love, beach, holidays.

Thomas was vandaag toegekomen op vakantie,uitgapakt,en was rap gekomen naar het strand. Want bij hem thuis viel er niet veel te beleven.Hij had ook geen vriendin. Hij hoopte op vakantie wel iemand te vinden. Maar hoe! Thomas deed zen chirt uit in ging op zen handdoek liggen. De zon straalde op zen huid. Zijn huid blonk in de zon. Hij had het veel te warm. Hij ging in de zee om een beetje af te koelen. Toen het al bijna donker was zat hij nog steeds in het koude water van de zee. Maar hij wou er niet uit. Want de zon was bijna onder en het was een prachtig zicht. De zon stond mooi orangje. Hij ging uit het water en droogde hem af. Hij had het koud. Niet alleen van buiten. Hij mist de lievde van een meisje. Misschien moest hij volgendjaar hier studeren. "Dat zou leuk zijn",dacht hij. Nieuwe vrienden, school, meisjes. Mischien kwam het goed uit. Mischien ook niet.

Mikayla liep met haar sneakers in haar rechter hand het strand op. Ze moest er gewoon even tussenuit om uit te waaien. Ookal was het nog best warm, er stond toch een aardig sterke wind. Haar lange bruine haren waaide alle kanten op. Mikayla liet haar sneakers in het zand vallen en liep door tot het water. Ze liep door tot het water haar enkels raakte. Haar blik viel op een doorweekte jongen die net uit het water liep. Met een nieuwsgierige blik in haar ogen keek ze naar de jongen. Ze dacht na, had ze de jongen al eens eerder gezien? Uiteindelijk schudde ze haar hoofd, ze herkende de jongen niet. Ze begon weer door te lopen maar hield haar blik geintresseerd op de jongen gericht. Snel liet ze haar blik op haar sneaker vallen. Het waren normale witte sneakers, maar zelf had ze er een goud randje aan toegevoegd en haar naam er met gouden letters opgeschreven. Ze hoopte dat het water niet te hoog kwam en haar sneaker verpesten, ze gingen namelijk nogal snel stuk. Misschien had ze een andere stof moeten gebruiken, als ze daar tenminste geld voor had.

Thomas keek om zich heen. Er waren niet veel mensen meer op het strand. Bhalve een meisje die hem opviel. Haar haren waaide in de wind. En haar schoenen afgewerkt met een gouden rand.Hij zag er ook iets op geschreven, maar hij zag niet goed wat. Hij deed zen chirt weer aan. Toen hij op het strand liep bleef zijn blik gericht op haar. Alsof hij haar al eerder zach. Maar nee hij herkende haar niet. "Ze was wel mooi", dacht hij. Maar dat hield hij voor zich zelf. Hoe zou ze heten dacht hij. Hij was niet echt knap en zijn naam was niet perfect. Wat zou zij van hem vinden. Hij liep zachtjes op haar af. Toen hij al dichter bij haar liep hoopte hij dat het vanzelf ging gaan. Maar hoe! Toen hijdicht genoeg bij haar was zei hij:"Heey ik ben thomas. Ik keek haar aan.IK wist echt niet wat ik moest doen. Ze zach er erg aardig uit. De wind ging liggen en ik voelde mij al veel beter.

Mikayla keek om toen ze een jongenstem hoorde. Het was de jongen die ze net uit het water zag lopen. Ze liet een glimlach op haar gezicht verschenen. 'Haay' Was het eerste wat ze zei. De jongen stelde zich voor als Thomas, dus stelde ze zichzelf ook voor. 'Mikayla Marià Gomez, maar Mikayla is goed' Zei ze licht grijnsend. Altijd, als ze zich voorstelde, gebruikte ze haar volle naam. Ze wist niet echt waarom, misschien was ze er gewoon trots op. ' Was het niet een beetje koud om nu te zwemmen?' Vroeg ze nieuwsgierig. Ze keek even naar haar voeten. Hier viel de kou van het water nog mee, maar waarschijnlijk was het verderop al een stuk kouder. Ze richtte weer haar blik op haar sneakers. Ergens vertrouwde ze het niet. 'Wacht even' Zei ze glimlachend. Ze rende terug naar haar sneakers, pakte ze op en liep weer terug. Ze wilde haar schoenen echt niet kwijt raken. Ze liep weer naar Thomas. 'Sorry' Zei ze glimlachend. Ze bond de veters van haar sneakers vast en hing ze om haar nek.

Ze vroeg of het niet een beetje koud was in het water. Hij zei:"Nee valt best mee als je het eenmaal gewoon bent. Ze liep even weg en toen ze terug kwam zag ik de schoenen met het goude randje en haar naam er opgeschreven." Het was een mooie naam", vond hij. Ze kwam me toch ergens bekend voor. Misschien had ik haar al eens gezien. IK heb redelijk wat vrienden die hier naar school geweest zijn. Misschien stond ze op de school foto."Waar ga je naar school", vroeg hij. Hij ging volgendjaar ook naar hier komen.We gingen dan verhuizen naar hier. Het is hier echt mooi en ook lekker warm. Ik zei dat ik 18 jaar was. "En hoe oud ben jij ", vroeg ik. Ze zag er tussen de 16 en de 18 jaar uit. Ik droogde mijn haar nog is exstra af. Want het was nog wat nat van het zwemmen. Ookal had de wind men haar al wat droog gemaakt.

Mikayla zag dat hij naar de sneakers keek. Meteen begon ze te glimlachen. 'Hoe vind je ze?' Vroeg ze nieuwsgierig. Ze had ze pas een dag of twee geleden gemaakt en er nog niet veel meninen over gehoord. Ze keek weer naar Thomas toen hij vroeg naar welke school ze ging. 'Monica High School' Antwoorde ze glilachend. 'Jij ook?' Ze hoopte van wel, nog meer school vrienden. Ze hoorde dat hij vertelde dat hij 18 was. '17' Beantwoordde ze zijn vraag. Ze liep uit het water en ging in het zand zitten. Als dit een lang gesprek ging worden ging ze liever even zitten. Haar voeten waren nog wel in het water. Nouja, af en toe gleed er een golf water over haar voeten.

Ze vroeg of ik haar schoenen mooi vond. "Toerlijk vind ik ze mooi" zei hij. Ze ging naar de zelfde school waar hij dan naar toe ging gaan. Hij zag dat die school wel leuk ging zijn en bovendien kende hij haar al. Ze ging in het zand zitten. Hij hoopte dat hij haar niet dat te vervelen. Maar als ze zo verder zouden praten ging hij toch ook liever zitten.Hij ging naast haar zitten. Het zand was warm, maar af en toe voelde hij het koude water aan zijn tenen. Toen viel het gesprek even stil. Toen hij haar aan keek kwam er een kleine glimlach op zen gezich. Hij was best blij dat hij hier kwam wonen het was een mooie stad en een leuke school waar hij heen ging gaan. Als er veel mensen zo als zij op school zitten zal het vast nog veel leuker worden.

Er verscheen een kleine, tevreden glimlach op haar gezicht. Eindelijk een leuke mening over haar schoenen. Ze zette ze naast zich neer. Ze liet haar blik over het strand en de zee glijden. Het was erg rustig, dat was ook niet zo gek. Het was allang geen zomervakantie meer en het was avond. Er waren alleen een paar mensen met hetzelfde idee als zij had, uitwaaien op het strand. Ze draaide zich ondertussen weer richting Thomas. 'Waar kom je vandaan?' Vroeg ze toen ze merkte dat het gesprek stil viel. Ze hield niet van zo'n stilte. Bij haar moest een gesprek gewoon doorgaan of ze moesten iets te doen hebben. Ze liet zich uit het niets achterover in het zand vallen. Haar blik was gericht op de lucht, een donkere lucht met slechts een paar kleine wolkjes. Het was eigenlijk nog best mooi weer.

Hij zei dat hij in hollywood woonde. "Waar woon jij",vroeg hij. Ze ging liggen op het zand en ze keek naar de lucht waar maar een paar wolkjes te zien waren. "Mooi weer",zei hij. Hij had het al lang niet meer koud. Het was al avond en toch nog zo warm. Hij kende hier niet veel mensen." Waarschijnlijk zij wel", dacht hij. Ze hield niet van de stilte dat zag ik. Want altijd al het stil viel zei ze iets. Hij hield ook niet echt van de stite. "Welke sporten doe je" vroeg Thomas. Mijn blik viel terug op haar schoenen. Misschien was ze wel danseres. Hij was allesins ruiter. Hij hield van zijn paarden. Maar die zal hij moeten achterlaten als hij naar hier komt.

Mikayla begon te glimlachen toen hij vroeg waar ze woonde. Ze hield ervan om over haar land te praten, ookal was het maar èèn woord. 'Barcelona, Spanje' Antwoorde ze met een super Spaans accent. Ze keek weer naar de lucht en knikte. 'Inderdaad' Het was prachtig weer voor een avond als dit. Ze wou dat het altijd zo kon blijven, helaas. Hier in Amerika zou het waarschijnlijk kouder worden dan in Spanje. Ze was gewend aan die warme temperaturen, hier zou het heel anders zijn. Ze keek weer op toen hij vroeg of ze aan sport deed. 'Nope' Zei ze grijnzend. Het enige wat ze echt deed was tekenen en kleding ontwerpen, maar dat waren niet echt sporten. Het waren slechts grote hobby's, waar ze dagelijks mee bezig was. Ze had er wel over nagedacht en sport te doen, maar ze had geen idee van wat ze wilde doen 'En jij? Doe jij aan sport?' Zei ze glimlachend. Ze bekeek Thomas vlug. Ze voelde het koude zeewater steeds hoger komen, ondertussen had het al haar knieën geraakt en was haar broek doorweekt. Ze vond het niet erg, het was maar water.

Toen ze vroeg of hij aan sport deed, zei hij:" ja paardrijden maar ik heb ook atletiek gedaan.Thomas vroeg wat ze hier deed als ze in spanje geboren was. Hij was hier op vakantie. Maar zijn familie woont hier ook. Niet ver vandaan. Het water was al gestegen misschien moesten we wat naar achter gaan zitten. Maar hij zag dat zei het niet erg vond. "Hoe lang ben je hier al", vroeg hij. Hij was heer nog geen dag. Hij was deze middag nog maar net toe gekomen. Thomas was blij dat hij er tussen uit mocht gaan. Want al zijn vrienden gingen ook verhuizen. En zijn ouders gingen schijden. Hij kon hier dan wat rusten en zijn zinnen verzetten. Hij was blij maar dan ook weer niet. Hij heeft deze nacht ook niet echt veel geslapen. Hij heeft heel de nacht op het vliegtuig gezeten. Dat was niet echt zijn lievelings voertuig. Maar het was wel de moeite waard.

Mikayla dacht na toen hij vroeg waarom ze hier deed. Eigenlijk wist ze het niet, ze mocht hier gewoon heen van haar ouders. Ze had net zo gemakkelijk naar school kunnen gaan in Spanje. Ze haalde schouders op. 'Ik weet niet' Zei ze glimlachend. 'Wil je me weghebben dan?' Zei ze er met een lichte grijns achteraan. Ze moest weer nadenken toen hij vroeg hoelang ze hier al was. Ze telde de maanden op haar vingers. '2...misschien 3 maanden' Antwoordde ze. Ze bekeek haar broek weer, die was nu voor driekwart doorweekt. 'Ik denk dat ik maar even ergens anders ga zitten' Zei ze. Ze vond het niet erg om nat te worden, maar dit water kwam te hoog. Ze stond op en keek naar Thomas. Ze wachtte tot hij ook stond.

Ze dacht dat hij haar weg wilde hebben. "Natuurlijk niet ben blij dat je er bent", zei hij. Ze stond op, ze wou ergens anders gaan zitten. Thomas stond op en vroeg waar ze wilde gaan zitten. Hij vond ieder plekje goed als het maar niet dieper in de zee was. Hij keek om zich heen. Zijn besluit stond al Vast, hij wilde hier naar verhuizen, zeker weten. Het water aan zijn benen en broek was best koud. Maar omdat hij ergens anders aan dacht, viel het hem niet echt op.Hij had geluk dat hij een zwemschort aan had, dan droogde zijn benen rapper op. Hij vond het leuk om met haar te praten. Hij wilde dan ook niet dat ze weg ging. Thomas zegt soms van die domme dingen. Hij vond het niet leuk dat hij nooit is heel de tijd normale dingen kon zeggen. Maar door zijn domme woorden zou het niet leuk zijn dat ze weg ging.

Mikayla's grijns werd iets breder. 'Mooizo, want is was niet van plan weg te gaan' Ze stak haar tong uit. Ze raapte haar sneakers, voor de zoveelste keer, op en begon weer over het zand te lopen. Ze bekeek het hele strand en richtte haar blik toen weer op Thomas. Ze haalde haar schouders op. 'Hier ergens op het strand?' Vroeg ze grijnzend. 'Of heb jij een beter idee? ' Vroeg ze er gelijk achteraan. Ze veegde een bruine haarlok uit haar gezicht en liep iets verder van het water af. Haar broek voelde zwaarder dan normaal, dat kwam omdat ie half doorweekt was. Ze lette er niet veel op, het zou waarschijnlijk zo droog zijn. Onder het lopen draaide ze zich op en liep ze achteruit. 'Heb je trouwens broers of zussen?' Vroeg ze om het gesprek door te laten gaan. Typisch Mikayla, van alles vragen om niet stil te hoeven zijn.

Dit plekje was goed om te gaan zitten. Hij had spijtig genoeg geen broers of zussen la had hij er wel graag eengehad. Dan kon hij er toen hij klein was mee spelen. "Heb jij broers of zussen"vroeg hij. zijn blik viel alweer op haar sneakers. "Zijn dat je lievelings schoenen misschien" zei hij. Hij heeft ook een paar lieveling schoenen, maar die had hij niet mee op vakantie. Hij was bang dat hij ze kwijt zou raken. Hij had wel zijn lievelings tchirt mee. Die viel zo hard op dat hij die nooit kon kwijt raken.Hij had toen hij klein was zijn lievelingings knuffel verloren. Toen had hij een hele tijd geweend. Maar dat was lang geleden. Zeker al twaalf jaar geleden. Hij heeft nog veel te zeggen, maar hij wilde niet dat zei niets meer kon zeggen. Waarschijnlijk had zei ook nog heel wat interesante dingen te zeggen.

Mikayla knikte. 'Een oudere broer en een jongere zus' Beantwoordde ze zijn vraag. Eigenlijk verschilde ze niet zoveel maanden met haar zus, vijf of zes, misschien zeven. Ze had even geen zin om de maanden te tellen. Ze kon zich geen leven zonder hun voorstellen. Tuurlijk waren ze af en toe irritant, maar ze hield van ze. Ze hoorde Thomas weer wat zeggen. Ze keek naaar haar sneakers en schudde haar hoofd. 'Mijn wit/paarse All Stars zijn mijn favoriet' Antwoordde ze. Ze droeg die All Stars niet vaak, alleen op speciale dagen. Ze vond ze veels te mooi om te laten verpesten door die gore straten. 'Maar ik hou wel van van mijn sneakers hoor' Zei ze grijnzend. Ze ging zitten op de plek waar ze waren aangekomen. 'Ik versier of maak vaak mij eigen kleren en schoenen, dus eigenlijk hou ik van alles wat ik draag' Vertelde ze Thomas. Haar kleren waren meestal uniek, ookal was het maar een klein detail zoals een andere kleur knoop. Ze maakte echt Mikayla knikte. 'Een oudere broer en een jongere zus' Beantwoordde ze zijn vraag. Eigenlijk verschilde ze niet zoveel maanden met haar zus, vijf of zes, misschien zeven. Ze had even geen zin om de maanden te tellen. Ze kon zich geen leven zonder hun voorstellen. Tuurlijk waren ze af en toe irritant, maar ze hield van ze. Ze hoorde Thomas weer wat zeggen. Ze keek naaar haar sneakers en schudde haar hoofd. 'Mijn wit/paarse All Stars zijn mijn favoriet' Antwoordde ze. Ze droeg die All Stars niet vaak, alleen op speciale dagen. Ze vond ze veels te mooi om te laten verpesten door die gore straten. 'Maar ik hou wel van van mijn sneakers hoor' Zei ze grijnzend. Ze ging zitten op de plek waar ze waren aangekomen. 'Ik versier of maak vaak mij eigen kleren en schoenen, dus eigenlijk hou ik van alles wat ik draag' Vertelde ze Thomas. Haar kleren waren meestal uniek, ookal was het maar een klein detail zoals een andere kleur knoop. Ze maakte echt vanalles.

Toen ze vertelde dat ze haar kleren zelf maakte schrok hij even. Hij vond haar kleren echt heel erg mooi. Zijn kleren waren niet echt speciaal. Ze waren normaal en uit de winkel. Hij had altijd respect voor mensen die kleding maakte. Het was hard werken. Hij was niet echt bezig met kleding want bij paardrijden maak je je toch alleen maar vuil. Maar paardrijden deden we natuurlijk ook. En bij atletiek was alles bezweet dus moest het gewoon lichte kleding zijn. Maar als hij naar een feest ging deed hij natuurlijk wel mooie kleding aan. En das vest en een mooie broek en schoenen. Maar hier is hij alleen dus zal hij niet vaak uitgaan. Misschien als zij wil mee gaan. Want als je alleen gaat kan je daar ook niets doen.

Mikayla grijnsde licht toen ze zijn gezicht zag. Ze had toen ze klein was al veel intresse in kleren en mode en die intresse was alleen maar groter geworden. Ze hoopte dat ze ooit voor een groot modebedrijf kon werken, maar dat zat er voor haar waarschijnlijk niet in. Ze was maar een simpele meid uit Spanje. Heel misschien mocht ze ergens een mode/ontwerp opleiding volgen. Maar dat betekende nog langer van huis, en haar ouders hadden al moeiten met 2/3 jaar. Ze keek weer op uit haar gedachte. Ze richtte haar blik weer op Thomas. 'Zullen we ergens wat gaan drinken? Ik bedoel, ik begin me aardig te vervelen' Vroeg ze uiteindelijk. Ze begon zich echt te vervelen, er was hier dan ook niks te doen. Ze keek weer naar de lucht, het was aardig donker. Ze hoopte dat er ergens nog cafès open waren, vast wel.

"Iets drinken, ja natuurlijk" zei hij. Hij vond het ook al wat verveelend. Niet dat zij slecht gezelschap . Maar het strand was al donker en hij had al wat honger en dorst gekregen. "Zullen we is een cafè gaan zoeken" vroeg hij. Hij had wel al een paar cafètjes gezien. Maar zei kende de buurt vast beter dan hij. Toen we op de dijk aant stappen waren voelde hij zich rustiger dan ooit. Er was nog redelijk veel volk op de dijk. In new york waren er alleen veel mensen overdag. Maar hier was dat anders. We zagen snel dat er nog veel cafètjes open waren. Hij had al een droge mond gekregen zij waarschijnlijk ook. " Is dit cafètje goed" vroeg hij. Hij had al sins vanmorgen niets meer gedronken en het was al van gister geleden dat hij heeft gegeten. Dus dan was het wel normaal dat hij honger en dorst had. Dus gingen ze maar rap iets gaan drinken.

Mikayla knikte en stond meteen op. Terwijl ze doorliepen maakte ze de verters van haar schoenen los. 'Wacht even ' zei ze toen ze weer op stenen liepen. Ze ging op de grond zitten en klopte het zand van haar voeten af. Ze trok haar sneakers aan en duwde zichzefl weer omhoog. Ze had geen zin om haar veters te strikken, dus had ze ze maar even snel in haar schoenen zelf gedaan. Ze liep weer verder en keek zoekend rond naar een cafétje. Zodra ze Thomas zijn stem hoorde keek ze op en volgde ze zijn blik naar het cafétjes. Ze knikte glimlachend. 'Zolang ze er wat drinken hebben is het perfect' Zei ze erachteraan. Ze keek even door de ruit naar binnen en opende toen de deur. Eenmaal binnen liep ze naar het eerste lege tafeltje dat ze tegen kwam.

We gingen zitten. "Wat wil je drinken"vroeg hij. Voor mij een cola. Hij vroeg zeer on opvallend of ze een vriendje had. Hij hoopte van niet maar dat hield hij voor zichzelf. Hij wou ook niet dat dat ze mij dan ook geen vriend meer kan noemen. Hij dacht dat ze al een vriendeje had, maar hij wist het niet zeker. Hij had geen vriendinnentje. Hij wilde haar ook niet opdringen. Ieder meisje heeft haar tijd nodig en we kende elkaar maar een dag. Maar het was wel een leuke dag. Hij was nog maar een dag hier en hij vond het al supper. De lucht was donker en het was al laat. We moesten maar is drinken bestellen. Hij wist niet goed wat zeggen. Hij keek glimlachend naar haar. Hij bloozde een beetje. Als dat elke avond zo ging zijn zou de vakantie niet meer stuk kunnen.

Mikayla dacht na en haalde uiteindelijk haar schouders op. 'Gewoon een watertje ofzo' Zei ze glimlachend. Haar glimlach verdween toen hij haar vroeg of ze een vriendje had. Ze beet even op haar onderlip. 'Ik...Hij...' Begon ze storrend. 'Het is nogal moeilijk uit te leggen, maar officieel heb ik geen vriendje' Ze liet weer een klein glimlachje op haar gezicht verschijnen. Ze vertelde de waarheid, officieel was het nog niks. Ze dacht aan Michelangelo en toen weer aan Kelaine. Ze zuchtte zachtjes en probeerde haar gedachtes weer op nu te focussen. 'We moeten inderdaad maar eens gaan bestellen. Ga jij of moet ik gaan?' Vroeg ze. Ze stond alvast op, voor het geval zij moest gaan.

toen ze zij dat ze ongeveer met iemand iets had verdween de glimlach op thomas zijn gezicht. Hij dacht aan kelain. Daar had hij die foto van haar gezien. Hij kenden kelain van toen hij klein was. Hij ging gaan bestelen." Hier je water"zei hij. Hij gaf het watertje aan haar. Hij wilde de avond niet verpesten dus probeerde hij direct een ander onderwerp te zoeken. Maar hij kon alleen aan dat denken. Hij vroeg of elke dag zo druk was hier. Waarschijnlijk wel. Dat hoopte hij toch. Dan was elke dag zo leuk. "Mag ik je nummer hebben dankunnen we nog afspreken en zo" vroeg hij. Hij hoopte dat ze zeker nog kontakt gingen hebben na deze leuke dag. Het zou stom zijn als ze haar hier na nooit meer zag. Hij begon stilaan moe te worden maar hij wou nog niet weg. Hij vond het te gezellig.

Mikayla knikte met een klein glimlachje. 'Dankje' Zei ze. Ze pakte haar glas water en nam vlug een klein slokje. Ze keek het cafè rond, zelfs voor deze tijd waren er aardig veel mensen. Ze was de drukte hier ondertussen al gewend. En daarbij waren er heus nog wel rustige plekken te vinden. Ze richttebzich weer op Thomas toen hij iets vroeg. 'Tuurlijk' Antwoorde ze hem. Ze haalde haar mobiel uit haar zak en schoof hem open. 'Maar dan wil ik die van jouw ook' Ze grijnsde. Ze noemde haar nummer op en herhaalde hem voor de zekerheid nog Mikayla knikte met een klein glimlachje. 'Dankje' Zei ze. Ze pakte haar glas water en nam vlug een klein slokje. Ze keek het cafè rond, zelfs voor deze tijd waren er aardig veel mensen. Ze was de drukte hier ondertussen al gewend. En daarbij waren er heus nog wel rustige plekken te vinden. Ze richttebzich weer op Thomas toen hij iets vroeg. 'Tuurlijk' Antwoorde ze hem. Ze haalde haar mobiel uit haar zak en schoof hem open. 'Maar dan wil ik die van jouw ook' Ze grijnsde. Ze noemde haar nummer op en herhaalde hem voor de zekerheid nog even.

"Dankje " zei hij. Hij noemde zijn nummer ook op. "heb je het"vroeg hij. Hij leesde het ook twee keer voor. Ze keek naar het cafè. Ze wist dat het er vaak druk was. Hij vond dat wel leuk, maar hij vond het ook leuk om is wat rustig te zitten. Hij had een kleinen glimlach op zijn gezicht. Sins hij hier was liep alles zo goed en vroeger waren er alleen maar problemen met zijn familie en vrienden. Zijn vrienden waren dan ook niet de normaalste van de school. Maar dit keer heeft hij een nieuwe kans om nieuwe vrienden te maken. Het voelde fantasties. Hij voelde zich opeens zo blij , door alleen de gedachte dat hij het zo leuk ging hebben. Dat plezier kon hij de eerste dag met haar delen. Hij vond het altijd leuk om mensen gelukkig te maken. Hij zag niet graag mensen wenen. Als er iets met iemand is is hij de eerste die er bij is. Je kunt altijd op hem rekenen. Hij wilde dat ook zo houden.