Meeting an old friend

In principe iedereen, mr eerst Jazlyn

Met in haar ene hand een blikje cola en in de ander haar mobiel liep Alexis door de klapdeuren naar buiten. Bij elke stap bonkte haar schooltas tegen haar bovenbenen. Het was niet bepaald warm buiten, maar de zon scheen in ieder geval. Haar mobiel trilde in haar hand als teken dat ze een nieuw SMSje had gekregen. Het was nog vrij duidelijk te zien dat haar telefoon nieuw was. Ze had een nieuwe nodig gehad omdat de andere was vertrapt. Als ze eraan dacht hoe haar oude telefoon werd verpletterd onder de van van een man werd ze nog steeds chagrijnig. Het irriteerde haar alleen nog maar meer als ze eraan dacht dat de man simpelweg was doorgelopen, terwijl het gekraak ook voor hem duidelijk hoorbaar moest zijn geweest. Snel probeerde ze weer aan iets anders te denken en ze richten zich op het SMSje. Hij was van haar broer en veel interessants stond er niet in. Toch was het beter dan haar dag laten verpesten door iets wat een aantal dagen terug was gebeurd.
Haar hakken tikte op de stenen, terwijl ze voorbij de fontein liep. Een van de jongens die daar zaten floot naar haar, maar ze bestede geen aandacht aan hen. Toen ze nog 20 meter verder was gelopen plofte ze op het gras neer onder een grote eikenboom. Het gras was nog een beetje vochtig maar dat kon haar weinig schelen. Ze ging met haar rug en hoofd tegen de boom zitten en graaide ondertussen in haar tas. Daaruit toverde ze een geschiedenisboek. Het was zeker niet haar favoriete vak, maar omdat ze overmorgen een vrij belangrijk proefwerk had zou ze toch moeten leren. Of ze nu wilde of niet. Ze nam een slok van haar cola en opende het boek. Als het nu over wereldoorlogen was gegaan had ze het misschien nog enig sinds leuk gevonden. Helaas ging het over de middeleeuwen, waardoor ze op het moment meer de neiging kreeg om het boek gewoon in de prullenbak te dumpen. Ongeïnteresseerd staarde ze een beetje voor zich uit, toen haar blik ineens viel op een meisje. Ze kwam haar zo bekend voor. Het meisje had blond haar en was smal gebouwd. Haar gezicht kon ze niet zien. Vanaf een afstandje had ze wel iets weg van... 'Jazlyn?' mompelde ze verbaasd. Dit moest wel een misverstand zijn. Als Jaz hier op school had gezeten dan had ze dit zeker geweten, toch? Even dacht ze er over na om op te staan, maar ze bedacht zich. Wat nu als het haar niet was, als het nu z'n populair kind was. Dan stond ze straks nog zwaar voor schut. Dit waren de eerste weken hier op school en ze had geen zin om het mikpunt te worden. Zeker niet omdat het op haar vorige school was uitgelopen in een gevecht en daar had ze op het moment ook geen zin in. Ze liet zich niet commanderen op uitschelden om welke reden dan ook. Een zucht verliet haar keel en haar donkere ogen gleden weer naar de letters in het boek.

‘Kan iemand uitleggen wat het begrip stilte betekend?!’ klonk de verhitte stem van de docent Engels door het lokaal heen. Het was weer eens druk in klas 12A, dat was immers altijd zo. Jongens gooiden vliegtuigjes van papier naar de meisjes die op hun beurt weer begonnen te gillen. Jazlyn was een van die meisjes. Ze was boven op haar tafel gaan zitten en was bezig met wat lipglos toen ze half van de tafel werd geschoven door een van de jongens. Vrijwel meteen ging ze in de aanval en hing half om zijn nek toen ze hardhandig werd vastgepakt door de docent. ‘En wat denkt u dat u aan het doen bent juffrouw Varlow?’ sprak hij terwijl er rode vlekken in zijn nek verschenen. ‘Mattis zijn verdiende loon geven dat ziet u toch?’ sprak ze quasi beleefd. Ze hoorde wat mensen gniffelen en kon het niet laten wat hondenogen op te zetten. ‘Denkt u dat dat is toegestaan in mijn lokaal?’ ging de docent verder. Hij had haar inmiddels los gelaten en stond irritant met de neus van zijn schoen op de grond te tikken. ‘Ja ..’ antwoordde Jazlyn nonchalant. De docent was even van zijn stuk gebracht en wilde net wat zeggen toen de bel voor de pauze ging. Zo snel als ze kon baande Jazlyn zich een weg langs de leraar en de leerlingen en viel half lachend het lokaal uit. Samen met Mattis zette ze het op een lopen naar de klapdeuren. Buiten was het zonnig, eindelijk en mooie dag in de herfst. Ze had een korte broek aan met daar onder een zwarte panty. Verder droeg ze een wit shirtje met daarover een vest van spijkerstof die er losjes bij hing. Ze had altijd al een aparte stijl gehad, ze hield ervan om op te vallen … en iedereen vond het nog modieus ook. Ze liep fluitend naast Mattis over het veld en keek naar de mensen hun huiswerk aan het maken waren of aan het eten waren. Ze voegde zich samen met Mattis bij de basketballers en liet haar blik over het grasveld glijden. Haar blik bleef hangen op een meisje met bruin krullend haar. Er ging een schok door Jazlyn heen terwijl haar groene ogen op het meisje gericht bleven. Dat meisje leek sprekend op Alexis. Ze bleef kijken, wist dat ze nu inmiddels aan het staren was. Uit ervaring wist ze dat mensen het soms eng vonden als iemand met ogen als die van Jazlyn naar hen staarde. Misschien moest ze gewoon even naar het meisje toe gaan, wat als het Alexis écht was? Dat zou geweldig zijn. Ze wuifde even naar Mattis en verliet de basketballers. Haar rugzak hing half over haar schouder, hij was niet zo zwaar. Meestal liet ze haar boeken expres in haar kluisje zodat ze tijdens de les even de gang op mocht. Eenmaal bij het meisje aangekomen hield ze haar hoofd een beetje schuin en bleef argwanend kijken. ‘Hi.’ zei ze richting het meisje. Ze had haar nog niet goed kunnen zien … diep van binnen hoopte ze dat het Alexis was, al was die kans erg klein.

Terwijl ze naar haar boek staarde hoorde ze voetstappen dichterbij komen. Waarschijnlijk iemand van haar klas ofzo, of een jongen die stoer wilde doen. Hoewel ze de neiging had om te kijken deed ze dit niet. Ze hoorde iemand "hi" zeggen en ze keek tussen haar wimper door omhoog. Het was de stem van meisje die haar duidelijk bekend voorkwam. Ze richten nu ook haar hoofd op een een glimlach speelde rond haar lippen. De ogen van het meisje waren felgroen. Een ander persoon had dit misschien eng gevonden maar voor haar was het een teken van herkenning. 'Jazlyn' zei ze, terwijl haar donkere ogen kort twinkelde. Ze legde haar boek aan de kant en kwam overeind. Het blikje, dat nu onderhand wel leeg was gooide ze voor even op het gras neer. Ze zou het dadelijk wel weer opruimen. Ze richte zich weer op Jazlyn en glimlachte opgewekt. 'Ik had niet verwachte jou hier tegen te komen. Om eerlijk te zijn dacht ik 'n minuut terug nog dat je een huppeltutje was' zei ze met een licht grijnsje. 'Het klink misschien nogal dom maar je bent volgensmij best veranderd. De laatste keer dat we elkaar hebben gezien is 2 jaar geleden in Sardinië. Als je nu lenzen in had gehad met een andere kleur had ik zeker 10 keer moeten kijken voor ik het geloofde dat jij het echt was'. Haar blik gleed even haar de jongen tussen een aantal basketballers die af en toe naar Jaz keek. 'Is dat je vriend?' vroeg ze, met een knikje in de richting van de jongen.

(lichtelijk inspiloos...)

Gespannen wachtte Jazlyn af tot ze het gezicht van het meisje kon zien. Toen ze eindelijk oogcontact had gemaakt met het meisje herkende ze Alexis meteen. Alexis sprak dan ook haar naam uit waardoor haar ogen leken te gaan twinkelen. ‘Alexis!’ riep Jazlyn uit. Ze keek toe hoe haar vriendin omhoog kwam en nam haar meteen in een omhelzing. ‘Ik heb je zo gemist!’ sprak ze. Ze liet Alexis weer los en stapte weer achteruit omdat haar vriendin weer begon te praten. Een glimlach sierde Jazlyn’s gezicht terwijl ze naar haar luisterde. ‘Ik ben niet bepaald een huppeltutje volgens mij. Ik heb gewoon een aparte stijl en kan het goed vinden met de jongens.’ zei ze vrolijk. Ze dacht terug aan de laatste keer dat ze Alexis had gezien. Dat was in Sardinië geweest 2 jaar geleden inderdaad. Ze wist nog heel goed dat ze nogal eenzaam was omdat er geen leuke mensen waren in de buurt waar zij verbleef. Op een dag was ze Alexis tegen gekomen en kon het meteen goed met haar vinden. Het leek wel een aparte “klik” te hebben. Alles was gewoon super met haar in de buurt. Nog steeds kon Jazlyn haar ogen niet geloven, knipperde daarom een paar keer. Toen Alexis wat zei over de jongen waar ze net vandaan was gekomen schudde ze haar hoofd. ‘Dat is Mattis! Een hele goede vriend van me hier op Monica. Zonder hem zouden de lessen maar saai zijn.’ antwoordde ze. Terwijl ze dat zei schoot het beeld van de avond met Nick door haar hoofd heen. Ze kleurde rood en wendde haar blik af naar de grond. Ze had hem een tijdje uit haar gedachtes kunnen laten maar elke avond had ze weer zin om bij hem te zijn. Sinds het gala had ze hem niet meer gezien, iets wat ze heel jammer had gevonden. Die avond met hem had zo écht gevoeld. Opeens werd ze verdrietig van binnen, het was ook stom. Waarom zou hij wat met haar willen? Misschien was hij gewoon dronken geweest en had hij daarom met haar staan zoenen en was hij op dat punt verder gegaan. Ze zuchtte en probeerde weer te glimlachen. ‘Jeetje, ik moet je echt zoveel vertellen! Maar jij eerst hoor, ik ben zo benieuwd wat er allemaal is gebeurd in die 2 jaar!’ zei ze vrolijk. Ze ging automatisch op het gras zitten en wachtte op Alexis.

James die pas zijn Chevy Camaro in de prak gereden.Niet zijn schuld die stomme flikker die hem geen voorrang gaf.Nu ja hij had van zijn ouders een nieuwe gekregen.een Zwarte Jaguar XKR.Hij had hem net opgehaald.En ja hoor er stond weer iemand op zijn parkeerplaats.dan parkeer ik hem wel even op Jazz haar parkeerplaats.Zal ze niet erg vinden.Hij stapte uit de Zwarte Jag.Hij zag hoe Jazz met een meisje ongeveer van hun leeftijd met elkaar praten.hij ging rustig naar Jazz toe en gaf haar een knuffel.'Heeey Zus''vind je het niet erg als ik even op jouw parkeerplaats sta'?