X-Men: Meeting: Blade, Ghost & Ryan

Met een oorverdovend geraas donderde een metro het station in, opdoemend uit de duisternis van de ondergrondse tunnels. De wielen maakten een scherp geluid en kleine vonken waren zichtbaar toen het voertuig vaart minderde, en uiteindelijk met een lichte schok tot stilstand kwam. Sissend schoven de deuren open en maakten de mensen op het perron plaats om de reizigers die uit de metro kwamen door te laten. Zodra ook de laatste persoon deze had verlaten, werkte ook een jongen zich door de stroom instappende mensen naar binnen. De schaduw van een donkergrijze capuchon verborg zijn gelaat, hoewel onder de rand hiervan enkele blonde haren zichtbaar waren. Zwarte draadjes van oortjes verrieden de aanwezigheid van een iPod in zijn broekzak, een apparaatje dat de jongen bijna standaard bij zich leek te dragen. De muziek die het ding afspeelde overstemde voor hem alles wat zich in de metro afspeelde, hoewel dit ook door de krachten kon komen die de jongen bezitte. Hij was een mutant en in dat geval betekende dat, dat zijn voordeel was om alles te doen met geluidsgolven wat hij maar wilde. Hij kon ze afschermen of oproepen, verbuigen of besturen.. De jongen geloofde vaak dat zijn kracht nietig was, dat het niks voorstelde in vergelijking met de kracht van het besturen van metalen of je uiterlijk veranderen in alles wat je maar wenste. De voordelen van zijn kracht had hij echter nog lang niet allemaal ontdekt: hij vond ze altijd spelenderwijs uit, hoewel niet iedere persoon zijn daden als 'spelen' zou hebben bestempeld. Hij hield er namelijk van mensen in de war te brengen en ze in onwetendheid over zijn krachten te laten; hij genoot van de verwarring in hun ogen en de manier waarop ze deze verwarde gevoelens hardop uitspraken. Hij was iemand die van ongein hield en dit dan ook vaak veroorzaakte met behulp van zijn krachten. In de meeste gevallen gebruikte hij ze echter om de geluiden uit zijn omgeving uit te schakelen: het geroezemoes van pratende mensen, de geluiden die de tram maakte toen de deuren zich met hetzelfde sissende geluid sloten en vervolgens weer in beweging kwam om weg te rijden..
Ryan focuste zich op zijn muziek en liet al deze geluiden langs hem heen gaan. Ondertussen was hij gaan zitten op een van de simpele metrostoeltjes. Aan de andere kant van het gangpad tegenover hem zat een donkere man met rasta's en rechts van hem zat een vrij klein, Aziatisch meisje. Ryan keek niet op en deed ook geen andere moeite deze mensen verder te bestuderen. Hij zat voorover met zijn ellebogen geleund op zijn bovenbenen, terwijl hij scrollde door de muzieklijst op zijn iPod. De metro maakte ondertussen voort door de ondergrondse gangenstelsels, en maakte zo afentoe een stop om nieuwe passagiers in te laten stappen. De lege plek links naast Ryan was inmiddels bezet door een gezette Zuid-Amerikaans uitziende vrouw, wat de jongen een nors gezicht deed trekken. Behalve dat ze veel te veel en te luid praatte was er ook nog eens het probleem dat het stoeltje te krap was voor haar gestalte, en ze de jongen bij elke beweging aanstootte bij het maken van wilde gebaren. Hij moest zich inhouden de vrouw iets aan te doen, en balde zijn vuist terwijl de muziek van zijn iPod automatisch harder ging. Ryan was dan wel niet in staat elektriciteit te beheersen of te besturen, maar het versterken van geluidsgolven was nog altijd geen grote opgave voor hem. De up-tempo rockmuziek waar hij graag naar luisterde overstemde in één klap de overige geluiden uit de metro, waardoor een bijna angstaanjagende stilte ontstond in zijn hoofd.
Ondertussen leunde hij wat naar achteren, met zijn hoofd rustend tegen één van de vele ramen in de metro. Hij liet zijn blik glijden door het oude metrostel, die van binnen een donkergroene kleur leek te hebben dankzij de simpele TL-verlichting en het gebrek aan daglicht. Het ding was naarmate de tijd was verstreken steeds voller geraakt, maar een simpele blik op het klokje van z'n iPod leerde Ryan dat het niet lang meer zou duren voordat hij bij zijn eindhalte zou zijn; dat mocht ook wel eens tijd worden..