You can't break a habit

Sawyer liep langs het strand, haar handen in haar zakken. Ze verveelde zich natuurlijk te pletter. En als ze zich verveelde kwamen alle herinneringen terug, net als oude wonden die ze elke keer weer open krabde. Brandwonden, elke keer dat ze ertegen stootte voelde ze de pijn. Ze trok zichzelf langzaam kapot. Ze wou niet degene zijn die altijd moest vechten, al wist ze vanbinnen dat ze diep verward was. Ze had ook geen idee waarom ze soms dingen zei die ze niet meende, waarom ze zo was geworden. Hoe ze zo was geworden. Het enige wat ze wist was dat het niet goed was, dat het niet helemaal klopte. Vroeger was ze zachtaardig, ze was eerlijk en tegelijkertijd verlegen. En nu ontweek ze het liefst mensen, negeerde ze ze maar. En als ze nou toch door bleven gaan dan liep ze gewoon weg. Ze begreep soms niks van zichzelf.. Ze dacht dat ze al die gewoontes kwijt was, dat ze met een schone lei had kunnen beginnen. Maar dat was haar weer niet gegund.
Snel zette Sawyer zich op een muurtje neer en vouwde daarbij haar haar achter een van haar oren. Het was een eenzame dag op het strand, maar dat was het gewoonlijk tegen zes uur. Sommige waren dan alweer thuis, dan waren ze aan het eten. Bovendien werd het strand rond de nacht tijd wat rustiger omdat het dan kouder was, je had enkel wat dronkenlappen die zich rond een vuurtje neerzetten en wat aan het roken waren. Iedereen kon blijkbaar aan drank komen, ondanks dat het verboden was. Ze vond het niet erg, ze bemoeide zich er immers nooit mee. Ze was ook niet van plan dat in de nabije toekomst te doen. Het waren haar zaken niet, tot ze doodgeschoten zou worden door een of andere dronken bastaard.

- Sawyer&'ndMichiel only
[Inspiratieloos]

Een diepe zucht verliet zijn keel, terwijl hij in de ronte keek. Het enige dat hij zag was een eindeloze gele vlakte, met daar achter de blauwe contrasten van de zee. Het voelde goed om bij de zee te zijn. De drukte, de dieren en de zeelucht. Hij hield ervan. En ook de bekende zeewind was er te vinden. Met een hand ging hij door zijn haar heen. De drukte die hij kende was verdwenen, er was bijna niemand meer te vinden. Enkel een paar mensen die de horizon wilde bekijken, maar daar bleef het ook bij. De meeste zouden nu gaan eten, en gezellig hun ding gaan doen. Maar hij, nee hij had hier dus echt geen zin in.
Nogmaals liet hij zijn blik ronddwalen, enkel om wat bijzonders op te kunnen merken. Al snel had hij zijn ogen op een meisje gericht. Echt bijzonder was ze niet, maar toch bleef hij haar aankijken. Ze stond daar zo alleen, alsof ze aan het nadenken was. Al wist hij niet of dat werkelijk het geval was. Snel schudde hij zijn hoofd, waarom dacht hij hierover na? Wat kon hem het schelen? Hij kon toch net zo goed naar haar toelopen en hij zou er binnen de kortste keren achterkomen of ze gezelschap nodig had of niet.
Automatisch stak Michiel zijn handen in zijn zakken en liep hij richting de plek waar het meisje stond. Totdat hij op een afstand was dat hij haar gezicht goed kon zien. Hij schatte haar niet ouder dan hem, maar ook niet veel jonger. Snel maakte hij een einde aan zijn gedachten en richtte zijn aandacht weer op haar. "Hé.." zei hij en keek haar met zijn ogen strak aan, terwijl hij nogmaals met zijn hand door zijn haar ging.

[hoe bedoel je onzinpost ^^]

"Hé..." klonk een jongensstem. Sawyer keek op en zag daar - zoals verwacht - een jongen staan. Hij was dun met een blanke huid, zijn haar was donkerbruin maar als het niet daglicht was zou je het makkelijk voor zwart aanzien en hij droeg een blauw met wit gestreept vest en een bol hoedje. Al in al kon ze ervan opmerken dat hij een goed gevoel voor stijl had, maar daaruit kon ze hem niet oordelen. Al schoten enkele gedachten haar te binnen, ze hield het maar voor zich. De grote vraag - die zichzelf tevens nog een paar keer in haar hoofd afvroeg - was: 'Waarom praat deze jongen tegen mij?' Hij was haar al wat eerder opgevallen aangezien er zo weinig mensen waren, maar ze was niet zo geïnteresseerd geweest in anderen.
"Hoi. Kan ik je helpen?" beet ze hem wat nijdig toe, maar probeerde er nog enkele beleefdheid bij te gooien. Ze was niet zo heel asociaal, ondanks dat ze liever niet praatte. Die zin sloeg eigenlijk nergens op, als ze erover nadacht. 'Gewoon niet bij nadenken,' sprak ze zichzelf streng toe. Het punt was dat ze sociaal was tegen wie ze het wou, maar tegen mensen die ze niet kende kon ze nogal nijdig over komen. Maar het was haar eigen schuld.
Ze wou nog wat zeggen, misschien dat hij dan antwoord gaf. Maar ze hield zich stil en keek hem maar gewoon strak aan. Zelf had ze ook niet zo'n hele grote zin om wat te praten met anderen. Misschien hij wel, maar zijzelf hoefde dat niet echt.

Met zijn donkere ogen op het meisje gericht, wachtte hij nog altijd op een eventuele reactie. Enkele vragen schoten door zijn hoofd, waar ze voor diende wist hij niet. Maar onderdrukken lukte hem al niet meer. Waarom stond hij hier eigenlijk? Hij had toch ook al gewoon gedag kunnen zeggen en weer weg kunnen lopen. Nee, maar sociale Michiel bleef weer wachten totdat hij zelf ooit een keer werd weggestuurd.
"Hoi. Kan ik je helpen?" Michiel keek op uit zijn eigen wereld en richtte zijn aandacht weer op degene voor zich. Haar stem klonk nijdig. Een zucht verliet zijn keel. Ze was dus niet in voor gezelschap. Net toen hij zich wilde omdraaien, omdat er toch geen andere reden was om te blijven, bedacht hij dat hij zich op zijn minst kon voorstellen. Misschien dat hij dan wel de aantal woorden naar zijn hoofd geslingerd kreeg die duidelijk aangaven dat hij weg moest gaan. "Nee, ik heb geen hulp nodig. Ik zeg je alleen maar gedag." zuchtte hij, als antwoord op haar vorige woorden. "Ik ben Michiel trouwens." vervolgde hij op een rustige toon tegen haar. Met één hand streek hij door zijn haar heen, terwijl hij zijn blik het strand rond liet dwalen. Het was nu helemaal niet druk meer, dat was het eigenlijk al die tijd al niet meer geweest.

[Het is een k*tpost, maar beter dan niks x]]

Sawyer's donkere ogen keken de jongen aan. De jongen keek haar ook weer aan, terwijl vele vragen door haar hoofd tolde. Ze zweeg verder, tot de jongen weer begon met praten. Waarschijnlijk vond de jongen met de donkere haren haar nu een of andere asociale bitch. Maar ja, dat was dan ook wel weer zo. En het maakte haar niet uit wat anderen van haar vonden.
De reactie was zoals verwacht. Hij had geen hulp nodig, hij kwam gewoon om de een of andere reden op een wild vreemde af om 'hoi!' te zeggen tegen haar. Daarna vervolgde hij zijn zin met zijn naam. De jongen heette Michiel, en even keek ze weer naar zijn kleren. Het strepen vest, de simpele T-shirt, het kettinkje met zijn naam erin - al kwam ze daar nu pas echt achter - en het bolle hoedje met het gestreepte lint eromheen. Al in al zag hij er niet slecht uit, maar hij kwam toch gewoon op een wild vreemd meisje af.
"Ey, Michiel..." zei ze toen maar. Ze wist niet zo goed wat ze tegen hem moest zeggen, ze kende hem immers niet. 'Opkrassen, je bent hier niet gewild, kleine flikker.' misschien? Nee, dat was dan heel asociaal. En ook al maakte het haar niet zo zeer uit wat anderen dachten - tenminste niet van haar - zou ze toch geen bonje willen met anderen. "Ik heb je wel eens een paar keer zien lopen in de gangen van Monica High, kan dat kloppen ...?"

Met zijn bruine ogen keek hij haar aan. Ze leek nog steeds niet erg geïnteresseerd in hem. Maar ja, ze kende hem ook nog maar net. Voor een moment zuchtte hij. Er heersde een drukkende spanning. Hij wist niet waarom. Waarom deed ze zo moeilijk? Waarom liep hij nou niet gewoon weg? Dat was misschien wel beter. Ze leek niet veel meer te zeggen te hebben, net als hij. "Ey, Michiel..." zei ze plots. Michiel keek haar aan. Wat bedoelde ze hiermee? Automatisch stook hij zijn handen in zijn zakken en staarde hij de leegte in. "Hoe heet je?" mompelde hij. Misschien kwam hij nu wat verveeld en nonchalant over. Maar dat kon hem weinig schelen. Zij deed ook niet bepaald opgewekt.
"Ik heb je wel eens een paar keer zien lopen in de gangen van Monica High, kan dat kloppen ...?" Michiel keek haar meteen weer aan. Had ze hem zien lopen? Waarom deed ze nu dan alsof hij een één of andere gek was. Snel schudde hij zijn hoofd en haalde nonchalant zijn schouders op. "Leuk." mompelde hij als antwoord. Ja, wat kon hij het noemen. Mensen zagen hem toch niet staan. En zowel, dan was het alleen omdat er wat over hem was gezegd. Een zucht verliet zijn keel, terwijl hij met zijn hand door zijn haar ging. Ze had nog steeds niet verteld hoe ze heette, ze had hem nog niets verteld. Zou ze net zoals de anderen zijn?

An idea popped up in her head. It was more like a distant dream, where she could impress him. Where every word that she said would come out insightful, brave, smooth or charming. And he'd want to call her. She could be there every time that he needed her. Every time. But for now, her luck was a long way away. Just as her freedom. The time that he would need her, that he would want her or to be impressed was even further away.
She sighed and put her hands on her legs. She let them run down and closed her eyes for a few seconds. How she wished that she could be brave or charming. But she wasn't a lucky person, to say the least.

Terwijl Sawyer in dromenland was geweest, had Michiel iets gemompeld. Ze lette er maar niet op en knikte maar kort. "Oké..." fluisterde ze toen kort. Verder zei hij niks. Ze wist dat hij haar naam wou weten, anders had hij de zijne niet gezegd. Maar ze was niet zoals hem, ze gaf haar naam niet weg aan wild vreemde. Tenminste, niet zonder een goeie reden.
Ze kon zo snel geen reden bedenken dat ze haar naam weg zou geven, dus dat was dat. Ze zweeg verder, misschien dat de jongen weg zou lopen. Ze verwachtte niet dat hij lang zou blijven als ze geen gesprek aan knoopte. Het was vreemd dat iedereen hier zomaar elkaar aan sprak. Zo was het vroeger nooit voor haar geweest. Niet in Engeland, that is. Maar de jongen bleef staan, een beetje suffig - al zei ze het zelf. Ze bekeek hem opnieuw, en het viel haar op dat ze hem wel vaak.. bekeek.

Er waren verschillende stiltes gevallen. Maar allemaal even vervelend. Hij zuchtte even en liet zijn blik ver weg dwalen. Over de lijn van de zee, die eindeloos lang leek te zijn. Een zacht windje streek langs hem heen. Een echt zeewindje, zoals ze dat noemde. "Oké..." Michiel schudde zijn hoofd, maar bleef voor zich uit kijken. Oké? Kon ze nou niet meer zeggen dan dat? Weer zuchtte hij, en besefte langzaam dat ze verder geen gesprek met hem aan wilde gaan. Voor een deel draaide hij zich om, misschien dat ze straks nog wel wat zou zeggen. Iets dat er wel toe deed in ieder geval. Zijn ogen leken automatisch weer weg te dwalen, maar hij wilde ze op het meisje houden. Waarom wist hij eerlijk gezegd niet. Het feit dat hij iets in haar herkende, zei niet dat zij met hem wilde praten. Nee, misschien had hij echt wel mis..
Het meisje keek hem aan, bleef hem aankijken. Aan de ene kant vond hij het een beetje vreemd, maar aan de andere kant was zij niet degene die zich omdraaide. Dat was wel een opluchting, anders was zij ook iemand die hem de rug toe draaide. Maar er spookte wel een vraag door zijn hoofd heen. Hij wist er geen antwoord op. Waarom keek ze hem zo aan, terwijl ze zich niet wilde voorstellen. Tenminsten, zo leek het. Want ze zij nog steeds niks, het enige wat ze deed was zwijgen. "Nou..ik." begon hij wat aarzelend. Ik ga.. Dat was wat hij wilde zeggen, maar de woorden kwamen er enigszins niet uit.

[De zee die een wind laat. Nu weet ik waarom het meurt op het strand.]

Sawyer dacht nog steeds na over zijn antwoord. Ze had gezegd dat ze hem zag lopen in de gangen van Monica High en vroeg of dat kon kloppen. Dan was vervolgens zijn antwoord geweest: leuk. Als hij onverschillig wou overkomen moesten zijn zinnen nog wel ergens op slaan. Tenzij hij natuurlijk haar het idee wou geven dat hij helemaal niet luisterde. En zo. Of zo. Ach, alleja, wist zij veel. Een gokje dan maar.
"Nou... Ik..." begon Michiel toen aarzelend. Ze keek even naar zijn bolle hoedje en toen naar haar handen, die nu in haar schoot lagen. Hij zag er wel apart uit, zo met zijn bolle hoedje.
"Je wilde gaan?" zei ze toen, iets feller dan ze zelf had gewild. Al snel realiseerde ze zich dat. Het was niet haar bedoeling, ze was gewoon een beetje van haar stuk gebracht door dat gedoe met Kenneth.
"Sorry... Ik wilde niet zo fel zijn." zei ze toen op fluister toon. Wat haatte ze het om haar excuses aan te bieden. Het was iets wat ze liever niet deed, wat ze liever nooit meer deed. Iedereen ging weg, naar dit keer was het echt haar schuld. Zij wou geen gesprek aan knopen, zij deed asociaal. Daar kon de jongen niks aan doen. Ze was in twee strijd met haarzelf terwijl de jongen - met zijn bolle hoedje - daar maar een beetje stond te aarzelen.

[Ik had zo erg de neiging om dit te doen: Nou... :'D... Even denken hoor OwO... o-o... Ach, alleja, wist zij veel. Een gokje dan maar. [:3]. XD
Het feit dat hij iets in haar herkende, zei niet dat zij met hem wilde praten. OH GOD NAOMI NIET JIJ OOK AL XD]

[IN ZO'N ZIN IS HET WEL MOGELIJK -.o]

"Je wilde gaan?" Haar stem klonk fel. Hij keek haar niet begrijpend aan. Waarom deed ze nou zo fel? Wat was het nut daarvan? Zuchtend sloeg hij zijn blik neer. Nu wist hij het zeker, ze had blijkbaar niets meer te zeggen dan dat. Waarom zou hij nog blijven? Een vloed van scheldwoorden trok door zijn hoofd heen. Mooi, dacht hij een keer aardig te zijn. Door iemand aan te spreken die zo alleen leek, blijkt ze opeens een enorme bitch te zijn! Snel schudde hij zijn hoofd en keek hij haar weer aan. Blijkbaar had ze door dat ze zo fel tegen hem was uitgevallen, want ze begon zich te verontschuldigen. "Sorry... Ik wilde niet zo fel zijn." vervolgde ze. Michiel keek haar aan, dat was het enige dat hij deed. Dan kwam hij maar suf over, het kon hem niets meer schelen. "Het maakt niet uit." zuchtte hij en draaide zich nu helemaal om. "Ik ga weer." vervolgde hij en stak zijn handen verder in zijn zakken, omdat hij voelde dat ze koud aan het worden waren. Hij moest nodig weer terug naar 'huis' gaan. Ja huis, dat kon hij het nou niet echt noemen. Na dit alles voelde hij zich er nog minder door thuis. Diep van binnen besefte hij dat dit ook deels zijn eigen schuld was geweest. Als hij niet naar haar was toegelopen, had hij dit gedoe ook niet gehad. Nogmaals zuchtte hij en keek haar voor zich uit.

[Hij zag er wel apart uit, zo met zijn bolle hoedje. NEE ABII, NIET JIJ OOK AL X'D]