Welcome back. [Eloisa]

Het vlammetje leek te dansen, zelfs de kleinste luchtstroom deed hem flakkeren. Vreemd genoeg kalmeerde het haar om naar het kaarsje te staren, zich er op te focussen, te concentreren. Vince pakte haar hand, wreef met zijn duim over de rug van haar hand. Ze keek op, recht in zijn donkere ogen. Ogen die haar vreemd waren, waaruit geen enkele emotie meer op te maken was. Hij leert er wel mee leven?! De woorden waren als een klap in haar gezicht, hoe kon hij dat zeggen? Hoe kon hij het op die manier zeggen? Ja, natuurlijk zou Christian er mee moeten leren leven. Hij had geen andere keus. Oké, hij kon Elena's voorbeeld volgen en er een einde aan maken. Maar dat zou hij niet doen. Toch? Dat zou hij haar toch niet aan doen? Eloisa keek Vince aan, zag de spijt in zijn ogen. Net zoals jij hebt gedaan zeker? Ze slikte de woorden in, ze wou hem geen pijn doen. Hij verdiende het niet een dergelijke opmerking naar zijn hoofd geslingerd te krijgen, hij wist zelf ook wel dat hij fout had gezeten met die drugs. Maar juist, daarom zou hij moeten begrijpen dat je met zo iets niet zo één, twee, drie leerde leven. Voor een moment keek ze naar haar hand, die in de zijne lag. Het werd haar steeds duidelijker dat hij niet meer de Vince was, van wie ze zes maanden geleden afscheid had genomen. Het was alsof die Vince ergens achter was gebleven, en ze was er nog niet over uit wat ze van de nieuwe Vince vond.
Eloisa probeerde niet te laten merken, hoe veel moeite ze er mee had om te eten. Ze wou niet dat Vince bezorgd was, dat was nergens voor nodig. Bovendien zou hij er dan weer over beginnen, en daar zat ze niet op te wachten. Ze zou wel een manier vinden de calorieën die ze nu binnen kreeg er weer af te krijgen. Al zou ze morgen de hele dag moeten hardlopen, ze zou het er af krijgen. Met die gedachten in haar achterhoofd at ze rustig verder. Haar ogen richtte ze op Vince, ook hij leek niet echt van he eten te genieten. Iets wat ze niet helemaal begreep, maar het leek haar beter er niet naar te vragen.
Nadat ze haar bord zeker voor drie kwart op had gegeten legde ze haar bestek neer, Italiaanse restaurants stonden bekend om hun grote porsies dus zo vreemd was het niet als ze wat liet staan. "Ik heb genoeg gehad." Glimlachte ze naar Vince, waarna ze haar glas pakte en een slokje van haar cola nam.

Vince kon zich wel voor zijn hoofd slaan, hoe kon hij zo iets nou zeggen. Hij had er zelf ook veel moeite mee gehad met het verlies van zijn vader. Maar hij had er na een lange tijd mee leren leven. Het gekwetste gezicht van Eloisa deed hem gewoon pijn om te zien. Hoe kon hij nou zo iets stoms zeggen? “Sorry, het was fout van mij om dat te zeggen” fluisterde hij zachtjes. Het hele restaurant hoefde niet mee te genieten van hun gesprek. Voor hij weg was gegaan zou Vince niet verder zijn gegaan en zijn mond hebben gehad. Maar nu ging hij op zijn gevolgen in, hij nam de verantwoordelijkheid op voor zijn handelingen. Hij was veranderd dat wist hij wel, maar als het echt te merken was voor anderen, daar was hij niet geheel zeker van. Maar als dat zo was hoopte hij dat Eloisa er mee kon leven, hij zou zich niet veel zonder haar kunnen voorstellen. Hij wreef nog eens met zijn hand over de hare en begon toen aan het eten. Zijn maag keerde bijna om bij de gedachte die hij had. Hij probeerde door te eten zonder dat iemand er wat van merkte. Maar hij wist wel dat Eloisa het door had, ze kon hem goed genoeg daar voor. Echter bleef hij ongestoord het eten naar binnen duwen. Hij had geleerd te eten wanneer het kon, en zo energie op te slaan. Het kon best zijn dat dit de laatste maaltijd is tot over 12 uur ofzo. Hij had zo veel dingen mee gemaakt dat hij nu eigenlijk alleen maar op overleven handelde. Alles had een reden waarom hij het deed, alles moest gedaan worden met oog op third party. Het verbaasde hem dat Eloisa nog ze veel had gegeten van het portie, het was namelijk een groot bord geweest. Tipisch italiaans. Eigenlijk wist Vince niet zo goed was hij moest zeggen, een prater was hij nooit echt geweest. Alleen de drugs hielp hem om wat vrijer te zijn. Dus ook kon hij toen beter praten, maar toch was het dom. Zo iets zou hij nou niet eens meer over na denken. “Ik ben echt blij weer terug te zijn” zei hij met een glimlach, hij meende het ook. Het had gevoeld alsof hij nog maar half leefde. Alsof zijn helft hier was gebleven. Echter had hij nu een deel van zijn hart achter gelaten op de kazerne. Hij had daar gevochten met die mensen en veel mee gemaakt.

Het was moeilijk zijn woorden uit haar hoofd te zetten, niet dat ze het er totaal mee oneens was. Natuurlijk, zou hij er wel mee leren leven. Maar toch om het op die manier te zeggen, nog niet eens zo lang naar Elena's dood. Dat was gewoon pijnlijk. Vince leek te beseffen dat ze zijn opmerking niet goed opgevat had, boot zijn excuses aan. Ze knikte kort, wist een kleine glimlach op haar gezicht tevoorschijn te toveren. Hoe meer tijd ze met hem door bracht. Hoe sterker ze merkte dat hij veranderd was. Ze was er nog niet overeind wat ze van de nieuwe Vince vond, daarvoor kende ze hem nog niet genoeg. Zou ze op hem af kunnen knappen? Voor een moment staarde ze naar zijn hand, waarin de hare lag. Ze kon het zich niet voorstellen, maar toch. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, ze moest niet op de zaken vooruit lopen. Geen overhaaste conclusies trekken.
Ze zat vol, voor het eerst in tijden. En het voelde vreselijk. Het liefst was ze direct naar de wc vertrokken, om alles er weer uit te gooien. Maar dat zou opvallen. Met enige tegenzin bleef ze dan ook zitten, starend naar het kaarsje dat tussen hen in stond. De zweer die er op het moment hing beviel haar niet, het leek dat ze er beide moeite mee hadden gehad hun eten op te eten. Het liefst wou ze hier dan ook weg, gewoon vergeten dat ze zo juist honderden calorieën binnen had gekregen. Zijn woorden deden haar op kijken, een glimlachje verscheen op haar gezicht. “Ik ben blij dat je weer terug bent.” Ze had hem gemist, en zijn thuiskomst was iets waar ze al dagen naar uit had gekeken. “Denk je niet dat je het gaat missen? De mensen daar?” Vragend keek ze hem aan, enige nieuwsgierigheid was te zien in haar ogen. Ze pakte haar glas, nam een laatste slok van het drankje.

Een zachte zucht kwam tussen zijn lippen vandaan, met zijn ogen zocht hij een plek om vast te houden, zo had hij geleerd zijn emoties onder controle te houden, ookal was het maar het kleinste detail. Hij kon haar toch niet vertellen dat hij het daar echt miste, dat een deel van hem verlangde om weer terug te gaan naar zijn basis. Naar zijn collega’s en vrienden, natuurlijk miste hij het daar. Maar liegen kon hij ook niet doen, ze zou het toch gauw genoeg merken dat hij het daar miste. Daar had hij vrienden, mensen die hem respecteerde, niet eens een grote mond tegen hem durfde op te zetten. Hier had hij niemand behalve Eloisa dan, wie hij natuurlijk het liefste had. “Ja, maar dat heb ik voor jouw over” zei hij zachtjes, een lichte blos was op zijn wangen tevoorschijn gekomen. De helft van je leven achterlaten voor een meid? Eloisa was niet zomaar een meid, en ze hadden elkaar nodig, hoewel ze amper wat over elkaar wisten. Eigenlijk werd het wel eens tijd dat hij eens over zijn verleden begon te praten, maar dat was hier niet de goede plek voor. En de goede tijd ook niet, geen emotioneel gezeik nu, hij moest het gezellig en vrolijk houden. De borden werden opgehaald door een van de bediende met de vraag als ze nog een toetje wouden. Hij wist dat hij Eloisa er niet mee blij zou maken, en zelf had hij ook niet zo veel trek, dus hij knikte nee. “Zou ik mogen afrekenen” vroeg hij toen hij zag dat er een groep ismaamse binnenkwamen. Hij voelde zich meteen niet meer op zijn gemak en hij probeerde uit te vogelen als ze een bedreiging waren, door te kijken als ze niet ergens wapens hadden verborgen, hij wist welke hobbels dat mogelijk konden zijn. Het liefst zou hij hier zo snel mogelijk weg gaan, hij voelde een drukkende sfeer, snel liet nog eens een niet geheel een ongemerkte blik door de zaak heen gaan. Hij wist niet wat het was, maar hij voelde de drang op komen om alles even te controleren, het was toch niet de angst dat hij zo kon worden aangevallen. Hij moest uit zijn hoofdzetten dat hij nog in vijandelijk gebied was, maar in zijn achterhoofd was een stemmetje, je moet hier weg SNEL ze maken je dadelijk af, vertrouw ze niet. Zo snel mogelijk rekende hij af en wou hij weg, nog eens wierp hij een wantrouwde blik op het groepje ismaamse , het werd echt tijd om te gaan, nu ze nog veilig waren. Hij hield de jas van Eloisa voor, en wachtte met semi geduld tot ze klaar was om weg te gaan. Hij knikte nog eens naar de bediende en liep het restaurant uit, een blik achter zich werpend. De lichten van zijn auto sprongen 2 keer kort aan omdat hij ze van een afstand al van het slot haalde, zo kon hij meteen instappen en wegrijden. “Kom” zei hij terwijl hij de hand van Eloisa iets steviger vast pakte. Bij de auto aangekomen stapte hij zo snel mogelijk in na dat hij de deur voor haar openhad gehouden. Zijn koplampen schoten aan, en lieten een felle led gloed achter. Hij had zijn riem omgedaan ondertussen hij de sleutels in het contact had gestoken. Met een brullende moter en piepende banden reed hij zo snel mogelijk weg. Een maal op de autobaan reed hij weer op het toegestane snelheid en begon met praten “Wat zullen we gaan doen” terwijl hij een gaap onder probeerde te drukken, en zijn blik in de achterspiegel gepriemd om te kijken als hij niet achtervolgd werd. Hij bleef uiterste kalm maar toch op zijn hoede, misschien zag het een beetje stom uit maar het was er zo in gehamerd. Uit het niets sloeg hij af naar een inham, zo kon hij kijken als hij echt niet werd achtervolgd. En toch third party allert had. Enkele tellen later besefte hij dat hij zich belachelijk gedroeg. Een scheldwoord kwam uit zijn mond met gevolgd “sorry schatje ik gedraag me echt stom, het spijt me echt” hij drukte zijn lippen op haar zachte wangen. “sorry” murmelde hij nog eens.

Zijn woorden deden zowel op zijn wangen, als de hare een lichte blos verschijnen. Het was vreemd om te beseffen, dat er iemand was die zo veel om haar gaf. Die zomaar een deel van zijn leven achter liet, voor haar. Ze glimlachte lichtjes naar hem. Voor ze iets kon zeggen kwam de bediende om hun borden op te halen en te vragen of e nog een toetje wouden. Tot haar opluchting schudde Vince zijn hoofd, en vroeg hij of hij mocht afrekenen. Mooi, nu hoefde ze zich in elk geval niet druk te maken om nog een hele zooi calorieën. Waarom wist ze niet. Maar iets in Vince houding veranderde, hij leek plots gespannen. Hij nam een groep mensen in zich op, op een manier die ze nog niet eerder bij hem had gezien. Achterdochtig, zoekend naar gevaar. Ze fronste, probeerde te zien wat hij zag. Het was een groep jong volwassenen, waarschijnlijk vrienden van elkaar. Het duurde even voor het tot haar doordrong, dat het hun afkomst was. Vince stond oog in oog met de vijand, althans dat dacht hij. Het was alsof hij niet besefte dat ze hier veilig waren, dat dit neutraal terrein was. Dat hier geen oorlog was. Ze wou wat zeggen maar hij gaf haar de kans er niet voor, hielp haar in haar jas. Hij voerde haar mee naar buiten, nam haar hand steviger vast. Eloisa wist niet zo goed wat ze moest doen, Vince leek zo zeker van zijn zaak. Het was alsof hij op de automatische piloot stond, en ze wist niet of ze moest proberen hem tegen te houden. Ze besloot hem maar gewoon te volgen, stapte in de auto. Vince zat nog maar net achter het stuur en hij begon te rijden, de auto schoot de parkeerplaats af. Ze merkte dat zijn bijna angstige manier van doen, op haar over begon te slaan. De manier waarop hij in de achteruit spiegel keek, alsof ze achtervolgd werden. En ze kon het niet laten zijn blik te volgen, al wist ze donders goed dat er niets was. Zijn vraag kwam vrij onverwachts, ze had niet het idee gehad dat hij zich nog sterk bewust was van de huidige situatie. Ze wou dat ze wist wat er in zijn hoofd om ging, dat ze kon begrijpen waarom hij zich zo vreemd gedroeg. "Het maakt me niet uit, als je moe bent kunne we ook gewoon naar je kamer gaan." Antwoordde ze met een lichte glimlach. Out of the blue sloeg hij een inham in, en eindelijk leek hij te beseffen dat hij zich vreemd gedroeg. "Het geeft niet." Mompelde ze, ze voelde zijn lippen op haar wang. Ze keek hem aan, streek met haar vingers zacht langs zijn wang. "Waarom deed je nu zo? Je weet toch dat hier geen oorlog is?" Onderzoekend keek ze hem aan, streek met haar hand een pluk van haar donkere haren uit haar gezicht.

Vince besefte dat hij zich als een idioot gedroeg, hij was hier toch veilig. Het waren gewoon een paar jong volwassene die toevallig een andere afkomst hadden. Amerika was toch veilig, zo dacht Eloisa ook die hem vroeg of hij wist dat hier geen oorlog was. Natuurlijk was hier geen oorlog, maar ook hier gebeurde er dingen. Dingen die de meeste burgers niet wisten, en ook niet hoorde te weten. Maar Vince vond dat Eloisa moest weten wat er aan de hand was. “Oorlog nee. Maar hier gebeuren ook dingen, die krijgen jij en je vrienden niet te horen maar ik weet wat er aan de hand is. Hier zijn evengoed ook aanslagen van terroristen. Vorige week nog, we lijken hier wel veilig te zijn maar schijn bedriegt. Jullie krijgen gewoon niet alles te horen” vertelde hij Eloisa. Dat was waar, veel werd voor hun verzwegen, moorden aanslagen ect . De burgers moesten vertrouwen blijven houden in de regering ,ze moesten Amerika blijven steunen. Met zijn rechterhand ging hij naar het dashbord kastje die hij opende en zo snel mogelijk zocht hij zijn sigaretten met aansteker, hij hoopte namelijk dat Eloisa haar blik niet op de revolver die daar lag. Deze had hij voor de veiligheid daar neer gelegd, alle handelingen die hij deed waren voor de veiligheid. Voor de zijne of andere . Hij stak een sigaret in zijn mond en vroeg “mag ik”. Terwijl hij zijn deur openmaakte om buiten tegen de auto hangend te gaan roken. Dit was een van zijn slechte gewoontes die hij nog had gehouden. Roken tegen de verveling maar zeker ook tegen de stress. Nu was hij gestrest en ook boos op zich zelf dat hij deze avond weer moest verpeste. Vince kon nog steeds aardig boos op zich zelf worden, boos gooide hij de deur dicht en liep om de auto heen om aan de ‘veilige’ kan zijn sigaret op te roken. Zijn blik stond strak naar de horizon gericht, het ontging hem helemaal de bomen en weides die er stonden. Hij nam niks in zich op maar was gewoon aan het denken gegaan, over zijn domme gedrag over hoe hij het goed kon maken ect. Eloisa was momenteel uitgestapt, Vince blik gleed naar haar. Nog steeds vond hij haar het knapste meisje van de wereld. Het viel hem nu pas op dat het best koud buiten was. “Heb je het niet koud” vroeg hij terwijl er rook uit zijn mond ontsnapte. Hij draaide zijn blik weer af nog steeds was hij beschaamt voor zijn gedrag.