Break

Jazlyn slenterde de school uit en liep door naar het buitenterrein. Ze was vandaag weer eens op het matje geroepen, die mensen heir dachten dat ze helemaal niks deed. Dat voetbal het enige was waar ze aan kon denken. Het was waar dat ze het leuk vond om over haar sport te praten maar over obsessed was ze nou ook weer niet. Als ze niet harder haar best deed op Wiskunde, Scheikunde en Biologie bleef ze misschien zitten. Ze hield haar kaken stijf op elkaar terwijl ze naar het grasveldje liep dat tussen de fontein en het basketbal veldje zat. Hoe kon ze harder haar best doen op Wiskunde als die vent het nooit goed uitlegde? Ze drukte haar kaken harder op elkaar en liet haar boeken op het groene gras vallen. Ze kende hier ook nog eens niet zoveel mensen en Maja kon ze wel vragen om het uit te leggen maar ze wilde de tijd van haar vriendin niet verdoen. Ze ging op haar buik in het gras liggen en voelde het jonge gras over haar blote huid strelen. Het was veels te rustig hier, hoe konden mensen werken in rust? Ze had muziek of geluid om zich heen nodig om zich te concentreren. Ze zuchtte en sloeg haar boek open bij de huiswerk opgaves. Als ze dit niet afkreeg kwam ze de les voorlopig niet in. Ze pakte haar pen tevoorschijn en zoog aan de achterkant terwijl haar ogen over de cijfers gleden. Meteen na de eerste som snapte ze er al niks meer van. Ze liet een verontwaardigde kreun horen en ging languit op het gras liggen. Dit was niet te doen, stomme leraren ook. Ze staarde naar de wolken die langzaam voorbij dreven en zag vanuit haar ooghoeken wat mensen heen en weer lopen. Sommige waren aan het basketballen en een verliefd stelletje stond bij de fontein. Iedereen had wel wat beters te doen ..

Morzan had de bal afgepakt van de jongen met het, wat hij vond, meiden haar en dribbelde naar de basket, hij gooide de bal erin en liep toen naar de zijkant van het veld. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd. Hij had er wel genoeg van. Basketbal werd het dus niet. Misschien voetbal dan maar. Maar dan moest hij flink oefenen. Toen hij weer een beetje op adem was gekomen deed hij zijn blouse weer aan en keek om zich heen. Wat zou hij nu is gaan doen. Naast het basketbal en de verliefde stelletjes zag hij weinig waaraan hij mee kon doen. Dat werd dus hangen, dacht hij verveeld. Hij pakte zijn skateboard en reed richting de schooldeuren. Een blond meisje trok zijn aandacht. Ze lag in het gras met een schoolboek naast zich. Hij remde af en kantelde zijn hoofd een beetje zodat hij kon zien welk vak het was. Wiskunde. Zijn maag draaide er bijna van om. 'Lukt het een beetje?' Vroeg hij wat spottend. Hij had een wiskundeknobbel van zijn moeder, alleen hij gebruikte hem simpelweg niet. Hij had niks met Wiskunde en alle andere vakken waar cijfers in voorkwamen. Te saai, zijn moeder noemde het zonde. Zelf vond hij zonde om zijn tijd te verdoen aan saaie sommetjes op te lossen terwijl hij kon skateboarden buiten, voetballen of basketballen. Hij ging op zijn skateboard zitten en pakte het boek. Allemaal sommen, de ene moeilijker dan de andere. Hij bladerde wat verder en legde het terug. Zelf schreef hij altijd de antwoorden over vanuit een antwoordenboek.

Het geluid van jongens die de basketbal een paar keer over de grond lieten stuiteren vulde Jazlyn's oren. Ze sloot haar ogen en zag in gedachten weer voor zich hoe de conrector tegen haar tekeer ging. Dat het niet acceptabel was dat ze haar school verwaarloosde en dat Wiskunde, Scheikunde en Biologie 3 hele belangrijke vakken waren. Ze kon op dat moment wel zijn nek omdraaien. Ze moesten gewoon niet zo zeuren, dan ging het vanzelf wel goed. Ze werd uit haar soort van dagdroom getrokken door iemand die spottend vroeg of het een beetje lukte. Ze ze er dan uit alsof ze hard aan het werk was? Ze hoopte van niet, kreeg ze weer pestend gelazer van jongens uit haar voetbal team. Ze opende haar ogen en zag een jongen op een skateboard zitten. Ze draaide zich weer op haar buik zodat ze de jongen kon aankijken en wachtte tot hij het boek weer had terug gelegd. 'Nee .. ik heb wel wat beters te doen dan wiskunde maar ik hoef die stinkende conrector ook niet meer op mijn dak.' antwoordde ze. Een grijns sierde haar lippen terwijl ze naar het wiskunde boek keek. 'In zijn ogen vergaat de wereld als ik niks aan dat stomme vak doe. Zolang hij niet gaat dreigen met me uit het voetbal team halen vind ik het eigenlijk best.' zei ze. Ze schudde lachend haar hoofd en keek weer in de ogen van de jongen. 'Ik ben Jazlyn.' antwoordde ze. Een paar vogels vlogen met veel kabaal over Monica High School heen. Vanavond had ze weer een voetbal training met de jongens, dan kon ze tenminste al haar zorgen even vergeten. De bal keihard naar het doel trappen waar Sam stond om hem tegen te houden .. wat natuurlijk niet lukte. Deze gedachte toverde weer een nieuwe glimlach op haar gezicht.

Morzan lachte. 'Ik ben Morzan. Kan je goed voetballen? Ik wil misschien proberen in het team te komen, maar ik schat mijn kans nog kleiner dan nul.' Zei hij met lichte zelfspot. 'Maar ik kan wel redelijk keepen. Op welke positie speel je meestal?' Hij was best benieuwd naar voetballers. Jazlyn zat dus al in het team. Misschien was er een meisjes en jongensteam. Gemixt leek hem een beetje raar, thuis zag hij amper meiden voetballen. Hij ging naast Jazlyn zitten en liet zich in het zachte gras zakken. 'Weet je.. Wat heb je aan Wiskunde als je een profvoetbalster bent.' Hij had zijn ogen gesloten om van de zon te kunnen genieten. Hij dacht kort aan Damian die zich bij het voetbalteam wou aanmelden, als er een gemixt team was kon hij beter opschieten, straks waren er geen plekjes meer over behalve op de bank zitten. Dat leek voor hem echt een grote mislukking. Hij ging recht op zitten en keek even naar Jazlyn. 'Heb je zin om even te voetballen? Dan kan ik meteen zien hoe goed je bent.' Uitdagend grijnzde hij naar haar. Zou ze zijn aanbod aannemen? Het leek hem tenminste een stuk aantrekkelijker aanbod dan wiskundesommetjes maken. Hij stond op en keek haar vragend af. 'Ga je mee? Of blijf je liever in je wiskunde boek steken? Als je wilt kan je ik na het voetballen er wel mee helpen.' Bood hij voor de zekerheid aan.

Toen Morzan uitlegde at hij misschien bij het voetbalteam wilde bleef ze hem met een grijns aankijken. Altijd leuk als er meer mensen bij het team wilde, ze wist dat de coach binnenkort wat spelers uit het team zou trappen omdat ze gewoon weg niks meer deden. 'Ik ben de spits.' antwoordde Jazlyn vrolijk. Ze was erg blij met haar positie, een paar weken geleden was de oude spits van Monica High wat pillen gebruikte om zijn prestaties te verbeteren. Zodra de coach dat door had werd hij eruit gedonderd. Iedereen uit het team had spits willen zijn, je kon lekker ego doen met de bal en de mooiste doelpunten maken .. ze waren ook erg verontwaardigd geweest toen een méisje deze positie kreeg. Ze keek weer naar Morzan toen hij naast haar ging zitten en sloeg haar ogen neer. 'Ja, zo denk ik er ook over eigenlijk.' zei ze terwijl ze haar wiskunde boek dicht klapte en rechtop ging zitten. Ze klopte wat zand en gras van haar shirt en blote benen af en stopte haar boek in haar tas. Ze wilde net gaan vragen of Morzan zin had in een potje voetbal toen hij zelf de vraag al stelde. 'Je leest mijn gedachten gewoon.' antwoordde ze lachend. Ze knikt einstemmend en ging op haar knieën zitten. 'Als je maar niet zo'n hufter bent die denkt dat meisje niet kunnen voetballen.' zei ze lachend. Ze kon de humor er wel van inzien want meestal liet ze dat soort jongens dan versteld staan. 'Ik ga zeker weten mee. Ik sla nooit een partijtje voetbal af.' zei ze lachend. Ze ging overeind staan en hing haar rugzak over een schouder. 'Als je me na het voetballen wilt helpen zou het heel fijn zijn. Het word mijn dood als ik ze morgen niet in mijn schrift heb staan. Maar nu ben ik veels te benieuwd hoe goed je nou in voetbal bent.' sprak ze met een glimlach. Ze keek zoekend rond of ze een verdwaalde bal zag, meestal zaten ze in de bosjes verstopt al was ze daar nu niet zo zeker van.

'Verwacht er niet te veel van hoor. Ik heb meer met mijn skateboard.' Hij grijnsde wat verontschuldigend en hielp mee opzoek naar een achtergelaten bal. Na een tijdje vond hij een bal die er redelijk goed uitzag. Alleen lag hij zowat in de kruin van de boom. Hij keek even naar de takken, ze zouden hem best kunnen houden. Hij nam een tak iets boven zijn hoofd en trok zich op. 'Hé Jazlyn, ik heb al een bal, ik moet hem alleen even te pakken krijgen.' Riep hij al klimmend. Hij woog ieder takje keurend af. Hij had geen zin om straks zijn arm te breken omdat hij door een te dunne tak zakte. Plus, dat zou wel héél erg genant zijn. Hij begon sneller te klimmen, de takken werden steeds dunner en hij was bang dat er een op een gegeven moment zou knappen als hij er te lang op stond. De takken werden nu echt te dun, en hij stond nog maar van een metertje van de bal af. Hij pakte een tak dat hem een stevige kant leek te hebben en sprong naar de bal en tikte hem van zijn tak af. Met zijn voeten probeerde hij zijn ondertak weer te vinden. Half bungelend wist hij hem te vinden en klom lenig de boom uit. Hij keek even rond en zag de bal een stukje verderop ligge. Hij raapte hem op en liep naar Jazlyn terwijl hij controleerde of de bal nog wel goed hard was. 'Kijk een bal.' Grijnsde hij terwijl een blaadje in zijn haar bleef steken.

Jazlyn schoot in de lach toen Morzan zei dat ze er niet teveel van moest verwachten en knikte vrolijk terwijl ze het buitenterrein afspeurde. Ze stond net half in een bosje toen ze haar naam hoorde en er meteen smak inviel. Ze vocht zich een weg tussen de bladeren van het bosje door en kwam weer overeind terwijl ze haar kleding wat rechtzette. Ze liep in de richting waar Morzan naartoe was gegaan en vond hem uiteindelijk in een grote boom. Ze zag hoe hoog hij al was geklomen en hield haar adem in. Als hij nu naar beneden donderde kon hij makelijk iets breken. 'Voorzichtig Morzan!' riep ze hem toe. Ze veegde wat zand van haar been af en zag de boom heen en weer bewegen. Ze zag hoe handig Morzan de bal uit de boom tikte en er snel weer uit klom. Ze floot vol bewondering en liep naar hem toe. 'Jeetje, hoe heb je die eruit kunnen halen? Ik dacht wel vier keer dat je uit de boom zou donderen!' zei ze. Ze schudde lachend haar hoofd en schoot opnieuw in de lach toen ze een blaadje uit Morzan's haar zag steken. Ze liep naar hem toe en plukte hem snel uit zijn haar. 'Stond je wel schattig dat blaadje hoor.' zei ze met een glimlach. Ze liet hem op de grond vallen en zag dat hij meteen werd meegenomen door de wind. Ze richtte haar blik op het grasveld dat helemaal vrij was voor een partijtje voetbal. 'Omdat je zo dapper was mag jij beginnen.' zei ze lachend. 'Én ook omdat je zo schattig was met dat blaadje.' vervolgde ze met een grijns. Ze trok Morzan mee naar het veld en ging klaar staan.

Lachend keek hij toe hoe het blaadje dat net een paar seconde geleden nog in zijn haar zat nu met de wind werd meegeblazen. Nog nalachend liet hij zich meetrekken naar het veldje en zag hoe Jazlyn klaarstond. 'Ik hoop toch wel dat ik nog schattig ben. Al is het zonder blaadje.' Grijnsde hij en legde de bal aan zijn voeten. Op een rustige dribbel liep hij richting Jazlyn en hield haar nauw in het oog. Als spits van het voetbalteam kon hij beter met alles rekening houden. Zeker hij, als amateur voetballer moest op zij tellen letten. Ruim een meter of twee stopte hij voor haar. Hij gaf haar een flauwe glimlach en schoot de bal hoog in de lucht zodat die vervolgens een meter of drie achter haar zou belanden. Snel rende hij langs haar heen om de bal op te vangen met zijn borst en hem aan zijn voeten te laten terecht komen. Ze hadden geluk, de bal speelde best lekker. Niet slim om hem in de boom te laten hangen. Afwachtend staarde hij naar Jazlyn, wat zou zij nu doen? De bal een paar centimeter van zijn rechtervoet verwijderd klaar op de bal mee te nemen voordat Jazlyn hem zou kunnen afpakken. Hoopte hij tenminste. Gespannen wachtte hij af. Wat moest hij doen. Haar nog een keer uitdagen tot actie? Nee, veels te riskant, waarom zou hij risico lopen, laat haar maar komen.

Jazlyn gooide haar tas naar de zijkant en zag dat hij tegen een boom tot stilstand kwam. Boeken konden wel tegen een stootje, hoopte ze. Ze bleef op een bepaalde plek stil staan en boog zich wat voorover. Morzan kwam al op haar afgedribbelt, dat was in ieder geval iets. Hij kon nu niet beweren dat hij niet kon voetballen want dribbelen was de basis. Ze grijnsde en hield haar blik op de bal. Toen hij de bal omhoog schoot probeerde ze hem te koppen maar miste hem net. Hij landde ongeveer 3 meter achter haar. Ze keek toe hoe Morzan de bal goed ving en schudde haar hoofd. Hij kon gewoon niet zeggen dat hij niet goed was in voetbal. Sommige teamleden konden de bal soms niet zó onder controle houden. Ze begon op Morzan af te rennen, zodra ze dichtbij genoeg was maakte ze een schijnbeweging met haar boven lichaam en zette een perfecte sliding neer zodat ze de bal weg kon trappen. Hij was niet zo goed gelukt omdat ze optijd had moeten stoppen met vaart maken anders had ze Morzan zo tegen de grond kunnen werken als ze verkeerd mikte. Zo snel als ze kon stond ze op en ging weer achter de bal aan. Ze stopte hem handig met haar voet en draaide een kwartslag zodat ze hem de andere kant op kon schoppen. Rustig dribbelde ze langs Morzan heen en stak haar tong uit. Dit kon nog eens leuk worden. Alles was in ieder geval leuker dan die stomme wiskunde sommen.

Jazlyn kwam op hem afgerend en maakte een schijbeweging met haar bovenlichaam. Hij trapte erin en werd totaal verast toen ze met een sliding de bal wegtrapte. Hij draaide zijn hoofd wat om haar met zijn ogen te kunnen volgen. Ze stond snel op om achetr de bal aan te gaan en iet de bal handig stoppen en ze draaide een kwartslag om hem weer in zijn richting uit te schoppen. Jazlyn kwam rustig langs gedribbelt en stak haar tong uit. Hij knipperde even verbaasd met zijn ogen en kreeg toen een schaterlach. Hij schudde zijn hoofd en ging er toen achteraan. Ze was zeker goed. De bal van haar afpakken zal een stuk moeilijker worden. Geconcentreerd dacht hij na. In een schijnbeweging zou ze zeker niet intrappen, dat zou ook veels te voorspelbaar zijn. Een tackle of een sliding zoals zij had gedaan durfte hij niet. Niet omdat hij tegenover een meisje stond, hij was bang dat hij iets verkeerds deed en haar zou blesseren. Dat was het laatste wat hij op zijn geweten wou hebben. God had hem gezegent met het vermogen niet tegen schuld of geweten te kunnen. Hij vervloekte het dan ook meerdere malen. Toen hij klein was had hij wild mat zijn handen staan zwaaien en had per ongeluk een meisje voor haar hoofd geslagen. Hij was de hele dag bezig met dat meisje en probeerde zich in te prenten dat het niet zijn schuld was. Wijfelend rende hij op Jazlyn af e probeerde de bal van haar voeten weg te spelen. Als het hem lukte de bal weg te krijgen van haar voeten dat kon hij er later wel achteraan.

Jazlyn dribbelde rond met de bal, probeerde Morzan naar zich toe te lokken. Ze zag hem uiteindelijk op haar afkomen en grijnsde naar hem. Het leek of hij zich inhield, dat was nergens voor nodig. 'Morzan, lieverd. Je hoeft je niet in te houden hoor .. ik speel al heel lang met alleen maar jongens in mijn team, je moest eens weten hoe vaak ik al geplet en getackeld ben.' zei ze lachend. Ze probeerde er altijd humoristisch over te doen maar ergens stak het dat jongens haar altijd als een soort glazen beeld zagen die je niet mocht aanraken anders brak ze. Ze probeerde de gedachte uit haar hoofd te drijven en slikte. Doordat ze er niet bij was met haar gedachte struikelde ze half over de bal heen en verloor hem uit het zicht. Struikelend hield ze zich staande en keek verdwaasd om zich heen. De bal lag voor het grijpen nu. Daarom wilde ze niet afgeleid worden, als ze aan het voetballen was moest je je gewoon concentreren op de bal. Ze maakteen halve draai beweging en vervloekte haar strake korte broek. In een voetbal broekje kon je vrijer bewegen, veel beter dan kleding dat aan je lichaam kleefde. Ze besloot even te wachten om te kijken wat Morzan zou doen. Hij was erg atletisch gebouwd vond ze, hij kon makkelijk een paar sporten achter elkaar doen. Ze schudde lachend haar hoofd en voelde een verkoelend briesje langs haar geicht strijken. Moest ze Morzan anders zelf een keer tackelen zodat hij wist dat ze wel tegen een stootje kon? Ze hield haar lach nog net in en dribbelde richting de bal, kijken wie sneller was.

'Euh.. Het gaat mij niet om dat ik me inhoud. Maar vooral eigen belang.' Zei hij lachend. 'Jij bent misschien gewend om jongens tegen je enkels te krijgen, maar als ik per ongeluk de beste spits van het team blesseer dan heb ik wel meer dan een pijnlijke enkel.' Jazlyn struikelde half over de bal maar wist zich gelukkig staand te houden maar vloekte wel. Hij zag de bal liggen en Jazlyn begon al te dribbelen. Snel zette hij zich af en begon een sprintje naar de bal. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar de steeds dichterbij komende Jazlyn. Hij deed een sliding naar de bal en trapte hem opzij en krabbelde snel overeind. Hij rende naar de bal en dribbelde een eindje van Jazlyn weg. 'Nou tevreden, schat?' Vroeg hij droogjes en lachte. Hij zette zijn voet op de bal en keek afwachtend naar haar. Ze was echt goed, geen wonder dat ze in het team zat en een spits was. De jongens in haar team waren, of geergerd omdat ze werden verslagen door een meisje of jaloers op haar talent. Al kon het ook zijn dat er wel jongens waren die haar mochten en blij waren met een meid die intresse had voor voetbal, hij wist het niet. Hij keek glimlachend naar Jazlyn en wachtte tot zij haar zet deed.

[Sorry snel+inspiloos= korte post >.>]

James kwam op het buitenterrein aan.hij kon best wel goed voetballen vond ie.Nu ja vervlogen tijden he.Hij pakte zijn autosleutel van zijn Gele Chevrolet Camaro.Hij had die van zijn ouders gekregen.Hij opende het portier en legde er even zijn zonnebril in. deed het portier dicht en deed de auto op slot.Hij zag hoe zijn zus met een jongen aan het praten was.
'Hè Jazz' riep hij.