X-Men: Meeting: Torch & Nenya

Luide, holle geluiden dreunde door de fabriekshal. Met wat moeite lukte het Nenya om een enorme container te verschuiven vanuit een hoek naar het midden van de fabriekshal. Hij was in Oakland, California. Hij hoorde dat hier een verlaten metaalfabriek was en dat vond hij reden genoeg voor een dagje uit, zoals hij zijn tripjes ook wel noemde. Hij ging graag naar verlaten en vervallen fabrieken toe, want hier was veel metaal te vinden. Een metaal fabriek was daarom eigenlijk een paradijs voor deze mutant.
Opnieuw waren er geluiden, dit keer anders. Deuken verminkten het metaal en op sommige plekken scheurde het zelfs. Een heerlijk gevoel, vond Nenya. Al deze kracht, waar enkel hij over beschikte. Alle kracht waar enkel hij vanaf wist. De kracht die hem vooruit hielp, letterlijk soms. Van stad naar stad reisde de jongen op een metalen plaat in de vorm van een wielloos skateboard, moeilijker dan je zou denken als je hem de containers zag verplaatsen. Met containers kon hij rustig aan doen en maakte het niet uit als het niet in één keer lukte. Maar met reizen wilde hij dit snel doen. Tachtig kilometer per uur was helaas de max. Ondanks dat moest hij wel op zijn board blijven staan en moest hij zijn board precies goed houden. Je kan jezelf lelijk verwonden op tachtig kilometer per uur.
Door de hele fabriekshal klonken keer op keer knallen, scheuren en de scherpe geluiden die het buigende metaal creëerde. Het zweet stond op zijn voorhoofd en maakten delen van zijn gestijld zwarte haren nat. Het was vermoeiend, maar het was te vergelijken met sport. Deze manier van zichzelf moe maken vond hij heerlijk. Het mooiste was nog als hij klaar was, uitgeput, tegenover zijn kunstwerk.
Nenya plofte neer en keek naar een gigantisch doodshoofd van zo’n 3 bij 3 bij 3 meter in, gemaakt van twee grote ijzeren containers. IJzer was een lekker metaal om mee te werken, kwam veel voor, was redelijk buigzaam, maar toch stevig. Toch was het niet zijn favoriet, dat waren de hardere metalen, als titaan. Hij wist niet waarom, maar hij nam aan dat de stevigheid gewoon meer voldoening gaf. Ook goud was leuk om te gebruiken, met de mooie kleur die het gaf. Alleen het voelde zo onnatuurlijk drapperig, goud was namelijk een erg zacht metaal.
Uit zijn broekzak haalde Nenya een pakje peuken en stak er hier één van in zijn mond. “Fuck!” vloekte de jongen luid, waardoor er een echo door de hal klonk. Hij was zijn aansteker vergeten. Hij was moe, uitgeput en had net een mooi kunstwerk gemaakt. Wie kon een erger moment bedenken om je aansteker kwijt te zijn. De jongen bleef chagrijnig, met peuk in zijn mond, in kleermakerszit staren naar het doodshoofd, proberen om er nog even van te genieten.

Blonde krullende haren waren zichtbaar op straat. Onder die krullen zat een jongen, een jongen genaamd John, hoewel vele hem kende onder de naam Torch. Vergezeld door enkele meiden, en een of twee dudes waren ze vandaag naar het zwembad hier geweest. Vandaag was hij met hun meegekomen naar hier om te zwemmen, al had hij liever zijn dag op de golven begeven maar goed. Torch staarde naar voren, gewoon naar het niets dat zich daar bevond. Tot een hand op zijn arm kwam en die meteen weer weg trok. Meteen keek Torch diegene aan die zijn hand weer meteen had weg getrokken door de warmte van zijn lichaam. Wat bezorgd, maar duidelijk ook bang keek de jongen hem aan. 'Wat nou, ik heb het altijd warm. Dat weet je.' Sprak hij kalm. Ergens was het waar zelfs van voor hij zijn krachten ontdekt had was hij altijd zeer warm geweest, nu was het wel een groter warmte verschil dan vroeger maar goed. De jongen knikte maar en besloot verder mee te wandelen. Het kleine groepje hier, stond in zijn woonplaats op school dan toch bekend als een vrij populair kliekje. Maar dat kwam ook vooral omdat elke jongen hier in het basketbalteam zat, hij zelf was de aanvoerder van het team en daar bovenop had hij nog eens de echte starplayer positie, dus dat draaide wel goed. Even hield hij halt en keek naar de mensen. 'Jongens, ik moet gaan. Ik zie jullie morgen wel ofzo.' Het was niet zo zeer dat hij echt weg moest, maar hij wou gewoon eens gaan zien naar die oude verlaten metaalfabriek. Overlaatst had hij er over gehoord door een van de mensen op het strand. Voor hem, een perfecte plaats om zijn krachten te kunnen oefenen. Hij was er gelukkig dus niet zo heel ver af, en al gauw betrad hij de grote fabriek.Oke, aan de buiten kant had het er groot uitgezien, en u al helemaal. Hijzelf zat op een plaats waar de oude machines stonden, een goeie plek dus. Zijn hand gleed naar de aansteker die hij vrijwel altijd bijzich had en deze klikte hij dan ook meteen open, en nam de vlam al gauw over en maakte deze wat groter en vormde die zo uiteindelijk tot een onuitputtelijke bron van vuur. Torch zette zich nu hier op dit moment als een pyromaan voor, al was hij niets meer dan een gewone jongen. Al kon je dat gewoon er ook wel aflaten. Een kleine straal van vuur ging op een van de machines af, en hoe creatief de jongen was brande hij de letter T in de machine. Tot er echter opeens een bonkend geluid klonk. Meteen liet hij de vlam kleiner worden en doofde deze dan ook helemaal uit. Er was hier iemand, dus zo verlaten was het hier blijkbaar ook niet. Kort snoof hij en sprong over een machine en wandelde zo door naar een andere ruimte, waarschijnlijk de hoofdplaats van dit fabriek. Torch keek rond, maar er viel hem niet echt iets op. Of toch wel. Er waren een hele hoop containers weg, en het was nog maar net gebeurd blijkbaar. Zijn nieuwschierigheid trok hem toch verder in de hal en al heel snel zag hij plots een gigantisch doodshoofd, duidelijk van containers gemaakt. Kort fronste hij, in zijn hoofd beelde hij het zich al in hoe het zou zijn als de ogen in vlammen zouden verwikkeld worden. Iets wat hij waar kon maken, en zou maken. Weer gleed zijn hand naar de aansteker, maar dan kreeg hij een jongen in het oog. Donker haar, een onbekend gezicht, niemand van in zijn buurt. Er zat een peuk in zijn mond alleen brande deze niet.
'Hé,' Sprak hij kort tegen de jongen waarna hij de aansteker toch uit zijn zak haalde, maar in plaats van die gewoon te gaan gebruiken gooide hij hem naar de jongen. 'Kan je wel gebruiken.' Hierna ging Torch zijn blik weer naar het metaal, zou die jongen het zo gevonden hebben? Of was er misschien meer aan de hand? Ergens zou het vast wel kunnen dat de jongen dit metaal zo bewerkt had in een paar weken tijd dat het zo was geworden, of er waren sterkere krachten in de weer gegaan.

Nenya schrok en een koude rilling schokte over zijn rug. Zijn innerlijk en uiterlijk wist hij altijd goed gescheiden te houden, een must als je zijn krachten geheim probeerde houden en daarnaast ook een gedeelte gebrek aan verstand van emoties. Hij ging niet veel om met mensen en nam daarom ook niet vaak de manier over waarop zij de emoties lieten zien. De schrik die van binnen aanwezig was liet zich niet zien, in plaats daarvan liet hij - met nog altijd de peuk losjes tussen zijn lippen - zijn gezicht kalm in de richting van de stem varen. Aan zijn accent te horen was het een Amerikaan die mogelijk wel uit de buurt kwam. Aan zijn kapsel te zien kwam hij hier duidelijk niet vandaan. Image was volgens de verhalen het belangrijkste wat je kon hebben in California en zijn kapsel liet veel zien, maar geen image. De rustige indruk van de jongen stelde Nenya een beetje gerust, hij kon zich niet voorstellen dat hij betrapt was. Het duurde niet lang voor de geruststelling werd weggevaagd toen de blonde jongen zijn hand in zijn broekzak stopte om er iets uit te halen. Straks was het een mobieltje, werd hij verlinkt en kon hij in no-time een oorlog tegen - wat The States ook maar op hem zouden sturen - voeren. Hoewel hij wel de arrogantie en het geloof had dat hij deze oorlog met gemak zou winnen, hield hij niet van geweld en des te meer van zijn vrije afgezonderde leven en daarmee zijn geheim. Uit reflex haalde hij een klein stukje ijzer van een deurknop, achter de rug van het blondje, ter grote van een knikker. In no-time zweefde het deeltje achter de arm waarmee hij iets uit zijn broekzak wilde halen, zo dat de jongen het niet kon zien. Het was moeilijk om metaal te controleren zonder je handen erbij te gebruiken om dit bij te kunnen te sturen, echter ging dit om maar een kleine hoeveelheid en één van de makkelijkste metaalsoorten die bestond, ijzer. Op die manier was het wel te doen. Moest Nenya echter de knikker misvormen tot een handboei om het blondje onder controle te houden, zoals hij van plan was als hij iets verkeerds uit zijn broekzak haalde, moest hij zichzelf wel blootgeven en zijn handen gebruiken. Dan kwamen er namelijk twee dingen bij, het metaal een wat moeilijkere vorm geven en waarschijnlijke tegenwerking van de andere jongen.
Het bleek niet nodig, want de jongen kreeg een aansteker naar hem toegegooid. Dat was waar ook, hij had nog altijd een peuk in zijn smoel. Door de aansteker te vangen was zijn aandacht op de zwevende knikker verdwenen en viel het op de grond, achter de rug van het blondje. Een gigantische fout, de knikker laten vallen. Dit kon vragen oproepen, vragen die hij waarschijnlijk met gemak kon wegwuiven, maar toch was er een heel onnodig risico ontstaan. Een klein risico, maar een dom risico. Hoewel zijn gedachtes oorlog aan het voeren waren, liet hij weinig merken en stak hij de peuk op alsof hij het stukje metaal niet had horen vallen. En om zijn aandacht direct bij het geluid weg te halen, begon Nenya te praten.
''Heb je mooi gemaakt.'' zei hij, terwijl hij rook uitblies en knikte richting het gigantische doodshoofd. Nenya voelde zich weer trots, hij had een uitspraak die de aandacht buiten de gevallen knikker kon houden en direct zijn schuld aan de doodshoofden verwierp. ''Wat voor machines gebruik je daar in godsnaam voor?'' vroeg hij vervolgens en gooide de aansteker onderhands naar de oorspronkelijke eigenaar. De jongen met de lange zwarte haren zat nog altijd kalmpjes in kleermakerszit en liet zijn handen rusten op zijn knieën met tussen de wijs- en ringvinger van zijn rechterhand een peuk geklemd. ''Ik ben Nenya trouwens.'' zei hij, kijkend naar zijn eigen kunstwerk. Nenya had een Canadees accent, iets wat wel moest opvallen, maar er waren honderd manieren om je daar onderuit te lullen. Nog iets waar de jongen niet bang voor was. Het grootste probleem was nog altijd die kleine knikker in zijn ogen.

Torch keek kalmpjes naar de jongen, tot hij pots achter zich wat op de grond hoorde vallen. Net toen hij zich wou omdraaien om te kijken wat het echter was begon de jongen te praten tegen hem. Hij gaf hem een compliment, voor wat? Wat verbaasd staarde hij naar de jongen, het niet echt begrijpend. Een vraag klonk al snel, en toen drong het tot hem door dat de jongen dacht dat hij het gemaakt had. Nou, oke dan. Hij ging niet zo maar met de eer van een ander opstrijken, dat was niet iets voor hem. Behendig ving hij de aansteker op, waardoor er even nog een kleine vonk ontstond. Al kn hij dat blamen op detwee metalen stukken die tegen elkaar kletste. 'Ehm, ik heb het niet gemaakt hoor.' Sprak de jongen vluchtig. Al zou hij er wel wat extra aan kunnen toevoegen, maar dan moest diegene die het maakte hem toch wel eerst toestemming geven en dan moest de jongen die hier zat weg gaan. 'Dus ik weet niet welke machines er voor gebruikt zijn, ik wou dat eigenlijk aan jou vragen.' Mompelde Torch kalmpjes tegen hem waarna hij zijn handen weer in zijn zakken stak en kort zijn blik op het inmense doodshoofd richtte. Uiteindelijk keek hij toch naar de grond, en vond vlak achter zijn voet een ijzeren knikker. De jongen knielde even neer en hield het bolletje in zijn hand, geen idee van waar het kwam. Of misschien ergens wel? De jongen die voor hem zat, was beginnen praten net toen dit knikkertje gevallen was. Dus hij had het gedaan, toch? Torch stond weer op met de knikker nog in zijn hand, zijn blik gericht op Nenya. Pas toen hij zich had voorgestet had het Canadeese accent geklonken, niet dat hij een hekel had aan dat land maar goed. Deze dude was toch wel erg raar geworden in een paar seconden tijd. 'Ik ben Torch.' Sprak hij kalmpjes tegen hem, niet echt laten zien dat hij hem er nu wel van verdacht dat hij dit had gedaan, de knikker en het doodshoofd. Zou hij ook een mutant zijn? Maar dan een die metaal kon besturen? Of was hij nu gewoon gek aan het worden? Als hij het zou vragen zou de jongen het ontkennen, iets wat hij ook zou doen. Maar hoe zou hij het dan te weten gaan komen?