Let's get the party started

Kenneth grijnsde even om haar handelingen, maar hij liet haar maar begaan. Hij genoot van de kleine beweging die ze maakte, ze gaf hem een soort kopje en ergens vond hij het zo’n lief gebaar van haar. Even drukte hij een zachte kus op haar wang. Haar woorden deden hem fronsen, maar uiteindelijk as het best prettig om het te horen, en voor al uit haar mond. De haat woorden gingen nu helemaal niet meer gepaard met dit alles, en eigenlijk besefte hij dat ze het gewoon gedaan had om zich zelf in te dekken en te voorkomen dat hij haar achter na was gerend. Ergens voelde hij zich er best wel trots over, dat hij eindelijk een stukje van Charlene door had. Wanneer hun lippen elkaar weer raakte bewoog hij mee naar voren, ja voor hem was het naar voren bewegen. De jongen legde haar voorzichtig met haar rug tegen de matras zodat hij nu een grootdeel van haar bedekte. Even maakte hij zijn lippen van haar los, liet deze kort afdwalen naar haar nek om daar enkele zachte aanrakingen te maken met zijn lippen. Uiteindelijk plaatste hij deze na enkele seconden weer op de hare, zijn handen waren inmiddels weer afgezakt tot op haar heupen. Verder als dit zou er vandaag niet gebeuren, niet hier, dat was niet erg gepast moesten er mensen binnen komen. Even moest hij een lach onderdrukken, dat zou voor rare situaties kunnen zorgen, situaties die hij toch liever uit de weg ging om eerlijk te zijn. Kenneth merkte op dat zijn ademhaling veel sneller ging dan eerst, oke dat kwam misschien wel door wat ze aan het doen waren en alles.

Rustig werd ze naar achteren gelegd, precies wat ze wou en voelde hoe hij zijn lippen in haar nek drukte op verschillende plaatsen. Hierdoor hield ze haar ogen gesloten en kreunde ze zachtjes, zo zacht dat het haast alleen voor hen twee te horen was. Maar gauw waren ze weer op haar lippen te vinden en zoende ze passioneel verder. Ze voelde hoe zijn warme handen naar haar heupen gingen en daar verder streelden, waardoor zij verder ging met haar handen door zijn haar te woelen en verwarmd te worden door zijn hete lichaam.
Zonder het moment te verpesten door hem onverwachts te laten stoppen of hem van haar af te duwen, ging ze onverstoord verder met zoenen en streelde ondertussen met haar vingertoppen over zijn rug heen.
Onverwachts ging de deur rustig open, maar wel met een luide piep, waardoor Charlene onmiddellijk haar ogen opende en haar handen op zijn bovenlichaam zette om hem zachtjes van hem af te drukken. Doordat de jongen nog half bovenop haar lag, zag ze nog niet zo gauw wie er binnen was gekomen. Pas na enkele bewegingen wist ze weer rechtop te zitten met haar benen over de rand van het witte bed heen en legde ze zo gauw mogelijk haar handen in haar schoot, alsof ze al die tijd zo onschuldig hadden gezeten. Wanneer ze zag wie er precies binnen was gekomen en wie de deur had gesloten, zuchtte ze opgelucht en ontstonden er lichte rode blosjes op haar wangen van schaamte. Dat ze zich hiervoor zo ongemakkelijk en druk om had gemaakt.
Het was maar een kind, met een knuffel in haar hand. Wie het was, wist ze niet. Maar het enige wat haar opmerkte was dat die dezelfde knuffel had als haar zelf. 'Je was ineens weg.' Bracht het meisje uit en keek daarbij naar Kenneth. Met een korte glimlach keek ze van het kind naar de jongen en zo weer terug. Wat was er aan de hand?

Kenneth liet haar begaan, zoals hij zichzelf ook helemaal liet mee gaan. Hoe ze door zijn haren streek maakte hem op een of andere manier alleen maar meer aangetrokken tot haar. Zijn hart jaagde inmiddels door zijn borst, eveneens als door de rest van zijn lichaam. Op zijn voorhoofd waren kleine zweetdruppeltjes verschenen. Wanneer haar handen afdwaalde naar zijn rug bracht hij op zijn beurt een zachte kreun uit. De jongen hoorde de deur zelfs niet opengaan, hij zat vast in het moment dat hij nu met haar beleefde. Maar toch werd hem al gauw duidelijk gemaakt dat hij moest ophouden, zachtjes werd zijn borst omhoog gedrukt waardoor hij al snel met zijn handen weer op het bed steunde. Een diepe frons was ontstaan op zijn gezicht. Uiteindelijk had het blonde meisje zich recht gezet, waardoor hij met tegenzin zichzelf ook maar recht stelde en meteen recht in de ogen keek van het kleine meisje waar hij net nog een knuffel aan had gegeven. Wat ongemakkelijk wreef hij door zijn zwarte haren, wat moest hij nu doen? Dit was een great moment om binnen te vallen voor haar, hoewel ze het misschien niet zou snappen, en Charlene zou het ook niet snappen waarom het meisje naar hier was gekomen. Voorzichtig duwde hij zich van het bed af en knielde neer bij haar. Kenneth nam het meisje haar hand vast. ‘Ik had nog een beer af te geven bij Charlene hier. Ik wou je straks nog komen opzoeken, om te kijken of je, je beer leuk vond.’ Glimlachte hij even naar het meisje waarna hij uiteindelijk haar hand los liet en het meisje makkelijk op hefte en zo met haar op het bed ging zitten. Even keek hij naar Charlene die vast met vragen moest zitten, voorzichtig nam hij haar hand vast en streek daar kort over met zijn duim. ‘Charlene, dit is een van de patiënten die hier ligt. Al zal ze waarschijnlijk langer moeten blijven dan jij. Ik heb haar ook een beertje gekocht, omdat ik haar zag lopen toen ik bij de balie stond.’ Probeerde de jongen uit te leggen aan haar. Waarna hij zijn ogen weer richtte op het meisje dat op zijn schoot zat. Met een warme blik keek hij haar aan. Hoewel hij haar naam niet wist, toch had hij op een of andere manier een soort band met haar gekregen. ‘Vertel me je naam eens kleine meid?’ Klonk er op een vrolijke toon waarna hij even naar de beer keek die ze in haar hand droeg.

Aandachtig, maar tegelijkertijd een beetje verlegen door het feit dat het meisje hen samen had zien liggen, luisterde ze naar wat Kenneth te zeggen had en hoe zij daarop reageerde. Wanneer zij echter werd opgetild en op de jongen zijn schoot werd gezet, glimlachte ze en keek Kenneth hoofdschuddend aan. Niet zo'n teleurgestelde blik, maar echt zo'n 'Oh-wat-ben-jij-een-flirter-zeg' blik. ''Hmm, hmm.'' Knikte ze op zijn uitleg over dat ze een patiënte was die hier langer moest blijven dan haar. Ze had al ergens een vaag vermoeden van wat het meisje kon hebben, en dat kon niet zoveel goeds betekenen.
''Dus je hebt, zonder dat ik er van wist, zomaar een vriendinnetje erbij?'' Zei ze met een sexy blik, ergens ook wel grinnikend omdat ze het niet meende. Het meisje op zijn schoot glimlachte enkel en hield haar beertje stevig vast, in haar armen geklemd tegen haar eigen hart aan. Hierdoor had Charlene bijna zo'n 'Awhh!' uitbarsting, maar kon zich nog net inhouden door haar eigen beertje te pakken en die ook vast te houden. 'Hayley.' Zei het meisje zachtjes, ergens ook wel een beetje verlegen geworden doordat zij er nu bij was. ''Wat een mooie naam.'' Zei Charlene, terwijl ze wat dichterbij kwam geschoven en haar hand voorzichtig op een been van haar neer legde. ''Je gaat het wel redden, Hayley.'' Een moedsprekende blik kwam in haar ogen te staan en haar rechter mondhoek kroop omhoog wanneer ze in Hayley haar ogen keek en daar een blije uitdrukking in opmerkte. Zachtjes streelde ze over de tedere huid van haar been heen met haar vingertoppen, wat de meid aardig gerust leek te stellen.

[geEDITed]

Kenneth grijnsde even speels naar Charlene. Voor even streek hij over het meisje haar rug die op zijn schoot zat. Voor even keek hij haar recht aan, ergens had hij helemaal niet verwacht dat het meisje hier in de kamer zou binnen gekomen. Puur omdat hij haar niet had gezegd in welke kamer hij ook echt zat. Tuurlijk was het prettig om haar hier te hebben, maar uiteindelijk was het op een kinda verkeerd moment. Bij de woorden van de blondine grijnsde hij even. ‘Nou, stiekem wel. Nee, dat zou ik je eigenlijk niet aan doen.’ Sprak hij speels tegen haar. Zijn blik ging daarna weer naar het meisje, dat zich had voorgesteld als Hayley. Een naam, die hij ergens al zijn hele leven al mooi had gevonden. Geen idee waarom eigenlijk, maar goed. Wanneer Charlene zich wat dichter naar hen toe verplaatste fronste hij even, de bewegingen van haar volgde hij op de voet. En ergens waren ze hartverwarmend, hoe moederlijk de blondine om ging met het meisje. ‘Het gaat inderdaad goed komen met je Hayley, je moet er gewoon in blijven geloven. Zoals wij er ook in geloven dat het goed komt met je.’ Kenneth wreef even door haar haren terwijl hij de hand van Charlene daarvoor had los gelaten. De glimlach op Hayley’s gezicht deed hem goed om te zien, en ergens hoopte hij die later ook veel meer op haar gezicht te zien. Kanker was een ziekte waar je zelf tegen moest vechten, op zo’n jonge leeftijd was het misschien nog moeilijker, maar toch wist hij ergens dat ze het kon. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij al snel dat er een man de deur open deed. Deze droeg geen doktersjas of verplegersoutfit dus hij gokte dat het iemand was die Hayley kende, of misschien Charlene. ‘Daar ben je, ik heb je over al gezocht kleine meid.’ Sprak de man op een vriendelijke toon waarna hij de kamer binnen liep. Hayley keek even naar de man en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Kenneth zette haar maar weer neer op de grond, en zo liep het meisje naar de man toe die haar meteen knuffelde. ‘Papa, dit zijn Kenneth en Charlene.’ Ze wist die namen, omdat ze het gevraagd aan de balie waar de zwartharige jongen was heen gelopen, en op een of andere manier wisten ze ook dat Kenneth de naam was van die jongen.

Op het moment dat de deur open ging, keek ze even op vanaf het meisje naar de deurpost, waar een donkerharige man stond. Duidelijk iemand die hier niet in dienst was, had geen herkenbare werkkleding aan. De glimlach op Hayley merkte ze meteen op en glimlachte hierdoor ook meteen even breed, waarna ze iedere handeling volgde die het meisje verrichte sinds Kenneth haar van zijn schoot af had getild en op de grond had gezet. Die knuffel was schattig en gelijk werd ze voorzichtig opgetild door haar vader. 'Laten we terug gaan, schat, je moeder is net gekomen voor je.' Blij slaakte het kind een kreet en zwaaide even lieflijk naar de twee jongeren die op het bed zaten, waarna ze vanuit de deurpost verdween met haar vader. De man had nog even geknikt als teken van goedkeuring en stiekem ook wel dankbaarheid, had ze in zijn ogen opgemerkt. Charlene slaakte een zucht, gedeeltelijk van opluchting, maar ook gedeeltelijk doordat ze nog moe was. ''Ik hoop dat ik later ook zo'n kind krijg, geen gemekker, jankend, zeurend rotkindje ofzo. Nee, zoals zij.'' Zei ze met een grijns op haar gezicht en kwam wat gemakkelijk op zijn schoot zitten. ''Nu ben ik jou kindje.'' Grinnikte ze met een best schattig lachje en legde haar handen op elkaar gevouwen op zijn schouder, met haar hoofd er op tegen leunend.
Net voordat ze bij hem opnieuw een kus poging wou wagen, werd de deur wat wijder opengetrokken en kwam er een zuster binnenlopen. Niet zomaar een zuster, maar degene die haar nog vanochtend geholpen had met medicijnen en al die stuff, die bovendien ook Kenneth een soort van weggejaagd had. 'Oké meid, je bent in orde. Je bloed is onderzocht en je bent helemaal clear. Het enige waar je de komende dagen nog last van zal hebben is hoogstwaarschijnlijk hoofdpijn en moeheid.' Zei ze informatief en legde ondertussen wat bordjes klaar waar papieren op lagen, haalde wat spullen uit het laatje vandaan en keek haar vervolgens afwachtend aan. 'Je mag je aankleden, nog wat formulieren ondertekenen en dan ben je ready to go.' Bracht de verpleegster nu alweer wat vriendelijker uit en pakte haar kleding op, legde dat op bed en liep daarna de kamer weer uit, waarschijnlijk als teken van privacy. ''Je hoort het, je moet op sodemieteren!'' Zei ze met een scheve, onmenende grijns op haar gezicht.

Kenneth keek glimlachend naar het tweetal. Ergens was het wel schattig om te zien hoe haar vader zijn dochter gewoon in zijn armen sloot. Geen idee waarom, maar later wou hij ook zo om gaan met zijn kinderen. Niet zoals zijn ouders met hem hadden gedaan, zijn kinderen zouden opgevoed worden met liefde niet met haat. Kenneth waaide even naar Hayley en knikte nog terug naar haar vader. Bedreigd worden met een dodelijke ziekte en toch nog vrolijk kunnen door gaan met het leven. Ergens had hij een bewondering voor het meisje, een grote. Kenneth richtte vrolijk zijn blik weer op Charlene en knikte bij haar woorden. ‘Gemekker en gezeur zal je altijd hebben wanneer ze nog jong zijn hoor. Maar je hebt gelijk, om een kind als haar te hebben dat zou een groot geschenk zijn.’ Voor even keek hij recht in haar ogen, tot ze zich heel droogjes op zijn schoot neer zette. Kenneth legde zijn ene arm om haar heen terwijl hij zijn andere even op haar wang legde wanneer ze met haar hoofd op zijn schouder kwam liggen. ‘Als jij mijn kindje was, dan zou wat er net gebeurd zijn incest heten, en nee. Blijf jij maar lekker gewoon Charlene.’ Grijnsde hij vrolijk waarna hij zijn hoofd even kort tegen het hare aanlegde, tot de deur dan ook open ging. Meteen tilde hij zij hoofd van het hare af en keek met een frons naar de deur, dit maal was het niet Hayley die er stond, maar de verpleegster van eerder die hem had weg gejaagd. Kort slikte hij. De jongen was ergens wel bang dat hij weer weg gestuurd zou worden door haar, al zou hij best begrijpen dat Charlene haar rust nodig had en heel die zooi. Maar wanneer de vrouw echter begon te spreken verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht. Charlene mocht weg, en ze was helemaal gezond. Voor even keek hij het meisje aan en versterkte kort zijn greep, maar hield haar al gauw weer normaal vast. Het was leuk dat ze weg mocht, want uiteindelijk wouden beiden niet dat ze hier al te lang moest zitten. Waarschijnlijk zou ze regelrecht naar haar het leefgebouw toegaan van school om verder te rusten, ach ver was hij dan toch niet van haar verwijdert dus. Toen de verpleegster nog wat zei verscheen er een kinda sneaky grijnsje op zijn gezicht. Wanneer de vrouw weg liep begon Charlene weer te spreken en wiebelde hij kort met zijn wenkbrauwen. ‘Nou, ik kan niet weg want je verspert me stiekem de weg lief kindje van me.’ De jongen drukte een korte kus op haar lippen en streek een pluk haar uit haar gezicht weg met zijn hand. ‘Trouwens, ik heb in mijn kamer nog iets van je wat je kwijt was gespeeld een tijdje terug.’ Haar schoen, de jongen had die al die tijd maar bij gehouden voor haar, omdat hij ergens wel wist dat ze er later achter zou gaan zoeken of zo.

''Nou ja zeg, ik zal zo opstaan hoor.'' Zei ze met een giechel, drukte haar lippen voor kort op zijn wang zodat er een kusje ontstond en liet hem daarna weer los. Haar handen en hoofd hield ze van hem af, keek hem enkel aan met een onschuldige blik en streelde met haar wijsvinger over zijn wang heen, wat haast wel kippenvel moest bezorgen. Zijn gladde huid was perfect. De geur die van zijn lichaam af kwam, die hij waarschijnlijk nog op had van gisteravond, rook adembenemend. Zo heerlijk. Eigenlijk snapte ze op dit moment totaal niet waarom ze hem eerder genegeerd, ontlopen en uitgescholden had. Ze had dit nu allemaal gemist en hij was dan misschien niet de knapste van de school, maar zeker weten wel hot te noemen. Een belangrijk punt voor haar.
Wanneer ze zeker weten wist dat de verpleegster weg was door met haar oren te luisteren en naar de deurpost te kijken alsof ze verwachtte dat ze ieder moment terug kon komen, keek ze hem met een brede grijns aan en was ze er zeker van dat ze het ging zeggen. ''Jij houdt van wel van incest, hea?'' Merkte ze droogjes op. Die grijns op haar gezicht kon niet breder, dat was zeker. Bovendien wiebelde ze hierbij ook haar wenkbrauwen, waarna ze gauw opstond om een beetje weg te rennen van hem. Handig rende ze om het bed heen, stootte daarbij bijna haar teen tegen de rand van het bed aan, maar gelukkig net niet. Hierbij stak ze plagerig haar tong uit en hield haar handen boven haar hoofd, als een soort Caramell Dansen tekentje. ''Kom dan, pak me dan, je kan me toch niet pakken, nananana!'' Grinnikte ze lacherig en bleef zo sexy staan.

Kenneth grijnsde eventjes. Feitelijk wou hij niet bepaald dat ze opstond, maar wou gewoon even zo bij haar blijven zitten. Het korte moment dat ze haar lippen op zijn wang had gedrukt gloeide nog zachtjes na. Zijn groene ogen hadden zich gericht op haar blauwe kijkers, een lief glimlachje krulde om zijn lippen heen. De subtiele beweging die ze maakte over zijn wang deed hem kort zijn ogen sluiten, een rilling schoot over zijn ruggengraat heen. Hoe zij hem soms kon aankijken of maar met een beweging stil kon krijgen was onmogelijk. Even ademde hij diep in, het feit dat hij haar mistte als zijn beste vriendin had het hele voetbalteam geweten, zelfs de jongen die hij op zijn gezicht had geslagen toen die wat zaken probeerde bij Charlene. Nu was echter alles in orde, of toch gingen ze al weer met elkaar om. Na enkele minuten opende hij uiteindelijk zijn ogen en merkte dat het meisje met een grote grijns op haar gezicht aan. Meteen trok hij zijn beide wenkbrauwen op en keek haar met pretlichtjes in zijn ogen aan. Om haar woorden moest hij toch wel even zacht gniffelen. Wel, daar had ze een punt. ‘Incest? Wel, stiekem hou ik alleen maar van de incest die pleeg met jou hoor shorty.’ Het gewiebel van haar wenkbrauwen zette hem er echter aan om zijn lippen weer op de hare te drukken, maar voor hij dat kon doen sprong het meisje van zijn schoot af en rende weg van hem. Met zijn blik volgde hij haar echter, tot hij ongeveer half omgedraaid zat. Zonder ook maar te wachten bewoog de jongen zich snel, draaide zich om en stond vervolgens al voor haar neus. Zijn handen legde hij om haar heen. ‘Wat zei je?’ Grinnikte hij even. Zonder ook op enige reactie te wachten drukte hij zijn lippen passioneel op de hare en trok haar tegen zich aan. Charlene moest uitkijken met die uitdagingen van haar, want hoe zij zijn hartslag altijd de hoogte in liet gaan was voor niemand meer gezond. De jongen deed een paar stappen naar voor, daarmee de blondine naar achteren duwend zo stond ze al gauw met haar rug tegen de muur aan waarop hij toch even pauzeerde en ditmaal zelf met zijn wenkbrauwen wiebelde om haar vervolgens, door zijn handen op haar achterste te plaatsen, op te tillen. Zijn oog viel kort op haar ongeroerde nek, en zonder verder bij iets stil te staan begon hij haar daar zachte kusjes te geven.

Voordat ze ook maar een enige reactie terug kon geven op zijn woorden nadat hij haar vastgenomen had, proefde ze zijn smaak van zijn lippen al op de hare en ging ze intens mee in het moment. Hoewel ze net nog bijna had kunnen ontsnappen om over het bed heen te kruipen, was het haar toch niet gelukt doordat ze nog niet helemaal in orde was met haar lichaam en daardoor toch wel ietsje trager bewoog dan gebruikelijk. Ze voelde hoe ze iets naar achteren werd gedrukt, tegen de saaie, witte muur aan van de kamer en plaatste daardoor haar handen tegen de muur aan. Zodat hij hierdoor de kans had om haar een soort van gewillig vast te klemmen. Maar na enkele seconden waren hun lippen toch van elkaar gescheiden, voelde ze hoe zijn handen niet richting haar eigen handen gingen maar eerder naar haar kont. Het deel wat niet bedekt was door haar nachtjapon en er gewoon mooi strak bij stond, wat dan ook gelijk verwarmd werd door zijn heerlijke handen en kreunde zachtjes door het feit dat ze omhoog getild werd. Hierdoor voelde ze zijn ding beter zitten en voordat ze de kans had om haar lippen weer passioneel op de zijne te drukken, merkte ze op dat zijn mond gauw genoeg naar haar nek vloog om daar eenmaal zachte kusjes te drukken.
Hierdoor rolde ze met haar ogen, niet arrogant maar eerder ietsje omhoog met haar pupillen van genot. Nog meer begon ze zo zacht mogelijk te kreunen, zodat het enkel voor hen twee te horen was en niet voor eventuele voorbijgaande mensen op de gang. Nu hoopte ze toch écht dat die verpleegster niet ieder moment kon terugkomen, maar verder dan dit zouden ze ook niet gaan. Ze had dit soort dingen toch liever in echte privacy dan in een openbare ruimte, waar ieder moment iemand in kon komen zonder te kloppen. ''Oh, Kenneth..'' Zei ze met stokkende adem, ze was haast in ademnood door de jongen. ''Ik wil je niet onderbreken..'' Ze kwam haast niet uit haar woorden, sloot haar ogen en ging bijna helemaal in het moment op. ''Maar ik denk dat we dit beter 'thuis' kunnen doen...'' Dat waren de laatste woorden die haar mond verlieten voordat ze nog een kreun uitstootte.

Ongestoord bleef de jongen zijn lippen in haar nek drukken, het zachte gekreun dat ze uitstootte bezorgde hem de drang om nog verder te gaan dan alleen dit. Maar deze onderdrukte hij toch, dit was niet de plek om zo’n dingen uit te voeren. Ergens was het wel allemaal spannend, maar hij kon het er toch niet echt voorover hebben om gesnapt te worden door een verpleegster die binnen kwam. Wanneer hij zijn naam hoorde zeggen, besloot de jongen niet meteen op te houden en ging zo verder naar haar kaaklijn, deze volgde hij mooi tot hij bij haar kin was. Toen hij daar was zei ze nog wat, waardoor haar lippen even door het spreken de zijne raakte. Ongestoord ging hij toch maar verder en drukte enkele malen speels zijn lippen vlak bij haar lippen. Tot ze uiteindelijk toch nog een laatste kreun uitbracht. De jongen bracht alsof er niets gebeurd was zijn hoofd weer gewoon voor het hare zodat hij haar recht aan kon kijken, zijn hoofd kantelde hij iets wat naar opzij alsof hij niet begreep wat ze bedoelde. ‘Met wat?’ Sprak hij op een cheeky manier waarop hij zich omdraaide met haar in zijn armen. Haar blik liet hij niet los, dat was nergens voor nodig. Voorzichtig zette hij haar weer neer op het bed en plaatste zijn handen op haar onderrug. De jongen boog zich wat voorover en bracht zijn hoofd even naar haar oor. ‘Ga je maar gauw aankleden, of ik doe het zo meteen nog.’ Fluisterde hij op een charmante toon. Hierna liet hij haar uiteindelijk los en deed een stap naar achteren waarna hij zich even omdraaide en wandelde naar de papieren die ze nog moest ondertekenen voor ze mocht vertrekken. De jongen focuste zich in feite niet helemaal op de papieren maar wachtte gewoon tot ze klaar was, en ze uiteindelijk konden vertrekken. Gelukzalig ademde hij in. De jongen rekte zich even uit, zijn rug zat behoorlijk vast door het feit dat hij in slaap was gevallen op de bank, daarbij zijn kaak even niet mee gerekend omdat die nog steeds die blauwe kleur had door zijn stunt van vannacht. Als er een iemand was die zoiets kon doen, dan was hij het wel. De jongen wreef even door zijn haren en dacht voor kort aan Hayley. ‘We gaan zo meteen Hayley toch nog gedag zeggen neem ik aan?’ Vroeg hij aan haar. Ergens wou hij het kleine meisje wel gedag gaan zeggen, dat verdiende ze immers wel.

Het duurde nog even voordat Kenneth stopte met het hoger niveau flirten met haar en wanneer hij zich eenmaal had omgekeerd, om zogenaamd naar de formulieren te kijken, kwam ze een soort van op adem terug en liep ze om het bed heen om daar haar kleding van gisteren te pakken. Ze wurmde zich soepel uit de nachtjapon, strummelde eerst simpelweg haar zwarte beha aan, gleed daarna door het zijde kleedje heen, trok haar skinny jean aan met daar onder haar hakken. Aangezien ze nu meteen weg mochten, had ze ook al vast haar jas aangetrokken maar nog niet dicht geritst, omdat ze toch nog eerst formulieren moesten invullen en daarbij nog even langs het meisje van net zouden gaan.
Stilletjes, met een brede grijns op haar gezicht die boekdelen sprak, liep ze naar Kenneth toe, sloeg haar armen om zijn middel heen van achteren en liet daarna enkel nog haar rechterarm op zijn schouders hangen toen ze naast hem kwam staan om te kijken naar die formulieren.
''Hmm, heb je de helft al ingevuld, lief?'' Fluisterde ze in zijn linkeroor en vulde hierna simpeltjes en droogjes de rest in van velden die voor haar waren en die nog leeg stonden, met een pen die er toevallig bij lag. ''Kom, laten we dit afleveren, ik wil gaan. Of nouja, eerst nog even langs mijn droomkindje.'' Zei ze met een gniffel en hield de deur plechtig voor de jongen open met een glimlach. Voor kort streek ze haar jas nog even glad, wanneer ze de deur keurig achter zich had gesloten, liep naar de balie toe en leverde daar met een glimlach de papieren in die ze net ingevuld had.
''Alstublieft.'' Bracht Charlene netjes uit en keek daarna even rond of ze toevallig ergens Hayley zag lopen. Hoewel Kenneth het vast wel zou weten waar de meid zou zijn, wou ze het toch eventjes vragen aan de dame die achter de receptie zat. ''Weet u toevallig waar Hayley is? Het kleine meisje, die hier nog net moet rondgelopen hebben met haar vader.'' Legde ze zo nauwkeurig mogelijk uit van de details die ze wist. De vrouw die daar zo op haar stoel zat schudde haar hoofd met een bezorgde glimlach. 'Het spijt me, ze is net naar de O.K. gebracht, voor een operatie. Meer informatie kunnen we niet kwijt.' Charlene knikte begripvol en keek Kenneth met een lichte ernstige blik in haar ogen aan, fronste ongerust met haar wenkbrauwen. ''Zullen we dan maar gaan? Hoewel ik graag zou willen wachten, wil ik het liefste mijn bed in kruipen.'' Zei ze met licht ontstaande tranen in haar ogen en nam hem bij zijn rechterhand beet met haar beide handen, waarna ze hem voorzichtig naar de klapdeuren bracht die hen naar buiten zouden leiden. Door het glas zag ze al een opvallende rode kleur, beter bekend als haar schatje die vol smart op haar stond te wachten totdat ze weer gebruikt mocht worden en ze al geronkt kon worden.

Kenneth had zijn blik nog steeds op de blaadjes gericht die hij inderdaad al ingevuld had, voor de helft dan toch. Een klein grijnsje sprong op zijn gezicht wanneer hij haar armen om zijn middel heen voelde, kort streek hij met zijn duim over haar hand waarna ze al gauw naast hem kwam staan. ‘Nou, hoe sneller we weg kunnen des te beter, toch?’ Grijnsde hij even breed naar haar waarna hij even haar een zachte kus op haar wang drukte en vervolgens haar maar achterna ging wanneer ze klaar was met invullen van de papieren. Haar droomkindje ea? Een geniepige grijns verscheen op zijn gezicht. Het was eveneens zijn droomkind, en dat zou Charlene wel weten. Vrolijk liep de jongen uiteindelijk de deur uit, al had hij in het voorbij lopen van de blondine haar hand in de zijne gesloten en had haar zo meegetrokken. Kort bewoog hij met zijn hand door zijn haren terwijl beide tieners zich verder bewogen naar de balie, ergens wou hij zo snel mogelijk naar Hayley. Gewoon omdat hij het kleine meisje gewoon graag zag moest hij eerlijk zijn, plus hij wou ook haar ouders sterkte toewensen met alles. Dat was wel het minste wat hij kon doen, right? Inmiddels hadden ze de balie al bereikt en vroeg het meisje van wie hij de hand inmiddels had los gelaten of ze Hayley gezien hadden. Het nieuws wat de verpleegster echter bracht deed zijn ogen groot worden. Wat was er gebeurd? Kort sloot hij zijn ogen. Hij moest zich rustig houden, het was maar een gewone operatie die het meisje zou helpen om weer gezond te worden. Charlene’s woorden gingen bijna aan hem voorbij, maar toch bijna op automatische piloot knikte hij. In haar ogen waren tranen ontstaan en bij hem ook ondertussen. Zachtjes werd hij mee getrokken door haar, iets wat nodig was want anders was hij gesprint naar de O.K. om te kijken hoe het met het meisje ging. Voor ze uiteindelijk weer naar buiten gingen trok hij Charlene tegen zich aan en sloeg zijn armen om haar middel heen. ‘Het komt wel goed met haar.’ Fluisterde hij met trillende stem in haar oor waarna hij haar na enkele seconden weer los liet en kort met zijn vinger over haar wang streek. Kenneth trok haar met zich mee naar buiten, zag daar meteen haar motor staan met de zijne er vlak naast. Mooi, dus ze konden meteen vetrekken naar het leefgebouw. ‘Je bent zeker dat je kan rijden hé?’ Sprak hij met een frons op zijn gezicht. De jongen wist niet of die medicatie die ze had binnen gekregen duizeligheid kon veroorzaken bij het meisje, desnoods moest hij met haar rijden naar het gebouw en zijn eigen motor hier maar blijven staan, dan zou hij die later wel gaan halen en kon hij meteen naar Hayley op zoek gaan. Kort keek hij naar binnen, of hij misschien de vader van Hayley zag, maar het was verloren moeite, hij wist dat de man nu samen met zijn vrouw aan het wachten zijn op de uitslag van hun dochter.

De armen die Kenneth om haar heen sloeg waren verwarmend van buiten en hartverwarmend van binnen, tegelijkertijd combo eigenlijk. Een lichte grijns kwam daardoor op haar gezicht te staan en zou eigenlijk best raar voor hem overkomen als hij dat überhaupt zou opmerken, maar besloot hem gauw weer te laten verdwijnen voordat hij er misschien rare gedachten achter zou gaan zoeken. ''I hope so..'' Bracht ze met een lichte trillende stem uit, eveneens fluisterend als dat haar vriendje deed en werd binnen de kortste keren mee naar buiten genomen. Haar motor was meteen in zicht van de uitgang van het ziekenhuis, natuurlijk, het was tenslotte haar schatje.
Ze liep op haar rode Ducati 848 af en sprong er al bovenop voordat Kenneth ook maar zijn vraag had kunnen stellen, uit haar handtas graaide ze haar sleutels en stak die in het slot van de ijzeren ketting die om het prachtbeest had gehangen en klikte hem gemakkelijk los, waarna ze hem simpelweg erin opborg. Gauw genoeg vlogen de sleutels van haar motor in het slot en zette ze hem te ronken, wat haar altijd op één of andere manier zo gelijk opvrolijkte. ''Natuurlijk, liefje.'' Zei ze met een knik. ''Pak jij de jouwe nu maar, dan kunnen we vertrekken, ik ben...'' Op dat moment verliet een gaap haar mond en sperde ze voor kort daarna haar ogen wijdopen. ''Moe.'' Bracht ze daarna nog uit en concentreerde zich daarna voor zich, om niet sukkelig ergens tegenop te botsen ofzo en opnieuw of een ongeluk te veroorzaken bij zichzelf of bij een ander of erger nog: bij haar motor.
Zachtjes reed ze naar de motor van Kenneth toe en zette hem daarnaast keurig neer, net op een groot genoege afstand dat de jongen alle ruimte had om die ook van het slot af te halen. ''Wedstrijdje wie als eerste bij het gebouw van de slaapvertrekken is?'' Zei ze plagerig en stak daarna voor de grap haar tong uit. ''Nananana, je wint lekker toch niet van me!''

Kenneth streek kort langs haar wang en glimlachte bemoedigend. 'Ze is sterk, denk daar maar aan.' Klonk zijn warme stem. Ze zou het wel gaan redden, de glimlach die hij op haar gezicht had gezien toen ze de kamer van de twee was binnen gelopen was op een of andere manier zo krachtig geweest. Het was in zijn hoofd al helemaal zeker, het meisje zou het redden, ze zou er zijn als hij haar nog eens ging bezoeken.
Kort grijnsde de jongen wanneer hij het meisje op haar motor zag aflopen. Ergens was hij het ding eigenlijk vergeten, of toch hoe het er uit had gezien. Maar toch het was nog altijd prachtig om te zien, of je het nu meteen herkende of niet. Kenneth wandelde uiteindelijk naar zijn motor die wat dichter bij de ingang van het ziekenhuis stond. Zijn helm ontbrak. Natuurlijk, hij had ook helemaal niet verwacht dat het zwarte ding hier ongeschonden zou bij liggen na dat hij er gisteren enkele rake klappen had mee uitgedeeld. De jongen taste even in zijn zak om de sleutel te zoeken, of beter gezegd de reserve sleutel. Die vond hij vrijwel meteen, met een simpele draai had hij het slot open gekregen en plaatste Kenneth de metalen ketting in de bak waar zijn helm normaal altijd in stak. Het geronk van Charlene’s motor deed hem even grijnzen. Dat geluid klonk gewoon zo leuk. Het geluid van een geeuw dat er bovensteeg was eigenlijk best wel schattig moest hij toegeven. ‘Je weet dat je schattig bent als je moe bent hé?’ Grijnsde hij even naar haar waarna hij zich maar op zijn motor zette en de sleutel in het contact stak. Nog geen seconde later klonk het luide gebrul van zijn motor . Het meisje daagde hem uit to een wedstrijdje. ‘Wat krijgt de winnaar?’ Sprak hij vrolijk tegen haar waarna hij na enkele seconden toch vooruit schoot. Kenneth was meteen enkele schreden van haar verwijderd, en ergens ging hij niet gewoon wachten op haar want ze zou hem toch zo meteen al voor bij razen en dan zou de wedstrijd echt gaan beginnen. Ergens was hij wel uit op een wedstrijdje, al zou hij haar toch in het oog moeten houden dat ze geen ongelukken veroorzaakte. Al zou hij dan waarschijnlijk voor zichzelf ook weer moeten uitkijken of hij was diegene die ergens tegen aan knalde.

Wanneer zijn stem klonk, om haar te zeggen dat ze schattig was, grijnsde ze alleen maar, drukte nog gauw een kus op zijn wang en hoorde toen aan hoe zijn motor mee ronkte met de hare. Het was sexy, die geluiden zo bij elkaar. Ze zou bijna zeggen dat het als muziek in haar oren klonk, stiekem was dat ook wel zo. Binnen enkele seconden hoorde ze hem nog wat vragen, maar was hij al weg gescheurd voordat ze ook maar de kans had om te reageren en bleef ze daar even verbijsterend met open mond staan. Maar ze wist zichzelf te herpakken, vertrok zelf ook gelijk en wist hem bijna in te halen, nadat ze haar helm nog had opgezet. Ze kon het risico op dit moment niet riskeren om een ongeluk te krijgen, ook al had ze wel genoeg ervaring met motoren, toch had ze het liever niet dat ze op deze hoge snelheid op haar bek zou pleuren en voorgoed met een verminkt gezicht zou moeten leven of de dood tegemoet zou gaan. ''Ontbijt op bed!'' Wist ze nog gauw tegen hem te schreeuwen, waarna ze hem simpeltjes en koel tegelijkertijd voorbij scheurde, nog hogere gas inzette en al gauw meerdere meters voor hem lag en zo richting het gebouw van de slaapvertrekken scheurde. ''Yihaa!'' Bracht ze uitdagend uit, waarbij ze haar rechterarm in de lucht stak en het rock-teken showde, maar gauw genoeg die alweer op het handvat plaatste om grip te hebben en niet als een of andere malloot onderuit te gaan door die onhandige fout.
Een brede grijns vormde op haar gezicht, ze hield van dit. Maar wist dat Kenneth ieder moment haar weer kon inhalen, met of zonder genade. Om dit te voorkomen zette ze de snelheidsmeter nog íetsje hoger en wachtte toen maar af, op de lange weg naar Monica High, of hij nog zou komen. De neiging om achterom te kijken was groot, maar hield veiligheid toch maar beter boven dat. In plaats van dat, toeterde ze enkel hard en duidelijk zodat hij het zou kunnen horen en niet zou vervagen door de harde wind die langs haar lichaam sneed.

De jongen voelde hoe de wind langs zijn gezicht heen sneed, en zo zijn haren duidelijk de war in schopte maar veel boeide het hem eigenlijk niet. Kenneth voelde zich weer goed nu hij hierop zat, al was dat gisteren vanaf hij op zijn motor was gesprongen ook zo geweest, tot hij dan opeens alles tegen kwam van gisteren. De woede die toen door zijn lijf gierde, het was lang geleden dat hij dat gevoeld had. Door het dagdromen was de jongen aan het afwijken naar links, een fel getoeter klonk plots in zijn oren, een auto naderde hem heel snel van de linkerkant waardoor hij meteen een ruk gaf aan het stuur en weer terug op zijn baanvak reed. Kort schudde hij zijn kop en reed al snel door toen hij ook Charlene hoorde toeteren naar hem na haar schreeuw dan toch. Ontbijt op bed hé? Een grijns verscheen op zijn gezicht. Dit zou nog leuk kunnen gaan worden, zolang hij zijn gedachten maar niet nog een keer verloor. Kenneth zag hoe de rode motor steeds verder van de zijne verwijderd werd, het triomfantelijke gebaar van het meisje deed hem lachen. Oh nee, ze had nog niet gewonnen. De jongen zorgde er al heel snel voor dat hij het aanwijsdingetje op zijn meter snel vooruit schoot. Zo snel hij kon had hij opgetrokken en schoot hij ook meteen vooruit. De afstand tussen de twee minderde meteen. De jongen had nog de kans om te winnen, maar eigenlijk was hij dat niet van plan. Toch schoot hij haar nog voorbij. ‘Kom op, of moet ik al vast zeggen wat ik morgen als ontbijt wil?’ Klonk er uitdagend wanneer hij haar voorbij schoot. Zijn zwarte shirt, spande net niet hard genoeg zodat het mooi zou blijven zitten, dus er zaten nu van alle kreukels in door de wind en dat voelde best wel grappig aan feitelijk.Ergens had hij nu de neiging om nog sneller te gaan, maar hij wist dan dat hij het stuur misschien niet meer onder controle zou kunnen houden, en tja dat was niet bepaald iets wat hij wou. Bluegh, tegen dat asfalt knallen op zo’n hoge snelheid deed gewoon pokke veel zeer. Kenneth kon het toch niet bepaald laten om vluchtig om te kijken of Charlene al naderde, maar na een vijftal seconden vestigde hij zijn blik maar weer naar voren.

Hoewel ze erop kickte om steeds sneller te gaan en de wind langs haar huid als het ware te laten snijden, voelde ze toch wel dat ze al haar energie nodig had om dit te doen en ze zichzelf langzaam voelde verslappen. Het was niet veel, maar ze voelde het wel, maar besloot zich er verder niet op te focussen. Vlak daarna hoorde ze een hard zoefend geluid, als teken dat Kenneth haar al voorbij geschoten was en toen pas drong het tot haar door dat hij wat naar haar geschreeuwd had op een uitdagende toon. Oh, nu kon hij het krijgen ook als hij het zo wou spelen. Een grijns ontstond op haar gezicht en ze zette nog meer snelheid in, waardoor ze nu kop aan kop lag samen met de jongen. Expres liet ze haar motor nog een aantal keer brullen door aan haar handvat te draaien en keek hem dan ook plezierig aan, maar richtte haar aandacht na een aantal seconden toch weer op de weg om meerdere ongelukken te voorkomen en niet opnieuw sukkelig in het ziekenhuis te belanden.
''Wat is er, word je al bang?'' Zei ze op zo'n zwoele toon dat het wel grappig moest overkomen en scheerde hem toen ietsje voorbij door een klein beetje op te trekken dat ze net met haar voorband zijn motor voorbij kwam.
Zo bleef ze zo'n beetje rijden op de weg om hem nog voor te blijven, gewoon omdat ze het leuk vond en bovendien waren ze er al bijna dus veel scheelde het ook niet meer.
Het gebouw van de slaapvertrekken kwam al in zicht en torende duidelijk boven de andere normale huizen uit, wat haar nog na al die tijd steeds verbaasde. Niet alleen omdat het een prachtig gebouw was, maar ook omdat ze het meteen herkende.