The wrong number..

Nailah liep zenuwachtig door de gangen van Monica High, haar nieuwe school. Het liefst zou ze omdraaien en deze school verlaten, maar het was niet anders. Haar schoudertas was nogal zwaar, ze moest maar wat spullen in haar kluisje dumpen. Wat was het nummer ook alweer? Shit, vergeten.. Ze had zichzelf nog wel voorgenomen om niet weer zo vergeetachtig te doen. Dat is waar ook! Ze had het op de binnenkant van haar hand geschreven. Ze keek naar haar handpalm, het was een beetje uitgeveegd, maar ze kon het nog net lezen. 'Kluisje num. 254' las ze bijna hardop voor. Ze keek naar de getallen boven de oneindige rij kluisjes, en zuchtte. Hoe moest ze hier ooit háár kluisje uit gaan pikken? Ze sjokte geeïrriteerd langs alle kluisjes, en stopte bij het getal 254. "Eindelijk," fluisterde ze tegen zichzelf. Ze keek even om zich heen of niemand het had gehoord, maar ze zag niemand. Alleen een groepje jongens die waarschijnlijk over haar aan het praten waren. En meestal waren dat niet de dingen waar Nailah blij van werd. Ze trok zich er meestal niets van aan, maar eigenlijk werd ze er alleen maar onzekerder van. Ze draaide de juiste code, maar het kluisje wou niet open. Ze trok aan het draaiding en sloeg op het deurtje, maar hij wou telkens niet open. Was dit dan toch het verkeerde nummer? Ze keek nog een keer op haar hand. Ze voelde dat ze rood werd. Er stond geen 254, maar 245. Ze liep weg, opzoek naar het goede nummer, en hoorde het groepje jongens achter haar lachen. Zij hadden waarschijnlijk ook gezien hoe klungelig ze bezig was met dat rotkluisje. Uiteindelijk kwam ze bij het goede kluisje terecht. Ze draaide de code, die ze ook bijna vergeten was, en het kluisje ging open. Opgelucht nam ze een grote hap adem. Ze opende haar schoudertas en gooide er wat spullen in. Een paar boeken, tekenblokken, een etui, en een foto van haar familie. Ze was dol op haar familie. Van haar moeder's kant dan, ze heeft haar vader en zijn familie nooit gekend. Ze sloot haar kluisje. Opeens hoorde ze voetstappen achter zich, en ademhaling. Toch niet één van die jongens.

Alice had een plekje in de vensterbank weten te bemachtigen, van waaraf ze de gele gang kon overzien. De vensterbank was breed genoeg om op te gaan zitten. Met haar rug leunde ze tegen de wit geschilderde muur, haar benen had ze opgetrokken en ook in de vensterbank geplaatst. Op haar schoot had ze haar geschiedenis boek liggen, veel aandacht besteedde ze er niet aan. Waarom zou ze? Ze zou hier toch geen eind examen doen, de cijfers die ze hier haalde maakte niks uit. Even als de cijfers die ze op haar voorgaande scholen haalde niets uit maakte. Wat had je aan een diploma, als je na een paar maanden toch weer van naam moest veranderen en deze daardoor ongeldig was? Niks, helemaal niks. Ze leefde op het geld van haar ouders, ze had weinig keus. Ze zou later best zelf willen werken voor haar inkomen, ze was niet verwend. Maar als er al een later kwam, was het nog maar zeer de vraag of het zou kunnen. Een zucht verliet haar keel, ze haalde haar hand door haar haar. Haar ogen dwaalde door de gang, verderop stond een groepje jongens. Ze hadden eerst een tijdje nar haar staan staren, maar nadat ze niet op hun blikken in was gegaan hadden ze uiteindelijk hun ogen op iemand anders gericht. En wel een meisje van haar eigen leeftijd, waarschijnlijk ook nieuw. Aan haar houding te zien. Bovendien stond het meisje bij het verkeerde kluisje, om precies te zijn haar kluisje. Na een korte aarzeling draaide Alice in de vensterbank en zetten haar voeten op de grond. Haar boek stopte ze in de tas, die ze vervolgens over haar schouder slingerde. Het meisje was er onder tussen al achter gekomen dat ze had geprobeerd het verkeerde kluisje te openen. Iets wat er voor had gezorgd dat de jongens in de lach schoten. Alice liep zonder acht te slaan op het groepje naar het meisje toe. "Hé." zei ze, een glimlach sierde haar gezicht.

"Hé."
Een meisje van Nailah's leeftijd stond tegenover haar. Nailah glimlachte terug. "Hoi," antwoorde ze. Haar stem klonk een beetje schor, waarom wist ze niet. Ze trok de band van haar schoudertas ietsje opzij, zodat hij wat beter over haar schouder lag en er niet af zou vallen. Zou zij ook haar blunder met dat kluisje hebben gezien? Nailah staarde eventjes naar het groepje jongens achter het meisje, en keek toen weer voor zich. Opgelucht haalde ze adem toen ze het groepje jongens van de achtergrond zag verdwijnen. Zou dit meisje de jongens kennen? Niet dat het veel uitmaakte. Nailah werd een beetje nerveus, en keek kort naar haar schoenen. Het waren geen indrukwekkende schoenen, gewoon een paar donkerblauwe allstars. "Zit je hier al lang op school?" vroeg Nailah opeens, terwijl ze haar blik weer op het gezicht van het meisje richtte. Ze hield niet zo van een nare stilte, en ze wist ook niets beters te vragen, dus vroeg ze dat maar. Eigenlijk wou ze het best graag weten. Want als je langer op een school zit, ken je meer mensen, en heb je waarschijnlijk ook meer vrienden. Dat was wel het ergste waar ze tegen op zag; vrienden maken. Daar was ze dan ook niet goed in. Op haar vorige scholen was ze altijd een beetje een buitenbeentje geweest, en ze kon ook niet goed overweg met arrogante typjes. Maar het meisje dat nu tegenover haar stond zag er niet arrogant uit, eerder vriendelijk.

Rustig keek Alice naar het meisje tegenover haar, in één oog opslag kon ze zien dat het meisje niet van hier kwam. Het zou haar niks verbazen uit het meisje uit Azië kwam, China of Japan. Waarschijnlijk één van de twee. Het kon natuurlijk zijn dat ze al haar hele leven in Amerika woonde, maar dat ze nieuw was op deze school dat was een ding dat zeker was. Zelf was ze ook nieuw, dit was nu haar derde dag. De derde dag, van de paar maanden die ze hier zou verblijven. Minstens een maand, zou het duren voor ze haar vonden. Althans dat hoopte ze. Sinds ze niet alleen was leken ze meer moeite te hebben om haar te vinden. Ergens was het logisch, je vond makkelijker een gezin van vier mensen dan één meisje. Een zucht verliet haar keel, toch had ze liever gehad dat haar familie nog bij haar was. Maar dat was niet zo, en er om rouwen mocht ze niet. Niet in het open baar in elk geval, want dan zouden mensen vragen stellen. Vragen die ze niet kon beantwoorden, omdat de persoon die ze zei dat ze was dat alles nooit had mee gemaakt. Die had haar ouders en broer niet verloren, had misschien niet eens een broer. Snel zette ze die gedachten van zich af, haalde haar hand door haar haar. "Hoi," reageerde het meisje, ook op haar gezicht stond een glimlach. Alice had het idee, dat ze behoorlijk verlegen was. Zelf was ze dit niet, maar ze was wel terughoudend. Iets wat ze vroeger niet was geweest, maar destijds had ze ook niks wat ze moest verbergen. Nu wel. Bovendien mocht ze niet close worden met mensen. Wat had het voor nut als je binnen een paar maanden toch weer verdween en elk contact verbrak? "Zit je hier al lang op school?" vroeg het meisje. "Nee, dit is mijn tweede dag op school. Mijn derde dag in Santa Monica." antwoorden Alice. "Ik ben trouwens Stefanie." stelde ze zichzelf voor, nog altijd werd haar gezicht gesierd door een glimlach. Niks in haar houding verried dat ze loog, het was onderhand een tweede natuur geworden dat liegen.

Nailah luisterde rustig naar wat het meisje haar te vertellen had. Gelukkig, zij was hier ook nog maar drie dagen. "Ik ben hier ook net, dit is mijn eerste schooldag," legde Nailah uit.
Ze zocht eventjes naar een klok, die hier misschien in de gang hing, maar die hing nergens.
Het was een hele grote, bekende school, maar een fatsoenlijke klok ophangen kunnen ze niet. Het meisje stelde zich voor als Stefanie. Opeens suisden er allerlei bijnamen door Nailah's hoofd die je daarbij kon verzinnen, zoals Stef, Steffy, Stefje...
Waarom dacht ze daar uberhaupt aan? "Ik ben Nailah," zei ze met een vriendelijke ondertoon. Aangezien ze nu al zeven jaar in California woonde, kon ze heus wel fatsoenlijk amerikaans. Ze wist nog maar een paar woordjes in het Chinees. Een zachte, korte zucht ontsnapte uit haar keel. Ze miste China best vaak, en was nieuwsgierig naar haar vader. Als ze ooit de kans kreeg, zou ze hem opzoeken. Waarom wou haar moeder nooit over hem praten? Zou hij al een nieuwe vrouw hebben... Misschien had ze wel halfzusjes of halfbroertjes! Nailah glimlachte bij dat idee. Ze had zich altijd verveeld in haar eentje. Zou een broer of zus dan niet geweldig zijn? Ze keek naar Stefanie. Wanneer zou de les eigenlijk beginnen. Het zou wel typisch iets voor haar zijn om bij de eerste les meteen te laat te zijn. "Heb jij enig idee hoe laat het is?" vroeg ze even later aan Stefanie. Nah, het zou ook niet veel uitmaken. Ze was redelijk op tijd vertrokken van huis. Nog iets wat ze niet moest vergeten; als ze thuis kwam moest ze haar laaste koffer nog uitpakken.

"Ik ben hier ook net, dit is mijn eerste schooldag," vertelde Nailah, Alice wat met haar rug tegen de kluisje aan gaan staan. Haar tas had ze op de grond laten zakken, zodat ze het zwarte gewicht niet meer op haar schouder voelde. "In welke klas zit je?" vroeg ze, ze ging er vanuit dat het meisje in het zelfde leerjaar zat als zij. Maar aangezien er twee klassen waren in dat jaar, kon het zijn dat het meisje in de andere klas zit. "Ik ben Nailah," stelde het meisje zich voor, een vriendelijke ondertoon weerklonk in haar stem. Alice wees zichzelf er op dat ze geen echte vriendschappen mocht sluiten, geen hechte in elk geval. Iets wat sinds ze hier was niet echt goed leek te gaan. Ze zuchtte onhoorbaar. "Heb jij enig idee hoe laat het is?" vroeg Nailah haar, Alice haalde haar schouders op. Viste haar mobieltje uit haar zak, het was nog een vrij nieuw apparaatje. Altijd als ze weer een nieuwe identiteit aan nam, nam ze ook een nieuw mobiel. Zodat als ze achterhaald hadden wat haar oude nummer was, ze haar niet zouden kunnen volgen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, keek op het schermpje van haar mobiel. "Het is 10 voor half 11." zei ze, stopte haar mobiel weer terug. Om kwart voor begonnen de lessen. Alice liet haar ogen door de gang dwalen, de jongens die daarstraks naar haar en het meisje hadden staan kijken waren nu verdwenen. Ze kende hen niet, hoefde ze ook niet te kennen. Het waren niet haar type mensen, niet de mensen met wie zij graag om ging. "Waar kom je vandaan?" vroeg ze, keek het meisje even aan. Het meisje sprak vloeiend engels, er was nauwelijks een accent in haar stem te horen. Iets wat bij Alice wel het geval was, haar Franse accent weerklonk nog altijd in haar stem. Al was het niet zo duidelijk dat je direct wist dat ze uit Frankrijk kwam, gelukkig.

"Ik zit in klas 11B," antwoorde Nailah. Het was een simpel antwoord, op een simpele vraag.
Ze zag dat Stefanie haar mobiel uit haar zak haalde. Het was een nieuwe, zo te zien. Er was geen krasje te bekennen. "Het is 10 voor half 11," zei Stefanie en deed haar mobiel weer terug in haar zak. Nailah haalde opgelucht adem. Ze had nog een kwartier over.
Welk vak had ze ook alweer? O ja, geschiedenis. Dat vond ze altijd best leuk, alleen niet als het heel erg ingewikkeld was. Hopenlijk kon deze docent net zo goed van die verhalen vertellen als haar vorige. Dan kon ze alles gewoon voor zich zien, alsof ze er zelf bij was.
"Waar kom je vandaan?" klonk bij Stefanie vandaan. Nailah schrok een beetje, omdat ze in gedachten verzonken was. "Oh, eh, ik ben geboren in China. Maar ik ben verhuisd, toen ik vijf was," vertelde Nailah. Waarschijnlijk had Stefanie er naar gevraagd omdat het wel duidelijk was dat Nailah van Chinese afkomst is. Soms vond ze het een beetje vervelend, vooral omdat mensen dan snel een oordeel klaar hadden. Waar zou Stefanie eigenlijk vandaan komen? Van uiterlijk kon Nailah het niet goed zien. Ze was niet Aziatisch, en ook niet echt Amerikaans. Waarschijnlijk kwam ze uit Europa. "En jij?" vroeg ze, voor de zekerheid. En eigenlijk vroeg ze het vooral omdat ze het stom vond als ze alleen maar over zichzelf ging praten.


[Weinig tijd, moet geschiedenis leren..]

"Ik zit in klas 11B," antwoorden Nailah op haar vraag, ze zaten dus niet bij elkaar in de klas. Wel zat het meisje zoals Alice al had verwacht in het zelfde jaar als zij. Ergens vond ze het wel jammer dat ze niet bij het meisje in de klas zat, dan kende ze tenminste iemand. Gister had ze zich expres een beetje op de achter grond gehouden. Eerst wou ze weten wat voor klas ze had, bij wat voor mensen ze terecht was gekomen. Ze was er nog niet helemaal over uit, wist niet precies wat ze van de mensen hier moest denken. Niet dat het veel uit maakte, als ze hier een buiten beentje was dan was dat zo. Over een paar maanden was ze hier toch weer weg, het laatste wat ze wou is mensen kwetsen door plots te verdwijnen. Iets wat ze waarschijnlijk wel bij haar vriendje, en oude vrienden had gedaan. Maar ze had geen keus gehad. Ze was gedwongen geweest te vertrekken, zonder ook maar een woord te zeggen. Hoe zou Joël hebben gereageerd toen hij merkte dat ze was verdwenen, samen met de rest van haar familie. Ze hadden destijds al een jaar gehad. Een zucht verliet haar keel, het was vreemd dat ze hier juist nu plotseling aan dacht. Ze was er in geslaagd Joël en de rest van haar vrienden naar een klein hoekje in haar geheugen te verdrijven. "Oh, eh, ik ben geboren in China. Maar ik ben verhuisd, toen ik vijf was," beantwoorde Nailah haar vraag. "Waar woonde je dan voor je naar Monica kwam?" vroeg Alice, keek het meisje voor een moment vragend aan. "En jij?" vroeg Nailah vervolgens, Alice had de vraag al verwacht. Meestal stelde mensen een tegen vraag. Zelf deed ze dit ook bijna altijd. "Uit Oostenrijk." zei ze, glimlachte even.

"Waar woonde je dan voor je naar Monica kwam?" luidde Stefanie's vraag.
De naam van de stad waar ze woonde, herrinerde ze zich maar al te goed.
"Chengdu," antwoorde Nailah. Misschien dat de naam Stefanie wel bekend voor kwam, want het was zeker niet de kleinste stad in China. Stefanie zei dat ze uit Oostenrijk kwam.Nailah vroeg zich af waarom ze naar Californië was verhuisd, en waarom ze geen Duits accent had. Het maakte haar ook niet zoveel uit, en het ging haar ook niets aan.
Nailah vond Monica niet echt een geweldige stad. Het was er altijd druk, er liepen iedere avond dronken jongeren over straat, en echt heel gezellig was het ook niet. Soms wel, maar langer niet altijd. Nailah vond een keer een feestje best leuk, maar echt
een feestenmens was ze niet. Ze hield het bij verjaardagen, bruiloften en dat soort dingen.
Ze zocht liever de rust op in haar eigen mini bibliotheek, met haar oneindige collectie boeken. Sommige boeken had ze zelf geschreven, en ze tekende altijd veel. Ze had inmiddels al een dozijn mappen vol tekeningen van vanalles en nog wat. Haar moeder wou dat ze het wat rustiger aan deed, maar daar was ze te verslaafd voor. Tekenen hoorde nu
eenmaal bij haar. "Ik moet zo maar eens naar mijn les gaan..." zei Nailah. En dat meende ze ook, want inmiddels waren er waarschijnlijk alweer vijf minuten om, en ze had echt geen zin om te laat te komen. Ze staarde eventjes naar Stefanie's mooie rode haar. Toen ze klein was wou ze ook altijd graag
rood haar, netzoals zo'n tekenfiguur. Ze wist de naam even niet meer, maar het was zo'n Disneygeval. Ze vond het een beetje dom van zichzelf
dat ze zich dat nog herrinerde. Blijkbaar had het wel indruk op haar gemaakt.. "Wat wil jij gaan studeren?" vroeg Nailah opeens.
Ze was ook echt geeïntresseerd, ze vroeg dingen meestal niet zomaar. Met de nadruk op meestal.

"Chengdu," beantwoorde Nailah haar vraag, het klonk Chinees. Logisch, aangezien dit het land was waar ze vandaan kwam. "Maar waarom ga je dan nu pas naar deze school, als je al wel in Santa Monica woonden?" vroeg Alice. Liet vervolgens haar ogen door de gang te dwalen, waar het langzamerhand druk begon te worden. Leerlingen liepen naar hun kluisje, stopte hun spullen en er in of haalde ze er uit. Een teken dat de lessen over niet al te lange tijd zouden beginnen. "Hoe is de stad?" vroeg Alice, ergens was ze er wel nieuwsgierig naar. Ze had enkel een klein stukje van de pier gezien, veel meer nog niet. Santa Monica scheen een echte uit gaans stad te zijn. Alice wist niet zo goed wat ze hier van moest denken. In Marseille de stad waar ze tot haar vijftiende had gewoond, was het ook nooit echt rustig. Vooral in het toeristen seizoen leek de stad nooit te slapen, vooral s'avonds laat kwam je daar nog wel eens ongure types tegen. Maar echt last had ze er nooit van gehad, meestal was haar broer of Joël bij haar geweest. Beide was ze kwijt, Joël door dat ze was vertrokken haar broer door toe doen van hen. Ze sloeg voor een moment haar blik neer, altijd werd ze er mee geconfronteerd wat er was gebeurd.
"Ik moet zo maar eens naar mijn les gaan..." zei Nailah. Alice knikte, ergens vond ze het wel jammer. Ze wou graag mensen leren kennen, al wist ze dat ze niet te close mocht worden. Oppervlakkig vriendschappen dat kon, maar het moest niet te hecht worden. "Wat wil jij gaan studeren?" vroeg Nailah plots, de vraag overviel haar lichtelijk. Ze stond er nooit bij stil wat ze naar school wou gaan doen, simpelweg omdat het toch niet kon. Het zou toch niet gebeuren, ze zou voor altijd blijven vluchten als ze haar niet een keer te pakken zouden krijgen. Al bestond er een kleine kans dat ze ooit van hen af zou zijn, maar die kans was klein. "Ik weet het nog niet. Jij?" antwoordde ze, het was niet gek de meeste mensen wisten het nog niet. En zij was daar één van. De meeste dingen had ze met Matt uitvoerig besproken, maar hier over hadden ze het niet gehad. Ze moest het dan ook maar zelf in vullen, het enige waar ze voor moest zorgen was dat ze geen dingen door elkaar zou halen en alles goed zou onthouden.

Stefanie vertelde dat zij nog niet wist wat ze zou studeren. Nailah was een beetje teleurgesteld, maar begreep het wel. Er waren zoveel mensen die het nog niet wisten,
en je weet maar nooit wat de toekomst voor je in petto heeft. "Ik denk dat ik schrijfster wil worden," zei Nailah vastbesloten. "Of schildenares," zei ze erachteraan. Een glimlach krulde haar mondhoeken. Dat was altijd haar droom geweest. Haar bureaulade's zaten vol mappen met verhalen, en haar werkamer vol met schilderijen die snel in een lijst waren gezet. Ze keek even achter zich. Er kwamen steeds meer leerlingen, de les zou zo vast beginnen. Ze keek naar haar schoenen, een veter was los gegaan. Ze keek kort glimlachend naar Stefanie en bukte toen om haar veters te strikken. Toen ze klaar was stond ze in een vlotte beweging weer rechtop. Opeens kwam er een vloedgolf van studenten die allemaal naar hun lokaal zochten. Een meisje van een klas lager liep tegen Nailah's tas aan, waardoor die bijna op de grond viel, maar Nailah wist hem nog net vast te houden. Ze voelde dat ze een beetje rood werd, maar dat probeerde ze te negeren. "Ik moet naar een lokaal aan het einde van de gang..." zei ze. Ze deed alvast een stap richting de plaats waar ze heen moest, en keek achterom. "Dus... Dan zie ik je nog wel een keer," zei ze met een glimlach. Ze wachtte even af, misschien moest Stefanie ook wel in die richting.

Op haar eerdere vragen gaf Nailah geen antwoord, waarom wist Alice niet. Misschien wou het meisje die vragen niet beantwoorden. Lagen ze te gevoelig. Al had Alice geen idee wat het was, wat was er mis met die simpele oppervlakkige vragen. Toch ging ze er niet verder op in, simpelweg omdat ze wist hoe vervelend het kon zijn als mensen te veel vragen stelde. Met haar hand ging ze door haar haar, haalde enkele rode plukken uit haar gezicht. Ze had ze een tijdje bruin geverfd, niet omdat ze zich irriteerde aan de kleur. Maar omdat ze te veel op viel met haar rode kleuren, het maakte haar apart. Zorgde ervoor dat ze snel op viel in een grote groep mensen, zo konden hen hun veel te snel vinden. Onderhand was alle bruine kleur al weer uit haar haar verdwenen, had ze weer haar enige kleur terug. Vroeger had ze zich wel geïrriteerd aan haar aparte haar kleur. Liever had ze net als haar broer bruin haar gehad, maar onderhand was ze er aan gewend. Was ze er zelfs wel een beetje trots op, het maakte haar anders. Al was dat niet altijd een pluspunt, al helemaal niet als er mensen waren die je zochten.
"Ik denk dat ik schrijfster wil worden," vertelde het meisje. Schrijfster, dat was moeilijk te bereiken, je moest echt goed zijn wilde je je boek gepubliceerd krijgen en dan moest het ook nog gelezen worden. Anders kon je er nooit geld mee verdienen. Maar Nailah klonk vast besloten, ze was duidelijk van plan haar droom na te streven. "Of schildenares," vervolgde het meisje, weer iets lastig. Weer iets zonder al te veel zekerheid. "Beide klinkt leuk, maar moeilijk om waar te maken." zei Alice aarzelend, keek het meisje een moment aan. Zag dat deze bukte om haar veters te strikken, Alice volgde haar met haar ogen. Keek rustig op het meisje neer. Dat met een vlotte beweging weer overeind kwam. Vanuit haar ooghoeken zag Alice dat er een groep studenten hen kant op kwam, snel pakte ze haar tas slingerde deze over haar schouder. Om te voorkomen dat er mensen over zouden struikelen. Het gewicht van de tas trok zwaar aan haar schouder. "Ik moet naar een lokaal aan het einde van de gang..." zei het meisje, iets wat Alice deed glimlachen. Zelf had ze nu aardrijkskunde. Het lokaal lag ook aan het einde van de gang. Waar de economie, geschiedenis en aardrijkskunde lokalen lagen. "Ik ook." zei ze, glimlachte even. "Dus... Dan zie ik je nog wel een keer," vervolgde Nailah. "Ik loop wel even mee, moet naar aardrijkskunde. Dat lokaal licht daar ook. Wat heb jij nu?" vroeg ze, begon rustig te lopen. Er voor zorgend dat Nailah naast haar zou kunnen lopen mocht ze dat willen.