Running Running

Isolé had haar spullen snel gedumpt in haar kamer. Ze was hier net aan gekomen en ze had een lange vliegtuig rit achter de rug. Ze was er zo stijf van geworden ze moest gewoon even kunnen rennen. Gewoon rennen en rennen. Ze had dan ook niet echt in haar kamer rond gekeken. Ze had haar koffer op een van de onopgemaakte bedden gegooid en haar sport kleren er uit getrokken vVeder had ze nog niet rondgekeken. Ze had niet eens gemerkt dat ze de kamer voor zich zelf had.
Na een tijdje zoeken had ze het strand gevonden. Ze zat op een klein trappetje dat van de boulevard naar het strand leiden. Ze strikte haar gympen nog een keer extra strak en begon toen te rennen. Haar mp3 dreunde een Venezolaans liedje op. Het was een simpel kinderliedje maar het was het waard. Het deed het al haar thuis denken. De plek waar ze nu zo ver weg van was. Misschien niet zo verweg als anderen studenten van hier. Maar toch het was zo ver weg.
Ze hield van dit lied en rustig begon ze het mee te zingen

Ahora amiguitos,
Es hora de descansar
Todos a la camita
Vamos a soñar
El perrito guau, guau, guau,
El gatico* miau, miau, miau,
Ya se fueron a la cama
Todo el mundo a descansar
Vamos Julietica**
La noche llegó
Todos a soñar
¡Buenas noches!
¡Hasta mañana!

Ze renden op de maat met het liedje mee. Zachte tranen liepen over haar wangen. Maar oppeens stopte alles. Haar voet bleef in een kuil steken. waardoor ze op de grond viel. Met een harde klap kwam ze terecht. Ze wilde opstaan maar dat ging moeilijk. Het lukt haar op haar handen en knieen te zitten maar als veder op wilde staan werd ze duizelig. Ze schude paar keer met haar hoofd op de hoop dat het weg ging maar het had geen enkel effecht. Ze wilde niet haar hoofd op nieuw heen en weer schudden toen ze een stem hoorde. "gaat het wel"

Met zijn gitaar in zijn hand, liep Gavin richting het strand. Hij had zin om een nieuw liedje te bedenken en kon daarbij zijn gitaar goed gebruiken. Het was hem in elk geval opgevallen dat hij niet de enige muzikant hier was. Hij had ondertussen al genoeg gitaren gezien om te weten dat er hier nog waren die konden zingen. Hij was wel benieuwd. Als hij eens iemand tegenkwam met een gitaar, zou hij die zeker uitnodigen om een stukje te zingen. Hij plofte neer in het zand en keek eerst een hele tijd gefascineerd naar de horizon. Het was gewoon zo... anders hier. Elke plek, elk steegje, elke winkel.. Het kreeg allemaal gewoon een betekenis hier, hoe raar dat ook mocht klinken. Hij schudde zijn hoofd en begon toen de eerste akkoorden van zijn gitaar te slaan. Nou ja, slaan? Eerder voorzichtig. Zijn vingers streken, alsof het breekbaar porselein was, langzaam en liefdevol langs de gevoelige snaren, alsof het ding elk moment kapot zou kunnen gaan als hij het rot behandelde. 'I don't need to be anything other,' begon hij en hij sloeg de akkoorden verder aan, maar werd ruw onderbroken door een val. Zand vloog tegen zijn gezicht aan, maar veel kon hem dat niet schelen. Zijn blik was getrokken naar het meisje dat gevallen was. Bezorgd kwam hij overeind, legde zijn gitaar voorzichtig neer en liep naar het meisje toe. 'Gaat het wel?' vroeg hij en hij keek naar het meisje. Het leek hem van niet. Ze huilde, ook al wist hij niet waarom. Zou zo'n val in het zand dan echt zo'n pijn doen? Hij wreef in zijn nek. Bij hem in elk geval niet. Hij vloekte binnensmonds. Nee, natuurlijk bij hem niet. Maar hij zag er ook niet zo kwets- en breekbaar uit. Hij keek naar het meisje. Ze had bruine haren en een slank lijf. Hij herkende haar niet, want het was in elk geval niet Brandi die enthousiast naar hem toe kwam rennen. Hij hurkte naast het meisje, zodat zijn knieën pijnlijk knakten, maar Gavin negeerde het. Zijn eerste prioriteit was om het meisje weer op haar normale staat te krijgen. Hij bleef haar aankijken. 'Kan je overeind staan?' vroeg hij zacht. Sukkel, natuurlijk niet, anders had ze dat toch al geprobeerd! vloekte hij in zijn hoofd en voor het eerst vond hij het jammer dat het feit zo was dat hij een jongen was en dus totaal geen verstand had van meisjes. Onhandig ging hij achter haar staan, waarna hij zich bukte en zijn armen rond haar middel sloeg. Met kracht probeerde hij haar overeind te trekken. 'Nu zul je toch echt je voeten zelf op de grond moeten zetten, anders kun je niet overeind blijven staan,' mompelde hij zachtjes, terwijl hij haar goed vasthield totdat ze zelf grip op de grond gevonden had.