woog even veel als zijn hike tas vol met kleding en daar boven op tent,matje en slaapzak plus zijn geweer en emo. Hij zoende haar terug, vergat even dat zijn geweer nog tussen hun in zat, en waarschijnlijk oncomfortabel was voor haar. Vroeger twinkelde zijn ogen altijd als hij plezier had, nu was er nog maar een klein glansje in zijn donkere ogen te zien, de rest was dof en serieus. Hoewel hij breeduit glimlachte en van binnen juichte. Hij drukte haar nog eens tegen zich aan, hij vroeg zich af als hij over haar lijnen zou beginnen, maar dat zou het moment alleen verpesten. Toen hij haar weer op de grond had gezet deed hij zijn band van zijn tas en geweer weer goed. Hij keek haar blij aan. Zocht even in zijn zakken en vloekte, hij was zijn sleutel vergeten, hij had hem toch in zijn tas gedaan. Voor Eloisa vragen kon stellen zei hij, “Sleutel”. Hij was even vergeten dat hij die bij de balie had afgegeven, omdat hij er zeker van was dat hij hem anders kwijt zou raken. Hij stak zijn zijn hand weer in zijn broekzak van zijn legerbroek, hij was blij dat hij alleen die broek aan had en een grijze tank top aan had het was erg warm. Hij haalde er wat uit, en gaf het kado aan Eloisa met een kleine grijns. ”Hope you like it. Anders moet ik even terug naar Somalië om hem te ruilen” grijnsde hij. Hij was wel een stuk nuchtiger geworden. Hij keek even achterom, de helikopter was allang verdwenen. Hij grinnikte even op de terug blik van alle studenten, die hun handen voor hun oren hielden tegen de herrie. Daarna keek hij naar zijn tas op zijn rug, en begon langzaam te lopen, wachtend op de reactie van Eloisa, hij zou zijn spullen gaan dumpen in zijn kamer. Tenminste dan moest hij eerst dat verdomde sleuteltje vinden. Hij gromde even zacht waarna hij gaapte. Hij had slecht geslapen, zoals de meeste. Ze waren om 4 uur s’nachts wakker gemaakt, om nog als laatste eens te testen hoe snel ze waren om zich klaar te maken voor op missie te gaan, en gingen toen trainen tot 12 uur s’middags. Toen kregen ze hun eten en mochten ze hun spullen halen. Hun tijd werd opgeschreven en gekeken als ze de eerst volgende keer na dat ze thuis waren geweest het langzamer was. Aan zijn voeten zaten nog steeds zijn legerkistjes. Nu pas keek hij even naar de mensen die er nog waren gebleven en zwaaide even met een na maak glimlach. Hij trok Eloisa tegen zich aan en zei ”Ik heb je gemist” mee wist hij even niet uit te brengen. Hij wou zo veel vragen, wat had ze gedaan? Wat had ze mee gemaakt? Wat had hij gemist? En zo kon je nog even door gaan. Maar het belangrijkste was dat ze weer bij elkaar waren.

Een glimlach was op haar gezicht verschenen, Vince had op haar opgetild en automatisch had ze haar benen losjes rond zijn heupen geklemd. Zijn geweer zat behoorlijk in de weg, drukte tegen haar aan. Maar ze negeerde het, wou hem niet direct om zoiets onzinnig's los laten. Voor een moment keek ze hem recht in zijn ogen, de twinkeling was er uit verdwenen. Was vervangen door een lichte glans, die slecht een vage gloed vormde over zijn doffe, serieuze ogen. Het was niet de eerste verandering die haar opviel, maar wel degene die haar het meest schokte. Natuurlijk had ze geweten dat hij zou veranderen, het kon niet anders. Maar toch, dat dit alles ook op zijn ogen zou slaan. Wat had hij mee gemaakt? Wat had hij gezien? Met haar vingers streek ze zachtjes langs zijn wang, zijn gezicht zag er wat gehavend uit. Blauwe plekken, schaafwonden, hechtingen. Zijn armen zagen er al niet veel beter uit, en ze vermoede dat het zelfde gold voor de rest van zijn lichaam. Na haar nog eens tegen zich aan gedrukt te hebben, zette hij haar op de grond. Trok de banden van zijn geweer en tas weer recht, waarom had hij zijn geweer eigenlijk bij zich? Die kon hij toch ook daar laten? Hoe groot was de kans dat hij snel weer uit gezonden zou worden? Zijn gevloek, deed hem fronzen maar met één enkel woord maakte hij duidelijk waar het om ging. Zijn sleutel. Hij was hem kwijt, al hoewel kwijt was niet het goede woord. Hij was vergeten waar hij hem had gelaten. Dat hij hem had afgegeven bij balie, omdat hij wist dat hij hem kwijt zou raken. Met een kleine grijns op zijn gezicht gaf Vince haar een pakje, ze fronste. Waar had ze dat aan verdient? Met een glimlachje opende ze het, haalde er een kettinkje uit. "Het is prachtig, dus wees gerust je hoeft niet terug naar Somalië om het te ruilen." Ze drukte een kus op zijn wang. "Zou je hem om willen doen?" vroeg ze, waarna ze het kettinkje aan hem gaf. "Trouwens je hebt je sleutel afgegeven bij de balie." Een vrolijke glimlach was op haar gezicht verschenen, het voelde zo goed om alleen al bij hem te zijn. Na al die tijd, was hij eindelijk weer terug. Wat had hij mee gemaakt? Het was een vraag die al tijden door haar hoofd spookte. Wat daar in Mog gebeurd was, moest vreselijk zijn geweest. 31 mannen, misschien nog jongen waren omgekomen. Hij had ze gekend, misschien niet allemaal even goed maar hij had hen gezien. Hij had met hen gevochten. Voor het zelfde geld was hij één van die 31 mannen geweest, die terugkeerde in een lijkkist. Ze slikte, schoof die gedachten van zich af. Ze had zo'n vermoedde dat de gebeurtenissen in Mog Vince achtervolgde, het kon bijna niet anders. "Misschien kun je zo beter gaan slapen, zo te zien heb je weinig slaap gehad." constateerde ze nadat ze hem vanuit haar ooghoeken had zien gapen. Natuurlijk wou ze graag tijd met hem door brengen, maar hij had ook slaap nodig. Hij trok haar tegen zich aan, en voor een moment keek ze hem recht in zijn ogen. "Ik jouw ook." Na dit gezegd te hebben viel ze voor een moment stil. Er waren zo veel vragen waarop ze een antwoord wou. Vragen waarvan sommige waarschijnlijk onbeantwoord zouden blijven, zelfs als ze ze stelde. Maar het was nog te vroeg, hij was hier net een paar minuten. Eindelijk waren ze weer samen. "Kom, dan gaan we je sleutel halen." Na dat gezegd te hebben begon ze samen met hem in de richting van het schoolgebouw te lopen, het groepje dat zonet naar de helikopter en hun hereniging had staan kijken droop langzaam af. Kennelijk was het niet langer interessant genoeg, ze glimlachte onwillekeurig. Keek voor een moment naar Vince, hij was echt veranderd. Zou dat ook voor haar gelden? Nee. Het enige wat veranderd was was haar gewicht, maar die verandering was minimaal dat ze niet dacht dat het hem op zou vallen. Iets waar ze aan de ene kant wel blij mee was, ze wist hoe hij dacht over het lijnen. Al begreep ze niet waarom hij er zo over dacht, ze begreep niet waarom iedereen er zo over dacht. Zagen ze dan niet wat zij zag? Al dat vet? Dat kon je toch niet ontgaan? Gunde ze het haar soms niet? Gunde ze het haar niet om dun te zijn? Ze slikte, opende de deur die naar de hal leidde waarin ook de balie geplaatst was. Misschien moest ze toch maar voor die 28 kilo gaan, niemand die het zou merken. Ook die dokter niet, zeker die dokter niet. Hij dacht toch niet dat hij haar daadwerkelijk aan de sondevoeding kon leggen? No f'cking way! En anders maakte ze er 29 van of 28,5. Als ze maar weer van die stomme 30 kilo af kwam. Een zucht schoof over haar lippen, ze moest er vandaag verder niet over na denken. Ze was weer bij Vince, en dat moest ze niet laten verpestte door haar gedachte's.

op Eloisa’s gezicht, hij glimlachte breed terug, hoewel er geen twinkeling niet meer in zijn ogen was te zien. Hij was serieuzer geworden, hoewel hij soms nog wel met zijn collega’s gek kon doen en los kon gaan, hij dacht na over zijn daden en over de gevolgen. Hij moest zijn leven nu niet vergooien, hij moest blij zijn dat hij leefde. Even liep er een rilling over zijn rug, hij moest denken aan Blackburn, die uit de helikopter was gevallen toen die moest uitwijken voor een handraket. Het had net zo goed hem kunnen zijn, het was ook zijn eerste echte buitenlandse missie. Als blackburn die 10 seconden niet had getwijfeld was hij misschien naar beneden gedonderd. Dan kon hij hier niet staan, dan zat hij in een rolstoel blij dat hij niet helemaal verlamd was. Hij zuchtte even diep en schudde even met zijn hoofd om de gedachten eruit te schudden. Hij zag de blik van Eloisa naar zijn geweer gaan, zag hij nou verbaasdheid angst? Zou ze niet snappen dat hij elk moment erop uit kon worden gestuurd, of wilde ze dat niet begrijpen? Hij zocht even naar de woorden die hij moest zeggen, hij wou wat zeggen maar het bleef stokken in zijn keel. Hij moest haar niet ongerust maken dus zei hij maar “Het komt wel goed schatje”. Hij wist dat het wel goed kwam, maar dat dacht hij ook toen hij in Mog erop uit ging. Hij herrinderde zich nog wat hij zei “We are covering the delta’s, coppers are covering us. So we’re good. Were good”. Was het maar zo geweest. 31 doden… we’re good? Mocht je willen, live aint no good. Hij werd uit zijn gedachten gehaald toen Eloisa sprak. Naar bed gaan? Nu hij net terug was? Never ! Hij wilde nu zo veel mogelijk tijd met haar doorbrengen. “Nee, het gaat wel” zei hij, hij kon nog net een gaap onderdrukken. Waarom moest hij verdomd zo vroeg wakker werden gemaakt, en nog z’n zware training doen van de captian. Oke hij snapte het wel, maar toch. Hij keek haar aan en glimlachte gemoedelijk. Vince begon te lopen toen ze zei dat ze zijn sleutel maar op moesten halen, hij was opgelucht dat hij daar lag, en dat hij geen dure boete hoefde te betalen. Een kamergenoot had hij niet dus kon hij die ook niet zoeken. Vince zag dat de mensen die naar hun hadden staan kijken weg liepen. Helikopters waren intressant, militairen ook. Maar herenigingen die waren saai. Hij glimlachte even met het uitblik op dat hij weer saaie dingen zou gaan doen zoals les, hij had al tijden niks saais meer gedaan sinds hij vertrokken was. Stommen dingen? Ja. Enge dingen? Sommige vinden van wel. Gevaarlijke dingen? Ligt eraan hoe je het bekijkt maar ja. Erge dingen? Mee gemaakt Ja. Ongewone dingen? Ja. Had hij er spijt van ? Hell no. Nooit hij weet zijn andere woorden nog, collega’s vonden hem een optimist, wat hij antwoordde Look, these people, they have no jobs, no food, no education, no future. I just figure that we have two things we can do. Help, or we can sit back and watch a country destroy itself on CNN. Right? . Ze waren beiden in gedachten verzonken,soms zou hij wel willen weten wat er in haar hoofd in ging. Waarom ze zo afviel. In het niets kwam er uit zijn mond. “Je hebt gelogen”. Hij bleef staan en keek haar ondoorgrondbaar aan. Zijn lippen stonden strak in een lijn, hij bleef haar aan kijken. Wachtend op haar reactie, maar hij kon haar niet te lang kwellen. Ze zou dan over haar toeren raken wat hij bedoelde, niet dat ze hem bedrogen had met een andere vent. Dat zou ze nooit doen. “Je bent nog meer afgevallen”. Hij kon het niet meer laten, hij wou niet beginnen met dit onderwerp. Maar het zat hem zo dwars. Er was teleurstelling in zijn ogen te zien, maar hij zette het van zich af. Hij moest nu met haar lol hebben. “We hebben het er nog wel over” zei hij. Teleurgesteld en misschien een beetje boos liep hij door. Hij kwam nu even onbedoeld in zijn rang als Sergeant, dus leidinggevende van een peloton. Hij zuchtte even en keek strak voor zich uit.

Eén enkele blik in zijn donkere ogen was genoeg, om te haar te vertellen dat hij niet enkel wat uiterlijk betrof veranderd was. Oké, ergens was het logisch. Naar alles wat hij had mee gemaakt, naar alles wat hij had gezien. Ze kon zich er geen voorstelling bij maken, probeerde het ook niet omdat ze wist dat het geen wat ze voor zich zou zien schokkend zou zijn. De 31 lijk kisten hadden haar al angst aan gejaagd, al had ze op dat moment al geweten dat Vince er niet tussen lag. God dank had hij er niet tussen gelegen. Enkele uren was ze daar bang voor geweest, tot zijn bevrijdende telefoontje. In tegen stelling tot 31 andere mannen had hij het slagveld levend verlaten. 31 families zouden voortaan incompleet zijn, kinderen zouden zonder hun vaders zitten en vrouwen zonderen man. Het was logisch dat wat er in Mog was gebeurd hem bezighield, het was logisch dat het hem had veranderd. Maar hoe erg zou hij veranderd zijn? Zou hij een geheel ander karakter hebben? Zijn woorden trokken haar uit haar gedachten, een glimlachje verscheen op haar gezicht. "Ik weet het." zei ze. Het was niet waar, ze wist het niet. Ze wou hem graag geloven, maar het leven was niet als een sprookje. Je kon niet met zekerheid zeggen dat het een happy end zou hebben. Een leven eindigde niet met: 'Ze leefde nog lang en gelukkig.' Het eindigde met de dood. Oké, misschien was dat niet echt het einde. Maar dat maakte het niet minder pijnlijk, voor degene die achterbleven. Ze had het bij Vince gezien, wat de dood van een dierbare met je kon doen. Hij had haar nooit verteld dat zijn vader was overleden, maar de woorden die zijn zus tegen hem had gesproken in het ziekenhuis hadden haar antwoord gegeven op enkele onbeantwoorde vragen. Tot nu toe had ze hem er nog niet mee geconfronteerd, simpelweg omdat ze vond dat hij het haar moest vertellen als hij er klaar voor was. Verbijsterd keek ze op, ze had gelogen? Waar had hij het over? Ze probeerde het antwoord te vinden in zijn ogen, maar die stonden ondoorgrondelijk. Zijn lippen waren samengeperst tot een smalle streep. Godverdomme. Hij had het dus toch gezien. Maar waarom was hij er boos om? Dat sloeg gewoon nergens op! Ze had haar best gedaan niet te veel af te vallen, ze was f'cking 4 kilo aangekomen. Hij had niet het recht om boos op haar te zijn. Waar bemoeide hij zich eigenlijk mee? Het was haar lichaam! Toch vond ze de teleurstelling in zijn ogen erger, alsof ze echt iets verkeerds had gedaan. Voor een moment bleef ze staan niet goed wetend wat ze moest zeggen, hij liep door met de mededeling dat ze het er nog wel over hadden. Sinds wanneer bepaalde hij dat? Ze wou het er helemaal niet met hem over hebben. Ze wou gewoon lol maken met hem, en het niet hebben over haar lijnen. "We hoeven het er helemaal niet over te hebben, het is maar twee kilo. Maak je er gewoon niet druk om." Haar stem klonk hard, en ze moest moeite doen niet te snauwen. Ze was weer naast hem gaan lopen, keek hem vanuit haar ooghoeken uit. Nou leuke hereniging was dit.

Vince glimlachde een beetje, hij probeerde haar gerust te stellen. Maar nooit was alles goed. Je moest 3 keer kijken om er zeker van te zijn dat alles goed was, en dan nog was het niet 100% zeker. Dan kon er nog altijd iets om het hoekje schuilen. Hij wist dat hij zo kon worden uit gezonden, en wist dat het morgen kon zijn maar ook pas over 3 jaar weer. Ook wist hij hoe het was om je dierbare te verliezen, en ook hoe het was om die gene te verliezen aan de oorlog. Zijn vader was overleden terwijl hij uitgezonden was. Vince zuchtte even, maar keek toen weer opgewekt. Hij moest aan iets leuks denken, dit moest leuk worden. Toen Vince boos op haar was, zag hij de paniek en ook de woede in haar ogen. Waarschijnlijk was ze er boos over dat hij erachter kwam, dat hij er over begon nu. En dat hij zich er mee bemoeide. Het snauwen leek als een slag in zijn gezicht. Hij vond het niet leuk dat ze zo reageerde. Hij bedoelde het goed, hij was gewoon bezorgd om haar. Strak kijkend liep hij door. Zijn ogen in de horizon gepriemd. Enkele tellen later kon hij het niet meer aan, het was hun hereniging. Zo moest dat niet lopen. Hij stopte en sloeg zijn armen om haar heen. “Schatje, sorry ik had er niet over moeten beginnen, ik ben alleen bezorgd.” Suste hij haar. Hij drukte zijn lippen zachtjes tegen haar aan. Zijn donkere ogen keken in haar ogen, hij voelde zich schuldig en fuckt up. “Sorry schatje” zei hij nog eens. Zijn gespierde armen duwde hij iets steviger tegen haar aan.

Misschien had ze niet tegen hem moeten snauwen, hij was enkel bezorgd om haar. Al was daar helemaal geen reden voor. Maar toch, hij bedoelde het goed en zij katte hem af. Ze staarde strak naar de grond, volgde hem zwijgend. Niet van plan haar excuses aan te bieden, hij moest zich er gewoon niet mee bemoeien. Waarom maakte iedereen zich toch zo druk om die paar kilo die ze verloren had? Ze kon het best hebben, een blik in de spiegel vertelde haar meer dan genoeg. Het voelde niet goed om te negeren, al helemaal niet nu ze naar al die tijd eindelijk weer bij elkaar waren. Ze wou deze dag niet verpeste. Maar als ze haar excuses aan zou bieden, zou ze toegeven dat ze verkeerd bezig was. En dat was niet zo! Vince was gestopt met, sloeg zijn armen om haar heen waardoor hij het voor haar onmogelijk maakte verder te lopen. Niet dat ze dat van plan was. Als ze zo dicht tegen hem aan stond, was het onmogelijk nog langer verzet tegen hem te bieden, hem te negeren. Nog voor ze kon reageren, drukte hij zijn lippen zachtjes tegen haar aan waarna hij zijn donkere ogen weer op de hare richtte. De emoties die er van zijn gezicht af te lezen waren brachten een schuldgevoel bij haar te weeg. Wat kon ze soms toch een bitch zijn. "Het spijt me ook, ik had je niet zo af moeten katten. Maar je hoeft je echt geen zorgen te maken echt niet." zei ze zacht, terwijl ze haar armen om hem heen sloeg. Zijn gespierde armen duwde hij steviger tegen haar aan, ze moest eerlijk zeggen dat dat de eerste verandering was die haar opviel en ook daadwerkelijk beviel. Het had al goed gevoeld om dicht tegen hem aan te staan, met zijn armen om haar heen. Maar nu voelde het nog beter, ze glimlachte lichtjes. Er was nog een een verandering die haar beviel, hij was geen junkie maar. Hij was clean, ze hoefde niet bang te zijn dat hij een overdosis zou nemen. Al waren er nu andere dingen waaraan ze hem kon verliezen, ze schudde haar hoofd. Zette de gedachte van zich af, hij was nu hier, bij haar. Ze drukte een zachte kus op zijn lippen, waarna ze hem weer aan keek. "Heb je je sleutels nu al?" vroeg ze, een kleine grijns was op haar gezicht verschenen. Ze was niet van plan hun dag door één woordenwisseling te laten verpesten, no way.

Vince keek haar aan wachttent op haar reactie, het speet haar, ze kon soms ook zo katten. Het maakte hem niet uit dat ze katte, maar dat hij haar gekwetst had. Katten en snauwen was hij wel gewend van zijn commandant, hoewel het toch moeilijk was voor hem omdat hij van Eloisa hield. En dat hij dus iets fout had gedaan. Hij moest zich geen zorgen maken, maar hoe kon hij dat nu weer. Ze kon zo in het ziekenhuis belanden, hij kon haar zo verliezen. Hij wilde het liefst tegen haar schreeuwen dat ze normaal moest doen, dat ze naar hem moest luisteren en stoppen met lijnen. Boos doen zodat ze wel zou luisteren, dat werkte in het leger ook altijd. Maar dit was het leger niet, dit was niet een vriend maar dit was zijn geliefde. Als hij zo zou reageren zou het meteen over zijn, het zou ook niet eerlijk tegenover haar zijn. Maar hij kon het gewoon niet aanzien hoe ze zich zelf kapot maakte, hij wou helpen. Helpen haar in te zien dat ze niet te dik was, wat zou haar broer er wel niet van vinden. Vince zuchtte even terwijl hij met zijn hand over haar haar streek. Soms kon het moeilijk zijn mensen naar je te laten luisteren, zeker zonder ze te kwetsen. Hij slikte even, en dacht bij zich zelf het komt wel goed. Nu moesten ze hier niet aan denken, maar aan leuke dingen. Zachtjes gromde Vince toen ze over zijn sleutels begon, iets in haar gezicht deed hem denken dat ze er meer over wist. Daarom zei hij triomfantelijk “Ach ik kan nog altijd de deur inschoppen”. Zo moeilijk was dat niet met die triplex deurtjes van hier, en hij had genoeg kracht in zijn benen. Langzaam maar zeker liep Vince door, net alsof hij het nog echt van plan was ook. Hij zou haar maar een beetje plagen,weer de leuke sfeer terug krijgen en dit gewoon allemaal vergeten.

Lange tijd bleef het stil tussen hen, Eloisa probeerde wijs te worden uit emoties die er op zij gezicht afspeelde. Maar het was moeilijk om hoogte van hem te krijgen veel moeilijker dan een half jaar geleden. Was hij echt boos op haar? Boos omdat ze was afgevallen? Maar waarom wat was er mis met lijnen? Oké als ze dun was geweest dan had ze het kunnen begrijpen, maar ze was nooit dun geweest! Dus wat was het probleem? Iedereen maakte er zo'n groot probleem van, ze zeiden allemaal dat ze moest stoppen. Iets wat Eloisa niet begreep, ze had toch genoeg vet om op te teren? Of niet? Zou zij degene zijn die het verkeerd zag en zagen Vince en haar vrienden het wel goed? Nee! Zij konden makkelijk tegen haar liegen, terwijl ze niet tegen zich zelf kon liegen. Of wel? Vince zuchtte streek met zij hand over haar haar, ze keek hem aan een kleine glimlach speelde op haar lippen. Ze wou het kleine voorval vergeten en gewoon met hem genieten van de rest van de dag. De deur intrappen? Voor eens moment keek ze hem verbijsterd aan zou hij dat echt doen? Dan kwam hij direct in de problemen. Hij liep door, was hij haar aan het plagen of zou hij de deur straks echt uit zijn voegen trappen? Ze ging achter hem aan, pakte zijn pols beet. "Weetje stiekem heb ik je sleutels vanochtend al opgehaald, dus de deur in trappen lijkt me niest nodig." Een uitdagende grijns was op haar gezicht verschenen. "Maar ik geef ze je niet zomaar." ze drukte een speelse kus op zijn lippen, deed een stap naar achter en keek hem afwachtend aan benieuwd naar hoe hij zou reageren. In haar ogen was een vrolijke twinkeling verschenen.

ch af hoe ze erbij kwam dat ze dik was, wie had het haar ooit aangepraat? Of had ze het zichzelf aangepraat? Hij snapte het zoizo niet waarom vrouwen altijd bezig zijn over het gewicht, oke een slank meisje was mooi, maar het ging uiteindelijk toch om het innerlijk. Toch wist Vince in zijn achterhoofd wel dat niemand zomaar op een lelijk mormel zou afstappen. Maar juist op de knapperen, zoals Eloisa. Hoe kon ze zo min over zich zelf denken? Hoe kon ze zichzelf zo kapot maken? Vince sloot zijn ogen om al die vragen te verbannen, hij moest dit nu even vergeten, misschien zou hij later ooit wel antwoorden op zijn vragen krijgen. Eloisa heeft eigenlijk ook nooit antwoorden op zijn vragen gehad. Ze wist wel wat er gaande was, dat voelde hij wel. Maar ze had nooit antwoord gehad wat er precies wat er was gebeurd. Toen Vince de hand van zijn geliefde , Eloisa, om zijn pols voelde grijnsde hij, hij had de reactie uitgelokt die hij hoopte. Ze keek verbaasd en Vince grijnsde juist. Hij had het niet echt gemeend, hoewel het wel leuk zou zijn, hij zou meteen in problemen komen. Niet dat hij het erg vond, school was nou niet echt zijn favo bezigheid en hij zou er zo van af willen. Maar dan zou hij Eloisa niet meer zien, dat was de grootste reden dat hij hier bleef. En een opleiding was toch wel belangrijk. De woorden van Eloisa deed hem zelfs lachen. “What a shame, het leek me net zo leuk. “ lachte hij. Hij wist wel dat Eloisa meer wist, hij heeft geleerd mensen zo snel mogelijk te scannen. Zijn glimlach werd nog breder toen ze hem speels en uitdagend iets vertelde.”Wat moet ik er dan voor doen” vroeg hij terwijl hij een wenkbrauw omhoog trok en keek haar plagend aan. Uit het niets begon hij haar te kietelen, in zijn ogen stond een glans meer niet, maar zijn glimlach was breed uit. Na een tijdje kietel zei hij “Geef je je al over?”

Eigenlijk wisten ze best weinig van elkaar. Zelf zat ze nog altijd met onbeantwoorde vragen over zijn vader, wiens dood tot Vince's verslaving had geleid. Hieruit kon ze afleidde dat die twee een goede band hadden gehad, maar hij had haar er nooit iets over verteld. Ze hoopte dat hij er ooit uit zich zelf over zou beginnen, dat hij eerlijk tegen haar zou zijn. Maar ze was niet van plan er zo maar naar te vragen, ze wou hem er niet mee confronteren. Wat wist hij eigenlijk van haar? Weinig. Niet dat er veel te vertellen was, haar jeugd was vrij soepel verlopen. Een grijns verscheen op zijn gezicht, als reactie op haar verbaasd blik. Hij was dus niet van plan geweest de deur in te trappen. Hij had het enkel gezegd om haar te plagen, en haar uit de kast te lokken. Het was hem gelukt, ze had hem gezegd dat ze de sleutel had. Maar hij moest hem eerst nog in handen zien te krijgen, afwachtend kweek ze hem aan. "Hmm, let me think." Maar tijd om na te denken gaf hij haar niet, uit het niets begon hij haar te kietelen. Lachend probeerde ze te ontsnappen aan zijn handen, maar ze slaagde er niet in. Het koste haar moeite op haar benen te blijven staan, ze had nooit goed tegen kietelen gekunt. "Ik geef me over, hij zit gewoon in me broekzak." Antwoorde ze nog altijd lachend op zijn vraag, terwijl ze probeerde zijn handen te pakken om ze weg te kunnen trekken bij haar buik. Al wist ze dat Vince vele malen sterker was dan zij, en ze er niet in zou slagen als hijntegen werkte. Een andere keuze dan zich gewoon overgeven was er dan ook niet. "Als je stopt kan ik je je sleutel terug geven." Ze deed en poging hem smekend aan te kijken, maar slaagde hier niet in door het lachen.

Vince vond het heerlijk om Eloisa af en toe te plagen, hij vond het gewoon heerlijk om lol met haar te hebben. Hoewel hij met plezier de deur in zou willen trappen ,wist hij dat hij problemen kreeg. Soms zaten er gevolgen en aan daden, meestal eigenlijk wel. Daarom moet je altijd goed je daad scannen. Vroeger was hij veel impulsiever geweest, vandaar dat hij ook wakker werd met een od in het ziekenhuis. Als hij een beetje na had gedacht had hij zich zelf nooit in zulke nesten gewerkt. Hij had misschien wel een goede reden gehad, nee eigenlijk was drugs nergens goed voor. Het had zijn pijn toch niet verlicht, ja voor eventjes maar niet langer als de trip duurde. Daarna kwam de pijn dubbel zo hard terug. Maar nu kon zijn vader weer trots op hem zijn, nu zou hij trots van boven af kijken wat zijn zoon heeft gedaan, eerder zou hij alleen maar met schaamte kijken. Vince heeft nog vaker in het half jaar aan zijn vader gedacht. Hij deed het zelfde werk als zijn vader, hij was een deel geworden als zijn vader. En hij heeft weer contact met zijn moeder gemaakt, nouja zij met hem. Het ging dan allemaal niet van harte maar het kwam wel weer, hoewel Vince niet zeker weet als hij ooit nog een goede band met haar zou willen, ze heeft het gezin zo veel pijn aan gedaan. Maar nu heeft hij tenminste een adress voor als hij…. Daar moest hij eigenlijk niet aan denken. Hij werd gelukkig uit zijn gedachte gehaald door Eloisa, waarna hij haar een kietelbeurt gaf. Hij genoot van het gelach van haar, en hoe ze weg probeerde te komen. Dat was eigenlijk alleen maar Energie verspilling want sterker als hem was ze toch niet. Hij stopte toen ze zei dat ze zich over gaf, hij was wel eerlijk. Een breedde grijns stond op zijn gezicht bij het zien van het proberende-maar-mislukte-smekende-gezicht het lachen werkte voor haar niet echt mee. “En ga je hem dan ook geven” vroeg hij, hij liet haar even op adem komen waarna hij weer verder liep. Hij was eigenlijk best wel toe aan een warme douche, en dan zou hij Eloisa mee uit eten nemen. Ze zou wel gaan protesteren van dat er teveel Calorieën in zaten ect maar ze had pech. Ze moest gewoon blijven eten, ze zou zich zelf kapot maken. Bij de hal aangekomen liep hij door naar de lift, het zou Eloisa wel verbazen, maar hij was even een beetje toe aan relax en luxe. De lift was er in no time en hij stapte in, ook was de lift in no time op de 3de verdieping. “Vind je het erg als ik even een douche neem” vroeg hij terwijl hij naar zijn kamer liep. Hij was eigenlijk best wel blij dat hij tot nu toe nog geen kamer genoot had. Misschien zou Eloisa vannacht wel willen blijven slapen. Dat zou hij fijn vinden, hij vond veel steun aan haar. Rustig draaide Vince het slot om en keek zijn kamer binnen. Hij had het goed opgeruimd toen hij ging, en het was schoongemaakt door een of ander kamer meisje. Met een handbeweging gooide Vince zijn tas van 30 kil0 op de grond. Voor hij verder ging draaide hij eerst weer de kamer deur op slot. Het zou Eloisa misschien verbazen waarom hij dat zou doen, maar hij had zo zijn reden. Hij moest zijn geweer en minutie opruimen. Hij zakte rustig op zijn knieën en haalde de hulsen uit het voorste vakje van zijn tas, en een paar magezijnen. Rustig en op zijn gemak, met zijn blik gericht op Eloisa haalde hij zijn geweer uit elkaar. Onderdeel voor onderdeel, hij hoefde er niet eens meer bij na te denken. Toen hij klaar was met die bezigheid liep hij naar de kast, op de grond van de kast stond een kluis, hij haalde zijn pasje van zijn Regiment er doorheen en toetste een code in, waarna hij alle spullen die hij in zijn hand had er zorgvuldig in legde. “This is my gun and I’am nothing without my gun” mompelde hij zachtjes, dit was er zo bij hun ingedrilld. Eenmaal klaar stond hij op en zei met een kleine glimlach “Voor de veiligheid” . Bij haar aangekomen drukte hij een zoen op haar lippen en zei “Doe je ding ik ga even douche”

Nadat ze hem had gezegd dat ze de sleutel zou geven stopte hij met kietelen, ze leunde lichtjes tegen hem aan. Gunde zichzelf een moment de tijd op adem te komen, waarna ze de sleutel van zijn kamer uit haar broekzak haalde. "Hier, je mag me wel dankbaar zijn dat ik heb onthouden waar je hem had gelaten anders had je die deur nog echt in moeten trappen ook." Een grijnsje speelde op haar lippen, waarna ze hem volgde de gang door. Tot haar verbazing liep hij niet naar de trap maar naar de lift, voor een moment had ze de neiging te protesteren. Voor haar was de lift nemen een zonde, het hoorde niet. Ze behield calorieën die ze behoorde te verliezen, die trap was er niet voor niets. Ergens wist ze wel dat het beter was nu gewoon zijn voorbeeld te volgen, als hij in de gaten kreeg dat ze bovenaan de trap altijd een moment stil moest blijven staan om niet onderuit te gaan zou hij geheid weer terugvallen op het onderwerp dat zojuist hun goede stemming voor een moment verpest had. Nee, beter deed ze als of ze er totaal geen problemen mee had. Iets wat haar nog best goed af ging, in haar emoties verbergen was ze de afgelopen maanden steeds beter geworden. Al moesten ze niet te sterk zijn. "Lui geworden?" zei ze plagerig tegen hem, terwijl ze uit de lift stapte. "Nee hoor, ga je gang." Ze volgde hem naar zijn kamer, wachtte tot hij de deur geopend had. Zou hij een kamergenoot hebben? Ergens hoopte ze van niet, dan zou ze vannacht misschien bij hem kunnen blijven. Tenminste als hij dat goed zou vinden, ze kon zich niet voorstellen dat hij er bezwaar tegen zou hebben. Maar ze kon er natuurlijk altijd naast zitten. Achter hem aan stapte ze naar binnen, de kamer was netjes opgeruimd. Nog wel, in elk geval. Met een simpele handbeweging gooide Vince zijn tas op het bed, ze had zo'n vermoedde dat het ding aardig wat woog alleen al aan de omvang te zien. Weer deed Vince iets wat haar verbaasde, hij draaide de deur op slot. Iets wat op haar nogal achterdochtig over kwam, zelf had ze niet het idee dat er in dit gebouw veel zou gebeuren. Iedereen hier was student, en iedereen wist dat ze problemen zouden krijgen als ze andermans kamer binnen gingen. Dat je de deur dicht deed als je weg ging was begrijpelijk, maar als je er was? Ach ja, hij zou er wel zijn redenen voor hebben. Ze keek hem aan, zag dat hij bezig was zijn geweer en de munitie op te ruimen en al die tijd hield hij zijn blik op haar gericht. Ze glimlachte naar hem. Besefte hoe blij ze was dat hij weer terug was, ongedeerd. Nadat hij zijn geweer op had geborgen in een kluis op de bodem van zijn kast, kwam hij overeind. Ze knikte als reactie op zijn woorden, zijn hele doen en late leek plots berust op veiligheid. De deur op slot doen, zijns pullen op bergen. Alles. Ze voelde zijn lippen op de hare, glimlachte zacht. "Tot zo." zei ze, waarna ze hem nog een vluchtige kus gaf. Nadat hij in de badkamer was verdwenen ging ze aarzelend op zijn bed zakken, ze voelde zich zwak. Iets wat haar mateloos irriteerde, ze haatte het gewoon. Ze wou haar oude energie terug, maar had geen idee hoe ze dat voor elkaar moest krijgen. Zuchtend liet ze zich achterover zakken, uit haar broekzak viste ze haar IPod. Ze stopte de oortjes in haar oren, zette het apparaatje op shuffle en draaide het geluid open. "I don't know what I've done. Or if I like what I've begun. But something told me to run. And honey you know me it's all or none. There were sounds in my head, a little voice is whispering. That I should go and this should end. Oh and I found my self listening" Zachtjes zong ze mee, met haar muziek. Haar ogen had ze gesloten, en voor een moment stond ze zichzelf toe zich te ontspannen.

Vince voelde de warme lichaam van Eloisa tegen zich aan, het was dan maar lichtjes maar zelfs van de kleinste aanraking genoot hij. Verbaasd pakte hij de sleutels aan, had hij echt zijn sleutels bij de balie achter gelaten. “Heb ik die daar echt gelaten” zei hij zachtjes, hij vroeg het meer aan zich zelf. Dat hij dat niet eens meer wist, hij had dan wel veel mee gemaakt, maar vergetelheid kon toch niet. Dat mag toch ook niet als hij op missie was. “Maar als je het echt wil kan ik de deur alsnog intrappen” glimlachte Vince toen hij weer uit zijn gedachten waren gekomen. Op hun gemak liepen ze de gang door, en wachtte enkele tellen op de lift. Eenmaal in de lift stond hij rustig met zijn armen achter zijn rug, eigenlijk een beetje in de houding van op de plaats rust. Vince grinnikte toen ze zijn woorden hoorde “Was ik dat dan niet altijd al geweest” vroeg hij terwijl hij zijn wenkbrauw speels optrok. Weer door de gang lopen gaf ze hem toestemming om te douche. Eindelijk een rustige comfortabele douche. De kamer was opgeruimd en dat zou ook zo wel blijven, in het Regiment was het opruimen van belang, anders kreeg je om je oren. Terwijl hij bezig was met zijn spullen op te ruimen glimlachte de twee naar elkaar. Hij was zo gelukkig met haar, hij had zo naar haar verlangd, hij had haar zo gemist. Even sloot de jongen zijn ogen bij de kus, hij kon er nog zo van genieten, hij had het dan ook een half jaar moeten missen. Voor hij ging douche knikte hij nog even op de woorden van Eloisa. Terwijl hij weg liep trok hij alvast zijn shirt uit, hij schaamde zich niet voor zijn lichaam, hij was gespierd en gebruind. Geen lelijke tan maar gewoon natuurlijk gebruind. Oke momenteel werd het nog ontsierd door blauwe plekken wonden ect. Het douche ging bij hem snel, dat was hij nog gewend, anders kreeg je koud water en een hoop gezeik. Zacht beet Vince op zijn lip denkend wat hij aan zou trekken. Hij trok een nette geblokte blouse aan en een netere broek, daar onder zijn all stars. Hij moest wel een beetje netjes voor de dag komen als hij naar een restaurant zou gaan. Vince keek even in de spiegel , aan zijn haar hoefde hij niks te doen dat scheelde, het was ookal droog, lang leven het korte kapsel. Nog even bleef Vince in de spiegel staren, hij zag zich zelf weer in mog toen hij net terug was. Op zijn gezicht zat nog al veel bloed, en niet eens van hem. Hij schudde even zijn hoofd om alles te eruit te krijgen. Hij dacht weer aan dat Eloisa in de kamer hier naast stond. Hij liep weer met een glimlach, bij die gedachte, naar de kamer. Hij zag Eloisa op zijn bed liggen en hoorde haar zingen. Met een grijns op zijn gezicht bleef hij even staan te genieten van haar gezang. Daarna sloop hij op zijn voetballen naar haar toe, hij had geleerd zachtjes te lopen. En ze had haar MP3 aan dus werkte dat ook in zijn voordeel. Uit het niets sprong hij naast haar op bed, en planten zijn lippen zachtjes en teder op haar wang. "Je hebt een prachtige stem" murmelde hij tegen haar.

-flut-

Zijn woorden deden een subtiele grijns op haar gezicht verschijnen, voor een moment keek ze hem aan. "Nee, doe maar niet. Dan krijg je straks nog echt problemen." Het zou best komisch zijn om te zien, maar de directie zou hem er vast niet gemakkelijk van af laten komen. 'En mijn vriendin wou het graag,' zouden ze vast geen goed excuus vinden. "Nee, volgens mij niet." Met een glimlachje keek ze hem aan, zo lang hadden ze elkaar niet gekend voor hij vertrok. Maar het was voor haar lang genoeg geweest om voor hem te vallen.
Voor een moment sloot ze haar ogen, genietend van hun kus. Na een halfjaar was ze eindelijk weer bij hem, kon ze dicht tegen hem aan staan en zijn lippen op de hare voelen. Een glimlach speelde op haar lippen, ze volgde hem met haar ogen terwijl hij naar de badkamer liep. Hij trok zijn shirt al uit voor hij de kamer uit was, niet iets waar zij op tegen was. Zeker niet. Hij zag er goed uit, zijn bovenlichaam was gespierd en gebruind. Werd op dit moment enkel ontsierd door de vele blauwe plekken die hij de afgelopen weken op had gelopen. Ze floot plagerig naar hem.
"See I thought love was black and white. That it was wrong or it was right. But you ain't leaving without a fight. And I think I am just as torn inside" Met haar ogen gesloten lag ze op Vince's bed, zachtjes zong ze mee met haar muziek. Niemand die haar zou horen, Vince stond te douche en ze zong te zacht om buiten de muren van de kamer hoorbaar te zijn. Mooi. Ze hield er niet van gehoord te worden, ze was iemand die enkel zong wanneer ze er zeker van was dat ze niet gehoord kon worden. Of als ze vergat dat andere mensen mee aan het luisteren waren. Wat nog wel eens gebeurde, als ze haar Ipod op had staan. Het nummer kwam tot een einde, schakelde direct over naar een volgend. Dit keer was het geen cover, maar een origineel. "This town is colder now, I think it's sick of us. It's time to make our move, I'm shakin off the rust. I've got my heart set on anywhere but here. I'm staring down myself, counting up the years. Steady hands, just take the wheel... And every glance is killing me. Time to make one last appeal... for the life I lead." Geschrokken opende ze haar ogen op het moment dat ze een plotselinge beweging naast zich voelde, Vince was naast haar op het bed gesprongen. Een lichte blos verscheen op haar wangen, hoe lang had hij al in de kamer gestaan? Had hij haar horen zingen? Ja, het kon niet anders. Ze haalde haar oortjes uit haar oren, voelde zijn lippen op haar wang. Zijn woorden deden een verlegen glimlach op haar gezicht verschijnen, ze rolde zich op haar zij. "Dank je." zei ze zacht, waarna ze haar lippen zacht op de zijne drukte. Voor een moment sloot ze haar ogen, om hem weer met een glimlachje aan te kijken nadat ze de kus had beëindigd. "Wat ben je eigenlijk nog van plan?" vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze haar blik over zijn lichaam liet dwalen. Hij had zich vrij net gekleed, wat haar het idee gaf dat hij nog ergens heen wou. Ergens vreesde voor zijn antwoord, tenslotte bestond de kans dat hij haar uit eten wou nemen. Wat betekende dat ze calorieën binnen zou krijgen en nog veel ook. Maar als ze niet zou eten zou hij zich enkel zorgen gaan maken, en dat wou ze niet. Dat was tenslotte nergens voor nodig, ze kende haar eigen grenzen. Ze zou er niet over heen gaan.

[The same here ]

Vince haalde zijn schouders op bij de woorden van Eloisa, hij zou wel een nieuwe deur betalen, die triplex deurtjes kosten tegenwoordig echt geen drol. Lachend liep Vince verder “Maar voor mij is het een excuus” lachte hij. Met een grote glimlach op zijn gezicht sloeg hij een arm om Eloisa.
Vertederend keek Vince naar Eloisa die op zijn bed lag te zingen, het beeld van net stond nog steeds op zijn netvlies maar dit verzachte het wel een beetje, ze was zo knap, lief,grappig,en ze kon luisteren. Hoewel hij nooit wat heeft verteld over zijn verleden maar toch heeft hij het gevoel dat ze hem begrijpt. Hij sloop zachtjes naar haar toe, en sprong op haar bed. De reactie waar hij op had gehoopt. Hij keek haar glimlachend aan toen ze zich op haar zei had gedraaid. Verliefd keek hij haar aan, de blos op haar wangen deed hem weg smelten, ze was toch z’n geweldig meisje. Hij knikte op haar dankje en zoende haar terug. Blijkbaar had ze zijn plan allang door , helaas het moest een verassing blijven maar ze had hem al door. Blijkbaar was hij dus beter doorgrond baar dan hij zelf dacht, of ze pikte dingen beter op. “Uuhm, eigenlijk wel” zei hij zachtjes , waarna hij zei “We gaan ergens eten, waar ligt aan jouw”. Geduldig wachtte hij op een antwoord van haar, hij maakte zich al klaar voor tegenspraak, argumenten ect. Hij bedacht al dingen te zeggen als ze tegen zou spreken. Het zou hem gewoon lukken om haar mee te nemen, al zou hij haar mee slepen.
Toen ze wat had besloten pakte hij zijn mobieltje, het was een gewone ouderwetse mobiel, hij had net nog een camera erop thats it, hij kon bellen en sms, z’n dure telefoon koste alleen maar meer geld ect. Hij vroeg om een plekje een beetje achtaf zodat ze rustig met elkaar konden praten. Hij pakte zijn auto sleutels van het aanrecht en liep richting de deur liet Eloisa door en sloot achter zich af. Dit keer ging hij wel van de trappen af.

Mega flut moest afsluiten.

Zijn woorden bevestigde haar vermoedde, hij wou met haar uit eten. Op dit moment haatte ze zichzelf, waarom kon ze niet gewoon met hem mee gaan zonder er bij stil te staan hoeveel calorieën ze binnen zou krijgen? Ze wou gewoon kunnen genieten van het feit dat hij er weer was. Maar nu leek het alsof er een donders wolk boven haar hing, die hoe dan ook open zou barsten. Als ze zou weigeren zou Vince waarschijnlijk weer over het lijnen beginnen, hij begreep het gewoon niet. Hij zag niet wat zij zag, of hij loog tegen haar. Al achtte ze die kans onwaarschijnlijk, waarom wist ze niet maar alleen al hoe hij haar daarnet aan had gekeken. Hij had een blik in zijn ogen gehad, die er voor had gezorgd dat ze zich voor een moment echt mooi had gevoeld. Al hadden haar eigen gedachten daar abrupt een einde aan gemaakt. Ze kon ook gewoon doen alsof ze er geen enkel probleem mee had, om te moeten eten. Maar ze wist niet of ze tegen hem kon liegen, bovendien maakte wist ze zichzelf ook daadwerkelijk zo ver kon krijgen om iets naar binnen te werken. Zacht beet ze op haar lip, zich er van bewust dat ze hem een reactie verschuldigd was. Het punt was dat ze er nog niet over uit was hoe ze zou reageren, ze wou geen ruzie. Maar eten? Discussiëren met hem zou waarschijnlijk weinig uit halen. Hij wist dat ze het hier moeilijk mee had, hij wist dat ze aan de lijn deed en toch confronteerde hij haar er mee. "Kunnen we niet iets anders gaan doen? Ik heb echt geen honger." Mompelde ze, al wist ze vrij zeker dat het zinloos was. Maar ze moest het gewoon proberen, ze wou het niet. Ze stond het zichzelf niet toe zich direct gewonnen te geven, gewoon te eten alsof ze het makkelijk kon hebben.
"Euhm, Vincenzo Ristorante." zei ze uiteindelijk, waarna ze hem voor een moment met een wat onzeker glimlachje aan keek. Het was een Italiaans restaurant, ze was zich er van bewust dat ze waarschijnlijk niet de meest calorie arme gerechten hadden. Maar in elk geval wist ze ongeveer hoeveel er in zat, het was vertrouwd. Misschien dat dat het makkelijker zou maken. Vince was opgestaan en reserveerde een tafeltje voor hen. Eloisa beet zacht op de binnenkant van haar wang, waarom was dit toch zo moeilijk? Waarom kon ze haar gedachten niet gewoon uit schakelen, en er van genieten? Ze kwam overeind, onmiddellijk sprongen er vlekken voor haar ogen. Toch wist ze zichzelf in evenwicht te houden, zonder zich ergens aan vast te moeten grijpen. Mooi, anders zou Vince zich nog echt zorgen gaan maken ook. Ze liep de gang in, wachtte tot hij afgesloten had en liep met hem mee naar het trappenhuis. Gelukkig ging dat altijd beter dan de trap op, en zou ze waarschijnlijk niet eens duizelig worden. Tot haar opluchting was dat ook daadwerkelijk het geval.
Buiten was de zon onderhand al begonnen aan zijn aftocht, en kleurde hij de lucht lichtjes oranje. Ze glimlachte kort naar Vince, wachtte tot hij naar zijn auto zou lopen. Aangezien ze geen idee had waar die stond, en hoe hij er uit zag. Het idee dat ze straks zou moeten eten, zat haar dwars. En niet zo'n klein beetje.

Vince liep rustig van de trap af, wachtend op Eloisa, hij was niet gek. Hij wist nog hoe ze sterretjes zag 6 maanden geleden, en hij durfde er alles op te wedden dat het niet beter is geworden. Hij nam dan ook eenmaal buiten een pauze, gaf haar de tijd om de sterretjes weg te werken, en hem om te kijken waar hij okal weer zijn auto had neer gezet. Jah na een half jaar moet je weer alles even goed achterhalen. Maar het was niet zomaar een auto die je over je hoofd kon zien. Een welgefaamde Viper was het, en getuned ook nog. Ja er moest wel kracht in de moter zitten, hij bleef een man hea. Hij kikte wel op een beetje risico en een power. Hij vroeg zich af als hij het verleerd was om z'n auto te rijden. Maar toen hij eenmaal in zijn auto stapte wist hij het antwoord. Neey! Het voelde meteen weer gewoon, net alsof hij nooit anders had gedaan. Met zijn vinger drukte hij op een knopje en er kwam een Tomtom tevoorschijn. Hij vroeg zich af hoe hij dit eigenlijk heeft bekostigt toen, eigenlijk wist hij het wel, met verkeerde middelen. Ach dat was toen, nu moet hij zijn verleden achter zich laten. Toen hij de moter starte kwam er een grijns op zijn gezicht te staan, een geweldig gebrul kwam onder zijn moterkap vandaan. Echter zou hij rustig aan doen want Eloisa was bij hem, hij zou geen enkel risico voor haar nemen. Met zijn blik op de weg gericht vroeg hij aan haar "Heb ik nog wat gemist dit half jaar, behalve jouw natuurlijk". Vince had eigenlijk zin om te schuren maar inplaats daarvan hield hij zich netjes aan alle regeltjes. Zo kwamen ze veilig en wel aan bij hun eindbestemming de Italiaan. Na dat hij zijn auto had afgesloten liep hij naast Eloisa de restaurant binnen. Meteen kwam er bediening aan gesneld. Hij vertelde dat hij had gereserveerd en ze werden naar een 2 persoonstafeltje in de hoek gebracht. Lekker rustig , zo konden ze bij praten, en op het midden van de tafel stond een brandende kaars. Eigenlijk best romantisch als je het zo bekeek. Vince bestelde voor hem een cola en wachtte wat Eloisa wou drinken. Eigenlijk voor dat ze een goed gesprek konden beginnen was het drinken er al en de kaart.

- flut :O -

Het was moeilijker dan ze had gedacht, Vince er van overtuigen dat alles goed met haar ging. Hij leek zich in te houden, in alles wat hij deed was hij voorzichtig. Buiten bleef hij voor een moment staan, haar de kans gevent de vlekken die voor haar ogen waren verschenen weg te laten trekken. Ze wou dat hij het niet zag, dat hij niet in de gaten had dat het lijnen bepaalde gevolgen met zich mee bracht. Want dan zou hij zich misschien niet zo veel zorgen maken, dan zou hij begrijpen waarom ze het deed. Of niet? Hij zag toch ook wel dat ze veel te dik was? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, wetend dat ze hier geen antwoord op zou krijgen. Als ze het hem zou vragen zou hij liegen, en ze wou het hem ook helemaal niet vragen. Want dan wist hij hoe zij er over dacht.
Onwillekeurig lachte ze zachtjes bij het zien van zijn auto, ze had het moeten weten. Vince kickte op actie, dus een dergelijke auto was typisch iets voor hem. Hoe kwam hij eigenlijk aan het geld? Naar haar weet, was hij nooit echt veel geld gehad bovendien moest hij aan zijn drugs aardig wat kwijt zijn geraakt. Zo goed koop was die troep niet. Ja, ze was echt blij dat hij er van af was. De avond waarop hij op het dak in elkaar zakte, stond haar nog duidelijk in haar geheugen. Een overdosis. Een huivering trok door haar lichaam. Snel schoof ze de gedachten van zich af, en liet ze zich op de bijrijders stoel zakken. Brullend kwam de auto in beweging, Eloisa keek naar Vince op wiens gezicht een brede grijns was verschenen. Ze grinnikte zacht, jongens en hun speeltjes. Weer leek hij zich in te houden, althans ze had zo'n vermoedde dat hij normaal gesproken niet zo rustig reed. Zijn woorden deden een glimlach op haar gezicht verschenen. "Je auto." Reageerde ze lachend, waarna ze kort na dacht. Zo ver zij wist was er de afgelopen paar maanden weinig gebeurd. "Niet zo veel voor zo ver ik weet, school is school. Saai dus." zei ze uiteindelijk, met een grijns. Lang duurde het niet voor ze bij het restaurant aan kwamen, ze stapte uit wachtte tot hij zijn auto afgesloten om vervolgens met hem het restaurant binnen te lopen. De bediening kwam direct op hen af, begeleidde hen naar hun tafeltje in de hoek. Wat afgelegen, waardoor ze rustig zouden kunnen praten. In het midden van de tafel stond een brandend kaarsje, wat het geheel iets romantisch gaf. Een glimlach speelde op haar lippen, ze ging aan het tafeltje zitten en bestelde een cola light. Al had ze liever water genomen, vanavond zou ze proberen normaal te eten. Alsof het haar moeite koste, alsof het stemmetje in haar hoofd haar niet uit schold bij elke hap die ze zou nemen. Ze zou er wel voor zorgen, dat het er weer af ging. Al had ze het er liever überhaupt niet aan. Nog voor ze een gesprek konden starten, werd hun drinken en de kaart gebracht. Ze knikte een vriendelijk bedankje naar de ober, en richtte haar ogen vervolgens op Vince. Ze wist niet direct wat ze moest zeggen. Er spookte zo veel vragen door haar hoofd, en ze wist dat sommige onbeantwoord zouden blijven. "Ik ben echt blij dat je weer terug is." zei ze zacht, terwijl ze hem voor een moment recht in zijn ogen keek.

In zijn achterhoofd wist Vince wel dat Eloisa haar dankbaar was voor dat hij wachtte op haar. Dat hij haar een moment pauze gaf
Maar hij wist ook dat ze eigenlijk niet wou laten zien dat ze het moeilijk had, dat ze haar lijnen echt in aan kon. Ze graafde
haar eigen graf. Maar hij wou daar geen ruzie over maken, nou niet, als hij denkt dat het een goed moment is dat wel. Hij zou
zijn leven voor haar geven. Hij wou dat ze inzag dat het geen nut had, maar het was moeilijk om mensen met een eetstoornis dat
in te laten zien. Te laten zien dat het slecht voor hun was. Hij kon zich niet voorstellen hoe het was om je zelf als dik te zien
terwijl je graad mager was. Boven het gebrul van zijn auto, klonk rustig de radio en daarboven weer de stem van Eloisa. Hij moest lachen
van haar woorden, ze had gelijk. Hij had zijn auto echt gemist. Morgen zou hij ook een ronde gaan rijden zonder passagier,
dan kon hij zich uitleven, dan hoefde hij geen rekening met zijn medepasagier te houden. Dan zou hij op volle kracht kunnen gaan.
Jongens en hun speeltjes, is als meiden met hun gewicht en make-up. Altijd het beste eruit halen. Ook vertelde ze dat school saai was.
Dat hij dus eigenlijk niks had gemist. Maar hij was wel toe aan saai, hij had namelijk 6 maanden lang alleen maar adnormale
en rare dingen mee gemaakt. Saai kon hij dus even wel gebruiken dacht hij. "OOk geen sappige rodels gemist" vroeg hij haar.
Niet alleen meiden hielden van roddels hoor. Jongens net zo goed, alleen gaven ze het meestal niet toe.

Vince knikte bij de woorden van Eloisa, hij was ook blij om weer bij haar te zijn. Hij had haar echt gemist, telkens tijdens zijn vrije
uren dacht hij aan haar. Tijdens zijn missies niet, dat had hij zich zelf afgeleerd, anders was hij te erg afgelijd. Dat kon zijn
kop anders kosten. "Ik ben blij weer bij jou te zijn. Ik had het niet langer vol gehouden zonder jou". Hij had het echt moeilijk gehad,
Eloisa was namelijk voor dat hij weg ging, zijn energie geweest, zijn reden om door te gaan. Dan was ze er ineens 6 maanden niet.
Niet dat die 6 maanden hem niet goed heeft gedaan, hij is clean en alles. Terwijl Vince naar Eloisa keek nam hij een slokje van zijn cola.
"hoe gaat het nou met je" vroeg hij. Een toontje bezorgheid klonk er in zijn stem. "En met je broer" terwijl hij het 2de vroeg
keek hij in de menu kaart. Het zag er chiqeu uit. Mooie sierletters, wat het af en toe wel onduidelijk maakte, en alles was goed beschreven.
Er was alleen een probleem, Vince heeft de laatste tijd nooit mogen kiezen wat hij at. Het was wat de pot schafte. En je moest en zou het eten
anders was het straf corfee. "Weetje al wat je neemt" vroeg hij. Hij keek nog eens naar de kaart, hij moest een beslissing maken en snel.
Dat was hem ook ingeprent zo snel mogelijk een goede beslissing nemen. Anders kon het je kop kosten. Hij nam gewoon het dag menu. Niet wetend
wat het was, maar het intreseerde hem ook niet. Alles luste hij wel, en ze zouden vast niet iets vies verkopen.

Soms wou ze dat ze het stemmetje in haar hoofd uit kon zetten. Het stemmetje dat haar bleef zeggen dat ze af moest vallen, dat ze een lelijke zwakkeling was en dat de enige manier om dat te veranderen dun worden was. Dat lelijke buikje weg werken. Maar dat was onmogelijk, ze kon het niet. Ze had het al lang op gegeven. Waarom zou ze er tegen vechten? Tenslotte klopte het, ze was te dik. Ze hoefde enkel in de spiegel te kijken, om te weten dat het waar was. Zacht beet ze op haar lip, als ze vanavond zo zou blijven denken zou ze geen hap naar binnen kunnen krijgen. Iets wat Vince niet zou ontgaan. Ze wou hem graag laten zien dat het goed met haar ging, dat ze haar eigen grenzen kende en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Zijn vraag deed haar lachen, voor een moment dacht ze na. Op school waren er altijd roddels, dat kon gewoon niet anders met zo veel leerlingen. "Kenneth en Sawyer zijn uit elkaar, nadat Kenneth vreemd is gegaan met Charlene. Alain heeft een crush op Ruby. Er schijnt wat op te bloeien tussen Sarah en Lyron." Somde ze op, er was nog wel meer. Maar dit was op het moment, het enige wat haar te binnen schoot
Bij het horen van haar woorden glimlachte ze zacht, het deed haar goed te weten dat zij niet de enige was die onder de afstand die er tussen hen was geweest geleden had. Haar gedachten waren meer dan eens naar hem afgedwaald, en tijdens zijn missie had ze bijna onophoudelijk aan hem gedacht. Ze had haar gedachten geen halt toe kunnen roepen. Ze was bang geweest dat hem iets zou overkomen, en die angst was enkel groter geworden nadat gebleken was dat er iets fout gelopen was. Gelukkig was hij er levend uit gekomen, ze zou niet weten hoe ze gereageerd zou hebben als dit niet het geval was geweest. Als hij één van de 31 mannen was geweest, die om waren gekomen. Abrupt schoof ze de gedachten van zich af, hij was hier. Hij zat tegenover haar.
In zijn stem klonk een lichte bezorgdheid door. "Goed, al helemaal nu jij er bent." zei ze, met een zachte glimlach op haar gezicht. Het voelde verkeerd om tegen hem te liegen, oké het was niet liegen. Ze hield enkel informatie achter. Hij hoefde niet te weten, dat ze in het ziekenhuis was geweest. Tenslotte was het niks ernstigs, haar mentor had zich enkel zorgen gemaakt om het feit dat ze al een paar keer flauw gevallen was. Maar dat was al weer een tijdje geleden, dus wat deed het er toe? Niks. Bij zijn volgende vraag betrok haar gezicht. Elena. "Minder." Mompelde ze, terwijl ze net als Vince de kaart open sloeg. "Zijn ex-vriendin heeft zelfmoord gepleegd." Begon ze, ietwat aarzelend omdat ze niet wist of Christian er blij mee zou zijn als ze dit vertelde. Maar het ging haar toch ook aan? Ze had het altijd erg goed kunnen vinden met Elena. "Wij komen uit Italië, en toen hij vertrok heeft hij zijn vriendin daar achter gelaten. Ze was altijd al vrij snel depressief, en ze had het eerder geprobeerd maar Chris had haar tegen gehouden. Maar nu kon hij dat niet doen, tenslotte zat hij hier." zei ze zacht, zodat enkel hij het kon horen. Niet iedereen hoefde te weten wat er was gebeurd. Voor een moment bladerde ze zwijgend door de menu kaart, las de gerechten en ging snel na in haar hoofd hoeveel calorieën er ongeveer in zouden zitten. "Ja, de Caserta schotel." Antwoordde ze op zijn vraag. Er zat geen pasta in, wat na pizza toch wel het meest calorie rijk was. Wat er verder precies in zat wist ze niet, en dat frustreerde haar lichtelijk. Zo zou ze ook niet weten wat ze precies binnen kreeg. "Wat mag je me eigenlijk vertellen of alles wat er de afgelopen zes maanden is gebeurd?" Vroeg ze aarzelend, nadat ze een slokje van haar cola had genomen. Voor een moment keek ze hem vragend aan. Ze wou graag weten wat hij het afgelopen halfjaar had mee gemaakt, wat hij had gezien. Maar ergens wist ze dat hij haar niet alles zou kunnen vertellen.

"Kenneth en charlenna?.. Dat had ik niet van hem verwacht." zei Vince verbaasd. Hij had nooit verwacht van Kenneth dat hij zich zo
zou verlagen. Vreemdgaan is bijna het diepste wat je kan gaan. Maar het was niet zijn leven. Onbewust schudde Vince zijn hoofd
heen en weer. "triest" zei hij zachtjes. Het verbaasde hem eigenlijk dat er niet veel meer was gebeurd, maarja wie had er nou net
z'n opwindend leven als hem. Wie hield bijna elke dag een geweer in zijn handen. Weinige, en ze mochten blij zijn. Mensen
doden is nou niet echt iets heel geweldigs. Maar je leert er mee leven, net als je leert leven met maar 1 been. Oefening baard kunst.
Vince richte zijn blik strak op de weg, om te vergeten hoe zijn eerste keren waren. Op dat moment denk je er niet aan, maar als je tijd hebt
dan begint het te malen en te wroeten. Hij moest er nu niet aan denken..
Vince keek Eloisa doorgrondend aan, ze was oke, moest hij dat zomaar geloven. Ze zag bij de minste inspanningen sterretjes.
Ze was veel te veel afgevallen, als ze zo door ging zou ze steeds flauwvallen. En uiteindelijk aan de zonde voeding moeten.
Maar om er nu weer 'ruzie'over te maken was ook niet de bedoeling, het zou van zelf wel aanbod komen. Vince mond stond open toen
hij het hoorde van haar broer. Hij wist hoe het was om iemand dierbaars te verliezen, maar niet aan zelfmoord. Hij wist even niet
wat hij moest zeggen. Sprakeloos zijn was niet zijn ding, maar dit deed hem toch even vergeten hoe hij zijn tong moest gebruiken.
"Het spijt me om dat te horen, hoe leeft hij er mee"vroeg hij toen hij uitendelijk zijn tong weer terug gevonden had. Hij gunde
niemand zo iets, maar de broer van Eloisa zeker niet. "En jij? hoe ga jij er mee om?" vroeg hij. Zijn gezicht stond serrieus en
hij probeerde Eloisa goed te doorgronden. Vast en zeker kon ze het meisje ook goed, en had er ook een soort van band mee opgebouwd.
Even werden hun onderbroken door de ober, deze wou weten wat ze wouden bestellen. "Doe mij maar het verassings geval, en voor de dame, de ..uuhm.
De schotel waarvan ik de naam even van ben vergeten" zei hij met een schaapachtige glimlach. De ober keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan
waarna hij zich naar Eloisa keerde en vroeg welke schotel ze nou wou. De ober liep weer weg toen alles was opgeschreven, Vince keek hem
semi geintreseerd na, om even denk tijd te krijgen van de volgende vraag van Eloisa. Hij wist wel dat ze ooit er iets van zou vragen.
Maar hij had er nooit bij stilgestaan wat hij eigenlijk wel of niet mocht zeggen. "UUhm.." zei hij om nog meeer denk tijd te werven. "Eigenlijk alles,
als ik maar geen volgende plannen verklap, en geen geheime info los laat" zei hij. Hij was nog niet van plan om zijn levensverhaal te vertellen.
Dat zou en haar eetlust bederven, en ook zijn humeur. Hij keek eens het restaurant rond, het had warme kleuren en zag er best gezellig uit. Om zijn aandacht
ergens anders op te krijgen nam hij een slok van zijn cola. Hij wou het net als haar niet over zijn 'problemen'hebben. Hij wou het even vergeten, even laten rusten.
Maar misschien zou het beter zijn om er over te praten, anders zou het alleen maar aan hem vreten. "Maar om je eetlust te besparen, hou ik me mond" zei hij met een knipoog.
Met moeite kon hij een glimlach op zijn gezicht toveren.

-flut maar in de trein type heb ik niet mega veel tijd, en thuis heb ik er geheel geen tijd voor (a)-

Eloisa sloeg haar ogen neer, kon zijn doorgronde blik niet langer verdragen. Waarom moest hij het nu nog moeilijker maken dan het al was? Zacht beet ze op haar lip, zich er van bewust dat ze het op deze manier niet beter voor zichzelf maakte. Ze moest zijn zorgen weg nemen, maar hoe? Hij leek iets te zien wat zij niet zag, of zij zag iets wat hij niet zag. Ergens was ze blij dat hij het onderwerp niet weer aan sneed, al wist ze dat het nog wel zou komen.
Voor een moment bleef het stil tussen hen, Vince staarde haar sprakeloos aan. Met haar hand streek ze een donkere pluk van haar haar uit haar gezicht. Probeerde niet aan de pijn te denken die ze in de ogen van haar broer had gezien. Elena. Het meisje was als een zus voor haar geweest, en nu was ze er niet meer. Eloisa beet op de binnenkant van haar wang, staarde naar het kaarsje dat tussen hen in stond. "Hij probeert zich sterk te houden, maar hij is er echt kapot van. Ik heb hem nog nooit zo gezien." Mompelde ze, voor een moment keek ze Vince aan. Ze haalde haar schouders op als antwoord op zijn vraag. Ja, hoe ging ze er eigenlijk mee om. Nadat Christian haar het nieuws had verteld, had ze zich in eerste instantie sterk gehouden. Maar erg lang had ze dit niet vol gehouden, iets waarvoor ze zichzelf nog altijd voor vervloekte. Ze had er voor hem moeten zijn, niet zelf bezwijken onder Elena's dood. Nu dacht ze er nog regelmatig aan, en elke keer weer voelde ze een brok in haar keel komen. Verdriet, woede en machteloosheid. Drie emotie's die elkaar razend snel af konden wisselen. Verdriet omdat Elena niet meer onder hen was. Woede omdat de blondine zelf een einde aan haar leven had gemaakt en machteloosheid omdat er niks was wat ze er aan kon veranderen. Als het voor haar al moeilijk was, hoe zou het dan wel niet voor Chris zijn? "Ik weet het niet." Antwoordde ze uiteindelijk zacht, nadat ze haar ogen weer op het dansende vlammetje had gericht. Hopelijk zou Vince het laten rustte, ze wou het er nu niet over hebben. Ze wou hun avond niet verpesten.
Zijn schaapachtige blik, deed een lichte glimlach terug keren op haar gezicht. Het was makkelijker om in zijn buurt alles voor een moment te vergeten." Nadat de ober hun bestelling had genoteerd, liet hij hen weer alleen. Straks zou ze moeten eten, ze had geen keus. De woorden van Vince deden haar op kijken, zorgde voor een moment voor afleiding. Ze knikte als reactie op zijn woorden, wachtte tot wat hij verder zou zeggen. Het was duidelijk dat de korte stilte die was gevallen, snel weer opgevuld zou worden. Haar eetlust besparen? Oké, ze begreep wat hij bedoelde. Niet dat het bij haar veel uit maakte, zin om te eten had ze toch al niet. Toch besloot ze er niet verder op in te gaan, hij wou er niet over praten niet nu in elk geval en dat kon ze maar al te goed begrijpen. Ze glimlachte naar hem. "Dan kun je het misschien maar beter een andere keer vertellen." Stemde ze met hem in, ze hoopte dat hij ook daadwerkelijk zijn verhaal bij haar zou doen. Hij moest niet alles opkropen, dat was niet goed.
Lang duurde het niet voor de ober terug kwam, met twee dampende borden eten. Eloisa keek nerveus naar het kaarsje. Waar haar blik elke keer op vestigde wanneer ze rustig wou worden. Verdomme. Ze knikte een vriendelijk bedankje naar de ober, nadat hij de borden neer had gezet. Voor een moment bekeek ze wat er op haar bord zat, probeerde het niet direct door te rekenen tot calorieën en vet rollen. "Eet smakelijk." Zei ze met een zachte glimlach tegen Vince. Ze pakte haar bestek, nam wat aarzelend een hap. Vroeger zou ze er van hebben genoten, nu proefde ze nauwelijks hoe lekker het was.

Hoe leeft hij ermee, dom dom dom, een van de domste vragen die je kan vragen. Natuurlijk kan hij er niet mee leven, het zou hem natuurlijk lang duren voor hij weer de draad kon oppakken. Maar Vince was eenmaal gewend met het antwoord je leert er mee leven. Hij weet nog toen hij vroeg hoe is het om iemand neer te schieten, of iemand onschuldigs het leven te zien afgenomen worden. Als antwoord kreeg hij je leert er mee leven. Toen kreeg hij de rillingen op zijn rug. Maar nu wist hij dat dat waar was, je leert er mee leven. Rustig knikte Vince bij haar uitleg, natuurlijk was hij er kapot van, Vince wist als geen ander hoe je je voelde. Maar hij wist ook dat het leven door ging, en dat hij fout zat met de drugs. Hij hoopte dat hij niet te bot overkwam, dood was nog steeds iets vreselijks maar als je er met je dagelijks leven mee te maken krijgt dan ging je er anders over denken. Maar hij wist ook het meisje zich voelde, alsof je nergens meer goed voor bent, je bent toch niet nodig. Later kom je erachter dat dat helemaal niet waar is. Maar voor haar is dat nu te laat. Vince zag wel dat Eloisa het er moeilijk mee had, hij kon het zo van haar gezicht aflezen. Vroeger kon je ook van alles van zijn gezicht aflezen, maar nu was die gehard en moeilijk leesbaar. Als steun pakte hij haar hand vast. Met zijn duim wreef hij zachtjes over de rug van haar hand. “Het komt wel goed met hem” zei hij zachtjes. De volgende woorden flipte er onbedoeld uit “Hij leert er mee leven”. Het was er uit voor dat hij er erg in had. Hij keek ook echt alsof hij er spijt van had wat hij zei, dat was ook zo.
Het eten was gebracht en Eloisa had er rust mee dat hij niet vertelde wat er precies allemaal was gebeurd. Hij had daar nu echt geen behoefte aan misschien wel nooit niet. Hij zag wel. Voor zijn neus stond een bord met lasagne. Maar Vince gedachten waren even niet daarbij, hij dacht aan wat hij had mee gemaakt. Hij dacht aan de wond van Smit, die was bijna even rood van bloed doordrenkt als de lasagne . Bijna moest hij kokhalzen bij die gedachten, hij sloot zijn ogen en nam eens diep adem. Daarna deed hij alsof er niks aan de hand was. Hij nam zonder te kijken, bang dat de gedachten weer terug kwam, een hap van zijn eten. Hij was waarschijnlijk niet de eenigste die niet van dit eten kon genieten. Eigenlijk best een dumper. Maar hij zou alles opeten, dat was hem aangeleerd. Eten wanneer je kon, want misschien was dat je laatste keer.