Just sitting here and sing

Valerie gooide haar tassen op het bed en keek om haar heen. Het was al best laat en ze had niet echt zin om te gaan slapen. Zuchtend pakte ze alles uit en legde het in de kast en wat in de badkamer. Toen ze daar klaar was liep ze weer naar haar bed en liet zich er op vallen. Wat zou ze nou eens gaan doen. Het was te laat om de stad te ontdekken. Valerie baalde dat ze hier heen was gegaan. Ze miste haar vrienden nu al en tja familie had ze niet. Nou ja die had ze wel maar voor haar was het geen familie meer. Haar vrienden waren haar familie leden maar toch liet ze hen achter. Valerie ging weer zitten en staarde door het raam. vervolgens stond ze op pakte de koffer van haar gitaar. Ze klikte hem open en streelde over de hals van de gitaar. Vervolgens haalde ze hem er uit en sloeg een snaar aan. Maar toen ze zich bedacht dat ze ook nog buren had deed ze hem weer in de koffer pakte de handvat en liep de gang in. Op zoek naar een rustig plekje. Uit eindelijk kwam ze bij een trap uit en nieuwsgierig als ze was liep ze naar boven. Eenmaal boven bleef ze even staan om haar ogen aan de duisternis te laten wennen. Vervolgens keek ze om haar heen en glimlachte. De perfecte plek. Valerie liet zich op een kussen zakken en pakte haar gitaar weer. Valerie sloeg weer een snaar aan en sloot kort haar ogen. Door muziek werd ze altijd weer rustig. Of als ze gewoon even aan wat anders wou denken dan deed ze dit ook. Valerie opende haar ogen weer en stemde de gitaar goed. Vervolgens ging ze zich verzitten en sloeg dit keer de juiste snaren aan. Het duurde even maar uit eindelijk begon ze ook te zingen.

How many times will the clock go around?
How many times can my hands hit the ground?
How many coffins before there's a crown?
How far will I fall till the alarm sounds?

How come you love me when I am ugly
Guess I can only hope

Valerie stopte even en draaide nog wat aan de knoppen waarna ze weer een paar snaren aan sloeg om te horen of die nu wel goed stond. Uit eindelijk ging ze verder en sloot ze haar ogen.

No matter the weather there's never a break
Conquer a ladder then slip on a snake
Cried till my river turned into a lake
And I'm wondering now before it's too late

How come you save me when I am angry
Reasons I'll never know

Give me a second go
Don't let me go alone
You saw me at the worst
You caught me falling first
All I wanted to know
Give me a second go

One to five I'm half alive
Six to nine I'm out of line
Ten to twelve I'm not myself
By the millionth time I cry.

Give me a second go
Don't let me go alone
You saw me at the worst
You caught me falling first
All I wanted to know

Give me a second go
Don't let me go alone
You saw me at the worst
You caught me falling first
All I wanted to know
Give me a second go

Give me a second go
Again

Give me a second go
Don't let me go alone


De nummer

Spoiler:

Wat onwennig keek de jongen om zich heen terwijl hij door de gangen slenterde. De knokkels van zijn rechterhand zagen bijna wit omdat hij het handvat van de pot verf nogal hard omklemde. Verf was voor zover hij wist niet illegaal op Santa Monica, maar het was toch redelijk raar om iemand rond te zien lopen met een verfpot in zijn handen. Juist daarom had hij tot ’s avonds laat gewacht, als bijna iedereen al in dromenland was. Snel glipte Matt zijn kamer binnen en zette de verfpot op de grond. Zijn oude kamergenoot was al naar de universiteit, dus daar hoefde hij geen rekening mee te houden. Als er een andere kamergenoot zou komen, had deze pech. Voor nu was het zijn kamer en aangezien hij het hier nogal saai vond, ging hij het maar schilderen. De deur werd zorgvuldig dicht gedaan en een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij de mouwen van zijn hemd opstroopte. Voorzichtig doopte hij de verfborstel in de beige verf en begon op zijn gemak te schilderen. Voordat hij de verf was gaan halen, had hij alles al afgedekt, dus hij moest niet bang zijn dat hij iets vies zou maken. De witte muren kregen een mooi beige kleur, al had hij wel wat geknoeid. Zijn broek en hemd zaten onder de verf en zijn gezicht waarschijnlijk ook, maar dat kon hem op dit moment niet echt deren. Matt had plezier, daar ging het om. Op dit moment was hij nog belange na niet moe, dus kon hij beter bezig blijven totdat hij bijna omviel van vermoeidheid. Na een paar uur had heel de kamer een mooie beige kleur en tevreden met zijn werk ruimde hij alles mooi op. Het plastic zou hij morgen wel in een container ofzo gaan gooien, nu even ontspannen. Met nog altijd diezelfde grijns als in het begin op zijn gezicht, trok hij een nieuwe spijkerbroek en t-shirt uit de kast en trok deze aan. De veeg verf die op zijn gezicht zat helemaal vergetend, liep hij zijn kamer uit, direct door naar het gamecenter om zo naar ‘the roof’ te gaan. Het was gewoon geweldig om ’s nachts naar de sterren te kijken en de wind in je haren te voelen. De jongen bleef even verbaasd staan toen hij muziek hoorde en een kleine frons verscheen op zijn voorhoofd. Hij had er niet op gerekend dat er nog iemand wakker zou zijn, maar gezelschap was nog altijd leuker dan daar alleen te zitten, toch? Voorzichtig duwde hij de deur open en liep het dak op. Natuurlijk viel de deur achter hem weer met een smak dicht en stoorde het meisje waarschijnlijk. Even ging hij met zijn hand door zijn donkerblonde haren en zijn mondhoeken krulden om tot een vrolijke glimlach. “Je zingt mooi.” Meestal was hij wel spontaan, maar alleen zijn bij een meisje was toch iets anders dan in een club zijn met duizenden mensen om je heen. Met een tevreden zucht liet hij zich in een kussen naast het meisje vallen en stak zijn hand uit. “Matt Moore, aangenaam.”

Valerie had niet gemerkt dat er iemand naar boven was gekomen. Ze schrok dan ook op toen de deur dicht knalde. Ze had het gevoel dat ze betrapt was terwijl ze niks had gedaan. Ze beet op haar lip terwijl ze de jongen onderzoekend aan keek. Wat moest hij op dit tijd stip hier. Dat kon hij eerlijk gezegd ook van haar denken. Maar zij had een goeie reden, ze was hier net en kon niet slapen. Dat was helemaal geen goeie reden. Misschien was hij wel een moordenaar. Ze liet haar blik peilend over hem heen gaan en schudde vervolgens haar hoofd. Nee dat was hij vast niet, trouwens waarom dacht ze weer gelijk hier aan? Ze was gewoon gek zo als haar vrienden thuis altijd zeiden. Ze was nou eenmaal gek op het hele fantasy gebeuren. Ze hield van die series nam nou The Vampire Diaries, legend of the seeker en noem maar op. Hoe verzin je zo iets niet dus. Zij zou het dus echt niet kunnen. Valerie had geen idee hoe ze hier op moest reageren. Ze legde de gitaar tegen de zitkussen aan en keek de jongen aan terwijl ze een pluk zwart haar weg streek. "Dankje." Fluisterde ze zachtjes. Ze was totaal niet verlegen maar als men haar muziek beoordeelde wist ze nooit echt hoe ze moest reageren. Natuurlijk was dit geen slechte beoordeling en ondanks dat ze soms wel eens optrede was muziek een deel van haar. En eigenlijk hield ze het liever voor haar zelf maar zij moest ook geld verdienen en ze vond het leuk om te doen. Valerie keek hem onderzoekend aan toen hij naast haar neer plofte en zijn hand uit stak. Zeker geen moordenaar. Valerie nam de hand aan en glimlachte. Mooie naam." Ze liet al snel zijn hand los en keek voor haar uit. Ze keek weer even naar de jongen die Matt bleek te heten en vroeg zich af of ze moest zeggen dat hij een streep op zijn wang had. Waarschijnlijk verf. "Je hebt uh" Valerie gleed met haar hand naar haar wang en wreef met de wijs vinger over de huid. "Verf denk ik op je wang." Al snel legde ze haar hand weer op haar schoot en keek omhoog naar de sterren. Plots realiseerde ze zich dat ze haar naam niet eens had gezegd. "Mijn naam is Valerie Poxleitner." Sprak ze snel terwijl ze hem aan keek.

De grijns op zijn gezicht werd groter toen hij merkte dat het meisje schrok doordat de deur zo hard dicht smakte. Stil zijn was nu niet iets wat hij echt goed kon, daar was hij net iets te onhandig voor. Die onhandigheid maakte hij meestal wel goed met grapjes en die dingen, waardoor niemand het hem echt kwalijk nam dat hij een vaas had gebroken ofzo. Iedereen hield gewoon van hem en het was gewoon niet makkelijk om lang kwaad op hem te blijven. Matt legde zijn hoofd in zijn nek nadat hij zichzelf had voorgesteld en keek naar de sterren. Zou er eigenlijk leven zijn op andere planeten? Er werd veel onderzoek naar gedaan, maar tot nu toe hadden ze nog niet echt iets gevonden. Eigenlijk best wel spijtig, hij verheugde zich wel op een ontmoeting met een alien ofzo. Dat kon nog leuk worden, alleen was het dan maar hopen dat ze dezelfde taal als hem spraken. De stem van het meisje onderbrak zijn rare gedachtengang en glimlachend keek hij haar aan. Die kussens zaten eigenlijk best wel goed, misschien kon hij hier vannacht blijven slapen als het niet regende totdat de verf in zijn kamer opgedroogd was. Dat iemand hem dan 's morgens zou kunnen vinden, maakte hem echt niets uit. Zo erg was het toch niet om iemand te zien slapen? Natuurlijk zou hij zijn kleren aanhouden, anders zou het veel te koud zijn. Wat enthousiast schudde hij haar hand en legde deze naast zich neer toen ze hem losgelaten had. "Mijn moeder had inderdaad smaak ja," antwoordde hij op het compliment. Sommige mensen vonden het raar dat hij altijd kon lachen, in welke situatie dan ook. Matt bekeek gewoon ales van de zonnige kant, zag overal wel iets grappigs in. Snel veegde hij met zijn hand over zijn wang toen het meisje opmerkte dat hij daar nog verf had hangen. Het spul kleefde aan zijn vingers en hij veegde het gewoon aan zijn broek af. Hij had genoeg broeken mee, dus het was niet zo erg als er nog eentje vuil werd. "Jij hebt ook een mooi naam." Het was hem al opgevallen dat Valerie precies wat verlegen was, aangezien ze elke keer wegkeek en maar fluisterde dan praatte. "Je moet niet bang zijn hoor, ik bijt niet." Standaard zinnetje als iemand zich wat verlegen voordeed. "Hoe lang speel je al gitaar?" Matt moest het zelf met een keyboard doen, gitaar had hij nooit leren spelen. Hij genoot wel van de muziek die gitaristen maakte, maar hij had toch een voorkeur voor een keyboard. Daar kon je meer mee dan met een gitaar, al was het best moeilijk om het overal mee naartoe te sleuren.