|| Meet my friend again ||

Rustig in de spiegel kijkend en daarbij proberend om haar adem onder controle te houden, probeerde Savannah het laatste beetje zwart onder haar ogen weg te vegen. Dat het uit was met Kenneth, dat nu al een paar maanden, deed haar nog altijd veel pijn, ook al had ze het wel moeten zien aankomen. Ze had nog niet echt naar andere jongens gekeken, had hier ook niet echt de kracht voor gehad, maar het ging elke dag een beetje beter.
Hoeveel maanden waren er nu verstreken sinds dat het uit was? Vier? Vijf? Ze wist het niet. Het enige wat ze deed, was zich flink op haar schoolwerk focussen en de rest achter zich laten, maar ze wou dit niet langer doen. Misschien kon ze beter opstap gaan en iemand tegenkomen, iemand die ze misschien al even niet meer gesproken had. Selena, of misschien wel Emilie, het aardige meisje waarmee ze gepraat had en die ook met liefdesproblemen gezeten had. Hoe zou het nu met haar gaan?
Ja, oké, nu was ze buiten, nu was er geen weg terug meer. Ze zou en moest naar het Topanga State Park gaan om weer tot zichzelf te komen. Daar had ze Nick ontmoet. Met hem was ze samen gaan joggen en hem had ze over haar problemen verteld. Het was een leuke herinnering dat hier ook mensen waren die echt om haar gaven. En dan had ze nog Jimmy, met wie ze ruzie had gehad, maar het uiteindelijk ook weer goed gemaakt had. Ze had hier zoveel mensen om zich heen, maar toch kon ze Kenneth niet uit haar hoofd houden.
Praten erover? Haar niet gezien! Nee, over dat soort onzin hield ze haar mond. Dat kon ze nu wel zo stoer denken, maar ze hoefde alleen maar een glimp van de jongen op te vangen of ze zou weer aan het huilen zijn. Ze sliep nu in elk geval in haar eentje op een kamer, met niemand erbij. Ze zou gek worden als ze met iemand op de kamer zou slapen, tenzij het met iemand was waarmee ze wel goed kon opschieten.
Het rustige groen van het Topanga State Park werkte verrassend rustgevend op haar. Ze had nieuwe mascara opgedaan, zodat er niks meer van die krokodillentranen zichtbaar was. Ze had haar kapsel iets anders laten knippen. Nu viel het mooi golvend langs haar gezicht, maar ook viel nu nog maar een deeltje van een bles in haar gezicht. Om een bril te voorkomen, had ze kristalblauwe lenzen in haar ogen gedaan, alleen waren die dingen verschrikkelijk irritant.
Toen ze een bankje tegenkwam, ging Savannah rustig zitten en wreef over haar wang. Genietend door al dat groen, sloot ze haar ogen even, waardoor ze niet opmerkte dat er nog iemand in de buurt was.

- Esther :3 -

Al een tijdje had ze in de gaten, naarmate ze al lang buiten liep in de kou gehuld door een zwart vest en capuchon over haar hoofd heen met haar handen in haar zakken, dat ze achtervolgd werd door een medeleerling van school. Hoewel ze degene niet herkende, wist ze wel zeker dat het voor de schoolkrant was, te zien aan zijn grote rugzak en ongure blik. Ze was dan niet zo'n nerd die achter computers zat, maar achterlijk was ze niet dat in die rugzak van hem een scherpgestelde camera in verborgen zat. Alleen maar om één shot van haar te maken zodra ze een blunder maakte, waardoor ze waarschijnlijk van school geschorst zou worden. Esther wist dat Die Hard al een tijd bestond en niet altijd zo'n goede indruk achterliet en ook geen goede reputatie had, maar mettertijd waren er meerdere leerlingen gekomen die het ook maar hadden gedurfd om de studentenvereniging te stoppen. Al had de directeur hen continue geweigerd, waar ze best blij om was ondanks haar kwetsbare rothumeur de laatste tijd, omdat er volgens hem niets met de club mis was en ook geen harde bewijzen hadden om te stoppen.
Nogmaals sloeg ze een hoek om. Ze was bijna de gehele achterbuurt van South Central doorgelopen, om daar eventueel te kunnen schuilen in haar eigen clubhuis maar wist dat dat geen plan was geweest omdat die ook onderhand wel bekend was geraakt op school, en liep nu richting het Topanga State Park om hem hopelijk daar in de grootte van het park kwijt te raken. Ze had het er niet zo op, die stalkers en bovendien wekten ze alleen maar onrust bij haar op. Voordat ze de entree had gemaakt richting het park, was ze begonnen met rennen zodat ze hem hopelijk gemakkelijker kwijt kon raken. Maar tevergeefs was het na enkele minuten niet zinvol, waardoor ze het maar op lopen begaf doordat ze al vermoeid raakte vanwege het feit dat ze al weinig energie had vandaag.
Het liefste draaide ze zich nu om, liep dreigend op hem af en stak zijn mes op meerdere plaatsen in zijn lichaam totdat hij zich niet meer voort kon planten. Oh, dat was een perfect idee. Ze riskeerde hiermee wel haar leven, maar zolang ze maar die camera uit zijn tas wist te rukken en eventueel wat schade wist aan te richten bij de jongen, was het al genoeg voor haar doen. Maar eerst moest ze een veilige plek zien te vinden, iets van een schaduw voordat andere mensen ook maar konden zien wat ze aan het aanrichten was. Vlak bij een bankje liep ze al wat langzamer en eenmaal bij het bankje stond ze stil. Doordat haar capuchon nog ver over haar hoofd getrokken was, had ze niet zicht op het meisje wat daar op het bankje zat en had ze alleen maar oog voor de jongen. ''Hè. Kom hier.'' Beval ze hem, met een lichte grijns op haar gezicht, die niet zichtbaar was doordat haar gezicht in duisternis gehuld was door het vest. Toen de jongen dan ook haar aanbod aantrekkelijk genoeg vond om bij haar te komen, zonder enige angst te tonen en hij dan ook eenmaal bij haar stil stond, wist ze binnen een seconde te handelen, haar mes te trekken, die eenmaal tussen zijn ribben te steken waardoor hij afgeleid was en zij zijn tas gauw genoeg kon openritsen om de camera eruit te jatten. Toen ze die eenmaal in haar handen trillerig vast hield en het mes dreigend nog steeds op hem richtte, zakte hij bijna in elkaar maar wist op tijd nog te vluchten. Ze had hem niet op een schadelijke plek geraakt, totaal de andere kant van waar zijn hart zat dus dat kon ook weinig kwaad. Zolang hij maar slim genoeg was om zijn hand stevig op die diepe wond te houden, zodat hij weinig bloed kon verliezen.
Wanneer hij uiteindelijk uit het zicht was, voelde ze zich wat opgeluchter dan dat ze net had gedaan. Als klap op de vuurpijl begon het vlak daarna ook nog eens te stortregenen ook, waardoor ze gauw naar het bankje rende zodat ze droog onder de bomen zat. Door het kleine beetje regen wat al op haar gevallen was, was het bloed al van haar hand en lemmet van haar mes weggespoeld. Esther zuchtte en haalde daarna de capuchon van haar hoofd af, waardoor haar gezicht zichtbaar werd en ze haar mes vervolgens veilig opborg waar hij hoorde.
Ze trilde gelukkig al wat minder, waardoor ze zich op de camera stelde die ze nog steeds in haar handen vast hield en bedacht zich toen hoe verleidelijk het was om even te checken wat er allemaal voor onzin geschoten stond op het apparaat. Waarna ze hem dan ook aanzette en op zoek naar de galerij, zonder op te merken dat er een oude vriendin vlak naast zich op het bankje bevond.

Rustig keek Savannah op en wat er toen gebeurde, leek haar gewoon onwerkelijk. Een meisje – tenminste, ze vermoedde dat het een meisje was – stak een jongen tussen zijn ribben en pikte iets uit zijn rugzak. Savannah wou opstaan en de jongen gaan helpen, maar hij rende al weg. Met trillende benen keek Savannah naar het meisje. Ze had niet gedacht dat er hier echt mensen waren die anderen neerstaken, gewoon om iets te stelen, maar ze zou haar mond er wel over opendoen, het kon haar niet schelen wat ze riskeerde.
Moediger dan ze eigenlijk in eerste instantie was, stond Savannah op en liep richting het meisje. Met een simpele draai kwam ze voor het meisje te staan en pakte die haar schouders beet, waarna ze haar flink door elkaar schudde en haar met blauwkleurige ogen bekeek. Nou ja, eigenlijk waren ze kristalblauw, maar dat maakte nu even niet uit. Het probleem stond nu duidelijk voor haar en dat was het meisje. Savannah was ergens wel benieuwd naar wie ze was en of ze meerdere mensen al neergestoken had. Ze had iets gehoord over een of andere vereniging, maar verder wist ze er ook niet veel van.
‘Hé, ben jij nu helemaal belazerd! Straks haalt hij het ziekenhuis niet en heb jij een moord op je geweten. Of vind je het soms normaal om mensen neer te…’ Haar ademhaling en haar stem stokte toen ze Esther in het gezicht herkende. Nee, dit was niet Esther. Dit was echt niet het meisje die ze op die regenachtige dag ontmoet had en waarmee ze gezellig samen was gaan drinken bij een of ander café, waar ze zo hard mee opgeschoten had.
‘Esther,’ fluisterde ze zachtjes en ze deed een stap achteruit. Als door een wesp gestoken keek Savannah haar aan. Hoe kon ze? Hoe kon ze iemand zomaar neersteken en daarna een camera pikken? Savannah was soms ook wel eens boos, maar ze zou het nooit over haar hart krijgen om daarom iemand neer te steken. Ze wist niet eens zeker of Esther soms problemen had met zichzelf en het daarom deed. Eigenlijk was het lang geleden dat ze Esther nog gezien had, maar het leek haar een goed moment voor een goed gesprek.
‘Es, waarom doe je zoiets?’ fluisterde ze haar oude vriendin toe. Ze wist niet of ze met deze daden wel nog langer vrienden wou blijven. Ze wist überhaupt niet eens of hun vriendschap door de lange afwezigheid al niet gewoon verpest was, maar ze wou wel weten waarom Esther zo deed.

- Kom ik met mijn flutpost. Omg, die had ik niet zien aankomen, Es xD -

Haar aandacht ging zover uit naar die camera, dat ze de brunette vanuit haar ooghoeken totaal niet had zien aankomen en dus zich ook niet had kunnen verweren tegen de aanval die ze richtte door haar bij haar schouders beet te pakken en heen en weer te schudden, met daarbij een harde preek die zelfs haar verwarde. Wat had die meid er nou mee te maken? Of zeker een kontenlikker van de jongen van net. Nou, als dat zo was, dan kon ze de hel in. De beauty, aka huppelkutje, was zich er zeker niet van bewust dat ze nu in de stortregen stond, zich uit te sloven om een beetje de Die Hard leidster wat belachelijks duidelijk te maken wat nergens op sloeg. Heel lang sprak de stem van het meisje niet, en had zij de mogelijkheid om haar mond open te trekken en het meisje voor haar harses te slaan. ''Wat? Maak je zin dan af, slet. WAT?!'' Begon ze luidkeels tegen haar te schreeuwen in haar gezicht, het boeide haar niet dat er een oud stelletje hard voorbij liep met hun jassen over hun hoofd als bescherming tegen het water wat met bakken uit de lucht viel. Haar gezicht stond al wat meer op onweer en dat betekende niet veel goeds, buiten dat was ze ook totaal niet meer goedgehumeurd meer. Fijn. Voordat ze ook maar haar vuisten kon ballen en uit kon halen, hoorde ze het meisje iets zachter fluisteren, wat ze nauwelijks verstond door het harde getik van de regen op het stenen pad. De zin die het meisje daarna uitbracht, verstond ze daarentegen wel en hoorde ze dat het meisje haar naam kon. Ja, boeiend? ''Gaat dat jou wat aan? What the fuck man, laat me met rust.'' Ze kon het meisje niet eens en het kon haar ook vrij weinig schelen wat andere mensen van haar vonden, vooral aandachtige sletjes niet. Ze rukte zich los uit de greep van de brunette en wou net verder gaan lopen, totdat ze de ogen van de meid opmerkte en zag dat die niet normaal blauw waren. Of tenminste, ietwat verkleurt doordat er een andere kleur achter schuil ging. Ergens leek ze het te herkennen, maar kon zich niks herinneren. Verward fronste ze haar wenkbrauwen en de neiging die ze net had om weg te lopen was plotseling helemaal verdwenen, vreemd genoeg. Net toen ze de moed wou opgeven en dat dus ook daadwerkelijk wou gaan doen, kwam er een naam in haar hoofd op die meteen duidelijk weergaf wie het meisje was. ''Savannah?'' Zei ze al harder dan dat het meisje net gefluisterd had, terwijl ze haar misschien ietwat hard aan haar arm meetrok richting het bankje om niet verder nat gespat te worden. Eenmaal daar maakte ze van haar haren een paardenstaart om haar haren uit te wringen. ''Ben jij dat?'' Vroeg ze aandachtig toen ze klaar was en alweer dichterbij kwam staan om haar van top tot teen te bekijken. ''Ben jij dat echt? Wat heb ik jou niet lang gezien..'' Merkte ze daarna op, lichtelijk verbijsterd door het feit dat ze haar echt lang niet meer had gezien. Ze was al bang geworden dat ze haar kwijt geraakt was. ''Je bent veranderd.. ofnee, ik ben veranderd. Nee, nee.. wij beiden zijn veranderd!'' Ze hakkelde wat over haar woorden heen, omdat ze door verwarring even geen logische zinnen kon maken.

-I don't care, mijnes is nu ook wat korter.. is altijd zo met beginpost, wel lang! xD

De woorden van Esther kwamen hard aan. Jeetje. Die was wel anders toen ze elkaar vroeger kenden. Ze was zo te zien erg veranderd en eigenlijk kon Savannah het haar niet kwalijk nemen. Bovendien was het niet de taal dat haar zo verwarde van Esther, maar eerder de blikken die ze trok. Ook haar uiterlijk leek een beetje veranderd te zijn, maar misschien kwam dat ook wel omdat ze elkaar allang niet meer gezien hadden en Esther haar rode, lange, golvende haar zat was geworden en er gewoon een stijlstang doorheen gehaald had. In ieder geval deed het wel pijn dat er zo tegen haar gesproken werd, maar alsnog werd Savannah niet boos. De keren dat Savannah echt boos werd, waren uniek, aangezien Savannah haar eigen problemen opzijschoof en mensen altijd zo positief wilde bekijken en daarbij hun fouten ook wilde vergeten.
‘Ik jou ook niet! En we zijn beiden veranderd, aan de situatie van daarnet te zien,’ zei Savannah en ze probeerde het beeld van Esther die een jongen neerstak zover mogelijk in haar hoofd weg te duwen. Esther was toch niet veranderd in een leugenaar? In een moordenares? In een stelend meisje? Nee, vast niet. Misschien had ze wel gewoon haar dag niet. Hmm… Als Savannah haar dag niet had, ging zij toch ook niet zomaar iemand neersteken? Maar Esther moest vast met iets heel ergs zitten, anders zou ze dat toch niet zomaar doen? Waar was de Esther van het vrolijke dagje samen gebleven?
‘Wat was dat nou daarnet, Es?’ vroeg ze al even verward als Esther, terwijl ze de beelden die daarbij kwamen kijken zo ver mogelijk weg probeerde te duwen. Zoveel als het kon, in elk geval. Ze had niet het gevoel dat Esther er echt een goed gevoel bij zou hebben om zo te doen.
‘Wat heeft je toch in zoiets veranderd?’ vroeg Savannah en ze voelde hoe haar haren aan het druppen waren van de regen, maar Savannah interesseerde zich er niet voor. Alles wat haar nu op dit moment interesseerde, was het roodharige meisje voor haar, die blijkbaar een flink aantal slechte veranderingen opgelopen had. Hopelijk kon ze Esther helpen. Haar uit die hel sleuren. Oftewel trok ze gewoon snel conclusies, was Esther bevriend met een of andere vereniging die zo hard waren en vond ze iemand neersteken de normaalste zaak van de wereld. Onzin!

- Lekker naïef is Savannah weer hoor ;D -

Hoewel ze merkte dat Savannah wel een duidelijker beeld van haar wou hebben van het feit dat wat net was gemerkt, kon ze het niet laten om haar veranderde ik aan de kant te schuiven en vriendelijk tegen haar te zijn, nee integendeel zelfs. ''Dat heb je net toch zelf gezien?!'' Snauwde ze in haar richting toen ze vroeg wat er nou net was gebeurd. Ze streelde nog eventjes door haar nu donkerrode, natte haren heen zodat het wat meer normaal en terug in styl zou vallen en niet aan elkaar zou plakken. Ze zuchtte toen ze vroeg wat haar in 'zoiets' had veranderd. Jezus, alsof ze nu een monster was of iets dergelijks. Voor kort wendde ze haar blik af, maar keek toen terug naar de brunette. Even had ze het idee dat ze gek werd en dat ze van woede haar handen om de meid haar keel wou sluiten, maar gelukkig voor haar speelde dat fragment enkel en alleen maar in haar hoofd af en was het dus geen realiteit.
''Hmpf.'' Was het enige wat ze voor nu kon bedenken. ''Als je het nog niet wist, Die Hard is hetgeen wat me nu bezig houd. Niet dat belachelijke gedoe van jullie huppelkutjes.'' Zei ze, terwijl ze haar diep in haar ogen keek met haar eigen emotieloze, lichte ogen. Hoewel de meid dan wel kleurige lenzen in had, waren de zwarte pupillen nog altijd hetzelfde gebleven en kon ze daar nog altijd in kijken.
''Je maakt mij dan wel verdomme belachelijk met je gezeik, maar waar mag jij al die tijd dan wel niet gebleven zijn?!'' Schreeuwde ze ietwat luider dan net en kwam wat dichterbij op het bankje terwijl ze het vat van haar mes al beetnam in het zak van haar jack. Maar toen ze opnieuw haar ogen vond, wist ze haarzelf wat te bedaren.

-Niet lang, sorry :$