Just love it!

Aarzelend opende hij de deur op een kier van de sportzaal. Dus hier werden dus altijd wedstrijden gehouden. Hij beet even op zijn onderlip maar trok toen volledig de deur open. De lichten stonden aan, maar er was voor de rest niemand te bekennen. Opgelucht haalde hij adem. Hij haatte het als er jongens, natuurlijk veel sterker, langer, sterker en populairder dan hem, er stonden. Nu al wat zelfverzekerder stapte hij de zaal binnen en liep naar het midden. Aan beide zijkanten van de muren hingen twee basketbalnetten. Al zijn hele leven hield hij van basketbal. Het was gewoon zijn favoriete sport. Zelfs in Zwitserland had hij het voor elkaar gekregen om op basketbal te kunnen. De dichtstbijzijnde sportzaal bij hem in de buurt was ongeveer vijftien kilometer verderop. Eerst mocht het niet van zijn ouders, maar hij had ze om kunnen praten. Dat hij toch wat te doen moest hebben in zijn vrije tijd, en hij niet alleen maar met zijn vriendin Crystal op kon trekken. Sinds hij toen op zijn favoriete sport zat had hij vrienden gemaakt, vrienden die gelukkig dicht bij hem in de buurt woonden. Jammer genoeg had hij ze nooit gezien in zijn woonplaats. Ohja, Crystal. Zijn ex-vriendin. Hij moest het uitmaken, nouja moest.. moest.. Ze hadden het jammer genoeg gedaan omdat hij naar Santa Monica verhuisde. Mokkend trok hij zijn jas uit, had zijn veters van zijn sportschoenen wat steviger aangetrokken en was toen richting een basketballenbak gelopen. Daar had hij er een uit gehaald en was naar een basketbalnet gelopen. Jeremy kon het best goed, hij deed het tenslotte al vanaf zijn veertiende. Dus hij had best een lange tijd had om het te kunnen oefenen. Hij herinnerde zich nog goed zijn aller eerste keer dat hij de basketbal in het net probeerde te gooien. Dat ging helemaal fout. Die ging totaal schuin, raakte met volle snelheid de muur en dreunde terug tegen een jongen zijn hoofd aan. Daar had hij slechts flinke hoofdpijn aan overgehouden. Van de trainer moest hij voor straf zich omkleden en de volgende keer vroeger melden om een bepaald aantal op te drukken en rondjes om het veld te rennen. Nu pas zag hij er eigenlijk de lol wel in. Een stiekem ondeugend lachje verliet zijn mond. Zijn eerste bal ging in het net, zoals verwacht. De tweede bal die hij gooide tolde even rond op de reling en floepte er toen in. Een gemakkelijk lachje kwam op zijn gezicht te staan. Voordat de derde basketbal de vloer raakte hoorde hij een deur dichtslaan. Kwam er iemand aan? Of had iemand naar hem staan gluren? Verbaasd keek hij richting de deur waar hij in de zaal was gekomen.

[Yasmine & Jeremy]

Haar ogen gingen naar de twee deuren die voor haar lagen. Op beiden hing een bordje die aanduidde welke voor de jongens en welke voor de meisjes waren. Ze glimlachte even en liep de rechter kamer in. De hele kamer was leeg en ze nam aan dat er dan ook niemand in de zaal te vinden was. Eigenlijk wist ze niet precies waarom ze hier was, een sport deed ze hier niet. Misschien omdat ze dit deel gewoon nog helemaal niet had gezien. En ze had genoeg cheerleaders voorbij zien lopen en ze wilde toch weleens weten waar die oefende en zo. Ze glimlachte nogmaals en keek naar haarzelf in de spiegel die aan de muur hing. Ze had een joggingbroek met een strak topje aan. Echt modieus zag ze er niet uit, maar dat kon haar maar weinig schelen. Toch was ze er wel blij mee dat er niemand in de kleedkamer te vinden was, aangezien ze geen zin had in die modepoppen die dan naar je zaten te kijken. Even zuchtte ze en streek en lok uit haar ogen om vervolgens haar hand op de klink van de deur die naar de zaal leidde te leggen. Uiteindelijk opende ze de deur en het geklik dat hij maakte weergalmde door de ruimte heen. Even glimlachte ze, maar die verdween toen ze een jongen met een basketbal in zijn handen aantrof iets verderop. Ook zijn bewegingen weergalmde duidelijk door de zaal heen. Een duidelijk hoorbare zucht schoof van haar lippen. Oké, basketballen vond ze ook goed. Even stond ze met haar mond vol tanden te kijken, maar als snel wist ze zichzelf weer houding te geven. "Hey." zei ze na een tijdje, met haar hand ging ze door haar haar heen en ze zette een geforceerde glimlach op. "In je eentje zie ik?" zei ze en keek hem aan.

'Hey,' zei een vrouwelijke stem. Hierdoor draaide hij zich om en liet bijna z'n basketbal uit zijn handen vallen. Hoelang had zij daar al gestaan? 'In je eentje zie ik?' Een tikje verlegen krabde hij op zijn hoofd en pakte daarna wat onhandig zijn bal op die hij zojuist uit zijn handen had
laten vallen. ''Jep,'' zei hij waarbij er een ondeugend glimlachje op zijn mond verscheen. Kwam zij hier vaker? Of was zij hier bij toeval? Ach, hij vond het niet erg dat er een meisje bij was. Hoe meer gezellige zielen, des te meer vreugde. ''Zin om mee te doen? Ik kan je helpen als je het niet erg vind?'' Zei hij op een onschuldige toon. Rustig liep hij richting het meisje toe en bleef op redelijke afstand voor haar staan. ''Jeremy, ben net nieuw,'' vermelde hij, waarna hij zijn hand uitstak om haar te begroeten en kennis te maken. Hopelijk bleef ze voor even, dan kon hij fijn samen met haar basketballen en wees ze hem niet af. ''Hier.'' Hij stak zijn basketbal naar voren om die aan haar te geven. Een ondeugende grijns kwam op zijn gezicht te staan. Hij zou haar wat laten zien. Hij liep richting de basketballenbak en haalde daar een tweede oranje, ronde bal uit.

[Korte post.. Ineens is m'n inspiratie weg xD]

''Jep,'' Er stond een glimlachje op zijn lippen, maar zonet had ze toch iets van verlegenheid gezien. Net op dat moment liet hij zijn bal vallen, en ze hoorde het geluid weer door de ruimte galmen. Yasmine grijnsde even en de forceerde glimlach was meteen van haar lippen verdwenen. Vreemd weliswaar, maar het was zo. Voor ze het wist had hij zijn bal weer opgepakt en ze hield haar blik op die van hem gericht. Ergens vroeg ze zich nog steeds af of ze er goed aan had gedaan om hier naar toe te komen. Maar ach, voor nu kon het weinig kwaad.. ''Zin om mee te doen? Ik kan je helpen als je het niet erg vind?'' De woorden de jongen deed haar glimlachen. Dit keer wel een echte glimlach. Het was aardig van hem om het aan te bieden, al wist ze niet of er wat aan haar kunsten te helpen viel. "Ja hoor, ik stoorde je niet toch?" vroeg ze en keek hem aan. Ze hoopte niet dat dat het geval was, aangezien ze zelf ook een hekel had aan mensen die haar stoorde als ze ergens mee bezig was. Iets waar ze zich op wou concentreren. "Maar goed, ik denk dat je me sowieso wel moet helpen, want ik kan dit écht niet." grijnsde ze voor een moment en met haar hand streek ze een lok die over haar schouder ging naar achter.
De jongen was een stukje naar haar toe gelopen en ze volgde met haar ogen zijn bewegingen. 'Jeremy, ben net nieuw,'' Yasmine glimlachte nogmaals. "Yasmine." stelde ze zichzelf voor. "Ik ben hier nu iets meer dan twee weken, dus eigenlijk ben ik ook nog wel nieuw." vervolgde ze en voordat ze het wist werd de bal naar haar toegereikt. Zonder te twijfelen nam ze hem aan. Ach, ze had hem toch af gewaarschuwd dat ze niet kon basketballen. Dus wat maakte het uit? Nieuwsgierig liet ze haar blik weer door de zaal glijden, het was hier best groot. Iets dat ook wel handig was voor sport. Vanuit haar ooghoek zag ze dat Jeremy een andere bal had gepakt en ze liep richting de basket, dribbelde een paar keer, om vervolgens een poging te doen de bal erin te werpen. Ze hield haar ogen even strak op de basket gericht en zoals ze had verwacht ging de bal de basket niet in, maar stuiterde hij terug. Ze grijnsde even en keek weer richting Jeremy.

[sorry xp]

''Ik was eigenlijk net lekker bezig, maar voor zo'n prachtig meisje maak ik een uitzondering,'' zei hij op een speelse manier tegen Yasmine. Ah, Yasmine dus. Prachtige naam, die had hij nog niet eerder gehoord in de Zwitserse bergen. ''Om eerlijk te zijn,'' zei hij nadat de meid had gezegd dat ze hier pas net twee weken was. ''Ben ik hier pas twee dagen. Dus nog maar heel kort. Ik dacht, laat ik even warm draaien in de sportzaal.'' Hij richtte met een grijns op zijn gezicht een blik op de zaal. Het was best groot, al was het niet groter dan de trainingszaal waar hij aan gewend was geraakt in zijn woonplaats. Toen het meisje de aanstalten maakte om de bal in het net te gooien, werd zijn grijns nog breder. Het kon zijn dat ze het nog nooit eerder had gedaan, of nouja gewoon niet vaak genoeg geoefend had. En daar had hij vanuit zijn ogen gelijk in. Yasmine had dus gelijk, hij moest haar helpen. Nouja, moest niet. Maar hij wou het wel. Hij hield de basketbal handig vast op zo'n manier dat hij niet struikelend richting het blauwharige meisje toe kon lopen. De afstand tussen hem en haar was niet groot, maar hij was inmiddels naast haar gaan staan. ''Zet eerst je rechter of linker voet naar voren, net zoals de hand waarmee je schrijft.'' Legde hij haar voor. Hij deed hetzelfde, maar deed dan zijn rechtervoet naar voren. ''Daarna hou je je handen ongeveer in zo'n positie dat ze samen een driehoekje vormen, maar wel uit elkaar.'' Ook bij deze omschrijving deed hij het voor. ''En probeer nu eens te richten op het vierkantje dat zich om het basketbalnet heen vormt. Dan gaat het al een stuk beter.''

Haar blik had de zijne zo weer gevonden, nog altijd stond er een grijnsje op haar lippen geschreven. Ze mocht hem wel, hij wou haar met het basketballen helpen en dat waardeerde ze wel. ''Ik was eigenlijk net lekker bezig, maar voor zo'n prachtig meisje maak ik een uitzondering,'' Ze schoot door zijn woorden in de lach. "Mooi zo." grijnsde ze en liep weer een paar passen naar achter, zodat ze de basket wat van verder af kon zien. ''Ben ik hier pas twee dagen. Dus nog maar heel kort. Ik dacht, laat ik even warm draaien in de sportzaal.'' luidde zijn stem opnieuw. Yasmine keek Jeremy aan en glimlachte even. "Ach gelijk heb je." zei ze, nog altijd glimlachend. De oranje gekleurde basketbal die ze in haar handen had liet ze een paar keer op de grond stuiteren, waarnaar ze haar blik weer op de basket richtte. Al had ze zich qua gehoor op Jeremy gericht.
''Zet eerst je rechter of linker voet naar voren, net zoals de hand waarmee je schrijft.'' hoorde ze hem zeggen, voor een moment richtte ze haar blik weer op hem en ze merkte dat hij naast haar was komen te staan. Ze glimlachte weer en luisterde aandachtig. Misschien dat ze dan ooit de bal in de basket kon krijgen. Jeremy zette zijn rechtervoet naar voren en zij volgde zijn voorbeeld door dat ook te doen. ''Daarna hou je je handen ongeveer in zo'n positie dat ze samen een driehoekje vormen, maar wel uit elkaar.'' vervolgde hij. Weer zag Yasmine hoe hij zijn woorden extra uitlegde in daden. Ze volgde voor de tweede keer zijn voorbeeld en maakte van haar handen een driehoekje. Precies zoals hij het voorgelegd had. 'En probeer nu eens te richten op het vierkantje dat zich om het basketbalnet heen vormt. Dan gaat het al een stuk beter.'' Ze hield haar ogen voor de tweede keer strak op de basket gericht en deed nog een poging. Deze keer stuiterde hij niet terug, maar bleef hij over de rand haken. En viel daarna in de verkeerde richting, waardoor die naast de basket op de grond viel. "Bijna." grijnsde ze en keek weer naar Jeremy. "Basketbal je al lang?" vroeg ze, waarnaar ze haar blik weer op de bal richtte en ernaar toe liep, om hem vervolgens op te pakken. En weer terug te lopen naar de plek waar ze zonet had gestaan.

'Bijna,' zei Yasmine met een grijns op haar gezicht, toen ze naar hem keek. Hij grinnikte en schudde lichtjes met zijn hoofd. 'Basketbal je al lang?' Dat was een vraag waar hij niet wou over opscheppen, wat heel veel anderen wel deden. Alleen maar omdat ze goed 'leken' te basketballen, betekende nog niet dat ze het heel goed konden. Jeremy daar in tegen, was best gevorderd in de sport na drie jaar les. Nu was nog de vraag of ze dat hier ook gaven, gezien dat er hier dus basketbalnetten hingen. Hij zou het binnenkort eens vragen, misschien dat hij mee kon doen. ''Ehhm, nu al ongeveer drie jaar. Dus dat valt nog mee,'' zei hij op een normale toon. Daarna liet hij zijn blik even glijden op de basketbal die verderop lag, die hij een paar minuten terug daar op de vloer had neergelegd en daarna gleden zijn ogen terug op het meisje. Iets aan haar deed haar stralen, of leek dat nou maar zo. Ze was best mooi om naar te kijken. Op een of andere manier kon hij er zijn ogen er niet meer vanaf halen. Na een aantal seconden merkte hij op dat hij naar haar stond te staren, en slikte even kort. ''Ik, ehhm... Ik kan je wel helpen, als ik mag?'' Vroeg hij op een lieve toon toen hij diep in haar ogen keek. Zonder op antwoord te wachten maakte hij aanstalten om achter haar te staan. Wanneer hij een kleine tien centimeter afstand hield en toen haar armen aantikten met zijn vingertoppen om ze in positie te brengen. Heel even had hij de neiging om aan Yasmine d'r haar te ruiken, maar deed het toch niet. Dit deed hij alleen maar om haar te helpen met basketballen, meer moest hij niet doen. Anders werd het voor zijn gevoel aanranding, iets wat hij niet op zijn geweten wou hebben. Dat stond erg slecht op zijn CV. Hij schraapte zijn gedachten weer bij elkaar, slikte opnieuw en raakte haar armen wat meer aan met zijn gehele handen om haar meer te helpen. ''Kijk, als je je armen in deze positie houd, dan gaat het al beter,'' fluisterde hij met een brede grijns op zijn gezicht. Het was zo heerlijk stil in deze sportzaal, gelukkig was er niemand anders. Het bracht hem rust, en het was op een of andere manier zou fijn om met haar te zijn. Nee, hier mocht hij niet aan denken. Het was net uit met Crystal, zijn ex-vriendin die hij achter moest laten in Zwitserland. ''Holy crap,'' mompelde hij, met gefronste wenkbrauwen, hij liet haar los en nam een paar meter afstand. ''Sorry, dat had ik niet mogen doen,'' hij draaide zich om nadat hij dat gezegd had en sloeg zijn handen op zijn voorhoofd terwijl hij naar het plafond keek. Hij slaakte een zucht en pakte daarna de basketbal op die nog steeds onbeweegbaar op de vloer lag, en gooide hem daarna in de andere basket.

''Ehhm, nu al ongeveer drie jaar. Dus dat valt nog mee,'' luidde zijn antwoord op haar vraag. Er gleed weer een grijnsje over haar lippen heen en haar ogen had ze nog altijd op die van Jeremy gericht. "Ik vind drie jaar best lang hoor." zei ze en ze had even een schouder ophalende beweging gemaakt. "Volgens mij kan je hier ook aan basketbal doen, tenminsten dat had ik begrepen." vertelde ze en glimlachte weer even. Zijzelf deed niet echt aan sport, maar dat kwam ook vooral doordat ze daar niet echt het type voor was. En het enige waar zij zichzelf goed in vond was kunst. Het was ook iets wat ze graag deed, dus ja..
Even zuchtte ze en daarna keerde dezelfde glimlach weer terug op haar lippen. ''Ik, ehhm... Ik kan je wel helpen, als ik mag?'' Plots voelde ze zich nogal bekeken. Yasmine slikte even, was er wat ofzo? Gelukkig wendde hij zijn blik al snel weer af en ze ging met haar hand even door haar haar heen. Het was hier echt veel heter dan buiten en daar hield ze nou niet bepaald van.
Nu pas merkte ze dat hij iets aan haar had gevraagd en ze keek hem weer aan. "Ehm, tuurlijk. Ik kan het beter leren van iemand die de sport al drie jaar doet." grijnsde ze en merkte dat hij naast haar kwam te staan. Voor een moment ging haar blik naar de oranje bal die ze nog steeds in haar handen had. Net op dat moment voelde ze dat Jeremy haar handen in de juiste positie zette. Ze beet even op haar lip en keek strak naar de basket. ''Kijk, als je je armen in deze positie houd, dan gaat het al beter,'' hoorde ze hem zeggen. Yasmine knikte lichtjes en ging wat beter op haar benen staan. Net toen ze de bal richting de basket wilde werpen, hoorde ze Jeremy iets in de richting van Holy Crap roepen en vervolgens hoorde ze hem praten over dat hij iets niet had mogen doen. Verbaasd draaide ze zich naar hem toe en hij stond opeens een paar meter van haar af. Er was nog steeds een verbaasde uitdrukking in haar ogen te lezen, terwijl ze automatisch ook een stap naar achter zette. Wat had hij opeens? Had ze een besmettelijke ziekte ofzo? Haar ogen gleden over zijn gezicht, ze snapte de situatie nog steeds niet helemaal. Maar ze wist ook niet helemaal of ze het moest vragen.
Jeremy had zich om gedraaid en had zijn aandacht aan een basketbal geschonken. Ze zuchtte. "Misschien is het beter als ik ga.." mompelde ze en zette nog een stap naar achter. Yasmine wist nu niet wat het beste was, misschien dat hij op zijn minst kon vertellen wat er aan hand was.

[Posten met een hand in het verband is vermoeiend xD]

'Misschien is het beter als ik ga..' hoorde hij Yasmine zeggen. Shit, had hij haar zojuist weggejaagd of zich ongemakkelijk laten voelen? Dat was nou juist het minste wat hij wou. ''Sorry,'' zei hij terwijl hij zich omdraaide en naar haar toe liep. Op een of andere manier voelde hij zijn hard tekeer gaan, sneller dan normaal. Kwam dat nou door het sporten of had Yasmine een soort van lichtstraal om haar lichaam heen? Niet dat hij het wou, maar hij kon zijn ogen er gewoon niet vanaf houden. ''Laten we opnieuw beginnen. Ik ben Jeremy, Jeremy Jovovich. Ik ben hier net en ik had gehoopt dat ik wat vrienden zou maken. Mijn geboorteplaats is in Zwitserland, ik ben zeventien jaar.'' Even kort had hij de neiging om te bijten op zijn onderlip, maar wist er toch er vanaf te blijven. ''Hee, laten we verder oefenen. Kom, het ging net zo goed. Doe het opnieuw, zoals ik het je uitgelegd had.'' Onderbrak hij de verdere stilte en pakte de basketbal op die hij net in de andere basket had geworpen. Deze borg hij op in de bak waar de andere basketballen in lagen en richtte zijn volle aandacht op het blauwharige meisje. Ookal wou hij het niet, zijn hart kon maar niet rustig bonken. Hij haalde diep adem en zuchtte het toen weer kalm uit. ''Hmm, heb je zin om wat te drinken? Voor als je geen zin meer hebt om verder te basketballen, dan trakteer ik!'' Hij schonk haar een vriendelijke, liefhebbende glimlach.

(Whaha, ik had niet verwacht dat jij vandaag zou posten ;o Dankje! Ja, ik snap dat dat niet makkelijk is.. ik heb op m'n 12e een zwaar gekneusde knie gehad! (niet dat ik daarmee typte hoor ;O)

De korte 'Sorry,' afkomstig van Jeremy deed haar glimlachen. Het was voor haar nog steeds een raadsel waarom hij zonet de sfeer had laten omkeren. Maar ze besloot er maar geen verdere aanleiding aan te geven. Anders zou de sfeer helemaal niet meer te redden zijn. En dat was nou net iets dat ze niet wou laten gebeuren. Ze mocht hem wel en het zou toch wel zonde zijn van hun gesprek van zonet. Yasmine had haar blik nog altijd op die van Jeremy gericht en zag zo dat hij naar haar toe kwam gelopen. Ze glimlachte even en ging weer wat steviger op haar benen staan. Zodat het niet meer leek alsof ze daadwerkelijk de neiging had om weg te lopen. ''Laten we opnieuw beginnen. Ik ben Jeremy, Jeremy Jovovich. Ik ben hier net en ik had gehoopt dat ik wat vrienden zou maken. Mijn geboorteplaats is in Zwitserland, ik ben zeventien jaar.'' Yasmine schoot in de lach na zijn woorden. "Zwitserland, dat is niet echt dichtbij." zei ze en zette haar hand voor een moment in haar zij, terwijl ze met de andere de basketbal vasthield.
''Hee, laten we verder oefenen. Kom, het ging net zo goed. Doe het opnieuw, zoals ik het je uitgelegd had.'' Door zijn volgende woorden werd haar glimlach breder. Hij wou dus niet dat ze weg ging, iets waar ze wel blij mee was. "Oké is goed." zei ze en haalde haar hand weer uit haar zij en nam de bal met beiden handen vast, waarnaar ze naar de basket liep en er recht voor ging staan. Ze probeerde in haar hoofd weer de woorden van Jeremy te herhalen, zodat ze wist hoe het ook alweer moest. Yasmine zette haar rechtervoet weer naar voren en maakte van haar handen een driehoekje om vervolgens de bal richting de basket te werpen. Weer bleef hij over de rand haken, maar deze keer viel hij naar de andere kant, waardoor hij in de basket viel. Ze grijnsde en keerde zich weer richting Jeremy. ''Hmm, heb je zin om wat te drinken? Voor als je geen zin meer hebt om verder te basketballen, dan trakteer ik!'' hoorde ze hem zeggen. Haar grijns verdween en er kwam een glimlachje voor in de plaats. "Klinkt goed." zei ze en streek een lok achter haar oor. Hij bood het tevens zelf aan en ze had verder toch niks te doen, dus waarom niet?

[haha graag gedaan ;p Zwaar gekneusd? Oei, hoe is dat gekomen?]

''Wauw geweldig, hij viel er in! Het is je gelukt!'' Reageerde hij enthousiast op haar worp. De bal bleef nog even na stuiteren, waarna hij na een paar seconden weer stil lag, te wachten tot hij weer opnieuw gegooid zou worden of terug in de basketbal bak zou belanden. Tot zijn verbazing accepteerde ze zijn aanbod ook nog eens, waardoor zijn ogen begonnen te glinsteren. Hij had beet, voor zijn gevoel dan. De basketbal die ze zojuist door het net had gegooid, pakte hij op en gooide die naar de bak. En die gleed er gemakkelijk in. ''Waar zou je wat willen drinken en eten?'' Vroeg hij op een charmante manier, wanneer hij weer voor haar was gaan staan. ''Maakt niet uit waar je wilt en hoeveel je wilt, ik betaal alles,'' zei hij met een ondeugende glimlach op zijn gezicht. Hij keek recht in haar ogen, en voelde opnieuw weer zijn hart ongelofelijk hard dreunen. Haar bruine (?) ogen waren prachtig om in te kijken. En ze waren dezelfde kleur als de zijne. Niet dat hij echt een voorkeur had voor kleur ogen, of kleur haar. Maar hij vond ze gewoon prachtig. Voordat hij ook maar begon te smelten, week hij zijn blik af naar de klok die aan de muur van de sportzaal hing en zag dat het al half drie was. Dan hadden ze hier best lang gestaan en geoefend, voor zijn gevoel.

[Korte post. Tsja, een pestkop in groep 6 die trapte me de hele tijd tegen me voeten, hij liep achter me terwijl we van gym terug naar school liepen. En toen flikkerde ik dus op de grond, we hadden niet onze echte docente maar een invalster. Het was gelukkig op een woensdag, dus hoefde maar tot 12 uur. En m'n knie was de hele dag dik enzo, dus zijn m'n moeder en ik naar de dokter gegaan. En bleek dus zwaar gekneusd te zijn. Hij was dus verschoven geweest, waardoor al die spieren uit balans waren. Dus de volgende dag kwam ik aan met krukken, en die juf zo: ''Woow, had nooit verwacht dat 't zo erg was!'' Whaha xD Toen moest die gozer ook een tekening maken, al deed hij daar echt heel kinderachtig over.]

De enthousiaste reactie van Jeremy deed haar grijns zich verbreden. Ze begon het steeds heter te krijgen en ze had voor haar gevoel niet eens zoveel bewogen. Het was iets vreemds, maar toch was het er. Yasmine keek hem aan en zag een glinstering in zijn ogen. Voor een moment trok ze een wenkbrauw op, ten teken dat ze niet helemaal kon vastleggen waarom die in zijn ogen te vinden was. Het gaf iets engs, en op één of andere manier kwamen er gedachtes bij haar op die ze al een hele tijd weg gestopt had. Even slikte ze en ging met haar hand weer door haar haar heen. Eén van haar beste vrienden van haar oude school had haar ook een keer zo aangekeken. Met precies diezelfde glinstering in zijn ogen. Er drong zich een warm gevoel bij haar op. Ze had er altijd een hekel aangehad dat mensen er niet mee om konden gaan dat je 'gewoon' bevriend met een jongen kon zijn. Zonder dat je verliefd was. Maar bij hem was het toch wel anders geweest, hij had wel bij haar in de smaak gevallen. Maar het was gewoon niks geworden.. Ze glimlachte even, maar die verdween al snel weer. In de hoop dat ze niet zo stoned voor zich uit zat te kijken straks.
''Waar zou je wat willen drinken en eten?'' hoorde ze hem zeggen. Yasmine richtte haar ogen weer op die van hem en glimlachte even. Waarnaar ze een bedenkelijk blik op haar gezicht liet verschijnen. "Geen idee.. misschien weet jij een goede plek?" antwoordde ze en keek hem vragend aan. Ze kende het hier nou ook weer niet zo goed. Maar aan de andere kant, hij was hier nu pas een paar dagen. Dus de kans dat hij een plek wist was vast nog kleiner. "Ehm, volgens mij kan je ook gewoon naar de stad gaan." vervolgde ze schouderophalend. Ze wist niet precies hoe hij daar over dacht, maar dat zou ze zo wel merken.

[Zulke jongens zaten bij mij ook op de basisschool, maar als je dan de juf XD er bij haalde dan waren ze opeens super onschuldig..]

'Geen idee.. misschien weet jij een goede plek?' Hij was dan wel op het idee gekomen om wat te eten en te drinken, maar eigenlijk wist hij helemaal niks hier. Hij was er maar net, dus het was hem een raadsel waar er precies een snackbar of iets bevond. Voordat hij ook maar een suggestie kon uitbrengen, was Yasmine hem al voor. 'Ehm, volgens mij kan je ook gewoon naar de stad gaan.' Een glimlach vormde zijn mond. ''Ja, dat is een goed idee. Ik ben hier pas net, dus ik heb totaal geen idee waar er zich eetplaatsen bevinden. Laten we naar de stad gaan. Zullen we lopend, tenzij jij een ander vervoersmiddel weet?'' Vroeg hij aan haar. Even beet hij hard op zijn onderlip. Shit, waarom had hij nou nog geen eigen scooter, het liefst een Ducati. Die scheurmonsters, daar hield hij van. En het stomste was nu dat hij het meisje niet veilig naar de stad kon brengen op zijn eigen showmiddel. Echt stom, zijn oom had er natuurlijk wel één. Die had van alles, alles wat je maar te binnen schoot dat had hij. Wat had hij niet, was de vraag. Een lichte grom verliet zijn strot. Zijn gedachten vaagden weg toen hij merkte dat hij wat te hard op zijn lip beet. ''Oh ehhm, zal ik me maar omkleden? Ik ben heel eventjes naar m'n kamer en dan zie ik je onder aan de trap, oke?'' Vroeg hij met een knipoog.

[Jij nog posten, en dan richting de stad?]

''Ja, dat is een goed idee. Ik ben hier pas net, dus ik heb totaal geen idee waar er zich eetplaatsen bevinden. Laten we naar de stad gaan. Zullen we lopend, tenzij jij een ander vervoersmiddel weet?'' Weer verscheen de bedenkelijke uitdrukking op haar gezicht. Lopend was voor haar op zich geen probleem, maar misschien was dat voor hem wel zo. Ze zuchtte even en liep een paar stappen richting de bak waar ze basket ballen in op waren geborgen. Dat deed ze best vaak als ze aan het denken was, dan liep ze ergens naar toe en vaak ook weer terug. En wat het nut ervan was, wist ze niet. "Lopen maakt voor mij niet uit, tenzij jij dat niet wilt." antwoordde ze en een glimlachje verscheen op haar gezicht. Hij was niet klein, maar toch duidelijk een glimlach. Ergens verheugde ze zich wel op wat ze gingen doen. Het was niet vaak voor gekomen dat een jongen haar mee had gevraagd om wat te gaan eten. En hij was nog aardig ook. Er waren namelijk ook jongens die dat alleen deden omdat ze dan vervolgens konden gaan opscheppen dat ze met een meisje waren gaan eten. En dat was nou net iets dat ze niet achter Jeremy wilde zoeken. En hopelijk was hij ook niet zo..
''Oh ehhm, zal ik me maar omkleden? Ik ben heel eventjes naar m'n kamer en dan zie ik je onder aan de trap, oke?'' hoorde ze hem zeggen. Yasmine knikte en haar glimlach werd breder, zij moest ook maar even naar haar kamer gaan om wat beters aan te trekken. Want een joggingbroek zag er ook niet bepaald 'netjes' uit. "Is goed, dan ga ik ook maar even naar mijn kamer." zei ze en net op dat moment zag ze de knipoog. Er ging een warm gevoel door haar buik heen en ze schudde het snel weg. Ze haatte dat gevoel, het mocht niet meer terug komen. Yasmine slikte even en ze keek weer naar Jeremy, met dezelfde glimlach op haar gezicht. "Dan zie ik je zo." glimlachte ze en draaide zich om, om vervolgens de zaal uit lopen.

[Goed, maak jij dan een topic aan?]