What did I wrong?

C H A R L E N E

Kenley stapte met haar schetsboek en etui onder haar arm uit haar kamer. Het was een zonnige dag daarom had ze ook maar gekozen voor een blauw jurkje. Ze wandelde op haar gemak naar de dierentuin om daar wat dieren te schetsen. Ze zuchtte diep. Ze had haar schetsboek en etui nu tegen haar borst aangeklemd. Ondanks het mooie weer hier kon Kenley niet echt bij zijn. Prom was echt geweldig, ze was gewoon gevraagd door niemand minder dan Brandon. De jongen uit haar klas waar ze al een tijdje een crush op had. Het ging echt hele maal perfect. Tot de grootte ruzie tussen hem en zijn beste vriend Drew. Ze slikte weer aan de akelige gedachtes. Ze waren samen weggelopen van het feest en nog wat gepraat. Ze keek even treurig uit haar bruine ogen toen ze de ingang zag van de dierentuin. Ze liet haar abonnement zien aan de caissière en liep verder. Ze schonk haar toch nog een waterige glimlach. Ze kwam hier best vaak dus de meeste werknemers kende haar wel. Ze wandelde rustig door het park. Het was nu niet echt druk.. Wat niet verassend was omdat het elf uur in de morgen was. Kenley keek om zich heen. Waar zou ze naar toe gaan, welk dier zou ze tekenen. Ze liep maar een kant op en keek wel waar ze uit zou komen. Haar gedachte dwaalde weer af naar Brandon. Het was ook te mooi om waar te zijn.. Brandon die haar naar Prom had gevraagd en haar zelfs leuk zou vinden. Ze dacht dat ze een top avond zou krijgen en misschien eindelijk wel haar liefde beantwoord. Brandon had haar gekust maar, toch had hij daarna tegen haar gezegd dat hij het niet kon. Kenley snapte het gewoon niet. Hij zei dat hij haar leuk vond en haar niet wilde kwetsen. Maar, waarom zouden ze niet bij elkaar kunnen zijn. Welke reden zat er achter? Was het omdat, ze minder populair was. Een best wel erge nerd was of iets anders? Ze zakte neer op een bankje en liet haar schouders hangen. Ze staarde naar haar voeten en beet op haar onder lip. Waarom kon nooit iemand echt van haar houden. Haar ouders waren altijd aan het werk en stuurde haar daarom maar hier heen. De jongens die ze daar leuk vond, vonden haar niet leuk. Vond ze hier iemand leuk (en diegene vind haar ook leuk), maar dan kan hij niet bij haar zijn. Ze klapte haar schetsboek open en staarde recht in zijn gezicht. Ze ging lichtjes met vingers over zijn getekende gezicht. Daarna bladerde ze naar een lege bladzijde. Ze keek voor zich uit en zag een olifant doelloos staan te eten. Ze staarde naar de olifant, opeens had ze totaal geen zin meer om te tekenen. Ze zakte weer weg in gedachte. Ze schrok op toen er een schuw over haar viel. Ze keek op en herkende het meisje niet meteen. Ze fronste even maar, daarna herkende ze het meisje met de blonde haren. ’Charlene!,’ sprak ze verrast uit. Ze schoof opzij zodat Charlene ook op het bankje kon zitten. ’Hoe is het! Ik heb je echt lang niet gezien!,’ probeerde ze opgewekt en blij te zeggen. Al had ze het idee dat het totaal niet zo over kwam..

Hoewel het hartje winter moest voorstellen, was het in Santa Monica nog een goede temperatuur om gemakkelijk een kort jurkje aan te trekken, iets wat Charlene dus ook van plan was. Ondanks dat ze naar de dierentuin moest komen om een jongen uit haar klas te helpen, aangezien hij daar werkte en hij haar uitgenodigd had, wist ze wel dat ze achter de rekken bleef staan. Ze hoefde niet naar uitscheiding te ruiken van die beesten en er al helemaal niet in te staan of op zich te hebben. Gauw trok ze een zwart jurkje uit de kast, trok daarbij zwarte teenslippers aan en verliet vlug het slaapgebouw. Binnen no time zat ze al op haar motor te rijden richting de dierentuin. Hopelijk zou het haar niet moeilijk worden om binnen te komen, zouden ze zijn naam daar eigenlijk wel kennen? Er zouden toch wel veel mensen daar werken? Ze hoopte maar op het beste en dat ze er gratis in kon komen, want zin om wat geld neer te leggen voor een paar diertjes waar ze toch geen aandacht voor had, had ze niet. Wanneer ze haar schatje rustig tot stilstand liet komen en hem vervolgens op slot zette op de parkeerplaats, liep ze ritmisch naar de ingang toe en zag al dat er maar één kassa op was. Logisch ook, wie zou er nu al zo vroeg naar de dierentuin gaan? Alleen liefhebbers natuurlijk. En met dit weer zouden de inwoners van Santa Monica alleen maar naar het strand willen. Met een onschuldige blik op haar gezicht begon ze uit te leggen dat ze hier kwam om mee te lopen met een jongen die hier werkte en zonder dat de vrouw achter de toonbank protesteerde, liet ze haar er gewoon in. Dat was ergens best slim, hierdoor zouden er misschien mensen denken dat het park wel levendig was en dat er juist mensen op af kwamen. Achja, ze besloot er niet lang over na te denken en keek om zich heen. Ze hadden afgesproken bij de olifanten en keek op wat bordjes waar het hok eventueel kon zijn. Ze vond de naam uiteindelijk na wat lopen op een bord staan en liep er dan ook naar toe. Wanneer ze aangekomen was, liet ze haar armen nonchalant over de leuning hangen en staarde naar een olifant wat droogjes van achteren wat liet vallen.
Op dat moment voelde ze haar mobiel trillen en keek wat het was. Een SMS'je van de jongen. Hij was ziek vandaag. Damn, had hij dat niet eerst even eerder kunnen sms'en? Nu was ze voor niets gekomen. De blondine slaakte een zucht en keek toen even rond of er ander materiaal was waar ze zich mee kon vermaken. Totdat haar blik op een meisje viel wat niet eens zo ver van haar vandaan op een bankje zat. Zou ze hier ook in de buurt wonen, of op Monica High zitten? Ach, het was het contact proberen te maken waard.
Maar wanneer ze al meer in de buurt kwam herkende ze haar, en de meid haar gek genoeg ook. Het duurde eerst even waarvan ze haar ook alweer kende, maar drong het toen tot haar door dat ze haar ontmoet had op het plein van Monica High. ''Kenley, oh, ben jij dat echt!'' Riep ze naar haar toe, wist verbazingwekkend eventjes geen andere woorden te vormen dan die. Ze liet zich opgewekt op het bankje neervallen, streek voor kort haar jurkje nog even glad en draaide toen haar aandacht naar haar toe. ''Goed, goed. Nee, inderdaad! Nou ja, alleen op het Prom, maar ik had geen tijd om met je te praten.'' Zei ze met een glimlach, die zo snel als die gekomen was ook weer verdween. Het Prom, natuurlijk. Meteen draaide ze haar aandacht naar de handen die om de uiteinde van haar jurkje gevouwen zaten en merkte ze dat ze haar vuisten balde. Brandon. Damnit, zou zij het al weten? Nee, natuurlijk niet. Charlene was de enige die er vanaf wist, en hun ouders natuurlijk maar dat was volkomen logisch, en ze mocht het ook niet verder vertellen. Dat zou de sfeer alleen maar bederven. Hij had wel gelijk, want dat gaf meteen een stempel over iemand, maar aan de andere kant voelde ze zich meteen schuldig. Dat zij het wel wist en Kenley niet. En dat terwijl ze zo'n goede band leken te hebben. Tenminste, hetgeen wat ze op het bal had gezien deed haar denken van wel. ''Hoe gaat het met jou?'' Zei ze al wat zachter uit en wist daarna zichzelf te herpakken, voordat er onnozele tranen in haar ogen vormden, en keek haar toen met een lichtelijk nieuwsgierige blik aan.

Kenley zat op het bankje en glimlachte ongemakkelijk. ’Ik had het ook heel druk op Prom,’ sprak ze zuchtjes met een klein glimlachje. Ja, toen was nog alles goed tussen haar en Brandon. Charlene vroeg hoe het met haar was. Zou ze eerlijk zijn. ’Ja goed!,’ sprak ze voor ze het wist. Ze keek naar haar jurkje en friemelde met de stof. Ze zuchtte diep en keek opzij naar Charlene. ’Eigenlijk niet..,’ sprak ze best verdrietig. Ze keek weer naar Charlene en richtte toen haar blik recht vooruit. Ze voelde zich zo rot en ze kon hem maar, niet vergeten. En wat zou Charlene het boeien dat ze jongensproblemen had? Of misschien wilde ze er toch naar luisteren? Kenley moest het gewoon echt even kwijt. Ze liet daarom een diepe zucht horen. ’Ik ben uit geweest met Brandon. Ik weet niet of je hem kent?,’ sprak ze vragend aan Charlene. Ze keek haar met verdrietige bruine ogen aan. ’En we hebben gezoend enzo maar, daarna wilde die ineens niks meer van mij hebben. En en.. Ik weet niet wat ik moet doen! En het is waarschijnlijk mijn fout maar, hij is zo leuk en en…,’ stamelde ze. Ze keek nu wanhopig voor haar uit. Nog steeds met Brandon in haar hoofd. En ze kon hem gewoon niet vergeten. Hij maalde door haar hoofd als een eten door een uitgehongerd kind. Ze sloeg haar armen om zich heen en keek maar recht voor haar uit. Ze kon ook niet bedenken wat ze fout had gedaan of wat Brandon haar zo had doen laten afschrikken. Ze wilde eigenlijk naar hem toe gaan en gewoon vragen wat ze hem had misdaan maar, dat durfde ze niet. Ze keek op zij naar Charlene. ’Dus dat is was mij bezig houdt nu..,’ sprak ze tot slot. Ze wist niet of Charlene er iets aan kon doen. Of Brandon misschien kende.

[Zwaar flut en kort en en.. Sorry. I suck]

Het feit dat Kenley zei dat het goed met haar ging, deed haar humeur iets ophelderen. Dan was er tenminste één iemand die zich wel goed voelde, al was dat wel vreemd sinds het gesprek dat ze met haar broer had gehad. Aangezien hij haar zo had verteld dat ze hem het liefste wou spreken en hem waarschijnlijk niet meer leuk zou vinden. Maar toen op dat moment merkte ze op dat ze er wat zenuwachtiger, iets in de trend, uit begon te zien en hoorde een zucht. Uiteindelijk bleek het dus helemaal niet goed met haar te gaan. Lichtelijk verbaasd trok ze haar wenkbrauwen op en keek haar nieuwsgierig aan, al was dat stiekem nergens voor nodig, toch mocht ze niets verraden. De verdrietige toon in haar stem was de blondine totaal niet onopgemerkt gebleven, ze kon haar best begrijpen. Nog een diepe zucht klonk en vervolgens begon ze praten, terwijl Charlene haar blik niet van haar af kon richten en begripvol luisterde. Wanneer ze echter vroeg of ze Brandon kon, knikte ze. ''Wie niet?'' Zei ze zachtjes en met een teder glimlachje op haar gezicht, reikte haar handen naar de handen van Kenley en hield die vast. ''Vertel maar gerust, ik ben er voor je.'' Bracht ze er vervolgens uit en luisterde naar de ginger. Dit verhaal wat ze vertelde had ze eigenlijk wel vaker gehoord, tenminste, dat Brandon haar opeens negeerde. Zo'n soort roddel ging de rondte in school. Het liefste wou ze natuurlijk die skinny bitches de grond in trappen, gezien zij nu stiekem hun kans namen om hem binnen te halen met hun magere vislijntje, maar daarmee zou ze zich alleen maar meer verraden. Dat zij er natuurlijk meer van wist, waarom hij dat plotseling gedaan had. ''Ik snap het, eigenlijk is het niks nieuws voor mij. Dit word al door de hele school heen verspreid sinds het Prom.'' Kort beet ze op haar onderlip, maar wist zich te herpakken en merkte op hoe de meid naar haar keek. Was het verstandig om haar überhaupt een hint te geven dat ze er meer van wist? Dat hij haar broer was? Niemand wist het nog, behalve de school receptie en stuff dan, gezien hun achternamen en herkomst, maar verder geen enkele leerling in de school. Oké, behalve Kenneth, maar die zat al op de universiteit. En daar waren ze niet zo stom meer om er nare grapjes over te maken, om er over te roddelen. Over zo'n onbenullig ding. Het was raar om te zeggen; maar daar waren ze volwassen geworden. God, wat verlangde ze zelf het liefste naar die school, om daar weer samen met haar vriendje te zijn. Dan konden ze meer tijd met elkaar doorbrengen.
Toch liet ze zich echter niet meer afleiden dan dat en focuste zich weer op de meid. ''Kom maar hier.'' Fluisterde ze en legde haar linkerhand op haar hoofd, waarna ze zich zachtjes tegen haar borstkas aan drukte. Opnieuw vormden er toch weer tranen in haar ogen, ze kon het niet ontkennen dat ze Brandon ging missen als hij deze ziekte niet ging overleven. Het was gewoon te erg voor woorden, wat Kenley vroeg of laat ook onder ogen ging zien en alles zou begrijpen. Waarom hij geen contact meer wou. Ze kon de jongen begrijpen, stiekem zou ze hetzelfde gedaan hebben als het aan haar lag. Zich volledig afsluiten van de buitenwereld. Zachtjes ging ze heen en weer, in de hoop zichzelf en de meid te troosten.