Come on Skinny Love what happened here..

Ze had er lang genoeg over nagedacht. In plaats van Santa Monica voor eeuwig te verlaten, zou ze maar een paar jaartjes wegblijven. Na de roddels die over haar waren rondgegaan en dingen die haar herinnerden aan slechtere zaken, was de brief van Harvard wel de druppel die de emmer deed overlopen. Ze had haar ouders namelijk beloofd, vóór zij in de brand stierven, dat ze naar Harvard zou gaan. Haar vader had daar ook gestudeerd en zij hadden haar er gewoon mee opgevoed. 'Later Harvard hier, binnenkort Harvard daar', het was overal geweest.. En sinds haar ouder waren overleden, had ze gezworen aan Harvard te gaan studeren. Maar nu ze de weigering in handen had gekregen, was haar plan simpel: opgeven kón ze niet, haar ouders teleurstellen al zeker niet! Dus nam ze een pauze, het was namelijk ook niet zo dat veel mensen zouden gaan merken dat ze weg was, laat staan dat ze dat erg zouden vinden. Sinds de roddels aan haar eigen oren waren gekomen, leefde het meisje nogal ingetogen, contact met haar vrienden was verwaterd en ze vond ook niet dat ze opeens terug naar hen kon gaan, niet na alles wat er gezegd werd. Ze zou Harvard nog wel eens proberen, zou aan zelfstudie gaan doen, zou zorgen dat haar belofte zou voltrokken worden, want ze was het haar ouders toch verschuldigd, niet? Ze leefde ervoor om ervoor te zorgen dat haar ouders trots op haar konden zijn. En als dat niet lukte, rende ze weg, dan zou ze later wel terugkomen. Rennen was altijd een leuke optie, een optie die ze altijd gebruikte. Rennen voor liefde, rennen voor roddels, rennen voor Harvard.

Haar koffer stond al enkele dagen gepakt in de kamer en enkel de belangrijkste dingen had ze in een rugzak gestoken. Ze had papieren in orde moeten maken en moest enkel nog wat laten ondertekenen in het gemeentehuis, zodat ze veilig terug naar Spanje kon. Wat ze daar ging doen, wist ze niet meteen, ze wilde hier gewoon weg, had geen reden om te blijven. Ze sleepte haar koffer en rugzak de lift in, wachtte een halve minuut voor ze helemaal beneden was en wandelde naar haar auto, die ze zoals altijd wel goed zag staan. Ze deed de wagen los, maakte de koffer open en duwde haar spullen erin. Het meisje sloeg de koffer dicht en liet haar blik even over het gebouw dwalen. Ze ging het missen, ja, maar de mensen hier.. Die konnen haar wat. Kenneth zou ze nog wel verwittigen, ze kon het de jongen niet persoonlijk gaan zeggen, een sms'je leek haar beter. En Ty, de jongend die ze overlaatst had ontmoet? Die had ze niet meer gehoord, ze had al aanvaard dat ze hem niet zo snel meer tegenkwam. Lusteloos slaakte ze een zucht, waarna ze achter het stuur kroop en de sleutel in het contact stopte. Ze duwde de koppeling in, probeerde de wagen te starten, maar dit lukte niet! Nog een keer, nog een keer; ze hoorde de motor kermen maar starten deed hij niet. Het meisje vloekte, klopte op het stuur en haar trieste gelaatsuitdrukking veranderde in de typische haatsmurf uitdrukking. Nooit had ze problemen met deze wagen, niet één keer, en nu, als ze hem nodig had, wel! Ze kreunde en liet haar hoofd op het stuur rusten terwijl ze nog enkele laatste pogingen ondernam, maar de wagen wilde maar niet. Alsof hij haar hier wilde houden. Wat belachelijk. De radio werkte niet, de batterij van de wagen had het volgens haar begeven. Dus zette ze snel een liedje op, een liedje dat haar deed denken aan de dingen die ze wél miste..Skinny Love

[&Ty]

Zonder er over na te denken trapte hij tegen een steen aan, om die vervolgens na te kijken terwijl hij weg kaatste. Met zijn handen in de zakken van zijn jeans slenterde hij ondertussen verder. De laatste tijd zat hij nogal met zichzelf in de knoop. Hij was klaar met High School en had de stap gemaakt naar de universiteit, maar hij voelde zich er nog niet echt thuis. Zijn leven leek opeens zo betekenisloos, alsof hij het afgelopen jaar niks gedaan had. Een diepe zucht ontsnapte over zijn lippen en hij schudde zijn hoofd. Hij was nu alles misschien aan het overdrijven, maar die buien had hij weleens. Zijn glimlach was niet vaak van zijn gezicht te slaan, maar de afgelopen dagen was zijn glimlach een stuk geforceerder geweest. Zijn blik was al die tijd op de grond gericht geweest en hij had doelloos rond gelopen, maar toen hij zijn hoofd hief zag hij dat hij richting zijn oude school was gelopen. Het was niet een aanblik met bijzonder veel herinneringen, de tijd die hij daar versleten had was nog geen jaar geweest. Hij was blij dat hij nooit meer naar de saaie lessen hoefde te gaan en niet dag in, dag uit zijn tijd daar hoefde te verdoen. Zonder de school nog één blik waardig te gunnen liep hij door naar een bankje, waar hij op neerplofte. Zijn eigen depressieve gedachtes maakten hem gek, maar hij kon nergens afleiding in vinden. Somber staarde hij voor zich uit, het was tijd om weer uit deze bui te komen. Normaal gesproken kon hij prima afleiding vinden in uitgaan, meisjes of simpelweg rondhangen met vrienden. Alleen op de één of andere manier trok dat hem allemaal niet aan nu. Verslagen viste hij zijn mobiel uit zijn zak, om vlug door de contactenlijst te scrollen. Aron. Al na twee seconden had hij besloten dat hij daar toch geen trek in had, zijn eeuwige gebabbel. Ayanna. Hij sloeg kort zijn ogen neer, maar scrolde vervolgens verder. Hij kon haar niet gewoon elk moment naar zich toe halen puur als hij daar behoefte aan had. Emilie. Zijn ogen staarden afwezig naar de naam, die veel dingen in hem opriep. Zijn ontmoeting met haar was hem nog lang bijgebleven en voor een aantal dagen had hij veel aan haar gedacht. Emilie was zeker een bijzonder meisje en hij voelde zich fijn bij haar. Andere dingen hadden hem echter afgeleid en hij had nu geen idee waar ze überhaupt uithing en wat ze aan het doen was. Hij zou haar het liefste een sms sturen, maar hij vond niet dat hij het recht had om haar op te zadelen met zijn destructieve bui. Voor hij zelfs maar de F kon bereiken in zijn contactenlijst, stopte hij zijn telefoon al weer weg, dit ging niet werken. Verveeld liet hij zijn blik over de omgeving gaan. Veel mensen waren het niet, eigenlijk geen. Plotseling werd zijn aandacht getrokken door het geluid van een ronkende motor en zoekend keek hij naar de parkeerplaats. Het geluid leek uit een witte auto te komen, die erg dichtbij stond. Erg bijzonder was een startende auto niet, dus richtte hij zijn blik weer op zijn handen. Toen hij het ronkende geluid echter nog een paar keer hoorde draaide hij zijn hoofd weer om. Blijkbaar had iemand autopech. Niet dat hij verstand had van auto's, maar misschien kon hij helpende hand zijn. In één beweging sprong hij op, hij was blij dat hij eindelijk zijn afleiding had gevonden. Zodra hij dichterbij kwam probeerde hij te zien wie er in de auto zat, maar hij kon het niet goed zien. Hij trok zijn donkerblauwe blouse recht en forceerde een glimlach op zijn gezicht. Vervolgens liep hij het laatste stukje. Een meter van de auto af bleef hij staan. Emilie. Het was Emilie in de auto. Zou dit de tweede keer worden dat hij haar redder in nood mocht spelen?
Zijn glimlach werd iets minder geforceerd. Hij haalde diep adem en liep vervolgens naar de kant van het stuur toe. Flarden van muziek bereikten zijn oren. Zachtjes klopte hij op het raampje van de auto, terwijl hij voorover boog om zijn gezicht te laten zien. Was dit dan het lot? Dat hij haar hier trof? Zijn ogen zochten haar ogen en voor een moment voelde het net alsof hij haar weer net uit het water had gehaald. Dat was een vreemde ervaring geweest.. Ergens was hij bang voor haar woorden, hij had het gevoel dat ze door iedereen heen kon kijken.

"Fuck Fate.", mompelde het meisje en vervloekte zichzelf meteen voor haar gevloek. Wat had ze de laatste tijd? Het leven had haar de hele tijd al toegelachen, maar tegenwoordig leek het zich de rug naar haar toe te keren. Alsof ze het niet waard was om te leven zoals ze wilde leven.. Anderzijds hielp het haar wél om keuzes te maken. Zoals nu, het gunde haar niet eens de kans om één laatste stap te doen voor ze hier weg kon, alsof ze elke hindernis moest overwinnen om te komen waar ze wilde zijn. and I told you to be patient.. Ze rolde met haar ogen. Geduldig zijn? Ja, dat kon ze zéker, maar momenteel werd het bloed haar wel van onder de nagels vandaan gehaald! Ze kneep in het stomme sportstuur en beet op haar eigen lip, tot ze merkte dat er iemand op het raampje klopte. Oh nee, alwéér een pottenkijker.. Waarom kwamen mensen haar altijd midden in één van haar stemmingswisselingen storen? Ze keek even geïrriteerd opzij, maar toen ze Ty's gezicht zag, keek ze meteen weer naar het stomme sportstuur. Hoezo, Ty? Wat deed hij hier? En nu? Ze had hem niet meer gezien.. Moest hij haar nu alweer tegenkomen in zo'n situatie waarin hij de held kon spelen? De verbazing op haar gezicht werd geleidelijk minder en ze kon niet ontkennen dat Ty zien het beste was dat haar overkwam sinds ze hem vorige keer zag. Sindsdien had ze mensen niet meer leuk gevonden, sinds eerder al sloot ze zich wat af van de buitenwereld, bouwde ze een muurtje om zich heen zodat mensen er tegenaan liepen en meteen wegrenden van haar. En de oorzaak van de roddels, de tegenslag? De liefde, relaties en vrienden. Die dingen die je nodig had om gelukkig te worden, wist zij altijd te verbreken. Alsof ze wilde bewijzen dat je door ongelukkig te zijn ook gelukkig kon zijn. Zware bullshit, als je het haar vroeg.
Recovered van de schok die ze kreeg toen ze Ty had gezien, draaide ze het raampje naar beneden, een ietwat beschaamde glimlach tonend. Gosh, wat was dit gênant! "Ty" mompelde ze alsof ze minutenlang had nagedacht over zijn naam, waarna ze even glimlachte. Zijn donkerblauwe blouse stond hem goed, ze vroeg zich af wat hij van haar übersexy losse topje en zwarte trainingsbroek van adidas vond, en meteen vervloekte ze zichzelf omdat ze zich erop gekleed had alsof ze niemand bekend zou tegenkomen. Het liedje skinny love was geëindigd, ze draaide haar volumeknop uit terwijl ze de jongen aankeek en even wist het meisje niet wat zeggen. 'Ja, ik heb autopech, kan je alsjeblieft mijn auto doen werken, lieve Ty?' Ze lachte even onopvallend om haar eigen gedachten en trok haar wenkbrauwen op. "Lang niet gezien, wat doe jij hier?", mompelde ze, niet van plan uit te gaan stappen in deze kleren.. "Ik wilde zelf net vertrekken, maar m'n auto.. nja.." ze beet kort op haar lip en glimlachte daarna opnieuw naar hem. Zeggen waar ze heen wilde rijden, wilde ze om één of andere reden niet.. Uit angst om tegengehouden te worden, spijt te krijgen van haar beslissing of om hem écht te gaan missen als ze zou vertrekken. Want Ty, hem herinnerde ze zich maar al te goed. Ergens voelde ze zich dom omdat ze in de wagen bleef zitten, maar ze vond zichzelf echt te sportief in deze kleding, waardoor ze een heel ander meisje werd, een meisje dat ze erg lelijk vond, namelijk, en dat wilde ze niet.. Wél wilde ze dolgraag bij Ty gaan staan, gewoon omdat het zo lang geleden was dat ze elkaar zagen. En een deel van haar, wist ze, had hem wel gemist. Gemist in de zin van, ze had plezier met hem gemaakt, oké, koppig geweest om wie de trui zou aantrekken, maar al bij al was het allemaal erg grappig geweest als je er zo op terug keek na afloop. Onder meer daarom was waarom ze hem niet wilde zeggen dat ze op het punt stond om terug te keren naar Spanje. Hoewel.. Hij had haar ook niets laten weten, misschien herinnerde hij zich haar niet meer..

De blik in haar ogen leek haast geïrriteerd, maar ze keek te snel weer weg om dat goed te kunnen zien. De glimlach rond zijn lippen brak en er verscheen een aarzelende uitdrukking op zijn gezicht. Misschien had ze hem al die tijd wel ontlopen en kwam hij zich nu weer aan haar opdringen, iets waar ze niet op zat te wachten. Zichzelf corrigerend zette hij die gedachte weer van zich af, hij kon geen reden bedenken waarom ze hem niet zou willen zien. Toen ze zich weer op hem richtte en zelfs het raampje naar beneden rolde speelde er al snel weer een hartelijke glimlach om zijn mond. Het voelde fijn om haar weer te zien, hoe vreemd het ook klonk in zijn hoofd, hij had er haast naar verlangd haar weer te zien. "Wel, hallo Emilie," reageerde hij glimlachend nadat zij vaststelde dat hij het was. Zijn ogen gingen automatisch over haar heen, onopvallend. Hoewel haar kleding casual was, zag ze er als nog hartstikke goed uit. De vorige keer dat hij haar had gezien had ze enkel een bikini aangehad, wat zeker geen vervelende aanblik was geweest. Haar stem onderbrak zijn gedachtes en bracht hem weer terug naar de vreemde situatie. De houding waarin hij stond was niet bepaald prettig, maar hij kon haar moeilijk de auto uit trekken. Zelf leek ze in ieder geval niet van plan om er uit te gaan komen. "Veel te lang niet inderdaad.." reageerde hij instemmend, "Gewoon even mijn oude school bekijken," loog hij vervolgens makkelijk als antwoord op haar vraag. Wat had hij anders moeten zeggen? 'Op mijn zoveelste eenzame wandeling door Santa Monica, medelijden met mezelf hebbend' klonk nogal vervelend. Voor hij over haar start problemen kon beginnen bracht ze het zelf al op. "Ik hoorde het ja, ik kwam kijken of ik weer eens mijn rol als redder in nood moest spelen," zei hij terwijl hij speels grijnsde naar het knappe meisje in de auto. Waarschijnlijk wist hij maar net iets meer van auto's af als Emilie, dus heel erg redder in nood kon hij vandaag niet zijn. Maar hij zou Ty niet zijn als hij niet iets zou bedenken om toch behulpzaam te kunnen zijn. "Maar, waar moet je heen? Ik breng je wel even, heb toch niks te doen," zei hij uiteindelijk vastbesloten. Emilie kennende zou ze zijn aanbod toch niet meteen aannemen en zou er eerst weer een discussie aan voorafgaan. Hij kwam uit zijn voorover gebukte houding omhoog en haalde snel een hand door zijn blonde haren. Vervolgens opende hij de deur van haar auto, misschien een beetje voorbarig, maar hij deed het eigenlijk vooral omdat hij al iets had willen doen vanaf het moment dat hij door had gehad dat het Emilie in de auto was. "Fijn je weer te zien," mompelde hij zachtjes terwijl hij snel vooroverboog de auto in en zijn lippen zachtjes op haar wang drukte. Vervolgens boog hij weer uit haar auto en keek haar afwachtend aan.

Hij zag er nog altijd geweldig uit, waardoor ze het nog nadeliger vond dat ze nu waarschijnlijk een teleurstelling voor hem was.. Maar.. waarom maakte ze zich er eigenlijk zorgen over? Waarom moest ze er goed uit zien voor hem? Ze verbeet die neiging om te denken dat ze mooi moest zijn bij hem, want dat sloeg gewoon op niets, toch? Hij vond het ook lang geleden.. Zijn oude school bekijken? "Ook al verder gegaan met je leven.." mompelde ze instemmend, meer denkend aan het feit dat zij momenteel echt vast zat.. Letterlijk én figuurlijk. Iedereens beat goes on, maar haar plaat bleef hangen. Het zorgde voor een verbitterde gelaatsuitdrukking op haar gezicht, iedereen leek het leven best wel voor elkaar te hebben. Ze glimlachte weer even, de bittere uitdrukking wegwerkend, waarna ze zachtjes zuchtte. "Je komt ook altijd op de perfecte moment.. We kunnen elkaar nu eenmaal niet gewoon tegenkomen op straat ofzo.. Ik moet altijd problemen hebben." Ze glimlachte verontschuldigend, zijn speelse grijns opmerkend, waarna ze hem aankeek en kort op haar lip beet toen hij zijn volgende vraag stelde. Waar ze heen moest? 'Oh, Ty, gewoon naar het gemeentehuis om mijn papieren te laten ondertekenen zodat ik lekker voor enkele jaren het land uit kan?' Ja, dat kon ze zéker zeggen. Het meisje was niet goed in smoesjes verzinnen en hierdoor kwam haar reactie vreselijk laat: haar mond had zich halvelings geopend en ze maakte een 'ehm' geluidje, alsof ze zich niet kon herinneren waar ze heen ging.. Wat moest ze zeggen? "Eh, het was helemaal niet zo dringend, Ty, geeft niet.. Ik.. Eh.. Nee, laat maar.." Dat stotteren ging ook niet helpen, helemaal niet.. Haar wangen werden ietwat rood toen ze er zéker niet uitgeraakte, waarna ze haar blik neersloeg en besloot het maar te vertellen. Maar voor ze dit kon doen echter, werd de deur opengetrokken, mompelde hij wat, en enkele tellen later voelde ze zijn lippen op haar wang, waardoor ze lichtelijk schrok, ze voelde het bloed naar haar hoofd stromen en wist hierdoor dat ze vreselijk rood kon worden. Waarom? Geen idee.. Het was niet normaal, misschin was het gewoon de manier waarop ze elkaar ontmoet hadden.. Geen idee.. Misschien had ze het gewoon wat warm gekregen? Alleszins, ze probeerde het wat te verbergen door zich voorover te buigen, de sleutels uit het contact te halen, haar haren even voor haar gezicht te laten vallen. Iets langer dan nodig hing ze voorover, waarna ze - toen volgens haar, de roodheid minder was geworden, ging ze weer rechter zitten en, nu hij haar kleren toch gezien had, stapte ze uit de wagen. Toen ze rechtstond, kwam ze dichter bij hem dan nodig was, waardoor ze snel een beweging maakte door de deur van de wagen dicht te doen, zodat er weer wat afstand tussen hen kwam. Wat was haar probleem, act normal, act normal.. "Fijn om joú weer te zien, Ty.. Ik vroeg me al af waar je was.." Ze glimlachte even, maar voelde dat ze het hem moést meedelen. Het zou een hele opluchting zijn voor haar. "Eh Ty.. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar.. Ik ga terug naar Spanje, mijn geboorteland.. Voor.." Ze aarzelde even en keek hem aan, waarna ze vertwijfeld zuchtte. "Enkele jaren." Gooide ze er mompelend uit, bijna onhoorbaar, waarna ze subtiel zich omdraaide om de wagen op slot te doen.

Hij probeerde te horen wat ze mompelde en knikte vervolgens, je kon best stellen dat hij verder was gegaan met zijn leven. De universiteit bood uitdaging, maar ook hier kon hij niet wachten om er klaar mee te zijn. Net als bij hun vorige ontmoeting leken er veel dingen door Emilie haar hoofd heen te gaan, dingen waar hij totaal geen weet van had. Dingen die hem waarschijnlijk ook totaal niet aangingen. Een gevoel van nieuwsgierigheid knaagde aan hem, maar hij wist al zijn vragen in te houden. Zachtjes lachte hij om wat ze zei. "Klopt inderdaad. I don't mind.. Ik ben graag jouw redder!" reageerde hij vervolgens met een vrolijke ondertoon in zijn stem. Redder was nu misschien een groot woord, maar dat was hem om het even. De vraag die hij vervolgens aan haar stelde was in zijn hoofd geen moeilijke vraag geweest, maar het antwoord leek niet op het puntje van haar tong te liggen. Er verscheen een frons op zijn gezicht terwijl hij haar antwoord afwachtte. Zou ze misschien naar een jongen gaan en wilde ze dat niet aan hem vertellen? Maar ze had geen reden om zoiets voor hem te verzwijgen eigenlijk. Zijn frons werd alleen dieper en zijn achterdocht groter bij het horen van haar stotterende antwoord. Zijn hersenen werkten op topsnelheid, maar toch kon hij geen reden bedenken waarom ze hem niet kon vertellen waar ze heen ging. Heel raar was dat niet, hij had haar pas één keer ontmoet. Het was een intieme ontmoeting geweest, maar hij wist nog amper iets van haar leven. Er gingen weleens verhalen over haar de ronde, maar hij betwijfelde of die betrouwbaar waren. Iets wat roddels meestal niet waren. Zijn spontane kus leidde hem af van zijn verdenkingen van Emilie. Iedereen had opwellingen en verlangens en hij was zo'n persoon om daar aan toe te geven. Het was niks anders dan een onschuldige kus op haar wang. Of de glimlach die rond zijn lippen speelde ook op gezicht te zien was wist hij niet, want ze had hoofd afgewend van hem. Of dat een goed of slecht teken was wist hij niet. Had ze het niet gewaardeerd dan? Vertwijfeld keek hij naar de zijkant van haar gezicht. Alleen Emilie kreeg dit voor elkaar, alleen Emilie kon hem aan zichzelf laten twijfelen. Toen ze uiteindelijk weer uit de auto kwam ging hij aan de kant om haar de ruimte te geven. Voor heel even stond ze dichtbij bij hem, maar die afstand werd al snel groter. "Hetzelfde kan ik over jou zeggen.. Volgens mij heb ik zelfs nog koekjes van je te goed," zei hij glimlachend. Dat aanbod was hij zeker niet vergeten. De toon van haar stem veranderde zijn gezichtsuitdrukking en het drong tot hem door dat hij nog steeds niet wist waarom ze zo gereageerd had op zijn vraag van waar ze heen ging. Gespannen haalde hij een hand door zijn haar, iets wat hij wel vaker deed als hij zich geen houding wist te geven. Terug naar Spanje? Zijn mond ging open om iets te zeggen maar er kwam even geen geluid uit. Als ze niet zo'n toon in haar stem had gehad was hij uit gegaan van een vakantie, maar zo klonk dit niet. "Wat!?" riep hij verrast uit, door haar laatste toevoeging. Zo goed kende hij haar nog niet, maar toch voelde het alsof er iets in stortte toen ze dit zei. Zou hij dan niet eens de kans krijgen om haar beter te leren kennen? "Wat, maar waarom? Waar ren je voor weg Emilie? Dit kun je niet zo maar doen, hoe goed heb je erover nagedacht?" De vragen die over zijn lippen kwamen waren puur de eerste die in hem opkwamen en zonder nadenken had hij ze eruit gegooid. Toen ze zich weer had omgedraaid van haar auto deed hij twee passen naar voren, zodat hij bijna tegen haar aanstond. Doordringend keek hij in haar ogen. "Emilie.." begon hij aarzelend, maar hij wachtte met zijn zin afmaken, hij wist al zijn gedachten niet goed in één zin te formuleren.

Hij was graag haar redder. Hmm, leuk.. Maar anderzijds had hij haar nog niet in een normale situatie gezien. Normale situaties bij haar waren, en dit was misschien de reden, heel zeldzaam geworden. Haar hoofd was een tikkende kluwen gedachtes die groter en groter werd, om uiteindelijk ook wel eens te ontploffen. Ze had zijn gezicht even bestudeerd na haar stotteren op zijn vreselijk moeilijke vraag, waardoor ze enkel nog meer twijfels had gekregen. Het moést eruit. En het zou komen. Enkel later dan ze verwacht had. Koekjes? De woorden deden haar opkijken eens ze uit de wagen was gestapt. Een spontane glimlach verscheen op haar gezicht, ze knikte even, al wist ze dat, als ze vertrok, hij die koekjes vast nooit zou krijgen. Daarom reageerde ze verder niet op zijn vraag, ze wilde hem niet nog eens die belofte herhalen, een belofte die ze waarschijnlijk toch niet kon nakomen, aangezien ze vertrok. De woorden waren eruit, het was best moeilijk, maar ergens was ze blij dat ze het verteld had. Dit veranderde echter metéén toen de jongen haar veel te veel en veel te snel vragen begon te stellen. Mondig als ze was, begon ze wél de vragen te beantwoorden, misschien niet altijd even vriendelijk, maar ze deed het, alsof het een automatisme was. De eerste vraag echter, sloeg ze tactvol over. Hoe minder personen de reden kenden van haar vertrek, hoe beter. Het was niet eens zoiets ergs, maar ze was het leven hier gewoon als één grote fail beginnen te bekijken, en kon zich daar nu eenmaal niet van af zetten. "Ik ren nérgens voor weg, Ty." beet ze, venijniger dan verwacht, terug. Meende hij het nu, ging hij het haar nog moeilijker maken dan het was? Of ze er goed over nagedacht had? Natuurlijk, toch? Haar besluit stond toch vast, niet? "Ik kan het wél doen hoor, watch me.." reageerde ze al even koppig, alsof hij haar nu nog meer had uitgedaagd om het te doen. Ze wilde niet zo bot reageren, maar probeerde zo min mogelijk gevoel in haar stem te steken, zodat het, oké, hard klonk, maar zolang Ty niet merkte dat ze het echt wel erg vond, nu ze hem weer had gezien, was het goed. Eén blijk van twijfel en ze wist dat hij er alles aan zou doen om haar hier te houden. Genoeg tegen de wagen gesproken, het meisje draaide zich om en de jongen kwam naar voren, waardoor ze als aan de grond genageld bleef staan. Wat deed hij nu? Ze wilde haar blik afwenden, maar de zijne bleef de hare vasthouden. De manier waarop hij haar naam uit sprak, klonk nadenkend, alsof hij zo heel veel had om over na te denken. Was het normaal dat haar hart een tel oversloeg nu ze zo dicht bij hem stond? Was het de spanning die zich tussen hen vormde om wat Ty zou gaan zeggen, waardoor haar benen lichtjes begonnen te trillen? Als hij ging zeggen wat ze dacht dat hij ging zeggen, dat hij haar namelijk zou overhalen om hier te blijven met een heleboel redenen waardoor ze zou gaan twijfelen, moest ze maken dat ze wegkwam. Al was het wel fijn om dicht bij hem te staan, ze moest een beetje naar hem opkijken omdat hij groter was dan haar. En toen, gleed haar blik onwillekeurig naar zijn lippen, waardoor ze automatisch ze wat meer naar hem toe boog. Nee, het mocht niet. Dat was niet wat hij wilde zeggen en bovendién zou het haar alleen maar veel moeilijker maken om te vertrekken. Het meisje keek hem weer aan, maakte zich vervolgens van zijn blik los en draaide een kwartslag naar rechts, om naar de koffer van de wagen toe te lopen. "Ik bel een taxi.." mompelde ze ter informatie, de jongen de tijd niet gevend om zijn zin af te maken, bang om wat komen zou. Met haar sleutels opende ze de koffer en trok haar koffer en de rugzak uit de wagen, waarna ze haar mobiel nam en het nummer van de taximaatschappij belde. Hier in Monica kon ze wel uren wachten op een taxi, en als ze er eentje reserveerde kon die haar meteen oook naar het vliegveld brengen.

De toon waarop ze reageerde op haar vragen deed het overkomen alsof ze de vragen eigenlijk liever niet gehoord had. De venijnige toon stond hem allerminst aan, maar misschien moest hij maar gewoon blij zijn dat hij überhaupt antwoorden kreeg. Ze beweerde dat ze nergens voor weg rende, maar dit gaf hem alleen maar meer het gevoel dat ze dat wel deed. Hij haalde zijn schouders op, als ze het zo wilde spelen moest ze het zelf weten. Haar volgende woorden klonken alsof hij haar had uitgedaagd, alsof hij beweerd had dat ze het niet zou kunnen. Watch me, zei ze. Dat was juist iets wat hij niet van plan was, van de zijlijn toekijken hoe Emilie de benen nam naar een land heel ver weg. "Rustig maar, die toon hoeft niet.." reageerde hij enkel rustig nadat ze uitgepraat was. Nee, hij was niet het type om iemand op zo'n manier tegen hem aan te laten praten, zelfs niet door Emilie. De rest van de zin die hij begonnen was volgde niet. Er waren zo veel redenen die hij kon bedenken waarom ze niet weg zou moeten gaan. In een film zou hij nu heel cliché zijn lippen zacht op de hare drukken en volgens de woorden 'is dit geen reden om te blijven?' in haar oor fluisteren. Cliché of niet cliché, hij moest de neiging onderdrukken om het echt te doen. Maar waarom zou dat een reden voor Emilie zijn om niet weg te gaan? Op die manier keek ze waarschijnlijk niet tegen hem aan. Voordat hij echter toch aan de verleiding toe kon geven draaide zij zich van hem af, hem de kans ontnemend enige acties te ondernemen. Dit zou waarschijnlijk weer op een discussie uit kunnen draaien om of ze wel of geen taxi moest bellen, wel of niet bij Ty in de auto zou moeten stappen. Hij keek haar na terwijl ze naar de kofferbak liep. De woorden die hij kwijt was geweest leken plotseling weer allemaal terug te komen. "Emilie, ik weet best dat je het kúnt! Ik.." begon hij vervolgens op een zachte, sussende toon, "Ik snap gewoon niet waarom je dit doet. Ik kan genoeg redenen geven waarom je dit niet zou moeten doen, maar als jij me één goede reden kunt geven waarom je dit wel moet doen, zal ik je verder met rust laten. Zijn woorden waren serieus en hij hoopte dat Emilie ze ook serieus zou nemen. Het liefste wilde hij haar door elkaar schudden en haar zeggen dat het nergens op sloeg dat ze weg ging, maar hij wist dat dit niet te manier zou zijn. Ze had hem niet eens de kans gegeven haar echt te leren kennen, al wist ze waarschijnlijk niet hoe graag hij dat wilde. "Damn, Emilie.." sprak hij zachtjes, voornamelijk tegen zichzelf, maar ook voor haar hoorbaar. Het deed hem veel meer dan het hem zou moeten doen en ergens zat dat hem dwars. In plaats van hier moeilijk te gaan staan doen, had hij haar ook een goede reis kunnen wensen en haar verder vergeten. Maar op de één of andere manier leek dat hem onmogelijk. Weer liep hij achter haar aan, dit keer naar de kofferbak. De afstand tussen hen probeerde hij automatisch steeds kleiner te maken. Puur één van die verlangens waar hij graag aan toe gaf. Zijn blik zocht de hare. Het voelde alsof hij afscheid moest nemen van een geliefde, niet van iemand die hij pas zo kort kende. Daarbij was hij het arrogant genoeg gewend dat meisjes dat eerder waardeerden dan afwezen. Misschien gold dat niet voor Emilie, maar hij had zo het gevoel dat ze er niet perse bezwaar tegen had. "Ik wil niet dat je gaat," sprak hij doordringend terwijl hij haar blik niet liet ontsnappen. Het drong ietsje later tot hem door wat hij hier nou gezegd had en ongemakkelijk richtte hij zijn blik op zijn schoenen. Wat moest ze wel niet van hem denken..

Ze wíst dat die toon niet hoefde en had het liefst gewoon niet op die manier gezegd, maar ze wist dat ze hem beter kon afwijzen en bot reageren dan dit voor zowel hem als haar moeilijker te gaan maken. Ze mompelde een excuusje en wendde haar blik van hem af, om maar niet in zijn ogen te hoeven kijken om zijn reactie te zien, die heftiger was dan ze verwacht had: alsof hij haar écht graag hier wilde houden, nadat hij haar slechts één keer had gezien.. Het rare was dan ook dat ze wist dat hij degene was die een kans maakte om haar tegen te houden, vandaar dat ze hem die zo min mogelijk gaf. Aan de koffers hing al een labeltje dat haar naam en adres in Spanje beschreef, haar blik bleef er even doelloos op rusten, tot de ze jongen weer hoorde. Ja, ze zou het inderdaad kunnen, dat wist ze, en ze wist ook dat hij het niet zo bedoeld had, maar het was gewoon beter om het op die manier op te nemen. Als ze hem één goede reden kon geven, zou hij haar verder met rust laten? Ze wilde ergens niet dat hij haar met rust liet, maar die drang duwde ze al snel weg, het meisje haalde diep adem en keek de jongen aan. "Vóór mijn ouders stierven, heb ik hen beloofd, belóófd dat ik zou gaan studeren aan Harvard én zou slagen. Nu, ik heb drie dagen geleden een brief gekregen, met slecht nieuws, ik ben afgewezen. Da's al één reden om niet te blijven. Sécond," Somde ze op, "Ik kan niet meer leven met de roddels over me, ik durf niet meer buiten komen of achter m'n rug wordt gepraat. Mijn leven verloopt hélemaal niet zoals ik het gepland had, Ty, hélemaal niet. Ik zou studeren aan Harvard, veel échte vrienden hebben, die niet achter m'n rug om zouden gaan slecht spreken over me, ik zou een vriendje moeten hebben, en al heb ik drie stukgelopen relaties gehad, het lijkt niet eens te téllen. Het had gewoon één moeten zijn, één voor langer. Ik keer terug naar Spanje, niet omdat ik daar familie heb, want dat heb ik niet meer, vermoed ik, maar omdat ik daar wél de dingen kan bereiken die ik wil. Over enkele jaren probeer ik het nog eens. Ik heb écht een break nodig.." Het meisje ratelde maar door en had nog nét genoeg adem voor de laatste woorden, waarna ze hem doordringend aankeek. Hij wist het, en waarschijnlijk vond hij het maar zwakke redenen, ze kon het gewoon niet aan, niet iemand die zo piekerde als zij, niet iemand die alles zo doordacht dat het gewoon één bommetje werd in haar hoofd. Ze hoorde een Damn, en haar naam. Kort fronste ze, dit deed pijn, waarom deed dit in hemelsnaam pijn? Ze kende Ty niet eens zo goed! Misschien was dit wel de moeilijkste hindernis die ze moest nemen om thuis te komen. Haar blik richtte zich weer van de grond, de jongen leek dichter naar haar toe te komen en eens hij dichter bij stond, keek ze hem aan. "Het spijt me.. Maak het me alsjeblieft niet zo moeilijk..", klonk het fluisterend, waarna ze op haar lip beet en haar blik weer neersloeg, ondermeer omdat ongewild haar ogen rood werden en een enkele, waarschijnlijk misplaatste traan, zich begon te vormen. "Ik hoopte gewoon dat je me niet meer zou zien voor ik vertrok, dat zou alles sowieso gemakkelijker gemaakt hebben, dan had je er niet eens wat van gemerkt. Dan was en bleef ik dat meisje van toen, niet waar?" Ze glimlachte even, keek hem uiteindelijk terug aan en veegde snel die éne traan van haar wang.

Aandachtig luisterde hij naar de woorden die over haar lippen kwamen. Ergens hoopte hij dat het een reden van niks zou zijn, één die hij met één zin zou kunnen ontkrachten. De eerste woorden bleven steken in zijn hoofd, waren haar ouders dood? Ze sprak het uit zonder twijfelen, alsof ze die woorden al zo vaak had gezegd dat het niet pijnlijk meer was. Misschien duidde dat er op dat het al een hele lang tijd geleden gebeurt was. Dit was alleen niet het moment om daar over te beginnen, dus concentreerde hij zich weer op de rest van haar zin. Afgewezen worden voor Harvard was vervelend, maar het was ook wel een erg prestigieuze universiteit. Hij knikte begrijpend nadat ze klaar was met haar eerste reden. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en wachtte haar tweede reden af. Er verscheen een frons op zijn gezicht bij de tweede reden, zo veel werd er toch niet over haar gepraat? Niet dat hij er iets van wist, hij was niet echt het type om naar roddels te luisteren. Veel dingen herkende hij in haar opsomming, hier in Santa Monica had hij zelf ook gebrek aan échte vrienden, de relatie met de liefde van zijn leven had hij stuk laten lopen en hij was geëindigd op de universiteit van Santa Monica. Er was niks mis met de universiteit, maar vergeleken met iets als Harvard was het niks. Hij staarde even terug in haar doordringende blik, maar in gedachten was hij diep bezig over een zinnig antwoord. De manier waarop ze gepraat had, had het overtuigend laten klinken, maar toch klonk dit allemaal was wegrennen. Wegrennen van haar reputatie, wegrennen van haar verdriet, wegrennen van het idee dat ze gefaald had. "Oké, dat je afgewezen bent voor Harvard is ronduit shit, maar dat is zeker geen reden om het land te ontvluchten Emilie.." begon hij voorzichtig, niet proberend te hard te zijn voor haar. Wat hem betreft was ze al hard genoeg voor zichzelf. "En weg vluchten voor wat een stel low lifers over je zeggen is onzin. Weet je, ik hoor dat soort onzin niet eens. De meeste mensen hebben wel wat beters te doen dan zich bezig te blijven houden met wat jij allemaal uitvoert in je leven." Tot nu toe klonk wat hij zei nog best wel redelijk in zijn hoofd. Na een diep adem gehaald te hebben vervolgde hij zijn pleidooi, "En over je drie stuk gelopen relaties, het is jammer dat ze geen van drieën geslaagd zijn, maar je hebt het tenminste geprobeerd, drie keer zelfs. Je bent nog jong, die perfecte relatie komt nog wel," eindigde hij bemoedigend. Er verscheen langzaam een zwakke glimlach op zijn gezicht. "En wat liefde betreft vind ik mezelf meer gefaald.. Ik heb de liefde van mijn leven laten gaan, puur omdat ik mezelf niet in staat acht om me te binden aan één iemand. Ik heb haar laten gaan, puur voor de vrijheid van kunnen doen wat je wilt en vooral met wie je wilt. Daarbij was ik haar gewoon niet waard.." zei hij terwijl hij één hand uit zijn zak haalde en die door zijn blonde haar liet gaan. Waarom hij zo eerlijk was bij haar wist hij niet, maar hij kon bij haar gewoon niet liegen of gewoon verzwijgen. Misschien was het haar eigen oprechtheid die dat uitlokte. Een schuldgevoel bekroop hem toen ze hem vroeg om het haar niet moeilijker te maken en de manier waarop ze blik neersloeg was nog erger. Wie was hij ook om haar in de weg te staan? Het was haar leven, haar pad, iets waar hij misschien wel helemaal niks mee te maken had. Hij probeerde haar alleen te behoeden van een grote fout, als het überhaupt een grote fout was. Hij zuchtte en keek schuldbewust strak naar de auto achter haar. De woorden die ze daarna sprak deden hem echter weer een nieuwsgierige blik op haar werpen. Had ze hem dan toch expres ontlopen? "Dan ben ik blij dat het lot ons toch nog samen gebracht heeft, zodat ik tenminste de kans heb om afscheid van je te nemen. Want blijkbaar had jij mij die kans niet gegund!" reageerde hij plagend, met een glimlach op zijn gezicht. De traan die een weg over haar gezicht vond ontging hem niet, maar hij wist niet precies wat hij ermee aanmoest. Hij haatte het om meisjes te laten huilen.. "Maar, het was misschien wel simpeler geweest inderdaad, als het bij die ene mooie ontmoeting was gebleven," gaf hij vervolgens toe. Of ze wel of niet zou gaan wist hij niet, maar misschien moest hij zich er verder niet meer mee bemoeien. Al was dat niet iets voor hem, om zoiets maar gewoon te laten gaan. "Vreemd, ik ken je pas zo kort, maar toch voelt dit echt alsof het een heel pijnlijk afscheid gaat worden. Het is jammer dat we elkaar dan nooit echt goed hebben leren kennen," zei hij rustig, terwijl er een treurige glimlach rond zijn lippen speelde.

Harvard was geen reden om het land te ontvluchten? Ontvluchten? Ze liép niet weg.. Ze nam gewoon een pauze.. Van enkele jaren.. Ze fronste lichtelijk, nogal koppig, om zijn woorden, waarna ze luisterde naar zijn volgende argument.. Low lifers. Ja, dat waren ze wel, een stel low lifers. Het waren er niet veel, maar elke keer dat ze vuil achterna gekeken werd, voelde ze hun blikken branden op haar rug. Moesten andere mensen dit tegen haar gezegd hebben, zou ze al wat boos reageren, koppig blijven en weglopen. Maar het meisje bleef gewoon zwijgend staan, hem met een lege blik aankijkend, in tegenstelling tot haar gedachten, die, zoals op elk moment van de dag, op volle toeren draaiden. Te veel, te veel.. Het werd haar allemaal gewoon wat te veel. Als weggaan van hier geen goede oplossing was, wat was dat dan wél? Hij deed haar harder twijfelen aan haar eerst zo logische beslissing.. Haar perfecte relatie zou nog komen, maar ze wist niet of perfectie wel was wat ze wilde. Dat zou te rustig zijn, ze moest natuurlijk wat hebben om over na te denken. Misschien moest de jongen die er op één bepaalde manier voor kon zorgen dat haar gedachten een secondje stilstonden, nog geboren worden. Het meisje keek een beetje met een wazige blik door haar ogen, hét perfecte moment van haar leven zou datgene zijn waarop ze niéts dacht. En dat, zonder dat ze in een levensbedreigende situatie terecht kwam. De woorden die hij hierna sprak, deden haar rare dingen voelen, die ze wist te verbergen met een ietwat geforceerde glimlach. De liefde van zijn leven.. Hij had er spijt van, veel spijt van, dat kon je merken. Waarom voelde ze zich teneergeslagen toen zijn woorden klonken? Had ze dingen verwacht die niet te verwachten vielen? Het meisje besefte iets dat ze eerder niet had willen beseffen, maar ze vond het pijnlijk om te horen dat hij het meisje van zijn leven had laten gaan, waarom vond ze het zo pijnlijk? Ja, dat viel te omschrijven door één term die ze liever niet door haar gedachten liet gaan. Niet morgen, niet volgend jaar en al zeker niet nu. Ze bleef glimlachen, hoewel haar ogen niet meelachten. Zo kwam het, dat ze sneller dan hoefde haar blik afwendde. " Ik weet zeker dat je haar waard was en bént, Ty," mompelde het meisje, iets dat ze moest zeggen om niets te laten opvallen, maar iets wat ze tegelijk ook meende, hoe bitter het ook smaakte om te zeggen. Ze fronste even en zuchtte zachtjes. Een reden die eraf viel om hier te blijven. Ze zocht de mobiel in haar zakken terwijl hij nog wat tegen haar zei en haalde haar schouders even op om zijn opmerking over het lot. Fuck het lot, was hij niet gekomen, had ze het ook niet van zichzelf geweten. 'Als het bij die ene mooie ontmoeting was gebleven.', ja, dat was inderdaad simpeler geweest, ze wenste dan ook dat dit nooit gebeurd was, waarna ze zich op haar mobieltje concentreren om het nummer van het lokale taxibedrijf weer te zoeken, terwijl hij verder sprak. Ze hoorde zijn woorden wel, ja, maar ze besloot te doen of het nummer veel belangrijker vond. Het was jammer dat ze elkaar nooit echt goed hebben leren kennen? Het meisje keek op, met een andere blik dan daarnet, geen huilblik, eerder een vastberaden zooi. "Het is misschien jammer, maar beter ook dat we elkaar nooit echt goed hebben leren kennen. We nemen tenminste afscheid nog voor je een dégoût van me kreeg. Wees blij." het kwam het allemaal wat groffer uit dan ze gedacht had, maar het meisje glimlachte nog over naar de jongen, wees daarna naar haar mobieltje als teken dat ze ging bellen, waarna ze enkele meters van hem wegwandelde en het taxibedrijf belde. Enkele formele informatie gaf ze door aan een man die nauwelijks engels kon, waardoor ze dingen enkele keren zou herhalen moeten. Toen het gesprek eindigde, draaide ze zich om. "Ze zijn er over een kwartiertje",deelde ze mee, waarna ze kort haar blik over het vertrouwde schoolgebouw liet gaan. Wat had haar bezield?

De wazige blik in haar ogen zou kunnen betekenen dat ze niet aan het luisteren was, maar haar kennende was ze in haar hoofd gewoon aan het malen. Het fascineerde hem nog steeds hoe ze in elkaar zat, dat was één van de dingen waarom hij het leuk vond in haar buurt te zijn. Ze had haar eigen regels en ideeën, ze was interessant. Daarnaast was ze gewoon hartstikke aardig en leuk. De glimlach op haar gezicht was niet erg overtuigend, maar dat verwachtte hij ook niet van haar op dit moment. Hij wist dat hij haar in een lastig pakket bracht, al snapte hij niet waarom hij überhaupt invloed op haar had. Hij lachte schamper om haar woorden en schudde zijn hoofd. Hij had geen zin in een welles/nietes spelletje, dus hield hij wijselijk zijn mond. "Het maakt ook niet uit, het is over, verleden tijd," stelde hij uiteindelijk vast. Natuurlijk miste hij haar en hield hij nog van haar, maar niet meer zoals vroeger. Inmiddels was het maanden geleden, zijn ogen waren al lang weer gericht geweest op andere meisjes. Hij had er wel voor gezorgd dat hij haar kon vergeten. Hoe hij alles verwerkt had was niet perse iets waar hij trots op was, in ieder geval niet tegenover Emilie. Zijn woorden leken toch niet zo veel waarde bij haar te hebben als dat hij verwacht had. Ze ging rustig door met het zoeken naar het nummer van een taxibedrijf. Zijn blik verharde, als er iets was waar hij niet tegen kon dan was het wel niet serieus worden genomen. Misschien nam ze hem wel serieus, maar ze wist zijn woorden veel te goed te negeren. Er verscheen een frons op zijn gezicht na haar reactie op zijn woorden. De woorden kwamen aan als een harde afwijzing. Zelf ging ze rustig verder met haar bezigheden, alsof ze niks raars gezegd had. Hij beantwoordde haar glimlach niet, maar keek alleen toe hoe ze wegliep en haar mobiel aan haar oor zette. Ze zijn er over een kwartiertje? Haar gedrag begon hem nu echt te chagrijnig te maken. Aan de ene kant stelde ze zich kwetsbaar op, alsof ze er haast om vroeg om overgehaald te worden om te blijven, maar aan de andere kant leek ze vastbesloten te gaan. Hij had spijt dat hij naar haar toe was gelopen in de auto, als hij dat niet had gedaan was hij er gewoon over een tijd achter gekomen. Dan had hij het jammer gevonden, maar dan had ze hem niet achtergelaten met een kut gevoel. "Nou oké dan Emilie. Als dit is wat je wil en zelfs ik je niet kan tegenhouden, dan weet ik het ook niet meer. Veel plezier," reageerde hij kort af. Diep van binnen wist hij dat het niet Emilie was die hem irriteerde, maar de afwijzing die ze hem net in zijn gezicht had gesmeten. Zijn gezichtsuitdrukking was hard, misschien wel te hard. Hij forceerde uiteindelijk maar een glimlach. Zijn nonchalante houding met zijn handen in zijn zakken veranderde hij niet. "Ik hoop dat je vindt wat je zoekt daar. What the hell dat ook mag zijn." zei hij dit keer op een iets minder veroordelende toon. Zijn ogen zochten haar ogen en vonden die ook. Een paar seconde lang verloor hij blik niet, maar uiteindelijk wendde hij zijn blik weer af. Vorige keer op het strand had hij het gevoel gehad dat ze een connectie hadden en hij had geloofd dat zij dat ook voelde. Alles aan deze ontmoeting deed dat echter te niet. Misschien begreep hij haar ook niet, maar daar had hij wel vaker last van. Meisjes waren ook gewoon moeilijk om te begrijpen soms. Er zaten zo veel bedoelingen achter handelingen en zo veel verborgen betekenissen achter woorden. Hij zuchtte verongelijkt.

Verleden tijd? Ze had zijn blik gezien toen hij over het meisje sprak, waardoor ze eerder aan een geliefde dacht, wanneer hij over haar sprak, dan aan iemand die uit zijn gedachten was verdwenen. Hij leek niet over haar te zijn, maar wie was zij ook om daar over te oordelen, zij, expért van de liefde? Haar genegeer maakte hem slechtgezind, dat merkte ze aan zijn blik, de houding die niet veranderde maar ook niet helemaal hetzelfde bleef. Schijnbaar nonchalant, tegelijk ook veel meer dan dat. Hij reageerde niet op de woorden die ze had gesproken, die met het lekkere Franse woord erin, en ergens baarde haar dat zorgde. Ze stelde zich helemaal anders op dan de dingen die ze voelde, maar ze was nu eenmaal een kei in emoties verbergen, en of dat in dit geval een voordeel was, viel te overdenken. Anderzijds kon ze zich er perfect in vinden, ze maakte zich wijs hem niet te gaan missen, wat waarschijnlijk volledige bullshit was, maar wat moest ze? Toegeven aan de dingen die ze voelde was geen optie, bovendien zou het raar overkomen om te laten weten dat ze na één enkele ontmoeting al 'rare' dingen was gaan voelen. Raar, in dit geval, sloeg op een soort van binding, vriendschap. Ze vreesde voor liefde, maar voelde meer dan nodig was de drang om haar armen om de jongen heen te slaan, bang om afgewezen én gekwetst te worden. Het was kut, heel erg kut. Nadat ze belde naar de Taxi, werd het er echt niet beter op. Zijn blik werd nog harder en een kleine verandering in zijn mondhoeken toonde zijn chagrijn. Ze vond het helemaal niet leuk hem zo te zien, zo niet de-Ty-die-ze-toen-leren-kennen-had. Zijn korte reactie deed de pijn in haar blik tevoorschijn komen, iets wat ze merkte, waardoor ze haar oogleden neersloeg en zo haar blik naar de grond richtte. Veel plezier, waren zijn, bij haar inkomende, sarcastische woorden, maar in plaats van venijnig te reageren, iets wat ze zou gedaan hebben, moest Ty Ty niet zijn, hield ze haar mond. Zijn glimlach geloofde ze niet toen hij die liet zien, zijn woordkeuze beviel haar niet, maar ze bleef zwijgen, bleef weer naar hem kijken en keek hem enkele seconden aan, waardoor ze zich nog slechter begon te voelen. Ze wilde hem zo niet achterlaten, maar wilde hem ook niet zo achterlaten, zodat ze hem zou gaan missen, te veel zou gaan missen. De reden van haar weggaan, bezorgde haar twijfels door zijn woorden van eerder, maar ze wist dat de reden om te blijven die 'Ty' zou heten, hard zou doorwegen op alle opgesomde redenen van eerst. Enkele minuten waren voorbij, het meisje beet aarzelend op haar lip en bleef nadenken, enkele tientallen seconden nog, waarna ze hem aankeek en de binnenkanten van haar wenkbrauwen omhoog liet gaan, haar ene schouder even ophaalde - deze beweging getuigde volgens recente berichten in de krant van spijt, ze had gemerkt dat ze dat wel meer deed de afgelopen dagen-, waarna ze haar verstand even op nul probeerde te krijgen, wat moeilijk was, en naar hem toeliep. Ze wist niet hoe hij zou reageren, wist helemaal niet of ze hoe hij zou reageren leuk zou vinden, ze kon mensen, zonder dat ze het besefte, aardig kwaad maken. Het meisje kwam dichter in zijn buurt en keek de jongen moeilijk aan, waarna ze haar armen om hem heensloeg en haar hoofd tegen zijn borst legde, onzeker, omdat haar woorden zouden komen. "Het spijt me, maar ik kan hier gewoon niet blijven, ik ben bang, kan het niet aan, denk ik. Dan kan ik toch beter weggaan?" Onbewust trok ze hem dichter tegen zich aan, het voelde goed, maar ze wist dat het veel moeilijker zou gaan om weg te gaan, nu. Wat Ty's reacties hier omtrent waren, merkte ze niet, omdat ze zich concentreerde op wat ze wilde zeggen. "Ik weet helemaal niet wat ik daar ga doen, ik weet niet of ik wel durf terug te keren naar mijn geboortedorp, maar dat zijn zorgen voor later. Nu, ben ik eerder bang dat ik je ga missen, waardoor ik vreselijk afstandelijk word. Maar ik geef om je, ik wil dat je dat weet.." Het meisje zuchtte even, liet hem wat losser en keek hem aan, waarna ze haar hand even over zijn wang liet gaan. "Ik verdién het niet je te kennen, je weet niet hoe ik ben, je kent me beter niet. Veel gemakkelijker.." klonk het mompelend, waarna ze haar hand liet zakken en hem enkele tellen aankeek, om zichzelf even geen houding te weten geven, puur uit twijfels, zelf leek ze sociaal gestoord, ze wist niet wanneer ze dingen precies moest zeggen en hoe ze dat moest doen, maar wist al helemaal niet hoe mensen konden reageren.

Haar blik waarin soms veel emoties te lezen waren was op de grond gericht, dus hij wist niet hoe zijn woorden aankwamen. Zijn harde woorden verdiende ze niet en nadat hij ze uitgesproken had voelde hij een golf van spijt omhoog komen. Dit zou één van die momenten in zijn leven kunnen worden waar hij eeuwig spijt van zou houden. Als ze straks weg zou rijden zou hij waarschijnlijk al wensen dat hij andere dingen had gezegd. Dan zou hij het moment tientallen keren in zijn hoofd afspelen. De stilte na zijn woorden was geladen. Hij wilde dat Emilie zou reageren, zou zeggen dat ze zou blijven, voor hem. Waarschijnlijk voerde zij, net als hij, een innerlijke strijd. Aandachtig volgde hij al haar bewegingen. Zoekend naar iets wat haar gedachtes zou verraden. Ty haatte stiltes en kostte hem dan ook moeite deze stilte niet te verbreken. Alleen als hij nu zijn mond open zou doen, zou hij niet weten welke woorden er uit zijn mond zouden komen. Misschien weer woorden om later spijt van te krijgen. Eindelijk kwam ze in beweging. In plaats van van hem weg te lopen kwam ze naar hem toe en nieuwsgierig keek hij haar aan. De blik in haar ogen was moeilijk te doorgronden, maar het was duidelijk dat zij deze situatie net zo moeilijk vond als hij. Dit gevoel wilde hij al lange tijd ervaren, maar hij had het niet gedurfd. Het was niet vaak dat hij onzeker was in de buurt van een meisje, maar bij Emilie liep hij haast automatisch op zijn tenen. Ze leek zo breekbaar en hij was bang voor afwijzing. Direct sloot hij haar in zijn armen. De woorden die bij dit gebaar hoorden kwamen echter niet uit haar mond, want ze wilde nog steeds gaan. Het enige verschil was dat ze naar bevestiging zocht, iets wat niet gebruikelijk leek voor haar. Zijn spieren spanden zich iets aan, wat hun omhelzing inniger maakte. Zijn starre en verharde houding was inmiddels helemaal vervlogen. Het voelde haast beschermend zoals hij haar in zijn armen gesloten had en stiekem was hij niet van plan haar los te laten. Zijn mondhoeken krulden omhoog in een warme glimlach toen ze toegaf dat ze om hem gaf. Veel gemakkelijker leek het niet nu, ook al meende zij van wel. "Emilie, het is niet voor niets dat dit zo moeilijk is, terwijl we elkaar nog maar pas kennen," begon hij vervolgens geduldig, "ik voel bepaalde gevoelens bij je en het idee dat ik je een paar jaar niet zal zien is tergend." Zijn woorden waren iets te eerlijk. De term 'bepaalde gevoelens' was vaag, maar hij wist niet hoe hij het beter uit kon leggen. Misschien wist hij ergens wel wat voor gevoelens hij bij haar voelde, maar no way dat hij die zou erkennen. Liefde bracht hem in vervelende en lastige situaties zoals deze. Misschien was het maar beter voor Emilie dat ze weg zou gaan, voor dat hij echt verliefd op haar zou worden. Hem kennende zou dat net zo eindigen als bij Ayanna. Hij haatte het om harten te breken. Dat zou hij Emilie nooit aan kunnen doen. Aan de andere kant zou hij het ooit weer een kans moeten geven, hij kon niet eeuwig blijven teren op one night stands. Het was nu wel duidelijk dat dat ook niet gelukkig maakte. Een diepe zucht ontsnapte over zijn lippen. "Het is jouw leven, als jij gelooft dat jij hier geen geluk zal vinden, ga dan weg. Ik zal je missen, maar laat mij niet in de weg staan van jouw geluk," besloot hij uiteindelijk. Hoewel hij het niet wilde, liet hij toch zijn armen weer langs zijn zij vallen, het was haar keuze. Hij mocht haar niet hier vasthouden, dat zou egoïstisch zijn.

Wat gebeurde, was iets dat ze na alles niet meteen verwacht had. Ze had verwacht dat hij op z'n minst zou twijfelen, of dat hij gewoon zijn armen naast zijn lichaam zou laten hangen. Maar dat deed hij niet. Haast meteen sloot hij zijn armen om haar heen en haast meteen voelde ze zich veilig, automatisch sloot ze haar ogen zodat ze kon genieten van wat ze voelde, maar tegelijkertijd kon vechten tegen de tegenstrijdige gedachten in haar hoofd. Hij reageerde niet meteen op haar woorden, maar zijn greep versterkte zich wat, waardoor ze automatisch dichter tegen hem kwam te staan en.. het voelde goed. Het was ongewoon, maar het voelde goed en ondanks alles kon ze het niet laten om even te glimlachen, zijn lichaamswarmte voelen deed haar deugd en ze wist dat ze al die tijd hier naar verlangd had, maar durfde het niet toe te geven. Ty's woorden daarna, waren bevrijdend. Het meisje kon het niet laten om te blijven glimlachen, haar gedachten hadden even een pauze ingelast en ze voelde zich goed in haar vel. Het idee dat hij haar een paar jaar niet zou zien, en zij hem niet, echter, maakte het moeilijk en haar glimlach verdween lichtjes. "Ik weet wat je bedoelt.." sprak ze rustig, toegevend dat ze hem ook enorm, té veel zou missen, wat ook waar was, maar wat ze niet had durven toegeven. Dit maakte de situatie echter iets duidelijker, of gewoon erg veel duidelijker, nu viel de beslissing enkel nog maar te nemen, hoewel ze met twijfels zat. De twijfels die de woorden 'kwetsen' en 'breuk' bevatten, 'slet' kwam er ook in haar op, maar echter iets vager. Ze gaf niet om wat anderen dachten, misschien moest ze gewoon maar eens over zichzelf heen komen: ze dacht te veel aan het verleden, misschien moest ze verder kijken, naar de toekomst. Eentje met of zonder Ty, dat was zijn vrije keuze, het ene zou ze desalniettemin wel plezieriger vinden dan het andere, al zou ze dat vast niet willen toegeven. Bovendien konden ze elkaar eerst beter leren kennen, zodat ze het misschien een kans konden geven, misschien, misschien niet. Twijfel.. Ze hoorde wat de jongen zei, eens ze uit zijn omhelzing was gekropen - ze verlangde overigens naar een dag vol omhelzingen met Ty, dat voelde zo juíst aan - en schudde haar hoofd traag, waarna ze glimlachte. "Ik vond wat ik voel raar, Ty, we hebben elkaar één keer gezien, maar het voelt alsof ik je al lang ken. Ik wil je beter leren kennen, Ty, ik wil het een kans geven.. En als jij dit ook vindt.. Ben ik bereid te blijven, al zou ik momenteel sowieso het erg moeilijk hebben om te vertrekken, vandaar mijn minder logische gedrag.." Ze probeerde verontschuldigend te glimlachen, maar verder dan een aarzelende bewegingvan haar mondhoeken kwam ze niet: met een druk op de knop hoorde ze een toeterend geluid achter zich. Ze keek om en zag een taxi. Nu al? Een lichte paniek verscheen in haar ogen toen haar blik terug ging naar Ty. Ze voelde zich plots opgefokt en leek haar gedachten te vergeten, waarna ze langs Ty heen wandelde en om onverklaarbare reden haar koffers uit de wagen ging halen. Ze wist niet precies wat ze deed, maar wel dat ze het deed om tijd te rekken: ze moest even snel het gesprek van daarnet overlopen, omdat er zoveel op korte tijd was verteld. Tenslotte liet ze haar bagage staan aan haar wagen en wandelde opnieuw langs Ty heen, naar de taxichauffeur. Die deed zijn raampje open en het meisje begon met hem te spreken, snel, gehaast, en na een hoop geregel en een gift van tien dollar, reed de taxi weg. Het meisje volgde de wagen met haar blik en draaide zich daarna, aarzelend, om naar Ty. Van op enkele meters afstand, glimlachte ze aarzelend. "Hij heeft middagpauze.." grijnsde ze, beet op haar lip en bleef de jongen aankijken. Het was vijf uur in de namiddag, niemand had middagpauze op dit moment, dus het moest wel duidelijk zijn, niet? In een afwachtende houding bleef ze staan, terwijl ze de jongen bleef aankijken.

Het was fijn om te horen dat ze hem begreep, het speciale wat hij voelde, had zij duidelijk ook gevoeld. Haast onmerkbaar knikte hij instemmend. Zodra zijn armen niet meer om haar heen lagen miste hij haar lichaamswarmte al. Een korte zucht kwam over zijn lippen, hij wist niet precies waar hij in verzeild begon te raken. Er waren nu al veel te veel verwarde gevoelens en er was nog niks gebeurd. Zijn aandacht verschoof weer richting Emilie, toen het geluid van haar stem zijn oren bereikte. Ze wilde 'het' een kans geven.. Of er al sprake was van een 'het' wist hij niet zeker, maar misschien doelde ze helemaal niet op wat er nu tussen hen gaande was. Pas een paar tellen nadat ze uitgesproken was, drong de betekenis van haar woorden tot hem door. Onwillekeurig krulden zijn mondhoeken omhoog in een brede glimlach. De waterige glimlach op haar mooie gezicht, verbleekte bij zijn vrolijke lach. Verstoord keek hij langs Emilie toen het geluid van een toeterende auto hun momentje verstoorde. Hij had nog niet eens op haar beslissing kunnen reageren, maar geduldig keek hij toe hoe Emilie van hem weg liep. Dit gaf hem misschien even tijd om na te denken. Waarom ze als nog haar koffers uit haar auto haalde wist hij niet, maar erg veel maakte het hem ook niet uit. Zijn ogen bleven haar lichaam volgen. Zelfs in deze simpele outfit zag ze er onwijs goed uit en alleen al door naar haar te kijken voelde hij weer een ongekend verlangen om haar in zijn armen te sluiten. Lichtjes schudde hij zijn hoofd, hij was geen romanticus. Sowieso was hij niet iemand die zijn gevoelens zo bloot legde, alleen bij Emilie gebeurde dat. Eigenlijk wist hij niet eens of hij het fijn vond om zo diepzinnig te doen, hij vond het niet erg om bekend te staan als oppervlakkige womanizer. Het was vermoeiend om steeds maar zo diep over alles na te denken, maar bij Emilie leek dat altijd het geval te zijn. Haar aanwezigheid was fijn en voelde goed en vertrouwd, maar ze leek wel de zwaarste emoties in hem naar boven te halen. Haar zonnige kant had hij ook maar af en toe kunnen zien. Misschien was het ook gewoon niet eerlijk om haar daar over te veroordelen, niet nu ze het al moeilijk had met zichzelf. Hij krabde even aan zijn nek en sloeg vervolgens zijn armen over elkaar. Inmiddels had Emilie alles blijkbaar al geregeld, want ze constateerde dat ze hem middagpauze had gegeven. Hij knikte wat afwezig met een kleine glimlach rond zijn lippen. Zijn blik was op de weg rijdende taxi gericht, die al snel uit het zicht verdween. Uiteindelijk richtte hij zijn blik weer op Emilie. "Ik vind het heerlijk dat je blijft," wist hij na even geaarzeld te hebben overtuigend uit te brengen. Het benauwde gevoel van net was alweer grotendeels vervlogen. "We zien wel wat er gebeurd," vervolgde hij langzaam, "tussen ons bedoel ik, hè." Emilie voelde zich dan misschien nagestaard en het onderwerp van geroddel, maar zelf had hij inmiddels ook behoorlijk een reputatie qua meisjes. Het enige verschil was dat hij het niet erg vond en Emilie duidelijk wel. Het was natuurlijk wel minder geworden nu hij niet meer op de high school rond liep, maar hij zat tenslotte nog wel bij L8 Nites. Een relatie paste op dit moment misschien niet zo makkelijk in zijn leven, of vooral in zijn levensstijl als hij zou willen. Al zou hij voor Emilie best wel willen veranderen. Die laatste positieve gedachte maakte hem weer iets vrolijker. Hij liet zijn armen weer langs zijn zij hangen. Hij gedroeg zich anders bij haar, veel rationeler, maar hij zou Ty niet zijn als hij niet zou toegeven aan zijn behoeftes of spontane opwellingen. Zonder te aarzelen deed hij een stap naar voren en legde zijn handen aan haar kin. Kort keek hij haar aan, het verlangen weerspiegeld in zijn ogen. Gepassioneerd drukte hij zijn lippen op die van haar. Haar lippen leken perfect op die van hem te passen. Vorige keer hadden ze dit ook even gedaan, maar nu ging hij voor een echte zoen. Zijn handen verdwenen naar haar rug, waardoor ze weer in zijn armen gesloten stond.

Het geluid van de wegrijdende taxi stelde niets voor bij de grote opluchting die over haar heen gleed toen ze zijn brede, vrolijke glimlach had gezien nadat haar woorden hadden geklonken. Hij leek het best te vinden dat ze 'het' een kans wilde geven, al had ze 'het' helemaal niet uitgelegd, en stiekem wist ze ook niet goed waar ze 'het' moest plaatsen. Moest de jongen haar gevraagd hebben wat ze met 'het' bedoelde, zou ze hoogstwaarschijnlijk met haar mond vol tanden gestaan hebben. Het enige wat ze wist, was dat 'het' waardevol genoeg was om te blijven, om niet te vertrekken en bij Ty te blijven. Voor hem, en stiekem ook wel een heel klein beetje voor zichzelf, maar die reden zou ze er zeker tussenuit laten. Ze was al genoeg open met Ty geweest naar haar behoren en hoewel ze prefereerde haar gedachten altijd voor zich te houden, was ze opener tegen hem dan tegen iemand anders, maar of ze dat zo leuk vond, wist ze niet meteen. Hij kon haar gedachten ontwapenen, met één blik, dat wist ze, dat had hij nog niet gedaan, maar ze wist dat hij dat zeker in zich had, iets wat vooral beangstigend was voor het meisje. Desalniettemin, wist ze dat ze hem niet zou kunnen missen, al kende ze hem niet zo lang: ze zou zeker spijt hebben gehad van haar beslissing als ze vertrokken was. Dat wist ze helemaal zeker toen ze hem in de ogen keek na de bezigheden met de taxichauffeur. Hij vond het heerlijk dat ze bleef, en ze leek hem te geloven. Ze zouden zien wat er tussen hen gebeurt.. Een glimlach sierde haar gezicht toen ze zijn woorden hoorde, hoewel ze grote vraagtekens had bij wat hij precies 'tussen ons' bedoelde. Ty leek vrij zeker van zijn stuk, waardoor ze zelf ook op haar gemak werd gesteld. Hij leek ontspannen en het meisje nam die houding wat over, maar onwillekeurig begon haar hart sneller te staan toen de jongen een stap naar voren deed en zijn handen aan haar kin legde. Haar lippen trilden lichtjes van de tintelingen die ze door haar lijf heen voelde razen. Hem aankijken en die verlangende blik zien maakte alles enkel nog maar intenser, waardoor Emilie haar ogen sloot en bijna meteen zijn zachte lippen op de hare voelde. Ze dacht aan niets, het voelde goed aan, zelfs perfect, en bijna automatisch legde ze haar armen om zijn nek en ging dichter bij hem staan, zodat ze zijn lichaamswarmte goed kon voelen. Ze vond het heerlijk, het meisje genoot van het moment en schoof steeds dichter naar hem toe. Maar Emilie zou Emilie niet zijn als haar gedachten er niet zouden tussenkomen en haar de les niet zouden spellen. Ze zou sowieso gekwetst worden, al leek Ty haar de jongen die dat niet zou doen. Of vergiste ze zich? Waarom dacht ze er überhaupt nu aan ? Wilde ze zichzelf beschermen voor ze teveel voor Ty zou gaan voelen? Het meisje zorgde ervoor dat de zoen stopte, vroeger dan ze zelf wilde (ze moest toegeven dat Ty goed kon zoenen, en dat ze nog liefst hele dagen, jaren aan een stuk zo bij hem zou willen staan) en maakte zich aarzelend los uit zijn greep. Ze wist wel wat haar tegenhield, maar anderzijds was het gevoel dat ze bij Ty had sterker dan die angst om gekwetst te worden. Ze verloor zijn lichaamswarmte voor een stukje en meteen leek ze weer te hunkeren naar zijn omhelzing, maar haar koppigheid overwon. Kort keek ze hem aan met een blik die zowel haar verlangens als haar paradoxale angst weerspiegelde, waarna ze kort een zuchtje slaakte en, niet wetend wat ze precies moest zeggen, hem nog een vluchtig kusje op de mond gaf. "Nu m'n kamer nog terugkrijgen.." mompelde ze, alsof er niets gebeurd was, hoewel ze zich afvroeg hoe Ty's liefdesleven eruit zag en had gezien, buiten dat ene meisje, waardoor ze zich realiseerde dat ze bitter weinig van hem wist, al leek ze dat wel leuk te vinden. Had hij ook een reden om te twijfelen aan dit, hoewel ze dit doodgraag zou willen met Ty? Hoe zag zijn leven eruit? In de war wandelde Emilie de jongen weer voorbij - hierbij zijn hand bij het voorbijgaan even aanrakend - om haar koffers op te nemen, of om tijd te winnen. Ze moest vragen wat hij onder hetgene dat momenteel 'tussen hen' hing, verstond, wat hij wilde, en hoe hij dat zou doen, wat zijn ervaringen waren, maar ze kon het niet, wilde de woorden niet in de mond nemen, dus ontliep ze die plicht door wat anders te gaan doen. Want dat was wat ze altijd deed. Dingen ontlopen.

De glimlach die op haar gezicht verscheen na zijn woorden stemde hem goed. Het leek erop dat ze ongeveer op dezelfde pagina zaten en ze tevreden was met de situatie. Één fractie van een seconde was hij bang dat Emilie haar hoofd zou afbuigen en het te snel zou vinden, maar die gedachte verdween even snel als dat hij komen was. Een fijn soort energie stroomde door hem heen, terwijl hun lippen elkaar zacht aanraakten. Het soort energie dat er voor zorgde dat hij enthousiaster begon te zoenen. Aan haar reactie op hem merkte Ty dat Emilie ook meende dat het goed voelde. Haar armen sloten zich in zijn nek en ze bewoog haar lichaam dichterbij. Hun mooie moment werd ruw afgebroken toen ze het contact verbrak en zich uit zijn armen bevrijdde. Lichtelijk verward staarde hij haar aan, maar hij herstelde zich snel. Onderzoekend keek hij naar haar gezicht waar verschillende emoties om de overmacht leken te strijden. Blijkbaar was dit genoeg, genoeg voor nu in ieder geval. De abrupte stop was misschien niet echt een afwijzing, maar toch voelde het zo voor hem. Het was in ieder geval niet iets waar hij aan gewend was en hij had even moeite met een houding te geven aan zichzelf. Na haar vluchtige kus brak er een glimlach door rond zijn lippen. Voorlopig zou hij het hier misschien mee moeten doen. De woorden die over haar lippen kwamen waren zo misplaatst dat hij kort grinnikte. “Oh ja, natuurlijk dat moet ook gebeuren,” reageerde hij glimlachend. Natuurlijk kon ze op zijn kamer crashen, maar hij besefte dat zo’n aanbod wel heel erg forward zou zijn nu. Hij hoopte niet dat haar kamer datgene was geweest waar ze aan had gedacht tijdens hun zoen. Dan had hij wel heel erg teleurstellend gepresteerd. Hij schudde licht zijn hoofd toen ze langs hem liep en zijn glimlach verdween toen Emilie zijn gezicht niet meer kon zien. Dit kon nog eens ingewikkeld gaan worden. Aan de ene kant had je hem zelf. Een womanizer, feestende, zorgeloze, spontane en onverantwoordelijke jongen die het meisje waar hij echt van hield had laten gaan en veel pijn had gedaan. Aan de andere kant had je Emilie. Een prachtig meisje dat veel te veel na leek te denken over dingen, met veel lastige kwesties zat en al drie relaties (waar hij van wist in ieder geval) had gehad waar ze behoorlijk gekwetst uit leek te zijn gekomen. Hoewel ze een connectie hadden wisten ze bar weinig van elkaar. Waar the hell had hij zich nou weer in weten te krijgen. Hij draaide zich naar haar om, weer gewapend met een glimlach. Hij wilde niet nu al verkeerde signalen afgeven en een blij gezicht zou de minste vragen opwekken. “Het gekke is dat ik eigenlijk zo weinig van je weet en hetzelfde geldt natuurlijk andersom ook,” zei hij uiteindelijk eerlijk terwijl hij haar aankeek. “Wat weet je nou eigenlijk van me?” vroeg hij op lichtelijk uitdagende toon. Nieuwsgierig keek hij haar aan, dit keer was zijn glimlach wel oprecht. Hij was benieuwd waar ze mee aan zou komen zetten. De meeste dingen die ze van hem wist zou ze moeten halen uit eventuele eigen observaties, maar voornamelijk aan wat ze gehoord had. Misschien was dit een vreemd gesprek om op een parkeerplaats te houden, maar ze waren tenslotte alleen, dus niemand zou hen storen.

De jongen had haar verward aangekeken en ze wist ook dat ze het hem waarschijnlijk wat moeilijk maakte om haar te begrijpen, maar ze kon niet anders, haar ziel was zo ingesteld, een lot waarmee ze, helaas, voor altijd vervloekt was. Zo kwam het ook dat ze, zoals bij de andere de talloze mooie momenten in haar leven, abrupt zichzelf weer naar de werkelijkheid liet brengen. Ty reageerde grinnikend op haar waarschijnlijk domme woorden, maar het was gelukt, de focus werd ergens anders gelegd en ze kon zich daarop gaan concentreren. Hoewel, Ty's lippen riépen om haar aandacht en het liefst van al wilde ze gewoon haar kamer laten voor wat het was en bij hem zijn elke nacht, hoewel ze wist dat ze het niet meer aan zou kunnen om zo snel verder te gaan, dan zou het even snel eindigen als het begonnen was. Ty wilde ze een kans geven, een mooie kans, eentje die het waard was om de tijd te nemen. Ze liet haar lichaam even op automatische piloot bewegen, de koffers nemen en weer naar Ty gaan, terwijl ze zich concentreerde op zijn woorden. Ze had zich net een heleboel vragen gesteld in haar hoofd, vragen die enkel over Ty gingen. Deed hij aan telepathie of straalde ze die vragen gewoon uit? Had hij de gave om in haar hoofd te kijken o was het gewoon zo logisch dat ze die vragen allemaal stelde? Wat ze van hem wist? Ze trok haar rechtermondhoek even naar boven en zette een oprechte, sneaky glimlach op. "Wel.." mompelde ze rustig terwijl ze wat dichter bij hem kwam te staan, zodat ze omhoog moest kijken om hem in zijn ogen te kijken, maar voor nu hield ze haar blik even op zijn shirt gericht, om haar woorden goed te kiezen. "Let me think.. Je heet Ty en nog wat, bent m'n handsome redder in nood en een fantastische zoener." Ze glimlachte even om haar eigen woorden en keek hem toen aan, om het toch maar iets serieuzer te maken - al meende ze die woorden van net wel. "Het is raar dat ik, terwijl ik amper iets van je weet, dingen voor je ben gaan voelen. Ik weet niet wat je dagelijkse bezigheden zijn, wie je beste vrienden zijn, je favo muziekgroep of je ultieme droom, maar ik weet wel dat ik dat ontzettend graag te weten wil komen. Tenminste, als je dat toelaat.." klonk het voorzichtig, iets stiller, waarna ze haar blik weer gewoon op zijn shirt richtte, een manier om zichzelf wat meer ruimte om denken te gunnen, iets wat ze nogal deed als ze dingen zei die ze niet meteen zou zeggen, mensen aankijken vond ze enorm confronterend. "Ergste van al is dat je me bang maakt, mensen maken me niet snel bang, maar jij wel.. Je maakt me bang omdat je ervoor kan zorgen dat mijn gedachten verdwijnen. Ik voel me dan anders, lijk minder controle te hebben over mezelf.. Of ik dat zo erg vind, ben ik nog niet uit. We'll see." Ze glimlachte even en nam zijn hand vast, wat aarzelend, waarna ze hem weer aankeek. "Jouw beurt", verklaarde ze terwijl ze hem uitdagend aankeek en wachtte op een hopelijk niet al te neerhalend antwoord, aangezien ze wist dat zijn antwoord haar gedrag sowieso wel zou beïnvloeden. Ze had zelf niet gelogen, ze wilde hem beter leren kennen en was bereid om daarvoor genoeg tijd te nemen, als hij haar die tijd ook zou gunnen.

Met haar koffers die ze helemaal voor niks ingepakt had kwam ze gelukkig weer naar hem toe. De sneaky glimlach beloofde al veel goeds wat betreft het antwoord dat hij zou krijgen op zijn vraag. Afwachtend keek hij haar aan terwijl ze dichterbij kwam. Hoe dichterbij ze kwam, hoe moeilijker hij het vond zich in te houden, maar hij wist zich te beheersen. Ze had een bepaalde aantrekkingskracht en het feit dat ze het rustig aan wilde doen maakte die kracht alleen maar sterker. Er was niks aantrekkelijker dan vrouwen die hard to get waren, die zich niet zo makkelijk weggaven. Hij grinnikte zachtjes, Ty nog wat. Ernstig eigenlijk dat ze zijn hele naam niet eens wist op te noemen. De twee complimenten die erop volgden bevielen hem zeker. Een vrolijke glimlach sierde zijn gezicht en hij haalde snel een hand door zijn haren. Zijn blik werd weer iets serieuzer toen haar toon dat ook werd. "Natuurlijk, happy to welcome you to my world. Zo te horen zijn er nog genoeg dingen die je kan leren over mij, al heb je wel al twee hele belangrijke dingen ontdekt, " reageerde hij enthousiast en lachend. Stiekem kon hij niet wachten om haar beter te leren kennen haar dat soort dingen over hem zelf te vertellen. Er waren zo veel dingen die ze van elkaar te weten moesten komen. Hij fronste toen ze begon over bang maken, dat was wel het laatste wat hij wilde doen. Zijn blik verzachtte naarmate ze verder praatte, wat hem betreft was dat een goede invloed van hem. "Misschien is dat wel goed voor je, even minder controle te hebben," reageerde hij serieus. Ze pakte zijn hand vast en hij liet dat gewillig toe. Vervolgens bracht hij haar hand naar zijn mond en drukte er zacht en kus op. "Tyler James Moore, aangenaam kennis te maken schoonheid," zei hij daarna flirterig maar beleefd terwijl hij haar hand weer liet zakken, maar niet losliet. Nu wist ze in ieder geval welke naam er op zijn paspoort te lezen was, de rest zou later wel komen. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog toen ze vaststelde dat het nu zijn beurt was. Kort dacht hij na, er waren veel dingen die hij over haar kon zeggen, zelfs nu al. "Nou Emilie Di Ponte," begon hij met de nadruk plagend op haar achternaam. Haar achternaam had hij wel eens horen vallen en omdat hij niet standaard was had hij hem onthouden. "In de korte tijd dat ik je ken heb je al laten zien dat jij je prima in de nesten weet te werken, mijn hoofd op hol kan laten slaan met één diepe blik en dat je een onwijs slim meisje bent. Je bent prachtig en je brengt me makkelijk van de wijs. Boven dat alles ben je eigenlijk gewoon heel erg lief," bracht hij vervolgens in één lange zin uit. Uiteindelijk had hij gewoon gezegd wat in hem opkwam, maar voor zo ver hij wist had hij niks kwetsend gezegd. "En ik zou dolgraag meer over je willen weten," voegde hij er nog aan toe, glimlachend. Misschien was hij te open geweest en had hij niet moeten toegeven hoe veel invloed ze kon hebben op hem, met haar mooie ogen. Hij zuchtte zachtjes en zette die gedachte weer van hem af. Het boeide niet wat hij zei, hij dacht normaal gesproken nooit te lang na over wat hij zei, dus zou hij dat bij Emilie ook niet moeten doen.

De complimenten die ze hem gaf, hadden hun doel niet gemist: Ty straalde zo, dat ze er zelf bijna helemaal vrolijk van werd, ze had haar woorden zorgvuldig gekozen en ook daar slaagde ze wat in: hij reageerde er goed op, beter dan ze verwacht had omdat het haar kunst was om dingen onwijs moeilijk te maken. Zijn woorden deden de sfeer even wat losser te maken, stiekem maakte haar hart een klein sprongetje: hij zou haar in zijn wereld toelaten, niet dat ze daaraan twijfelde.. - of eigenlijk wél -, maar het meisje had duidelijkheid nodig. Altijd, overal, elke seconde, elk moment. Ook op het bang maken, reageerde hij perfect, ze haalde haar schouders kort op en was al blij dat ze zijn hand even mocht vasthouden. Minder controle hebben goed voor haar? Het meisje trok een vertwijfelde blik. "Ik hou er niet van geen controle te hebben.. Dan ben ik zo.. Controleloos?", ze lachte even onschuldig. "Anyway, het voelt best opluchtend.. Speciaal.." Haar hand werd naar boven gebracht en Ty's lippen raakten die een enkele seconde aan. Tyler James Moore, haar ogen lichtten zachtjes op van plezier en een gelukzalig glimlachje verscheen op haar gezicht. De 'in your face', komende van dat hij haar achternaam wél wist, deed haar even haar tong uitsteken, terwijl ze zachtjes mompelde dat hij een stalker was, zo snel gaf ze zich nu eenmaal niet gewonnen. Ze luisterde anders wel naar zijn eigenlijk waarheidsgetrouwe woorden, namelijk dat ze zich goed in nesten wist te werken. True that, ze was altijd al een problemenzoekster geweest. Hm, kon ze zijn hoofd op hol laten staan met één diepe blik? Leuk dat ze dat wist, ging ze zéker gebruik van maken. De volgende reeks woorden deed haar lichtjes blozen, erg onwillekeurig en zo irritant, omdat hij dan wist dat zijn woorden haar zo al konden raken. En hij wilde dolgraag meer over haar weten. Ze grijnsde even en ging dichter bij hem staan, zodat ze nét niet tegen hem aan stond. Ze keek naar boven, ging wat op haar tippen staan en grijnsde liefjes, terwijl ze haar lippen dichter en dichter naar de zijne bracht. "Rule number 1..", fluisterde ze bijna onverstaanbaar, terwijl ze ervoor zorgde dat hun lippen slechts enkele milimeters van elkaar verwijderd waren. Ze voelde zijn warme adem en stopte op een afstand van amper twee milimeter van zijn lippen. "Ik ben een onwijze pretbederver." Het meisje grijnsde, raakte zijn lippen niet eens aan en ging weer gewoon staan, lachte uitdagend naar hem, maar liet zijn hand niet los, no way dat ze dat zou doen! Een brede glimlach speelde om haar lippen - ze zou niet ontkennen dat ze ongelofelijk veel zin had om hem te zoenen, maar haar lesje had het, helaas, van haar over genomen. Plagen deed ze wel graag, Ty plagen, deed ze het liefst. Geplaagd werden, vond ze, wat vanzelfsprekend was, iets minder leuk, dus gunde ze Ty de kans niet om haar terug te plagen. Zonder te vragen of hij mee naar het gebouw terug ging, om haar kamer op te eisen, nam ze hem aan haar hand mee, haar koffers met een beetje moeite aan de andere hand. "Kom, dan zullen we mijn kamer terug gaan vragen en misschien kunnen we nog wat maken van de dag?" ze keek hem wat vragend opzij aan en glimlachte, wachtend op een ideetje van zijn kant. Tenzij hij wat anders moest gaan doen, natuurlijk.

Zachtjes grinnikte hij kort toen haar woorden er een beetje vreemd uitkwamen. Waar het eigenlijk op neer kwam was dat ze altijd de controle wilde hebben. Het gevoel dat ze de controle altijd wilde hebben, kende hij totaal niet, maar het leek hem in ieder geval juist een verlossing daar even van af te zijn. De onschuldige glimlach die daarna op haar gezicht verscheen liet zijn gedachten even naar nul gaan. In die korte periode van tijd keek hij alleen maar glimlachend naar haar stralende gezicht. De gedachte dat dit misschien wel op iets heel moois kon uitlopen maakten hem heel erg vrolijk. Haar volgende worden maakten zijn humeur alleen maar beter, hij hield ervan om mensen een speciaal gevoel te geven. De nadruk die hij expres gelegd had op haar achternaam, kwam duidelijk aan, aan haar grappige reactie te zien. Hij knipoogde naar haar, terwijl hij verder praatte en bij de ongegronde stalker beschuldiging alleen maar even grijnsde. De blos op haar wangen ontgingen hem zeker niet en een tevreden gevoel maakte zich van hem eigen. Vroeger had hij zich daar zo mee kunnen vermaken. Het was hem al op vrij jonge leeftijd opgevallen dat een bepaald soort meisjes onwijs lief ging blozen als je met complimentjes strooide. Dat was eigenlijk de manier waarop hij Ayanna had leren kennen, ze was een lief verlegen meisje geweest en hij had het niet kunnen laten haar aan te spreken. Hij had alleen niet verwacht dat hij Emilie ook zou kunnen laten blozen. Hoewel hij even afgedwaald was had hij geen moeite om zich weer op de brunette voor hem te focussen toen die dichterbij kwam. Zijn ogen boorden zich in die van haar en om zijn lippen speelde een kleine glimlach toen ze gevaarlijk dichtbij kwam met haar zachte lippen. Het kostte hem enige zelfbeheersing om niet naar voren te leunen. De afstand tussen hun lippen was nu zo klein dat hij haar adem kon voelen toen ze drie woorden uitbracht. Aha, ze gingen dit spel volgens haar regels spelen. Hij was nieuwsgierig naar het einde van de zin die ze begonnen was en luisterde aandachtig. Hij beet teleurgesteld op zijn lip toen ze weer normaal ging staan en de afstand tussen hun lippen weer vergrootte. "Damn.." wist hij vervolgens uit te brengen terwijl hij haar flauwtjes grijnzend aankeek. Pretbederver indeed. Aan de brede glimlach op haar gezicht te zien vermaakte ze zich in ieder geval prima met hem te plagen. Jammer voor haar zou hij haar nog wel terugpakken. Als de tijd daar rijp voor was. In zijn hoofd begonnen zich al allemaal leuke plannen te vormen, maar hij borg die gedachtes op voor later en richtte zich weer op Emilie. Zonder aankondiging werd hij meegevoerd door haar. Hij wierp één blik op haar gestuntel met de koffers en liet toen haar hand los. Snel begaf hij zich naar haar andere kant, nam de koffers vast en trok die zachtjes uit haar hand. Vervolgens pakte hij met zijn vrije hand haar hand weer vast en liep gewoon door. Alsof er niks gebeurd was. Zo'n gentleman was hij nog wel. De directe aanpak was bij Emilie effectiever dan de passieve aanpak, dus hij had dit gewoon gedaan. "Klinkt als een strak plan!" reageerde hij enthousiast. Hij dacht een paar seconden na en opende toen weer zijn mond om verder te praten. ''Wat dacht je van een drankje pakken in La Palapa? Ik trakteer." Zijn voorstel was puur een voorstel, als ze iets anders wilde doen was dat natuurlijk ook prima. Terwijl ze verder liepen had hij even de tijd om na te denken over wat er gebeurd was als hij haar niet tegen was gekomen hier. Die gedachtes maakten hem echter zo somber dat hij het snel weer van zich afzette. "Rule number one staat genoteerd Emilie, al moet ik eerlijk zeggen dat ik nog niet weet wat ik van die regel vind." hij keek even opzij en grijnsde naar haar, "Maar gaan we dit spelen volgens jouw regels, of heb ik ook nog wat toe te voegen? Anders ben ik razend benieuwd naar rule number two!" bracht hij op een speelse toon uit aan haar. Hij was oprecht nieuwsgierig naar haar reactie. Zijn hand was nog steeds in één gevlochten met haar hand en hij moest aan zichzelf toegeven dat het een prettig gevoel was.

Het was niet mooi om even aan de Mute-knop te draaien als een persoon aan het praten was, maar het leek het meisje zo geweldig om zich enkel en aleen even op zijn bewegingen, gezichtsuitdrukkingen en zijn prachtige ogen te concentreren. Of zijn lippen, wanneer hij sprak - of wanneer hij niet sprak, ofcourse! Maar ze wist dat de woorden die hij zei, haar altijd wel interesseerden, dus ze moest een manier vinden om tegelijk én naar zijn prachtige looks te kijken én naar zijn warme stem te luisteren. Het maakte haar daarom wat moeilijk om volledig geconcentreerd te blijven terwijl ze haar truukje toepaste op hem en het eiste haar ook de volle moeite om haar lippen niet gewoon op de zijne te drukken. Hij keek haar ook zo diep aan, waardoor ze enkel maar meer moeite had! Gelukkig werden haar inspanningen beloond, de uitgebrachte damn klonk haar als muziek in de oren terwijl ze hem, genietend van het feit dat haar plannetje gelukt was, bleef toelachen. Zijn wat beteuterde gezicht maakte het helemaal af, waardoor ze zich enkel nog vrolijker ging voelen. Maar goed, ze mocht niet zo hard genieten als ze mensen plaagde, al was het allemaal wel erg vermakelijk, ergens wist ze namelijk dat ze het nog wel terug zou krijgen. En dan, dan zou ze het zelf niet meer zo leuk vinden. Toen ze verderliep, de kant van het schoolgebouw op, met aan de ene hand Ty en de andere de irritante koffers, voelde ze plots hoe Ty's hand uit de hare verdween, waardoor ze plots, ongecontroleerd, een licht paniekgevoel over zich heen kreeg. Ze kon het beschrijven als het even warm en koud tegelijk krijgen, terwijl ze de kant opkeek, waar de jongen net nog stond, maar hij was weg! Met een verwarde blik keek ze rond, maar al snel wezen dingen zichzelf uit. De koffers verdwenen uit haar hand en bijna meteen voelde ze zijn warme, zachte handpalm weer. Een gerustgestelde glimlach verscheen op haar gezicht toen het pas laat tot haar door drong wat zijn bedoeling was. Het meisje keek de jongen aan en glimlachte opgelucht. "Ontdek ik daar nu een echte gentleman in je, Ty?" Emilie grijnsde even; haar woorden leken er verrast uit te komen, maar dat deed ze enkel maar om hem te plagen. Ze was hem namelijk erg dankbaar en zou dit kleine dingetje zeker niet vergeten. Als hij gewoon gevraagd had of het wel ging, met die koffers, had ze koppig blijven verklaren dat ze het wel kon, gewoon om zichzelf niet afhankelijk te hoeven maken van anderen. Zich afhankelijk maken van Ty was nog erger, omdat ze hem niet wilde gebruiken als slaafje. Tot haar genoegen vond hij het een leuk plan en stelde hij al voor om wat te gaan drinken in La Palapa. Gezellig plaatsje, daar! Hij trakteren? Dat zullen ze nog wel eens zien! No way dat iemand voor haar trakteerde, alsof ze arm was! Ze wilde echter zijn blije bui niet verpesten door te gaan zeuren over trakteren, dat zou ze straks wel doen, als hij aanstalten deed om de rekening te betalen. Nu wilde ze gewoon genieten van het toch wel zalige momentje dat ze hier mochten beleven. Het ultieme bewijs dat je geen seks & drugs nodig had om plezier te hebben. "Klinkt goed, La Palapa is echt wel gezellig.", reageerde het meisje enkele seconden later op zijn woorden, waarna ze naar hem glimlachte en zijn hand onbewust wat steviger vastpakte. Een sneaky grijns verscheen op haar gezicht toen de jongen beweerde dat hij nog niet wist wat hij precies van de regel vond. "Dat zal je nog wel ontdekken, wat je daar precies van zult vinden." verkondigde op een mysterieuze toon, waardoor ze even moest lachen. Zijn insinuatie, namelijk dat hij misschien ook wat kon toevoegen, maakte hun 'spel' een stuk interessanter. Ze had voor zichzelf al een paar regeltjes in haar hoofd, maar was ook wel erg benieuwd naar die van Ty. Dus besloot het meisje om hem wat te laten wachten op regel nummer twee. "Ik weet niet of rule number two je bevalt, dus mag jij eerst je inbreng doen. Kom op, wat is jouw rule number one?" Met een nieuwsgierige gloed in haar ogen keek ze de jongen zijdelings aan terwijl ze bijna aan het gebouw waren gekomen. Ze was altijd al een nieuwsgierig meisje geweest en dat zou nu zéker niet gaan veranderen.

Haar lichte paniek momentje ontging hem volledig en dus schreef hij de opgeluchte glimlach op haar gezicht toe aan de dankbaarheid dat ze van de koffers af was. Was het toch een nog een goede zet van hem geweest, meende hij tevreden. Hij beantwoordde haar grijns en knikte met een zelfvoldane uitdrukking rond zijn gelaatstrekken. "Dat is inderdaad één van mijn vele positieve kanten," beaamde hij speels grijnzend. Een meisjes vleien was belangrijk, dus de gentleman spelen was een altijd een goede zet. Heel even schrok hij van die gedachte, hij was hier niet om Emilie in bed te krijgen. Zo zou hij dit moeten spelen, hij moest de echte hem laten zien, niet de player te veel in hem naar boven laten komen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Dat zat gewoon in zijn gedrag, zijn manieren. Complimenten geven, vleien, een goede indruk achterlaten, flirten en veel meer dingen die erbij kwamen kijken. Natuurlijk hoefde hij dat niet helemaal te onderdrukken, hij moest het alleen iets intomen. Het ging alleen zo gemakkelijk om terug te vallen op zijn normale gedrag. Tevreden stelde hij vast dat het hem bij Ayanna ook gelukt was, in ieder geval voor een aantal maanden. Anderen dingen leidden hem gelukkig weer af van dit voor hem moeilijke onderwerp. Goedkeuren knikte. "La Palapa it is," zei hij vervolgens instemmend. De greep op zijn hand verstevigde en hij wierp een korte blik op hun in één gevlochten handen. Vervolgens liet hij zijn blik om hen heen gaan. Roddels reisden snel en werden vaak dramatischer gemaakt dan de werkelijkheid. Natuurlijk schaamde hij zich niet om de knappe brunette aan zijn zijde te hebben, maar zo simpel was het niet. Aan de ene kant had hij Ayanna die hij nog half aan het lijntje hield en aan de andere kant Lyron, zijn goede vriend, maar ook de ex van Emilie. Bang om haar te kwetsen hield hij haar hand nog steeds vast, terwijl hij probeerde zijn twijfels aan de kant te duwen. Haar reactie herhaalde zich in zijn hoofd en schudde zachtjes lachend zijn hoofd. Waarschijnlijk zou ze het hem allemaal nog moeilijk gaan maken ook. "We zullen zien inderdaad," reageerde hij fijntjes glimlachend. Hij wierp een dankbare zijdelingse blik op haar en peinsde vervolgens even over zijn regel. Voor hem was het misschien een iets moeilijkere opgave om met regels aan te komen zetten. Hij leefde niet met regels. Nee, hij leefde gewoon, deed wat hij wilde. Uiteindelijk vormde zich een soort van regel in zijn hoofd en hij aarzelde kort, voor hij begon te praten. "Rule number one, I'll make you lose control." Zijn woorden kwamen er serieus uit, maar er speelde een grijns rond zijn lippen. In zijn hoofd was het haast als een eed die hij aan zichzelf aflegde. Ja, het moest ook bij Emilie mogelijk zijn. Hij hield ervan om zo verloren te zijn in een opwelling van emoties en verlangens, dat alles automatisch ging. Zijn woorden konden op meerdere manieren opgevat worden, ze konden slaan op drank, seks en nog vele andere dingen. Misschien was Emilie onschuldig, deed ze niet te vaak of te makkelijk aan dat soort dingen. Ze zou kunnen denken dat hij het had over dat hij gewoon af en toe de leiding zou nemen. Het was aan haar om de regel in te vullen zoals ze wilde in haar hoofd. "Ik wil je niet bang maken hoor," zei hij plotseling terwijl hij haar kort aankeek. "Zoals jij jezelf een pretbederver noemt, zie ik mezelf als iemand die zich graag laat meevoeren met mijn opwellingen, niet te veel over de consequenties na te denken," legde hij rustig uit. "Ik hoop dat je me genoeg vertrouwd om je een keer te laten leiden," eindigde hij vervolgens met een rustige glimlach. Nog steeds hand in hand naderden ze het gebouw waar ze moesten zijn om Emilie's kamer terug te regelen. "Het is jouw beurt, Emilie." zei hij terwijl hij haar nieuwsgierige blikken toewierp. Dit kon nog eens een interessant en gevaarlijk spel worden. Hij moest zich er niet in verliezen. Hij moest zich niet in Emilie verliezen. Terwijl ze daar liepen en hij wachtte op haar antwoord, gunde hij zichzelf weer even de tijd om na te denken over dingen. De grootste vraag was nu, wat ze van hem verwachtte op dit moment. Zou ze hem veroordelen als hij een meisje mee naar huis zou nemen 's nachts? Wat hem betreft niet, dit was nog niks, of zou hij al die tijd in moeten houden? Gepikeerd schudde hij haast onmerkbaar zijn hoofd, hij wist het niet.

"Ty, Don't push it", mompelde ze wat gemaakt afkeurend toen hij het één van zijn 'vele' positieve kanten noemde, waardoor hij meteen het imago van een ware droomprins op zich nam. En als er iets is waarin Emilie op was gehouden met te geloven sinds haar zes jaar, waren het wel sprookjes. Op haar zes jaar kuste ze, raar genoeg, een kikker, die nooit in een prins veranderde; besloot ze te verdwalen in een bos, maar vond ze nooit een peperkoeken huisje; probeerden ze zeven dwergen te vinden, maar ze kwam alleen maar uit bij een iets te klein uitgevallen chinees. Nee, sprookjes bestonden niet en dat had haar verleden wel bevestigd. Mensen al die dingen toe vertrouwen was onmogelijk, bekende mensen die dingen toe vertrouwen was niet zo onmogelijk, maar nog steeds onmogelijk. Er waren drie mensen die een tip uit haar verleden kenden, drie mensen van wie je de naam al kon raden, drie mensen die het nu wisten, zonder dat ze dat uiteindelijk hadden hoeven te weten. De muren om haar heen werden steeds hoger en al ging ze aan de oppervlakte overal lichtjes over; vertelde ze niet veel over vroeger, waardoor elk mens dacht dat ze zo'n zorgeloos meisje was dat haar leven te moeilijk maakte. Goed voor haar, want praten over haar verleden was ontzettend moeilijk geworden. Daarom zou Ty voorlopig ook niet kunnen begrijpen waarom ze niet in sprookjes geloofde. De echte reden. Nu, Emilie zou Emilie niet zijn als ze zijn subtiele blik naar hun handen en vervolgens op de omgeving niet opgemerkt had vanuit haar ooghoeken. Er verdween een glinstering in haar blik en onbewust stond haar blik gewoon niet zo erg vrolijk meer. Schaamde hij zich met haar? Was hij bang voor de roddels, datgene dat hij zei wat zij zich nooit aan moest trekken? Ze beet onbewust op de binnenkant van haar wang, maar besloot het gewoon uit haar hoofd te zetten, voor nu. Zijn hand plots loslaten en gewoon verder lopen alsof er niets gebeurd was, zou raar zijn, te opvallend. Maar ze zou er wél voor zorgen dat hij zich niet veel langer voor haar hoefde te schamen. Ze had enthousiast willen knikken op zijn reactie over La Palapa, maar liet het nu gewoon voor wat het was, hij had waarschijnlijk toch niet opgemerkt dat ze niet reageerde. Terwijl hij nadacht over zijn regel - wat overigens een perfect afleidingsmanoeuvre was geweest om haar gedachten over zijn blik nog wat langer te rekken, maar sneller dan gedacht, kwam zijn antwoord. Haar greep op zijn hand verzwakte, terwijl ze hem fronsend aankeek. I'll make you lose control, was hij nu serieus? Een beklemmend gevoel bekroop haar, een gevoel dat ze moeilijk kon beschrijven, maar positief voelde het niet. Ze wilde helemaal de controle niet verliezen en hij wist dat, hij wist dat ze het geen fijn gevoel vond, waarom maakte hij daar dan meteen een regel over? Ze wilde haar mond opentrekken en weet ik veel wat voor domme dingen zeggen op zijn opmerking, maar hield wijselijk haar mond. Haar gezicht kreeg een ontspannen uitdrukking, terwijl - deur van the building te traag dichterbij kwam. Hij wilde haar niet bang maken? Ze beet wat op haar tanden en hield haar blik strak, maar ontspannen naar voren gericht, ze was verbaasd, erg verbaasd, wat wilde hij dan wél? Het meisje liet een zucht tussen haar lippen vandaan schuiven en luisterde halvelings naar zijn uitleg. Zich LATEN leiden? Andere mensen de touwtjes in handen laten nemen? Ze kreeg er kippenvel van, het zinde haar niet. "Zullen we ooit misschien eens testen.", reageerde ze kort op zijn voorstel om haar eens een keer door hem te laten leiden. Haar 'ooit misschien' sloeg op dit moment echt wel op een 'waarschijnlijk nooit'. Niet dat ze Ty niet vertrouwde, dat wel. Maar ze was niet van plan om op een keer te zeggen 'oh, leid jij mij nu maar even', haar principes waren haar principes. Ze twijfelde om in haar zakken de nepoproep van haar mobieltje even in te schakelen, zodat ze kon doen alsof ze telefoon kreeg van haar - overleden - vader (hij stond er nog altijd in, zo kon ze zich zijn stem goed herinneren), en met een goede smoes weg kon geraken. Weglopen, zoals ze gewoon was, zoals ze ook zou blijven doen. Was het niet door het land te verlaten dan was het wel op een andere manier. Haar beurt? Het meisje keek verward op, alsof hij zei dat hij net een alien ontmoet had en hem ET had genoemd. "Eh..", bracht ze stamelend uit, terwijl ze haar wazige blik weer van hem afwendde en naar de deuren van het gebouw keek, die aardig dicht bij waren gekomen. Nog een regel? Een kleine verwijzing naar zijn vorige regel zou subtiel genoeg moeten zijn. "Rule number two, I'm the exception on every rule, except mine." Ze loog niet eens, en ze haatte zich omdat dat de waarheid was. Nooit ging ze mee met de stroom, ook nu niet. Ze wist niet hoe ze moest overbrengen dat zijn regel haar ontzettend in het nauw leek te drijven. Het meisje liet zijn hand los toen ze aan de deuren waren en trok zachtjes haar koffers uit zijn handen. "Dankje voor met me mee te lopen." bracht ze uit, van plan om zometeen weer weg te wandelen, haar kamer zelf wel te regelen en La Palapa verder onbesproken te laten. Weglopen. Want dat was wat ze deed. Elke keer opnieuw.