Come on Skinny Love what happened here..

Schuldbewust keek hij haar aan om vervolgens te glimlachen, alsof hij haar commentaar daarmee weg kon wuiven. Zelf ingenomenheid kon hij makkelijk overdrijven, iets wat meisjes soms leuk vonden. Maar Emilie had gelijk, hij zou het niet te ver overdrijven, af en toe zo'n opmerking moest alleen wel kunnen. Enige reactie over La Palapa kwam niet, maar die verwachtte hij dan ook eigenlijk niet meer. Haar zuinige reactie op zijn regel kwam als verrassing, al had hij het ergens ook gewoon kunnen verwachten. Blijkbaar was de controle die ze verlangde niet zo maar een sterke karaktereigenschap, maar haast een dwangneurose. Als ze wist dat hij haar tot een persoon met een dwangneurose had bestempeld, zou ze hem dat vast niet snel vergeven. Toch kon hij die gedachte niet laten gaan, terwijl hij haar gezicht bestudeerde. Ergens ergerde het hem. Hij moest het feit dat ze een pretbederver was accepteren alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Alsof het een leuke toevoeging aan hun contact zou zijn. Nu zijn karakter er echter bij werd gegooid, was het alsof hij gevraagd had of ze zijn makke hond wilde worden. Zijn vrolijke bui sloeg haast direct om in een geïrriteerde stemming en op haar indirecte afwijzing van zijn regel kreeg ze alleen een 'hmm' als reactie. Toch probeerde hij de schijn te houden van een zijn eerdere fijne stemming en dus ging hij semi enthousiast door met hun spelletje. Blijkbaar was ze met haar gedachten ver weg geweest, want het scheen niet helemaal tot haar door te dringen waar hij het over had. Toen eindelijk het kwartje viel wachtte hij rustig af waar ze mee zou komen aanzetten. Er verscheen een diepe frons op zijn gezicht toen de woorden zijn oren bereikten. Haar regel kon hij ruw weg vertalen tot 'we doen dit volgens mijn regels en ik bepaal hoe dit gaat lopen'. Misschien was het als grapje bedoelt, maar hij nam aan van niet. Dit was dus waar hij geen trek in had. Wat ze allemaal had meegemaakt dat haar zo had gemaakt, wist hij niet en hij betwijfelde of hij dat überhaupt wilde weten. Dit was de tweede keer dat elkaar ontmoet hadden en ze had hem nu al het gevoel gegeven dat hij een grens was overgestoken. Niet door daden, maar door één korte zin die half als grap opgevat had kunnen worden. Als het al zo begon, hoe ging dit dan ooit werken? Het was niets voor hem om bij elk woord, elke actie op te moeten letten of hij niet te ver ging. Ze was zeker een leuke meid en ze konden het duidelijk goed vinden, maar dit ging zo niet werken. Hij vroeg zich af waarom dit niet eerder tot hem door was gedrongen.. Zonder tegen te stribbelen liet hij de koffers los en keek haar met een lege blik aan. Hij knikte kort bij haar bedankje. Blijkbaar had hij de grens zo ver overschreden dat ze hier afscheid moesten nemen en La Palapa niet door zou gaan. Haar bedankje klonk en voelde namelijk meer als een afscheid. Alsof ze hem wegstuurde. "Geen dank. Succes met het regelen van je kamer," wist hij vervolgens uit te brengen, met een nietszeggende glimlach rond zijn lippen. Hij zou geen pleidooi gaan houden over waarom hij te ver was gegaan en waarom het hem speet. Ook zou hij niet de moeite nemen om haar te volgen en zijn gezelschap aan haar op te dringen. Vervolgens draaide hij zich om en slenterde een paar passen weg, voor hij weer stil bleef staan. Nee, hij was te jong om aan zo'n ingewikkelde relatie te beginnen. Nu snapte hij waarom ze zowel door Alain, Kenneth en Lyron was gedumpt. Het was hard, maar hij snapte dat het vermoeiend was om met iemand te zijn die álles zo serieus nam. Met zijn handen in zijn zakken slenterde hij vervolgens weer verder. Hij zou niet achter haar aan blijven gaan. Hij had haar al overgehaald in Amerika te blijven, dat was genoeg voor vandaag. Waar dit op uit zou lopen wist hij niet, misschien zou zij wel achter hem aangaan. Snel wierp hij een blik achterom, al verwachtte hij niet dat Emilie hem terug zou halen.

Goed, ze had de sfeer verpest door een reactie op zijn woorden te geven die elk normaal persoon nooit gegeven zou hebben. Ze verstond de manier waarop hij geïrriteerd een 'hmm' uitstootte, maar kon gezegde dingen niet terugdraaien. Ze kon dingen die gebeurd waren niet terugdraaien en ook kon ze deze ontmoeting met Ty niet overdoen. Het gesprek verliep stroef, of wat er nog van het gesprek overbleef. Er werd niet veel gezegd, maar het was duidelijk dat hun gedachten oorverdovend waren, maar geen van beide leek het nodig te vinden om die helemaal te uiten ook. Ty's lege blik die ze kreeg toen ze haar koffers overnam, deed wel wat met haar, iets wat ze al lang niet meer gevoeld had, of niet in dergelijke mate. Spijt: ruwe, onbewerkte, harde spijt om hoe ze nu gereageerd had. Haar gedachten begonnen alles aan elkaar te knopen en vormden één besluit; zo kon ze hem niet laten gaan, ze had hem nódig, niet iemand anders, hém. Haar gedachten moesten een paar keer verdwijnen in de toekomstn een paar keer op nul gezet worden, anders werd ze gewoon gek. En Ty kon dat, dat wist ze , dat had ze gemerkt, hij was degene die haar - toeval of niet - op de meest kritieke momenten van haar gedachten, had bijgestaan. Dit allemaal, realiseerde ze zich pas toen ze de rug van de jongen te zien kreeg, de jongen die nu van haar wegwandelde. Wat hàd ze? Toen ze net op Monica zat, was ze een klein crimineeltje dat oppervlakkigheid vooropstelde en vooral leeghoofdig was. En nu? De moed zakte haar in de schoenen terwijl ze zijn bewegingen als in slow-motion volgde. Als ze hem nu zo zou laten gaan, dan zou het sowieso nooit wat worden, als ze hem zou achternagaan, was er een kleine kans, een kleine, maar geen lelijke kans. Tegelijkertijd zou het nu sowieso gemakkelijker zijn om gewoon te vertrekken uit Amerika, en te doen voor wat ze eigenlijk hier op de parking was; weglopen, weglopen, weglopen. Haar hoofd tolde, ze moest eens risico's nemen. Risico's, ongecontroleerde dingen, dingen doen die je anders als verloren zaak zou verklaren; net zoals zij hoogstwaarschijnlijk door Ty nu werd verklaard. Een verloren zaak. "Ty.." mompelde het meisje en hield haar koffers wat losser vast, natuurlijk hoorde de jongen haar niet; maar daardoor voelde ze enkel dat ze hem nu zeker moest stoppen. "Ty!" Emilie liet haar koffers voor wat ze waren en haalde hem haastig in, haar koffers vielen op de grond en eenmaal ze bij hem was, nam ze hem even bij de pols om hem tegen te houden, maar loste die aarzelende greep al snel uit voorzorg voor de blikken, die hij liever niet kreeg. " 'Trust your heart if the seas catch fire, live by love though the stars walk backward'", mompelde ze terwijl ze hem aan bleef kijken - het was het favoriete gedicht van haar vader geweest-, waarna ze onbewust wat fronste terwijl ze haar bijzonder warrige, structuurloze uitleg deed. "Het gaat over risico's nemen, niet alleen in de liefde, maar in alles. Risico's nemen; niets voor mij nu, wel iets voor mij vóór ik hier kwam. Ik ben veranderd, ik weet niet waarom, maar mijn hoofd zit vol.. alles. Ik lul wat over elk ding dat je zou kunnen zeggen, maar ik bedoel het niet zo.. Of wel.. maar vroeger zou ik het niet zo bedoeld hebben.. Ik.. Mijn.. Wil je.. Blijf gewoon, alsjeblieft.", het meisje hapte naar adem en werd wat rustiger, al liet ze hem niet toe om er wat tussen te komen. "Ik wil al heel lang veranderen, echt veranderen, naar wie ik was, eerst. Maar hoe meer ik het probeer, hoe minder ik het in de hand heb. Je kan me helpen.. Ik zag het, ik voel het.. En ik ben onmogelijk om mee om te gaan, dat besef ik nu, maar wil je me alsjeblieft een kans geven? Wil je mijn risico zijn? Mijn risico klinkt raar.. Niets vasts, dat gaat te snel, veel vrijheid of zo, heeft dat een naam?", een warme gloed - adrenaline- gleed door haar heen, ze had nog nooit haar woorden zo weinig gewikt en gewogen, dat het haast goed voelde. Ze zei wat ze dacht, de rode blos op haar wanden door de spanning die ze voelde toen ze dit deed, leek niet te willen verdwijnen voorlopig. Ze huilde niet, tranen sprongen niet in haar ogen, gewoon omdat ze op dit moment andere prioriteiten had. Ty, bijvoorbeeld, die ze niet enkele seconden aankeek, maar wiens blik ze bleef vasthouden, uit angst dat hij zich zou omkeren en wegwandelen.

Net toen hij zijn hoofd weer recht vooruit had gedraaid, hoorde hij zijn naam uit haar mond komen. Het kwam onverwacht en hij stopte direct met lopen toen hij haar hand om zijn pols voelde. Met deze actie had ze hem behoorlijk verrast, maar blijkbaar was ze van gedachten veranderd. Eerst stuurde ze hem half weg en nu haalde ze hem weer terug. Nieuwsgierig naar wat ze te zeggen had, draaide hij zich naar haar om. De quote die ze tegen hem citeerde deed hem even verward naar haar kijken. Dát was wat ze te zeggen had? Misschien zat er een prachtige diepe betekenis achter die hem even ontging, maar veel zei het hem niet in ieder geval. Gelukkig verloste ze hem uit zijn verwarring, toen ze uitlegde wat ze met de quote bedoeld had. Ze had risico's genomen voor ze hier was? Had ze het nu over voor ze in Santa Monica was gekomen? Eigenlijk wist hij helemaal niet dat ze hier niet opgegroeid was, hij had geen idee op welke leeftijd ze uit haar thuis land weggegaan was. Wat er dan gebeurd moest zijn in de tussentijd, waardoor ze blijkbaar geen risico's meer durfde te nemen wist hij niet. Haar verhaal was warrig en liet hem alleen maar met meer vragen achter. Zelfs de vraag of hij wilde blijven kwam er onvast uit. Dat ze wilde veranderen naar hoe ze eerst was, blijkbaar iemand die risico's nam, was niet uit haar acties op te maken. Ze had dan in ieder geval nog een lange, lange weg te gaan. Wijselijk hield hij zijn grimmige gedachtes voor zich, terwijl hij luisterde naar elk woord dat over haar mooie lippen kwam. De woorden leken oprecht en echt recht uit haar hart te komen, maar nog steeds snapte hij niet goed wat hij er mee moest. Meisjes hadden hem veel dingen gevraagd te zijn.. Een vriend, een partner, een scharrel, een avontuurtje, maar nog nooit in al zijn negentien jaar was hij gevraagd iemand zijn risico te zijn. Wat dat dan ook mocht betekenen. Peinzend keek hij haar aan, hij durfde zijn blik niet van haar weg te scheuren. Haar intense blik leek hem in zijn greep te hadden en hij stond doodstil. Zijn mond opende zich om te antwoorden, maar hij sloot hem weer, bij gebrek aan woorden. Tijdens een korte pauze in zijn hoofd kon hij zich weer bij elkaar krijgen. "Ik moet jouw risico zijn? Jóuw risico?" sprak hij hakkelend terwijl hij haar ongelovig aankeek. Alles had eindelijk een plek in zijn hoofd gekregen en hij had voor zichzelf iets kunnen halen uit haar woorden. "Dus je wilt veranderen naar hoe je vroeger was en ik moet jouw 'tool' daarvoor zijn. Ik ben een risico voor jou. Als je met mij iets begint, is dat voor jou een risico nemen?" ging hij nog steeds een beetje verbouwereerd verder. Zijn woorden waren half concluderend, half vragend. "Je wilt niets vast, maar iets met veel vrijheid? Ik had nooit verwacht dat je één van de velen wilde zijn. Ik dacht juist dat jij anders was, daarom vond ik dit zo interessant. De combinatie van de jouw ingewikkelde karakter en prachtige uiterlijk en de uitdaging voor mij om me iets volwassener te gedragen naar meisjes toe, dat boeide me. Het feit dat we klikten. Ik wist alleen niet dat je zó ingewikkeld was. En nu beweer je dat je mij gewoon wilt als risico, gewoon iets om mee aan te klooien, om jezelf te veranderen? Ik heb genoeg meisjes waar ik mee kan aanklooien die een stuk minder kwetsbaar zijn dan jij." Zijn woordenstroom kwam snel uit zijn mond, maar hij moest gewoon alles naar buiten gooien. "Als ik dit doe, doe ik het goed Emilie. Er zitten consequenties aan. Je denkt misschien dat ik nóóit met de consequenties rekening hou, maar natuurlijk wel. Je bent nog steeds de ex van Lyron, een goede vriend van me en ik heb nog steeds een ex waar ik nog steeds mee in mijn hoofd rondloop," Na die woorden gezegd te hebben sloeg hij zijn armen over elkaar en keek haar afwachtend aan. Hij was benieuwd naar haar reactie, meer dan alles wilde hij weten wat ze dacht.

Zelden tot bijna nooit deelde het meisje haar letterlijke gedachten met een random persoon, laat staaneen jongen die ze bij zich wilde houden. Waarom niet? Omdat de dingen die ze dacht, verkeerd werden opgenomen, net als nu. Dan deelde ze haar denkwijze even, werden ze helemaal gedraaid naar iets anders. Ty bijvoorbeeld, nam haar 'risico' helemaal anders op dan ze bedoeld had. Ze wilde ze het helemaal niet laten blijken.. Hij keek haar vol ongeloof aan terwijl hij de woorden uitsprak, het meisje zat in een veel te onbekende situatie voor haar om meteen weer de woorden te vinden om het nog toe te lichten, dus Ty was haar voor. Allicht wel met een verkeerde interpretatie. Een 'tool'? Zo bedoelde ze het hélemaal niet? Snapte hij dan niet wat ze precies wilde zeggen? Blijkbaar niet, want hij ging erop door, terwijl de moed haar diep, erg diep in de schoenen zakte. Ze keek hem niet langer aan tijdens zijn uitleg, maar wendde haar blik af naar de grond. Hij concludeerde misschien verkeerd, maar hij raakte wel één punt. Ze was niet van de vrijheid in een relatie, helemaal niet. Het enige wat ze wilde was zich aanpassen aan Ty en gedeeltelijk ook aan zichzelf. Ze dacht dat Ty dat wilde; iets met veel vrijheid en zag het als de enige manier om hem hier te houden en niet gewoon te laten gaan. Hij 'wist alleen niet dat ze zó ingewikkeld was'. Touché, moest ze zeggen, want zijn woorden maakten het haar moeilijk om niet gewoon weg te lopen, het deed pijn om van hem te horen dat hij haar té ingewikkeld vond. Een ander persoon zou dat zeggen, en dan zou ze gewoon voortgaan waarmee ze bezig was, maar Ty's woorden kwamen harder aan dan iemand anders haar kon raken. Ze herstelde zich echter, of probeerde dit toch, wanneer hij verder ging. Om met hem aan te klooien? Ze keek hem in een opwelling niet-begrijpend aan. Dacht hij dat nou écht? Dacht hij nu écht dat ze dat bedoelde? Méénde hij dat nu? Het meisje stond met haar mond vol standen terwijl ze hem ongelovig bleef aankijken bij de rest van zijn woorden. Lyron. De naam deed haar niets meer, voor zover ze daarover kon oordelen nu ze hem meer dan een half jaar niet meer gezien had. Maar Ty wel, hij was er blijkbaar goed bevriend mee, en dat vormde voor hem dan weer een probleem, net zoals zijn ex, waardoor haar blik wat verzachtte, zonder enige aanleiding. Hij sloeg zijn armen over elkaar en het meisje kreeg de indruk van een leerling te zijn die bij de meester op het matje moest komen, maar dit was niet te vergelijken, het ging hier over veel meer dan in de hoek staan als ze nu iets zei dat hij kon gaan overinterpreteren. Ze besloot echter te zeggen wat ze dacht, wat haar gevoel haar ingaf. Want als ze nu een verhaaltje zou gaan verzinnen puur om haar zin te krijgen, zou ze altijd tegen haar gevoel in moeten gaan in de toekomst. Ze moest hem de waarheid vertellen, voor zover ze dat kon. Enkele seconden gingen voorbij eenmaal hij uitgepraat was en het meisje slaakte een moeilijke zucht. "Je bent niet 'mijn risico' omdat je de 'tool' zou zijn om mezelf te veranderen, zoals je echter wél denkt. Als ik risico zeg, bedoel ik dat het een risico is om iets aan te gaan met jou, omdat je me kan kwetsen, als één van de weinigen. Je bent een risico omdat ik op een gegeven moment niet meer zonder je kan, je bent dan een risico omdat ik je kan verliezen, omdat ik niet zonder jou kan. En misschien is dat nu al, maar ik weet zéker dat ik dat dan nog duidelijker ga voelen. Ik wil je niet gebruiken als 'tool', ik snap ook niet hoe je dat van me kan denken, ik weet gewoon dat jij zowat de enige bent die mijn hoofd zo op hol kan brengen en tegelijkertijd zo rustig kan maken. Je bent een risico, omdat dat voelen, die rust, voor mij minder gekend is. Het risico is de liefde, waarvan ik toegeef dat ik die begin te voelen. Subtiel, maar het is er, het maakt me bang.", Emilie keek de jongen kort nog aan en wendde haar blik toen van hem af. "Ik weet wat het is om mensen waarvan ik hou te verliezen en wil het niet nog een keer meemaken en misschien ben jij daarom een risico. Als ik jou zou verliezen - behalve als ik weet dat je hier nog ergens rondloopt- dan weet ik niet wat ik zou doen. Dat voor soort risico ben je voor mij. Ik ben bereid dat te nemen, echt waar, maar omdat jij er niet klaar voor lijkt te zijn, geloof ik dat ik me moest aanpassen aan jou.. Dat klinkt misschien enorm fout en dat is het ook, maar ik zou m'n principes opgeven om ervoor te zorgen dat je blijft.." Ze wist niet hoe verkeerd de jongen haar nu zou interpreteren, maar ze had het geprobeerd, weer te geven wat ze echt dacht, al was dat vreselijk moeilijk. Ze hoopte alleen maar dat hij haar ergens begreep, hield zich klaar voor een zware tegenreactie terwijl ze nu, iets minder zelfverzekerd in haar schoenen staande dan dat ze eerder deed, haar blik op hem richtte, afwachtend. Haar blik sprak boekdelen; dit was alles wat ze kon zeggen om wat ze dacht weer te geven. Haar woorden wikken en wegen had ze niet gedaan, noch had ze haar hoofd een rol laten spelen. Het meisje liet haar armen naast zich hangen en bleef aarzelend zijn blik onderzoeken.

Zijn woorden leken aan te komen, hard aan te komen. Dat was niet zijn bedoeling, hij wilde haar niet kwetsen, niet nu al. Toch kon hij niet stoppen met praten. Iets in hem dwong hem om door te gaan en zijn verhaal naar buiten te krijgen, net zoals zij haar zegje daarvoor gedaan had. De niet begrijpende blik die tot een paar seconden op zijn gezicht te zien was geweest, verscheen nu dat van haar. Alleen begreep hij niet helemaal waarom, in zijn hoofd was zijn verhaal behoorlijk duidelijk. Terwijl hij verder praatte veranderde haar blik weer, leek wat zachter te woorden. De moeilijke zucht die over haar lippen kwam deed hem vermoeden dat ze van plan haar hart nogmaals te luchten. Zijn ogen bleven op haar gericht, terwijl hij zich mentaal probeerde voor te bereiden op de woorden die zouden komen. Rusteloos veranderde hij zijn houding en stopte zijn handen in zijn zakken. Een misunderstanding blijkbaar, had hij al haar woorden verkeerd geïnterpreteerd? De woorden die ze over hem sprak maakten hem bang. Het klonk eng vertrouwd en deed hem ongelofelijk aan zijn situatie met Ayanna denken van een paar maanden geleden. Dat gevoel van niet zonder elkaar kunnen beangstigde hem meer dan alles. Schuldbewust richtte hij even zijn blik op de grond, hoe had hij haar daar nou van kunnen beschuldigen. Hij had kunnen bedenken dat Emilie niet zo was. De liefde maakte haar ook bang, maar waarschijnlijk om hele andere redenen dan dat het hem bang maakte. Zij was bang om gekwetst te worden, hij om te kwetsen. Het was nog zo vroeg om van liefde te spreken, maar het voelde niet fout. Het klonk alsof het klopte. Zijn hardde blik verzachtte iets toen ze toegaf dat ze mensen waar ze van hield verloren had. Ze had zo veel meegemaakt waar hij niks van wist.. Was hij zo bijzonder dat ze haar principes wilde opgeven? Was dat wat ze bedoelde met die meer vrijheid, ze dacht hij dat nodig had? Voor hij kon reageren, keek hij haar meelevend aan. Het liefste wilde hij zijn armen om haar heen slaan en haar alles laten vergeten, puur laten genieten van dat moment dat ze samen konden zijn. Kort snoof hij. Haar woorden waren zo eerlijk geweest, dat verdiende ze terug. Alleen het was soms moeilijk om zo eerlijk te zijn, zeker als de waarheid pijn zou doen. "Sorry dat ik je woorden zo verkeerd begrepen heb, Emilie, ik begrijp je nu," begon hij stroef, al was dit nog het makkelijke gedeelte. "Luister alsjeblieft goed naar me, dit is niet makkelijk," Kort beet hij op zijn lip, voor hij zijn verhaal vervolgde. "Sommigen noemen me zelfs een heartbreaker en ik wil je gewoon niet misleiden. Ik zal alleen je hart breken, dat is waar het op uit zal draaien. Uiteindelijk zal ik je hart breken. Het heeft geen zin om het te ontkennen of het uit de weg te gaan. Ik weet dat ik een probleem heb met me gedragen," zei hij terwijl hij zijn handen in zijn zakken tot vuisten gemaakt had. De woorden waren naar waarheid, dat was hoe hij was. Hij raakte snel uitgekeken en verveeld, hij genoot van zijn vrijheid en van de mogelijkheid om te kunnen doen wat hij wilde. Dat was de reden dat hij het met Ayanna uitgemaakt had, maar het deed hem nog steeds ongelofelijk veel pijn om te zien wat dat met haar gedaan had. Dat zou geen tweede keer gebeuren, never ever again. "Dat kan ik je niet aandoen, ik wil je niet breken. Elke dag ben ik nog in mijn hoofd bezig met hoe ik dat Ayanna ooit heb kunnen aan doen. Ik vergeef het mezelf nooit dat ik een relatie met haar ben aangegaan, haar naar de andere kant van het land meegezeuld heb, om haar vervolgens hier te dumpen," ging hij verder voor ze er tussen kon komen met haar reactie. "Zet nooit je principes aan de kant Emilie, zeker niet voor mij, dat verdien ik niet. Je moet niet voor me vallen, het zal alleen maar je hart breken, ik zeg het je.." Met een doordringende blik probeerde hij haar ogen te vinden, haar te laten beseffen dat hij het meende. Ja dolgraag wilde hij het proberen, als hij naar zijn hart luisterde. Maar zijn hoofd hield hem tegen. Iets dat zelden gebeurde.

Het voelde eerlijk gezegd meer als een opluchting dan als een moeilijke monoloog, de dingen die ze van haar af gegooid had, wat ze voelde, wat ze niet wilde, wat ze wilde, wie ze wilde.. Het was moeilijk om zoiets te doen als je zelf nauwelijks aan je gedachten aanuit kon en ze had haar best gedaan er iets van te maken. En hij begreep haar woorden nu wel, wat wilde zeggen dat ze het ietwat duidelijker had gemaakt. Maar haar gevoel vertelde haar niet veel goeds toen hij verder ging, ze vermoedde dat het helemaal niet positief ging uitdraaien en maakte zich er mentaal al klaar voor, puur uit intuïtie. Tijdens zijn woorden, hield ze haar blik op de grond gericht, keek ze hem niet aan. Een hartenbreker? Kenden die andere mensen hem dan zo goed dat hij daar zo zeker van was? Hij zei haar dat hij alleen maar haar hart zou breken, dat dat sowieso zou gebeuren, alsof hij vervloekt was. Ze wilde haar hoofd schudden en het ontkennen, maar het punt was dat ze hem helemaal niet zo goed kende en ze daardoor geen recht van spreken zou hebben. Een korte stilte voor adempauze volgde, een stilte die veel langer duurde dan nodig was, vond ze, een stilte die pijn deed om aanhoren. Ze wist dat haar voorgevoel haar niet bedrogen had. En Ty ging verder. Hij sprak over hoe het met Ayanna gegaan was, iets waar ze eigenlijk amper de grote lijnen van wist, nu. Ze wilde hem zeggen dat zij Ayanna niet was en dat Ayanna haar niet was, maar ze vermoedde dat hij haar zou tegenspreken door te zeggen dat hij haar sowieso ging kwetsen. Ze wilde die woorden niet aanhoren, dus besloot ze er ook niets van te vragen. Het meisje concentreerde zich op haar ademhaling, iets wat hielp om niet gewoon in tranen uit te barsten. Dat zou ze niet willen, want het zou hem kwetsen om te zien dat hij haar zelfs nu al pijn deed met zijn vermoedelijk erg eerlijke verklaring. Ze besloot te doen alsof ze er perfect mee kon leven, met wat hij zei, ze besloot om hem van de pijn te besparen om te weten dat hij nog iemand, in mindere mate weliswaar, kwetste. Nadat hij over principes sprak, keek ze op, waardoor zijn blik haar ogen meteen vond en ze wilde wegkijken, maar zijn blik hield haar in een oneerlijke greep. Haar ogen waren de spiegels van haar ziel en het kostte haar alle moeite van de wereld om haar blik gewoon, plots, af te wenden. Het lukte, en het voelde nu makkelijker om te reageren op zijn woorden. "Ik bepaal zelf voor wie ik het waard vind mijn principes opzij te zetten, Ty", klonk het zachtjes, rustig en koppig. Meer koppigheid liet ze niet meer zien, ze besloot er niet moeilijk over te gaan doen en het gewoon te aanvaarden. Ty en haar, dat mocht niet, volgens hem, dat kon niet, volgens hem. Of hij het nu nu deed, of later, het kwetsen, het zou sowieso iets zijn dat ze niet zou vergeten. Ze zou er niet boos om zijn, nee, hij was het waard om herinnerd te worden. Ze wist dat ze er later nog spijt van zou krijgen om niet koppig te gaan doen zijn en hem niet gewoon te overtuigen van het tegendeel, namelijk dat het wél zou lukken, maar momenteel was ze al zo ver gegaan, ze had haar hart voor hem opengesteld en dat was het punt waarop ze niet verder kon gaan. "Dat ik voor je val, kan ik helaas niet veranderen. Ik kan ook niet begrijpen dat je een heartbreaker bent, maar wie ben ik om dat tegen te spreken? Je zult wel gelijk hebben, denk ik, misschien is het beter zo." Nog steeds had ze hem niet aangekeken, de toon van haar stem klonk vast, stabiel, alsof ze er allemaal heel erg zeker van was. Allesbehalve, natuurlijk, ze wilde niets liever dan hem ongelijk geven en zeggen dat hij niet zo was, dat ze het dolgraag wilde proberen, maar ze spaarde hem. Hem aankijken zou de zekerheid in haar stem meteen afbreken, haar blik zou de pijn om dit te zeggen, reflecteren en bevestigen. Ze mocht hem niet aankijken. "Ik ben niet van plan je van het tegendeel te overtuigen, dat zou vreselijk oneerlijk van me zijn. Ik hoop alleen dat je op een dag je schuldgevoel opzij kan zetten, ik weet dat het enorm lang duurt." Dit zei ze, met in haar achterhoofd dat zij na vijf jaar nog elke dag opstond met het gevoel haar ouders in de brand gehouden te hebben. Ze meende het oprecht, ze hoopte voor hem dat hij zich er ooit van af kon zetten. Het meisje zette een stap naar voren zodat ze met haar lichaam amper een centimeter van hem afstond, waarna ze lichtjes op haar tippen ging staan en hem een kus op de wang drukte. Ze sloot haar ogen even, probeerde zich dit moment zo goed mogelijk in te prenten, waarna ze weer normaal ging staan en enkele seconden gewoon vlak bij hem bleef staan. "Het spijt me, ik kan er niets aan doen", klonk het amper hoorbaar, waarna ze zich, zonder hem nog aan te kijken, omdraaide. Haar benen wogen loodzwaar om van hem weg te wandelen, maar het was gewoon beter zo, volgens hem, en daar zou ze zich dan ook bij neerleggen. Eindelijk bereek ze de plaats waar ze haar koffers had gegooid, nam die levenloos op en duwde de deur van het gebouw open, begaf zich naar het loket en vroeg de vrouw, met lichte tranen in haar ogen, naar haar kamer.