We all love maths.

Een donkerharig meisje zat geconcentreerd huiswerk te maken op een bankje. In tegenstelling tot anders, zag ze er rustig en relaxed uit. Ze zat gebogen over haar schrift met wiskunde oefeningen. Hoe erg en saai het ook klonk, ze hield van wiskunde… Ze zou het maar al te graag ontkennen, maar wiskunde was écht haar lievelingsvak. Ze kon zich er heerlijk in verdiepen om de raadsels op te lossen en lange oefeningen uit te werken. Dus het feit dat ze weer bezig was met wiskunde was niets bijzonder, de plaats waarop des te meer. Normaal zat het liefst binnen en alleen. Dus het feit dat ze hier, midden in de buitenwereld, waar iedereen haar kon zien, zat te werken, was merkwaardig. Muji haatte het namelijk als mensen haar zagen. Oogcontact met vreemden bezorgde haar de rillingen en bij gesprek bleven haar lippen op elkaar geklemd. Ja, dit meisje was verlegen, in de ergste graad zelf. Een sociaal leven had ze niet, vrienden ook niet. Maar ze was hier op Monica High om vrienden te maken, hoopte ze. De reden dat ze vandaag in de frisse lucht studeerde, had een lange voorbereiding nodig gehad. Al dagen aan een stuk, was ze hier subtiel voorbij gelopen, maar nooit had ze hier veel mensen gezien. Dit bankje stond afgezonderd, afgeschermd door een rij bomen en onzichtbaar voor de hanggroepjes. Deze middag had Muji dus haar angsten overwonnen en kwam ze hierheen. In het begin kon ze geen vijf seconden op haar blad blijven kijken en moest ze om zich heen kijken. Op een moment had ze er aan gedacht dat het misschien toch beter was om gewoon in de bibliotheek of in haar kamer door te doen. Maar die gedachten waren verdreven en ze had haar concentratie gevonden. Nu was ze zelf zo geconcentreerd dat ze niet merkte dat iemand voorbijliep…

De lente was aangebroken, en hoewel de winters in Santa Monica verre van streng waren merkte ze het aanbreken van het nieuwe seizoen wel aan de mensen om haar heen. Er werd wat meer bloot gedragen, jongens hielden zich meer bezig met meisjes enzovoorts. Hoewel ze wel wist dat deze dingen niet veroorzaakt waren door de lente die aangebroken was maar de springbreak die volgende week al zou beginnen. Wat ze moest doen tijdens die ene week wist ze niet, misschien kon ze een paar optredens geven op het strand?
Lauren stak haar handen nonchalant in haar zwarte vest, welk halflange mauwen had en ze half over haar verscheurde hotpants had getrokken. Haar rode haren waren zo stijl als altijd en golfden mooi over haar schouders, terwijl ze over het buitenterrein van school liep. De tas die ze normaal bij zich had had ze nu bij Brooke en Tiffany achtergelaten, en aangezien dat haar trouwe vriendinnen én fans waren geloofde ze niet dat die er iets raars mee zouden gaan doen. Doordat Lauren zo in gedachten verzonken was merkte ze niet dat ze richting het onbezochte deel van het terrein liep, het gedeelte waar de stilte snijdend was. Deze stilte had een reden, hier namen de pestkoppen van de school altijd de kleine of weerloze jongens of meisjes te grazen. Bij meiden gingen ze meestal niet verder dan het afpakken van spullen of ongewenste intimiteiten, terwijl ze bij jongens ook nog wel eens een blauw oog wilden slaan.
Lauren vond het hier maar niks, en hoewel de vogeltjes het luchubere sfeertje dat ze in haar hoofd had ingebeeld probeerden te verdoezelen lukte het haar niet om dat ene beeld uit haar hoofd te krijgen. Het was Matt, een leuke jongen om te zien, geweest die toen in elkaar geslagen werd. Ze rilde nog bij de gedachte er aan, sindsdien was ze hier dan ook nooit meer teruggekomen. Net toen ze terug wilde gaan merkte ze een meisje op, die geconcentreerd over haar schrift en boek leunde. Lauren wilde haar zo laten, wetende dat ze een typisch slachtoffer was van de pestkoppen, maar kon het simpelweg niet. Toen ze dichterbij kwam merkte ze op dat het wiskunde was waar het meisje zich zo op concentreerde. "Hey.." zei ze glimlachend, op een zachte toon zodat het meisje niet schrikken zou. "Lukt het een beetje?"

Muji zuchtte zacht, haar oefening kwam niet juist uit. Ze sloeg haar blad om en begon opnieuw. ‘Ok, elke stap uitschrijven, misschien dat die deling fout is…’ Haar gedachten werden onderbroken door een zachte stem. Ze was zo ondergedompeld in de oefening dat ze het meisje niet eens had horen aankomen. Geschrokken keek ze op en zag een glimlachend, vriendelijk gezicht. Door de schrik viel haar schrift op de grond. Vlug wendde Muji haar blik af en raapte snel haar boek op. Ze veegde wat aarde van haar schrift en haar blik bleef daar op gericht. Dit gebaar was puur om oogcontact te vermijden. Voor zich zag ze weer het gezicht van het meisje dat voor zich stond: Een vriendelijk gezicht, glanzend rood haar dat over haar schouders lag, stralende ogen, … Haar stem was zacht, niet dreigend. Het donkerharige meisje slikte. ‘Ze vormt geen gevaar voor…’ dacht ze in zichzelf. Dan keek ze op, in de ogen van het meisje. Geforceerd glimlachte ze. “Lukt het een beetje?” De vraag was vriendelijk, verwonderlijk… Muji haalde adem. “Ja, het gaat wel.” Haar antwoord was kort en zacht, maar voor haar was het een hele prestatie dat er zelf al een antwoord uit kwam. Na haar woorden, glimlachte ze opnieuw. Weer een prestatie. Daarna wendde ze wel weer haar blik af. Nu keek ze naar de grond: kiezelsteentjes en grint. Door naar beneden te kijken, was ze niet verplicht om oogcontact te houden. Daarbij vielen haar haren zo voor haar gezicht, zodat het meisje haar langzaam rood worden hoofd niet zou zien. Ze voelde haar hart kloppen. ‘Rustig blijven, rustig blijven…’ fluisterde ze zich rustgevend toe. Ze was vastbesloten dit gesprek niet als een ramp te laten aflopen, zichzelf niet belachelijk te maken en vooral… Rustig te blijven.

De blik in de ogen van het meisje herkende ze, maar zou nooit bij haarzelf bespeurd kunnen worden. Het was een onzekere haast schichtige blik die haar er bijna toe aan zette om zich om te draaien en weg te lopen, aangezien deze haar leek te vertellen dat het een onwelkom gesprek was. Ze zuchtte lichtjes, onhoorbaar, en ging toen op een aardige afstand van het meisje zitten. Niet omdat ze haar vies vond of iets dergelijks, maar gewoon omdat ze zich niet op wilde dringen. "Oh, dus je bent wel goed in wiskunde?" grijnsde ze. Dit meisje moest dan ongeveer de tegenpool van Lauren zijn. Zij was namelijk goed in de creatieve vakken zoals muziek, kunst en toneel, hoewel ze niet meteen wilde zeggen dat het meisje dit niet was, ze kon dat nog niet weten.
Haar blik gleed onwillekeurig opzij toen ze zich afvroeg wat ze aan het doen was, omdat ze haar blik niet op Lauren of de omgeving gericht hield maar naar de grónd keek. Wat was er voor interessants te zien? Lauren keek ook voor een moment naar het oppervlak onder haar maar vond het al snel saai worden: ze richtte haar blik weer op de omgeving. "Weetje, er is niet zomaar een reden voor waarom het hier zo rustig is.." begon ze, het meisje aankijkend om haar reactie te peilen. Zou ze geïnteresseerd raken in Lauren en haar verhalen of zou ze het nog steeds leuker vinden om de grond te bestuderen?

Het meisje ging op een afstandje zitten. Dat betekende dat ze niet weg zou gaan… Hoewel dat Muji haar daar ergens wel dankbaar om was. Zo kon ze nog maar eens proberen een gesprek aan te gaan, zonder dat ze begon te zweten als een gek omdat het meisje te dicht zat. Met de afstand die tussen hen bewaard werd, had ze tenminste nog wat ademhalingsruimte. Met een grijns vroeg het meisje of ze goed was in wiskunde. Wat een vraag… ‘Niet te opschepperig antwoorden,ik moet nee zeggen! Nee… Niet doen, dan lieg ik…’ dacht ze nerveus in zichzelf. Ze probeerde rustig adem te halen en sneller dan verwacht, kon ze vlot antwoorden. “Valt wel mee. “ zei ze, gevolgd door een zuiver lachje. “Jij?” De vraag kwam er uit voor ze er over nagedacht had. Muji was gewoonweg verbaasd van zichzelf. Dit moest haar vaker lukken, gewoon: Praten zonder veel nadenken. Zeggen wat je denkt… Dat klonk wel redelijk haalbaar. Muji probeerde aan haar houding te werken: ze ging rechtop zitten en liet haar blik over de omgeving dwalen, in plaats van naar de grond te zitten staren. Een ogenblik had ze oogcontact met het meisje en dat was genoeg om haar blik af te wenden en onbewust weer gebogen te gaan zitten. Onhoorbaar zuchtte ze. Net dan begon ze weer te praten. Ze zei dat de rust die heer overheerste een reden had. De toon waarop ze praatte, maakte haar angstig. Was er iets over deze plaats dat ze moest weten? Meteen was haar interesse gewekt. Ze keek naar op. “Oh ja?” vroeg ze iets luider dan haar zwakke, stille stemmetje normaal gewend was. Ze hield vol om haar blik niet af te wenden. Dat ging beter nu ze iets had om naar te kijken. In plaats van recht in haar ogen te kijken, keek ze rustig naar de golvende lokken van haar rode haar dat over haar schouders lag. Geschrokken merkte ze echter al gauw dat dit voor het meisje kon overkomen als een blik gericht op haar decolleté, wat niet de bedoeling is. Met een verontschuldigende glimlach keek ze het best wel vriendelijke meisje in haar ogen, die fijn omringd waren door wat make-up.