Just running.

[Let niet op de inspilose titel (aa)]

Het was winter, al was dit nergens aan te merken. Althans niet zo sterk als je het in sommige andere landen merkte. Sneeuw was in de verste verte niet te bekennen en de temperatuur kwam niet onder de vijftien graden. In tegen stelling tot Berlijn, waar Alice voor twee maanden had verbleven. Het was midden in de winter, en het vroor dat het kraakte. De straten waren bedekt met een dik wit pak, en op de rivier lag centimeters dik ijs. Ze had zich verbaasd over de kou, over de dikke laag sneeuw. Zelf kwam ze uit Marseille en al waren de winters daar kouder dan hier, de temperaturen bleven meestal boven het vriespunt. Toch was sneeuw voor haar niet onbekend, met haar familie was ze wel eens naar de Alpen gegaan. Prachtig had ze het gevonden, maar wel koud. Veel te koud wat haar betrof, het klimaat was hier vele malen beter.
Alice was voor een moment blijven staan, liet haar ogen dwalen over het pad waarover ze rende. Zag het in de verte tussen de bomen verdwijnen. Het was hier mooi. Het gebied had iets rustgevend's, iets wat ze op dit moment wel kon gebruiken. Ze schoof het elastiekje van haar pols af, bond haar haar samen in een staart. Zodat het haar tijdens het rennen niet in de weg zou zitten. Ze droeg een zwarte trainingsbroek, met daarboven een wit shirt, waarover ze en blauw vest had getrokken. Vervolgens stopte ze de oortjes van haar Ipod in haar oren, zette het apparaatje aan. De heldere klanken van haar muziek zorgde ervoor dat de geluiden om haar heen nauwelijks meer tot haar door drongen. Het gekraak van takken, het geritsel van de bladeren en het gefluit van vogels. Ze stopte haar Ipod in de zak van haar vest, begon langzaam te rennen. Het was alweer een tijdje geleden dat ze hard gelopen had, toch merkte ze tot haar opluchting dat haar conditie er niet op achteruit was gegaan. Ze had genoeg getraind met basketbal en dansen om in vorm te blijven. Eigenlijk was het hardlopen ook niet zo zeer nodig, het was meer om haar gedachten tot rust te laten komen. Alles even op een rijtje te kunnen zetten. De eentonigheid van het hardlopen zorgde ervoor dat je in alle rust na kon denken, en de gedachte's uiteindelijk los kon laten. Het had iets ontspannends, iets rustgevend's. Rustig rende Alice over het pad, merkte dat het lichtjes steeg maar niet zo erg dat ze er last van kreeg. Haar ogen namen de omgeving in zich op, het was hier heel anders dan in Santa Monica. Veel rustiger, er waren hier nauwelijks mensen. Dat kon natuurlijk ook liggen aan het vroegen tijdstip, en het feit dat het zaterdag was. Waarschijnlijk waren er weinig mensen die nu al hier heen kwamen. Maar Alice had er geen problemen mee, ze vond het wel best even alleen te zijn. Na meer dan een uur gerend te hebben hield ze halt, toch lichtelijk uit geput. Ze liet zich op een bankje zakken, er waren er niet veel van. Twee had ze er gepasseerd, bij elk stond een prullenbak maar daar bleef het ook bij. Haar ogen liet ze over het pad dwalen, zachtjes neuriede ze mee met haar muziek.

Ik was aan het joggen.Al een uur lang.Ik was verdwaald maar wou dat niet toegeven.Dat deed niet goed voor mijn ego,die al niet zo heel groot was.Mijn goudbruine ogen gleden rond terwijl ik op een rustig tempo verder ging.Toen keek ik weer zombieachtig voor me uit.Ik had geen zin meer,niet omdat ik moe was.Ik kon niet eens moe worden..Maar toch zocht ik het niet meer.Ik nam me voor om bij het eerste bankje te stoppen en te gaan zitten.Opeens zag ik een meisje zitten[Stefanie ],ik ging langzamer lopen en plofte op het bankje neer.,,Hee''glimlachte ik spontaan.Ik keek even naar mijn blote benen waar grote krassen op zaten,blijkbaar had ik me opengehaald tijdens het joggen.Ik had kunnen weten dat een korte broek geen goed idee was in het bos,en een topje maarja,te koppig.Ik negeerde de looks van mijn armen en benen en keek het meisje weer aan.Ze had de lange haren die ik ook wou.Ik voelde lichte jalozie op borrelen.Ik met mijn stomme change ding,ik had ze niet af moeten laten knippen.

Na een tijdje veranderde de muziek, het volgende nummer sloeg aan. Leek totaal niet op zijn voorganger, onwillekeurig grijnsde Alice. Op dit liedje had ze twee jaar geleden met haar groep gedanst, ze zouden mee doen aan een wedstrijd en zij zou een duet mogen doen. Maar een week voor de wedstrijd moesten ze plots klap's vertrekken, de grijns op Alice gezicht verdween als sneeuw voor de zon bij die gedachten. Ze hadden die wedstrijd kunnen winnen, het jaar daarvoor hadden ze hem namelijk ook gewoon bovendien waren de jury's al éénmaal bij elke groep gaan kijken en hadden ze commentaar geleverd. Misschien had hun groep ook wel gewonnen, een ander meisje had tenslotte het duet ook aangeleerd. Gewoon, voor de zekerheid. Onmerkbaar schudde Alice haar hoofd, luisterde hoe de klanken van het liedje weg stierven. Ze opende haar ogen, die ze zonder het te merken had gesloten. Zag hoe een meisje op haar af kwam en naast haar op het bankje plofte. Alice haalde één van de oortjes van haar Ipod uit haar oren. Als het op een gesprek zou uitlopen zou ze het apparaat wel uitzetten. Voor nu hield ze het nog gewoon aan, luisterde met een half oor naar de zachte gitaar klanken. Joël speelde ook gitaar, als ze deze muziek hoorde hoefde ze enkel haar ogen te sluiten en ze zag hem voor zich zitten. Met de gitaar op benen, zijn vingers op de snaren. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, dwong zichzelf hem voor een moment te vergeten. ,,Hee'' zei het meisje. "Hé." begroete Alice haar vriendelijk, waarna ze het meisje rustig in zich op nam. Haar ogen over het meisje heen liet dwalen, haar armen en benen werden getekend dor krassen. Die ze waarschijnlijk had opgelopen doordat ze te dicht aan de rand van het pad gelopen had. Bovendien had ze in tegenstelling tot Alice, een korte broek en een topje aan. Ook Alice had een topje aan, maar hier over had ze een dun vestje getrokken. "Ik ben Stefanie." zei Alice, een glimlach sierde haar gezicht. Nergens was aan te merken, niemand zou er aan twijfelen dat ze Stefanie heten. En zo hoorde het, zo moest het zijn. Hier was ze Stefanie, zelfs voor Joël.

Het meisje stelde zich voor als Stefanie. ,,Renesmé''glimlachte ze licht terwijl ze het meisje grondig in haar opnam. Haar blik gleed naar haar Ipod. Het was dezelfde die zij had. Alleen was de hare beplakt met studstikkers. Je zou denken dat het niet bij haar zou passen maar ze vond het echt leuk. ,,Wat voor muziek staat er op?''vroeg ze nieuwsgierig. Ze had van alles wel wat,behalve van klassiek. Klassiek was voor barbiepoppen en oudjes. Ze klonk nu misschien heel onbeschoft maar het was gewoon hoe zij erover dacht. Ze kon het niet aanhoren. Vooral opera niet,ze kreeg er letterlijk oorpijn van. Haar gedachten dwaalde af naar skittles,iets waar ze nou zin in had. Ze waren er in alle kleuren van de regenboog. Alleen vond ze het jammer dat de vormen rondjes waren. Als hartjes waren ze veel mooier geweest. En ze begreep niet waarom ze geen dropskittles creërde. In de vorm van sterretjes. Zouden ze lekker zijn? Opeens herinnerde ze zich dat ze bezig was een gesprek te starten. Dan was het niet echt super handig om zich af te laten leiden door skittles. Blijkbaar was ze al klaar. ,,Sorry wat zei je?''vroeg ze nerveus. Ze schaamde zich.

Alice trok haar benen op, plaatste ze voor zich op het bankje sloeg haar armen er om heen. Haar hoofd legde ze op haar knieën, vanuit haar ooghoeken keek ze naar het meisje dat naast haar was komen zitten. Luisterde half naar wat die zij, en half naar de muziek die uit het oortje van haar Ipod kwam. Voor een moment liet ze met één van haar armen haar knieën los streek een lok van haar rode haren uit haar gezicht. Waarna ze haar arm weer om haar been legde. ,,Renesmé'' stelde het meisje zichzelf voor, onwillekeurig moest Alice denken aan twilight. Waar in het vierde deel de dochter van Bella word geboren, die de naam Renesmé draagt. Het laatste boek had ze onderhand twee keer gelezen, Lorenzo had het voor haar gekocht. Ze wist niet eens meer precies waarom, er had geen echte reden achter gezeten. De eerste keer dat ze het had gelezen had hij nog geleefd, de tweede keer niet meer. Hierdoor had ze er een stuk langer over gedaan, had zo nu en dan nog wel eens gehuild tijdens het lezen. Niet om het verhaal, maar om Lorenzo. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, zette de gedachten aan haar broer van zich af. ,,Wat voor muziek staat er op?'' vroeg het meisje haar. "Exit wounds van The script." zei Alice, die het liedje direct had herkend toen het begon. "Ken je dat?" vroeg ze, keek Renesmé vragend aan. Een tijdje bleef het stil, kennelijk was het meisje in gedachten verzonken. Iets wat Alice zelf ook regelmatig gebeurde. Ze stoorde er zich ook niet aan, keek rustig voor zich uit. Sloot voor een moment haar ogen, het voorgaande liedje had onderhand plaats gemaakt voor Take a bow van Rhianna. ,,Sorry wat zei je?'' vroeg Renesmé plots wat nerveus. "Het geeft niet hoor." zei Alice, glimlachte even vriendelijk naar haar. "Ik zei dat Exit wounds van The script op stond en vroeg of je The script kende. Nu staat er onderhand een ander liedje op, Take a bow van Rhianna." vervolgde ze rustig, hield haar ogen voor een moment op het meisje gericht.

,,Het geeft niet hoor'' glimlachte Stefanie vriendelijk naar haar. ,,Ik zei dat Exit wounds van The script op stond en vroeg of je The script kenden. Nu staat er onderhand een ander liedje op, Take a bow van Rihanna'' Ze knikte lichtjes. ,,The exit is cool, veel beter dan die klassieke shit'' beantwoorde ze haar vraag van het begin. Ze dacht even terug. Waarschijnlijk had ze een moment aan dat stomme kut Twilight gedacht. Eigenlijk had ze er niets tegen, totdat Stephenie Meyer haar naam als de hare claimde, die vervolgens verkeerd schreef en uitsprak. Het was geen Re-nes-mee het was gewoon Renee-smee qua uitspreken. Ze irriteerde zich er mateloos aan als iemand vroeg; ''Ow van Twilight''. Dan antwoordde ze meestal kortaf: ''Nee''. Ze zuchtte even. Ze wou Stephenie's nek echt omdraaien. Iedereen dacht dat haar naam of fake was of dat haar ouders het van Twilight hadden gestolen. Ze rolde licht met haar ogen bij die gedachten, zij was er immers eerder die stomme flut serie. Ze vloekte veel, ook in gedachtes. Ze was niet bepaald een heilige. Niet na wat er was gebeurd 4 jaar geleden. Ze voelde een 'pijnlijke' steek in haar borst. Ze kon dan wel geen pijn voelen maar innerlijke pijn voelde bijna net zo. Al deed het niet echt pijn maar was het meer een leegte. Ze vond het eigenlijk raar;ze kon niet zweten,temperatuur voelen of pijn waaronder ook buikpijn,hoofdpijn,vermoeidheid,ect. maar wel dit. Het was niet altijd zo geweest. Het was pas sinds 1 jaar. Op de een van de andere dag. Het was de volgende dag gewoon allemaal weg. De dokters vonden het raar, ze was de enigste die het niet vanaf de geboorten had. Niet de HSAN in het algemeen want dat waren de meeste gevallen, maar onder de CIPA patienten. Ze waren bezig naar onderzoeken of ze niet nog meer complicaties had dan niet kunnen zweten en dan de standaard dingen. Ze hadden een nieuw type ontdekt. Ze moest elke dag op en neer naar het ziekenhuis voor testen of controles. Ze werd er helemaal gek van. Ze voelde in haar broekzak wat kauwgom. Ze haalde het eruit en duwde er een uit die ze in haar mond stopte. ,,Jij ook?''vroeg ze terwijl ze het pakje voorhield aan Stefanie.

,,The exit is cool, veel beter dan die klassieke shit'' reageerde Renesmé, Alice haalde haar schouders op. Zelf had ze niet zo'n probleem met klassieke muziek, in elk geval niet met de piano stukken van Ludovico Einaudi. Bijna al zijn stukken kon ze spelen. Haar piano lerares was behoorlijk fan van die man geweest, was dan ook meestal met dat soort stukken aan komen zetten. Ook was Alice deels op gegroeid met klassieke muziek, vooral haar moeder hield van klassieke muziek. Ze had het altijd heerlijk gevonden als Alice piano speelde, Alice hoefde haar ogen maar te sluiten of ze zag haar moeder in het hoekje van de bank zitten. Haar ogen genietend gesloten. Een zucht verliet haar keel, waarom deed altijd alles haar denken aan haar familie. Elke keer voelde ze weer de pijn, de leegte die hun heengaan met zich mee had gebracht. Voor een moment beet ze op haar lip, keek naar Renesmé. Die ook in gedachten verzonken leek. Alice hield eigenlijk van bijna alle muziek, van klassiek tot rap. Het maakte haar niet zo veel uit, meestal keek ze meer naar het liedje zelf dan de stijl waar het zich in bevond. Zo waren er klassieke nummers die ze echt vreselijk vond, maar er waren er ook een paar die ze daar in tegen prachtig vond. Al luisterde ze toch liever wat modernere muziek, The script, The Fray en Paramore waren de meest beluisterde artiesten op haar Ipod. Lorenzo had weinig van klassieke muziek moeten hebben, toch had hij er geen problemen mee als zij speelde en hij zou nooit tegen hun moeder zeggen dat hij het maar niks van en dat ze de radio uit moest zetten. Nee, zo was hij niet. Snel duwde ze de gedachten weg, ze wou niet constant aan haar familie denken, niet constant die pijn voelen. Gister avond was ze er ook in geslaagd alles voor een moment te vergeten, waarom lukte het dan nu niet? Het antwoord op die vraag was niet moeilijk te vinden, Joël was nu niet bij haar. Een zucht verliet haar keel, ze keek naar het meisje. Dat haar een pakje kauwgom voor hield. ,,Jij ook?'' vroeg het meisje. "Ja dankje." zei ze, drukte een kauwgompje uit het pakje en stopte die in haar mond. "In welke klas zit je eigenlijk?" vroeg Alice, om het gesprek niet weer stil te laten vallen.

,,10 B,jij?''antwoordde ze. Ze kauwde op het kauwgompje in haar mond. Iets wat ze urenlang kon doen als ze wou. Meestal had ze na een tijdje zelfs niet meer door dat ze iets in haar mond had. Het klonk heel idioot, maar het was zo. Ze proefde de vertrouwde smaak van mint. Ze was er een soort van verslaafd aan, vooral pepermunt. Meestal stopte ze er pas mee als ze zag dat ze diamí had. De dokter werd er gek van, haast elke dag had ze diamí vanwege haar pepermunt-eetgedrag. Ze zou veel sneller uitgedroogd raken dan de meeste CIPA patienten. Het klonk bot, maar het boeide haar niet. Ze moest eten, ookal had ze nooit honger. En nu had ze wat lekkers zat die vent het te verpesten met zijn gezeik.

,,10 B,jij?'' antwoordde het meisje op haar vraag. "11 A." zei Alice, waarna ze beide weer zwegen. Rustig kauwde ze op het kauwgompje in haar mond, proefde de sterke mint smaak. Voor een moment sloot ze haar ogen, haar hoofd nog altijd rustende op haar knieën. Het ergerde haar niet dat het meisje niks zei, ze was gewent aan stilte ze was er aan gewend alleen te zijn. Vroeger was het anders, twee jaar geleden was ze haast nooit alleen geweest. Maar daar was verandering in gekomen, naar hun vertrek in Marseille had ze eerst enkel haar familie gehad. Al was dat nog niet eens zo vreselijk, tuurlijk miste ze haar vrienden met name Joël had ze vreselijk gemist. Al had ze altijd geprobeerd dat niet te laten merken, ze wou haar vader niet confronteren met wat hij had aan gericht. Het was niet zijn bedoeling geweest. Hij had niet gedacht dat het zo zou lopen, dat het zo zou eindigen. Maar ze had haar familie tenminste, en met hen had ze altijd een heel goede band gehad. Hun familie was heel hecht geweest, bij hun thuis was er eigenlijk nooit ruzie geweest. Maar nadat haar vader stierf veranderde er wat, hun moeder werd depressief Alice wist dat de enige reden dat zij s' ochtends nog uit bed kwam was dat ze twee kinderen had. Die ze niet zomaar in de steek wou laten. Maar zij was niet veel later gestorven, lange tijd had Alice met haar broer alleen geleefd. Ze waren van plek naar plek getrokken, steeds hadden ze weten te ontkomen aan degene die hen hadden doen vertrekken. Tot op een zekere dag, toen hadden ze ook hem van haar afgenomen. Zacht beet ze op haar lip, duwde de gedachten weg. Richtte haar ogen weer op het meisje naast zich. "Zit je al lang op Monica?" vroeg ze, hoorde tot haar ergernis dat haar stem lichtelijk trilde. Vragend keek ze het meisje aan, hoopte dat deze de toon in haar stem niet op gemerkt had.

,,Nog maar 1 week''antwoordde ze. Ze was later dan de meeste mensen op Monica High gekomen,waarom wist ze zelf ook niet. Het klonk heel dom maar haar moeder had haar er niet eens wat over verteld, ze dropte haar opeens met haar spullen en was weggereden. Ze had gehoord dat haar stem licht trilde maar probeerde er maar niet over te gaan zeuren,ze vond het zelf ook heel irritant als iemand dat deed. Vooral een onbekende. ,,Ben je hier vaak?''vroeg ze maar.

,,Nog maar 1 week'' antwoorden Renesmé op haar vraag, ergens verbaasde het Alice dat ze geen weder vraag stelde. Meestal volgde die wel bij een gesprek als deze, om er voor te zorgen dat er geen stilte's vielen dat het gesprek voort bleef duren. Een moment staarde ze zwijgend voor zich uit, deed haar best haar gedachten niet weer af te laten dwalen. Omdat ze wist dat de herinneringen die zich huisvesten in haar gedachten pijnlijk waren. Te pijnlijk, een zucht verliet haar keel. Ze wist dat ze het moest gaan accepteren, dat ze die pijn onder ogen moest zien. Dat deed ze ook wel, maar het werd niet minder. Daarom verdrong ze het liever, iets waar ze soms aardig in slaagde. Maar nu leek het niet zo te zijn. Renesmé vroeg niks, iets wat Alice goed uit kwam. Zo hoefde ze geen leugens te bedenken. Zo hoefde ze niet na te denken, over wat haar stem echt deed trillen. ,,Ben je hier vaak?'' vroeg Renesmé, Alice schudde haar hoofd. "Nee, ik ben hier voor het eerst. Maar het is mooi, ik denk dat ik nog wel een keer terug ga." zei ze, al betwijfelde ze of ze dit echt zou doen. Aangezien ze niet zeker was of ze hier binnenkort nog was. "Hoe bevalt Monica je?" vroeg Alice, voor ze weer in gedachten verzonk. Vragend keek ze Renesmé aan, luisterde nog altijd half naar de muziek die uit het oortje van haar Ipod kwam.

Ze haalde haar schouders op. ,,Wel leuk..''antwoordde ze kortaf. Het deed pijn om hier te zijn, omdat ze niet wist wat ze hier moest en waarom haar moeder haar nooit belde of de telefoon opnam. Ze voelde zich vergeten, waarschijnlijk had ze er alleen maar plezier in dat ze weg was. En in de zomervakantie moest ze maar in een boomhut slapen die ze nog ging maken. Er verscheen een leveloze uitdrukking op haar gezicht. Ze miste haar vader het meest. Hij had nooit dood mogen gaan. Dan was haar moeder haar niet begonnen te slaan, en die stiefvader. Ze rilde bij de gedachte aan haar stiefvader, degene die hier allemaal mee was begonnen. Hij had haar toen ze 6 was opgesloten in de kelder en haar toen mishandeld met een groep jongeren die haar gratis zonder dat hun ouders het wisten haar mochten trappen,slaan,sigaretten uitdrukken,uitkleden,verkrachten.. Er liep een rilling over haar rug heen toen ze daaraan terug dacht. Het was bijna haar dood geworden.

,,Wel leuk..'' antwoorden het meisje kortaf op haar vraag, een moment keek Alice haar lichtelijk verbaasd aan. Waarna ze haar gezicht weer af wende, ze vroeg niet verder. Een moment staarde ze zwijgend voor zich uit, dacht na over het meisje dat naast haar zat. Ze was zwijgzaam, al kon Alice niet ontkennen dat ze zelf ook weinig sprak. Vroeger was het anders geweest, vroeger waren gesprekken met haar nooit zo snel stil gevallen. En als dat wel het geval was waren de stilte's altijd ontspannend. Althans zo vatte zij het op, of andere het ook zo zagen wist ze niet. Maar nu was het anders, de stilte's waren drukkend en Alice had het idee dat ze wat moest zeggen. Al leek het meisje niet in de stemming haar vragen te beantwoorden, en als ze eerlijk moest zijn had Alice zelf ook niet zo'n behoefte aan weder vragen. Omdat ze wist dat ze dan weer zou moeten liegen. Alice speelde wat met het kettinkje om haar hals, draaide het zilveren kettinkje een maal om haar vinger. Staarde naar het steentje wat er aan hing, het was een simpel kettinkje. Niet op vallend, maar toch aanwezig. Haar moeder had het haar voor haar veertiende verjaardag cadeau gedaan. Het was iets meer dan een jaar voordat zij uit Marseille waren vertrokken, hun vrienden en familie achterlatend. Geen van hen wist waar ze heen waren gegaan, sommige waren misschien zelfs in de veronderstelling geweest dat ze niet meer leefde. Joël had daar ook aan gedacht, en het klopte nog half ook. Enkel zij was nog over van haar familie, zacht beet ze op haar lip. Schoof de gedachten van zich af, keek naar het meisje. "Wat zijn je hobby's?" vroeg ze om de stilte maar te breken, om te voorkomen dat ze weer terug zou vallen op haar gedachten.

,,Wat zijn je hobby's?"klonk plots Stefanie's stem. Ze schrok licht op uit haar gedachten. ,,Ik houd ervan om naar muziek te luisteren, te zingen,ik fotografeer, ik houd verder nog een draaiboek bij, je weet wel met knutseldingetjes, foto's en brieven die je hebt ontvangen'' antwoordde ze. Ze had ook nog aan paardrijden gedaan, nu niet meer. Nu had ze niks meer, ze was gewoon hier gedumpt zonder wat geld of wat. Ze was er nog steeds over aan het piekeren hoe ze aan geld kwam. Haar moeder betaalde alleen het schoolgeld omdat ze van haar af wou. Snel schudde ze de pijnlijke gedachten van zich af. ,,En jij?''

,,Ik houd ervan om naar muziek te luisteren, te zingen,ik fotografeer, ik houd verder nog een draaiboek bij, je weet wel met knutseldingetjes, foto's en brieven die je hebt ontvangen'' vertelde het meisje, Alice die geen zin had in weer een stilte. Weer een stilte waarin haar gedachten af zouden dwalen naar haar familie of naar Joël. Al was het niet zo pijnlijk om aan Joël te denken, het was verwarrend. Het feit dat hij hier was, zo vlak bij haar dat was zo vreemd. Het liefst zou ze gewoon verder gaan zoals vroeger, zoals het hoorde. Maar ze wist dat het niet kon, niet als ze hem buiten gevaar wilde houden. Nee, ze konden elkaar beter niet te vaak zien. Hoe moeilijk dat ook mocht zijn, gister waren ze veel te ver gegaan. Hadden ze de grens die zij had getrokken overschreden, ze had zich er toen bij neer gelegd. Hij wist toch al te veel. Onmerkbaar schudde Alice haar hoofd, besefte dat ze nu toch weer na dacht. ,,En jij?'' vroeg Renesmé, Alice richtte haar ogen op haar. "Ik houd er van te dansen, ook basketbal ik en speel ik piano." zei ze, het klopte niet helemaal. Ze volgde tenslotte geen piano of dansles meer. En ze had ook geen piano meer, in Marseille hadden ze een enorme zwarte vleugel gehad waar zij bijna dagelijks op had gespeeld. "Maar waar maak jij foto's van? Mensen, dieren, landschappen?" vroeg Alice, het leek haar beter ergens op in te gaan anders zou het gesprek zo weer stil vallen.

,,Vanalles'' antwoordde ze. ,,Wat die dag mij het meest intereseerd'' Soms waren het echt idiote dingen, ze had ooit een foto gemaakt van een eekhoorn die haar zus Vanessa aanviel en daarna op filmen gezet. Ze had het laten branden, als ze zich niet zo goed voelde zette ze dat filmpje aan en kwam ze niet meer bij. Er kwam een grijns op haar gezicht. Ze pakte haar lichtroze kleine camera en maakte toen een foto van Stefanie. ,,En voor vandaag ben jij dat''grijnsde ze.