meeting in Topanga

Chloe was nooit graag bij andere mensen uit Santa Monica. Het waren allemaal opgemaakte tutten of stoere jannen. Chloe haatte dat. Waren er mensen die hetzelfde gevoel over die mensen hadden ales haar? Wist ze niet en daar wou ze zeker achterkomen. Ze liep door het moerassige gras en water dat op de grond lag. Ze stook haar handen in haar leren jak en keek een beetje naar de grond. Ze had gehoord van de drie verenigingen van Monica High. Famous, een van de beroemste. Too Damned, het leek haar een sletten groepje. En Die Hard, maar over Die Hard wist ze niet zoveel, alleen dat dat erg apparte leden waren. Die waren niet zo als de rest. Ze keek op naar een bruin tijgerkleurige kat. Ze keek kil naar hem toe. De kat maakte zijn 'miauw' geluidje. En ging ervandoor. Meen je dat nou? Had ze de kat bang gemaakt? Wow zeg wat origineel, nee hoor, ze was niet alleen gemeen tegen zo'n katjes. Toen haar lief Robert het had uitgemaakt, had ze hem een lel gegeven en hem bij zijn kin gepakt en met een spottende lach hem aan gekeken en gezegd dat ze hem helemaal niet nodig had. Dat ze nooit echt van hem had gehouden. Ze was spottend weg gelopen. Wat dacht hij wel niet? Ze grijnsde bij de gedachte. Ze draaide zich snel om en hoorde een geluid. Ze dacht na. Iemand hier? Ze haate het om iemand te zien. Ze wist dat mensen dachten dat ze aardig mooi en humoristisch was. Maar dat was ze dus niet.
Ze keek nog een rond en schudde toen met haar hoofd. Te veel gestress. Chloe wandelde noge en stuje verderop. En de vogels gingen langzaam aan naar hun bedje toe. Het begon al donker te worden. Het was al half zeven 's avonds. Maar dat vond Chloe niet laat. Vroeger ging ze om tien uur 's avonds nog uit waar jongens haar dan aankeken en floten. Maar daar had zij geen last meer van. Nu was ze enkel en alleen veilig, de jongens hadden net schrik van haar. Geen vriendje meer voor Chloe. Chloe ging op een bankje zitten naast een struikje. Die Hard.. de groep bewoog rond haar hoofd. Was het geen goed plan om bij de groep te stappen? Of het vragen aan de leider. Ze was haar naam vergeten. Maar als ze bij de groep wilde horen zou ze daar snel genoeg achterkomen. Haar ouders deinsden ook in haar hoofd. Want die waren altijd voor haar aan het zorgen geweest, tot ze op haar twaalfde stierven door een vliegtuig ongeval. Het was het nieuws van het jaar geweest. Toen vond ik het heel erg maar na een jaar kon het me wat. Maar toch.. die gedachte dat je geen ouders meer hebt.. voelde niet goed. Maar dat maakte niet meer uit voor haar, ze was nu zeventien, oud genoeg om zonder mama en papa te leven. Té oud zelfs. Ze greinsde, sommige mensen in de wereld waren gewoon idioot. Ze nam haar 'touch' scream gsm uit haar jaszak. Ze had super veel belwaarde maar megaweinig contactpersonen. Ze bekeek haar contact personen. Jade, ze scrolde verder. Opa en Oma, Camorone en ...Simon.. Simon? Wat deed hij in haar conact personen lijstje? Ze wou hem eraf gooien maar.. hij was degene die haar verdedigde in de bekvecht partij in South Detroit. Tussen Priscilla en Chloe. Dat was een jaar of twee geleden. Ongeloofelijk dat ze toen niet ingreep. Dat stomme kreng ook.. Ze keek rond en luisterde aandachtig naar het geluid.

&Esther

Een bruine kat met tijgerstrepen tekeningen over z'n gehele lichaam rende voorbij. Ze slofte wat door het park, niet wetend wat te doen. Maar binnen zitten met een stelletje kleuters of in haar eentje in haar kamer vond ze ook niks aan. Ze had vandaag geen enkel Die Hard lid gezien, jammer genoeg. Maar blij toe was ze wel dat haar kamergenote, Tiffany, verplaatst was naar een andere kamer. Och, wat voelde dat goed. Alleen nu moest ze afwachten wanneer ze een nieuwe kamergenoot kreeg, maar in haar eentje vond ze ook niet erg. Al was het dan wel stil, te stil. Ach, ze moest er gewoon niet aan denken. Terwijl ze ondertussen in gedachten verzolen was, stak ze een sigaret op die ze al lang in haar mond had zitten. Haar skelettenkop achtige aansteker pakte ze uit een van haar zakken van haar zwarte jack en voerde het aangestoken vuurtje over het uiteinde van het opgerolde sigaretje, die inmiddels oranje gloeide. Ze klapte het dopje weer dicht van haar aansteker, zodat er geen zuurstof meer bij het vuur kon komen. Daarna borg ze hem weer op en liep ondertussen gewoon door op haar afgetrapte, zwarte sneakers. Nog steeds moest ze nieuwe zien te kopen, maar daar was ze eigenlijk gewoon te lui voor. Een klein windje kwam voorbij gevlogen, wat haar rode, stijle haren naar voren blies. Daardoor vaagden haar gedachten beetje bij beetje weg en richtte ze zich weer op het paadje van het Topanga State Park. Shit man, ze moest zich niet laten afleiden en diep verzonken raken in haar gedachten. Niemand mocht weten waarom ze hier was, zelfs de Die Hard leden niet. Tenzij ze erbij betrokken waren, dan wel. Ze had hier afgesproken met een drugsdealer, een grote man met een stevige, brede lichaamsbouw die de indruk gaf dat hij iedereen om zich heen kon vermorzelen en verpletteren. Iets waardoor ze hem wel mocht. Ja, ze was raar. Maar dat was iedereen. Duister keek ze om zich heen of ze toevallig iemand zag. Dat zal haast niet, de meeste mensen aten nu wel thuis, heerlijk warm en knus. Blergh, ze walgde er al van als ze er al aan dacht. Dat deed haar denken aan haar thuis, haar twee moeders. Oh my god. Die gedachte moest ze snel uit haar hoofd zien te bannen, wat al erg snel lukte omdat ze werd afgeleid door een schim vanuit haar ooghoeken. Het begon al donker te worden, het was tenslotte al half zeven. Wanneer ze al dichterbij kwam, zag ze dat het een blonde meid was. Een meid die ze nog niet eerder had gezien. Tenminste, niet op deze school dan. Misschien kon ze haar van vroeger? Maar dat leek haar stug. Alsnog hield ze haar in de gaten, aangezien dit ook de plek was waar zij en Henry hadden afgesproken.

Chloe bekeek haar gsm aan de platte kant, met een rachte kand waar een doodskop op getekend stond, ze was gek op die tekening. Ze keek er regelmatig naar. Toen wist ze het zeker. Voetstappen. Ze draaide zich om en keek. Ze zach enkel een meisje met lang stijl rode haren. Ze had dus duidelijk iets gehoord. Chloe stopte de gsm terug in haar jaszak. Ze keek het meisje strak aan maar liep niet op haar af. Wat deed iemand hier zo laat nog? Alleé, laat. Ze had er geen problemen mee als het roodharig meisje haar raar vond dat Chloe haar telkens aanstaarde. Puh! Nee, mooi niet. Maar ze kon zich toch niet inhouden en stond op van het onconfortabele bankje. Ze wilde op het meisje aflopen, maar ze bedacht zich nog even. Even.. Chloe liep nu zonder enige twijfel op het meisje af. Ze bekeek haar even maar toen had ze door wie ze was. "Ben jij niet leider van Die Hard!?" Vroeg ze rustig maar een tikeltje kil en droog was áltijd in haar stem te vinden. Chloe bekeek het meisje goed. Als er iets was wat ze haatte.. waren het wel vervelende opgetutte sletten. "..Of dat hoop ik nu toch." Ze praatte normaal gesproken niet graag met mensen die daar of hier zomaar rondliepen.
Ze krabde aan haar arm, waar ze wel vaker had gekrabt de laatste tijd. Het kon best een muggenbeet zijn. Muggen.. Vroeger was haar vader degene die zijn 'muggecariére' op starte. Het was heel eenvoudig. Hij wou allee muggen in de wereld zien te doden. Hij was inderdaad gek in zijn hoofd.. letterlijk. Maar hij meende ook wat hij zei. Hij ging de wereld rond en voor je het wist hoordde we dat hij was in Japan. Mam was met hem meegegaan. En toen ze terug wouden komen, naar mijn huis in het koude Canada waren ze gechrachd. Chloe vond het meer hun eigen schuld dan speitig. Ja, inderdaad. Oh my gosh, had ze geroepen toen ze het hoorde. Maar er zat aleen wat droefheid en verveling in. Ze was 12. Ze was oud en slecht genoeg om niet verdrietig te zien. Ze was geen goed kind niet, maar een slecht type. Door de gedachtes te laten verstoppen wachte ze ongeduldig op een antwoord van het meisje.

deze keer iets minder inspiratie.

'Ben jij niet die leider van Die Hard!?' Ze werd uit haar gedachten getrokken door een vrouwelijke stem. Wanneer ze omkeek zag ze echter dat het het meisje was die zonet nog op het bankje zat. Jezus, wat moest die nou weer van haar. ''Ja dus? Wat moet je?'' Bromde ze eerder dan dat ze het op een geïnteresseerde manier vroeg. Waar bleef die fucking man nou! Zeker haar express laten wachten of wat dan ook. Alsof ze niks beters te doen had. '..Of dat hoop ik nu toch.' De kille stem van het meisje bleef toch haar aandacht op de een of andere manier behouden. Dat had ze niet vaak. ''Ik heb toch net gezegd dat ik de groep heb opgericht of ben jij nou zo ongelofelijk doof?'' Snauwde ze sarcastisch, waarbij ze zenuwachtig met haar rechtervoet op het stenen paadje begon te tikken. Dit liep uit de hand, dat die man niet kwam. Was zeker de afspraak vergeten of had gewoon geen zin om verder te onderhandelen. Ze slaakte een zucht, wierp nog een keer een blik naar het meisje toe en liep toen naar het bankje toe om te gaan zitten. Het hout voelde niet lekker aan, maar het was tenminste wat om op te gaan zitten, in plaats van die koude en harde stenen, die tevens ook nat waren. Ze had het idee alsof er tientallen splinters in haar benen en kont vastzaten, door al die losse houtpulkjes. Automatisch klemde ze haar handen strak om het bankje heen en keek het meisje met haar diepzwarte, duister, recht in haar ogen aan. ''Dus, wat wou je weten over Die Hard? Hmm?'' Vroeg ze, aangezien ze nu toch niets anders te doen had. Ze haalde ondertussen, zonder het meisje een schreintje aandacht te gunnen, haar mobiel uit haar broekzak vandaan en bekeek hoe laat het was. Zeven uur. Mooi, ze wist nu zeker dat die drugshandelaar niet meer zou komen. Fijn dat hij dat even had gemeld, niet dus. Voor hetzelfde geld had ze hier nu alleen gestaan, niet dat ze dat erg vond, en dan had ze zich alleen maar kwaad gemaakt. Niet dat ze dat nu niet kon doen, maar het had geen zin om haar nu zo woedend te maken om iets wat toch niet meer zou komen.

[Korte post, duik snel m'n bed in, ben niet lekker. Volgende post word langer! ]

Chloe had geen enkel probleem met de woorden van de Die Hard leidster. Zo wist iedereen in Monica High dat ze zo was. Chloe rolde met haar ogen en draaide zich om naar het bankje. "Sorry, rosse, maar op dat bankje, hmm, dat zit niet zo lekker." Oké, als zij het zo speelde kon zij het ook. Camorone was net hetzelfde als Esther. Ze zou ook zo tegen haar spreken. Maar wat maakte haar dat klote uit? Chloe moest altijd lachen met de opmerkingen van Camorone, ze was een té slechte actrice daarvoor. In haar geval, was ze een super goede actrice. Maar eigenlijk actreerde ze nooit, ze méénde wat ze deed. Ze keek uit naar Esther, met de lange stijle rosse haren.
Chloe nam haar telefoon uit haar broekzak, ze wreef over het doodskop zachte randje. En bekeek toen hoe laat het was geworden. Niet alte laat. Zeven uur, nee, niet laat, want zij bleef altijd een hele lange tijd van huisje weg. Namelijk maximum tot 4 uur in de ochtend? Soms een hele nacht was ze op partriouille of weg. Ze vond de mensen van Monica High toch maar dikke sullen en sletten. Dus, wat wou je weten over Die Hard? Hm?" Vroeg ze aan Chloe, op een toontje. Chloe zuchtte en keek haar aan. "Eh.. bûh, misschien dat ik interesse in de groep heb. En kom nou niet met die 'stomme' reactie want dan val ik zo meteen nog in slaap." Zei ze op een chil en bittere toon. Wat dacht ze wel niet? Even lekker de baas komen spelen? Nee, maar misschien moest ze wel even respect voor haar 'toekomstige' leider tonen. Maar soms konden mensen zó vervelend zijn. Dat wist ze, en niet één van de slechtste. Ze wist niet Esther de mond te snoeren, dat zou haar nooit lukken maar ze wou haar ook niet laten doen. Als ze bij de groep wou, moest Esther ook kunnen luisteren. "Hé," zei ze. In de verte waren er lachende stemmen te horen. Ze draaide zich meteen om en trok een vies gezicht. Nu wou ze al helemaal niet lang meer blijven, als er andere mensjes bij wkamen.

'Eh.. bûh, misschien dat ik interesse in de groep heb. En kom nou niet met die 'stomme' reactie want dan val ik zometeen nog in slaap.' Esther lachtte, vooral duivels maar er was ook een toontje acceptatie in te vinden. Ze vond de meid wel wat, geschikt voor de groep. Een stom grijnsje verscheen op haar mond, een ondeugende grijns. ''Kom,'' wenkte ze de meid, wanneer ze het gelach en gebrul al hoorde van een aankomende horde. Irritant, maar toch had ze er geen behoefte aan om deze lui nu dronken mee te maken. Een windvlaag kwam voorbij gewaaid. Ze gooide de rode plukken die voor haar gezicht waren gaan hangen, aan de kant, naar achteren, met haar handen. Bij elke stap die ze op het stenen paadje zette, vernielde ze haar sneakers des te meer. Nog steeds, na die lange tijd dat ze al op Monica High zat, moest ze nog voor nieuwe zwarte sneakers kijken, iets waar ze nog geen tijd of zin voor had gehad. ''Jij ook één?'' Vroeg ze aan de blonde meid, terwijl ze haar sigarettenpakje uit haar borstzak van haar zwarte jack haalde. Waarbij ze er vervolgens ééntje uitpakte voor zichzelf en met de skelettenkoppige aansteker hem aanstak. ''Misschien vind ik je nog helemaal niet zo slecht nog niet, maar vertel eens... Wat doe je zoal in je vrije, kostbare tijd?'' De enige vraag die zij wou weten, geschiedenis, al die zooi hoefde ze niet te weten. En ook geen opschepperige praatjes, had ze ook niet bepaald de behoefte aan. Het was stil, op het schelle vogelgefluit en de luidruchtige jongeren die aankwamen lopen, akelig stil.

[Sorry voor de late én korte post, volgende post word langer en ik reageer sneller! ]

Chloe vond het een beetje vreemd. Nu leek het opeens even of ze aardig tegen haar begon te doen, maar ze hoorde nog de kilheid in de stem van Esther. Esther noemde ze, de naam kwam haar weer te boven. "Jij ook één?" Ze bood haar een sigaret aan. Ze had geen zin om af te wijzen, ze had het roken wel even gemist, maar ze had nooit zin om naar een nachtwinkel of andere winkel te gaan om sigaretten te gaan kopen. Ze nam er een aan van Esther en een aansteker had ze wel altijd op zak, voor het slechtste geval iemand te verwonden, en ook gewoon om en sigaret aan te steken. Soms, héél soms stook ze soms is iets in de fik, maar dat deed ze meestal enkel als ze er zelf heel veel zin in had en kwaad was. Ze trok haar ogen tot spleetjes en stook de sigaret op en stook hem in haar mond. De sigaret zat nu geklemd tussen haar wijs - en middelvinger. Camorone was altijd degene met wie je niét met der voeten kon spelen. Ze had je van begin tot eind door als je geld wou lenen, iets probeerde te stelen, of sterker nog, versieren. Veel jongens waren achter haar aangegaan, omdat ze haar charme voor jongens geweldig opwindend vonden. De jongens waren nooit achter haar gekomen.. vroeger. Nu was het anders, nu vonden ze het leuk om zo'n soort mensen te zien, zo'n soort meisjes van jongeren leeftijd. De jongens van vroeger dachten soms dat ze een heks was, één die vloeken over de school brak. Toen ze dat zeiden viel Chloe in een spottende lach en had hun wegwijs gemaakt omdat ze voor hun kluisje stonden, op een dag werden het haar slaven, maar dat vond ze niet leuk omdat ze haar dan telkens achter volgden, en op de dag dat ze van school ging, hadden ze heel aardig tegen haar gedaan alsof ze wilden dat ik bleef, maar dat was nú ánders! Alles was nu anders in Monica High kreeg je kleur in je leven, maar bij haar had het weinig zin, zij ging niet veranderen voor die mensen die hier zaten. Nope.. forget it. Chloe draaide zich naar Esther. "Jij bent dus vast Esther," zei Chloe op een kille maar rustige toon. Ze haalde sigaret tussen haar lippen vandaan en blaasde wat rook uit haar mond.

Dit is ook niet bepaald lang

'Jij bent dus vast Esther,' zei de meid. Esther bevestigde dat door te knikken. Of de blonde meid dat had gezien wist ze niet. "Dus, je hebt interesse in de groep, hmm?" Vroeg ze sarcastisch, ter teken dat ze het natuurlijk allang al. Ze nam een haaltje van haar sigaret en blaasde de rook uit, die kringetjes in de lucht vormden. De jongens die ze zonet allebei hadden horen brullen en gieren van het lachen, hadden plaats gemaakt op het bankje waar zij net op had gezeten. De roodharige meid irriteerde zich eraan, maar wist het kalmpjes te verwerken. Iets waar ze de laatste tijd aan gewerkt had, zelfgeheersing. Meer controle over zichzelf. Ja, ze werd de laatste tijd erg snel kwaad. Over elk klein dingetje kon ze zich druk maken. Ze wierp een blik naar een groot grasveld, waar vele tenten opgezet stonden. Waarschijnlijk hadden ze iets van een kampeerweekend. Een aantal tieners vermaakten zich op het veld, die ze herkende als leerlingen van Monica High. Een smerig, vermakelijk grijnsje kwam op haar gezicht te staan, samen met haar twinkelende oogjes. Die donkere ogen van haar spraken kwaad, duisternis.
Die tenten lokten het uit, alsof ze daar stonden om expres vernield te worden.
''Kom,'' zei ze tegen de blondharige meid, waarbij ze haar wenkte en al een stap voorwaarts zette richting het kampeer-veldje. Dit kon nog eens leuk worden. Al die nerdjes en natuur-freaks, wat ze tegenwoordig scouts noemden, die zich geen zorgen hoefden te maken. Maar daar kwam verandering in. Chloe mocht zich wel eens gaan bewijzen of ze dan wel degelijk in de groep hoorde, aangezien ze interesse had. Al was ze nog steeds wel een tikje nieuwsgierig naar de vraag die zij aan de blonde meid had gesteld, wat ze nou zoal in d'r vrije tijd deed. Ze draaide haar hoofd even om, gunde haar een lichte glimlach, die vrijwel meteen in een gemene grijns veranderde. Lichtjes greep ze naar haar wapen, het mes, die zich verborgen hield in een binnenzak van haar zwarte jack. Ja, haar mes zou de gelegenheid krijgen om al die tenten aan diggelen te scheuren en te vernielen.