It's so good until it goes bad.

Sawyer lag nogal verveeld in bed. Ze staarde naar het plafond met haar handen achterop haar hoofd, waarna ze een diepe zucht slaakte. Haar kamergenoot sliep al, die hield het nooit lang vol. Die was om een uur al in dromenland. Kon zij dat maar. Het was inmiddels half vier in de ochtend, maar het was voor de zoveelste keer onmogelijk om te slapen. Dat mocht weer niet van God. Soms was 't echt een misgunner.
Langzaam maar zeker kropen er weer allerlei gedachten in haar hoofd. Fantasieën over hoe het zou kunnen zijn, die haar eraan herinnerde hoe alleen hij eigenlijk was op de wereld. Echt van die tienergedachten, eigenlijk. Hoewel zij dan ook echt geen vrienden had. Nou ja, Jelle dan. Sinds Kenneth weg was - of tenminste, ze niks meer met elkaar hadden - begon ze steeds vaker te denken hoe het had kunnen zijn als ze het niet had verbroken. Die fantasieën maakte haar gek, voornamelijk omdat ze altijd met Kenneth te maken hadden. Inmiddels wist ook de hele wereld daarvan. Waarschijnlijk had hij net een wilde vrijpartij gehad met Charlene. 'Yeey, Sawyer is weg, laten we het vieren!'
In haar hand speelde ze met het uiteinde van haar bruine haren die ze in een staart had gedaan, puur uit verveling. Haar pony zat naar achteren geklemd in een clip, aangezien het soms nogal heet kon worden onder zo'n ding. Ze kneep haar ogen wat meer dicht uit frustratie, ze kon het wel uitschreeuwen allemaal. Tyft een eind op.

Ze kreeg een boek tegen zijn hoofd gegooid en kwam meteen overeind, waarna haar blik focuste op waar het voorwerp vandaan was gekomen. Het had niet erg pijn gedaan, aangezien het een kinderboekje was met een zachte kaft. Haar blik focuste op haar kamergenoot die haar met een brede grijns aankeek. Ze sprong op uit bed en gooide de dekens achter zich weg, waarna ze naar haar gamergenote wees met een chagrijnig kaashoofd.
"Waar was dat goed voor?!" was het eerste wat ze riep, waarna hij enkele boeken in zijn tas stopte. Hij was al aangekleed en wel, waarschijnlijk was hij ook al buiten geweest. Het zou haar niks verbazen allemaal. "Je bent nu toch wakker, of niet dan?" stelde hij rustig vast, maar keek haar niet aan. Sawyer sloeg haar armen over elkaar en keek met getuitte lippen de andere kant op. "Alsnog." mompelde ze met duidelijke irritatie in haar stem. Ze pakte random kleren uit haar kast en liep naar de badkamer, die ze op slot deed toen ze binnen stond.

Sawyer zette zichzelf op de schommel en bewoog zachtjes heen en weer met haar voeten. De schommel bewoog niet meer dan tien centimeter naar voren en naar achteren, maar ze wou dan ook nooit zo hoog gaan. Dat stond nogal kinderachtig. Niet dat er rond elf uur 's nachts nog veel mensen buiten waren die haar zouden beoordelen. Haar haar zat los en was getoupeerd, zodat het poefte. Haar pony viel een stukje voor haar ogen. Het was een nogal eenzaam gezicht, vooral omdat het dus zo laat 's avonds was. En daar zat ze dan, in d'r eentje. Ze had eigenlijk al lang terug moeten zijn.

[&Bradley -- Dit topic speelt zich af in/op/om; Santa Monica/September 2011/11:13 's avonds.]

'Verdomme! Kun je niet uit je doppen kijken of zo?" Bradley keek de slungelige jongen voor hem nijdig aan. Hij besloot de jongen maar geen mep te verkopen aangezien hij vanmorgen al iemand in elkaar had geslaan en zijn vuisten aardig zeer deden. Bradley draaide de gast zijn rug toe, gooide zijn middelvanger omhoog en stapte zo vooruit. Eerst moest hij maar eens wat gaan eten op school. Of jatten, dat kon ook. Meestal als hij geen geld op zak had nam hij wel eens een portefeuille uit iemands zijn broekzak om er dan achteloos een paar briefjes van 20 euro uit te halen. Wie ging hing tegenhouden? Niemand toch? Bradley was wel al een tweetal keren gesnapt, maar vaak had hij de feiten kunnen verdraaien tot vooroordelen waardoor hij nooit vervolgd werd voor diefstal. Of het hem eigenlijk wat kon schelen, school was veel te saai om naar toe te gaan en spijbelen was toch o zoveel leuker? Met zijn handen in zijn broekzakken wandelde hij richting school. Vele jongeren keken hem verbaasd aan, vroegen zich waarschijnlijk af waarom hij niet zo'n nerdie boekentas op zijn rug had liggen. Bradley was die blikken allang gewoon, liep er losjes doorheen. Zijn donker bruine ogen vielen op een achterzak van een blondine voor hem. Nice, daar kon hij wel wat van lenen, alleja, pikken. Maar een paar gasten die er rondom stonden maakte zijn plannetje duister. Bradley haalde zijn schouders op, plan b dan maar. "Hye shawty." Hij legde zijn arm rondom het meisje haar schouders, zag de vernietigende blikken van de jongens die recht voor hem stonden. Bradley liet een grote grijns op zijn gezicht verschijnen, knipoogde een keertje. "Next time boyzz.." Met die woorden draaide hij het meisje om, legde zijn hand op haar wang en keek haar liefjes aan. "Euh, hoi Bradley!" Bracht het meisje wat vertwijfeld uit. Bradley kon er bijna om walgen, dat mens was spuuglelijk. Hij legde zijn andere hand op haar kont, natuurlijk met zijn vingers naar die portefeuille die erin zat. Terwijl hij het meisje afleidde door zijn hoofd dichter naar het hare te gooien nam hij het kleine tasje uit haar zak, draaide zich om en liep achteloos met de portefeuille in zijn hand weg. De blondine was blijkbaar veel te verdwaasd dat ze niet merkte dat Bradley met haar geld weg was. Bradley kon bijna in lachen uitbarsten. Wat een stomme trut. Brad liep zo snel als hij kon naar de automaat op de speelplaats, nam een paar muntstukken van 2 euro uit het tasje en kocht een zakje chips. Dat was dan zijn eten voor vanmiddag. Tevreden dat hij iets had wandelde hij richting het schoolgebouw waar zijn kamer was. Daar kon hij zijn andere kleren aandoen om dan naar het Skate Park te gaan. Wat rust zou hem misschien wel goed doen. Bradley kon dan wel een ruige gast zijn, hij was best gesteld op zichzelf en zocht vaak wel eens de rust op.
Met een ferme zwaai had hij de deur achter zich geslagen, begon in een looppasje naar het weiland wat verder te lopen. Dat stom kut wijf van een vrouw had hém nu weeral gewaarschuwd voor zijn 'rookgedrag' en 'spijbelen' binnen de schooluren. Ho cares? Man, of dat hij nu opeens zo'n nerdje ging worden. Niet dus! Bij het zien van een meisje verderop, op een schommel heen en weer wiegend, verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Eens zien wie dat was, hij had het meisje immers nog nooit gezien. Zijn donker bruine haren vlogen lichtjes op door de voorbijkomende windvlaag. "Hye sexi." Bradley liet zich op een schommel naast het meisje vallen, wachtte geduldig op een antwoord.

Sawyer flikte even snel haar Samsung uit haar zak en voerde de code in om hem te ontgrendelen. Haar achtergrond popte up. Waar ooit een gedeeld plaatje van haar en Kenneth had gezeten, zat nu een plaatje van Ao No Exorcist. Ja, ook SoiSoi was een anime freak. Ze wreef even door haar oog - nou ja, onder haar oog want ze wou d'r make-up niet helemaal verpesten - en klikte vervolgens internet aan. Al snel ging ze weer door naar twitter waar ze even snel inlogde. Ze beet op haar onderlip en begon te tikken.
I was thinkin' about you, thinkin' bout me, thinkin' bout us, what we gon' be. Open my eyes, it was only just a dream #Iwantyoubackagainbabeee. Ze speelde even met haar lippen en drukte op backspace. Nee, ze wou niet openbaar maken dat ze hem mistte. Hij had haar bedrogen. Hij was de klootzak. Lekker chillen in 't parkjee #schommellol. Ze klikte op tweet, toen opeens een jongen naast haar ging zitten, op de tweede schommel. Ze zette internet uit en vergrendelde opnieuw haar mobiel. Vervolgens stak ze hem in haar skinny jeans en keek hem aan, terwijl hij hyee sexy zei. Oké ...? Ze tuitte haar lippen terwijl ze nors de andere kant op keek.
"Not interested." stelde ze toen vast en krabde met haar hand door haar bruine haren. Ze was echt niet in de mood om te flirten, hoewel het misschien wel beter was dat ze dat wel deed. Zo zou ze natuurlijk nooit over hem heen gaan. Desnoods eindigde ze alleen met een telefoonnummer, dan kon ze zelf wel bepalen wat ze ermee deed. Maar dan ook weer, het was nog niet eens zo lang geleden. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar de jongen. Hij had snakebites, plugs in zijn oren, donker haar.. Wat mistte ze het gevoel van niet geschoren wang tegen de hare. Hmpf. Dat klonk iets normaler in haar hoofd. Hij was leuk, dat moest ze toegeven. Knap zelfs. Maar ze was niet van plan zich te laten kisten door hem.
Ze keek hem aan en stond op van de schommel waarna ze naar achteren liep. "Je verspilt je tijd. Ik ben niet in de stemming." legde ze uit en draaide zich om, waarna ze enkele meters verderop met haar armen tegen het hek leunde en eroverheen keek. Ze was nog niet zo ver weg van hem.. Het was al donker buiten aangezien het kwart over elf was, normaal lag ze alweer voor de buis naar Comedy Central te kijken. Ze wist niet waarom ze nog buiten kwam. Misschien dat ze kluizenaar moest worden. Forever alone.

Bradley haalde onverschillig zijn schouders op. "Ook goed." Het viel niet mee afgewezen te worden maar Bradley had er vrede mee. Hij kon niet altijd de aandacht van meisjes krijgen, dat was gewoon zo. De halve maan stond hoog aan de hemel, het liet een lichte schemering op hen twee neervallen. Met zijn voeten trappelde hij tegen de grond, zorgde ervoor dat hij wat heen en weer wiegde. Het was hier best saai, maar iets hield hem tegen om wat anders te gaan doen. Misschien was dat meisje wel het geen wat hem hier hield. Maar waarom deed ze dan zo bot tegen hem? Het was duidelijk dat ze ergens mee zat. Bradley schudde zijn hoofd, sinds wanneer zat hij in met meisjes hun gevoelens? Tjezus, straks werd hij nog zo'n snob. Bij het zien van het meisje dat naar het hek liep rolde hij met zijn ogen. Dat was ook weer zéér vriendelijk! Maar zelf was hij ook niet één van de liefste, dat moest hij toegeven. Maar toch, dat was toch wel grof. Bradley stelde zich recht, nam zijn Blackberry uit zijn zak en zette een kalm liedje op. Het was niet echt zijn stijl, die romantische bullshit, maar op één of andere manier had hij er wel wat liefde voor. Hij kon dan wel een arrogante zak zijn die portefeuilles steelde, een hart had hij nog wel. Liefjes kon hij al niet meer op zijn handen tellen, al kon hij het nooit sérieuze relaties noemen. Hoofdschuddend wandelde hij richting het pad dat voor hem lag. Grote lantaarnpalen zorgden voor een rustige sfeer die Bradley best goed deed. Net op het moment dat hij het op het lopen wou zetten bedacht hij zich. Wie weet wat voor een meisje het wel niet was. Misschien beviel het meisje hem na een paar minuten wel, konden ze samen wat gaan doen morgen. Bradley verzamelde zijn moed weer, trok zijn jasje wat lager en stapte daarna vol zelfvertrouwen op het meisje af. Vanaf de achterkant was ze echt best wel 'hot'. Ze had een fijn postuur met mooie lange haren. Bradley beet op zijn onderlip, zo'n knappe had hij de laatste tijd niet meer gezien. "Hee, sorry voor daarnet.. Scheelt er wat?" Bradley hing zijn armen, net als het meisje, over het hek en draaide zijn hoofd wat scheef zodat hij haar aan kon kijken. Zijn licht bruine ogen zochten die van haar, hij glimlachte en draaide zijn hoofd daarna weer. Het maakte niet uit wat het meisje van hem dacht, hij had er best plezier in om nieuwe mensen te leren kennen. Als ze hem nu zou afwijzen zou Bradley weggaan, dat was iets wat zeker was. Twee kansen kregen ze, de derde zou hem teveel zijn. Een kleine windvlaag deed een koude rilling over zijn rug trekken. Het was best koud voor een septemberavond. Het was al de hele dag niet al te warm dus had Bradley zich er wel redelijk op voorbereid. "Nou, ik ben Bradley. Mag ik de naam van jou weten?" Bradley probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken, deed écht wel zijn best om normaal over te komen. Vaak was hij vrij rustig en kalmpjes, maar nu wilde hij het gelijk niet verpesten. De laatste tijd had hij zichzelf ook afgevraagd waarom hij zo weinig vrienden overhad.. Dat kwam natuurlijk omdat hij iedereen gebruikte en ze dan dumpte. Eigenlijk wilde hij daar nu verbetering in brengen. Of dat hem zou lukken, dat was de hamvraag!

Sawyer beet op haar onderlip en leunde wat meer naar voren. Haar bruine haren vielen voor haar gezicht en ze kneep haar ogen dicht. Hij had haar aangekeken en gezegd dat hij van haar hield, maar blijkbaar was dat allemaal maar een grote grap voor hem. Het ene moment was het allemaal perfect geweest en het volgende, zag ze hem de deur uit lopen. Ze had de hele nacht naar de telefoon gestaard, maar hij had niet gebeld. Niet eens geprobeerd om haar terug te krijgen of wat dan ook. Zij was erbij geweest toen hij had gezegd dat het voor altijd was. Ze voelde helemaal niks meer, zo diep was ze gezonken. Al had hij nooit haar pijn gevoeld, hij had nooit begrepen hoe het voelde. Zij was niet diegene die liep te flirten met een of andere troela.
Ze had hem aangekeken en hem gekend, maar inmiddels wist ze dat niet meer zeker. Alles kwam neer op niks, niks was het nog waard. Ze kende hem voor een minuut, maar nou al niet meer. Alle herinneringen aan hem waren weg. Alles. Ze legde haar handen op haar voorhoofd en kneep haar ogen dicht. Ze hoorde de jongen wat zeggen in de trend van ook goed en daarna muziek. Na een minuutje zei de jongen weer wat en keek ze hem even aan, maar ze keek al snel weer weg. Klote Kenneth. Hij had natuurlijk al die vrienden van hem, en ze wist heus wel wat die allemaal over haar zeiden. Ze kende haar niet eens en soms vroeg ze af of ze hem - hun vriend - eigenlijk wel kende. Al die dingen die hij verstopt had.. Al die shit die hij gedaan had.
"Hij was alles wat ik dacht dat ik al wist en kon vermijden." zei ze zachtjes en duwde haar vingers wat meer tegen haar schedel. Het was ook weer leuk om te weten dat hij er voor haar was, dat hij deed alsof haar leven hem ene flikker uitmaakte. Ook weer fijn om te weten dat ze alles hadden gehad, dat hij een beetje had lopen toekijken hoe zij voor hem viel. De klootzak. De klootzak! Ze begon hem steeds meer te haten, ze kon hem steeds minder uit staan. Ze kreeg gewoon de neiging om haar hele leven te beëindigen, al wist ze dat dat natuurlijk de zwakste oplossing ooit was. Ze hoopte dat die stomme trut hem een SOA gaf of zo en dat hij dood ging. Eerlijk waar. Oke, misschien overdreef ze een beetje.. Maar ze haatte hem.

Bradley haalde kort zijn schouders op, moest hij hier blijven staan, kijkend naar een meisje die niets zei? Misschien deed ze het wel expres, deed ze het om met hem te sollen. Maar daar kon Bradley niet mee lachen, hij was niet voor dat theater gedoe. Zijn bruine haren deinden zachtjes op en neer, iets wat Brad niet had verwacht aangezien hij er wel duizend keer met een stijltang in had gezeten. Ja, je kon best zeggen dat hij een ijdeltuit was. Op dat vlak kon hij wel makkelijk even lang in de badkamer staan als een meisje. Maar wie kwam er nu zijn deur uit zonder zijn haar te doen? Comon? Bradley begreep soms niet hoe jongens erbij konden lopen met haren die recht stonden alsof ze een elektriciteitsschok hebben gekregen. Er verscheen een kleine grijns op zijn gezicht, nee, zo zou je Bradley dus nooit zijn deur zien uitlopen. Hij zou er zich voor schamen! Bij het horen van een stem draaide hij zijn hoofd, keek met zijn donker bruine ogen recht in die van het meisje. Nu pas zag hij de speciale kleur van haar ogen. Even wist Bradley niets te zeggen, wat kon hij daarop zeggen? Daarom dat er eigenlijk maar héél dom een 'Ahn' uitkwam. Bradley was nooit goed in medelijden tonen, kon nooit zijn gezicht in de plooi houden. Net alsof hij het serieus zou bedoelen, als hij het al over zijn lippen kon krijgen om iemand te gaan troosten. De wind deed hem huiveren, het werd echt wel f*cking koud. Gelukkig had hij zijn vest nog aan waardoor hij toch niet dom stond te rillen. "Heb jij het niet koud?" Vroeg hij dan maar, zijn handen losjes in zijn zakken. Bradley kon dan wel een 'psychopaat' zijn als het op gevoelens aankwam, hij wist toch wel wat van meisjes. Zijn ervaring vertelde hem genoeg dat ze vaak verwachtten dat hij zijn jas aanbood als het koud was. En já, daar was hij wél tot in staat. Zijn vest kon hij afstaan, als ze hem maar terug gaven. Bradley draaide zijn ogen nog een keertje, onopmerkelijk naar het meisje, glimlachte liefjes. Dit was echt wel een knap meisje, damn..Meteen wendde hij zijn blik weer af naar de hemel, was het niet gewoon om zo 'raar' te doen. Normaal gezien gedroeg hij zich chill bij 'the girls', maar nu leek zijn voordeel hem tegen te werken. Misschien kwam het omdat hij nog nooit zo'n hotte had gezien. Dat kon ook. Natuurlijk had hij er wel 'mooie' gezien, maar nooit zó mooi. Net alsof dat meisje uit zijn dromen kwam, nu récht naast hem stond. Bradley probeerde zichzelf in de plooi te houden, herstelde zich nog redelijk snel. Na een goeie vijf minuten stil staan draaide hij zich om. "Ik weet niet wat jij van plan bent, maar ik ken hier nog wel een leuk plekje. Om wat te babbelen of whatever, het is ook een mooi uitzicht." Bradley wist eigenlijk niet echt goed waarom hij zo deed tegen een meisje. Normaal waren het altijd de meisjes die hém wat vroegen. Bradley haalde zijn schouders. "Je hoeft m'n schaduw maar te volgen, of ook helemaal niet." Met een laatste knik was hij al verdwenen. Niet dat hij als een gek begon te rennen, nee, hij wandelde zelf zeer traagjes. Stiekem hoopte hij gewoon dat ze achter hem aan zou gaan, dat hij toch niet alleen zou zijn vanavond. Niet dat het hem zo erg kon schelen, hij hield er niet zo van om afgewezen te worden. Dat was volgens hem ook gewoon een typisch 'jongens' trekje. Bradley wandelde langs een bospad, voelde de takjes onder hem kraken. Hij stapte zo richting een groot meertje, liet zich op een bankje vallen. Het maanlicht liet het water schitteren, hier werd hij nou rustig van!

"Heb jij het niet koud?" werd er gevraagd door de jongen. Sawyer opende haar ogen. Ze had de wind al een paar keer opgemerkt en ze had het inderdaad behoorlijk koud. Niet dat ze het verdiende om zichzelf op te warmen of wat dan ook. Ze had zo juist d'r ex-vriend dood gewenst. Zo erg haatte ze hem nou ook weer niet; ze zou het niet trekken als hem iets overkwam. Dat zou nooit meer goed komen. Maar ze was wel boos op hem, woedend zelfs. Ze vond eigenlijk dat ze daar ook wel recht toe had, hoor. Het zou haar niks verbazen als hij met een ander zat de flikflooien, waarschijnlijk Charlene. Dat bewees eigenlijk alleen dat zij gelijk had gehad, vanaf het begin. Ze had alleen in de weg gestaan. De enige reden dat hij bij haar was gebleven, was omdat hij het zielig vond om d'r te laten stikken. Maar als hij zoveel lol had, dan kon zij dat toch ook wel doen?
"Eigenlijk wel." mompelde ze en leunde weer wat achterover, zodat ze recht op stond. De jongen zei alweer snel dat hij een leuk plekje wist en dat hij niet precies wist wat Sawyer van plan was, maar dat ze wel mee mocht komen om even te babbelen of whatever. Babbelen. Dat woord zou ze zelf écht nooit gebruiken, aangezien ze zich dan als een eend voelde. Ze wist niet waarom, maar daar deed het woord haar aan denken. Babbel.. Hmmn. Oke, nutteloos moment.
"Je hoeft m'n schaduw maar te volgen, of ook helemaal niet. Sawyer onderdrukte haar lach met succes. Het zou gemeen zijn om te lachen en zo erg was het nou ook weer niet. Maar hij leek op zo een film karakter uit de seventies. Je hoeft mijn schaduw maar te volgen, chickiee.. Aait aait, player, mooiboy! Ze draaide zich om en glimlachte - niet uit blijdschap, meer om haar lach te verstoppen.
"Oké, vooruit. Laat me die plek dan maar zien." zei ze en liep uiteindelijk naast hem. Ze vond hem wel grappig, al probeerde hij het misschien niet. Wist zij veel, zij kon immers niet in zijn hoofd kijken. Ze krabde achter haar hoofd en knipperde een paar keer terwijl ze hem aankeek.

Bradley moest lachen om het meisje haar woorden, natuurlijk had ze koud. Bradley hield zijn hoofd wat scheefjes, dacht goed na. Of te wel gaf hij haar nu zijn vest of te wel nam hij haar bij haar schouders. Dat tweede zou hij normaal bij een meisje gedaan hebben, maar iets vertelde hem dat dit nou écht niet het goeie moment was. Bradley gooide zijn vest uit, legde hem om het meisje haar schouders. "Probeer hem niet terug te geven, je mag hem aandoen." Zei hij, strak voor zich uitkijkend. Hij zag het moment al komen waarin ze hem zijn vest zou terugduwen, recht in zijn handen. Maar die ging Bradley dus niet aannemen, hij wist goed genoeg hoe koud ze het had. Bij het zien van een gedaante naast zich verscheen er een korte grijns op zijn gezicht, hij keek haar strak aan, glimlachte daarna vriendelijk naar d'r. "Niet dat die plek zo speciaal is. Het is er rustig, en het uitzicht is prachtig." Bradley lachte, vond zijn eigen woordenschat best lachwekkend als hij het mocht zeggen. Nou ja, denken. Whatever, nevermind. Hij stak zijn handen losjes in zijn groene G-star pull. Hij gooide zijn kop over zijn hoofd, voelde zich al iets warmer worden. Hoe koud Bradley het ook kon hebben, het meisje verdiende de warmte. Of dat waren toch zijn 'regeltjes'. Het meisje moest haar zin krijgen, niet altijd natuurlijk, meestal. Zijn bruine ogen richtten zich weer op het meisje, het onbekende meisje waar hij nou nog steeds de naam niet van wist. Bradley rolde met zijn ogen, hij mocht niet zo ongeduldig zijn. Ach, bij andere chickies ging dat veel sneller. Hij moest maar met zijn ogen knipperen en ze lagen voor zijn voeten. Maar dit meisje was ijzersterk, ze liet bijna niets van haar emoties zien. "Nou, hier is het dan." Sprak hij, haar even aankijkend en daarna recht voor zich uitwijzend. Daar was een grote boom waar er een grote hangmat tussen lag. Die had hij vroeger eens opgehangen, al had hij wel wat hulp gehad van zijn broer. Waar hing die eigenlijk uit? Bradley moest hem maar eens opnieuw meeten, het was immers zolang geleden. "Fais comme chez-toi." Zei hij droogjes, zijn arm uitstekend naar de hangmat. Hij liet zich er losjes in zakken, zette zich gewoon neer op zijn gat, ging niet achterover leunen of zo. Bradley glimlachte droogjes, wenkte het meisje droogjes. "Comon, ik bijt niet." Bradley liet scheef zijn tanden zien, lachte daarna en hoopte hiermee toch het ijs gebroken te hebben. Hij was toch niet zo eng? Of was het meisje echt bang van hem? Bradley voelde een rare onzekerheid over zich heen vallen, net een grote schaduw die het zonlicht van hem verdreef. Bradley voelde zich er eerlijk gezegd echt wek mottig door. Hij had nog nooit zo'n twijfeling gehad, laat staan nú! Bradley haalde diep adem, probeerde zijn onzekerheid van zijn gezicht te smijten en keek losjes voor zich uit. Tot zijn verbazing lukte hem dat aardig goed, het meisje zou er niets van merken.

Opeens kreeg Sawyer een vest in haar armen gegooid. Ze knipperde een paar keer droogjes en keek hem aan. Het voelde best warm aan, maar ze had de neiging om hem terug te duwen in zijn armen. "Probeer hem niet terug te geven, je mag hem aandoen." Alsof hij haar gedachten kon lezen of zo. Normaal had ze hem op de grond gegooid en hem speels aangekeken, maar ze had het echt te koud om zoiets te doen. Ze trok hem vanzelf aan en ritste hem dicht. Het ding was veel te groot, haar vingers kwamen net onder de mouwen vandaan en er zat overal lucht tussen, aangezien ze niet zulke gespierde armen had als Bradley en ze totaal niet stevig was gebouwd. Het was nog niet eens zo lang geleden sinds ze zich een eetstoornis had aangepraat. "Dat jouw armen hierin passen! Die zullen wel gespierd zijn." zei ze met een speelse glimlach terwijl ze naast hem liep. Ja ja, ze flirtte terug. Maar alleen omdat ze het beeld van Kenneth en Charlene in haar hoofd had en vond dat ze ook wel een beetje plezier verdiende.
"Niet dat die plek zo speciaal is. Het is er rustig, en het uitzicht is prachtig." meldde hij. Ze knikte een keer en zuchtte. Ze moest toegeven, zijn vest warmde haar wel heerlijk op. En hoewel hij wat te groot was, zat ie toch - min of meer - als gegoten. "Goed genoeg voor iemand zoals ik." meldde ze hem met een kleine glimlach. Ze had haar handen in de zakken van zijn vest gedaan, terwijl ze verder liep. Al gauw meldde hij dat ze er waren, wat natuurlijk des de beter was.
Ze volgde zijn wijzende vinger en keek naar de plek. Er stond een grote boom waar een hangmat tussen lag. Het zag er best oud uit, maar dat werkte verwelkomend. Ze knipperde een paar keer droogjes terwijl hij ernaar toe liep. Ze merkte zijn Franse woorden niet eens op. Het was echt mooi. Ze deed een paar stapjes vooruit, heel langzaam en om zich heen kijkend. Ze wou alles in zich op nemen, het was gewoon zo mooi. Dit kon een goede nacht worden, eigenlijk.
"Comon, ik bijt niet." klonk er opeens. Ze keek weg van het gebied en focuste op Bradley, die in de hangmat zat. Ze liep ernaartoe en zette zich rustig neer naast hem. Ze keek omhoog naar de lucht, waar zich nu sterren in bevonden. Een kleine glimlach sierde haar mond, terwijl er een stilte tussen de twee viel. Het was totaal geen ongemakkelijke stilte. "Ik ben Sawyer, trouwens."

Bradley moest lichtjes lachen bij het beeld van het meisje die zijn jas had aangetrokken. De mouwen waren veel te lang waardoor het nogal flodderig hing. Ach, hij vond het haar best schattig staan. Ergens was hij wel tevreden dat ze zijn jas niet had teruggegooid en had aangedaan. Hij wist goed genoeg hoe koud het was vanavond, kouder dan hij eigenlijk zelf verwacht had. Maar Bradley deed goed zijn best om zijn rillen wat te verminderen. Jongens moesten maar kou lijden, dat was iets waar Bradley zich lang geleden bij neergelegd had. Zijn beste vriendin die hij al jaren niet meer had gezien, die had hem die regels aangeleerd. Lachen dat hij had gedaan toen ze hem zei dat hij zijn jas moest aanbieden als een meisje het koud had. "Waarom? Het is toch haar schuld dat ze geen dikke jas heeft aangedaan?" Altijd waren het diezelfde woorden dat hij met tegenzin naar zijn vriendin haar kop had gegooid. Zij lag dan altijd in de slappe lach, nu begreep hij waarom. Beleefdheid noemde ze het gewoon, stiekem was Bradley het er nu wél mee eens. Maar hij zou het nooit toe geven. De koppigheid hem zelve, zo noemde ze hem altijd. Bradley schudde zijn hoofd en probeerde zijn aandacht weer op het meisje te richten. Hij vroeg zich af waarom ze haar naam niet wilde zeggen, of ze hoorde zijn vraag gewoon niet. Het zou hem sterk lijken dat ze na drie keer dezelfde vraag het nog niet zou gehoord hebben. Alsof ze zijn gedachten kon lezen vertelde ze opeens hoe ze heette. Bradley glimlachte vriendelijk. "Mooie naam. Heb ik nog niet gehoord." Bradley lachte, hij meende het wel degelijk. Met zijn armen onder zijn achterhoofd liet hij zich naar achteren vallen. Waarom zou hij zich inhouden? Ze zaten met z'n tweeën, in een hangmat, te kijken naar de zonsondergang. Bradley moest even op zijn onderlip bijten, Sawyer had echt een mooi figuur. Haar haren die met de wind meegingen, het deed Bradley stil worden. Iets wat hij eigenlijk nooit was geweest. Altijd had hij wel iets te vertellen en altijd kon hij het gesprek gaande houden. Dit voelde verschrikkelijk raar aan, dat meisje was niet zomaar een meisje, dat besefte hij wel degelijk. "Nou ja. Mijn naam, Bradley, ken je wel al." Hij glimlachte naar d'r, kwam weer overeind. Haar geflirt was hem eigenlijk niet ontgaan. "Die spieren, tja, maanden trainen." Bradley deed er losjes over, die zin had hij wel al duizend keer gezegd. Elk meisje leek altijd dezelfde vraag te stellen. "Jij hebt anders ook geen mis figuur." Ja, dat was wel écht geflirt. Maar toch geneerde Bradley zich er niet om, het was de waarheid. Sawyer mocht zeker niet klagen over haar lijn. Half zuchtend, half kijkend naar het water richte hij zijn ogen op Sawyer. "Lang geleden dat ik hier met iemand erbij ben geweest." Bradley glimlachte liefjes, draaide zijn hoofd daarna en merkte tot zijn ontzetting dat de zon al onder was en er nu een grote maan aan de hemel stond. Het deed het water glinsteren, iets wat een mooi effect gaf. Man, het was hier echt prachtig!

"Mooie naam. Heb ik nog niet gehoord." zei Bradley. Een kleine grinnik kwam uit Sawyer's mond terwijl ze een beetje naar achteren leunde in de hangmat. Zijn keek even naar haar buik en toen weer naar Bradley. "Komt omdat het een jongensnaam is." zei ze lacherig. Toen hij zich helemaal achterover liet vallen, deed ze hetzelfde. Ze zuchtte een keer terwijl ze naar de lucht staarde. De jongen stelde zich opnieuw voor, maar inmiddels wist ze zijn naam - inderdaad - al.
"Die spieren, tja, maanden trainen." zei hij uiteindelijk nonchalant, alsof het niks voorstelde. Ze ging op haar zei leunen en keek hem aan. Ze moest een glimlach op haar gezicht onderdrukken. "Dat zal wel zwaar zijn." zei ze en viel weer terug op haar rug. Ze schopte haar schoenen uit en legde haar voeten op de hangmat, zodat haar knieën een beetje omhoog kwamen. Ze staarde naar de maan die inmiddels in de hemel stond. Haar gedachten gleden automatisch naar Kenneth. Ze wist nog dat ze daar had gestaan toen hij haar had verteld dat hij en Charlene hadden gezoend. Ze had daar een poosje gestaan, wachtend op woorden die ze er niet uit kon krijgen, die niet gehoord werden door hem. Haar tong had wel zwart kunnen zijn en kunnen wegrotten, maar ze had hem zo graag terug gehad. Hij was het beste geweest, min of meer, dacht ze dan.. Maar nu was hij weg. Ze was hem niet zat geweest, maar meer dan dat werd het ook niet. Er gingen geruchten rond op school dat ze zelfmoord neigingen had gehad, maar dat was helemaal niet waar. Ze had wel gedachten van 'ik wil dood', maar niet.. serieus bedoeld.
"Anorexia doet wonderen." mompelde ze zachtjes. Ze was alweer helemaal zichzelf en was wel wat aangekomen, waardoor ze geen skelet meer was. Maar alsnog. Ze wist niet eens waarom ze dat eigenlijk gezegd had. Ze hoopte maar dat hij het niet had gehoord. De jongen meldde dat hij het een tijd geleden was dat hij op die hangmat had gezeten met iemand. "Oh ja? Hoe dat zo?" vroeg ze met een kleine glimlach, om het gesprek een andere kant op te sturen. "Zeg Bradley, geloof jij in.. een hogere macht? Iets van een God of zo?"

Een grote grijns verscheen op zijn gezicht bij het horen van Sawyer haar woorden. "Jongensnaam of niet, ik vind 'm mooi. Hij past bij je." Bradley keek haar lachend aan, gaf haar een vrolijke knipoog waarbij er allemaal kleine pretlichtjes in zijn ogen vlogen. Hij vond Sawyer best wel een tof meisje, iets wat hij bij het begin van de avond niet had durven zeggen. Ze zag er zo ineengedoken uit, alsof ze nooit verder zou komen dan een 'hallo'. Maar nu bewees ze dus wel degelijk het tegendeel, ze was best sociaal zelf! Het was duidelijk te merken dat ze zich ook goed voelde doordat ze zich naar achteren liet vallen in de hangmat. Ach, fijne avond, had hij in geen tegen meer gehad. "Heb je het warm nu?" Bradley draaide zijn hoofd een kwartslag en keek recht in Sawyer's ogen. Hij kon het niet laten om eens overdreven hard met zijn wimpers te knipperen. "Zot zijn doet geen pijn..", kwam er al mompelend uit. Het was de waarheid, dat kon Bradley je heus wel verzekeren.
Bij het voelen van een lichtelijk briesje kreeg hij een koude rilling over zijn rug. Damnit, nu kreeg hij het zelf nog koud. 'Wees een gentleman en vraag je jas niét terug.' Bradley bleef die zin in zijn hoofd herhalen, vond uiteindelijk de weg om toch iets héél dom te zeggen. "Frisjes niet?" Hij rolde, zonder naar Sawyer te kijken, met zijn ogen en sloeg zichzelf zacht tegen zijn wang. Hoe stom kon hij zijn. Dat was nu toch wel écht de stomste opmerking die je kon maken? Nahjah, aan Sawyer's gezicht te zien leek het haar niet te schelen. Of dat dacht Bradley toch, want hij geneerde zich echt wel nu. De eindeloze stilte werd bruusk verbroken door een stel kinderen die opeens hun kant uit renden. Bradley trok grote ogen, sprong recht uit de hangmat en stelde zich droogjes rechtop. "Wat heeft dít te betekenen? Moeten jullie nog niet in jullie bed zitten?" Bradley fronste zijn wenkbrauwen, het luide gekrijs achter de kinderen maakte algauw veel duidelijk. Het waren de opvoeders van het internaat, logisch, die kinderen waren uitgebroken. "Godverdomme! Stel idiote kinderen! Maak maar rap dat jullie terug in het internaat zitten!" Een luide stem deed Bradley stilletjes lachen. Het deed hem denken aan de tijden waarin hij ook op internaat had gezeten. Jaren opgesloten in een groot gebouw, hopend dat hij op een dag weer bij zijn ouder mocht gaan wonen. De oude vrouw keek Bradley en Sawyer voor een tijd zwijgend aan. "Wij zitten niet op internaat. Althans ik niet, dus wij verroeren geen vin. 't Is maar voor de duidelijkheid." Bradley keek de vrouw serieus aan, hield zijn hoofd een tikkeltje scheef waarna hij zich weer naar achteren liet vallen in de hangmat. Nadat alle kinderen, na veel gezeur en geklaag, weer op pad trokken naar hun internaat liet Bradley een luide zucht horen. "Kinderen van tegenwoordig hé." Hij lachte, keek even naar Sawyer en luisterde daarna aandachtig naar wat ze te zeggen had. Het deed zijn ogen open trekken. "Jij? Anorexia? Woow, heftig." Bradley keek haar nu met een medelevende blik aan. Hij had vroeger vele mensen gekend, kennissen en vrienden, die aan anorexia leden. Het was eerlijk gezegd een vréselijk zicht maar Bradley had er nooit een echte afkeer aan gehad. Uiteindelijk konden die mensen er ook niet altijd aan doen. Bij een tweede stel woorden schoot hier voor de zoveelste keer in de lach. Natuurlijk was dat een beetje ongepast aangezien Sawyer het wel degelijk serieus bedoelde. "Ik kan je één ding zeggen Sawyer. Ik ben niet gelovig..Ook niet in die natuurelementen en God en wat het ook allemaal is. Ik vind me er gewoon niet in.." Bradley keek haar met een schuin gezicht aan, hopend dat ze hem nu niet 'stom' zou vinden of zo.