Kluisje 221, van moi.

Met het sleuteltje van haar kluisje in haar hand bungelend, liep Blake richting haar kluisje. Nummer 221, dat bleek dus haar kluisje te zijn waar ze haar boeken in kon proppen zodat ze niet zoals de bruggers haar nek eraf tilde. Langzaam liep ze langs de rijtjes, en na een tijdje vond ze die van haar. Hij was blauwgekleurd, want er waren ook gele en rode [:3]. Met een luidde zucht zette ze haar handtas op de grond en knielde neer bij het ding. Het deurtje ging open, en al snel wisselde ze wat boeken om. Tsja, het was hier onwijs druk op dit moment maar gelukkig zat zij op een nogal rustig plekje. Tenminste, rustig? Een plek waar het het minst rustig was.
Er stond iemand naast haar die ook druk met haar kluisje bezig was, maar ze deed niet de poging om op te kijken. Eigenlijk kon ze hier nog bijna niemand, in tegenstelling van haar oude school. Daar stond ze bekend als een 'slutty'. Door deze gedachte verliet haar mond een zucht. Ze was verhuist, en naar deze school gekomen. Om haar 'verleden' van zich af te zetten. Niet dat het zo erg was, maar ja.. Slutty? Niet echt de leukste bijnaam die je kon hebben. Maar als ze terug dacht aan die tijd wist ze wel waarom ze zo werd genoemd. Ze was het ook écht eigenlijk, maar dat deed er nu niet meer toe. Nadat ze haar -ontiegelijk zware- boeken weer terug had gestopt in haar kluisje, deed ze het deurtje dicht en draaide het ding op slot. Ze was nu zeventien, dus een lange periode op school zat er niet meer in. Een paar jaartjes, en ze was van deze school af. Misschien kon het nog wel geinig worden, maar eigenlijk moest er dan een wonder gebeuren ofzo. Het was tot nu toe oersaai. De lessen, de leraren en leraressen.. Gewoon alles. Blake sloeg haar tas om haar schouder en ging rechtop staan. Even keek ze opzij naar het meisje dat naast haar stond, en een vertrouwd gevoel kwam in haar op. Oh god, was zíj het?

[Blake, Iris en Mike]

Met haar tas aan haar schouder bungelend liep ze richting de kluisjes. Ze moest nog wennen aan al het gedoe wat school met zich mee bracht. Het was ten eerste veel te druk, al viel het bij haar kant nog wel mee. Maar ook al die grote rugzakken, met die grote hoeveelheid boeken.. Ze werd er ziek van, gewoon verschrikkelijk. Snel liep ze door en botste ondertussen tegen een aantal mede scholieren op, ze wierp hun een geirriteerde blik toe en zij deden het zelfde. Maar ze bleef doorlopen, anders kwam ze er nooit.
Met een zucht zette ze haar tas neer en pakte het sleuteltje dat ze aan een touwtje had geregen. Dat had ze gedaan omdat het haar handiger leek. Het was roze, lekker opvallend dus. Snel deed ze haar kluisje open - waar het nummer 219 duidelijk aangeven stond- en wisselde haar boeken om. Dit haatte ze nou ook. Het steeds moeten omwisselen van haar boeken, in die overvallen gangen tijdens de pauze. Maarja, alle boeken in één keer in je tas doen was ook geen optie. Dat was helemaal dodelijk. Na nogmaals een gezucht te hebben, ritste ze haar tas dicht en stopte haar sleutel weg. Toen pas begon ze zich af te vragen wie er eigenlijk een kluisje dichtbij de hare had. Iris keek naast zich en liet een gil van blijdschap horen. "Blake!" gilde ze en keek haar grijnzend aan. "Hoe gaat met je?" grijnsde ze nog steeds. Oké, ze moest toegeven. Dat Blake hier ook op school zat, was wel cool. Ze stond net op het punt om haar te overvallen met vragen. Wat voor slaapkamernummer heb je? In welke klas zit je? Ken je hier al mensen? Maar ze besloot haar mond te houden, dat kwam nog wel.

"Blake!" klonk de stem van het meisje die naast haar stond, die dus echt Iris bleek te zijn. Wat hadden ze elkaar lang niet gezien, en hoe konden ze in vredesnaam op dezelfde school zijn gekomen? "Hoe gaat met je?" vroeg ze haar grijnsend. Wow, wat was ze veranderd! Het was gewoon unbelievable zoals ze dat noemden. "Ier!" zei ze terug en ook bij haar verliet een gil haar mond. Ze keek haar grijnzend aan net als zij ook deed. "Met mij gaat alles goed, en met jou?" klonk haar stem enthousiast. Ze liet haar tas op de grond vallen en liep op Iris af. Nog steeds met dezelfde grijns op haar gezicht getekent, omhelsde ze haar. Grinnikend stapte ze weer naar achter terwijl ze haar nog eens goed bekeek. Ze was echt veranderd, wat ook logisch was. "Oh god, hoe oud ben je nou?" vroeg ze lacherig aan haar vroegere 'kennis'.
Misschien zaten ze wel in dezelfde klas, of waren hun kamers vlak bij elkaar.. Cool! Ze besloot om Iris maar niet te overvallen met al haar vragen, dus gewoonlijk hield ze haar mond. Blake streek met haar hand over haar haar terwijl ze nog steeds haar groene kijkers op Iris gericht had. Om hun heen wringde al de bruggers zich heen en probeerde een weg door alle kinderen te banen. Het was stervesdruk hier in de school, wat eigenlijk ook wel logisch was. Af en toe kreeg ze een beuk in haar rug maar dat deed er niet toe. Iris was er! Iemand die ze kon, en iemand die ze kon vertrouwen.
Met een twinkelende blik in haar ogen raapte ze haar tas weer op en ging weer recht-tegenover haar staan. Echt, ze had zoveel vragen om aan haar te stellen. Hoe het allemaal met haar was, en wat ze allemaal had meegemaakt. Of ze al vrienden hier had en of hoe het met haar ouders ging? De vragen spookten rond in haar hoofd, maar om hier nou een uitgebreid interview te houden was not done. Dat zouden ze later wel doen, want ze hadden na school alle tijd. Als ze geen plannen had dan natuurlijk. "Wow, ik kan het nog steeds niet geloven.." zuchte ze, waarna ze even later grinnikend naar Iris keek.

Nog altijd grijnsde ze breed, het was gewoon ongelooflijk dat Blake hier ook op school zat. Dat kon gewoon niet! Met een hand ging ze door haar piekerige haar heen. Nog steeds tolde er allerlei vragen door haar hoofd. "Met mij gaat alles goed, en met jou?" Blake keek haar enthousiast aan, liet op dat moment haar tas vallen en omhelste haar. Lachend sloeg ze haar armen om haar heen, om haar vervolgens weer los te laten en haar aan te kijken. "Gaat wel hoor." glimlachte ze. Daarbij de gedachtes aan haar ouders wegdrukkend. Ze hoefte het niet te weten, niet nu. En het was toch niet belangrijk. Snel richtte ze haar aandacht weer op haar vriendin. Die haar tas weer had opgepakt en nu recht tegenover haar stond. Ze ging met haar hand door haar haar heen. Terwijl haar groene ogen op de bruggers neerkeken die ze zich een weg door de massa probeerde te banen. Een glimlachje verscheen op haar lippen, ze herinnerde zich de tijd dat ze een brugger was nog. Geen leuke tijd, dat kon ze wel zeggen. Gelijk als ze daaraan dacht schoten haar verschillen woorden te binnen. Derde klassers, duizende klassen, en de dodelijke rugzakken. En het ergste was dat ze toen aan het eind van het jaar dacht dat het voorbij was. Dat ze nu wist wat de middelbare school inhield. Maar de twee klas leek nog erger te zijn dan ze had verwacht, en dan niet te spreken over de andere klassen. Een zucht verliet haar keel en ze schudde haar hoofd. "Wow, ik kan het nog steeds niet geloven.." verzuchtte Blake. Iris keek haar aan. "In welke klas zit je eigenlijk?" begon ze. "Ik zit in 12B." zei ze glimlachend. Mike zat daar ook, dus dat werd lachen. Dat wist ze nu al en als Blake er ook bij zat, dan werd helemaal geweldig. Dat was zeker.

"Gaat wel hoor." antwoorde Iris op haar vraag. "Nice." zei ze terug, met nog steeds een brede glimlach op haar gezicht geprent. Met nog steeds een ongelovige blik in haar ogen, keek ze naar haar. Ze was echt al een stukkie ouder, vooral toen ze elkaar voor het laatst hadden gezien. Door haar verhuizing hadden ze elkaar niet vaak gezien, dus nu waren er al een paar jaar voorbij. En natuurlijk was ze veranderd, en het was ook zo leuk om haar weer te zien. Af en toe kreeg ze een knal van een brugger of een andere scholier in haar zij, maar op dit moment deed het haar niks. Eigenlijk was het wel toeval dat ze elkaar hier tegenkwamen. Zo ver van hun oude woonplaats, het was gewoon bizar. Maar wel bezar leuk! "In welke klas zit je eigenlijk?" vroeg Ier aan haar. "Ik zit in 12B." zei ze glimlachend. "Oh.. My.. Gosh!" mompelde ze, en alweer liet ze een overdreven gil horen. "Ik zit bij jou in de klas, awesome!" zei ze lachend. Alweer werd er raar naar haar gekeken, maar met één neerbuigende blik waren ze zo verdwenen. Het leek wel of ze gestoord was. Oké, dat was ook zo.. Maar echt, het was ook zo'n toeval. Net toen het leek of de aarde ging instorten op deze school in haar eentje, zo kwam opeens Iris hier. God hield van haar! Nogmaals grinnikte ze even waarna ze weer naar Iris keek. Het werd al drukker hier bij de kluisjes, maar dat kwam omdat de pauze's van start waren gegaan. Ze was al die drukte spuugzat, en vooral omdat Iris hier nu was. Zo konden ze nog niet eens even praten. Niet dat ze dat nu ook kon, met haar hysterische gedrag. Even dacht Blake terug aan vroeger, de tijd dat ze kennissen waren. Toen ze nog klein waren gingen ze erg veel met elkaar om, wat ook logisch was. Hun ouders spraken zo om de minuut met elkaar af. Ze wist nog precies dat Blake en zij op haar kamer zaten, toen ze ongeveer zeven jaar waren.. Weer waren ze in een gestoorde bui, en zaten steeds het liedje 'Hot Potato' te dansen en te zingen. Ze schudde haar gedachtes weg en keek met een grote grijns naar Iris. "Hot potato, hot potato!" zong ze een stukje van het gestoorde liedje. Daarna lag ze helemaal in een deuk. Tsja, ze was nu wel heel gestoord bezig, maar het was ook zo grappig allemaal.

Met zijn rug leunde Mike tegen de kluisje's, zijn ogen zochten naar Zélie maar die was nergens te bekennen. Waarschijnlijk was ze het eerste uur vrij, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Het was puur toeval dat haar kluisje vlak naast de zijne zat, vooral omdat ze een klas lager dan hem zat. In Engeland hadden ze vriendschap gesloten, hij had haar meerdere keren beschermd. Was dankzij haar Sergei weer tegen gekomen, het was vreemd geweest één van zijn Italiaanse vrienden in TL te zien. Hij had hem totaal niet begrepen, waarom had hij in hemels naam Italië verlaten. Sergei had hem verteld dat hun stad over was genomen door een andere bende, en hun eigen uit elkaar gevallen was. Iets wat hem aan de ene kant had verbaasd maar aan de andere kant ook niet. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, diepte in zijn zak om er een sigaret uit te vissen en deze op te stekken. Zijn gedachten dwaalde weer af naar Italië, Sergei was terug gegaan om de bende weer te verenigen en hun stad weer terug te krijgen. Een kort moment had Mike over wogen om met hem mee te gaan, waarschijnlijk konden ze zijn hulp best gebruiken. Uiteindelijk had hij er toch voor gekozen, evenals Iris naar Santa Monica te gaan. Hij nam een trek van zijn sigaret, voelde een lichte steek door zijn borst gaan. Langzaam blies hij de rook uit, keek naar de eerste jaars die met veel's te grote tassen door de school zeulde. Zelf had hij in Italië nooit echt bij de bruggers gehoord. Het leven in de achterbuurt zorgde er meestal voor dat je sneller volwassen werd, de meeste van zijn vrienden waren ook ouder geweest dat hem. Al gold dat niet voor hen allemaal, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Zette zich af tegen de kluisje's, griste zijn rugtas van de grond en slingerde deze over zijn schouder. Zwijgend liep hij door de lange gangen, zijn oog viel op twee meisjes één van hen lag helemaal in een deuk. De ander herkende hij direct als Iris. Een glimlach gleed over zijn gezicht, hij liep grijnzend op ze af. Nam een trek van zijn sigaret, terwijl hij het meisje tegenover Iris rustig in zich op nam. "Hé." zei hij grijnzend, ging naast Iris staan. Zorgde ervoor dat de rook van zijn sigaret niet in haar gezicht, of dat van het meisje terecht kwam.

Aan de gezichts uitdrukking van Blake te zien, zag ze dat zij vast ook bij haar in de klas zat. "Dat meen je niet!" gilde ze en barste in lachen uit. "Dat word echt lachen!" grijnsde ze en nam haar vriendin nog een keer goed in haar op. Het viel haar nog steeds op dat ze erg veranderd was. Maar dat was zij ook en Blake had dat vast al opgemerkt. Voor een moment schudde ze haar hoofd en keek lachend naar Blake. "Hot potato, hot potato!" begon ze te zingen. Iris grinnikte en herinnerde het liedje weer. Ze hadden het altijd vroeger samen gezongen. Toen kon je nog gek doen zonder dat je voor gek werd verklaard, al baarde haar dat geen enkele zorgen. "Splash banana, splash banana!" Ze werd nu helemaal melig. Met haar hand ging ze door haar haar heen. En pakte vervolgens de handen van haar vriendin vast en begon te springen. Ook Blake was aan het dansen. Ze barste in lachen uit, terwijl er nog altijd een brede grijns op haar gezicht sierde. "Hé." De stem kwam haar maar al te bekend voor. "Mike!" zei ze lachend, terwijl ze nog altijd aan het springen was. Maar na een tijdje stopte ze, toen ze zag dat één van de leraren hun behoorlijk kwaad aan stond te kijken. "Mike, dit is mijn vriendin Blake, Blake dit is Mike." grijnsde ze en hijgde even uit van hun vreugdesdansje. Met haar hand leunde Iris even tegen zijn schouder aan, maar liet hem toen weer los. OM vervolgens met haar rug tegen de kluisjes te leunen. "Blake zit ook bij ons in de klas!" glimlachte ze, terwijl ze toekeek hoe Blake nog helemaal in een deuk lag. Ze gaf haar lachend een duw en keek haar aan. "Af jij!" grapte ze en richtte haar blik weer op Mike. Die had vast geen idee wat ze nu allemaal aan het doen waren. Hij dacht nu vast hetzelfde als al die andere dachten. Dat ze gestoorde wijven waren. Maar goed, dat boeide haar dus helemaal niks. Met een snelle beweging ging ze met haar hand door haar haar heen en zuchtte toen bruine pieken haar ogen verstopte.

"Dat meen je niet!" klonk de stem van Iris lacherig, en ook zij begon mee te doen met hun geweldige zangtalenten. En vergeet hun danstalent niet! "Splash banana, splash banana!" stonden ze met z'n tweeën te zingen, en ondertussen sprongen ze gestoord in het rond. Oké, als je vriendinnen was kon dat toch wel? Nog steeds stonden er rare ogen op hun gericht -wat eigenlijk ook best logisch was- en al snel kwamen er nog meer bij. Blake trok er net als Iris niks van aan, en ging gewoon door met haar melige gedrag. Toen merkte ze dat er een jongen bij was komen staan, die Iris vrolijk begroette. Hm, die konden elkaar dus. Zo te horen was ook Iris blij om hem te zien, dus ze waren vast vrienden ofzo [wenkbrauwwiebel]. Een aantal leraren stonden hun niet echt enthousiast aan te kijken, dus ook zij stopte nu met haar dansjes en liedjes. "Mike!" zei Ier lacherig tegen de jongen. Hij heette Mike dus, en zat hier ook op school. Hij zag er aardig uit, en als Iris hem aardig vond was hij vast ook aardig. Blake keek glimlachend naar de jongen, die Iris aan haar voorstelde als Mike. "Haai Mike, ik ben Blake," vertelde ze hem grijnzend. Ze bekeek hem even goed, en ze merkte dat hij best wel knap was. Hij was net zo oud als zij, als ze het goed had geschat. Ze stak haar hand naar hem uit, om zich netjes aan hem voor te stellen. "Aangenaam!" zei ze tegen hem. Haar blauwe kijkers keken vriendelijk naar Mike. Iris was een stukje ouder als zij en Mike, maar heel veel scheelde het vast niet. "Inderdaad, dan zit ik ook bij jou in de klas." zei ze vrolijk. Ze keek hem met een glimlach aan en wachte tot hij ging antwoorden.

[Sorry voor de überkorte post. Ik kom anders te laat op school! ;hah]

Grijnzend keek Mike toe hoe Iris en het meisje, van wie hij vermoede dat het een vriendin van Iris was vrolijk op en neer sprongen. Het was een grappig gezicht, hij merkte dat hij niet de enige was die naar hen keek. Zowat iedereen die door de gang liep, keek naar de twee examen leerlingen die vrolijk op en neer sprongen. "Mike!" zei Iris lachend toen ze hem in de gaten kreeg, hij grijnsde naar haar. Wachtte rustig tot zij en haar vriendin gekalmeerd waren. Al snel stopte Iris met springen, leunde een moment met haar hand tegen zijn schouder om vervolgens tegen de kluisje's aan te leunen. Mike nam een trek van zijn sigaret, richtte zijn ogen weer op het andere meisje. Hij vroeg zich af waar die twee elkaar van kenden, het leek hem sterk dat ze elkaar pas net hadden ontmoet. "Mike, dit is mijn vriendin Blake, Blake dit is Mike." stelde Iris hen aan elkaar voor. Blake was ondertussen ook gestopt met springen. "Haai Mike, ik ben Blake," zei ze, waarna ze haar hand naar hem uit stak. Het was een gebruik waar hij nog altijd niet helemaal aan gewend was geraak, in zijn buurt stelde je je nooit op die manier voor. "Aangenaam!" zei Blake, hij pakte haar hand en schudde hem kort. "Insgelijks." zei hij, waarna hij haar hand weer los liet. "Waar kennen jullie elkaar van?" vroeg hij, het was hem wel duidelijk dat die twee elkaar al langer dan vandaag kennen. Hij nam een trek van zijn sigaret. "Inderdaad, dan zit ik ook bij jou in de klas." zei Blake, hij grijnsde even naar haar. Dat zou nog wat worden, Iris, Blake en hij bij elkaar in één klas.

[Beetje kort sorry , ben inspiloos --']

Iris keek nog altijd grijnzend naar Blake die op en neer stond te springen. Nou ja, het was meer huppelen. Op dat moment zette haar vriendin een oerkreet in en zelf sloeg ze ze haar hand voor haar hoofd. Daarna keek ze naar Mike, die -net als al die andere in de school, inclusief de leraren- naar hun keek. Een grijns verscheen op haar gezicht, maar toen keek ze opeens heel serieus. "Oké, als iemand iets tegen je zegt over ons. Je kent ons niet!" grinnikte ze en al snel vervaagde de serieuze uitdrukking op haar gezicht. Vaag hoorde ze hoe Mike en Blake nog een keer kennismaakte, en een grijns kon ze niet onderdrukken. Die konden het dus ook wel goed met elkaar vinden, dacht ze blij. "Waar kennen jullie elkaar van?" luidde een vraag afkomstig van Mike. Iris keek hem aan en glimlachte even naar hem. "Ik ken haar van vroeger. Dacht ik dat ik eindelijk van haar af was, zit ze bij ons in de klas." zei ze lachend en gaf Blake een duwtje. Maar alsnel hoorde ze een zwaardere stem boven hun stemmen uitkomen. Het was een van de leraren, die hun blijkbaar ook had opgemerkt. Dat kon ook niet anders eigenlijk. "Dames, een beetje rustig hier. Als je aandacht wilt, moet je dat maar op een andere manier doen." Alsnel ging de blik van de leraar naar Mike en keek hem fronzend aan. "En jij, hoor jij soms bij hun?" Iris keek de man raar aan, wat maakte dat nou weer uit? "Nee, meneer. We kennen elkaar pas net." De man keek met een wenkbrauw opgetrokken naar hun drieeen maar besloot blijkbaar dat het geen zin had om er nog verder op in te gaan en verdween weer in de menigte. Iris grinnikte even. "Sorry, dat moest even. Ik vind het zielig voor je als iedereen te weten komt dat je bij zulke gekken hoort." Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Mike een sigaret had opgestoken en dat hij er een trek van nam. Ze glimlachte en richtte haar blik weer op Blake.

[Ik hou van dit melige gedoe! Ik heb best wel inspiratie xD]