Kluisje 100

Een 16 jarig meisje liep door de gang van de kluisjes. Haar schoolboeken had ze in haar handen tegen haar aangedrukt. Haar haar hing mooi over haar schouders en haar heldere ogen keken nieuwsgierig maar ook een beetje onzeker rond. Ze was nieuw en ze haatte het, nieuw zijn. Ze voelde haar een beetje anders. Ze was vaak alleen, ze leerde de lessen, ze lette vaak op en.. Ze was een wees. Nouja, voor haar was ze een wees. Ze had misschien wel een pleeggezin maar dat was niet echt hetzelfde als een echt gezin. Ze zuchtte en voelde een kleine steek in haar maag. Het litteken dat ze van haar echte broer gekregen had deed pijn. Alsof er vanbinnen een wonde zat. Ze beet even op haar lip en liep naar haar kluisje. Kluisje 100. Ze deed hem open en stak haar boeken erin. Ze deed hem maar weer dicht en keek om haar heen. Zouden ze even aardig zijn als haar vorige woonplaats? Haar gezin? Haar vrienden of Zena? Ze hoopte van wel. Ze wilde niet weer bijna vermoord worden of erger.. Ze wilde er gewoon niet aan denken. Vroeger werd ze gepest maar nu was ze jong en mooi. Vaak de prooi van jongens met de verkeerde zaken. Ze zuchtte en schudde de gedachte weg terwijl ze rondkeek. Ze leunde stil tegen het kluisje en staarde even naar de grond. Ze zat ook in het cheerteam en ze hoopte dat het goed zou gaan, al rekende ze er niet goed op..

In gedachten verzonken liep Mike naar zijn kluisje, hij vond het maar niks om weer op school te zitten. Hij dacht nadat hij zijn havo examen had gedaan dat hij eindelijk van school af was, maar nee hoor. Nu zat hij weer op school, enkel omdat hij was gezakt. Een zucht verliet zijn keel, het liefst was hij evenals Sergei terug gekeerd naar Italië. Daar hoorde hij thuis niet hier. Hij voelde zich net als in Engeland een vreemde, ondanks het feit dat dit land hem stukken beter beviel dan het regenachtige eiland in de Noordzee. Mike liet zijn rugzak van één schouder glijden, haalde zijn aardrijkskunde boeken uit zijn tas om vervolgens zijn kluisje te openen. 102. Hij stopte de boeken in zijn kluisje, keek naar de grijze wand. Hij had gezien dat veel mensen foto's op hun kluis deurtje hadden geklapt. Hij was niet van plan dit te doen, foto's van zijn familie en vrienden hoefde niet iedereen te zien. Die waren van hem, en van niemand anders. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, sloeg het kluisje met een klap dicht. Waarna hij een sigaret uit zijn broekzak viste, zijn ogen speurde de gang af naar een leraar. Hij wist maar al te goed dat het verboden was om in de gang te roken, maar dit maakte hem niet veel uit. zonder er verder bij stil te staan stak hij een sigaret op, inhaleerde de rook diep. Een paar uur geleden had hij van zijn zusje een smsje's gekregen met de boodschap dat ze ook op Monica aan was gekomen. Kennelijk had ze het uiteindelijk toch boven terug gaan naar Italië verkozen evenals hij had gedaan. Al wist hij dat Iris de enige was die er voor had gezorgd dat hij niet terug ging naar zijn geboorteland, een zucht verliet zijn mond. Hij wou zich om draaien toen zijn oog op een meisje viel. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Zonder te aarzelen legde hij zijn hand op haar schouder. "Hé." zei hij, keek Zélie glimlachend aan. Hij had niet verwacht haar hier te zien, had verwacht dat ze met haar pleeggezin mee was gegaan naar Italië. Maar kennelijk had hij het mis.

Zélie staarde een tijdje voor haar uit. Zoals altijd was ze weer een paar minuten in gedachten verzonken. Ze dacht aan Sergei en Amestigon. Ze zuchtte en schudde snel de gedachte weer weg. Ze lette af en toe op de jongens en meisjes die voorbij kwamen. Zou Mike hier ergens zijn? Ze zuchtte even en schudde haar hoofd. Ze keek even naar haar buik waar het litteken plaatsvond. Ze snoof even en stak haar handen in haar zakken. Ze bekeek alles even goed en keek even op de grote klok. Gelukkig was het nog geen tijd om te gaan oefenen. Ze had eigenlijk gewoon geen zin in het cheerteam. Er zaten vast vele mooiere meisjes die haar misschien zouden uitlachen. En ze had ook helemaal geen zin om het litteken bloot te stellen. Was voetbal een betere keuze geweest? Ze wist het niet. Zuchtend wilde ze weglopen maar opeens voelde ze een hand op haar schouder. Ze schrok en verstijfde even maar hoorde toen een bekende stem. Ze draaide haar om en zag Mike voor haar staan. "Mike!" riep ze blij en sloeg meteen haar armen om hem heen. Ze gaf hem een knuffel en liet hem weer los. "Dat is lang geleden.." zei ze en twijfelde even. Was het wel lang? Ze wist er niet zoveel van. Het laatste wat ze van hem gehoord was was in het ziekenhuis, nadat haar broer haar neergeschoten had. Ze glimlachtte even. "Hoe gaat het?" vroeg ze met een glimlach en keek hem rustig aan. Ze was blij hem hier tegen te komen. Beter dan weer alleen de lessen zoeken. Vreselijk.

Mike merkte dat Zélie schrok, voelde hoe ze verstijfde. Maar ze leek te ontspannen zodra ze zijn stem hoorde, hij haalde zijn hand van haar schouder. Zélie draaide zich om en een moment keek hij haar recht aan, een brede grijns rustte op zijn gezicht. "Mike!" riep ze blij, ze sloeg haar armen om hem heen hij volgde haar voorbeeld en drukte haar een moment tegen zich aan om haar vervolgens weer los te laten. Rustig nam hij haar in zich op, terwijl hij een trek van zijn sigaret nam. Ze was veranderd, al was haar onzekere houding nog altijd aanwezig. "Dat is lang geleden.." zei ze, hij dacht aan hun laatste ontmoeting. Dat moest in het ziekenhuis geweest zijn, nadat ze was neergestoken. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, een moment had hij gedacht dat hij haar ook nog eens zou verliezen. Gelukkig had ze het overleefd. "Hoe gaat het?" vroeg ze aan hem, een glimlach sierde haar gezicht. "Goed, maar ik mis Italië nog altijd." zei hij naar de waarheid. Toch was hij blij dat hij weg was uit Italië, deels omdat het weer hier gewoon veel beter was, maar ook omdat hij zich hier niet meer druk hoefde te maken over zijn vader. Hij was van die man af. Automatisch dwaalde zijn gedachten af naar hun laatste ontmoeting, die was niet erg soepel verlopen. Voor het eerst had zijn vader hem eens flink geraakt, een grote wond iets boven zijn slaap was het gevolgd. Het was een geluk dat deze verborgen lag achter zijn bruine haar, anders had hij waarschijnlijk allemaal nieuwsgierige blikken toe geworpen gekregen. De wond was vrij diep , veroorzaakt door een half lege wijnfles. Een zucht verliet zijn keel, hij verdreef de gedachten hij was van zijn vader af. "En hoe gaat het met jouw?" vroeg hij, keek haar een moment onderzoekend aan.

Zélie glimlachtte even zacht naar hem en grinnikte kort daarna. Ze keek hem rustig aan en haar bruine ogen glinsterden van geluk. Hij was veel voor haar gaan betekenen. Hij was een echte vriend. Vaak had hij haar beschermd en dat was fijn. Ze hoorde dan zijn antwoord en knikte even. "Ik wilde niet meegaan.. Ik wilde gaan studeren en sporten" zei ze en glimlachtte. Ze keek even naar de grond en dan weer rustig naar Mike. Ze was blij hem weer eens te kunnen zien. Ze zuchtte heel even maar richtte haar weer helemaal op Mike. Ze kende hier nu al 3 personen. Mike, Zena en Morzan. De enige die ze kende en die aardig waren, tot nu toe. Alleen het cheerteam deed in het begin erg rot maar ze hoopte dat het zou beteren. Dansen kon ze al erg goed en ze was lenig, dus ze hadden gewoon niets te klagen. Anders zou ze naar voetbal overstappen, vele beter. Ze schudde de gedachte weer weg en keek rustig naar Mike die vroeg hoe het met haar ging. "Best goed.. Ik ken buiten jij nog twee anderen. Ze zijn hier best.. Aardig buiten het cheerteam dan.." zei ze rustig en grijnsde even. "Maar ik ga me niet laten doen hoor" zei ze grinnikend en dacht weer aan haar pleegbroer. "En nu Sergei naar Italië is mis ik hem wel.." zei ze daarna iets zachter en zuchtte. Ze keek triest naar de grond en zei even niets meer. Sergei was ook veel gaan betekenen, als een echte broer. Hij stond elke dag klaar voor haar en had haar vaak geholpen, net als Mike. Oh wat mistte ze hem..

Rustig nam Mike Zélie in zich op, haar bruine ogen glinsterde van geluk. Een glimlach sierde haar gezicht. In de loop der tijd was ze veel voor hem gaan beteken, hij had haar meerdere malen beschermd. Simpelweg omdat hij om haar gaf. Maar hij wou haar niet gaan zien als zijn zusje, nee. Rhiannon was zijn zusje en verder niemand. Autumn had als een zus voor hem gevoeld, maar zij bevond zich ondertussen niet meer onder de levende. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, alsof hij daarmee de gedachte's aan haar kwijt zou raken. "Ik wilde niet meegaan.. Ik wilde gaan studeren en sporten" zei ze, hij glimlachte en knikte begrijpend. "Ben je ooit in Italië geweest?" vragend keek hij haar aan, vroeg zich af of ze ooit het moederland van hem en Sergei had bezocht. Wist dat als zijn relatie met Iris op de kliffen zou lopen er grote kans was dat hij terug keerde naar zijn geboorte land. Al lag het er deels aan wat Rhiannon zou willen, hij wou zijn zusje niet nogmaals voor zo'n lange tijd moeten missen. "Best goed.. Ik ken buiten jij nog twee anderen. Ze zijn hier best.. Aardig buiten het cheerteam dan.." zei ze, hij keek haar een moment aan. "Mijn vriendin zit ook bij het cheerteam, maar pas sinds kort. Je mag haar vast wel. Ik ken hier zelf ook nog bijna niemand, naast de mensen die ik nog van Engeland ken is het er één." zei hij, dacht aan zijn gesprek met Vivianna. Haar manier van doen die hem zo erg had doen denken, aan de manier waarop hij in Italië met zijn vrienden om was gegaan. Zo ging iedereen daar gewoonweg met elkaar om. "Maar ik ga me niet laten doen hoor" zei ze, Mike knikte. "Dat moet je ook niet doen." zei hij.

Zélie keek glimlachend naar Mike en liet haar blik even door de gang glijden. Een paar klasgenoten kwamen voorbij zonder iets te zeggen. Dat gebeurde wel vaker. Ze snoof even en rolde met haar ogen. Ze keek even naar de deur en stiekem zocht ze naar een paar bekenden. Ze schudde haar hoofd en keek alweer naar Mike. Hij vroeg of ze eens in Italië geweest was en ze schudde haar hoofd. "Nee nog nooit.. Stiekem wil ik wel eens gaan maar studeren vind ik belangrijker" zei ze en glimlachtte. Ze keek weer even naar haar T-shirt waar het litteken onder verstopt zat. Een rilling liep over haar rug toen ze eraan dacht. Ze schudde de gedachte weg toen Mike alweer iets zei. Hij had dus een vriendin? Ze glimlachtte toen hij dat zei. "Nou.. Hoelang zijn jullie al samen?" vroeg ze en grinnikte even. Ze was nieuwsgierig bij zo'n dingen. "Als jij haar leuk vind zal ik haar zeker wel mogen" zei ze glimlachend en dacht even aan dingen. Liefde.. Het was iets erg leuk dat je kon pijn doen. Ze wist niet of ze ooit de ware zou vinden. Ze had zelfs nog nooit een vriendje gehad, en ze was al 16. Ze zuchtte en wilde het zeker tegen niemand zeggen, ze zou haar schamen. Ze schudde de gedachte weer weg en keek naar Mike. Ze knikte even om zijn antwoord op haar woorden en glimlachtte naar hem. "Welke sport doe jij hier eigenlijk?" vroeg ze daarna en keek hem rustig aan.

"Nee nog nooit.. Stiekem wil ik wel eens gaan maar studeren vind ik belangrijker" zei Zélie, na dat ze ontkennend haar hoofd had geschut. Zelf had Mike nooit echt veel om zijn school cariere gegeven, wat maakte één dom papiertje nou uit? Toch had hij zich zelf er toe gezet zijn havo examen te halen, simpelweg omdat hij dan eerder de voogdij van zijn zusje zou kunnen krijgen. Nu was dat idee totaal van de baan, maar nog geen jaar geleden was dat het geen geweest wat hem naar school kreeg. Hij wou simpelweg niet dat zijn zusje, bij zijn vader moest wonen. En de enige manier waarop hij haar bij hem weg kon krijgen was door haar voogdij op zich te nemen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, nu waren ze van Ricardo af. Door gewoon weg te gaan, hij had niet veel gedaan om hen tegen te houden. Maar nadat hij was gezakt voor zijn examen, had hij besloten toch nog een jaar te doen. Zodat hij uit eindelijk wel een diploma zou hebben, voor hem maakte het misschien niks uit maar voor anderen wel. "Nou.. Hoelang zijn jullie al samen?" vroeg Zélie, hier over moest Mike even na denken. Hij wist niet precies wanneer ze hadden gekregen, al wist hij nog wel bijna precies hoe het was gegaan. "Bijna een jaar, geloof ik." zei hij, ergens schaamde hij zich er voor dat hij de precieze datum niet wist. "Als jij haar leuk vind zal ik haar zeker wel mogen" zei Zélie, Mike grijnsde. "Welke sport doe jij hier eigenlijk?" vroeg ze vervolgens, Mike's blik verduisterde voor een moment. Hij nam een trek van zijn sigaret, staarde een moment zwijgend naar enkele leerlingen die een eindje bij hen vandaan stonden. "Geen." zei hij enkel. Het was niet dat hij niet van sporten hield, vroeger was hij met school gym. Bijna bij elke sport de beste geweest, maar door al zo vroeg te beginnen met roken had hij het voor zichzelf aardig verpest. Daarbij kwam dat de sporten op deze school, geen van alle hem echt aan spraken. Jaren lang had hij op karate gezeten, had zich daarin aardig hoog op gewerkt. Maar ook dit was dankzij zijn vele roken ten einde gekomen. Een zucht verliet zijn keel, hij schudde zijn hoofd. "Maar jij gaat dus bij het cheerteam?" zei hij, keek Zélie vragend aan?

Zélie keek hem rustig aan en zweeg een tijd. Ze keek om haar heen en keek af en toe naar een groepje. Iedereen had wel zijn groepje om bij te horen. Zij nog niet echt, maar ze was hier net. Ze kende dan ook maar een paar mensen. Ze keek alweer naar Mike en glimlachtte even naar hem. Ze merktte dat hij even zweeg nadat ze de vraag over hem en zijn vriendin gesteld had. Wist hij het niet meer? Ze grinnikte even en keek hem met een speelse blik aan. Ze hoorde dan het antwoord. "Dat is al best lang, gefeliciteerd" zei ze en grinnikte even. Ze dacht even na over hoe zijn vriendin kon zijn. Vast een mooi meisje die erg aardig was. Niet een of andere barbiepop zoals de rest die Zélie al gezien had. Zélie snoof even bij die gedachte en keek op. Ze herkende het groepje al snel en balde haar vuisten. Ze wendde haar blik van ze af richting Mike en ontspande haar vuisten. Ze stak haar handen snel in haar zakken en zweeg een tijd. Ze keek op toen Mike op haar andere vraag antwoordde en knikte even. "Niet iedereen vind een sport leuk.. Ik twijfelde ook hoor" zei ze dan en glimlachtte even. Toen hij daarna de vraag over haar stelde knikte ze. "Ja.. Ik ga mijn best doen maar anders ga ik voetballen hoor.. Er zitten bijna alleen maar barbiepoppen.. Bah. Jou vriendin vast niet" zei ze dan vriendelijk en glimlachtte naar hem.

Kennelijk was Zélie al tot de conclusie gekomen, dat hij het niet meer wist. Want ze grinnikte en keek hem met een speelse blik aan. "Dat is al best lang, gefeliciteerd" zei ze nadat hij antwoord had gegeven, een glimlach gleed over zijn gezicht. Mike volgde Zélie's blik naar een groepje jongeren en zag dat ze haar vuisten balde. Hij fronste een moment, vroeg zich af wie het waren. Zouden dit die meisjes uit het cheerteam zijn, hij nam ze rustig in zich op. "Hé, als iemand je lastig gaat vallen moet je het me zeggen oké?" zei hij, richtte zijn blik weer op Zélie die haar handen in haar zaken had gestoken. "Niet iedereen vind een sport leuk.. Ik twijfelde ook hoor" reageerde Zélie, kennelijk had ze uit zijn woorden de verkeerde conclusie getrokken. Een moment overwoog hij haar in de waan te laten dat hij niet van sport hield, maar bedacht zich dat het niet veel uit maakte of ze wist dat hij sport leuk vond of niet. "Ik hou wel van sport haar, maar niet zo van degene die hier worden gegeven. Bovendien kan ik dat ook niet allemaal meer." vervolgde hij, hoopte dat zijn donkere blik haar vertelde dat ze niet verder moest vragen. "Ja.. Ik ga mijn best doen maar anders ga ik voetballen hoor.. Er zitten bijna alleen maar barbiepoppen.. Bah. Jou vriendin vast niet" zei Zélie. Mike keek haar een moment grijnzend aan. "Nee, Iris is niet zo. Maar je moet je niet op de kast laten jagen door die barbie poppen. Jij bent veel beter dan hen." zei hij glimlachend tegen haar.

Zélie keek Mike rustig aan en glimlachtte zacht. Ze keek even naar het groepje en hoorde wat hij zei. Hij had het vast gemerkt. "Ze vallen me niet lastig.. Ik haat alleen hun karakter.. Ze denken alleen aan hun uiterlijk, zoals hun nagels bevoorbeeld" zei ze en rolde met haar ogen. "Zo leer ik echt niets als ze de hele tijd lopen te zeuren.." zei ze zachtjes en keek even naar de grond. Ze snoof even en keek weer naar Mike. Ze hoorde dan wat hij zei over de sport en zag zijn donkere blik. Ze begreep het en zweeg er maar over. Toen hij vertelde over Iris dat ze niet zo was knikte ze tevreden. "Gelukkig maar dat er nog mensen zijn die wel normaal doen" zei ze en glimlachtte naar hem. "Jij bent veel beter dan hen." had hij ook gezegd. Ze glimlachtte even en sloeg haar armen om hem heen. "Dankje Mike.. Je steunt me echt" zei ze lief en liet hem weer los. Ze keek hem aan en grinnikte even. "Oke.. Dat was iets té oude Zélie" zei ze en grinnikte. Zo deed ze vaak toen ze wat kleiner was. Dat had ze vaak bij hem en Sergei gedaan. Ze bedacht nu ook hoe hard ze Sergei mistte. Ze keek even triest weg maar verzette haar weer tegen het verdriet. Ze slikte even en keek weer snel naar Mike.

"Ze vallen me niet lastig.. Ik haat alleen hun karakter.. Ze denken alleen aan hun uiterlijk, zoals hun nagels bijvoorbeeld" zei Zélie, waarna ze met haar ogen rolde. Mike richtte zijn blik voor een moment op de meisjes achter haar, moest toegeven dat ze er inderdaad zo uitzagen. Hij vroeg zich af of Iris het met dat soort meisjes zou kunnen vinden, ze was niet zo als hen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn blik weer op Zélie. "Oké dan is goed. Als ze je gaan pesten of zo moet je het zeggen." voegde hij er na een korte aarzeling aan toe. Zélie verdiende het eindelijk een beetje rust in haar leven te krijgen, ze had al zo veel moeten doorstaan. "Zo leer ik echt niets als ze de hele tijd lopen te zeuren.." zei Zélie, hij knikte langzaam. Maar had geen idee wat ze eer aan kon doen. "Heb je al geprobeerd ze er op aan te spreken?" vroeg hij naar een korte aarzeling keek haar vragend aan. "Gelukkig maar dat er nog mensen zijn die wel normaal doen" zei ze, hij knikte grijnzend. Zélie sloeg plots haar armen om hem heen, net als ze in Engeland meerdere malen had gedaan. Een glimlach gleed over zijn gezicht. "Dankje Mike.. Je steunt me echt" zei ze, waarna ze hem weer los liet. "Daar hoef je me niet voor te bedanken hoor." zei hij glimlachend. "Oke.. Dat was iets té oude Zélie" zei ze grinnikend. Hij keek haar een moment lachend aan. "Ach dat geeft niet." zei hij glimlachend, zag dat haar gezicht uitdrukking een moment veranderde. "Je mist Sergei hé?" zei hij, na een korte aarzeling.

Zélie keek ook even naar het groepje en grijnsde even. Ze had een idee om ze het betaald te zetten maar ze wist nog niet zeker of ze dat wel zou doen. Ze keek weer naar Mike en hoorde wat hij zei. Ze knikte rustig en grinnikte. "Komt wel goed.. Misschien pest ik ze wel eens, meer plagen dan" zei ze en grinnikte speels. Ze keek even rond maar herkende niemand meer, jammer. Ze richtte haar blik weer naar Mike die wat zei, meer een soort tip. Aanspreken? Hun? Oh nee. "Euhm nee en dat doe ik denk ik ook niet" zei ze en zweeg weer. Ze zuchtte en leunde wat tegen haar kluisje aan. Haar gedachten dwaalden even af naar een paar dingen maar ze keek weer glimlachend naar Mike. Ze hoorde wat hij zei en glimlachtte. "Nou.. Toch doe ik het" zei ze lief en keek hem nog steeds aan. Ze zweeg weer een tijd en hoorde de woorden. Ze knikte even en glimlachtte. Het maakte haar soms ook niet uit dat ze misschien nog wat té knuffelig deed. Ze vond het gewoon leuk. Ze dacht even aan Vincent en zuchtte. Ze keek even naar de grond en zag zijn beeld al voor haar. Ze keek weer glimlachend naar Mike en hoorde al snel de vraag. Het beeld van Vincent verdween en ze keek triest naar de grond. Ze knikte zacht en keek hem weer aan. "Ik mis hem vreselijk hard.. Maar ik heb een jongen leren kennen en hij is ook mijn kamergenoot.. Hij is echt super aardig en dankzij hem kan ik me weer vrolijk voelen. Ik vergeet alles en hij is meer dan een broer en een goede vriend eigenlijk.." zei ze dan zacht en begon lichtjes te blozen na de woorden.

"Komt wel goed.. Misschien pest ik ze wel eens, meer plagen dan" zei Zélie, waarna ze speels glimlachte. Hij keek haar aan, grijnsde even. Wist dat ze er goed aan had gedaan hier heen te komen, ze leek vrolijker dan ze in Engeland was geweest. Misschien kwam het wel omdat haar broer hier niet was, een moment verduisterde zijn blik. Dacht aan het moment dat hij haar had gevonden op het sport veld, vroeg zich af wat er was gebeurd als hij haar niet had zien liggen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hij had haar gevonden. Daar ging het om. "Euhm nee en dat doe ik denk ik ook niet" zei ze, hij knikte. Hij begreep haar wel, op die manier zou ze waarschijnlijk alleen maar de aandacht op zich vestigen. Zijn ogen zochten naar het groepje, maar die waren al verdwenen. Waarschijnlijk waren ze hun lokaal binnen gegaan, een teken dat de lessen bijna begonnen. Mike was niet van plan direct naar zijn lokaal te lopen, het maakte hem niet zo veel uit dat hij een deel zou missen. Al betwijfelde hij of het zelfde voor Zélie gold, hij hoopte ergens van wel want hij vond het fijn om weer met haar te spreken. "Nou.. Toch doe ik het" zei Zélie, ze had nog altijd het vermogen lief te klinken. Een glimlach gleed over zijn gezicht. "Oké." zei hij, hij had er geen problemen mee dat ze soms wat knuffelig was. Het hoorde gewoon bij haar. "Ik mis hem vreselijk hard.. Maar ik heb een jongen leren kennen en hij is ook mijn kamergenoot.. Hij is echt super aardig en dankzij hem kan ik me weer vrolijk voelen. Ik vergeet alles en hij is meer dan een broer en een goede vriend eigenlijk.." zei Zélie, waarna haar wangen lichtelijk rood kleurde. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, als er iemand was die hij een vriendin gunde was dat Zélie wel. "Dus je hebt een vriend?" vroeg hij glimlachend, keek haar aan.

Zélie glimlachtte even en keek hem rustig aan. Ze keek even rond en keek weer naar Mike. Ze glimlachtte zacht en hoorde wat hij vroeg. "Ja.. We hebben nog geen verkering maar we hebben gezoent" zei ze en grinnikte even. "Hij is echt aardig. Hij houdt van dezelfde dingen als ik. Hij haat barbiepoppen en hij helpt me met dingen" zei ze en dacht weer aan Vincent. Ze genoot steeds van het gevoel dat kwam als ze aan hem dacht. Ze keek weer glimlachend naar Mike en zuchtte even. "Hij gaat me leren surfen.. Dat gaat echt niet goed aflopen" zei ze droog en grinnikte. Ze keek rond en merktte dat de drukte verminderde. Tijd voor de lessen. Wat had ze ook alweer nu? Ohja.. Wiskunde. Zélie snoof en haalde haar spullen uit het kluisje. "Het was super je weer te zien Mike" zei ze lief en gaf nog een knuffel. "Maar ik ga naar mijn les.. Ik zie je wel" zei ze en liep daarna naar het klaslokaal. Ze zette haar neer en dacht na over Vincent en andere dingen.

[Sorry ben te inspiloos xd]

"Ja.. We hebben nog geen verkering maar we hebben gezoent" zei ze, waarna ze grinnikte. Een glimlach gleed over zijn gezicht, hij keek haar een moment aan. "Hij is echt aardig. Hij houdt van dezelfde dingen als ik. Hij haat barbiepoppen en hij helpt me met dingen" vervolgde ze, Mike mocht die jongen wel. Al kende hij hem niet, als hij Zélie zo over hem hoorde praten moest hij wel aardig zijn. Bovendien maakte hij haar gelukkig. "Hij gaat me leren surfen.. Dat gaat echt niet goed aflopen" zei ze, waarna ze weer grinnikte. Hij keek haar lachend aan. "Vast wel, zoals hij klinkt zorgt hij er wel voor dat jij niks stom's doet." zei hij breed grijnzend. "Het was super je weer te zien Mike" zei ze, weer op die zelfde lieve toon. Waarna ze hem nogmaals een knuffel gaf, hij drukte haar een moment zacht tegen zich aan om haar vervolgens weer los te laten. Zag dat ze haar spullen uit haar kluisje had gehaald, en wist dat ze naar haar les ging. "Het was ook leuk jouw weer te zien." zei hij glimlachend tegen haar, terwijl hij zijn rugzak van de grond pakte en hem weer over zijn schouder slingerde. "Maar ik ga naar mijn les.. Ik zie je wel" zei ze, hij stak zijn hand op ten afscheid en keek haar zwijgend na. Zag hoe zien haar klaslokaal verdween, hij draaide zich langzaam om. Probeerde te bedenken welk vak hij ook alweer had, maar moest uiteindelijk toch nog zijn agenda uit zijn tas vissen. Zijn opgebrande sigaret had hij uitgedrukt en in de prullenbak gegooid. Een zucht verliet zijn keel toen hij zag dat hij economie had, ook dat nog. Hij opende zijn kluisje viste de juiste boeken er uit, was zich er sterk van bewust dat de les al lang al begonnen was. Hij aarzelde, en liep vervolgens naar de kantine. Het had geen zin om nu nog de les binnen te stappen, bovendien had hij er totaal geen zin in.