Don't love, don't break.

De zachte bries die door het park waaide, was vrij warm, en leek zo uit het zuiden te komen. Enkele meisjes begonnen irritant te fluisteren en giechelen, maar hij vond het wel fijn, het streelde zijn ego, gewoon door te weten dat ook hier in Amerika, zijn uiterlijk al werd geaccepteerd. Meer nog, meisjes reageerden hier sneller dan in Frankrijk, waar de meisjes minder snel durfden kijken. De jongen was gekleed in een losse Jeans van G-star, gecombineerd met een witte Dieselriem. Hij had een simpel fel, maar toch donkerblauw overhemd aan, zijn bovenste knopjes wat opengehaald. Hij was nu een week in Monica, en had al enkele mensen ontmoet, maar echt enorm interessant waren ze niet meteen, ze sprongen er niet meteen uit. Twee meisjes en een jongen, de jongen en het ene meisje waren een stel, en het andere meisje had het duidelijk op Joran zelf gemunt, maar, al was het tegen zijn principes in, hij had haar flirten niet meteen beantwoord. Ze miste iets.. Gedroeg zichzelf als een stereotype. Zelf hield hij van meisjes die zo nét dat ietsje meer hadden, en waar hij dan iets leuks in zag. Regelmatig bracht hij zo wel eens een meisje mee naar huis, maar verliefd worden, dat was niet voor hem weggelegd, vond hij. Hij geloofde niet in liefde, en zou dat ook nooit gaan doen, dat had hij zichzelf gewoon duidelijk gemaakt, nadat zijn laatste relatie twee jaar geleden op de klippen was gelopen. Hij wilde niet meer verliefd worden omdat liefde kon kwetsen.
Hij had zin om even te rusten en wat te relaxen op een bankje, waardoor hij zijn blik even over de bankjes liet dwalen.. Ze stonden her en der verspreid in de natuurlijke omgeving. Nog ééntje was er vrij, de rest van de bankjes zaten echt geweldig vol, dus liep hij daar maar heen, op zijn simpele zwarte nikes, waarna hij op het bankje ging zitten en zijn rechteronderbeen wat nonchalant op zijn knie legde. Hij keek even kort rond en constateerde dat er buiten de giechelende meisjes niet echt veel interessant volk zat, behalve dan één meisje, dat in de verte aan kwam gelopen, zij trok wel even kort zijn aandacht, maar langer dan enkele seconden keek hij niet, aangezien ze toch nog te ver was om haar echt te gaan keuren, ach ja, dan maar even ongeïnteresseerd zijn gsm bovenhalen en enkele sms'jes die hij vanmorgen, toen hij nog last had van een kater door vorige nacht, niet had beantwoord. Een paar meisjes uit Frankrijk, die hem eigenlijk niet meer interesseerde, iets wat ze door zijn droge antwoorden wel zouden merken.

[Pb me als je wilt posten ]

Haar banden maakten een heerlijk geluid toen ze over de natuurlijke paden van het bos aan het fietsen was, op een bijzonder snel tempo. Lauren was meer van het muziekale, besteedde dan ook veel tijd met het jammen achter de piano in die ene stoffige, oude bar, of met haar akoestische of electrische gitaren in haar kamer. Ze had echter, van tijd tot tijd, de onbedwingbare behoefte om een extreem beweeglijke activiteit te ondernemen. En dus had ze vandaag een mountainbike gehuurd, waar ze vervolgens mee over de bospaadjew crosste. Ze had echter nooit verwacht dat het zo druk zou zijn, en terwijl ze over een pad wat behoorlijk druk was reed, vervloekte ze een paar mensen die irritant en koppig in haar weg bleven lopen.
Ze deed haar iPod wat harder, en fietste zigzaggend door. Net toen ze dacht dat ze een stukje had bereikt waar het wat minder druk was en de mensen hier wat socialer waren door op een bankje te gaan zitten, rendde een kind gillend voor haar langs. Blijkbaar zat deze achter een hondje aan, maar Lauren kreeg te weinig tijd om zich daar op te concentreren en moest erg uitwijken naar rechts. Haar voorwiel belandde in en kuil, en in plaats van nog nét voor de bosjes een andere kant op te sturen zodat ze er niet in belandde, raakte ze los van haar fiets. Voordat ze het ook maar door had vloog ze door de lucht en viel ze met veel geritsel en het geluid van brekende takjes in de dichte bebossing, welke trouwens haar val aardig hadden gebroken. De bosjes waren echter struiken, geleverd mét doorns, waardoor Lauren wat hulpeloos bleef liggen. Iedere beweging die ze maakte -in de hoop uit de bosjes te komen- zorgde er namelijk voor dat een nieuwe reeks naalden haar huid doorboorden, of er over krasten. "Damn.." mompelde ze, waarna ze zich toe beet dat ze dat kind gewoon over had moeten rijden en voor zichzelf had moeten kiezen.

[Spetterende entrée van Lauren xd]

Terwijl het meisje in de verte dat hij al eerder opgemerkt had, wat dichterbij was gekomen en hij haar enkele goedkeurende blikken waardig gunde, hoorde hij een gillend kind, en keek hij, wat geïrriteerd omdat je echt nergens wat stilte kon vinden hier, opzij, waar ze een meisje met een mountainbike, reed nogal gevaarlijk door, en meteen voorspelde hij al razendsnel wat er zou gebeuren, en wat er aan het gebeuren was. Toen het meisje in de kuil reed, had hij even de indruk dat ze haar fiets nog kon controleren, maar daar slaagde ze niet in, blijkbaar. Het meisje vloog de lucht in en meteen stond hij, zo was hij wel, op. Ze belandde in de struiken, wat hem op het eerste zicht niet zo pijnlijk leek, maar de doorns, die hem later opvielen, maakten hem zorgen. Het kleine dropje met het hondje deed alsof er niets gebeurd was en ook de andere mensen die hier zaten en rondwandelden, bleven wel even staan, maar leken het niet nodig te vinden om haar te helpen. Wat kwaad daarom, schudde hij zijn hoofd. Dan moest hij het maar doen.
Ach, het roodharige meisje was best wel knap -tenminste dat dacht hij, aangezien hij haar redelijk snel door de lucht had zien vliegen - en dus vond hij het niet echt zo erg om haar recht te gaan helpen. Hij liep er heen, liet een "gaat het?", achterwege, omdat dit toch enkel dom zou klinken, en legde zijn hand op haar schouder, terwijl hij met zijn andere blote hand wat doorns opzij duwde. Hij voelde ze wel in zijn vel prikken en steken, maar dat deerde hem niet echt. Voorzichtig duwde hij wat doorns van haar af en hielp haar weer recht. "Zoo, ik denk dat je enkel de landig nog even moet verfijnen. Blijf oefenen", sprak hij en haalde een speelse grijns naar boven, waarna hij zijn hand van haar schouder liet glijden en even kort keek naar zijn andere hand, die enkele krasjes had opgelopen, maar erg miniem. "Je reddende engel heet Joran", sprak hij even grijnzend en stak wat nonchalant zijn handen in zijn zakken.

Lauren wist niet hoe lang ze er lag, maar na iets wat wel een eeuwigheid leek te duren voelde ze een hand op haar schouder. Een mannelijke hand, tenzij het een vrouw was die niet bepaald magere handen was. Het was niet zo dat ze was blijven liggen totdat iemand naar haar toe was gekomen om te vragen hoe het met haar ging, nee, dat soort aandachttrekkerij verachtte ze. Het was meer omdat ze niet op kón staan, de pijn van de doorns die nu ook schrammen op haar gezicht veroorzaakten was gewoon te erg.
Ze was blij dat ze hulp kreeg met het overheindkomen, en toen ze eenmaal rechtstond merkte ze op dat de jongen behoorlijk knap was. Zijn ogen waren dromerig, waren van die kleine schitterende diamanten waar ze ieder moment in kon verdrinken, maar omdat ze in een vrij nuchtere bui was -hoewel ze flink door elkaar was geschud- sprak ze haarzelf streng toe en zei ze dat het nu niet het moment was om dat soort zwijmelende gedachtes te hebben. "Landing?" mompelde ze wat gedesoriënteerd, waarna ze zijn woorden langzamerhand achterhaalde. Een flauw glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze het begreep, hoewel ze zo'n grapje niet bepaald waardeerde in een moment als deze. Met de rug van haar hand veegde ze langs haar wang, welke behoorlijk prikte door deze simpele beweging, en hoewel er geen bloed aan haar huid bleef kleven was ze er zeker van dat er flinke krassen op haar gezicht waren. Fijn.
"En de stuntelende sukkel heet Lauren." glimlachtte ze er achteraan, nadat hij zichzelf een reddende engel had genoemd, haar woorden bevatten duidelijk een beetje zelfspot. Ze haalde haar blik van hem af en tilde haar fiets overheind om vervolgens de schade te bekijken. De kleine en simpele bel ontbrak, waardoor ze even kort om zich heen keek om hem te vinden maar geen spoor van het stomme ding kon ontdekken, en het stuur stond scheef. Maar beiden schades waren licht -in tegenstelling tot die op haar lichaam- en bovendien kon het stuur gemakkelijk rechtgezet worden. "Waarom overkomt mij dit altijd.." grinnikte ze zachtjes, ze zag de ironie van dit alles wel in, terwijl ze lichtjes met haar elleboog op het zadel van haar fiets leunde. Wat zou ze nu doen, doorfietsen of nog even een gezellig praatje houden met haar reddende engel..?

Bijna meteen verscheen er kort een glimlach op zijn gezicht, het meisje was nog mooier als ze gewoon met haar beide voeten op de grond stond, dan door de lucht vloog, vreemd, want het was wel een leuk zicht geweest. Zijn blik viel even op enkele krassen op haar gezicht, maar al bij al vielen ze niet zó op. De nogal retarde reactie die ze mompelde op zijn opmerking, liet hem even kort grijnzen. Ach, hij kon het niet laten om zo'n opmerking te maken, ze zou er nog wel om gaan lachen binnenkort, misschien over een paar uurtjes al.
"De mooie stuntelende sukkel", zei de jongen bijna meteen toen hij haar naam had gehoord, corrigerend, en flirterig. "Vergeet dat deeltje dan tenminste niet", klonk het opnieuw speels, waarna hij zijn blik over haar fiets liet glijden. Hij zag hoe haar ogen even naar het stuur gleden, en ze dan iets leek te missen. Kort keek hij naar het stuur, en zag dat het scheef stond, waarna hij een stap naar de fiets toezette en met een handige beweging het stuur opnieuw rechtzette. "Om te voorkomen dat ik je zometeen opnieuw uit de struiken moet halen", mompelde hij even plagerig, waarna hij haar, terwijl hij wat aan zijn band stond, bijna instinctief keurde, en hij keurde haar best goed. Dat rode haar paste echt wel bij haar, ze leek hem een durver, op haar eigen manier dan wel waarschijnlijk. Waarom dit haar altijd overkwam? "Ach, bekijk het van de goede kant, zo kunnen leuke mensen je redden", grijnsde hij, waarna hij even wat serieuzer werd en haar kort aankeek. "Ik was net van plan wat te gaan drinken, je kan me vergezellen, als je wilt, Lauren? Ik trakteer.", de manier waarop hij haar naam uitsprak, liet weten dat hij haar naam best mooi vond en het leuk vond om die naam te gebruiken. Zijn rollende franse 'r' verklootte dat deel dan volgens hem weer helemaal.
Ja, hij was Frans, en hij was er niet echt meteen trots op. Hoewel het zo hoorde, je hoorde trots te zijn op je vaderland et cetera et cetera, maar dat gold niet voor hem, Frankrijk was inhoudsloos voor hem, hij hield niet meteen van cultuur en echte, goeie Franse muziek, bestond er niet, dus maakte hij die zelf. Zijn akoestische gitaar was zijn reisgezel geweest op weg naar Monica, en hij gebruikte ze echt regelmatig, het zingen ging hem best goed af, maar een liedje verzinnen zelf, deed hij niet. Covers, covers, covers. HIj had geen inspiratie voor een eigen song of zo. Maar Frankrijk was inhoudsloos, om daar op terug te komen, en dat lag dus niet aan hém.

"Hmm, mooi ben ik niet echt met al die krassen op mijn lichaam. Het lijk net alsof ik aan zelfverminking doe, op mijn gezícht!" sloeg ze zijn flirterige compliment af, aan het laatste wat drama toevoegend door met haar handen naar haar gezicht te grijpen. Dit deed echter pijn, waardoor ze haar kaken op elkaar klemde om een vloek niet te doen ontsnappen. Wie weet was deze jongen ontzettend christelijk opgevoed en zou hij een 'godverdomme' niet waarderen? Het maakte Lauren niet echt uit dat haar lichaam onder de krassen zat, ze had wel vaker blauwe plekken doordat ze weer eens onhandig was geweest, en het feit dat ze zich niet aan trok van de meningen van anderen speelde hier duidelijk een grote rol in.
Ze kon een lach niet onderdrukken over zijn volgende woorden, nadat hij haar fiets met een simpele beweging had gerepareerd, waar ze hem overigens erg dankbaar voor was. "Pas op of jíj ligt zometeen in de struiken. En dan ben ik er niet om je er uit te halen." grijnsde ze, eenmaal ze weer wat serieuzer geworden was, hoewel haar woorden nog altijd als grap bedoeld waren. Echter was Lauren onvoorspelbaar en dat wist ze, dus wellicht zou hij zo irritant worden dat ze hem er alsnog in gooit? Niet dat het haar lukken zou, aangezien hij er veel gespierder uit zag dan dat zij ooit met anabolen zou kunnen worden, maar misschien stond het geluk die ene keer wel aan haar kant en zou ze hem op een wonderbaarlijke manier uit zijn evenwicht kunnen brengen..?
"Je bent wel erg zelfverzekerd, of niet soms? Ik heb een hekel aan zelfverzekerde mensen." grijnsde ze, haar tweede zin een leugen. Ze vond zelfverzekerde mensen grappig, mits het niet té erg werd, maar met het doel dat hij niet kilometers naast zijn schoenen zou gaan lopen had ze deze mededeling gedaan. Toen hij voorstelde om wat te gaan drinken met haar moest ze erg veel moeite doen om haar lach te onderdrukken, hij was zo te zien behoorlijk onder de indruk van haar. Vond haar knap, haar entrée leuk of wilde haar gewoon wat te drinken aanbieden voor de schrik. Ze wist het niet, wilde ook geen excuusjes voor hem verzinnen, en trok een twijfelend gezicht. "Hmm, ik wéet het niet hoor.. Kan ik je wel vertrouwen? Bovendien lijkt het me erg saai met je.." zei ze, breed grijnzend. Ze vond het altijd leuk om te zien hoe mensen met een ego reageerden op een grap als deze, zou hij afdruipen of zou hij haar verzekeren dat hij het wél gezellig kon maken..? Ze wist het niet, en kende hem te kort om een voorspelling naar zijn reactie te doen. Terwijl ze wat aan de onderkant van haar zadel zat te pulken droomde ze half weg en dacht ze aan haar drie schatten van een gitaren die ze thuis in haar kamer had staan, of de piano die ze van Billy altijd gebruiken kon. Zelfs wanneer ze eens wat anders wilde als muziek maken kwam ze terug met hangende pootjes en begon ze weer braafjes met het spelen van piano of gitaar, zo verging het haar iedere keer weer..

"Hm, ja, zo kunnen veel mensen je natuurlijk ook bekijken, en nu je het zegt, bij nader inzien, ben je dan, aangezien je het zelf niet wilt zijn, toch geen mooie stuntelige sukkel. Je bent gewoon stuntelig.", reageerde hij even op haar emo-zelfvergelijking, waarna hij haar droogjes aankeek en trok even één wenkbrauw op toen ze zij dat hij zo meteen in de struiken zou liggen, waarna hij kort zijn armen over elkaar sloeg en zo zijn spieren, plaatsen waardoor zijn overhemd begon te spannen, zichtbaar maakte. "En hoe zou je dat dan doen?", mompelde hij even, haar kort aankijkend en dan uiteindelijk luisterde naar haar volgende woorden. Ja, hij was zelfverzekerd, aan de oppervlakte dan. Maar no way dat hij ook maar aan iémand zou laten zien dat hij dat eigenlijk niet was, daarvoor moest hij wel erg verliefd zijn of op een erg zwak moment zitten. "Ja, ik ben heel zelfzeker, maar heb de indruk dat je toch niet zo'n hekel aan me hebt aangezien je dan al lang was weggefietst. Je stuur staat recht, dus waarom ook niet, hé?", stelde hij haar even voor, waarna hij kort zuchtte toen ze zei dat ze het niet wist, dat het maar saai zou zijn met hem. Hij richtte zijn blik even nadenkend ter hemel, haalde zijn schouders op en knikte begrijpend. "Ja, saai wordt het zeker met mij, de enige die naar je omkeek toen je in de doorns lag..", benadrukte hij even, waarna hij even grijnsde. "Maar fijn, jouw keuze, ik ga gewoon door met de held van de dag spelen, en haast me dan naar het eerstvolgende meisje dat in de doorns valt, en waarschijnlijk in één twee drie knikt wanneer ik haar meevraag.", sprak hij even terwijl hij een wenkbrauw optrok en haar zo duidelijk maakte dat ze niet hét van hét was en dat hij evengoed een ander meisje mee kon nemen. Hij was gewoon to the point, toch?
Het gebeurde hem niet veel dat een meisje een voorstel afwees, maar hij gaf er uiteindelijk ook niet veel om, misschien kwam hij daarom zo zelfverzekerd over. Hij leek dan wel misschien een regelrechte asshole, maar dan moest dat zo maar zijn, ze waren toch niet geïnteresseerd? Bovendien hield hij maar van bepaalde soorten meisjes die hard to get speelden, degenen van wie hij wist dat ze sowieso in zijn bed zouden belanden, en wie hij de volgende morgen niet zou zien, omdat ze al vertrokken waren, dan. Zo ging het best veel, hij werd niet verliefd, maar fakete het wel, zodat hij dan gewoon kon genieten van het meisje, en het was veel handiger als zij dezelfde principes als hem volgde, en hij haar de volgende morgend niet huilend aan de deur hoefde te zetten.

"Weet ik veel.." mompelde ze schouderophalend, toen hij benieuwd was naar hóe ze hem de bosjes in zou kunnen krijgen. Hij legde zijn armen over elkaar waardoor zijn spieren nog beter zichtbaar werden, en door dit te doen -expres of niet- benadrukte hij hier het immense verschil tussen kracht en grootte tussen de twee des te meer. "Misschien roep ik wel 'Kijk! Een man met drie koppen op een ezel!' en raak jij zo geïnteresseerd in hoe dat er uit zo moeten zien dat je een andere kant op kijkt.." zei ze wat nonchalant, terugdenkend aan die ene aflevering van Totally Spies waar Sam haar geheugen kwijtgeraakt was.
Haar wenkbrouwen schoten omhoog toen hij -zelfverzekerd als hij was- vertelde dat ze toch niet zo'n hekel aan hem had, omdat ze anders wel weggefietst was, wat haar behoorlijk verbaasde. Ze herstelde zich echter razendsnel, en was niet echt beledigd of uit het veld geslagen door zijn woorden. "Ik zei dat ik een hekel had aanzelfverzekerde mensen. Over het algemeen dus, en er bestaan altijd uitzonderingen." zei ze, waarna ze even om zich heen keek. Was zij nou de enige die het opmerkte of had hij echt een enorm opgeblazen ego?
Lauren fronsde even toen hij 'saai' koppelde met het feit dat hij de enige was de naar haar om keek toen ze in de bosjes lag, op een sarcastische toon uiteraard, wat ze niet helemaal begreep. Ja, het was aardig van hem dat hij wél naar haar om keek in tegenstelling tot anderen, maar dat maakte hem toch niet meteen een boeiend persoon..? Toen hij een heel verhaal begon te lullen over de held van de dag uithangen en hij die met gemak een ander meisje mee kon nemen, rolde ze even kort met haar ogen, waarna ze diep zuchtte. "Je bent niet de eerste 'player' die zijn manier van werken tegen me verteld. En, als je toch met gemak een ander kan krijgen, iemand die met je eerste voorstel al watertandend 'ja' beantwoord, waarom zou ik hier dan nog staan om je tijd te verspillen?" zei ze, waarna ze de iPod uit haar zak haalde en de schade aan het ding bekeek. Gelukkig was hij nog heel, en langzamerhand begon ze de oortjes van haar MP3 te ontwarren die door de val behoorlijk in de knoop waren geraakt.

"Ja, daar zou ik meteen wel intrappen.. Vooral aangezien ik niet meteen op driekoppige mannen val, en enkel de ezel me zou aantrekken om te kijken, ik vind ezels best schattig", zei hij even nadenkend, waarna hij haar opgetrokken wenkbrauwen even wat opmerkte toen ze zich weer herstelde, en daardoor was hij wel ergens wat onder de indruk, hoewel.. Ja, eigenlijk wàs hij onder de indruk. Als hij zoiets zei, ongeveer in die aard, keken de meisjes hem niet-begrijpend aan, draaiden ze zich om en liepen ze weg, sloegen ze hem - waarna ze zich omdraaiden en wegliepen-, ze bleven gewoon koppig staan en zwegen, maar zij, nee, ze reageerde gewoon op een droge manier, waardoor hij even een waarderende, verraste blik in zijn ogen kreeg, die dan weer spoorloos verdween. "Algemeen is goed", reageerde hij kort, waarna hij haar even onderzoekend aankeek.
Na zijn woorden, reageerde ze nogal normaal, waarna hij kort zijn schouders ophaalde en haar aankeek. "Mijn manier van werken?", klonk het even grinnikend, en vragend, waarna hij even zuchtte en zijn hoofd kort schudde. "Ik heb geen manier van werken, laat staan een stappenplan. Ik doe gewoon wat ik wil, sinds enkele jaren.", reageerde hij nogal onomwonden, waarna hij opnieuw luisterde naar haar woorden, zuchtte en een stapje achteruit zette. "Geen flauw idee, eigenlijk, je verspilt je eigen tijd waarschijnlijk", sprak hij nu rustig en haalde kort zijn schouders op, een stapje naar achteren zettend. Hij keek toe naar hoe ze haar Mp3 begon te ontwarren en haalde toen wat uit zijn zakken. "Je vergeet je bel", zei hij kort. En reikte de bel, die hij daarstraks gevonden had in de struiken op de grond, haar aan.
Tja, als ze persé weg wilde gaan en hem een enorme klootzak vond, moest ze dat zelf maar weten. Hij zuchtte even zachtjes, de klootzak haalde zijn schouders op en draaide zich dan om, terug naar het bankje waar hij vandaan kwam leunde. Ach, ze had wel iets, maar hij zou haar niet gaan dwingen om te blijven.

"Ezels zíjn ook schattig." zei Lauren grinnikend, denkend aan de scheve oortjes en de waterige, grote ogen die de ezel die ze zich kon herinneren altijd had. Ze had een best wel happy family wat dat betrof, omdat ze vaak dingen samen deden, maar het feit dat Lauren graag de muziek in wilde en hierdoor naar toch wat grotere steden moest had hen voor nu opgebroken, ze wist dat het maar tijdelijk was omdat ze nog altijd graag thuis kwam en nog altijd welkom was. Ze beet even twijfelend op haar lip, was Monica wel een goede stad om te beginnen als muzikant? Ze wist ergens dat ze hier naartoe was gekomen omdat ze dat even aan de kant had willen zetten en een universiteit had willen kiezen waar je naast de uren school ook flink kon feesten, maar kon je hier -naast Smokey Joe's bar- ook echt optreden? Ze wist het niet en besloot het maar uit te zoeken op een later tijdstip, en doordat ze zo in haar gedachtes verwikkeld was had ze niet door dat de jongen dingen tegen haar zei. Het moment dat hij haar de bel aanreikte drong pas laat tot haar door, het ding snel aanpakkend. Ze was nooit echt een dromer geweest, maar -nonchalant als ze was- dacht ze dat ieder persoon wel zijn afwezig momentje mocht hebben. Ze bestudeerde het ding even om erachter te komen dat het plastic waarmee hij op de houder zat afgebroken was, en het dus niet echt veel nut zou hebben moest ze hem bewaren. "Nee, jij mag hem hebben. Als een herdenking aan mij." grijnsde ze, terwijl ze de bel uitgereikt vasthield, merkende dat hij zich ondertussen al had omgedraaid en zich langzamerhand van haar verwijderde. Toch bleef ze de bel omhoog houden en wachtte ze op het moment dat hij zich om zou draaien, aangezien ze niet wist wat ze met het ding aan moest en geen zin had om naar de prullenbak te lopen. "Of vind je dat de ontmoeting met mij niet goed genoeg zal zijn om er door het aandenken steeds aan herinnerd te worden?" mompelde ze er nog zachtjes achteraan, niet wetend of hij het nou had gehoord of niet.

Het meisje nam de bel aan, en toen hij wegwandelde, hoorde hij wat ze zei, en wat daarop volgde, waarna hij kort nadacht, en stopte, zich traag omdraaide en de bel van haar kwam aannemen. "Een kapotte bel als aandenken aan de ontmoeting met jou, volstaat best, al vind ik het, hoe dan ook, nog altijd spijtig dat je niets mee met deze saaie gast kwam drinken, no offence", sprak hij even zachtjes, waarna hij de bel in zijn zak liet glijden. "Wel, anyway, ik zie je nog wel, Lauren", sprak hij rustig, waarna hij even haar in de ogen keek, knikte, zich dan omdraaide en wegwandelde. Vergeten deed hij geen enkel meisje, en haar zou hij niet snel vergeten, dat roodharige meisje met die - ja, toch wel beetje - brutale, maar gedurfde mond. Hij glimlachte even en stak zijn handen in zijn zakken, waar hij in de rechter, de bel voelde, terwijl hij rustig de richting begon uit te lopen, het pad dat zou leiden naar het centrum, waar hij iets zou gaan drinken, op zijn eentje. De barman die daar werkte, Steven, ofzo, heette hij, die ongeveer even oud als hem was en wie hij had leren kennen op een fuif, zou bijna gedaan hebben met zijn vroege namiddag shift, en dan konden ze even lekker iets gaan drinken samen, tenzij hij natuurlijk nog iemand tegen zou komen, of Lauren hem zou verrassen en terug zou komen, omdat ze van gedachten was veranderd. Hij kende haar misschien nog niet goed, maar zo zag ze er wel uit, dat ze niet van gedachten zou veranderen, waarna hij verder wandelde, nonchalant, en zich even afvroeg waarom hij soms zo'n opgeblazen ego had, maar dacht er verder niet bij na, want dat had hij niet, hij deed zich gewoon zo voor. The bad guy, the player. Maar eigenlijk een persoon die bang was om liefde te voelen. Love hurts.

Ze volgde met haar oplettende ogen hoe hij na een paar woorden de bel in zijn zak liet glijden en grijnsde breed. Dat ze er een klein briefje met haar telefoonnummer in had gedaan en hij dit niet gezien had vond ze grappig, om zijn blik te zien wanneer hij het ontdekken zou vond ze des te grappiger. Echter wist ze dat het nooit zo ver zou komen, terwijl ze haar ene been aan de andere kant van de fiets zette en de ander op de trapper plaatste. Of hij haar zou bellen? Ze wist bijna zeker van niet, maar ze vond hem aardig en wellicht zou hij hetzelfde over haar denken.
Lauren stapte op haar fiets en stopte de oortjes van haar iPod weer in haar oren, waar direct het mooie gitaarspel van Josh weer uit te horen was. Josh.. Ze wist niet wat hen uit elkaar gehaald had, maar wist wel dat ze altijd met een glimlach terug zou kijken naar de tijd die ze 'samen' hadden gehad en blij was dat ze nu vrienden waren. Lauren zat er niet bepaald mee, helemaal niet zelfs, en was bereid hier zo gestoord mogelijk te doen zoals ze altijd deed. Op een snel tempo fietste ze weg, richting huis. Het was een geluk voor de mensen -en voor Lauren zelf- dat het wat minder druk was op de wegen, en terwijl ze zich haastte om de gescheurde kleding uit te doen en de overige naalden die nog in haar vel prikten te verwijderen zong ze zachtjes mee met de stem die er nu te horen was.