When we meet again~

Auto's raasde langs hem heen, mensen probeerde hem te verdringen en om ver te lopen. Zo als gewoonlijk was het hier weer een drukte van jawel, ondanks dat het niet eens zaterdag was. Hij vroeg zich af waar al die mensen vandaan kwamen, of nog beter, wat ze hier allemaal deden? Hoe konden zo veel mensen toch op een en dezelfde tijd bij elkaar komen? Het bleef voor hem een raadsel, al brak 'ie er zijn hoofd niet over. Hij had wel betere dingen te doen. Drew stond stil bij een van de vele etalages van de winkels hier i het stadscentrum. In zijn spiegelbeeld zag hij een lange jongeman met krullend haar en een klein sikje. Hij had de kap van zijn paarse vest over zijn hoofd getrokken om zodoende wat minder aandacht op zich te vestigen. Met een rechte rug en zijn handen in de zakken van zijn vest bestudeerde hij spiegelbeeld. Gisteravond was hij aangekomen hier. Nog voordat 'ie zijn tas had uitgepakt was Drew al de stad in gegaan. Eigenlijk zocht hij hier helemaal niets, maar het werkte op een of andere manier rustgevend. Drew was naar Monica gekomen met een speciale reden en om niet zo snel herkend te worden had 'ie zich laten registreren onder zijn tweede naam; Bryte. Toch noemde hij zichzelf gewoon Drew, dat was immers zijn echte naam.
Verveeld slenterde hij door de straten heen, bekeek wat dingen in de etalages en deed ondertussen zijn muziek weer in. Zijn leven was redelijk saai geworden, maar veel kon 'ie er niet aan veranderen. Nogmaals stond hij stil bij een etalage, ditmaal gevuld met sportschoenen. Drew liet zijn blik over zijn eigen afgetrapte gympies gaan en zuchtte. Eigenlijk was het wel eens tijd voor een paar nieuwe, maar veel zin om geld uit te geven aan nieuwe schoenen had 'ie niet. Dus liet hij de schoenen links liggen en liep weer verder.
Verdiept in zijn muziek en verveeld als altijd kocht hij een ijsje en ging op een bankje zitten. Rustig bekeek hij de mensen die langs hem liepen. Er waren zo veel verschillende mensen hier. Zakenlui, toeristen, buitenlanders, dagjesmensen, koopjesjagers. En iedereen zag er anders uit. Ze liepen op hun eigen manier, kletste wat, aten wat. De zakenlui liepen met aktetassen iedereen omver om zo snel mogelijk bij een belangrijke afspraak te komen of gewoon op tijd op het werk te zijn. Drew at kalm zijn ijsje op, terwijl hij achteruit leunde tegen het bankje en zijn ogen sloot. Even een momentje voor zichzelf. Even rust.

[&Danyal]

Danyal had zijn uniform al aan. Het was een stom, grijs T-shirt met het logo van de winkel op zijn rug. Daaronder droeg hij een baggy spijkerbroek en sneakers, van Nike. Hij stopte droogjes weer een paar schoenen in een doos en propte ze in de kast. Toen hij er weer uit kwam - haha, uit de kast komen - ging hij rustig langs de winkel lopen en vroeg enkele mensen of hij hun kon helpen. "Ja, heeft u deze in maat 42?" vroeg de vrouw en hij knikte, zei dat ze dat inderdaad hadden, de kast in liep, schoenen pakte, terug liep en de dingen voor haar hield. "Probeer ze maar."
\Eenmaal gelukt liep de vrouw even op en neer door de winkel en kwam dus weer terug op haar plek. Ze stelde vast dat ze perfect waren en Danyal knikte even. "Ze staan je goed," loog hij, in de hoop die dingen te verkopen. Haar ogen glinsterde en hij wist meteen dat ze verkocht waren. Ze liep naar de kassa waar zijn collega haar verder hielp. Hij knikte even naar haar en draaide zich om. Hij liep om een muurtje heen en kwam in de etalage, waar hij zijn rug naar de menigte toekeerde en voorover boog, om een paar schoenen om te ruilen. Hij draaide zich om en zag net een bekend gezicht wegdraaien. Even stopte alles, maar al snel rende hij de andere kant op, weer naar de kast. Hij jogde erin en legde de schoenen die hij zojuist had omgewisseld in kast drie, voordat hij er weer uit kwam en naar een van zijn collega's toe liep. "Een moment. Kun je even voor me coveren? Als ze ernaar vraagt, heb ik iets op mijn uniform gemorst en probeer ik het eruit te halen. Goed?" vroeg hij en de jongen knikte dat dat wel goed zat, waarna hij naar buiten liep. Hij rende achter het gestalte aan - nou ja, het was meer joggen dan rennen - en stopte op zo'n vijf meter afstand. Hij leunde iets naar links en naar beneden, om het gezicht te zien. Ja.
"Dreeeeeew!" riep hij uitgelaten en en rende op de jongen af, voordat hij zijn handen op de jongen zijn wangen plaatste en hem zoende. Door die hele actie had hij z'n ijsje uit z'n hand geslagen, maar ja. Uiteindelijk liet hij los en trok hij zijn handen terug en deed deze in zijn zakken. Ze werden nogal aangestaard, maar het boeide hem niet. Al gauw liepen de mensen weer verder; gelukkig. "... Hoi."

Zijn ogen waren nog gesloten terwijl hij blindelings met zijn hand in zijn zak deed om zijn muziek wat harder te zetten. Dit was een zalig nummer om bij weg te dromen, wel is waar een soundtrack, maar boeiend. Niet alle muziek hoefde vocaal te zijn, ook instrumentaal kon het mooi zijn. Tenminste, dat vond hij. Hij zakte lekker onderuit en at ondertussen van zijn ijsje. Om hem heen gebeurde toch niet veel. Al was het wel een stuk drukker dan dat hij was gewent. In zijn eigen dorpje was het een stuk rustiger, iedereen kon iedereen en je kon met moeite iets geheim houden. Dat was vooral voor hem lastig geweest, maar hij is er uiteindelijk toch in geslaagd. Een glimlach stond op zijn gezicht terwijl hij met gesloten ogen in de zon zat. Het was een heerlijke dag vandaag, ondanks dat hij nog altijd iets miste.
Drew ging overeind zitten en opende zijn ogen. Hij ging met zijn ene hand over zijn gezicht heen en had kalm van zijn ijsje, terwijl hij naar de mensen staarde. Altijd een van zijn leukste dingen geweest, kijken naar de verschillende mensen. Hij kon uren lang op een bankje zitten, gewoon om mensen te spotten en sommige zelfs heel hard uit te lachen. Gewoon omdat het leuk was om mensen voor schut te zien lopen. Hij grinnikte even en nam nog een hap van zijn ijsje. Hij stond op en strekte zijn benen, de bloedsomloop van zijn rechterbeen was stilgezet waardoor die was gaan slapen. Hij liep een rondje om de bank heen en zorgde ervoor dat zijn been weer wakker werd, wat gevolgd ging met een hevige tinteling. Drew klemde zijn kaken op elkaar en toen het irriterende gevoel wegtrok ging hij weer zitten. Hij nam een paar happen van zijn ijsje en legde zichzelf weer onderuit.
Drew keek vreemd op toen iemand zijn naam riep. Hij zag een jongen op hem afrennen en van verbazing kon hij zo snel niets zeggen. Toen hij eindelijk zijn tong had terug gevonden en iets wilde zeggen werd hij al vast gepakt en gezoend. Zonder er echt bij na te denken beantwoorde hij de zoen en merkte amper dat zijn ijsje uit zijn handen was geslagen. Hij keek op, recht in het gezicht van Danyal. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht. "Dat is nou nog eens een opkomst," grinnikte hij. "Hoe is het ermee, Danyal?" vroeg hij daarna. Drew schoof een stukje op en klopte op de bank, als teken dat hij naast hem mocht komen zitten.

"Dat is nou nog eens een opkomst," grinnikte de jongen tegen hem. Danyal lachte even kort voordat de jongen zijn naam sprak terwijl die vroeg hoe het met hem ging. Er werd op de bank geklopt en dus ging Danyal maar naast hem zitten met een brede glimlach rond zijn mond. "Ja, wel goed hoor, ik hoor nu eigenlijk te werken maar toen stond jij voor de etalage. Dus ik moet zo weer terug," legde hij uit, aangezien hij niet heel lang bij Drew kon blijven. Anders kreeg hij problemen met zijn baas. Hij had echter wel een minuutje of vijf en die zou hij gebruiken ook. No way dat hij eerder weg ging dan dat. Maar eigenlijk was er een veel belangrijkere vraag dan hoe het met hem ging.
"En met jou? En nog belangrijker, sinds wanneer ben jij in Santa Monica - of Amerika überhaupt?" vroeg hij met een nog altijd veel te brede grijns rond zijn mond. Toen hij van Engeland naar Amerika ging, had hij alles achter gelaten. Inclusief Drew. Ze hadden een gesprek gehad en Drew wou niet mee naar Amerika. Daarmee was hun relatie over en zo. En dan kwam hij nu toch gewoon naar Amerika? Gemeen.
Hij keek even droogjes naar het half aangevreten ijsje dat op de grond lag. Het stond nogal rommelig, maar wat deed je eraan? Gelukkig was het voor het merendeel opgegeten en dus was het niet geheel zonde van de jongen zijn geld, maar alsnog. Het was trouwens ook al aan het smelten en niet eens zo langzaam. Oeps. Zijn schuld. "Sorry van je ijsje." grinnikte hij droogjes en keek weer terug naar de jongen. Hij krabde even aan zijn wang en keek de jongen weer aan, al verwachtte hij niet dat hij een klap op zijn kop kreeg en er keihard werd geschreeuwd dat hij hem nooit meer wou zien. 'T was ook maar een ijsje.

Danyal ging naast hem zitten, met een brede glimlach rond zijn mond. Blijkbaar waren ze beide even blij om elkaar weer te zien. Zijn eigen bruine ogen gleden over de jongen naast hem heen. Hij was geen steek veranderd sinds ze elkaar voor het laatst hadden gezien. "Ja, wel goed hoor, ik hoor nu eigenlijk te werken maar toen stond jij voor de etalage. Dus ik moet zo weer terug," Drew's ogen spraken boekdelen, waarschijnlijk. Hij had liever niet gehad dat Danyal nu al weer weg ging, maar waarschijnlijk kon er niet veel aan veranderd worden. Niet meer tenminste. Hij moest werken, en zelf moest 'ie zijn kamer maar eens gaan inrichten. Anders dan kwam er ook niet veel meer van. Ach, de tijd dat ze samen konden zijn was toch al genoeg? "En met jou? En nog belangrijker, sinds wanneer ben jij in Santa Monica - of Amerika überhaupt?" Drew dacht even na. "Het gaat prima met me. Ik ben gistermiddag aangekomen hier. Het is wel even wennen zeg. Het is hier een stuk drukker dan dat ik ben gewent, maar ach." Hij kon zich nog goed voor de geest halen hoe hij Danyal achter had moeten laten toen hij naar Santa Monica ging, gewoon omdat hij het vertikte om naar Amerika te gaan. Hij had iets tegen dat land, maar nu had hij zijn plannen veranderd. Waarschijnlijk was het verlies van Danyal, en daarmee het opbreken van hun relatie, toch harder ingeslagen bij hem dan dat 'ie had kunnen voorstellen. "Sorry van je ijsje," Drew keek naast zich op de grond, waar het smeltende ijsje lag. Hij haalde zijn schouders op. "Vergeten en vergeven," zei hij droogjes en grinnikte wat. Het zou hem een worst wezen wat er met dat ijsje gebeurde, nu kon zijn geluk niet meer op aangezien hij weer bij Danyal was. Hij glimlachte en ging weer onderuit gezakt zitten. "Waar werk je trouwens?" vroeg hij kalm.

"Het gaat prima met me," begon Drew zijn verhaal en Danyal glimlachte even kort. Hij had niet gedacht dat het slecht zou gaan met de jongen, maar ja, het boeide hem zelden welk antwoord hij erop kreeg. Als het slecht ging met iemand vroeg hij wel waarom en dat boeide hem wel, maar ja. 'T lag ingewikkeld. "Ik ben gistermiddag aangekomen hier. Het is wel even wennen, zeg. Het is hier een stuk drukker dan dat ik ben gewend, maar ach." vertelde Drew. Dat klopte, het was in Amerika een stuk drukker dan in Maidenhead, dat kleine gehucht. Daar woonde ze eerst, dat was dus in Engeland. Het was een kleine plek waar minder dan tweehonderd mensen hadden gewoond en Santa Monica was een stuk groter dan dat. "Ach, 't is toch Amerika. Heb je je huis al ingericht en zo, of nog niet uitgepakt?" vroeg hij daarna, aangezien hij stiekem wel nieuwsgierig was naar zijn nieuwe huis. Hij had zelf een nogal klein kuthuisje waar hij nauwelijks in zijn eentje in pastte.
"Vergeten en vergeven," zei de jongen droogjes en grinnikte vervolgens. Danyal grinnikte ook even kort en krabde aan zijn wang. "Mooi, ik dacht dat je me op ging eten." zei hij droogjes en keek weer even voor zich uit. De jongen vroeg hem rustig waar hij werkte. Het was een winkel waar hij nog was langs gelopen, die schoenen winkel. "De schoenenwinkel hier om de hoek." legde hij droogjes uit. Ze verkochten er voornamelijk sportschoenen en sneakers, dingen als high tops en adidas-dingen. Hij had zelf maar twee paar schoenen, allebei Nike's. Ze zaten gewoon lekker. Hij had ongeveer zeven vesten, vijf T-shirts en een aantal spijkerbroeken. Dat was niet veel, maar het was genoeg. Zijn ouders stuurde hem minder geld dan eerst.

Eigenlijk was het best vreemd. Vlak nadat Danyal uit zijn leven was vertrokken was hij terug gegaan naar zijn geboortedorp, vlak bij het Bromont Sur Le Lac in Canada. Vanuit daar kon je makkelijk naar Amerika toe gaan, maar toch had hij gewacht. Op iets, of iemand. Geen idee, hij wist zelf niet eens waarop hij had gewacht. Toch had het een aantal weken, misschien zelf een paar maanden, geduurd voordat hij achter Danyal aan naar Amerika kwam. Hij keek op toen hij zijn stem overnieuw hoorde en keek hem rustig aan. "Ach, 't is toch Amerika. Heb je je huis al ingericht en zo, of nog niet uitgepakt?" Met een glimlach schudde Drew zijn hoofd. "Nope, ik heb alles zo neer gegooid en ben de stad in gegaan. Wilde eerst wel een beetje wegwijs worden in dit... mierennest," Ja, daar vond hij het op lijken. Een mierennest, veel te druk, veel te veel mensen. Maar goed, daar zou hij wel aan wennen, over een paar weken zou 'ie het niet eens meer merken. Zo dacht hij er zelf over tenminste. Dan kon hij hier rondlopen zonder hoofdpijn te krijgen van alle smog of de vele geluiden die hem verstoorde. Zijn aandacht gleed weer naar het inmiddels volledig gesmolten ijsje, maar al snel gleden zijn ogen terug naar Danyal. "Mooi, ik dacht dat je me op ging eten." Een sluwe grijns kwam op zijn gezicht. "Misschien doe ik dat nog wel, ooit," zei hij, met een sluwe twinkeling in zijn ogen. Hij grijnsde en keek voor zich uit. Soms was het leven saai, vooral in zijn ogen. De enige lichtpuntjes die hij had, of had gehad, waren verdwenen. Behalve Danyal, die was in zijn leven gebleven. En hij had hem nu terug gevonden. Beter kon het niet worden hier. "De schoenenwinkel hier om de hoek." Dat moest die schoenenwinkel zijn waar hij had lopen kijken. "Ah die winkel met die peperdure schoenen," zei hij met een grijns op zijn gezicht. Natuurlijk wist hij dat niet alle schoenen zo ontiegelijk duur zouden zijn, maar toch.