We never learned to bend, so we break and we break again

"Dat is lang geleden!" De door het roken schorre stem van Joe klonk verrast, toen hij Alice zijn café in zag lopen. Het was al meer dan vier maanden geleden dat ze hier voor het laatst achter de piano had gezeten. Jammer eigenlijk, de meeste klanten konden haar stem waarderen en betaalde graag wat extra om haar nog een nummer te horen zingen. "Ik ben een tijdje weg geweest uit Monica." Vertelde Alice, terwijl ze haar zwart leren jasje uittrok en deze op een barkruk legde. Ze droeg een donkerblauwe blouse, een lichte spijkerbroek en een paar bruine laarsjes met hakken. Haar lange rode haren vielen golvend over haar smalle schouders en op haar wangen lag een licht rode blos. De afgelopen maanden had ze in haar eentje door Australië getrokken, waar ze drie jaar geleden samen met haar broer gewoond had. In Sydney had ze wat oude vrienden van hen opgezocht, die verbaasd waren geweest haar naar al die tijd weer te zien. Ze dachten dat zij net als haar broer was vermoord. Het lichaam van haar broer was twee maanden nadat hij vermoord was gevonden in een leegstaande fabriek, die gesloopt zou worden. Hoewel Alice dit destijds al gehoord had van de politie, schrok ze toen haar vrienden vertelde dat de stad dagen lang in de ban was van de moord op Dimitri Garzia, zoals hij op dat moment geheten had. Voor een moment sloot Alice haar ogen, ze schoof de pijnlijke gedachten aan Lorenzo van zich af. "Zin om iets van je kunsten aan ons te tonen?" vroeg Joe, die over de bar heen een glas water naar haar toeschoof. Dankbaar nam ze een slok, lichtelijk verwonderd dat hij nog wist dat ze altijd water dronk voordat ze een optreden gaf. "Natuurlijk." zei ze, een glimlach sierde haar gezicht. Ze had het gemist om op te treden, ze hield van de trance waarin ze raakte wanneer ze muziek maakte. Ze hield van het feit dat andere haar muziek leken te waarden. Ze hoopte dat ze haar muziek zouden kunnen gebruiken om hun emoties in de vrije loop te laten, zoals zij dat deed wanneer ze speelde.

Met het glas water in haar hand liep ze naar de piano die op een lichte verhoging ging. Ze deed de klep die de toetsen beschermde omhoog, streek met haar vingers over de witte toetsen alvorens ze achter de piano plaats nam. Ze verstelde de microfoon iets zodat hij precies goed stond. "Goede avond iedereen! Ik hoop dat jullie een beetje genieten van jullie drankje! Mijn naam is Alice en ik ga een aantal liedjes voor jullie spelen. Dit liedje is misschien wat treurig, maar het helpt mij altijd om mijn emoties uit te drukken in muziek vandaar dat dit liedje mij geholpen heeft." Vertelde Alice, haar stem was rustig. Vroeger had ze er altijd moeite mee gehad dergelijke uitspraken te doen, maar de afgelopen maanden hadden haar deze angst doen overkomen. Wat niet betekende dat ze bereid was details vrij te geven van haar gebroken verleden. Ze legde haar vingers op de toetsen en begon te spelen. Zachtjes begon ze te zingen, haar ogen zo nu en dan gesloten. Het was duidelijk dat ze opging in haar muziek, dat er een emotionele lading hing aan ieder woord dat ze zong.

[Ian & Alice]

Het tweede nummer dat ze inzetten was iets minder treurig dan de eerste. Hoewel het zeker overdreven zou zijn om het als een vrolijk, up tempo nummer te omschrijven. Die zouden later op de avond wel komen, daar was het nu nog te vroeg voor. Op het moment dat mensen nuchter waren konden ze nog wel wat melancholie hebben, wanneer ze wat alcohol op hadden kon je dit beter achterwegen laten. Het voelde goed om weer voor publiek te spelen, om te merken dat mens haar muziek waardeerden. Het leek er op dat een aantal mensen het nummer herkende, hoewel het heel anders klonk dan het origineel. Akoestisch en een octaaf hoger. Nadat ze de laatste akkoorden aan had geslagen nam ze een slokje van haar water. Een glimlach verscheen op haar gezicht bij het horen van het applaus. Echt hard was niet, maar dat viel ook niet te verwachten in een kroeg waar niet meer dan twintig man zat.

Alice was verbaasd bij het zien van de bekende gestalte van Ian. Hij gaf haar drie zoenen op haar wangen, waarna hij een rode roos overhandigde. Ze lachte zacht, typisch. "Hey Ian." Ze kwam overeind, gaf hem een kus op zijn wang. "Hoe gaat het met je?"vroeg ze, terwijl ze haar blik voor een moment richtte op de roos in haar handen. Het zien van haar oude vriend, herinnerde haar aan het feit dat ze Joël nog niet gesproken had. Hij wist nog niet eens dat ze terug was in Monica. Zou hij eigenlijk nog in Monica zijn? Misschien was hij wel op reis gegaan of verhuist. Ze schoof de gedachten met moeite van zich af, dwong zich er toe zich nu op Ian te richtte. "Zullen we even gaan zitten?" Ze knikte in de richting van de bar. Ze zou later nog wel een paar liedjes spelen, misschien wel met Ian als hij daar zin in had. Ze stapte van het podium af, ging aan de bar zitten en bestelde voor zichzelf een water. Iets waarvoor ze niet hoefde te betalen. Ze had Joe wel eens gevraagd of hij het niet vervelend vond dat ze hier enkel water dronk. Hij had lachend haar excuses weg gewuifd en gezegd dat ze wat hem betrof zijn kraan leeg mocht klinken als ze tenminste maar één liedje speelde. "Wil je wat drinken Ian?" Vragend keek ze de jongen aan. Hoe zou het met hem gaan? De laatste keer dat ze hem gesproken was had hij op het randje van een depressie gebalanceerd, later was zij degene geweest met wie het mentaal niet helemaal goed ging. Gelukkig was ze hem destijds niet tegen het lijf gelopen en was ze weg geweest voor hij hier echt de kans voor had gekregen. Alleen Joël had echt gezien dat er iets niet goed had gezeten. Iets wat enkels tot ruzies had geleid.

Al, Ian was de enige die haar zo noemde. Sommige mensen korte haar naam nog wel eens af tot Aly maar daar hield het ook vaak bij op. De glimlach op haar gezicht verbreedde iets, het was fijn om weer eens een bekend gezicht te zien. Om Ian te zien. Hij begeleidde naar de bar waar hij hetzelfde als haar bestelde. Kennelijk was zij niet de enige die had besloten deze avond nuchter door te brengen, in elk geval het begin. Een songtekst werd voor haar neus neer gelegd, ze liet haar ogen over de tekst dwalen herkende het nummer. Gelukkig, want er stonden geen noten bij en anders wat het toch verdomde moeilijk geworden om de begeleiding op de piano te spelen. "Of course." Zei ze met een lichte grijns op haar gezicht. Ze hield er van om muziek met vrienden te maken en het was tijden geleden dat zij en Ian samen een nummer hadden gespeeld. "Als je het niet erg vind zing ik hem wel een octaaf hoger, want zo laag kom ik niet." Voegde ze er lachend aan toe. Zelf had ze er totaal geen moeite mee om meerdere stemmen in een nummer te horen en zich er aan één vast te houden. Al helemaal als het simpelweg één octaaf verhogen betrof en geen tweede stem, al was dat op zich ook wel heel leuk om te doen. Twee meiden vol make-up, ja dat was echt voor Ian die een schijt hekel had aan zulke barbiepoppen. "Helemaal jouw types dus." zei ze plagend. Zelf droeg ze nooit zo veel make-up, een beetje mascara, soms wat oogschaduw maar dan meestal wel simpele aarde of goud tinten die vielen nooit zo op.
De bezorgde blik die er in Ian's ogen verschenen was maakte haar er op alert dat er nu vragen zouden komen. Iets waar ze niet echt op zat te wachten. Ze was sinds ze vertrokken was uit Marseille niet meer zo open als ze vroeger was geweest. Er was te veel gebeurd, ze had te veel verloren. Hoewel Ian wist dat haar ouders en broer overleden waren wist hij niet het hele verhaal erachter. Hij wist niet dat ze had gezien hoe haar broer was neergeschoten, dat ze door had moeten rennen terwijl ze achter haar het schot hoorde dat haar broer uit zijn leidde verloste. Huiverend haalde ze adem. Ian's hand lag op haar schouder en ze was zich er sterk van bewust dat ze zijn vraag niet gewoon kon negeren. "Wel goed." Begon ze, wetend dat dit antwoord waarschijnlijk niet voldoende zou zijn. "Ik ben er een tijdje tussen uit geweest, naar Australië. Waar mijn broer vermoord is." Het laatste voegde ze er zachtjes en iets wat aarzelend aan toe. Ze ha hem nooit verteld wat er met haar familie gebeurd was, wou die informatie ook liever van hem onthouden. Hij had altijd veel om haar familie gegeven, net als Joël. Beide jongens waren altijd welkom geweest. Haar moeder had bijna iedere avond te veel gekookt, gewoon voor het geval één van de twee mee zou eten. Wat meestal ook wel het geval was. Vooral Joël was kind aan huis geweest, al vanaf het moment dat Lorenzo en hij beste vrienden geworden waren. Maar ook Ian had de deur bij hun thuis platgelopen. Zou hij haar moeder nog herkend hebben als hij haar drie en half jaar geleden had gezien? Nadat haar man overleden was en ze in een depressie was geraakt? Waarschijnlijk niet, er was niets over geweest van de de vrouw die ze eens was gewest. "Hoe gaat het met Famous?" vroeg Alice, om het gesprek op een ander onderwerp te brengen. Ze had gehoord dat Ian Famous over had genomen en er weer wat meer leven in wou blazen.

Een diepe zucht ontsnapte over Ian's lippen, terwijl hij zijn ogen ten hemel sloeg. Alice grinnikte, terwijl ze hem zijlings aan keek. Het was soms zo makkelijk om hem te plagen. "Yeah, I know that." Ze knipoogde naar hem waarna ze een slok van haar water nam. Ondanks het feit dat het vertrouwd voelde om met hem te praten, had ze er moeite mee om over haar familie te beginnen. De verbijstering en afschuw die in zijn ogen te lezen was verbaasde haar iets. Hij wist toch dat haar broer dood was? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, hij zou wel gewoon niet kunnen bevatte waarom iemand Lorenzo zou willen vermoorden. Dat was ook eigenlijk niet te bevatte, Lorenzo was een aardige en lieve jongens geweest die veel meer vrienden dan vijanden had gehad. Zijn vijanden waren echter een stuk dodelijker gebleken. Ian gaf haar een knuffel, drukte een kus op haar kruin. Voor een moment sloot ze haar ogen. Zou het ooit makkelijker worden om aan haar broer te denken?
Zijn woorden waren als een klap in haar gezicht, ze maakte zich los uit zijn armen staarde hem verbijsterd aan. "I thought you knew?!" Stamelde ze. Ze was er vanuit gegaan dat Ian wist dat haar familie dood was, ze dacht dat ze het hem had verteld of dat Joël het hem had verteld. Wat moest ze nu? Hoe kon ze hem vertellen dat haar familie dood was? Een familie waarvan ze wist dat hij hen had gezien als zijn eigen. Hoe vaak hadden Ian en Joël wel niet bij hun aan de eettafel gezeten? Haar moeder had het altijd gezellig gevonden om de vrienden van haar zoon over de vloer te hebben. Ze hield van de herrie die ze met zich mee brachten, de troep die ze maakte nam ze voor lief. Alice slikte, ging met haar hand door haar rode haren. "They're dead Ian. The never lost their son because he lost them before the coulde lose him." Haar stem klonk onvast en het koste haar moeite om de tranen die achter haar ogen brandde binnen te houden. Toch dwong ze zichzelf om verder te gaan, Ian had recht op enige verklaring. Al die tijd was hij er vanuit gegaan dat haar familie nog springlevend was, terwijl het tegendeel waar was. "Do you remember when my family suddenly left, almost five years ago? We were placed in a witness protection program because my father had seen something he shouldn't have." Voor een moment keek ze Ian peilend aan, zich afvragend of hij dit alles kon bevatte. “My father was the first to get killed, a half year latter my mom was shot. For almost two years Lorenzo and I were on our own, moving from country to country until he got killed to. After that I was on my own.” Een huivering trok door haar lichaam, ze besefte dat dit de eerste keer was dat ze haar verhaal verteld had zonder in tranen uit te barste of in paniek te laten. “I’m sorry Ian, I thought you knew.” zei ze nogmaals, haar stem klonk zacht. Ze besefte dat ze Ian iets had verteld dat tijd zou kosten om te verwerken. Zelf had ze het na twee jaar nog niet verwerkt en ze betwijfelde of ze het überhaupt ooit zou verwerken.
“I’ll. You know the same goes for you, right?” zei ze als antwoord op zijn opmerking dat ze het moest vragen als hij iets voor haar kon doen. Vanuit de kroeg stegen geluiden op dat ze weer op het podium moest komen, een zachte glimlach verscheen op haar gezicht toen Ian in de richting van het podium liep. Vanachter het gordijn vandaan viste hij een gitaar die hij om zijn nek hing, waarna hij enkele woorden sprak. Het nummer had ineens een extra lading gekregen besefte Alice terwijl ze langzaam overeind kwam. Haar naam werd door het publiek geschreeuwd, iets wat een glimlach op haar gezicht deed verschijnen. Ze stapte het podium op en nam plaats achter de piano. “Well what are we waiting for Ian?” zei ze met een scheve grijns op haar gezicht, waarna ze de eerste akkoord speelde. Het klonk goed, tweestemmig en akoestisch. Anders dan het origineel, maar goed. Het deed haar ook goed om het nummer te spelen met Ian, om even haar gedachten op iets anders te richten. Om zich mee te laten slepen door de muziek, want als er iets was waarin zij goed was dan was het zich mee laten slepen door muziek en dan vooral het maken er van. Misschien wou Ian zo nog wel een nummer spelen.

De vrolijk uitdrukking op Ian’s gezicht verdween als sneeuw voor de zon. Alice besefte dat als ze hem een klap in zijn gezicht had gegeven, dat minder pijnlijk was geweest. Ze legde haar hand op zijn arm, hoewel het haar familie was wist ze dat hij er op het moment meer moeite me had dan zij. Ergens was het wel logisch, zij had al een paar jaar gehad om aan het idee te wennen, hij niet. Zijn zachte gefluister, maakte dat ze haar ogen neersloeg. Waarom had ze het hem niet eerder verteld? Waarom was het niet in haar opgekomen dat hij misschien helemaal niet wist wat er gebeurd was? De tranen in zijn ogen glinsterde in het schemerige licht van de lampen die aan het dak van de kroeg hingen. “I’m sorry Ian.” zei ze zacht.
Het publiek joelde, het was duidelijk dat het nummer in goede aard gevallen was. Een nummer dat voor Ian en haar een veel zwaardere lading gekregen had, dan ze in eerste instantie gedacht hadden. Alice knikte zachtjes als antwoord op zijn woorden en stapte van het podium af, waarna ze op een barkruk ging zitten. Met haar ogen gesloten luisterde ze naar het nummer, het klonk goed maar droevig. Ze kon de pijn in Ian’s schorre stem horen. Zouden de andere in de kroeg het ook horen? Waarschijnlijk niet of ze dachten dat hij het met opzet deed, om het nummer beter over te brengen. Een luid applaus weerklonk nadat hij de laatste akkoorden aan had geslagen en hij de gitaar weg zetten. Hij liep naar haar tafel, maar hij had nog geen seconden gezeten of hij vroeg haar om mee naar buiten te komen. Ze knikte, liet zich door hem mee naar buiten voeren en ging naast hem tegen de muur aan staan. In eerste instantie wou ze de jas die hij haar aanbood weigeren, maar ze had geen zin om een discussie te voeren en bovendien was haar dunne leren jasje niet instaat de koude herfst wind buiten te houden. Ze trok zijn jas, die haar veel te groot was, dan ook aan. Ian begon te spreken, maar hij had haar naam nog niet uit gesproken of zijn stem brak. Zijn adem klonk schokkerig en het was duidelijk dat hij niet langer in staat was zijn emoties onder controle te houden. Even aarzelde ze, daarna ging ze voor hem staan, pakte ook zijn andere hand vast. “I know how hard it is. I know how much they cared about you and how much you cared about them. You were like a third son to them.” Alice streek met haar duim over de rug van zijn hand, ze wist niet wat ze kon zeggen om iets van zijn pijn weg te nemen. Waarschijnlijk niks. Ze wist hoe ondragelijk de pijn was die hij voelde, tenslotte kende zij die pijn als geen ander. “If there is anything I can do, you only have to say it. You know that, right?” zei ze zacht, terwijl ze hem voor een moment bezorgd aan keek. Ze kon er niet tegen om een van haar beste vrienden in zo veel pijn te zien.