X-Men: Meeting: Mente & Twist

Muziek vulde de discotheek. Met mijn beste vriendin Lucy kon ik me uitstekend vermaken op de dansvloer. Ik kon eindelijk helemaal losgaan, nadat we samen een week in het vliegtuig hadden gezeten als stewardessen. New York City was de plek waar ze nu waren, ver weg van het prachtige West Australië, haar woonplek Esperance.
Het was benauwd en het begon er ook rokerig te worden, maar het kon me niet veel schelen. Alcohol gierde al door m'n lichaam heen en m'n huid was al licht vochtig. Een grijns vormde mijn mond toen ik naar mijn beste vriendin keek, en ze gunde mij er één terug. Ik plaatste mijn handen op m'n zij en ging langzaam naar beneden, richting m'n heupen, naar m'n bovenbenen en ging door m'n knieën heen. Vervolgens gingen m'n handen weer terug vanaf m'n halve broek naar het roze topje wat ik aan had. De tijd leek als een bezetene voorbij te vliegen, het volgende nummer werd alweer gedraaid en ik voelde dat ik er helemaal lekker in zat.
Nog twee shotjes gingen er vliegensvlug in en ik danste meteen terug naar de dansvloer. Mijn hersenen werkten niet helemaal goed meer en voor ik het wist had ik niet eens meer in de gaten waar m'n vriendin zich bevond. Het interesseerde me niet, ik dacht er geen seconde aan. Ik vermaakte me prima met een lekkere jongen die me van achteren vast hield. Behendig schuurde ik tegen hem aan, speelde met mijn blonde, wilde haren en keek hem verleidelijk aan. Ik zag in zijn ogen dat hij voor me viel en dat was mijn doel, ik had het bereikt. Een ondeugende grijns maakte plaats voor mijn gewone grijns en net toen ik op zoek wou gaan naar een volgend slachtoffer, al kwamen ze eerder naar mij toe, merkte ik vaag een aantal schimmen op vanuit mijn ooghoeken, bij een nooduitgang. Ietwat nieuwsgierig stapte ik uit de dansende menigte, met de speels dansende jongen achter me aan en zag nog net dat drie sterke zwartgeklede een meisje mee naar buiten namen. Een slanke brunette die om hulp gilde, wat nauwelijks te horen was door de luide muziek. Het duurde even voordat ik doorhad dat het niet zomaar een meisje was, maar mijn beste vriendin. Ietsje wankelend liep ik, terwijl ik wat mensen aan de kant duwde om erdoor te kunnen, richting de deur waar ik mijn vriendin door had zien gaan met gevaarlijke mannen. Ergens herkende ik ze, maar door mijn trage reactievermogen door de alcohol, duurde het even voordat ik wist wie het eigenlijk waren. Steeds dichterbij kwam ik bij de deur en uiteindelijk had ik mijn hand om de stang geklemd, waarna ik hem open duwde met wat kracht. Meteen kwam er een koude windvlaag tegen me aan en werd ik haast verblind doordat één of andere achterlijke een felle zaklamp tegen mijn gezicht aan scheen. Na enkele seconden, wat trouwens langer leek te duren, merkte ik op dat ik nu buiten was in de duisternis. De loodzware deur van de nooduitgang viel dicht met een klap. Mijn ogen leken maar niet te wennen aan de akelige duisternis die er hing, en het duurde even voordat ik doorhad waar ik was en dan ook waar m'n vriendin was gebleven. 'Zoey!' Klonk er vijftig meter verder van mij weg, de stem was afkomstig van Lucy.
Nog steeds zag ik vrij weinig en voor ik het wist zag ik een felle lichtflits en een enorme luide knal, wat betekende dat dit het einde was van mijn beste vriendin. Ik was sprakeloos, wist niets te zeggen, maar wist wel dat ze hiervoor zouden boeten! Geen enkel geluid wist ik uit m'n keel te krijgen, ik voelde me vastgenageld aan de grond en zelfs de kou ging langs me heen, ook al stond de kippenvel op m'n huid. Ondanks de hoge alcoholgehalte die door m'n lijf gierde, wist ik m'n concentratie ietwat terug te krijgen en maakte mezelf alleen maar kwader in m'n hoofd. Ik slikte even kort en vroeg me af of die mannen wisten wie ik was, wat ik kon en wat ik allemaal bereikt had, wat mijn kennis en vooral ervaring was. Ik herkende de mannen, ze hadden me waarschijnlijk gevolgd vanuit Esperance helemaal hierheen om me hier te kleineren, gevangen te nemen, maar dat liet ik niet zomaar gebeuren. Nee, hier zouden ze voor boeten! Ik wist m'n gezicht niet meer in de plooien te houden, mijn ogen schoten vuur. Als blikken konden doden... Zonder ook maar rekening te houden om mijn krachten geheim te houden, balde ik mijn vuisten en was net van plan om er krachtige windstoten uit te blazen. Totdat ik plotseling een spuit in m'n nek voelde en alles wazig en zwart voor m'n ogen zag. 'Je bent veilig bij mij.' Was het enige wat ik nog hoorde voordat ik buiten bewustzijn ging...

''Just keep tugging, pushing, pulling. On my little heartstrings. Got me all tied up in knots. Anytime I see your face. Oh, it brings out. It brings out the girl in me. Don't know just how you did it. But you got me real good. Hook, line and sinker. Like I knew you could. But you don't even notice. Boy, I wish you would. I can't help myself. I can't help but smile. Every time I see your face. And we never met. I bet you don't know my name. Am I out of my mind. I think that I might be going crazy. 'Cause my heart is yours to have and hold or break. Oh, how'd you get to be so close, when you're so far away.'' Zong Zoey vrolijk door de microfoon, terwijl ze naar haar houten gitaar keek waar prachtige noten vanaf kwamen. Country muziek was een hobby van haar, maar liet het niet naar haar bol stijgen. Het was leuk om te doen, maar het was niet haar toekomst. Vele mensen genoten van haar muziek, en daar was ze blij om. Op de maat tikte ze mee met haar rechtervoet, waardoor haar hakkengetik op het podium bijna in de microfoon te horen was. ''Yeah you might be close to perfect. Girls, you know what I mean.'' Bij die zin knipoogde ze heel even snel naar een groepje meiden die zich druk aan het vermaken waren bij een paar jongens, maar nog altijd haar in de gaten hielden. Ze wist eigenlijk niet waarom, maar waarschijnlijk zagen ze haar als hun grote voorbeeld, door haar reputatie in Esperance. ''He's got a face straight out. Of a magazine. Gotta pinch myself. To prove he ain't a dream. Oh, oh, oh. I can't help myself. Now my secret's out. I can't help but smile. Every time I see your face. And we never met. I bet you don't know my name. Am I out of my mind. I think that I might be going crazy. 'Cause my heart is yours to have and hold or break. How'd you get to be so close when you're so far away.'' Haar gitaarspel klonk zuiver, perfect zoals ze het wou en was er ook tevreden mee. Met een grijns op haar gezicht keek ze richting het publiek, waarvan vele haar toejuichten en anderen zich uitstekend vermaakten door op haar muziek sexy te gaan dansen. ''I can't help myself. Now my secret's out. I can't help but smile. Every time I see your face. And we never met. I bet you don't know my name. Am I out of my mind. I think that I might be going crazy. 'Cause my heart is yours to have and hold or break. How'd you get to be so close when you're so far away.'' Ook dat refrein verliep vlekkeloos en het lied kwam bijna ten einde, en was het tijd om te knallen. ''I wish you were mine. All mine. Mine, all mine. I wish you were mine. All mine. I wish you were mine..'' Zong ze rustig om tenslotte met een knaller af te sluiten, met het herhalende en prachtige refrein die over een jongen ging. Ze had er zelf weinig mee te maken, het was dan ook niet door haar geschreven, maar vond het leuk om er over te zingen. Vooral omdat vele jongens met haar wouden, maar zij hield ze slechts voor de leukigheid. Met de meeste ging ze niet eens een relatie aan. ''I can't help but smile. Every time I see your face. And we'll never met. I bet you don't know my name. Am I out of my mind. I think that I might be going crazy. 'Cause my heart is yours to have and hold or break. How'd you get to be so close when you're so far away.'' De laatste zin zei ze al ietsje zachter dan de rest van het refrein. Nu kwam de afsluitende zin. ''How'd you get to be so close when you're so far away...'' Zei ze door de microfoon, met te neergeslagen ogen, heen en stond vervolgens op om te buigen met de gitaar in haar rechterhand. ''Dank jullie wel! Dit was het voor vandaag. Handtekeningen deel ik zo meteen uit, jullie weten het wel.'' Zei ze met een knipoog. ''Volgende week zelfde dag, zelfde tijd. Ik wens jullie allemaal nog een fijne avond! Yihaa!'' Haar kreet sloeg blijkbaar bij de meeste mensen aan en riepen haar na, met hun armen omhoog en ze gunde hen allemaal een glimlach, waarna ze van het podium af kwam en naar de wc's liep van de medewerkers van deze tent. Af en toe werd haar een schouderklopje gegund, zoals de meeste deden na afloop van haar korte optreden, avondvermaak.
Toen ze de deur opende van de wc's en het licht aanknipte merkte ze op dat er niemand anders was, mooi, had ze even een klein momentje voor zichzelf. Ze leunde met haar handen op de randen van het gootsteentje en bekeek zichzelf in de spiegel. Haar haar zat nog steeds perfect in model, maar ze merkte op dat haar wangen lichtelijk rood waren gekleurd. Na enkele seconden draaide ze het kraantje open van koud water en vormde met haar handen een kommetje. Ze had vannacht weer diezelfde droom gehad, die zich steeds vaker opvolgde. De maand was nog maar net begonnen, en ze had hem nu al drie keer meegemaakt, maar werd iedere keer ietsje vervormd of juist vager. Maar deze nacht was het anders geweest, het origineel had zich afgespeeld, hoe de avond daadwerkelijk ook was gelopen in New York City. Een plens water in haar gezicht voelde goed, en dat herhaalde ze dan ook nog twee keer achter elkaar. Ah, dat voelde beter. Ze voelde zich er meteen beter door, die droom in haar hoofd stoorde haar, die hele nacht dat haar onschuldige beste vriendin was neergeschoten irriteerde haar, knaagde nog steeds aan haar na die twee jaar. Ze wist dat ze nog steeds wraak moest nemen, maar had nog geen goed moment kunnen vinden, bovendien zou ze het nooit redden in haar eentje, dat was een feit. Al kon ze het niet ontkennen dat ze best de kracht zou hebben, als ze echt puur woedend zou wezen, om iedereen en alles te doden van die hele spionnen zaak. Dat moest vast een ontzettende opluchting zijn. Ja, dat moest goed voelen.
Ze depte haar gezicht droog met een handdoek en checkte daarna nog even of haar oog make-up goed zat, die ze dan ook even bijwerkte. Zoey liep richting de uitgang van de toiletten en opende daar de deur, waardoor het luide feestje meteen in haar oren dreunde, in tegenstelling tot in het geluidsdichte personeel water closet.
Zoey liep van achter de bar vandaan, nadat ze voor zichzelf een simpele cola light had ingeschonken, en ging daar eenmaal aan het einde van de bar op een kruk zitten. Ze had het niet meer zo op alcohol sinds dat ze haar vriendin had zien sterven voor haar ogen in het donker buiten de discotheek.
Een vermakelijke grijns maakte plaats op haar gezicht voor het minachtige streepje van haar lippen en leunde wat voorover op de bar zodat ze met de barman een praatje kon maken. Een aardige vent was het, al zei ze het zelf. Ze kende hem goed, maar alleen hier praatte ze met hem, niet in privé. Sommige mensen stoorden haar af en toe in haar praatje, door -zoals ze zelf dan ook al had aangekondigd op het podium- om handtekeningen te vragen. Geïnteresseerd zette ze dan ook een krabbel neer wat leek op haar naam, met de voorletter eerder op een bliksem. Dat had te maken met haar bijnaam, als het om haar mutants krachten ging. ''Wat is jou naam, schat?'' Vroeg ze aandachtig aan een klein meisje wat schattig naar haar toe kwam lopen en een brede glimlach op haar gezicht had staan. 'Rachel, miss.' Was haar antwoord daarop, waarop ze even grinnikte en haar naam op een foto van zichzelf zette. ''Astjeblieft, Rachel. Geniet ervan!'' Ze knipoogde even naar haar toen ze naar haar toe boog om de foto terug te geven en zag het meisje blij naar haar ouders terug huppelen met de woorden: ''Mama, papa, kijk wat ik heb!'' Zoey grinnikte nogmaals even kort en focuste zich toen weer op de barman, die inmiddels nog even wat glazen had afgedroogd. Lichtjes nipte ze wat van haar cola light en praatte op normale toon met de man verder over hoe hij in deze kroeg terecht was gekomen.

-Record: 2.239 woorden! Beat that! >:]

De stenen vloer voelt ijskoud aan onder mijn blote voeten, maar mijn schoenen aantrekken is geen optie. Het geluid van mijn voetstappen zal door hoge muren weerkaatst worden, en dan zou ik mijn ontsnapping nog langer uit moeten stellen. Dat trek ik niet, zes jaar in een klooster is genoeg. Meer dan genoeg. Mijn hand gaat naar het zilveren kruisje dat aan een leren koordje rond mijn nek hangt. Het is nog van mijn moeder geweest, en heeft meer waarderen dan al mijn andere bezittingen bij elkaar. Niet dat ik veel bezit, zeker niet. Dat is tegen de regels van Benedictus. Zacht bijt ik op mijn lip, het af doen valt me zwaarder dan ik in eerste instantie had gedacht. Toch ben ik niet van plan het om te houden, ik ga mijn leven als Arianna achter me laten. Met trillende vingers maak ik het knoopje in mijn hals los, iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan. Ik draag het al bij me sinds de ochtend na mijn moeders dood, zuster Catarina heeft het bij me om gedaan nadat een agent het aan haar had overhandigd. Ik sluit mijn hand om het kettinkje heen, het idee dat ik mijn moeder los moet laten doet me pijn. Maar ik weet dat het tijd is, ik klamp me nu al zes jaar vast aan de gedachten dat ze vanboven op me neer kijkt. Het is niet zo dat ik daar niet meer in geloof, zeker niet. Ik ben er van overtuigd dat ze daar boven ergens is, en dat ze me gade slaat met haar lieve bruine ogen. Zoals ze dat vroeger ook altijd heeft gedaan, voordat mijn vader een einde maakte aan haar leven.
Zo geruisloos mogelijk sluip ik langs de stapelbedden heen, waar de andere meisjes in liggen. De meeste zijn wees, net als ik. Sommige wonen hier al hun hele leven, andere zijn later gekomen. Normaal gesproken blijf je hier tot je achttiende, dan word je voor een keuze gesteld. Hier blijven, en zelf non worden of de wijde wereld in trekken. Tot nu toe, is er niemand gebleven. Ik heb niet het geduld te wachten tot mijn achttiende verjaardag. Ik wil hier weg, en wel nu. Het is niet zo dat ik de nonnen niet dankbaar ben dat ze me heb opgenomen, natuurlijk ben ik dat. Maar dit leven is niets voor mij, het is te saai, te gestructureerd en bovenal voel ik me als een gevangen. Daarbij komt dat ik meer wil weten over mijn gave, tot nu toe heb ik het moeten doen met de informatie die ik op internet en in boeken heb kunnen vinden. Dat is niet genoeg, niet voor mij. Ik wil weten of er meer mensen zijn zoals ik, vast wel. Het kan haast niet anders, zoiets als dit komt nooit alleen. De zware eikenhouten deur is op slot gedaan, en de sleutel hangt om de nek van zuster Alessia. Het van haar nek af halen is een te groot risico, zelfs met behulp van mijn telekinese. Maar ik heb hem ook niet nodig. Mijn ketting leg ik samen met de brief, die ik na schooltijd in de bibliotheek heb geschreven op het houten kastje naast de deur. Langzaam draai ik me om naar de deur, mijn blik focus ik op het slot. Mijn handpalm hef ik iets omhoog, iets wat in voor gevallen niet eens nodig is om te kunnen sturen. Een zacht gekraak, en dan een lichte klik. Als vanzelf spannen alle spieren in mijn lichaam zich, voor een moment blijf ik als verstijfd staan. Maar er komt geen reactie, het blijft ijzig stil in het oude gebouw. Ik duw de zware deur open, een koele wind strijkt langs mijn blote armen. In de hemel vonkelen duizenden sterren, ik verdrietig glimlachje glijdt over mijn gezicht. Zo voorzichtig mogelijk laat ik de deur weer in het slot vallen. Waarna ik begin te lopen, mijn schoenen doe ik later wel aan. Nu moet ik eerst weg komen bij het klooster, voor het geval ik toch iemand heb gewekt. Na een korte aarzeling begin ik te rennen, in een tempo dat ik zeker twee uur vol kan houden. Aan mijn conditie besteed ik al sinds mijn elfde veel aandacht, simpelweg omdat ik altijd heb geweten dat deze dag zou komen. Vanaf nu moet ik voor mezelf zorgen, en ik kan het me niet permitteren slap te zijn. Als ik ik in de problemen geraak, moet ik kunnen vluchten. Ik moet kunnen rennen, zonder na een kwartier al buiten adem te zijn. Nog een maal kijk ik over mijn schouder, naar het enorme gebouw dat steeds kleiner word. "Ciao, Arianna. E il momento per me di andare."

"We zijn er bijna." Mente die de laatste paar uur slapend had door gebracht, opende slaperig haar ogen. Haar hoofd was tegen het raam aangezakt, en de gordel had een nare afdruk in haar hals achter gelaten. Met hand masseerde ze de rode plek, in de hoop dat hij op die manier sneller zou verdwijnen. Ze ging recht op zitten, rekte zich uit. Zover dat mogelijk was op de voorbank van een vrachtwagen, haar Vans had ze uitgetrapt en ze moest half onder het dashboard kruipen om ze te pakken te krijgen. Haar spieren voelde stijf aan van de lange rit, en ze verlangde er naar haar benen weer te kunnen strekken. "Moet u altijd zo'n stuk rijden?" Ze richtte haar blik op de wat oudere man naast haar, zijn grove handen omklemde het stuur en zijn grijze ogen stonden vermoeid. "Ja, en het is fijn om zo nu en dan gezelschap te hebben. Vooral van zo'n mooi meisje als jij." Ze was gewend aan dergelijke opmerkingen, die kreeg ze vaker te horen wanneer ze liftte. Soms waren degene met wie ze mee reed ook daadwerkelijk op meer uit dan enkel een gezellig gesprek, maar dan was je bij haar aan het verkeerde adres. Bij deze man was dat niet het geval, dat had ze al vrij snel in de gaten gehad. Bovendien had hij een vrouw, en drie kinderen van wie hij hield. Mente vond het altijd leuk dergelijke verhalen te horen, ze kon er uren naar luisteren. Andere zouden al snel hun interesse verliezen, zij niet. "Ik ben blij dat u me op pikte, deze rit zal ik zeker blijven onthouden." Een glimlach sierde haar gezicht, ze boog iets naar voren zodat ze haar schoenen aan kon trekken. "Ga je me nu eindelijk vertellen waar je naar toe gaat?" Hij slaagde er niet in zijn nieuwsgierigheid te verbergen, hij had het haar in de afgelopen 6 uur al zeker 4 keer gevraagd maar elke keer had ze zich er uit weten te redden. "Dat weet ik nog niet, ik heb nog geen eind bestemming op het oog." zei ze schouderophalend, terwijl ze haar veters strikte. Vanuit haar ooghoeken zag ze de man zijn hoofd schudden, zijn blik had hij strak op de hobbelige weg gericht. Mente liet zich weer tegen de rugleuning van haar stoel zakken, met haar hand ging ze door haar bruine haren. Wist het op die manier weer in model te brengen, tevreden constateerde ze dat er van de rode striem niks te zien was nu haar haar er over heen viel. In de verte zag ze de eerste huizen op doemen, dat was weer eens iets anders dan de paar ranches die ze tot nu toe gepasseerd waren. "De laatste kilometer ging je lopen toch?" Er was enige aarzeling te horen in zijn stem, kennelijk voelde hij zich er niet helemaal lekker bij haar in the middle of nowhere af te zetten. Iets wat totaal onnodig was, aangezien ze prima voor zichzelf kon zorgen. "Ja, dat is geen probleem. Ik ben er zo. En ik zou niet willen dat je door mij te laat komt." Carl -de man die haar een lift aan had geboden- knikte, en langzaam minderde de vrachtwagen vaart. Vlak voor een inrit kwam hij tot stilstand, Mente maakte haar gordel los en draaide zich naar hem om. "Heel erg bedankt dat ik mee kon reiden." Ze gaf hem een kus op zijn wang, en keek hem voor een moment glimlachend aan. "Geen probleem, je was leuk gezelschap." zei hij, een vriendelijke blik ruste in zijn vermoeide ogen. Ze pakte haar tas van de grond, en hing hem over haar schouder. Het andere hengsel liet ze voor een moment los hangen, die zou ze straks wel goed doen. Ze opende de deur, en sprong naar buiten. Met een zachte plof lande ze op haar voeten, ze draaide zich om en keek Carl voor een laatste keer aan. "Ciao!" De Italiaanse groet, was er nooit helemaal uit gegaan. "Doei Mente!" Kort stak hij haar hand naar haar op, en ze volgde zijn voorbeeld. Waarna ze de deur dicht gooide. Met een zwaar gebrom kwam het voertuig weer tot leven, zand waaide op en een dun laagje stof daalde op haar neer. Rustig begon ze te lopen, nadat ze haar tas goed had gehangen. Het was fijn om na zo'n lange reis eindelijk weer vrij te kunnen bewegen, en ze zag de korte wandeling dan ook niet als een straf. De warme avondzon verwarmde haar huid. Nieuwsgierig nam ze het landschap in zich op, de afgelopen paar uur was er niet veel veranderen. Het was enkel stiller en droger geworden. Enkele koeien sloegen haar geboeid gaden, één van hen liep zelfs een eindje met haar op. Tot een omheining haar er van behield verder te lopen. Na een minuut of tien kwam ze aan in het kleine dorpje, dat verrassend bedrijvig was. Ze wist dat ze het best direct op zoek kon gaan naar een kroeg, in dergelijke gebouwen kon je ook vaak overnachten. Bovendien voelde haar keel droog aan, en had ze behoefte aan iets fris. Veel geld had ze niet, en ze was dan ook van plan morgen op zoek te gaan naar een baan. Op ranches was meestal wel werk te vinden, het zou in elk geval makkelijker zijn dan in het dorp zelf. Als ze genoeg had verdiend kon ze weer verder trekken, maar ze kon nu beter eerst wat verdienen. Bovendien hoopte ze hier in de buurt iemand te vinden, die net zoals haar was. "Zou ik u wat mogen vragen?" Mente hield een wat oudere vrouw aan, die juist bezig was de was van de waslijn te halen. Haar grijze haren had ze samen gebonden in een slordige vlecht, en haar rechterhoek tand ontbrak. "Natuurlijk." Haar stem was krakerig, zoals die van iemand die al tijden niet gesproken had. "Is er hier in de buurt een pub?" De vrouw vertelde haar hoe ze er moest komen, moeilijk was het niet en voor verdwalen hoefde Mente dan ook niet bang te zijn. Nadat ze de vrouw bedankt had liep ze verder, een zacht briesje speelde met haar lange haren. Hier zou ze het wel een tijdje uit houden. Ah, daar was het. Voor het gebouw stonden aardig wat auto's geparkeerd, wat niet erg verbazend was op een zaterdag avond. Zelfs niet in een dorp als deze.
In de kroeg hing een gezellig zweer, country muziek kwam uit de speakers. Een blondine zat op het podium, met een akoestische gitaar in haar handen. Voor een moment bleef Mente staan, luisterende naar de zuivere muziek. Een glimlach verscheen op haar gezicht, het beeld dat ze bij dit gedeelte van Australië had gehad leek perfect te kloppen en ze vond het geweldig. Een hand werd op haar heup gelegd en ze draaide haar hoofd met een ruk om, keek recht in de blauwe ogen van een jongen van een jaar of negentien. "Beter houdt je je handen bij je." zei ze rustig, ze was niet het type meisje dat er op los flirtte en met iedere jongen zoende die er een beetje goed uit zag. Iets wat overigens wel gold voor de jongen die schuin achter haar stond, maar dat kon haar weinig schelen. Ze had geen behoefte aan een flirt, en al helemaal niet aan meer dan dat. Ze duwde zijn hand weg en liep in de richting van de bar. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat hij haar verbaasd na keek, kennelijk was hij er niet aan gewend afgewezen te worden. De blondine was onderhand gestopt met spelen, en na enkele woorden gezegd te hebben was ze ook van het podium verdwenen. Mente ging op één van de barkrukken zitten, en legde haar tas bij haar voeten neer. "Een cola light." zei ze nadat de barman zijn aandacht op haar had gericht. Niet veel later keek ze nippend van haar cola de ruimte rond, geïnteresseerd bekeek ze de mensen die gezellig met elkaar zaten te praten, stonden te dansen of te poolen. Zelf was ze niet van plan zich ergens in te mengen, nog niet in elk geval. Misschien later op de avond, al kende ze zichzelf goed genoeg om te weten dat daar waarschijnlijk niets van zou komen. Ze streek een bruine lok uit haar oog, wierp een blik op de blondine naast haar. Herkende haar als degene die zojuist nog op het podium had gestaan. "Mooi optreden." Met een glimlachje keek ze het meisje aan, waarna ze weer in stilzwijgen verviel. Ze nam een slokje van haar cola, liet haar blik nog eens door de ruimte dwalen. Zoals altijd voelde ze zich een buitenstaander, een buitenbeentje dat nooit ergens bij zou horen. Ze was anders, niet alleen omdat ze uit een ander land kwam. Maar ook omdat ze meer kon dan de meeste mensen. Vroeger had ze het gezien als een vloek, en ook nu dacht ze er nog wel eens zo over.

''Haha, Bryan, je hebt geen idee eigenlijk.'' Lachte ze mee met de barman en dronk het laatste slokje cola light uit haar glas vandaan. De vraag was nogal lachwekkend geweest, hij vroeg aan haar hoeveel jongens ze inmiddels eigenlijk wel al had verslonden, waardoor ze bijna haar cola had uitgespuwd van de lachbui die plotseling opdook. Ze kende nu eigenlijk wel elke jongen van top tot teen, elke man die hier rondliep in het oude Esperance. Zoey was dan nu ook al tweeëntwintig jaar oud en had -voor haar gevoel- dan ook al bijna een kwart leeftijd bereikt, met al enig wat ervaring van haar krachten. De barman gaf haar een simpele knipoog, als teken dat hij zo terug zou zijn nadat hij wat bestellingen opgenomen zou hebben en ze zuchtte kort, totdat ze opmerkte dat er een meid naast haar zat met bruin haar.
'Mooi optreden.' Waren de woorden die het meisje tegen haar sprak en er kwam een glimlachje op haar gezicht te staan bij dat compliment. Meteen liet ze haar ogen, haast onopmerkelijk, vanaf haar gezicht naar beneden dwalen om haar even te bekijken van top tot teen en merkte op dat ze hier niet vandaan kwam. Tenminste, dit was niet de gebruikelijke kleding die de mens hier droeg en tenslotte klonk haar stem ook dat ze ergens anders vandaan kwam. Uit Italië als ze het goed had. Niet dat Zoey een extreem westerns accent had, maar het had er wel iets van weg. ''Dankje.'' Zei ze met een fijn knikje en wenkte even naar de barman dat ze nog een cola light wou en legde wat munten op de bar. Hij keek even vreemd naar haar toen ze het geld naar voren schoof. 'Ehh, Zoey. Je weet dat je niet hoeft te betalen, he?' Ze fronste even. ''Dat weet ik, ik ben niet van m'n lotje getikt. Ik betaal voor haar die cola light.'' Hij schudde even verbaasd zijn hoofd en stopte het geld was in een simpel draagbaar tasje wat hij om z'n middel droeg. Ze keek hem nog heel eventjes na, toen hij inmiddels alweer andere bestellingen aan het opnemen was, en draaide vervolgens haar hoofd weer richting de brunette.
''Je komt hier niet vandaan, he?'' Vroeg ze uit nieuwsgierigheid, maar kon het antwoord zelfs al raden. De cola light werd inmiddels naast haar neer gezet, die ze dan ook oppakte en de druppels tegen haar vingers aan voelde drukken die van het glas af kwamen. Normaal gesproken zou ze niet een gesprek beginnen met de mensen die haar complimenteerden om haar optreden of om handtekeningen vroegen, maar op één of andere manier trok deze meid haar aan. Door haar... 'apartheid'. Ze kwam hier niet vandaan en dat trok haar aandacht, interesse. Bovendien maakte ze het niet vaak mee dat er nieuw komelingen waren, laat staan meiden met tenminste een fatsoenlijk uiterlijk. Al had ze ergens wel een wat rustige sfeer over zich heen, misschien omdat ze veel gereisd had om hierheen te komen? Zou het een reiziger zijn, of zou ze per toeval hier terecht zijn gekomen? Esperance was nou niet bepaald een.. toerist-aantrekkend plaatsje, in de afgelopen drie jaar was er geen enkele nieuwkomer hier geweest. Slechts mensen die af en toe wat ladingen kwamen brengen in vrachtwagens, maar dat was ook één of twee keer per maand, dat lag eraan of de verkoop goed liep of juist niet. Dat verschilde dan ook vaak en schommelde in balans.
''Ik ben Zoey, voor als je het nog niet opgemerkt had.'' Zei ze met een grinnik, waarbij haar blik even kort afweek vanaf de meid haar ogen richting een krijtbord die bij de ingang stond met haar naam erop geschreven in sierlijke letters, plus de naam van haar entertaining en tijd. Al wisten de meeste bewoners wel inmiddels wat de vaste dag en tijd was, omdat ze nogal bekend hier was. Zoey keek even vanaf het krijtbord richting de klapdeurtjes en merkte op dat het al gauw avond was geworden. De zon ging onder en stond inmiddels al aan de horizon met smart te wachten totdat die in de aarde kon verdwijnen, als het ware.
''Ben je hier al lang?'' Vroeg ze een beetje op een middelmatige toon en nam ondertussen haar glas in haar rechterhand, waarna ze er een slokje van nam en hem vervolgens met een ietsje te luide tik neerzette op de eikenhouten bar waar een lak laagje overheen was gelakt.
Net op het moment toen ze haar hoofd weer draaide en zich weer op de meid wou focussen, voelde ze het hoe de bar begon te trillen en zo langzamerhand ook steeds harder alle spullen van de saloon. Ze sperde wijd haar ogen open, betekende dit... Nee toch! Was dit een aanval van de spionnen, nadat ze zich jaren koest hadden gehouden? Damnit, nee! Voordat ze ook maar op kon staan hoorde ze een bekend geluid in haar oren: hoefgetrappel, en niet van maar slechts één paard. Nee, dit zouden er minstens vijf zijn die met een razende snelheid aan kwamen galopperen. Na enkele seconden waren de paarden zo dichtbij, dat ze plotseling de afschuwelijke, misselijkmakende stank van de ongeschoren en ongewassen mannen kon ruiken. Zoey wist meteen op te staan, zichzelf voor te bereiden op het ergste en zag de eerste man met een cowboyhoed met een enorme entree de saloon binnenstormen, waardoor de klapdeurtjes nogal hevig heen en weer bewogen en het duurde ook even voordat ze weer rustig tegen elkaar aan geklemd zaten. Maar voordat ze daar ook maar de kans voor hadden, vloog de rest van het groepje binnen en stonden ze met in totaal zeven man binnen. De blondine herkende ze niet, maar waren zeker geen buitenstaanders van het wilde westen. Nee, ze moesten ergens van een ander dorp vandaan komen, want hier uit Esperance kwamen ze zeker niet vandaan.
De voorste man maakte het er niet meteen gemakkelijker op voor haar om zich in te houden, door een ranzige rochel op de holle, krakende vloer te spugen vlak voor een klein meisje haar voeten. Sterker nog; voor Rachel haar voeten, het meisje wat nog geen tien minuten geleden om haar handtekening had gevraagd met een enorme hoge schattigheids-gehalte. Hierdoor merkte Zoey op dat haar woede er niet bepaald minder op werd en balde meteen haar vuisten, om voor het eerst sinds tijden m'n windstoten weer te gebruiken. Het dorp wist ervan dat ze krachten had, maar had het jaren lang moeten verschuilen; zelfs voor nieuwkomers. In het geheim oefende ze dan ook bijna dagelijks om het niet te verleren, al was dat haast onmogelijk, en bovendien om ook beter in haar nieuwe ontdekte kracht te worden, het creëren van elektriciteits-ballen met haar handen. Al had ze die nog niet volledig onder controle en de grootte was ook niet perfect. Nee, voor als de mannen nu iets zouden uithalen met hun grofgebekte smoelen of pistolen, die ze meteen al in de gaten had toen ze ook maar één stap binnen hadden gezet, zouden ze er eerst van langs krijgen met haar krachtige windstoten, die waren namelijk sterk genoeg en bovendien niet enorm traumatiserend. Verwarrend was het ook wel te noemen, ze zouden zich -misschien na even bewusteloos te zijn geweest nadat ze door haar kracht ergens met hun hoofd ergens met een harde klap tegen aan waren gekomen- weinig tot niets meer herinneren en niet kunnen ontraadselen waar de plotselinge, krachtige wind vandaan kwam.
Voordat Zoey ook maar de kans had om de voorste man, die duidelijk de leiding over de groep nam en ook nogal een hoge arrogantie uitstraling had, toe te spreken, nam Bryan van achter de leiding en liep naar hem toe. Het gesprek had niet veel nut en voor ze het wist kreeg de barman een ongewenste klap tegen zijn kale hoofd aan, waar hij niet bepaald van gediend was en het glas -wat hij ondertussen had staan afdrogen met een vochtige theedoek- en het doek neerlegde op de dichtstbijzijnde tafel en het bierflesje pakte, vervolgens kapot sloeg aan de tafel en daarmee de man in het wilde weg probeerde mee te steken. Twee andere mannen hadden vliegensvlug gehandeld en hadden hem inmiddels vast bij zijn beide armen, waarop de leider relaxed reageerde, zijn wapen trok en die op het hart van Bryan richtte. Nu was het genoeg geweest, haar woede kon ze niet langer beheersen en liep op de mannen af. 'Zoey, nee stop!' Schreeuwde de barman angstig toe, niet omdat hij bang was voor de buitenstaanders van Esperance maar omdat hij haar best wel beangstigend vond als ze haar mutants krachten in het bijzijn van andere mensen gebruikte. De mensen van het dorp hadden er wel vrede mee, maar zodra ze het zagen -vooral wanneer ze boos was- deinsden ze toch terug, en werd er na haar woede-aanval niet langer in het openbare publiek over gepraat, bang voor een confrontatie met haar. Al zouden ze die niet krijgen, want zij had namelijk ook respect voor de dorpsleden dat ze haar niet minder zouden behandelen dan als ieder ander, of haar zouden omleggen vanwege haar mutantie.
''Nu is het genoeg!'' Schreeuwde ze nog harder dan dat Bryan had gedaan en legde haar ijskoude hand op de warme, harige arm van de man die duidelijk een gore grijns op zijn gezicht had staan. 'Wat wou ge doen, moppie?' Vroeg hij uitdagend, waarop zijn mannen nogal neppig begonnen te lachen. 'Mij vloeren met die kippen kracht van ge?' Dat vreemde rot accent van hem maakte haar nog bozer dan ze al was, vooral door die irritante lachjes die volgden en in haar oren tetterden, en had haar hand wat krachtiger om zijn arm geklemd. Ze groef nu haar lange, scherpe nagels langzaam maar zeker in huid, ging dieper door zijn vlees en nu ontstond er -door de ietwat verbaasde blik in grijs-groene ogen- bij haar ook een grijns. Voor ze het wist had ze vloeiend een windstoot losgelaten, waardoor de man wat ongelukkig achteruit schoot en tegen één van zijn mannen opbotste en ze vervolgens samen tegen de muur vlogen. Nu ze weer twee losse armen had, balde ze haar handen weer. Dit was nog niets wat ze had gedaan, slechts om even de smaak van haar mutants weer-krachten te proeven. De blondine draaide zich om naar de twee mannen die Bryan nog steeds hardhandig vast hielden en grijnsde deze keer nog breder, waardoor haar witte voortanden zichtbaar werden. ''Raah!'' Bracht ze haar kreet uit, waardoor ze door de adrenaline -die gelijk door haar lijf heen stroomde- haar krachten nog harder kon uitbrengen dan ze in principe al kon. Net zoals dat de mensen dat ook hadden, maar als mutant zijnde twee keer zo hard was. Ze stootte nu haar beide vuisten hard naar voren, op de mannen af die de barman vast hadden met hun slappe armen en blies daar ook een harde windstoot uit. De twee mannen vlogen allebei tegelijkertijd over alle mensen heen richting de andere kant van de saloon en knalden daar met een luide bonk tegen de harde houten muur aan. Zoey haalde even diep adem en ademde daarna weer uit, even een simpel teken van rust. Ze zouden waarschijnlijk straks moeite hebben met opstaan, zodra ze weer bij bewustzijn kwamen. Beide waren ze namelijk tegen een prachtwerk aan geknald, de één tegen een afgeschoten hertenkop met een puntig gewei en de ander tegen een ijzeren gesmolten kentekenplaat, die nodig weer gepoetst moest worden.
Toen ze enkele seconden naar de twee bewegingsloze mannen had gekeken, draaide ze zich om en keek ze recht in het gezicht van een man met een ongeschoren baardje, met een schilders snorretje. Hij zag er niet uit, vooral niet met die donkere bos krullen die onder zijn misvormde hoed uitstak. Een angstige blik bevond zich in zijn ogen, en ze zag dat hij kort slikte met een waarschijnlijk droge keel en hoorde vervolgens een wapen geladen worden. Net toen ze wou kijken waar dat geluid vandaan kwam, kon ze het al raden doordat ze voelde dat het pistool tegen haar buik stond aangedrukt. Zoey haalde nogmaals diep adem en zuchtte daarna in plaats van dat diep uit te blazen. Ze voelde ook dat hij trilde met zijn hand waarmee hij het vuurwapen vasthield en ze bleef hem dan ook strak in zijn ogen, met haar helderblauwe ogen, aankijken. Alsof ze hem daarmee kon overhalen om het niet te doen. Meteen ontstond er -waarom wist ze niet en snapte ook niet waar hij in godsnaam lol in zou kunnen hebben- een licht grijnsje op de man zijn gezicht, wat veranderde in een krankzinnig lachje met een vreemd accent, waarbij hij zijn gele tanden ontblootte. Er waren zelfs drie zwarte, rotte tanden te zien, waardoor ze het liefst een afschuwelijk gezichtsuitdrukking wou trekken, maar waagde het er toch maar niet op. Een nog ergere meur kwam uit zijn mond vandaan, waardoor die neiging steeds maar groter en groter werd.
Voordat ze ook maar kon hoesten van de nare, rotte lucht die walgelijk door haar neusgaten drong, klonk er een schot en sloot ze haar ogen van schrik. Dit was het dan... haar einde.
Of nee, toch niet. Toen ze geen enkele pijn voelde, opende ze haar ogen weer en zag nog net de man met een harde knal op de grond vallen met opengesperde ogen en een vermakelijke grijns op zijn gezicht. Vlak daarna keek ze weer omhoog en keek ze recht in de ogen van Bryan, die tevreden over zijn eigen pistool blies en even naar haar knikte.
Zoey zuchtte opgelucht en ontspande haar -nog steeds- gebalde vuisten weer, sloot haar ogen voor twee seconden en keek daarna richting de uitgang van de saloon. De klapdeurtjes zwiepten hevig heen en weer, en twee overige handlangers van de leider waren angstig naar buiten gevlucht. Vlak daarna klonk er een paarden gehinnik en geblaas, waarna ze inderdaad hoorde dat er twee paarden meteen in galop werden gebracht en langzaam het getrappel van wild bewegende hoeven afstierf.

-Sorry, ik kon hem echt niet inkorten, zoveel inspiratie heb ik! :O

New record: 2.331 woorden!

Het was duidelijk dat de blondine hier vandaan kwam. Ze paste perfect in het plaatje, daarbij leek iedereen haar te kennen. Wat suggereerde dat ze een zekere status had. Niet gek als je bedacht, dat ze met enige regelmaat op het podium stond. Iets wat met een stem als die van haar waarschijnlijk wel het geval was, al helemaal in een klein dorpje als Esperance. Lichtelijk verbaasd keek Mente haar aan. Waarom zou je de cola van een wild vreemde betalen? Oké, soms deden jongens het maar dan waren ze duidelijk op iets uit. Normaal gesproken zou ze een dergelijke aanbod dan ook af slaan, maar ten eerste gaf Zoey –zoals het meisje kennelijk heette- haar daar geen kans voor en ten tweede zaten er nu geen bij bedoelingen achter. “Dank je.” zei Mente glimlachend, waarna ze haar blik voor een moment naar het bord bij de ingang liet dwalen waar de naam Zoey met sierlijke letters op stond geschreven. Samen met de naam en tijd van haar optreden. Mente richtte haar blik weer op de blondine, bij het horen van de vraag. Kennelijk was haar accent niet onopgemerkt gebleven, al was dat niet heel vreemd. Na twee jaar was aan haar manier van praten nog altijd duidelijk te horen dat ze van Italiaanse origine was. Al werd zo ook nog wel eens aangezien voor een Spanjaard of Portugees. Veel kon het haar niet schelen, haar afkomst was geen geheim. Wat zich daar had afgespeeld hield ze liever wel voor zichzelf, vragen over haar verleden wist ze vaak handig te ontwijken en met liegen had ze ook geen probleem. Als de nonnen eens wisten wat ze allemaal uit spookte, zouden ze diep geschokt zijn. Ergens wist Mente dat het ondankbaar van haar was geweest, om er s’ nachts vandoor te gaan. Maar ze had het daar gewoon niet langer uit gehouden, ze hoorde daar niet. Overigens was haar accent niet het enige waaraan te zien was dat ze niet van hier was, ook haar uiterlijk en kledingstijl week af van die van de mensen in de saloon. “Valt het zo op? Maar ja, ik kom uit Italië.” Antwoordde ze, waarna ze haar glas van de bar pakte en een slokje van haar cola light nam. Heerlijk, ze was echt toe geweest aan iets fris. “Ja, dat had ik al in de gaten. Ik ben Mente.” Het koste haar geen moeite meer zichzelf voor te stellen als Mente in plaats van Arianna. Arianna, ook wel Aria was verdwenen. Ze bestond niet meer. “Nee, ik ben hier nog geen uur geleden aan gekomen.” Zei ze, waarna ze een slokje van haar cola nam. Een frons verscheen op haar gezicht, het bruinige goedje klotste tegen de rand. Alle losse spullen in de saloon stonden plots te trillen, het deed haar denken aan de avond waarop haar ouders stierven. Maar dit keer was zei het niet die de voorwerpen deed bewegen. Het gekletterd van paardenhoeven was duidelijk hoorbaar, Zoey leek direct te begrijpen wat er aan de hand was. Ze kwam overeind, leek zich voor te bereiden op een gevecht. Een man met een cowboyhoed op zijn bezwete hoofd kwam binnen stappen, er hing een misselijkmakende geur van ongewassen lichaam om hem heen. Die man kon wel een douche gebruiken. Het zelfde gold voor de mannen die na hem binnen kwamen, in totaal waren ze met zijn zevenen.
Er hing een onrustige zweer in de saloon, iedereen leek in de gaten te hebben dat de mannen niet veel goeds in de zin hadden. Automatisch spande Mente haar spieren, haar blik hield ze strak op het groepje gericht. Als het nodig was zou ze ingrijpen, al verried ze haar gave liever niet. Ze wist niet hoe mensen er op zouden reageren, tot nu toe had ze het nooit in het openbaar gebruikt. Ja, oké sommige mensen waren er wel eens getuige van geweest maar meestal hadden ze dan niet in de gaten dat zij degene was die de bewegingen veroorzaakte. Of dat zij de rede was dat ze zich plots niet meer konden bewegen. De barman kwam achter de bar vandaan, maar zijn woorden hadden geen enkel effect het enige wat hij er aan over hield was een klap tegen zijn hoofd. Nu kwam Zoey in beweging, haar hand lag al snel op de arm van de leider van het groepje. Er was niets van angst in haar bruine ogen te zien, ze leek zich sterk bewust van wat ze deed. Het was geen overmoed. Een plotselinge windstoot deed de man naar achter vliegen, verbijsterd keek Mente naar de blondine. Er bestond geen enkele twijfel, zij was degene die de man om ver had geblazen, letterlijk. Vandaar dat ze zo vastberaden tot actie over was gegaan, ze wist dat ze tegen die gasten op gewassen was. De twee mannen die de barman vast hielden waren nu aan de buurt, Zoey stootte haar vuisten naar voren en de mannen vlogen naar achter. Gefascineerd keek Mente toe, ze had nog nooit iemand als haar gezien. Iemand die net als haar anders was, die tot meer in staat was dan een normaal mens. Er stonden nu nog drie mannen overeind, één van hen was tot vlak bij de blondine gelopen. Angst stond in zijn ogen, maar hij was er niet door verlamd zoals zijn maten. Hij lade zijn pistool, Mente sprong van haar kruk. Deed in stap in hun richting, onopvallend. Ze wou geen aandacht trekken, ze wou niet opvallen. De mensen hier leken te weten van Zoey’s gave, en ze hadden het geaccepteerd. Maar zij was een vreemdeling, als ze hier zou tonen wat ze kon zou ze nog wel eens in de problemen kunnen komen. Ze zouden haar kunnen zien als bedreiging, en dat was het laatste wat ze wilde. Maar doelloos toe kijken was ook niet langer een optie. Het pistool stond onderhand tegen de buik van de blondine, als de man de trekker over zou halen was het met haar gedaan. Mente draaide de palm van haar hand naar voren, een kleine beweging die onopgemerkt zou blijven. Ze concentreerde zich op het kleine wapen in de trillend hand van de man, en blokkeerde het. Hij zou het niet merken, tot hij de trekker over haalde. Normaal zou ze ook kunnen wachten tot hij zou schieten, de baan van een kogel veranderen was niet erg moeilijk. Het ding was licht, enkel door zijn snelheid kon het lastig zijn. Maar daar had zij weinig problemen mee. Enkel was dat nu onmogelijk aangezien, de kogel direct in Zoey’s buik zou verdwijnen. En wanneer Mente niet wist wanneer de kogel het magazijn verliet kon ze hem ook niet in het pistool zelf tegen houden. Ze overwoog de man achteruit te gooien, aan zijn postuur te zien zou zijn gewicht rond de tachtig kilo zitten. Nog binnen haar bereik. Bij drie van de mannen uit het groepje had ze zo haar twijfels gehad of ze hen kon tillen. Zo zwaar als die gebouwd waren. Het feit dat de barman zijn pistool laden hield haar tegen, hij zou hier een einde aan maken. De man die Zoey onder schot was onderhand in de lach geschoten, zou hij geprobeerd hebben te schieten? Of was er een andere reden voor zijn bijna hysterische gelach. De barman haalde de trekker over, en niet meer dan enkele seconden laten zakte de man die zijn pistool tegen de buik van de blondine had geduwd in elkaar. De twee overgebleven mannen leken te beseffen dat ze geen kans maakte, ze gingen er als een haas vandoor. Al snel was er niets meer van hen te zien, enkel het hoefgetrappel van hun paarden was nog te horen. Mente liep aarzelend naar Zoey toe. “Gaat het?” vroeg ze. Zou ze de blondine vertellen dat ze ook een gave had? Misschien. Niet nu, niet hier. Waar iedereen hen kon zien. Zou het verdacht zijn dat ze niet echt geschokt was? Dat Zoey’s gave haar niet af schrok? Zou het iemand opgevallen zijn dat ze het pistool blokkeerden? Nee, en de enige die het opgevallen zou kunnen zijn lag nu levenloos op de grond. “Wat wouden die gasten?” vroeg ze aarzelend. Duizenden vragen spookte rond in haar hoofd, de afgelopen twee jaar was ze op zoek geweest naar mensen die net als haar waren. Maar tot nu toe had haar zoektocht geen enkel resultaat gehad.

Bryan fluisterde gauw in haar oren over dat hij de mannen zou opruimen, zolang zij maar dit 'ongelukje' ging fixen bij de nieuwkomer. Ze had namelijk haar krachten gezien, hoe ze hem gebruikte. Dit was slechts nog maar lucht dat ze had gebruikt, echte windstoten maar dat was nog lang niet alles wat ze kon. Ze zou het Mente wel uit haar hoofd praten, voor zover het haar zou lukken. Als het maar geen journaliste ofzoiets was vanuit een ander land, die verslag moest doen over dit afgelegen dorpje. Al zag ze er totaal niet zo uit, dat was vreemd. Nadat Zoey even haar wenkbrauw verbaasd had opgetrokken naar de barman knikte ze toestemmend en liep ze daarna weer met een opgeluchte zucht naar de bar, waar ze haar drankje pakte en de laatste slokken eruit nam. Of wacht, had Mente net niet verteld dat ze uit Italië kwam? Vanwege haar accent? Ja, dat was het. Misschien had ze daar wel vandaan de opdracht gekregen om dit afgelegen Westernse dorp te onderzoeken voor een of andere reden die ze toch nooit zou begrijpen. Wie interesseerde zich nou in het wilde Westen in Australië? In plaats van zich naar Mente te keren keek ze eerst nog even achterom naar Bryan, die druk bezig was achterin de Saloon de twee lijken van de hoorns af te halen, die daardoorheen gespietst waren dankzij haar.
Automatisch haalde Zoey een hand door haar blonde, lange haren en richtte zich daarna tot Mente. Vreemd genoeg zag ze niet iets van een verbijsterende blik op haar gezicht ofzo, maar stond ze daar maar. Ohja, ze had gevraagd hoe het met haar ging. ''Gaat wel.'' Antwoordde ze lichtelijk mokkend erop, en ook wat brommend. ''Gewoon, stoer doen.'' Het ging haar niet veel aan wat die gasten hier wouden en gedeeltelijk was ook wel gewoon aandacht trekken, uiteindelijk verliezen en daarna als schijthazen er vandoor vluchten. Zou Mente haar geloven als ze uit zou leggen dat die windstoten niet van haar vandaan kwamen, maar ze hen gewoon had geramd met gebalde vuisten. Nee, vast niet. Het was te duidelijk geweest dat ze paranormale krachten had. Een aantal blikken staarden haar aan, waar ze zich wel dood aan irriteerde en ze voelde gewoon dat ze niet aardig bedoeld waren. Het was dat ze nog altijd bang voor haar waren wanneer ze haar krachten gebruikte en nu ook omdat er een nieuwkomer was die vervolgens ook nog haar bezig had gezien, ze waren er bang voor dat er media en al die zooi naar hun lieftallige dorpje Esperance kwam en alles zou verpesten. Dan zou het vredige Westernse dorp nooit meer hetzelfde zijn.
Zoey keerde zich van de mensen af, keek Mente haar in haar ogen aan en moest maar gewoon eerlijk zijn en de tijd nemen om het haar uit te leggen, maar niet hier. Niet op deze plek.
''Heb je al een slaapplaats voor vanavond? Kom maar mee, je mag bij mij slapen. Deze onguur hier zou ik niet vertrouwen.'' Daarbij bedoelde ze de vieze mannen die hier rondliepen, behalve Bryan vertrouwde ze geen enkele vent hier. Voordat Mente ook maar de kans kreeg om te antwoorden op haar vraag pakte ze haar bij haar hand, wenkte even naar Bryan dat ze de zaak ergens anders af zou handelen, en trok haar toen zo de saloon uit. Het was al donker en behalve dat er vele mensen nog steeds in de saloon waren, liep er verder niemand over straat. De meeste zaten gewoon knus thuis, bij de open haard of lagen al in bed, of schuilden natuurlijk nog steeds voor die beangstigende binnenvallers van zonet, die allang al weg waren. Toen ze eenmaal op de hardzachte grond liep, liet ze de meid haar hand los en stopte ze haar handen in haar zakken van haar donkere, dunne spijkerbroek.
''Vertel eens, hoe ben je hier gekomen en wat doe je hier?'' Vroeg ze meteen maar meteen right to the point. Vroeg of laat zou dat gespreksonderwerp toch ten sprake komen, want het viel toch echt wel op dat ze een nieuweling was hier, een vreemdeling, een buitenstaander. Dus waarom niet nu gelijk? Nog een paar passen en ze zouden er zijn, haar huis bevond zich dan ook iets verder van de rest van het dorpje. Dat kwam omdat ze liever toch afgezonderd zat en niet continue geklaag zou ontvangen van dorpelingen als ze aan het trainen was met haar krachten binnen in haar huis, wat namelijk nog wel eens harde geluiden kon veroorzaken. Af en toe ging er dan ook wel eens wat stuk als ze net de verkeerde move maakte en net een harde windstoot uitstootte. Ach, dat kon iedereen wel eens overkomen toch? Dat er wel eens wat stuk ging? Al was zij dan de enige met paranormale krachten hier. Zoey zuchtte nogmaals, onhoorbaar voor de bruinharige, prachtige meid en liep de paar treden van haar veranda op, viste de sleutel uit haar broekzak vandaan en stak die in het slot waarna ze die open kreeg na een aantal keer draaien. ''Kom binnen, wees welkom. Doe alsof je thuis bent.'' De laatste zin zei ze ietwat onzekerder, waarbij ze op haar onderlip beet, maar wist het niet te laten zien aan haar. Dit was de eerste keer dat ze een vreemdeling haar huis binnen nam, want er kwamen niet vaak nieuwkomers in Esperance, maar deze keer had ze wat af te handelen en dat was een plicht die ze niet graag op zich nam. Vooral niet bij dit prachtige meisje, die zo onschuldig overkwam. ''Wil je wat drinken?'' Vroeg ze terwijl ze wat lichten aanknipte, daarna de voordeur dichtdeed en vervolgens naar de keuken liep om daar haar koelkast open te trekken. Zoey was meestal in de weer met van alles, stilzitten kon ze nauwelijks. Ze moest altijd wel iets te doen hebben, anders irriteerde ze zich aan zichzelf.

Het afgelopen jaar, was ze de wereld over gereisd opzoek naar mensen die net zoals haar waren. Anders. Tot nu toe had ze geen succes gehad, nergens had ze iets ongewoon's op gemerkt. Iedereen leek volledig normaal, niemand die meubels kon verplaatsen enkel door er aan te denken. Niemand die een vuurbal uit het niks kon toveren, of zich onzichtbaar kon maken. Misschien waren ze er wel, maar gebruikte ze hun gave niet in het openbaar. Net als Mente zelf, ze wist dat ze risico liep door te laten zien wat ze kon. Daarom oefende ze ook enkel als ze er zeker van was, dat ze alleen was. Of als niemand het kon zien. Zoals net. Je zag niet dat een pistool geblokkeerd was. Het was een klein mechanisme aan de binnen kant, of een trekker die je tegen hield. Enkel degene die probeerde te schieten zou het merken, maar die zou niet eens aan telepathie denken. Maar nu zag ze voor het eerst iemand, die net als haar was. Die een kracht had, die bovennatuurlijk was.
Zoey antwoordde half mokkend, half brommend op haar vragen. Kennelijk had het korte gevecht, haar humeur weinig goeds gedaan. Begrijpelijk, natuurlijk. Mente wierp een korte blik op de twee mannen, die aan de muur gespietst waren. De barman was bezig ze van de horens af te werken, bloed druppelde op de grond. Ze wende haar blik af, keek naar de blondine tegenover haar. Ze wist hoe verwoestend de kracht was die hen was gegeven, dat had ze al op jonge leeftijd ontdekt en met de jaren was het haar steeds duidelijker geworden. De kracht die zich in haar lichaam bevond, was niet te vergelijken met de kracht van een normaal mens. En dat vormde een deel van haar kracht. Als mensen haar zagen, waren ze nogal geneigd haar als kwetsbaar en zwak te bestempelen. Maar niets was minder waar. De vraag of ze al een slaapplaats voor die nacht had, kwam onverwachts. Tijd om antwoord te geven kreeg ze niet, al vrij snel werd ze bij haar hand gepakt en mee getrokken. Ze volgde gedwee. Al had ze het idee, dat er iets te gebeuren stond. Zij had Zoey's gave gezien, en ze had het vermoede dat dit niet de bedoeling was. Moest Zoey haar haar mond snoeren? "Nee, ik heb nog geen slaapplaats, dank je." Zei ze, met een lichte glimlach. Alsof ze niet in de gaten had dat er meer achter die uitnodiging zat, dan enkel gast vriendelijkheid. Mente wierp een zijlings blik op de jonge vrouw naast zich, wat stond er te gebeuren? Zou ze Zoey over haar gave moeten vertellen, of juist niet? Wat als Zoey niet was zoals zij, maar haar gave gebruikte om er zelf beter van te worden? Er waren vast mensen die hun gave gebruikte, voor het slechte. Maar ergens vond ze Zoey niet in dat plaatje passen, al helemaal niet na wat ze zo juist had gezien. Maar toch, beter wachtte ze nog even af.
"Ik ben hier heen komen liften, zonder een echt doel. Ik wou wel eens wat meer van de wereld zien." Antwoordde Mente, haar antwoord klopte redelijk. Ze was al liftend over de wereld getrokken, met het weinige geld dat ze had kon ze zich niet veel beters veroorloven. Ze had meerdere malen bemanningsleden zo ver gekregen dat ze haar aan boord namen en op die manier had ze ook de zeeën en oceanen over kunnen steken. Maar ze had wel degelijk een doel, al had ze ook daadwerkelijk meer van de wereld willen zien. Ze had het niet zo gehad op het kleine wereldje van de nonnen, het klooster, de stad alleen. Het was niet genoeg voor haar, ze miste de vrijheid. Het huis van Zoey lag wat afgelegen van de rest, Mente nam het gebouw snel in zich op. Besteedde extra aandacht aan de ramen, die mogelijk als vluchtwegen zouden moeten dienen. De afgelopen twee jaar hadden haar geleerd, dat je altijd op je hoede moest zijn. Je wist maar nooit wat je tegen zou komen, en met wie je te maken had. Achter Zoey aan stapte ze naar binnen, nieuwsgierig nam ze het huis in zich op. Het was stijlvol ingericht, al had ze niet anders verwacht bij een vrouw als Zoey. "Lekker, doe me maar iets. Het maakt niet uit." zei ze met een glimlachje, waarna ze een korte blik op het slot wierp en concludeerde dat die niet zo moeilijk te openen was. De meeste sloten kon ze wel openen, ze hadden vaak het zelfde mechanisme en dat maakte het makkelijker. "Ben je al wel eens ver buiten Esperance geweest?" vroeg ze, terwijl ze het de blondine rustig in zich op nam.

Aangezien het al vrij donker werd buiten, knipte ze al wat meer lichtjes aan zodat verschillende sta en hanglampen achter elkaar aan sprongen. De twee blikjes cola light die ze uit de koelkast had getrokken, had ze in haar rechterhand. Eentje gooide ze naar Mente, waarna ze even rondkeek en het gevoel had alsof er iets miste. Niet dat er iets gestolen was, maar het feit dat ze zich nog niet helemaal op haar gemak voelde. Ah, dat was het. Hetgeen wat ze net nog gemaakt had en wat ze eigenlijk de hele dag op had staan. Genaamd muziek.
Hoewel ze standaard country muziek op had staan, was ze de laatste tijd wel veel van het Celine Dion muziek. Op één of andere manier raakte haar dat wel eens, vooral met de vaak swingende muziek en de lekkere beat die het had. Maar ze liet zich er niet teveel door beïnvloeden nu Mente er was. Ze liep met haar blikje naar de stereo, plaatste daar een cd'tje in en meteen startte de muziek zodra ze op het knopje 'afspelen' drukte.
De vraag van Mente deed haar aandacht trekken, waardoor ze zich omdraaide en de vraag van de brunette in zich opnam. Was het verstandig om de meid informatie te geven, waar ze uiteindelijk toch niets mee aan kon? Tenzij ze het tegen haar kon gebruiken, op een of andere manier en dat leek haar niet verstandig. Ze beet even kort op haar onderlip, maar wist haar twijfel te onderdrukken. ''Nee.'' Was haar korte antwoord daarop, nipte even gauw een slokje uit het blikje cola light en stond toen vluchtjes op. ''Ik ben even boven, je bed klaarzetten. Je moet zelf maar beslissen of je meegaat of niet, mij maakt het niets uit.'' Zei ze met een poeslieve stem, om dat ietwat boze antwoord van net weg te werken.
Zonder haar verder nog een enige blik te gunnen, draaide ze zich om en liep richting de hal waar zich de trap naar boven bevond. Eenmaal daar liep ze tree voor tree naar boven, waar bij enkele treeën hard kraakten door het oude hout. Hoewel ze onderhand wel wist welke precies kraakten en welke niet, kon het haar dit keer geen ruk schelen hoe ze de trap op liep. Wat gefrustreerd met het feit dat ze nu met haar opgescheept zat en dat het aan haar de taak was om haar om te leggen, kon ze niet tegen. Daar zag de meid er nog veel te jong voor uit, ze had nog een heel leven te gaan en bovendien wie was dat nou om tegen Zoey te zeggen dat ze haar af moest maken?! Ze was verdomme een Legend in dit hele dorp, mensen waren bang voor haar zodra ze haar krachten gebruikte en nu had ze niet eens meer het recht om zelf te bepalen of ze het iemand vertelde die een buitenstaander was of niet. Een korte zucht verliet haar mond en liep de laatste trede op, waardoor ze nu boven was en richting haar eigen slaapkamer liep.
Het verbaasde haar dat ze nog een matras had liggen, terwijl er hier juist vrijwel nooit bezoekers kwamen. Misschien omdat ze ooit wel een vriendje had verwacht, maar behalve al die uitsloverige gasten in dit dorp, had ze er niet echt meer op gehoopt. Vooral niet met het feit dat, zodra ze een liefde had, ze haar diepste geheimen wou delen en daarbij het feit kwam dat ze haar krachten moest blootleggen, wat de meeste mensen zo erg afschrikten. Vooral omdat ze nog lang niet wisten waartoe ze allemaal in staat was, en dat was behoorlijk veel. Toen Zoey merkte dat ze opnieuw wat dieper in gedachten verzonken was dan normaal, wreef ze even door haar ogen heen en opende daarna de deur richting haar eigen slaapkamer. Van onder haar bed vandaan haalde ze het matras, haalde vanuit de kast een verhoging zodat dat wat lekkerder zo liggen en ze haar dan ook in de gaten zou kunnen houden 's nachts en vanuit haar kleerkast de lakens en de hoezen waarmee ze dan ook zorgvuldig het bed opmaakte voor de brunette. Terwijl ze daarmee bezig was, merkte ze op dat de treeën kraakten, dus dat betekende alleen dat ze dus omhoog was gekomen, waarschijnlijk nieuwsgierigheid.
Vanuit haar slaapkamer hield ze dan ook de hal in de gaten, aangezien ze die open had gelaten voor het geval dat er iets mis zou gaan, al zou ze niet weten wat. Misschien dat het meisje iets in haar hoofd zou halen, zoals brand stichten of enkele mannen binnenlaten, maar daar zag ze haar niet zo gauw voor aan. Vooral niet om de vreemde en vieze mannen van dit dorp binnen te laten, ze zag er niet zo flirterig uit zoals zij meestal was, maar een goed uiterlijk had ze wel, dat kon ze niet ontkennen. Terwijl ze naar de deurpost van haar slaapkamer liep, omdat het bed klaargezet was, liet ze haar ogen over het meisje heen gaan. ''Als je er mee zit van wat er net in de saloon is gebeurd.. zeg het maar hoor. Voor mij is het normaal, omdat Esperance al jaren ruzie maakt met Albany. Deze oorlog bestaat al voor zolang ik leef, en geloof me zo jong ben ik niet meer,'' glimlachte ze, waarna ze naar haar toe liep en een hand op haar schouder legde. Toen de meid haar vraag waar de wc was, legde ze haar uit dat ze de hal verderop rechts moest ingaan en de linkse kamer moest nemen. Even was ze vergeten dat daar niet alleen de badkamer zat, maar ook de kamer met allerlei ontdekkingen over het mutant zijnde en nonsens, wat allemaal in de krant had gestaan. En daarbij hingen er ook krantenstukjes aan de muren over het 'ongeluk' van wat er in LA was gebeurd met haar beste vriendin.
Met terneergeslagen ogen leunde ze met haar armen op de leuning van de overloop, zodat ze nu uitkijk naar beneden had. Naar de woonkamer, waar ze net nog had gestaan met Mente. Ze vroeg zich af of de meid daadwerkelijk met het ongeval van net in de saloon kon omgaan, of dat het slechts een smoes was om er niet verder over te praten.
Lichtjes schudde ze haar hoofd en raakte opnieuw zo in gedachten verdiept, waardoor ze pas na enkele minuten uit haar soort van trance ontwaakte en merkte dat de meid wel al wat lang wegbleef. Hoewel ze haar niet van te voren wat wou beschuldigen, besloot ze toch eventjes te gaan kijken of er niets aan de hand was, of dat er iets was gebeurd. Het was wel verdacht stil, naarmate ze het hoekje omging naar de hal waar de badkamer was en een kamer waar ze vaak nog wel de rillingen van kreeg, hoewel het haar wel boeide. Zachtjes liep ze naar de eerste deur aan de linkerkant, luisterde even met haar oor tegen de deur aan of ze iets hoorde, waarbij ze de vingertoppen van haar rechterhand even tegen de deur aan legde, alsof ze de aanwezigheid zelfs kon voelen, maar dat waren haar krachten jammer genoeg niet. Toen ze eenmaal niets hoorde, was ze van plan terug te lopen totdat ze een voetstap hoorde en vreemd genoeg die niet uit de badkamer vandaan kwam, maar uit de kamer ietsje verderop die tevens aan de linkerkant van de hal zat. Stilletjes sloopt ze erheen op de tenen van haar schoenen en zag dat de deur open stond en dat er daarbij een zwak licht brande, van de enigste lamp die zich in de kamer bevond.
''Mente?'' Vroeg ze zachtjes, met een ietwat krakerige stem. Hierna slikte ze even, was bang voor het ergste en dat ze nu alles gezien had. Dat ze nu van de meeste bronnen van de mutants en het ongeluk in LA vanaf wist. Zoey liep de kamer in en zag inderdaad hetgeen wat ze verwachte, de brunette stond in haar kamer naar de informatiebronnen en krantenstukjes te kijken. Alhoewel kon ze het niet bepaald inspecteren noemen, maar eerder gewoon enkele tekstjes en foto's bekijken die het meeste overeen kwamen met de krachten van de blondine.
De stem van Mente klonk en ergens raakte haar dat van binnen, niet gevoelig en de medelijden kant, maar eerder een vonk van woede. Meteen balde ze haar vuisten en ze voelde hoe haar krachten oplaadde, dat de wind buiten wat heviger werd dan dat ie normaal gesproken was. Ja, zij beheerste de kracht van het weer en dat was heel wat. ''Ga weg.'' Sprak ze nog wat gecontroleerd over zichzelf, voordat ze echt uitbarstte. Zoey was niet gauw kwaad te krijgen, maar zodra er aan haar spullen gerommeld werd, dan moesten ze binnen enkele seconden oprotten of ze waren de pineut. Dat hadden die mannen die ongevraagd hun dorpje binnenvielen en hun saloon bestormden hartstikke goed gemerkt, waar Mente ook een getuige van was geweest.
Wanneer de meid dan ook geen stap verzette, was ze van plan door haar woede een uithaal te maken met een windstoot, maar net toen ze dat wou doen klapte de deur met een harde klap dicht net voor haar neus. Dat zou vast en zeker de wind hebben gedaan, verklaarde ze uit verwardheid en duwde de deur dan net zo hard weer open zoals die net onverklaard dicht gesmeten was. ''Ik geef je nog één kans om op te rotten uit mijn huis, of ik zórg er wel voor.'' Dreigde ze naar haar met haar Westernse stem, balde haar vuisten nog iets strakker en stapte op de meid af. Maar voordat ze haar bereikt had, merkte ze pas na enkele seconden op dat ze geen stap dichterbij kwam, hoewel ze druk bezig was om zichzelf uit die greep te wrikken. Door de bijna onschuldige blik die van Mente af kwam, zou ze bijna geloven dat Zoey gek werd en dat ze dit allemaal onverklaard zelf aan het doen was.
Totdat de stem van Mente klonk, die aan haar duidelijk maakte dat ze zich kalm moest houden. Hierdoor drong het tot haar door waar ze in godsnaam mee bezig was en voelde ze zichzelf weer terug komen in haar lichaam. Alsof ze even was weggeweest. Maar hetgeen wat niet helemaal tot haar doordrong was dat Mente ook mutant krachten had, maar een andere soort dan dat zij had. ‘’Wacht, wat? Ik snap het niet, jij ook?’’ Zei ze verbaasd, met daarbij een licht geschokte uitdrukking op haar gezicht. Haar vuisten ontspanden ondertussen weer rustig en ze had het gevoel dat ze wankel op haar benen stond, maar wist zichzelf te herpakken en liep naar het raam toe, waar ze eenmaal bleef staan met haar armen over elkaar heen geslagen en staarde naar de hartige grond van het dorpje. Er bevond zich momenteel niemand op straat en er klonken ook geen feest geluiden, dat er een dikke party aan de gang was in de saloon, wat ze meestal wel vierden op deze avond. Maar vanwege het tafereel wat zich vanmiddag had plaatsgevonden in de saloon, was Bryan waarschijnlijk nog druk bezig met de lijken en alle gemaakte troep die zij deels had aangericht op te ruimen. ‘’Hoelang al?’’ Haar accent was het enige waar ze zich op dit moment aan irriteerde, vergeleken met de ‘normale’ stem van Mente. Zojuist had ze nog gedacht om het meisje te vermoorden nadat ze in deze kamer was geweest, maar nu was ze daar niet meer zo zeker over. Sterker nog, ze twijfelde enorm en bevond zich momenteel in een tweestrijd. Was het verstandig om haar nu nog met die informatie te laten vertrekken? Wat was de meid haar doel eigenlijk hier en waarom? Ze besloot het te vragen, nu ze er toch de gelegenheid voor had. ‘’Wat doe je hier? Er is hier helemaal niks, en wat weet je van de buitenwereld, zijn er meerdere…’’ Zoey twijfelde of ze dat woord moest uitspreken of juist niet, want zijzelf voelde zich er wel buitengewoon door, ‘’mutants zoals ons?’’ Haar stem klonk ditmaal wat zachter en onzekerder, dan dat die net luidde. Opnieuw bevond er zich een brok in haar keel. Ze slikte, maar tevergeefs was al het slijm uit haar mond verdwenen. Mente wist van niks, behalve dat ze hierheen was gekomen zonder enige andere opvallende wezens te hebben gezien. Zoey draaide zich om en keek haar enkel en alleen diep in haar ogen aan, maar deze keer waren haar ogen niet met woede gevuld maar met lichtelijke verdriet. Als de dorpelingen hier achter kwamen, was Mente zeker weten niet meer of minder dan morsdood. Ze had dan wel krachten, maar konden die groot uitpakken en had ze er de controle over? Hoe lang wist ze het al en wist ze hoeveel ze er in godsnaam mee kon doen? De krachten die ze tot nu toe had gezien, wat enkel en alleen het dichtklappen van de deur en haar tot stilstand laten komen was geweest, waren krachtig, maar misschien toch niet sterk genoeg om een heel dorp aan te kunnen met hun brandende fakkels en wapens. Daarbij hadden ze paarden tot hun macht en Mente was enkel te voet, had slechts weinig kleding aan. Ze voelde medelijden in haar opkomen en wist dat dit het moment was om haar hier weg te leiden, voordat andere dorpelingen er achter zouden komen wie of wat de brunette was.
Zonder Mente ook nog maar aan te kijken, liep ze naar de kast toe en rukte daar een koffer uit waar ze alle kleding en benodigdheden in zou stoppen. Hoewel ze het liefste wou om niet te vertrekken, in verband met de agentjes die hier rondhingen en haar ouders die ze niet alleen hier wou laten, moest ze het toch doen, ook al deed het puur pijn in haar hart. ‘’We moeten hier weg.’’ Siste ze naar de meid, goed bedoelend en liep meteen weer naar het raam toe nadat ze de koffer op het logé bed had gezet. Hierbij deed ze de gordijnen dicht, zodat niemand dan ook zou zien wat ze aan het doen was en ging hierna gewoon simpeltjes door met de kleding die ze het hardste nodig had er in te stoppen. Hierna gingen er nog wat dierbare spulletjes in, enkele krantenknipsels die ze van de muur af haalde en klikte daarna het ding dicht. ‘’Kom.’’ Zei ze zachtjes, waarbij ze haar linkerhand uit stak om de meid bij haar hand te pakken. Deze accepteerde de brunette dan ook gauw en trok haar voorzichtig mee naar beneden, waarbij ze eenmaal beneden alle gordijnen sloot en enkele lampen uit deed, totdat ze genoeg licht hadden. Zoey wist dat ze geen zaklamp of iets dergelijks nodig hadden voor buiten, omdat ze elektriciteits ballen kon creëren en daar hadden ze genoeg licht aan.
Voordat ze het laatste gordijn sloot die zicht naar binnen had, keek ze nog even of ze levende wezens zag lopen, maar het zag er enorm verlaten uit. Zelfs geen spoor van agenten die haar in de gaten hielden. Kort beet ze op haar onderlip, voordat ze hier deze plek zouden verlaten wou ze eerst nog even langs haar ouders. Een zucht schoof over haar lippen en vertelde daarna alles wat ze wist over de vreemde en mysterieuze agenten die hier al sinds ze leefde in de buurt rondhingen, haar in de gaten hielden. En dat ze al enkele jaren afstand van haar ouders had genomen, zodat die veilig zouden zijn, maar wel hier dichtbij woonden en dat ze daar eerst even langs wou, om kort gedag te zeggen. Veel tijd had ze niet om te vertellen over haar krachten, want ze wou hier zo snel mogelijk weg voordat iemand ook maar langs haar huis zou komen en zou zien wat ze aan het doen was. Dit was een streng dorp waar iedereen in het dorp verbleef en er niet uit zou komen en daarbij hier ook niemand in zou komen. Vandaar het feit dat Mente niet erg hartverwarmend werd onthaald toen ze hier binnen was gekomen en de slechtste plek wat ze had kunnen verzinnen was in haar eentje rondhangen in de saloon met allemaal oude, vieze mannen die het wel op jonge meiden hadden. Maar vanwege het feit dat Zoey buitengewoon was, lieten ze haar dan ook wel met rust omdat ze bang voor haar waren. Van buiten niet, maar als het erop aan kwam dan piepten ze wel anders. De blondine klikte de laatste lamp uit en wenkte Mente mee naar buiten via de achterdeur. Ze moest nu alleen nog even bedenken hoe ze hier het snelste mogelijk weg zouden komen. Rond dit tijdstip reden er geen trucks meer waar ze mee kon rijden en vooral geen mannen die haar altijd wel een ritje zouden aanbieden. Een paard nemen was ook geen optie, dat maakte teveel geluid en dat zou veel te lang duren voordat ze een druk bewoond gebied zouden tegenkomen. Een trein of tram of metro, whatever ze altijd maar op televisie zag, hadden ze hier ook nog nooit van gehoord. Hier in de buurt zou die dus ook niet aanwezig zijn, West Australia was gewoon een ouderwets cowboy dorp waarbij ze ook de oude rituelen in lieten, een traditie. Als je hier de weg kwijt zou zijn en zou vragen om de dichtstbijzijnde trein, dan werd je binnen no time neergestoken omdat je onzin praatte, en dorpsgekken accepteerde ze hier niet. Een moeilijke gezichtsuitdrukking vond plaats op haar gezicht, maar zette zich toch over haar angsten heen. Ze had het nog nooit gedaan, dus dit zou wel eventjes inkomen zijn. ‘’We gaan.’’ Zei ze kort en krachtig, waarna ze haar gauw om haar middel beet pakte met haar vrije linkerarm, haar koffer hield ze vast met haar rechterhand, en concentreerde zich op haar mutant krachten. Binnen enkele seconden nam de wind hun gauw genoeg omhoog en waren ze nog maar net onder de wolken. Hopelijk had niemand hen gezien, want dan wist ze dat ze problemen had, wou ze hier ooit nog terugkomen. Als ze de volgende ochtend bezoek zou krijgen, zouden ze merken dat ze misschien meegenomen was naar een andere plek of op z’n hoogst vermoord. Maar omdat ze dat dan ook aan haar ouders zouden berichten, besloot ze eerst nog even langs hen te gaan voordat ze definitief zouden vertrekken uit Esperance. Een kleine glimlach verscheen, die al een lange tijd vandaag niet meer op haar gezicht te toveren was, toen ze merkte hoe de armen van Mente wat strakker om haar heen klampte, misschien als angst dat ze zou vallen, of ter veiligheid. Maar Zoey wist wel beter, ze kon alles besturen van het weer dus haar gemakkelijk opvangen, voor als ze zou wegglippen, zou geen probleem zijn.
Toen ze eenmaal weer onmerkbaar en stilletjes geland waren, ietsje verder weg van het huis van het huis van haar vader en moeder, liep ze naar de voordeur, nadat ze Mente had gezegd dat ze eventjes moest wachten, en legde gauw een briefje voor hun deur. Er brandde tot haar verbazing nog licht, ondanks dat het al rond klokslag twaalf uur zou zijn, maar de gordijnen waren tot haar opluchting gesloten. Het geluid van de radio klonk, blijkbaar waren ze aan het dansen. Een glimlach verscheen, ze was blij dat ze ongedeerd en gelukkig waren. Hard klopte ze op de deur met haar gebalde vuist en maakte daarna dat ze uit de voeten kwam, rende hard met behulp van wind naar Mente toe, greep haar koffer vast en schoot vervolgens met de brunette de lucht in, ver boven de wolken zodat ze in geen enkel opzicht nog te zien waren. ‘’Het spijt me.’’ Bracht ze op een verdrietige toon uit. Maar ze wist zich er over heen te zetten en zich te concentreren op haar krachten. Totdat ze bij de grens van West Australia waren beland en de boot zouden nemen, zetten ze zo met de wind haar reis voort. Op weg naar een nieuw avontuur.

-Ik heb ge-godmod, Daphne.. hoop dat je dat niet erg vind, maar dan is dit topic in ieder geval afgesloten! Als je iets nog wilt veranderen van Mente, zeg je het maar! :]

- + new record: 3.326 woorden!