Let's get the party started

Met een alcoholistisch drankje in haar hand, bewoog ze op de dansvloer helemaal in haar ééntje. Onbeschermd, tussen andere mensen en totaal buiten bewustzijn. Tenminste, ze bevond zich al een korte tijd in een andere wereld, ging helemaal mee in de muziek en bande de rest van de wereld geheel uit haar hoofd. Dat kwam vast en zeker door het feit dat ze depressief was geworden door het tafereel met Kenneth. Sinds dat hij de liefde aan haar had verklaard, was hij op de meest verschrikkelijkste en ongemakkelijkste momenten op komen dagen uit het niets, alsof hij haar in het geheim stalkte en continu overal haar in de gaten hield. Ergens gaf haar dat wel de rare huiveringen over haar gehele lichaam heen, maar ergens ook weer niet. Hierdoor voelde ze zich wel ook weer veilig, op een of andere vage manier.
Luide muziek klonk door de boxen heen, die de mensen vermaakte door heel Bar Copa en zij zelf daar ook één van was die er vol op los ging. Het drankje had ze inmiddels achterover geslagen, wat nog maar haar tweede van de avond was, en ze wist dat het al rond een uur of twee middernacht was. Hoewel de club dan allang al dicht zou zijn, hadden ze een uitzondering gemaakt omdat de baas van de club jarig was en dat betekende dat ter viering van zijn goede oude jaar 'ie de hele dag open zou blijven. Op zichzelf had ze al swingende moves laten zien, wel eens wat tegen meiden en jongens aangeschuurd die dat prettig hadden gevonden en nog wat geflirt aan de bar. Door nog een drankje achter in haar keel te gieten, zich helemaal door de muziek te laten leiden was ze zichzelf bijna verloren, van binnen.
Totdat ze merkte op de dansvloer dat ze voorzichtig bij haar rechterpols werd gepakt, die ze in de lucht had gestoken om net zoals van de rest van de club op de muziek volledig los te gaan, en naar achteren werd meegetrokken. Charlene had er geen enkele problemen mee en liep zonder tegenzin mee en ze merkte toen ze eenmaal achterin stond dat het een clubje van meerdere jongens was. Een best brede grijns ontstond op haar gezicht en de jongens hadden het ook wel naar hun zin, maar hadden duidelijk een ander plan op hun zinnen staan, zonder dat de blondine het door had en ging ondertussen gewoon door met sexy dansen en een beetje schuren tegen de jongens aan. Zo vloog ook alweer een halfuur en was het al later dan ze had verwacht, was de tijd helemaal vergeten. Rond een uur of drie, ook al had ze geen idee van de tijd, besloot ze toch maar om terug naar het gebouw van de slaapvertrekken te gaan, omdat ze het genoeg vond voor vanavond. De zorgen en alle rare depressiviteit was voor even uit haar lichaam en vooral hoofd verdwenen, waardoor ze met een gerust hart de club uit liep. Even bleef ze buiten de club om een hoek staan, om enkele berichten op haar mobiel te checken. Enkel en alleen bezorgde berichten van Layla en wat vriendinnen van Monica High, die ze zoals gebruikelijk tegenwoordig gewoon wegdrukte en deed alsof er nooit iets was binnengekomen. Maar toen ze haar mobiel inmiddels in haar handtas had gestopt, merkte ze pas op toen ze haar hoofd omhoog hief dat de jongens van zonet haar stilletjes omsingeld hadden. Charlene gaapte ze aan en wou gewoon doorlopen, maar werd min of minder verhinderd door de twee jongens die voor haar stonden en een geheimzinnige brede grijns stond op hun gezichten. ''Cool guys, laat me er gewoon door.'' Mompelde ze wat moe, wreef even door haar ogen en maakte opnieuw de aanstalten om te vertrekken. Maar deze keer lieten ze haar er opnieuw niet alleen door, maar pakte de achterste haar onverwachts bij haar heupen vast waarna hij hard zijn pik tegen haar kont aanduwde.

[&Kenneth]

Kenneth staarde voor zich uit, de jongen zat gewoon ergens droog op een bankje met voor hem zijn motor. Zijn handen had hij tegen elkaar gedrukt, waarom hij hier zat. God mocht het weten. Kenneth was niet bepaald meer iemand die zoals vroeger vaak alleen was. Maar nu op dit moment wist hij niet meer wat hij met zichzelf moest. De jongen was eerder die avond weg gegaan van een gezellig onderonsje met enkele vrienden, gewoon omdat hij geen zin meer had. De jongen met de donkere haren was weg gegaan, omdat hij het even niet meer kon opbrengen dat hij met mensen om zich heen zat. Sinds zijn hoogstwaarschijnlijk voormalig beste vriendin had gezegd dat ze hem haatte was er iets in hem geknapt. Op die moment had hij het niet laten merken, maar hij was gebleven op het dak, had er zelf geslapen. Gewoon omdat hij het niet had kunnen opbrengen om in de kamer naast haar te slapen. De afgelopen nachten had hij eveneens niet in zijn kamer geslapen, maar bij een paar teamgenoten, op de bank wellicht maar het maakte hem niet uit. Kenneth had zijn afstand genomen van Charlene, omdat hij het nodig had, anders liep hij toch maar kapot te gaan van binnen. Kort wreef hij door zijn ogen. De jongen zat diep in de put door de woorden van Charlene, dat wist ondertussen elk persoon die op de campus zat. Gewoon omdat hij er heel de dag bij liep als een ‘emo’, met een gezicht tot op de grond wallen van enkele kilometers lang onder zijn ogen. Een zucht schoof over zijn lippen. Uiteindelijk stond de jongen op, en zette zijn helm ook op, deed de klep er van toe en uiteindelijk stapte hij op de motor en liet hij hem even lekker luid brullen. Al was dat meer om de buurtbewoners momenteel te irriteren. Na enkele seconden schoot hij er uiteindelijk van door, en meteen besloot hij om volle gas te gaan. De wind kwam hard aan op zijn ontblote armen, aangezien hij enkel maar in een zwart shirt was gehuld en een broek natuurlijk maar dat was van zelf spreken. Hoe snel hij aan het gaan was, de jongen hield het eigenlijk niet bij, maar aan de snelheid van de voorbij flitsende lichten was het te merken dat dit best wel hoog was. De mentale pijn die hij voelde, nam uiteindelijk toch af. Omdat de koude hem langzaam maar zeker aan het verlammen was, of toch zijn innerlijke pijn. De jongen was dichter bij het schoolgebouw, het zou zelf niet al te lang meer duren of hij was er, aan deze snelheid maximaal een klein kwartier aangezien hij vrij dicht in de buurt was van Bar Copa. Door een naderende auto minderde hij ook meteen vaart, anders zou hij er volop tegen aan knallen en dan was hij letterlijk in drieën opgevouwen zijn. Ergens vond hij het niet eens erg, maar dat kon hij andere niet aan doen. Na enkele seconden stond hij volledig stil, en keek hij ook even rond. Een groep mensen was hem opgevallen, of eerder zeg maar een grote kring jongens. Even trok hij zijn wenkbrauw op wat voor andere onzichtbaar was door de helm die hij op had, het scherm was geblindeerd zodat zijn ogen onzichtbaar waren voor andere.
Hij besloot op hen af te rijden, of toch iets dichter te gaan rijden zodat hij kon zien wat er aan de gang was. Maar de jongens waren iets te breed om het te kunnen zien, iets at in zijn ogen niet veel goeds betekende. Zonder meer legde hij zijn motor stil en stak hij de sleutels in zijn zakken. Compleet onwetende van wat er aan de gang was liep hij op de cirkel af. En wanneer hij uiteindelijk een jongen had gevonden die kleiner was dan hem werd Charlene zichtbaar, en achter haar stond een jongen. Kort slikte hij, meteen vlamde hij er tussen merkte dat er niet zo veel weer stand was van hen. Iets wat raars was, maar misschien dachten ze dat hij bij hen hoorde. En aangezien er niemand bepaald naar hem keek toen hij de groep was binnen gekomen ging hij daar maar van uit. Zonder meer liep hij op Charlene af en nam haar bij de hand vast, waarna hij haar meteen, misschien wat ruw uit de handen van de jongen rukte en haar achter zich zelf verstopte. ‘Laat haar met rust.’ Zijn stem klonk anders, al was dat enkel omdat hij al enkele dagen niet gesproken had, daardoor klonk zijn stem ook zwaarder, en verkrampt.

Meteen voordat ze ook maar kon reageren, klonk er wel degelijk een zachte kreun uit de jongen zijn mond en maakte ze de aanstalten al om hem meteen een beuk in zijn maag te geven, maar tevergeefs werd gauw genoeg gehandeld door andere jongens. Haar handtas werd als eerste afgepakt, waarna vliegensvlug haar armen dan ook vastgenomen werden. Wanneer er nog een ietwat hardere kreun klonk en ze overduidelijk zijn dronken adem kon ruiken en ze voelde dat dat ding in zijn broek bewoog kwam er een uitdrukking van walging op haar gezicht te staan, die haar als te meer de neiging gaf om hem in elkaar te beuken. Enkel de jongens om haar heen verhinderden dat enorm, wat haar moeheid doorbrak en eigenlijk alleen maar bozer maakte. Ze moesten eens weten waarmee ze te maken hadden, maar voordat ze in kon grijpen of überhaupt iets uit kon stamelen merkte ze op dat er een jongen bij de groep was gekomen. Nee, niet nog één. Wie weet wat hij allemaal wel niet met haar wou doen. Door de duisternis kon ze ook niet goed zien wie het was en ging uit van het ergste.
Maar daarentegen voelde dat haar hand uit de jongen zijn hand schoot en ietwat bruut door de jongen werd overgenomen en gauw genoeg volgde er een bekende stem. Een Kenny stem, integendeel tot een slechte stem dus. Maar ergens klonk zijn stem ook zwaarder en wat verkrampt, wat haar wel ietsje een angstig gevoel gaf. Al kwam dat misschien ook wel doordat ze had gehoord dat hij zich de laatste dagen ook niet zo gemakkelijk had gevoeld, zoals zij dat ook had gehad. Hoewel ze de jongen wou zeggen hoeveel het haar speet van die halve gare uitbarsting van haar op het dak van de slaapvertrekken, wist ze dat ze beter haar mond kon houden wou ze deze avond nog overleven en het liefste met Kenneth samen. Ook al stonden ze nu met z'n tweeën hier best lonely maar ook schattig in het midden van het kleine groepje, toch had de stem van Kenneth wel degelijk effect op de jongens. Alsof ze ineens waren getransformeerd van grote bodybuilders naar kleine pussies, namen ze nu wel ietsje afstand, maar lieten hun er nog niet uit. Nee, daarentegen had die jongen die net, volgens zijn doen, 'geil' tegen haar aan gestaan had, het hoogste woord op dit moment. 'Verwijder hem.' Klonk zijn stem dan ook moedig, waarna zijn ene mondhoek omhoog krulde waardoor er een gemeen, maar scheef grijnsje op zijn smoel ontstond. Het liefste zou ze die er nu meteen afbeuken, maar zou zich eerst op de andere jongens concentreren omdat ze het écht niet toeliet dat iemand haar vriend even uit het niets in elkaar zou rammen. Toen de eerste jongen vanaf haar kant er al dreigend aankwam, wist ze hem met een low-kick op zijn neus te raken, waardoor hij achteruit deinsde en rightaway naar zijn neus greep, waar dan ook gelijk op dat moment een hevige bloedstraal uit stroomde. Net goed, dacht ze daar dan ook gewild bij.

Kenneth keek strak voor zich uit. Voor even ademde hij diep in. De jongens waren bang, of tenminste zo leek het in zijn ogen. Kenneth’s ademhaling was zwaarder geworden, wat als hij hier niet geweest was? Dan zouden die jongens.. Hij schudde meteen zijn kop, nee daar ging hij niet aan denken. Voorzichtig wreef hij met zijn duim over haar hand, hij zou haar niet in de steek laten. Maakt niet uit wat ze misschien tegen hem had gezegd. Nog altijd was hij er voor haar wanneer het nodig was, en nu op dit moment. Toen een onbekende stem klonk, duidelijk die van de jongen die zo net nog bij Charlene had gestaan, keek hij hem strak aan, liet hij meteen haar hand los. ‘Kom maar op.’ Siste hij kwaad naar hem toe. Toen hij merkte dat er een jongen naar acteren deinsde door een beweging van het meisje achter hem grijnsde hij kort. Kort draaide hij zich om en streek hij over haar wang, vluchtig wellicht. ‘Blijf achter me staan, zodra een van hen op je afkomt, ga je hem maar slaan.’ Klonk het zachtjes waarna hij zich meteen weer omdraaide en recht in de ogen keek van de jongen die stilaan dichter was komen staan bij hen. Zonder enige aarzeling trok hij zijn helm van het hoofd af en deelde hij daarmee een stevige klap uit in diens gezicht. De jongen deinsde meteen achteruit en boog ook voorover, bloed drupte op de grond waarna hij meteen naar de andere jongens keek. ‘Maak dat jullie weg komen, nu. Of ik zweer jullie, jullie gaan nog hardere klappen krijgen.’ Zijn stem klonk woedend, minder gedempt door dat hij de helm had afgezet. Zijn blik was steen hard geworden, koelbloedig zelfs. Zijn hele houding van dat zielige ventje van net was compleet omgeslagen in het gedrag van een jongen die iemand op dit moment wel de kop kon inslaan. En als die dudes hier niet snel zouden weg gaan, dan ging het nog gebeuren. Zijn groene ogen keken elke jongen aan die nog maar bewoog voor hem, als ze ook maar een zet maakte zou hij het gezien hebben, dat was zeker. Op momenten als dit, trad de jongen buiten zichzelf, was hij in staat in dingen die hij anders niet kon of niet durfde. Dan was het te merken aan hem, hoe zijn vader vroeger geweest was, hoe zijn moeder geweest was. Nee, van hen had hij niets goeds meegekregen alleen maar pure slechtheid, pure woede en vooral het doorzettingsvermogen om mensen bang te maken door zich te tonen zoals een duister persoon. Charlene zelf had hem ook nog nooit zo gezien, al hield hij daar amper rekening mee op de moment. Eerst die jongens weg krijgen hier en dan zou hij wel zien wat er gebeurt. Zijn knokels zagen helemaal wit door de kracht waarmee hij de helm vast had, of beter gezegd zijn wapen. Al kon hij perfect vechten zonder wapens maar nu was het gewoon in een moment van pure razernij gebeurd, plus het kwam ook vele harder aan zo'n slag als diegene die hij net had uitgedeeld. 'Wel? Maak dat je weg komt, nu!' Als de jongens niet zouden moven, dan ging hij er zelf van door met Charlene en ja, ze zouden hem zonder slag of stoot laten gaan daar was hij zeker van op het moment. Ergens wou hij achterzich kijken, om te zien hoe het met Charlene gesteld was op de moment. Maar als dan een van die apen op hem af zou komen, was hij niet snel genoeg. Dus hij bleef maar gewoon voor zich kijken, het meisje zou wel een kreet geven wanneer ze niet meer kon.

Charlene had weinig aandacht voor de jongen, aangezien ze zelf ook druk bezig was om zich te concentreren op het groepje jongens dat aan haar kant stond. Eén daarvan had ze al zo’n soort van uitgeschakeld, aangezien die al een flinke bloedneus had, waar het bloed er letterlijk gewoon uit spoot. Een schreeuw klonk van achteren, duidelijk van een jongen die Kenneth zojuist een flinke pets had verkocht met zijn helm, tenminste zo had het harde bonkgeluid geklonken dus stelde ze het zo maar vast. Haar hand had hij inmiddels al losgelaten en Kenneth sprak op een ietwat andere toon dan dat ze gebruikelijk van hem gewend was, misschien wel omdat hij best boos was geworden vanwege het feit dat ze aangevallen werd door een best groot groepje, kwaadaardige jongens. Deze keer durfden de jongens weinig bij haar uit te halen, waarom wist ze niet. Misschien dat Kenneth opnieuw een jongen bont en blauw had geslagen en ze nu wel degelijk wat banger waren geworden van hem. Ze was blij dat hij was gekomen, wie wist wat er allemaal was gebeurd zodra ze alleen was geweest. Eigenlijk wou ze er niet eens aan denken, wou het niet eens weten. Opnieuw klonk de stem van Kenneth en schoot er een huivering over haar gehele lichaam heen, wat was dat voor een angstaanjagende toon in zijn stem?
Charlene besloot zich er geen drukte om te maken en probeerde naar zijn handen te zoeken, zonder om te kijken, maar tevergeefs waren die onvindbaar voor het moment. De leider stond dan wel aan de kant van Kenneth, maar ze kon luid en duidelijk verstaan wat hij allemaal aan het brabbelen was. Maar deze keer was het geen brabbelen wat hij deed, maar sprak hij hard genoeg dat ze kon verstaan wat hij zei. ‘Hee, TJ, doe maar.’ Seinde hij overduidelijk naar de jongen die zich op dit moment tegenover haar bevond en voor ze het wist was hij naar haar toegekomen, pakte twee jongens van het groepje haar bij iedere arm vast en zag ze een spuit tevoorschijn komen uit de jongen, TJ dus, de binnenzak zijn jas. ‘Even niet bewegen, meissie.’ Siste hij in haar oor, dat ze het echt kon verstaan en enkel en alleen voor haar gericht was. Dat was ook duidelijk, want zij was de enige meid die zich hier op dit moment bevond. Gauw genoeg verdween de naald van de spuit in de huid van haar arm en voelde ze dat de jongen er een pittige vloeistof in spoot, die pijn deed zodra het in haar spier raakte. Meteen haalde hij de spuit eruit, gooide die weg richting een put en op hun hardst begonnen de jongens er vandoor te rennen, richting South Central, de achterbuurt. Binnen enkele seconden was dit allemaal gebeurd, realiseerde ze zich nu pas. Lichtelijk wankelend draaide ze zich om, voelde haar ogen moe worden en sloeg haar ledematen neer. Langzaam, maar toch snel genoeg, voelde ze het gevoel in haar lichaam verdwijnen en wist ze nog net als laatste beweging haar handen op de schouders van achter Kenneth te pakken.

De jongens maakte geen enkele beweging, iets wat hem mateloos begon te irriteren op het moment, konden ze niet gewoon op zouten? Maar wat gebeurde er dan? Dan stond hij hier alleen met haar, en wist hij dat het onwennig zou lopen door wat er een paar dagen terug was gezegd geweest. Kenneth staarde vlak tegen de jongen zijn gericht, nog steeds was beweging ver te zoeken bij de groep. Even wreef hij langs zijn nek, voelde dat zijn innerlijke woede op dit moment nog harder begon toe te nemen. En wanneer de stem klonk van het leidergeval ademde hij diep in. De woorden klonken in zijn oren maar drongen niet meteen door, Kenneth had enkel oog voor de jongen die net gesproken had. Hem zou hij het zwijgen nog wel opleggen, dat was zeker. Die verdiende het momenteel niet om recht te staan in zijn ogen, niet na wat hij Charlene bijna had geflikt. Even neep hij zijn ogen toe, voor enkele seconden maar. Er klonken vee voetstappen op de grond, en ze volgde elkaar snel op, iets wat maar een ding kon betekenen. Meteen opende hij zijn ogen, en ja hoor de jongens waren weg. Het feit dat hij Charlene niet hoorde, maakte hem ergens bang, het zou toch niet kunnen dat in die korte seconden iets gebeurt was. Kenneth draaide zich om, voelde haar handen snel om zijn schouders sluiten, meteen ving hij haar op in zijn armen. Wat was er aan de hand? Het meisje leek in een of andere soort trance te zitten. Kort schoten zijn ogen over de grond, om te zoeken naar iets wat kon aanwijzen wat er gebeurd was. Zijn helm lag inmiddels op de grond, die had hij laten vallen vlak voor hij haar had opgevangen. Plots merkte hij iets op wat waarop het maanlicht weerkaatste, een spuit? Het object was blijven liggen, een eindje van de put vandaan waar de jongens blijkbaar op gemikt hadden. Bezorgd schoot zijn blik naar het lichaam van Charlene, alles begon hij af te speuren op de mini wonde die de spuit zou hebben achter gelaten, en al heel snel vond hij deze op haar arm. Kenneth wist niet wat ze haar hadden toegediend, maar het kon niet veel goeds zijn aan Charlene te zien. Hij bracht zijn hand naar haar wang en ademde huiverend in. ‘Char?’ Klonk het zacht. Maar het feit dat hij geen antwoord kreeg deed hem panikeren. De jongen schudde haar even door elkaar, als teken dat ze moest wakker worden maar dat leek ook niet te gebeuren. ‘Charlene!’ Begon hij te roepen tegen haar, ook al had het waarschijnlijk geen zin. Voorzichtig zakte hij door zijn benen en hield haar zo in zijn armen vast. Zoekend naar mensen keek hij rond, er moest een ambulance gebeld worden, nu! Great day om je mobiel te vergeten. ‘Kom op Charlene, doe je best, vecht er tegen.’ Fluisterde hij zachtjes in haar oor. Er scholen tranen in zijn ogen, de woede was compleet weg gezakt, hoewel zijn haat jegens de jongen verviervoudigd was op dit moment. Kenneth voelde zich machteloos op dit moment, hij wist niet wat hij moest doen, de jongen nam haar iets beter vast, zodat ze nu met haar hoofd tegen zijn borst lag en voor de rest met haar lichaam op zijn benen zat, buiten met haar voeten die raakte de grond net. ‘Help! Help me verdomme!’ Schreeuwde de jongen moedeloos, alsof hier nu mensen rondliepen die ook werkelijk hulp aanboden. Het feit dat hij haar niet kon vervoeren op dit moment irriteerde hem. Maar in de staat die ze nu verkeerde zou het onmogelijk zijn voor hem om te rijden op zijn motor en dat zij hem zou vast houden, dus hij moest wachten of te voet gaan. Iets wat hij nog wel ging doen waarschijnlijk, zo meteen.

Alhoewel het al zwart voor haar ogen was, doordat ze automatisch haar ogen had neergeslagen, werd het nu overduidelijk zwart en werd alle mogelijke energie uit haar lichaam gezogen. Het liefste schreeuwde ze om hulp, probeerde ze op het minst haar mond te openen, maar het lukte haar niet. Steeds minder bleef ze bij bewustzijn en uiteindelijk raakte ze in een oneindige droomtrance, maar ondanks dat hoorde ze nog wel allerlei stemmen die haar oren vulden. De stem van Kenneth stelde haar gerust, al voelde ze geheel niets meer en raakte ze ergens wel in paniek van wat er allemaal met haar kwetsbare lichaam op dit moment gebeurde. Daarna was het enkel nog stilte. Niet omdat haar oren aangetast waren door de onbekende vloeistof, maar doordat het gewoon stil was vlak bij Bar Copa, ook al waren er nog wel mensen daar binnen, dat wist ze zeker. Het enige punt was dat ze op een verlaten punt stonden, zij inmiddels liggend op zijn schoot dan, waar haast niemand kwam.
Maar voordat haar hoop nabij was en waarschijnlijk ook wel die van Kenneth, hoorde ze een mannelijke stem vanuit de verte. Een volwassen stem, die ze niet kende en ook niet herkende van de jongensgroep van net. Hij kwam aanhollen richting Kenneth, hoorde ze door haar coma-achtige trance heen en meteen klonken de piepjes van een mobieltje, waarna er een zakelijk telefoontje klonk wat leek op de ambulance, dat de man 911 had gebeld voor nood. Op dat moment wist ze dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, al kon ze totaal niets doen behalve luisteren en viel toen, voor ze het wist, in een diepe droom over vroegere gebeurtenissen, terwijl het geluid van sirenes al gauw te horen waren.

De jongen keek weer rond, maar er kwam niemand aan. Was hier dan helemaal niemand? Of merkte ze hen gewoon niet op. Even neep hij zijn ogen te samen. Voorzichtig streek hij haar haren uit haar gezicht en plaatste zijn hoofd op het hare. Zijn armen lagen stevig om haar heen, al was dat merendeels voor het feit dat hij haar gewoon warm wou houden, en omdat hij nu momenteel zelf geen mental breakdown zou krijgen. Dat kon hij niet maken tegenover haar. ‘Het komt wel goed, ik beloof het je. En dan verlaat ik je niet, of je me nu haat of niet.’ Kwam er op een zachte, misschien wel gebroken toon uit. Toen er nog steeds niemand was zuchtte hij. Dan zou hij haar zelf dragen. Net wanneer hij echter wou gaan opstaan klonk er een stem, meteen draaide hij zijn hoofd waardoor hij zijn nek even forceerde maar dat deerde hem niet. De man was een redding, meer voor haar dan voor hem zelf, maar in de ambulance zouden ze meer kunnen doen dan hij hier. De man kwam dichter bij en hij merkte meteen dat hij zijn mobiel op, en dat hij al aan het bellen was. Dankbaar keek hij hem aan, een redder in nood. Letterlijk. Nog geen kwartier later kwam de ambulance meteen aan gereden en stapte er twee ambulanciers uit, een nam een brancard terwijl de ander al aan kwam en Charlene uiteindelijk optilde en op de brancard legde die inmiddels was aangekomen. De vraag van wat er gebeurd was klonk meteen. ‘Ze heeft iets toegediend gekregen door een groep jongens en meteen verzwakte ze al.’ De jongen bedacht zich al gauw de spuit en rende naar de plek toe waar hij deze had zien liggen daarnet. Voor even keek hij naar zijn hand, daar hing wat bloed op, waarschijnlijk van de jongen die hij een mep had verkocht. Hij raapte de spuit uiteindelijk toch op en wandelde weer terug naar de ambulance waar Charlene inmiddels was in gezet. Het object gaf hij af aan een van de twee mannen die er waren waarna hij maar mee instapte. Zijn motor zou hij wel laten brengen naar het ziekenhuis, dan verwittigde hij wel een van de jongens van het basketbalteam, die konden bijna allemaal met een motor over weg. Toch wandelde hij even nog naar buiten, hij liep recht op de man af en legde kort zijn hand op diens schouder. ‘Bedankt dat je bent gekomen, als ik iets voor je kan doen ooit. Moet je het maar zeggen.’ Sprak hij een vriendelijk waarna hij terug liep naar de wagen en zich daarin op de plastik bank neer zette die aan de wand was vast gemaakt. Zijn hand sloot hij om die van Charlene heen, hij zou er zijn als ze zou wakker worden.

'Hee, Char?' Klonk een oudere stem dan die van haar en ze draaide haar hoofd om, om te kijken wie er tegen haar praatte. Een glimlach verscheen zodra het bekende gezicht van haar broer Chase tevoorschijn kwam. ''Hmm?'' Antwoordde ze op zijn vraag en volgde zijn bewegingen die hij verrichte totdat hij uitbundig en uitgebreid op de bank was geploft, waar zij naast zat op een wat eenvoudigere stoel. Eventjes veegde ze haar topje schoon en wreef wat stofjes van haar donkergekleurde skinny jean af. 'Guess what?' Begon hij opnieuw zo mysterieus en overdreven grijnzend. ''Wat is er nou?'' Reageerde ze met een korte grinnik en keek hem dan ook wat verbaasd, maar toch breder glimlachend aan. Hij ging er op dat moment even wat netter voor zitten, op zo'n manier dat hij haar in haar blauwe ogen aan kon kijken en beide van haar handen vast pakte en er met zijn duim overheen streelde. 'Ik mag op intakegesprek komen op je school!' Zei hij met een trotse glinstering in zijn ogen en ontblootte zijn tanden. Even kon het niet tot haar doordringen, maar na enkele seconden verscheen haar glimlach naar een ontzettend brede grijns en stond op om.. ja, ze wist het eigenlijk niet. Moest ze hem knuffelen of heel blij springend gillen? Maar voordat ze daar antwoord op kreeg, werd ze al bijna plat geknepen door Chase en lachte Charlene daar even verbaasd om, maar legde vervolgens dan ook haar handen op zijn rug om vervolgens haar ogen vertrouwd te sluiten met een gelukkig gevoel van binnen dat haar hart verwarmde. Al was dat nog maar het begin van haar nieuwe leven...

Langzaamaan kwam ze weer bij bewustzijn en voelde haar rustig weer terug komen in haar gevoel. Alsof haar ziel een lange tijd van haar lichaam gescheiden was geweest en meteen voelde ze overal dan ook een zeurende pijn, ook wel bekend als spierpijn maar dit voelde toch iets anders. 'Ah, mevrouw Sullivan. U bent er weer. Hoe gaat het met u?' Vermoeid opende ze haar ogen en zag allereerst volledig wazig. Maar na een aantal keer knipperen merkte ze op dat er een zuster over haar heen gebogen stond en daarna plaats naast haar bed nam op een kruk. ''Wat..'' Bracht ze uit met een krakerige, verrotte stem alsof ze al dagen niet meer gepraat had. ''Wat is er gebeurd?'' Vroeg ze schokkerig en ietwat trillerig, omdat ze bang was voor wat er allemaal met haar gebeurd was. Toen ze diep nadacht bracht dat enkel en alleen een stekende hoofdpijn op en greep ze dan ook rustig met haar linkerhand naar haar voorhoofd. 'Er is met een injectiespuit de vloeistof Xylocaïne in u gespoten. Een pittige vloeistof dat gedeeltelijk hoort te verdoven, maar er is zoveel geconsumeerd, dat het bijna de dood voor u betekende.' Vertelde de meid alsof er helemaal niets ernstigs gebeurd was, alsof er na iedere dag weer een ander kwam. ''Ik heb hoofdpijn.'' Kreunde Charlene, waarna ze haar ogen opnieuw sloot toen ze overeind wou komen maar dat enkel zwart voor haar ogen sloeg. 'Hier liggen pijnstillers en een glas water.' De blondine ging weer braafjes liggen en keek daarna opzij om richting het nachtkastje te bestuderen. Daar lag inderdaad een klein bakje, ietsje groter van formaat dan een vingerhoedje, met twee pijnstiller pillen erin en daarnaast een wat groter glas enkel en alleen gevuld met water. ''Waar is Kenneth?'' Vervolgde ze op haar vraag van net, maar toen ze opkeek zag ze dat de zuster alweer verdwenen was en ze dus alleen in het witgekleurde kamertje lag.

Vanaf in de ambulance was Kenneth de hele tijd aan haar zijde gebleven, hij had met haar op de intensive gezeten, en uiteindelijk werd ze over geplaatst naar een gewone kamer. Toch had een van de dokters op hem kunnen inpraten om zelf wat slaap te vatten. Dus Kenneth had zich op de bank die in de kamer stond neer gelegd, had nog best lang wakker gelegen eigenlijk, maar toch uiteindelijk was het hem geluk om even alles van zich af te zetten, en was hij in slaap gesukkeld. Nu lag hij mooi opgekruld met zijn gezicht naar het bed van Charlene toe, vredig te slapen. Of althans zo leek het, maar zijn dromen waren niet bepaald vrolijk te noemen. Alle scenario’s die vannacht door zijn hoofd waren gegaan toen ze in de ambulance zaten, waren werkelijkheid geworden in zijn dromen. Onbewust was de jongen toen hij in slaap was geraakt ook uit de sofa gevallen, pijnlijk had hij zich er terug in gedropt, en verder geslapen. Zijn kaak zag blauw, door dat hij blijkbaar met gezicht eerst op de grond was gesmakt, maar daar had hij niet bij stil gestaan eerst. Zijn haren staken inmiddels alle kanten uit en tja, hij zag eruit zoals elke slapende jongen buiten dan zijn kaak erbij gerekend, en de pijnlijke uitdrukking die over zijn gezicht was gekomen. Wanneer de deur in de kamer met nogal een luide knal dicht klapte schoten zijn ogen meteen open en kwam hij heel rustig recht. Kort rekte hij zich uit en heel even geeuwde hij, wat een hoop pijn met zich mee bracht door de blauwe plek. Kort wreef hij met zijn hand over zijn kaak, maar stond uiteindelijk op. Meteen ging zijn blik naar het meisje dat op het bed lag, en tot zijn grootste genoegen was ze wakker. Nog wat slaapdronken liep hij op haar af en ging vervolgens naast het bed staan en glimlachte even zacht, niet bepaald wetend wat er nu ging gebeuren. ‘Zo, je bent eindelijk wakker. ‘ Klonk er toch op een vrolijke toon. Ergens was hij blij dat ze wel tekenen van leven toonde, zeker na die dromen vannacht en dan ook wat er allemaal gebeurd was met die jongens en zo. Wel had hij voor elkaar gekregen dat een van zijn vrienden vannacht nog zijn motor was gaan halen en die nu mooi op de parking stond, inclusief zijn helm al zou hij die eerst moeten afkuisen door die ene dude die zijn helm eens van dicht bij had mogen bekijken. ‘Hoe gaat het nu met je?’ Snel schoten zijn ogen even naar haar arm waar die sukkels de prik hadden neer gezet. Als hij een van hen nog eens zou zien, zou hij die jongens zo hard slaan of wat hij ook zou doen, maar het zou er niet lief gaan uit zien als hij met hen klaar was. Niet na wat ze Charlene hadden geflikt.

Voordat Charlene de kans had om lichtelijk in paniek te raken, hoorde ze de welbekende stem van de jongen al en draaide haar hoofd voorzichtig waarna ze dan ook hem in levende lijve zag. Ergens klonk hij wel alsof hij een vader was, die blij was dat zijn dochter wakker was geworden nadat ze van de Intensive Care was gekomen. Eigenlijk was het ook die situatie, maar was zij gewoon Kenneth zijn beste vriendin en andersom ook. ''Hmpf, ik heb me beter gevoeld.'' Bromde ze wat nietwetende op zijn vraag, maar dat kwam enkel en alleen omdat haar hoofdpijn met de minuut erger leek te worden. Kwam dat door dat één of andere Xylo.. wist zij veel wat voor spul wat ze dus blijkbaar gisternacht in haar hadden gespoten, of was doordat ze allerlei dingen in haar hadden gespoten, tijdens haar buiten bewustzijnde net? Ze draaide zich voorzichtig op haar rechterzij en pakte met haar linkerhand het kleine bakje waar de pilletjes in zaten, legde er één op haar tong en pakte dan ook vervolgens het glas om wat water in haar mond te gieten. Hoewel haar mond zo kurkdroog was, lukte het haar wel om het kleine ronde witte dingetje in een keer naar binnen te slikken en de tweede ging de blondine net zo gemakkelijk af.
Het glas dronk ze zorgvuldig leeg, om in ieder geval een licht bodempje te hebben in haar maag en zette het daarna weer terug op het witte, maar kleine nachtkastje. Haar handtas lag op een stoel ietsje verderop in de kamer, hopelijk was er niets uit gestolen. Hoewel ze pittig haar best deed om zich ook maar iets van gisteren te herinneren, lukte het haar maar niet en ze irriteerde zich er verdomd erg aan. Maar na ongeveer drie minuten lichte stilte trok haar hoofdpijn langzaam maar zeker weg en herinnerde ze zich langzaam allerlei belangrijke zaken. Dat ze ontzettende ruzie met de jongen had gehad en dat ze onbewust tegen hem had geschreeuwd, haast gegild dat ze hem had gehaat en dat ze daarna een best lange periode nog iets met Darren had gehad. Zoals andere mensen het hadden genoemd: friends with benefits, maar voor haar stelde het weinig voor. Ze voelde er in ieder geval niet veel bij wat nodig zou moeten, zoals liefde en al die zooi. Het enige wat aan Darren leuk was dat ze hetzelfde probleem hadden gehad en dat hij ontzettend hot was, dus om met de jongen het bed te delen was ook geen punt geweest. Maar het idee dat ze wel eens aan Kenneth had gedacht wanneer de jongen zijn hoogtepunt in haar had, had haar op dat moment een wat minder plezant gevoel gegeven.
Een zucht verliet haar keel en voor kort sloeg ze haar ledematen even neer, maar opende die gauw weer toen ze eraan dacht hoe rot ze zich tegenover de jongen had gedragen en hoe langer ze er over nadacht, hoe meer ze haar hart sneller voelde bonken. ''En met jou?'' Vroeg ze aan Kenneth, draaide haar hoofd ietsje, wreef even kort met haar hand over haar voorhoofd en legde daarna zorgvuldig haar beide handen op de deken net boven haar buik. Nu ze er over nadacht klonk haar stem helemaal niet zoals normaal, zoals ze gewend was en al helemaal niet naar haar zangstem. Niet dat ze de neiging had om een potje te gaan zingen ofzo, maar de bedoeling. Het was stil voor de rest, stil op de gang maar vooral op haar kamer. Op Kenneth na was het doodsaai in deze kamer en het liefste stond ze op, maar had geen idee wat er nou precies op de O.K. gebeurd was of op de I.C. of whatever. Ze hoopte dan ook vurig dat iemand dat haar dan nog kwam vertellen, die haar wat meer informatie gaf dan het nutteloze 'ja, een stelletje hangjongeren hebben je een spuitje gegeven, punt.' verhaal wat haar nu wel een beetje begon te irriteren. Want hoeveel ze dan ook konden lullen, zijzelf kon zich er vrij weinig van herinneren, dat moest nog langzaam binnenkomen en op dit moment kon ze zich totaal niets bedenken. Had ze misschien wat gedronken, had ze een kater gehad? Misschien daarom wel die knallende hoofdpijn, ach, ze wist het niet. Voorzichtig probeerde de blondine overeind te komen en zette haar kussen wat rechter omhoog. ''Kom, zitten.'' Zei ze zachtjes tegen Kenneth, waarna ze haar benen van onder de dekens wat naar links schoof en op het plekje klopte met haar rechterhand waar de jongen kon gaan zitten.

Kenneth knikte eventjes. Begrijpelijk, de jongen had niet opgevangen wat ze gisteren had toegediend gekregen, maar de jongen wist in grote schalen hoe erg het was geweest. De jongen liet haar maar begaan toen ze naar het bakje greep waar haar medicatie in zat, zelf volgde hij haar bewegingen oplettend, moest er iets vallen zou hij het meteen kunnen op rapen. Voor even keek hij rond in de kamer, alles wat ze gisteren bij zich had gehad was aanwezig haar handtas en heel die zooi, kort schudde hij zijn hoofd waardoor zijn haren al iets beter kwamen te liggen maar veel hield het toch niet uit want hij had sommige punten waar het bleef recht op staan, iets wat je alleen maar kon verhelpen met een warme douche, of zo. En aangezien hij hier niet bepaald kon douchen besloot hij het maar te laten voor wat het was. Na enkele minuten die verstreken waren klonk haar stem dan uiteindelijk toch. Hoe het met hem ging? Niet meteen iets waar hij deftig antwoord op kon geven eigenlijk, maar Charlene wist zijn eerlijkheid altijd te appreciëren, buiten dan tja die ene keer niet zo heel lang geleden. Maar daar besloot hij maar niet over na te gaan denken op dit moment. ‘Het gaat wel, buiten dat ik zeer heb aan mijn kaak maar dat komt door dat ik uit de zetel ben gevallen toen ik uiteindelijk in slaap was gevallen.’ Grijnsde hij even scheef naar haar. Dat was weer zo’n een typisch ding van wat hij wel zou kunnen doen. Wanneer het meisje overeind probeerde te komen wou hij haar helpen, maar het ging haar nog vrij goed af dus hij kwam er niet tussen. Kort klonken er voetstappen op de gang, maar die liepen de kamer voorbij waarschijnlijk naar iemand anders die hier ook ergens lag of wat dan ook. Voorzichtig nam hij plaats op het bed en legde zijn handen losjes op zijn schoot. ‘Kan je, je nog iets herinneren van vannacht? Of heb je liever dat ik je de gaten invul?’ Vroeg hij zachtjes waarna hij haar even bezorgd aan keek. Nee, hij kon het niet opbrengen om niet, niet bezorgd te zijn om haar. Kenneth wist niet bepaald hoe hij zich nu bij haar moest gedragen, maar dat kwam door de woorden die eerder tussen hen in hadden gespeeld, of beter gezegd haar woorden. Of het toen was uit verdriet dat ze die geroepen had, of dat ze het echt meende wist hij niet. Voor even keek hij naar de grond, herinnerde zich nog perfect de eerste keer dat ze elkaar waren tegengekomen, toen was alles nog zonder problemen waren ze gewoon twee vrienden bij elkaar, of vrienden in wording beter gezegd. Maar nu, nu was alles veranderd, ze waren nog steeds vrienden maar de jongen had het verpest door eens de woorden gesproken te hebben tegen haar die zowat elke vriendschap konden verpesten. In vriendschappen verpesten was de jongen een kei, al haatte hij dat deel van zichzelf zo hard op momenten als deze. Zijn groene ogen gingen weer naar het gezicht van het meisje toe, wachtend op een antwoord. Of op bepaalde richtlijnen waaraan hij zich moest houden.

''Nee, misschien als je het vertelt dat ik het me beter kan herinneren.'' Zei ze zachtjes, terwijl haar stem zachtjes afstierf. Hoewel ze beste moeite deed om zich ook maar íets voor te halen, was het tevergeefs een mislukte poging en slaakte een diepe zucht met voor kort haar ogen gesloten. Na enkele seconden waren haar blauwe ogen dan ook weer zichtbaar en draaide ze die naar de jongen. Die verrotte hoofdpijn deed haar niet veel goeds, het liefste wou ze met rust gelaten worden en verder slapen, aangezien ze nog best moe was maar waarvan wist ze niet precies, zonder dat er continu aan haar hoofd gepraat werd. Maar omdat ze niet opnieuw onbeleefd tegen Kenneth wou zijn, besloot ze gewoon haar mond te houden en lichtjes lief naar hem te glimlachen. Pas toen ze even rondkeek in het kamertje merkte ze op dat haar kleding vlak bij haar handtas lag en dat ze zelf in een spierwitte ziekenhuis pyjama, nachtjapon gehesen was, die eigenlijk best comfortabel zat. Omdat ze naast Kenneth wou zitten en totaal niet wou dat hij medelijden met haar zou hebben, omdat ze helemaal geen zieke wou zijn, sloeg ze de dekens van zich af voor zover het lukte dat de jongen er ook half op zat. Hierna probeerde ze wat stijfjes van haar plek af te komen en onder de deken vandaan te schuiven, wat haar niet helemaal gemakkelijk afging omdat ze overal pijnsteken in haar lichaam had en fikse hoofdpijn. Ze voelde zich alsof er honderden, nee zelfs duizenden of misschien miljoenen, naalden in elk minuscuul gaatje van haar huid gestopt was. Een enkele maar zachte pijnkreun en haar ogen daardoor gesloten was het haar toch half gelukt om wat dichter bij de jongen te komen en hem een kus op zijn wang te drukken. Meteen voelde ze hoe koud het eigenlijk in de kamer was, doordat haar benen nu volledig bloot waren. De nachtjapon was niet zo heel lang, wat dus best nadelig was op dit moment en ook omdat ze zich niet hélemaal goed voelde. Wie weet hoelang ze hier nog moest zitten, hmpf, ze zag er nu al flink tegenop. Maar het moest zo. Wat onhandig, maar toch lief bedoeld, had ze uiteindelijk haar hoofd op zijn schoot gelegd waardoor nu haar voeten op haar hoofdkussen lagen. Even streelde ze met haar linkerhand de wang waar ze net voor kort haar lippen opgedrukt had bij Kenneth en keek hem van onderen aan.

Kenneth knikte zachtjes op haar woorden. Oke, nu was het aan hem om alles zo goed mogelijk te vertellen aan haar wat er gebeurd was. De jongen merkte dat haar stem afstierf, al kwam dat waarschijnlijk omdat ze moe was. Voor zijn part mocht te slapen, hij vertrok toch niet zonder haar. ‘Char, je mag slapen ook. Het maakt me niets uit.’ Sprak hij zacht tegen haar waarna hij even door zijn ogen wreef. Wanneer ze zich echter begon te bewegen, wou hij haar terug tegen het bed drukken. Ze had rust nodig, dan moest ze zeker niet onnodig gaan bewegen, wat ze ook van plan was. Ze sloeg de dekens van zich af, zonder aarzelen wou hij nam hij deze met een hand vast zodat hij die over haar kon trekken. Maar hij deed het nog niet. Wanneer de kus echter op zijn wang werd gedrukt keek hij haar verbaasd aan. Wat deed ze nou? Waarom? Uit dank misschien? Ja, dat zou het vast wel zijn. Het meisje plaatste daarna haar hoofd op zijn schoot en zonder wachten trok hij het het stuk deken waar ze net nog had onder gelegen weer over haar benen. ‘Voor je het nog kouder krijgt.’ Fluisterde hij zachtjes. De korte streling die hij kreeg over zijn wang deed hem even zijn ogen sluiten. Juist, hij moest nog vertellen over gisteren, al kon hij dat alleen maar vanuit zijn eigen standpunt doen. ‘Ik vermoed dat je gisteren uit Bar Copa kwam, ik was opweg naar het schoolgebouw om te gaan slapen, maar ik merkte dus een groep jongens op die in een kringetje stonden. Ik wist niet dat jij het was die er in het midden bij stond.’ Kort stopte hij met spreken en streek hij even met zijn hand langs haar wang, hij had haar gemist. Zo erg. ‘Toen ik uiteindelijk bij de groep was aangekomen en tussen enkele jongens door was gekomen, zag ik jouw staan. Achter je stond een jongen die wat seksistisch met je omging. Meteen rende ik op je af en trok je bij hem weg. Toen uiteindelijk wanneer de ‘leider’ zeg maar dichter naar mij toe kwam, omdat ik het dichtste bij hem stond, werd ik nog kwader en heb ik hem een klap uitgedeeld met mijn helm. Zelf was je ook niet bepaald lief tegen een van de jongens die op je afkwam. Toen de uiteindelijke jongen zo kwaad was, en ik hem ergens wel kon vermoorden, gaf hij een bevel aan een andere dude, je werd denk ik vast gegrepen en toen kreeg je dus die spuit. En die jongens renden weg. Het duurde even voor iemand kwam die een ambulance kon bellen, ik dacht op die moment dat ik je ging verliezen Char. Uiteindelijk kwam je in het ziekenhuis terecht, je bent voor een paar uur op de intensive geweest en daar zijn van alle testen uitgevoerd op je. Toen zijn we hier in deze kamer beland, je sliep en uiteindelijk vond een of andere dokter het beter dat ik ook ging slapen, en tja de rest is wat nu gebeurt.’ Kenneth keek haar aan, om haar reactie te peilen. En om te zien of hij had gezegd wat ze wou weten, want wat er in de bar was gebeurd kon hij haar niet vertellen. Hoogstwaarschijnlijk was ze wel dronken geweest, maar daar was hij niet zo heel zeker van eigenlijk. ‘Ik heb je gemist.’ Fluisterde hij er nog zachtjes achteraan. Niet wetend of het hoorbaar was voor haar, maar dat maakte voor hem niet veel uit. Blijkbaar haatte het meisje hem toch niet, hoe ze nu bij hem lag, nee dan zou je niet zeggen dat ze eerder had gezegd dat ze hem haatte. Al kon ze nu ook handelen uit gewone onwetendheid, of dankbaarheid, of misschien wel medelijden. Hij wist het niet meer.

De zachte fluistering van Kenneth deed haar hart ietsje sneller slaan en waar de plotselinge kippenvel op haar lichaam ineens vandaan kwam, wist ze ook geen raad mee. Maar die kippenvel werd dan wel al gauw bedekt door de deken die Kenneth over haar benen heen sloeg, een dankbare glimlach ontstond op haar gezicht maar was voor de rest stil omdat de jongen dan gauw genoeg begon over zijn korte verslagje van wat er gisteravond allemaal precies gebeurd was. Ondertussen dat Kenneth zijn hart aan het luchten was over de jongens en hoe het allemaal -volgens hem- gegaan was, kon de blondine moeilijk een gaap onderdrukken en liet die dan ook met een lichte kreun ontsnappen uit haar mond vandaan, maar was daarna voor de rest gewoon weer stil. Ze knikte op zijn laatste zin en snapte het volkomen, want dat moment maakten ze nu mee. Voor kort legde ze haar vingertoppen over zijn kaak die duidelijk geblesseerd was geraakt doordat hij nogal sukkelig, wat ze typisch een Kenneth actie vond, van de bank was gevallen vannacht en daardoor hard op de grond was beland. Maar toen zijn woorden klonken trok ze ze weer terug en wende haar blik af. Waarom zei hij dat nou weer? Waarom op dit moment? Charlene voelde iets breken in haar hart, maar barstte niet opnieuw in huilen uit, niet waar hij opnieuw bij zou zijn en ze misschien weer ongelukkige woorden zou uitbrengen die ze helemaal niet wou zeggen.
Gelukkig werd ze op dat moment gered doordat de deur met een zachte klik openging en de zuster van zonet binnenkwam, haar nogal verbaasd maar toch met gefronste wenkbrauwen aankeek. 'Mevrouw Sullivan, u hoort in bed te liggen en het is verstandiger dat deze jongeman vertrekt, u heeft u rust nodig.' Klonk de stem van de zuster en met een kreun, steun en zucht verplaatste ze zich wat stijfjes en verstopte zich toen weer half onder de dekens. De zuster kwam naar het nachtkastje gelopen, pakte dan ook het bakje en het glas op. 'Heeft u verder nog wat nodig?' Vroeg ze beleefd, waarbij haar hazelnootbruine ogen die van Charlene raakte. ''Alleen een glas water, bedankt.'' Zei ze vervolgens dan ook wat stilletjes terug en keek vervolgens op haar klokje toen de dame wegliep. ''Misschien is het handiger om over een kwartiertje terug te komen, dan zijn volgens mij de bezoektijden en zal je niet afgezeken worden door haar.'' Sprak Charlene, waarbij ze nogmaals gaapte en zich automatisch op haar zij draaide richting de jongen toe. Haar oogleden vielen al bijna dicht en ze deed vele moeite om ze nog open te houden.

Kenneth had gemerkt dat ze had gegeeuwd door zijn uitleg door. Ze was moe, en ze moest haar rust goed benutten. Des te meer ze nu rustte des te sneller ze weg konden gaan hier. Haar zachte vingertoppen werden op zijn gepijnigde kaak gelegd, de jongen zijn gezicht vertrok even, maar toch rustte er een kleine glimlach op. Wanneer ze echter weer terug trok, keek hij haar aarzelend aan. Kwam het door de woorden die hij had gefluisterd, een zucht ging over zijn lippen. De jongen had haar gemist, de tijd dat ze elkaar niet hadden gezien, als zijn beste vriendin. Daar deden zijn gevoelens die hij voor haar had niets mee, maar gewoon de keren dat ze samen waren geweest om lol te trappen had hij gemist. ‘Het spijt me.’ Vormde hij met zijn lippen, aangezien net de zuster binnen kwam. De zuster had gelijk over het feit dat ze beter weer gewoon ging liggen en slapen, en dat hij weg moest gaan ook al stemde hij daar niet mee toe, misschien was het beter voor haar. Kenneth hielp Charlene uiteindelijk wel toen ze zich verplaatste naar hoe ze net lag. De jongen stapte van het bed af wanneer hij merkte dat de zuster dichter bij kwam, maar bleef toch nog wel gewoon naast haar staan. Op de woorden die ze sprak toen de verpleegster weg was knikte hij even. Voor even knielde hij neer bij haar, zodat hij op ooghoogte ongeveer stond met haar. ‘Misschien is het beter als ik je laat slapen kleintje, je kan je rust goed gebruiken en ik moet toch nog wat dingen regelen qua papierwerk en zo. Maar ik zal er zijn als je wakker wordt, beloofd. ‘ De jongen streek even een lok haar uit haar gezicht en uiteindelijk draaide hij zich met veel moeite om en wandelde naar de deur. Terug komen zou hij zowiezo wel. Kenneth deed de deur zachtjes open, en trok ze even stil achter dicht. Even keek hij naar de grond. Wat er nu allemaal in zijn hoofd omging kon je vergelijken met wel honderd kleine mannetjes die alles probeerde te doen slagen. Maar zijn gedachtegang was compleet verward geraakt door Charlene. Met zijn handen in zijn zakken liep hij richting de balie om daar enkele papieren te vragen die Charlene eigenlijk moest invullen, maar hij vulde de dingen al maar in die hij zeker wist over haar. Dan moest zij de rest maar invullen strakjes of wanneer ze ook zin had. Voor even viel zijn oog op een klein meisje dat in een van de kamers achter hem lag. ‘Een kanker patiënt, ze is nog maar negen jaar oud.’ Sprak de vrouw achter de balie. Kenneth keek het meisje na, zo jong en dan als levensbedreigd ziek zijn. Een zucht schoof over zijn lippen waarna hij zich uiteindelijk maar weer omdraaide en meteen viel zijn oog op een gift shop, meteen kreeg de jongen een klein idee. Met een glimlach verplaatste hij zich dan maar weer naar daar, en meteen wanneer hij aan kwam viel zijn oog op een licht bruine teddy beer die een kussen vast had met daarop de woorden it will be alright. Kenneth nam er meteen eentje mee, en voor Charlene nam hij er ook eentje mee, alleen zonder tekst op dan toch. Na het betalen liep hij weer terug naar de balie en keek even rond. Uiteindelijk vond hij het meisje dat hij zo net had gezien en wandelde naar haar kamer toe. Voorzichtig stapte hij binnen en wandelde naar haar toe aangezien ze op een stoel zat, met een glimlach knielde hij bij haar neer en plaatste zijn hand even op haar schouder. Wat verward keek ze hem aan, maar toch verscheen er een glimlach op haar gezicht. ‘Maak je geen zorgen, alles komt goed met je. Dat beloof ik je.’ Het meisje keek hem aan en knikte zwakjes waarna ze haar kleine armpjes even om zijn nek heen sloeg, uit automatisme gaf hij haar ook een knuffel, daarna overhandigde hij de beer aan haar. ‘Ik kom je binnen kort weer opzoeken, met een verassing.’ Sprak hij vriendelijk tegen haar waarop ze even knikte. Kenneth plaatste een kus op haar voorhoofd en wandelde uiteindelijk de kamer uit, enkele mensen keken hem vreemd aan maar veel kon dat hem niet schelen. Hij had het meisje een hart onder de riem gestoken, en dat was iets wat ze misschien net wel nodig had. De jongen greep uiteindelijk Charlene’s papieren van de balie af, en wandelde met de knuffel en de papieren in zijn hand weer richting haar kamer. Maar wachtte toch nog met binnen gaan.

Zachtjes bromde Charlene toen Kenneth het woord kleintje liet vallen, had de neiging om hem een zachte, maar speelse klap te geven, maar had de energie er eigenlijk niet voor en ze lag wel heerlijk warm onder de dekens. Binnen enkele seconden hoorde ze de klik van de deur, als teken dat de jongen naar buiten was gegaan en haar met rust had gelaten. Voetstappen klonken, die van hard naar zacht en zachter gingen, totdat het volledig uitgeschakeld was. Het was doodstil in haar kamer, wat haar juist de gelegenheid gaf om rustig in slaap te komen. Maar ze was al flink moe, dus ook al had de radio hard aangestaan en was er hier een dikke party aan de gang, was het haar toch wel gelukt om in slaap te vallen. Bovendien had ze nog lang niet al haar energie terug in haar lichaam terug, wat dus ook een bijzaak was om een reis naar dromenland te maken. De blondine voelde hoe haar gedachten al steeds stiller werden, dat ze zich steeds minder zorgen maakte, totdat ze uiteindelijk in slaap viel en haar droom voortgezet werd.

''Je maakt geen grapje toch?'' Bracht Charlene verdomd vrolijk uit, toen ze uitgeknuffeld waren en de blondine haar handen op zijn wangen had gezet. ''Ik ben trots op je!'' En dat was ook zo, wat ze zei kwam recht uit haar hart vandaan. Gauw drukte ze een kus op zijn voorhoofd en vloog hem opnieuw aan zijn hals. 'Ho, ho, rustig zussie.' Zei hij lacherig, ze wist wel dat hij leuk vond om zoveel aandacht te krijgen. ''Even serieus, wanneer mag je op gesprek komen?'' Haar blijdschap was haast niet meer te stuiten en liet hem na enkele seconden los, om vervolgens blij door de kamer heen te huppelen richting haar moeder. ''Maaaam!'' Zei ze, toen ze de deur richting de trappenhal had geopend om daar vervolgens een potje haar naam te staan schreeuwen. 'Ja, ja, lieffie. Ik weet het al.' Scheeuwde ze ietwat geïrriteerd terug. 'Doe even rustig aan daar beneden!' ''Ja, mam.'' Antwoordde Charlene braafjes en stuiterde daarna terug naar Chase, die haar enkel en alleen met een scheve grijns aankeek om daarna op de bank neer te ploffen. ''Dit moeten we vieren, right?'' Was Charlene de enige die zo ongelofelijk trots op hem was, of wisten haar ouders het allebei al, voordat zij het te horen kreeg? Was het omdat ze alleen als een bom zou ontploffen, zoals ze nu al deed, en dat Chase de enige was die haar dan zo meemaakte? Ach, het maakte haar weinig uit op dit moment. Vlug rende ze naar de keuken, pakte een fles cola en twee grote glazen, die ze bijna uit blijdschap uit haar handen liet vallen maar zich toch wist te herpakken en gauw naar de woonkamer terug rende. ''Vanavond gaan we uit, wat je ook wilt doen!'' Zei ze, terwijl ze de spullen op de tafel neerzette en alvast twee glazen met het plakkerige en prikkerige goedje inschonk. Hierna plofte ze zelf ook neer op de bank en sloeg haar linkerarm om de rug van de jongen heen, drukte nog gauw een vriendschappelijke kus op zijn wang en legde daarna haar hoofd tegen zijn schouder aan. Ja, ze was verdomd trots op hem.

Kenneth wreef even langs zijn kaak, iets wat hem mateloos begon te irriteren eigenlijk. De jongen was gewoon heel dommig aan het over en weer lopen. Zijn gedachten zaten nog steeds bij het meisje en hoe hij zich nu bij haar moest gedragen. Wat er net binnen was gebeurt, had hem al een hele tijd verward gemaakt, en nog steeds was dat van toepassing. Dat kwam misschien later wel aan het licht. Uiteindelijk keek hij even op zijn mobiel naar het uur. Er waren inmiddels 20 minuten verstreken door het bezoekje aan de winkel en het meisje. Kalm drukte hij uiteindelijk de klink naar beneden en duwde de deur geruisloos open. Het meisje zou waarschijnlijk wel slapen, ze was moe dat had hij wel gemerkt net. Rustig wandelde hij binnen sloot de deur achter zich en keek even naar het meisje. Zoals verwacht sliep ze. De jongen plaatste de knuffel op het voeteinde van haar bed en zette zich maar neer in de zetel. Zijn blik had hij gevestigd op de grond, nog steeds nadenkend over het feit wat er nu allemaal te gebeuren stond. Of alles wat hij gehoord had over haar en Darren klopte? Het zou gewoon afwachten blijven voor hem tot alles opgehelderd was, maar eerst zou ze genoeg moeten slapen. Voor haar eigen gezondheid. Uit lichte verveing haalde hij zijn mobiel maar weer uit zijn broekzak en begon heel droog het spelletje snake te spelen, misschien dat hij zijn record kon vebreken vandaag, aangezien hij niet wist hoe lang ze nog zou gaan slapen eigenlijk. De jongen verdiepte zich uiteindelijk helemaal in het spel, al kwam dat door de aanhoudende stilte die er heerste. Buiten het feit van haar ademhaling en de zijne die klonken was het hier echt doods, hij hoopte iniedergeval voor haar en ergens ook wel voor zichzelf dat ze hier snel weg mocht gaan. Dan kon hij haar naar haar kamer brengen en uiteindelijk zelf weg gaan om zich op zijn kamer wat te amuseren met zijn gitaar of iets anders.

Inmiddels was er al best snel een uur voorbij gegaan. Na die tijd werd ze dan ook rustig wakker en voelde dat de hoofdpijn was verdwenen, gelukkig maar. Na enkele keren geknipperd te hebben met haar ogen, werd het wazige voor ogen wat minder en toen ze eenmaal haar hoofd draaide zag ze Kenneth daar zitten. Hierna vielen haar ogen op het nachtkastje, daar stond het glas wat ze eerder had gebruikt om die pillen naar binnen te werken en haar vochtgehalte ietwat op peil te houden. Ietsje trillerig pakte ze het glas, probeerde wat rechter overeind te zitten en bracht het glas naar haar lippen toe, waar ze een paar gulzige slokken uit nam omdat haar mond opnieuw zo droog was. Kwam dat door die vloeistof, wat een groepje jongens in haar gespoten hadden, of door de operatie of iets dergelijks? Ach, ze wou het eigenlijk niet eens weten. ''Morning, sunshine.'' Bracht ze met een krakerige stem uit, wat was dat toch met die schijn verkoudheid. Het glas had ze weer neergezet op het kastje met een luide klik en doordat haar hand nog ietsje trilde kwam het water bijna over de rand van het glas heen, maar nog net niet. Voor kort wreef ze in haar ogen, haalde een hand door haar blonde haren heen en sloeg de dekens van zich af. Zo sloeg ze haar benen over de rand heen en zat nu zo'n beetje tegenover de jongen, maar kwam niet van haar bed af, bang dat die lichte duizeligheid haar de baas zou worden en het misschien opnieuw zwart voor haar ogen zou worden. Nee, dat wou ze niet.
''Kom.'' Zei ze met een glimlach, wenkte hem om naast haar te zitten en klopte dan ook op de plek waar hij mocht zitten. Op dat moment voelde ze hoe haar hart enkele bonken oversloeg en hoe het ineens verdomd heet werd in haar. Wat was dat voor gevoel? Toch geen.. nee dat kon niet. Dat kon gewoon niet. Maar aan de andere kant had ze ook rot tegen hem gedaan en had hij hetzelfde aan haar verklaard, maar had zij hem al die tijd genegeerd en ontlopen. Haar ogen sloeg ze neer en keek enkel en alleen naar de witte grond waar een paar schattige slofjes stonden, die ze dan ook aan haar voeten schoof en daarna volledig stil bleef zitten zonder ook maar iets te zeggen. Enkel een zucht schoof over haar lippen heen.

Kenneth die nog vrolijk zijn spelletje aan het spelen was, had geen eens door hoeveel tijd hij hier al zat. Charlene had nog geen geluid gemaakt, dus hij ging er maar van uit dat hij hier nog niet zo heel lang zat. Eigenlijk verveelde hij zich totaal niet, op deze moment toch niet, maar dat kwam door het spelletje. Iets waar hij zich meestal niet mee bezig hield om eerlijk te zijn, maar in tijden van nood was een mobiel met spelletjes een echte must. Toen hij echter plots de stem hoorde van Charlene, al klonk deze wat krakerig. De jongen schakelde het spelletje ui en keek haar met een glimlach aan. ‘Lekker geslapen?’ Sprak hij met een brede grijns tegen haar waarna hij uiteindelijk opstond en zich even uitrekte. Kenneth was niet bepaald moe eigenlijk, maar gewoon om zich zeg maar wat meer wakker te krijgen. Wanneer ze recht kwam zitten en hem uitnodigde om naast haar te komen zitten. De zwartharige jongen wandelde naar haar toe en nam mooi plaats naast haar, hij had haar nog even aangekeken voor hij was gaan zitten maar haar blik was gevestigd op de grond. ‘Hee, Char. What’s wrong?’ Vroeg hij op een zachte toon aan haar. Nog steeds was hij bezorgd om haar, hoewel hij nu bijna zeker wist dat haar niets meer kon overkomen maar toch, bezorgdheid voor haar was altijd wel op zijn plaats. Zeker op momenten als deze. De jongen keek even naar het voeteinde van het bed, met een glimlach op zijn gezicht nam hij de knuffelbeer vast en hield die vervolgens voor haar. ‘Kijk, heb je iemand die je gezelschap kan houden wanneer ik weg ben.’ Sprak hij met een kleine glimlach tegen haar in de hoop dat ze hem zou gaan aankijken. Of ze het zou appreciëren dat hij iets voor haar had gekocht, maar uiteindelijk kon ze het wel leuk vinden en dan had ze toch nog iets hier. Waarschijnlijk moest hij weg gaan, zou ze zich zo gaan vervelen, en nou dat wou hij haar nog niet bepaald aan doen, al zou hij waarschijnlijk niet gauw weg gaan van haar. Alleen zijn was best stom, en dat vond hij gewoon erg voor haar. ‘Trouwens, als je honger hebt of zo. Ik kan altijd wat voor je gaan halen eventueel.’

''Het valt wel mee.'' Antwoordde ze op zijn vraag of ze lekker geslapen had. Het viel inderdaad ook wel mee, ze had betere dutjes gehad. Bovendien had ze niet zo'n hele leuke flashback gehad in haar droom, het maakte er haar alleen maar slechter voelende door. ''Ik voel me kut, that's it.'' Was het antwoord wat ze hem gaf toen hij naast haar kwam zitten en vroeg wat er aan de hand was. Haar blik was inmiddels vanaf de grond naar hem toe gegaan, omdat ze het moment niet wou verpesten door haar lichte depressiviteit. ''Maar maak je niet druk, joh.'' Ditmaal verscheen er al een kleine glimlach op haar gezicht en volgde Kenneth zijn handelingen toen hij zich omdraaide richting het voeteneinde. Wanneer het teddybeertje in haar zicht kwam, verdween haar glimlach en maakte die plaats voor een brede grijns waarbij haar witte tanden werden ontbloot. Een klein kreetje verliet haar mond en pakte met beide handen voorzichtig het knuffeltje aan. ''Aah, wat schattig!'' Zei ze ietwat haperend, omdat ze best wel overdonderd was. Als iets lief was, dan was dat het cadeautje wel en de betekenis er achter. Het beertje had een schattig kussentje in zijn handen, was niet erg groot maar wel verdomd lief. Charlene twijfelde even kort of ze hem een kus op zijn wang moest geven, en deed het voor de zekerheid toch maar niet. Haar hart sloeg ditmaal nog veel sneller en voelde hoe ze het steeds heter kreeg. Waarom gebeurde dit? ''Wacht.. ga je weg dan?'' Voor kort sloeg haar humeur eventjes terug naar het zielige gedeelte, en hoopte echt dat Kenneth zou blijven. Zo lang hoefde ze toch niet in het ziekenhuis te blijven? Of bedoelde hij voor de momenten dat ze niet samen waren, dat ze niet samen lol hadden? Ze wist het even niet en sloeg haar blik opnieuw terug naar de grond, waarbij ze het knuffeltje losjes in beide handen op haar schoot vast hield.
De woorden die de jongen daarna uitsprak waren goed bedoeld en inderdaad hoorde ze haar maag knorren, alsof hij haar lichaam kon lezen. Maar ze maakte zich helemaal geen zorgen over eten, had totaal geen trek in haar gedachten. ''Kenneth..'' Bracht ze zachtjes uit, zó zacht dat het haast niet te horen was. Misschien was het wel helemaal niet te horen voor de jongen, al leek dat haar wel onwaarschijnlijk. Voordat ze het wist, had ze haar zicht naar hem gedraaid, met de wijsvinger van haar rechterhand de zijkant van zijn kin aangeraakt om zo zijn hoofd te draaien en haar lippen stevig op de zijne gedrukt met haar ogen daarbij gesloten.

Kenneth knikte even, oke ziekenhuis bedden lagen niet bepaald goed. Maar zolang ze geslapen had, vond hij het best voor haar. Toen ze zei dat ze zich kut voelde trok hij een pruillipje. Ze mocht zich niet slecht voelen, dat was niet goed. Ze moest zich weer vrolijk gaan voelen, en daar zou hij wel voor gaan zorgen, hoopte hij. ‘Voel je maar snel niet meet kut, of ik kietel je voor dood.‘ Sprak hij op een plagende toon tegen haar en grijnsde eventjes. Het was echter een uitdaging die hij haar toe wierp, dit samenzijn van de twee in welke situatie het ook was had hij gemist. Dat moest hij wel toegeven, aan haar, en aan zichzelf. Toen hij de grijns op haar gezicht zag verschijnen wanneer hij de beer tevoorschijn had gepakt voelde hij zichzelf ook wel al iets beter. Ze was er blij mee, en dat was uiteindelijk goed. Ergens was hij opgelucht dat ze het leuk vond, want ze kon het even goed gewoon in zijn gezicht hebben gegooid en dan had hij misschien een boze, of trieste Charlene nu gehad en dat was helemaal niet zijn bedoeling geweest. Wanneer ze echter vroeg of hij weg ging fronste hij even. ‘Tuurlijk niet, maar wanneer ik eens niet bij je bent dan heb je meneer de knuffelbeer om je gezelschap te houden shorty.’ Sprak hij vrolijk, dat laatste woordje had er op een plagende toon uit gekomen. De jongen wreef even door zijn haren, hij ging haar niet verlaten op de moment. De jongen ging haar vandaag zo lang mogelijk gezelschap houden, kon hij tenminste zijn tijd dat hij haar niet had gezien weer in halen. Wanneer ze zijn naam uitsprak keek hij haar aan, al was dat ook met behulp van haar wijsvinger die op zijn kaak lag. En dan gebeurde het heel plots. Hun lippen raakte elkaar, en meteen werd alle verwarring weg geslagen uit zijn gedachten plaatste hij zijn hand op haar wang, om vervolgens zijn ogen te sluiten en de kus volledig te beantwoorden. Zijn hart was van een normale hartslag plots zo snel beginnen slaan. Nog steeds was het allemaal wat vaag in zijn hoofd, maar uiteindelijk voelde dit voor hem goed. Met zijn duim streek hij zacht langs haar wang en voelde zich heel plots heel euforisch. Ergens vond de jongen met het zwarte haar niet de kracht om zijn lippen van de hare af te halen. Kenneth bracht zijn andere hand voorzichtig naar haar hals om die daar uiteindelijk te plaatsen.

Ze vond het fijn dat Kenneth de kus beantwoordde en haar niet afgebroken had en vervolgens haar voor een of andere slet had uitgemaakt, want dat was ze niet. Hoewel ze zich wel als een misbak gedragen had in de tijd dat haar vriend de liefde aan haar verklaard had, moest ze toegeven dat het enkel en alleen voor plezier was geweest, niet serieus. Nick en Darren waren de enige geweest die slachtoffer waren geweest van haar pure sexyness, moest ze eerlijk toegeven. Wanneer na enkele seconden ze voelde hoe Kenneth zijn hand in haar hals legde, wist ze het zeker dat hij haar niet afwees. Dit kon niet meer fout gaan. Steeds sneller begon haar hart te bonken, het wist niet meer op te houden en nadat ze even losliet om tot adem te komen, merkte ze op dat haar adem behoorlijk stokte. Maar toch wist ze, wanneer hun lippen enkele centimeters van elkaar verwijderd waren die paar seconden en dat haar ogen nog steeds gesloten waren, adem te halen en vervolgens hem weer volop zijn mond te pakken. Door de druk duwde ze hem ietsje naar achteren en plaatste haar linkerhand gauw op zijn achterhoofd, om daar eenmaal door zijn haar te strelen. Steeds passioneler begon ze te zoenen en op zijn acties te reageren.
Charlene had totaal niet de neiging om hem te onderbreken en hem volop uit te schelden omdat ze hem niet uit kon staan, nee.. die depressiviteit van eerder was ook ineens verdwenen en nergens meer in haar lichaam schreeuwde een schrijntje om die tijd. Gelukkig kwam er op dit moment niemand binnen die hun kon storen, want de zuster van nog geen uur geleden zou waarschijnlijk ook nog wel denken dat ze lag te slapen. Tenzij er zich hier camera's bevonden, maar die had ze nog niet kunnen ontdekken. Hier was dan ook niet zo nodig beveiliging nodig, echte toezicht want ze wisten dat het goed met haar ging en dat was maar goed ook. Want als dat niet zo was geweest, had ze misschien wel nooit meer Kenneth kunnen zien of dit moment niet kunnen beleven. De blondine moest er niet aan denken om nooit haar liefde aan hem verklaard te kunnen hebben, ondanks dat ze hem had vermeld dat ze hem haatte. Die zin.. dat was gewoon uit verdediging, dat hij op dat moment van haar af zou blijven, ze had er met heel haar hart nog geen enkele keer echt gemeend. Dat zou ze niet eens durven. Charlene nam een diepe inhaal met haar neus en zuchtte die vervolgens langzaam weer uit, zodat die gedachte zou verdwijnen en hierna kwam ze nog wat dichterbij zitten, zodat er geen afstand meer tussen de twee was.

Kenneth liet zich helemaal mee gaan in het moment, hun moment. Het maakte hem al helemaal niets meer uit van wat hij had gehoord over haar, wat ze had gezegd. Nee, nu draaide het gewoon om hun twee. Verleden lieten ze achter zich nu, toekomst boeide hem nog even geen fuck, nu was het gewoon het hier en nu. Samen met haar. De jongen voelde hoe haar hartslag de hoogte in ging, door zijn hand die op haar nek lag. De jongen kon het niet laten om een glimlach te laten verschijnen wanneer ze even los liet. Hij bewoog zich even naar voren maar ergens was het een verloren moeite, want hij voelde haar lippen al heel snel weer op de zijne drukken. Kenneth werd iets naar achteren gedrukt waardoor hij vrijwel meteen zijn handen verplaatste naar haar heupen en haar iets dichter tegen zich zelf aan trok. Van het ene moment op het andere was alles er ineens nogal intens aan toe beginnen gaan, iets waardoor zijn eigen hartslag er zeker niet trager op was geworden. Met zijn duimen streek hij zacht over haar onderrug heen, wanneer ze nog wat dichter bij hem kwam zitten was de afstand tussen de twee niets meer. Kenneth bracht een van zijn handen weer naar haar wang en uiteindelijk verbrak hij toch de kus. De jongen ging echter niet naar achteren met zijn gezicht of wat dan ook maar hij bleef gewoon hangen zodat hij haar recht in de ogen kon aankijken. Zijn voorhoofd plaatste hij toch zachtjes tegen het hare aan. Ergens was hij blij dat hier nu niemand binnen kwam, gewoon omdat de jongen waarschijnlijk dan meteen rood zou aanlopen, naja als het daarop aan kwam was hij eigenlijk best een verlegen persoon, hoewel het niet veel uitmaakte dat ze nu op dit moment binnen kwamen aangezien hij er niet bepaald echt iets gebeurde voor de moment buiten dat het feit dat hij haar gewoon heel dicht bij zich had, maar dat was wel niet verboden volgens hem. De jongen streek even met zijn hand door haar haren. De glimlach die hij op zijn gezicht had, leek er niet echt meer af te willen gaan, al vond hij dat stiekem niet eens zo heel erg.

Wanneer ze Kenneth zijn handen voelde bracht ze een zachte hijg uit toen hun monden uiteindelijk van elkaar gescheiden waren, en legde haar eigen erop. Waarbij ze één hand van hem pakte en die uiteindelijk op haar achterste drukte, omdat ze het ergens wel kouder begon te krijgen. Omdat haar benen niet meer onder de dekens lagen en daarom de kou gauw aansloeg op haar blote huid. Na enkele seconden had ze toch haar ogen geopend en voelde ze hoe de jongen zijn voorhoofd tegen de hare aanlag en hoe hij door haar haren heen streelde. Lichtjes bewoog ze even, alsof ze hem een kopje gaf en sloot daarbij haar ogen. Hoewel ze het moment niet wou verpesten door te gaan praten, móest ze toch iets zeggen tegen hem.
''Je bent lief.'' Fluisterde ze zacht, zó zacht dat het enkel voor hun twee te horen was. Gelukkig maar dat er niemand binnen kwam, dan had ze zich zo kapot geschaamd. Vooral omdat ze meer op privacy gesteld was en niet zo van het openbare zoenen hield.
Al gauw drukte ze haar lippen passioneel op de zijne en trok ze hem ietsje mee naar achteren door haar armen opnieuw om zijn hals heen te slaan. Haar ogen waren hierbij ook gesloten en ging helemaal intens op in het moment. Ze vond dat ze niet meer hoefden te praten dan dat ze al hadden gedaan, dat maakte het misschien weer minder leuk op het moment. Niet dat ze het nu écht seksioneel gingen maken, maar in ieder geval wel close genoeg. Op dit moment snapte ze niet waarom ze hem niet eerder wou, hij zoende zo lekker en hij was dan misschien niet de knapste van heel Monica High, hij kon ermee door en zijn innerlijk was het belangrijkste. Wat dat betrof, had ze het goed uitgekozen voor een beste vriend en waarschijnlijk wel meer.