Can I be a friend?

Een groot gevoel van angst overtrof Fear toen ze uitstapte uit de gebelde taxi. Ze bedankte de man en gaf hem het nodige geld. Het was iets te veel, maar Fear vermoedde dat de man er toch niet voor zou klagen. Ze ging met haar hand door haar lange, blonde haar. Sinds haar moeder overleden was aan kanker en haar vader aan een longembolie, was de angst om zelf een van die twee ziektes te hebben overgenomen alleen maar groter. Daarbij kwam nog dat ze enigskind was, waardoor die kans alleen maar groter werd. Ze sloot haar ogen even, terwijl ze haar luid kloppende hart een beetje probeerde te temperen. Ze liep naar de kofferbak van de taxi, opende die en pakte haar koffer er moeizaam uit. Ze had er een paar kleren, een onmisbare knuffel van een draakje die ze van haar moeder had gekregen, een knuffel van haar vader waar een hanger aan zat waar zijn en haar moeders foto in zat en haar iPod niet kunnen missen. Ze sloot de kofferbak en gaf er twee klopjes op, zodat ze de taxi kon verwittigen voor een definitief vertrek van haar. Een groot gebouw doemde voor zich op. Het gekke was dat ze midden in het schooljaar kwam. Ze moest al haar boeken nog kopen, of bestellen in elk geval en als ze eerlijk was, was dat niet eens haar grootste prioriteit. Nee, die was dat ze een kamer vond en misschien vrienden kon maken. Volgens de geruchten ging het rond dat hier meiden waren die veel deden om populair te worden. Nu had ze geluk dat ze soms scherpe opmerkingen had waarmee ze zo’n bitch wel kon afkraken, maar of die muur sterk genoeg zou zijn om meerdere geïnteresseerden op een afstand te houden, dat wist ze niet goed. Ze sloeg haar ogen neer bij een blik op haar, van een jongen. Ze kon niet zo heel goed omgaan met de aandacht van een jongen en ze zou nu ook gegarandeerd klunzen. Maar wat was erger dan je vader en je moeder die overleden, plots? Ze keek naar de jongen. Het viel haar op dat zijn blik net zoals alle anderen waren. Ze vroegen om de aandacht van een meisje. Maar Fear ging zich niet laten versieren. Ze rolde met haar ogen en pakte haar koffer moeizaam op, terwijl ze richting het gebouw liep. Een traan rolde over haar wang, die ze wegveegde. Het was nu niet de tijd om te huilen. Ze moest eens leren sterk te zijn!

De grootheid binnen was even opvallend als dat het groot buiten was. Nieuwsgierig liet Fear haar blik glijden door de grote hal, waar iedereen in een wirwar liep en haar geen blik waardig keurde. Net wat ze nodig had. Ze keek op naar een meisje, dat zoveel mooier was dan haar. Ze had lange, blonde haren en prachtige, smaragdgroene ogen. Zij had ook groene ogen, maar de ogen van dat meisje straalden iets uit wat die van haar niet uitstraalden: zelfzekerheid. Het meisje keek haar even aan en rolde met haar ogen, alsof Fear niet goed genoeg was voor deze wereld. Fear wist wel beter. Dit was precies zo’n meisje die dacht dat ze alles beter kon dan de rest en waarschijnlijk dagelijks een hele boel meiden probeerde af te kraken, om toch maar haar reputatie te behouden. ‘Als je een winkel vindt waar ‘Slet’ geciteerd staat, dan ben je juist,’ zei Fear fel, toen het meisje naar haar keek en gemeen lachte. De lach verdween als sneeuw voor de zon en Fear liep door naar de balie. Ze was het zat om al die blikken te krijgen en die valse lachen. En ze had al gezegd dat ze zelf ook goed was in afkraken. Waren eigenlijk alle blondjes daar niet goed in? Ze zette haar handen gevouwen op de balie en wachtte rustig af. Een vrouw kwam tevoorschijn, die haar een beetje behoedzaam aankeek. Nee, dacht zij al werkelijk dat Fear ook zo ging doen als al die andere meiden? Fear wierp haar een vriendelijke blik toe. Gelukkig veranderde de blik van de vrouw en Fear beantwoordde vriendelijk de vragen en hielp de vrouw met alles waarmee ze kon helpen, om zoveel mogelijk gegevens van Fear te verzamelen. ‘Kan ik hier ook een kamer krijgen?’ vroeg Fear en de vrouw keek haar aan en beantwoordde haar vraag. Fear knikte vriendelijk. Eerst dat regelen dan maar. Ze kreeg een vakkenpakket en de nodige boeken al. Fear keek haar vervreemd aan. ‘Maar ik dacht…’ De vrouw zei haar dat het betalen wel later kon. Fear bedankte haar vriendelijk en liep toen richting de balie om een kamer in te checken. Dit was een meneer en een stuk minder vriendelijker. Fear bedankte hem. ‘Wat een trol,’ mompelde ze en ze liep naar boven.

Ze opende haar kamer en keek naar binnen. Het was groot, met een raam, vlak boven het bed en een mooie eikenhouten kast, die ruim genoeg was om twee volle koffers in te zetten. Fear begon haar kleren uit te pakken en zette die in de kast. Toen ze klaar was, maakte ze aanstalten om naar beneden te gaan en deed dit ook. Ze liep toen naar buiten en zag een klein fonteintje, met een opstapje. Ze ging zitten en keek voor zich uit.

Open voor iedereen!

Jacky liep met haar pompoenen nog in haar hand en haar trainings pakje. Hier werd je niet raar aangekeken als je dat deed, cheers werden nu eenmaal gewaardeerd. Natuurlijk ook om hun figuur ect, maar ze zijn ook belangrijk bij de wedstrijden. Ze had heerlijk getraind en ze straalde het deed haar altijd goed om complimentjes te krijgen van de captian. Ze liep dromend door de gangen naar buiten, ze had namelijk gehoord dat er misschien een cheerleader kamp kwam, tenminste zo liep het gerucht. Al snel liep ze tegen haar besten vriendinnen op en kwamen ze al snel aan de praat. Het verhaal ging over die o zo sexy football spelers. Ineens zag ze een van de Captian van het football team Aaron smith (Ik heb de naam bedacht) aanrennen. Voor ze het wist belanden ze in het grote fontein geval. Ze gilde en omdat ze schrok en het werd nou eenmaal verwacht dat je gilde ze kon haar pompoens nog net redden. Gelukkig was het mooi weer en was het water niet koud. Met haar handen maakte ze een kommetje en schepte water uit het fontein om Aaron nat te gooien, hij lachte naar haar en Jacky smolt van zijn lach, wat was hij toch knap. Met behulp van zijn hand werd ze er weer uit gehaald, nu moest ze toch verplicht opdrogen hier, ze kon zo niet de livingbuildings door. Wat jammer nou , dacht ze bij zich zelf, wat erg dat ik nu moet wachten en bruin worden en genieten van het weer. Not... Ze ging op de rand van het fontein zitten en liet de zon zijn werk doen, haar vriendinnen en Aaron gingen weg. Ze zwaaide nog even en merkte toen pas op dat er nog een onbekend blondinie zat. "Heey" zei ze met een grijns.

Zo droog als ze daarnet was, letterlijk en figuurlijk, zo vol spetters als ze nu was. Een of ander mens hier op school was op de een of andere onbekende manier in de fontein gevallen. Zoiets kon toch niet per ongeluk gebeuren? Tenzij je een beetje onhandig liep. Het water deed haar goed. Ze voelde een ijskoude rilling over haar rug toen een druppel langs haar zij gleed. Ze zette automatisch haar hand op haar heup en zag een natte plek verschijnen. Ze keek opzij, blijkbaar naar het meisje die het gedaan had. Ze grijnsde vrolijk naar het meisje. Het was niet erg wat ze gedaan had. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk toen ze de vriendinnen en een jongen weg zag gaan. De jongen was echt zo eentje die je op elke school tegenkwam. Echt zo’n macho, die dacht dat hij iedereen kon krijgen en daar zo goed mogelijk gebruik van maakte, door een beetje gek te doen en met meisjes te flirten. Fear vond het wel zielig voor het meisje naast haar, die ook blond was. Het meisje had overduidelijk niks door van de knappe jongen. Fear zou niet voor zo’n jongen vallen. Waarom zou ze? Ze vond de jongen alles behalve haar type. Ze keek naar het meisje. ‘Hoi,’ zei ze zacht en schor, alsof ze haar stem bijna nooit gebruikte. Eigenlijk kwam het er gevaarlijk in de buurt. Ze praatte niet zo heel veel, alleen tegen mensen bij wie ze het de moeite waard vond om te praten. Sinds de dood van haar moeder, die haar steun en toeverlaat was, kon ze gewoon onmogelijk vrolijk doen en veel zeggen. Daar voelde ze zich veel te schuldig voor. Haar ouders waren dood en zij was lekker vrolijk aan het doen. Haar vader had het haar nooit verweten. Hij had met een longembolie in het ziekenhuis gelegen en zij was op uitstap gegaan, op aanraden van haar moeder. Ze vonden het noodzakelijk dat Fear steun vond bij haar vrienden. Het was gewoon niet normaal voor een kind om bij haar ouders te zitten zwoegen. Haar vader was uiteindelijk die nacht van het uitstapje overleden. Dat was nu net de reden waarom Fear zich er zo schuldig over voelde. Haar moeder kwam ze dood tegen toen ze terug thuis was, met een volle doos met cd’s in haar handen, nog van een repetitie die ze gedaan had. Met zingen wou ze beroemd worden, altijd al en nog steeds. Haar moeder vond ook al dat ze goed kon zingen. Ze wou er ook iets mee doen, zodra ze kon en de juiste mensen vond.

Weer terug haar aandacht bij de blondine naast haar, keek ze vriendelijk glimlachend opzij. Met moeite kon ze de muur van zich afzetten en de nep-glimlach behouden. Ze probeerde het masker van vrolijkheid op te zetten die ze altijd al had op kunnen zetten in de buurt van andere mensen en wat haar nu ook met het volle gemak ging lukken. Ze keek naar de blondine. Zij had veel wat Fear niet had. Ze had een prachtig lichaam, veel vrienden en was waarschijnlijk iemand die voor cheerleader speelde. Zij wou geen cheerleader zijn. Zo vrolijk kon ze toch niet zijn en ze kon moeilijk opvatten dat iemand haar zou commanderen om enkele pasjes te doen die naar haar doen veel te sexy en om sex vragend waren. Nee, dat wou ze niet hebben. Trouwens, cheerleaders werden als godinnen beschouwd. Eigenlijk vergaten mensen soms dat cheerleaders gewoon meisjes waren die toevallig in die wereld terecht waren gekomen. Nee, voor Fear zou dit niks zijn. Helemaal, helemaal, helemaal niks. Ze keek naar de blondine en probeerde iets meer op te brengen dan een begroeting. Vroeger was ze echt heel erg gesteld op nieuwe mensen en nu wou ze er liever afstand van nemen dan dat ze er vrienden mee wou worden. Maar zonder vrienden zou ze deze school misschien niet altijd vrolijk door komen. Fear had trouwens niet meteen een oordeel klaar over uiterlijk of innerlijk. Ze liet het haar altijd overkomen, maar had soms wel een gevoel over hoe die persoon kon zijn, want meestal ook waar leek te zijn. Haar moeder vond het meer een gave dan iets anders en Fear had er altijd rustig om gelachen. Fear keek naar de blondine. ‘Mijn naam is Fear. Hoe heet jij?’ vroeg ze, om het meisje niet het gevoel te geven dat ze haar liever niet wou spreken. Eigenlijk loog ze. Ze vond het wel leuk dat het meisje hier was. Ook al had ze dat cheerleaderspakje aan, Fear vond haar niet bitch-achtig uitzien, nee, helemaal niet. Ze keek naar het meisje en wachtte af of die haar naam zou zeggen, bekritiserend naar haar natte uiterlijk zou kijken of gewoon zou lachen en weg zou lopen. Of misschien meteen vrolijk terug doen. Het kon allemaal.

Jacky vond het coole water over haar heen helemaal niet erg. Het was namelijk hartstikke warm, en natuurlijk om dat Aaron haar erin had gegooid. Ze wist wel dat hij het met elk mooi meisje zou doen, maar toch voelde ze zich speciaal bij hem. En anders had ze toch nog genoeg jongens die haar leuk vonden. Zelfs die vieze nerds. Van de zon genietend zei ze hooi tegen het meisje en wachtte tot ze wat terug zei. Het meisje had een schorre stem alsof ze de hele nacht had lopen feesten of veel te vaak en te hard een jell uit gebracht. Ze liet haar blik even op het meisje glijden en probeerde in te prenten wat voor een meisje het was. Een toekomstige populair meisje, waar ze wel de looks voor heeft. Of een grote nerd. Het lag er allemaal aan hoe je je gedroeg, maar goed dat het meisje haar tegen was gekomen, nu kon ze haar leren hoe je geen nerd moet worden. Niet dat je dat expres doet hoewel sommige er echt gewoon om vroegen, maar als nieuweling kan je vaker net de verkeerde keuze maken. Gelukkig heeft zei die nooit gemaakt, maar dat kwam misschien ookwel om dat ze van rijke ouders afkwam, vaak kreeg ze daarom ook nep vrienden, maar dat behield haar er niet van om nieuwe te maken en kijken wat voor vriendschap het werd. Het gezegde je kan beter een paar goede vrienden kan hebben dan 20 half vrienden klopt dan misschien wel een beetje maar het is ook leuk als je in de stad bent altijd mensen die je kent tegen te komen. Het meisje stelde zich even later voor als Fear. Een aparte naam maar niet lelijk . Maar de betekenis was anders Angst, waarom hadden haar ouders haar Angst genoemd? Wat was daar het verhaal achter, Jacky's nieuwsgierigheid kwam omhoog borrelen. Snel zette ze haar gedachten op iets anders anders zouden er dadelijk vragen uitfloepen die niet gesteld horen te worden bij een eerste ontmoeting. "Ik ben Jacky, nou ja eigenlijk Jaqelien, maar iedereen noemt me Jacky omdat ik dat een mooiere naam vind, Dus noem me maar Jacky."zei ze Enthousiast en met een gemeende glimlach op haar gezicht. "Oja nog sorry dat ik je nat maakte, ben je nieuw hier" zie Jacky er in een rap tempo achteraan, ze kon wel een gesprek op gang houden. En waarom ze vroeg als ze nieuw was, als Cheerleader ken je hier bijna elke student kwa gezicht wel, maar dit meisje heeft ze nog nooit gezien .

Fear keek opzij en sloeg haar ogen heel even neer. Ze wou net te veel oogcontact maken. Ze wou niet te bekend zijn in Monica High. Maar dat zou toch op de een of andere manier wel gebeuren. Ze had geen idee hoe ze zich hier moest gedragen. Ze moest zichzelf zijn, maar ze was al een tijdje zichzelf niet meer. Ze wist de betekenis van zichzelf zijn maar amper. Ze kon het onmogelijk weer veranderen, zoals ze had gedaan na haar vaders dood. Toen was haar moeder er nog om haar op te vangen, maar die was nu ook weg. Misschien was voor zichzelf opkomen nog wel het grootste probleem. Soms kwam ze iets tè scherp voor zichzelf op. Sinds dat haar moeder overleden was, kon ze niet zo goed tegen starende blikken, maar zei er niet altijd wat van. Alleen als ze vervelend tegen haar begonnen te doen, dan beet ze soms van zich af. Voor haar moeder overleed, kon zich helemaal niet voor haarzelf opkomen. Haar moeder had moeite gedaan om het haar tel leren dat ze het wel kon en nu kon ze het ook, maar ze moest altijd moeite doen om meer en meer bij te leren. Ze keek naar Jacky. De vraag kwam half verwacht, maar of Fear die nou echt wou beantwoorden…? Ze probeerde haar blik neutraal te antwoorden, terwijl ze in razendsnelle tempo een antwoord bedacht. ‘Ja, ik ben nieuw,’ zei ze maar, om Jacky tevreden te stellen. Het was een kort antwoord op haar vraag, ook al zou Fear geen idee hebben hoe je lang op zo’n vraag zou kunnen antwoorden. Ja, door meteen de reden te vertellen waarom je hier was, maar Fear wou de reden niet vertellen. Ze had niet zo’n zin in medelijdende blikken. Die had ze al vaak genoeg gekregen en het werkte om de een of andere reden toch altijd op haar zenuwen. Ze keek naar Jacky en grijnsde vriendelijk naar het meisje, hopend dat Jacky verder geen vragen ging stellen. Het was een populair meisje en bovendien een cheerleader. Ze deed zo vrolijk, dus haar hobby paste in elk geval wel bij haar. Dat was de reden waarom Fear nooit cheerleader werd. Altijd dat vrolijke gedoe. En je moest er proberen bij te horen door allemaal crèmes en puistenmiddeltjes te gaan gebruiken. Nee, dat was helemaal niks voor haar. Zij wou nooit, maar dan ook nooit een cheerleader worden.

Fear keek naar Jacky, proberend een vraag te stellen waardoor Jacky zo goed mogelijk afgeleid werd om haar nieuwsgierigheid niet te veel op Fear te stellen. Maar als ze een vraag stelde, dan was het onherroepelijk dat Jacky een vraag terugstelde. Dat wou ze niet. Nou ja… Over haar leeftijd iets kwijtraken was niet zo erg, maar als ze een vraag ging stellen over haar leeftijd, dan was de kans groot dat Jacky’s nieuwsgierig meer geprikkeld werd om ook een vraag over haar geschiedenis te vragen. Fear kon moeilijk liegen, dus dat was ook een probleem. Ze keek naar Jacky. Hoe kon ze het meisje nu genoeg afleiden? Ineens schoot een oplossing in haar hoofd. ‘Heb je zin om me vanavond een beetje door het stadscentrum te rondleiden hier? Ik ken namelijk nog geen enkele plek hier en ik zou het wel graag willen weten, om mijn weekends door te brengen,’ zei ze en ze hoopte dat het goed genoeg was om Jacky enthousiast te maken. ‘Wil je me er een beetje over vertellen?’ vroeg ze, om nu helemaal de aandacht van persoonlijke vragen te stelen. Ze wou niet dat er een persoonlijke vraag kwam. Ze keek naar Jacky en deed net alsof ze geïnteresseerd was. Als ze makkelijk een muur kon opstellen, dat kon ze ook heel gemakkelijk net alsof doen dat het niet erg vond dat er iemand met haar praten. Ze wou sinds de dood van haar moeder zo weinig contact mogelijk, ook al had ze iedereen voor de gek gehouden dat ze zoveel mogelijk wou. Haar moeder wou dat ze zo dacht en zich gedroeg. Het was de wens van haar moeder. Ze wou zich er wel aan toepassen, maar het was moeilijker dan ze dacht. Ze keek naar Jacky en probeerde zo vriendelijk, blij en geïnteresseerd mogelijk te krijgen. Als Jacky dadelijk begon over nerds of zo, nou, dan was zij dus echt weg. Ze kon er niet tegen als populaire mensen veel kritiek hadden over minder populaire mensen. Daar had ze echt een hekel aan. Haar moeder was vroeger ook veel gepest door haar collega’s, omdat ze toen zwanger was. Belachelijk. Iedereen was hoe hij was en dat moest geaccepteerd worden, niet dan?

Emble liep de school uit. Ze ging op een bankje zitten. en begon haar huis werk te maken. Een hardcore nummer denderde in haar oren via haar ipod. Het was een warme dag. Na een tijdje huiswerk maken zag ze Aaron smith. Emble zuchte. Al dat gezwijmel voor een lelijke achterbakse jongen. Ze ging veder met haar huiswerk. Ze zag dat Aaron smith weg liep. Emble lachte en schudden haar hooft, bij het zien bij het natte meisje. Wat heeft iedereen met Aaron smith ??!!

Emble liep naar de meisjes. 'Hey Fear' Zei Emble. Fear zat in haar klas. En dat andere meisje was van het cheer team. Ze ging er bij zitten en keek naar het blonde natten meisje. 'Fear, kan je me morgen helpen met het huiswerk?' Vroeg Emble. Ze keek even de lucht ij waar de zon fel scheen. Er waren een paar wolkjes in de lucht. De bomen bewogen zachtjes heen en weer, met het kleine beetjke wind die er stond.

Fear vroeg haar als ze haar eens wegwijs zou kunnen maken in de stad, en het liefst vandaag nog. "Uhhm, is goed, kan je me meteen helpen om een kledingstuk te zoeken voor morgen avond feest van l8 nights" zei ze met een glimlach. Ze vond het echt gaaf dat ze op de gastenlijst stond, ze had het ene kant wel verwacht ze was immers een cheerleader maar dat betekende niet dat ze niet zomaar werd uitgenodigd, zelfs voor een cheer was het af en toe hard werken om populair te worden. "De stad heeft echt geweldige winkels en natuurlijk stapgelegenheid" zei ze met een glimlach. Ze staarde even afwezig voor haar zich uit toen ze Aaron met een ander meisje zag, ze zuchtte even maar keek daarna weer net zo vrolijk als eerst. Haar gezicht betrok een beetje toen ze een meisje zag aan komen met dikke hardcore op, dat was takke herrie in haar oren maar ieder haar eigen smaak. Ze luisterde naar het meisje die Fear als huiswerk hulp vroeg. "Emble, toch" vroeg Jacky met een klein glimlachje toen de 2 uit waren gepraat. Ze kenden Emble wel een van die ja soort Emo's die ook met Vince om gingen -waarvan ze overgens niet wist als hij ook Emo was en hoe het tussen Eloisa en hem zat, ook ging het gerucht dat hij een junk was-.

"Emble, toch" vroeg Jacky. Emble knikte. Toen schoot het weer te binnen hoe het meisje, Mischien, heten. 'Jacky toch?' Vroeg Emble. Normaal was ze nooit in contact gekomen met Jacky. Nou ja Fear kende haar. Cheerleader zijn... bah niets voor haar. Ze snapte niet wat sommige mensen in het populaire gedoe wilde. Nou ja niet iedereen was zo als zei zelf. Emble glimlachte even naar Fear. Ze stopte haar huiswerk boek in haar tas, en keek vooruit. Ze zag Daphne lopen, die was sins kort ook emo. Ze was geaccepteert in de groep. Wat Emble wel verbazend vond. In een week was ze helemaal verandert. Van het lieve onschudige meisje naar dit...

(makelijk over je eigen account praten weet je wat van :p )