It's gonna be a good, good day.

Het warme water stroomde langs haar lichaam, Alice had haar hoofd in haar nek gelegd genoot van de druppels die langs haar gezicht gleden. Met haar handen ging ze door haar lange ronde haren, die donkerder waren dan normaal. Vandaag had ze precies een jaar met Joël, alweer. Ze had al eerder een jaar met hem gehad, maar doordat ze had moeten vluchten was het uit gegaan. Een glimlachje verscheen op haar gezicht, ze wist dat ze van geluk mocht spreken dat ze hem weer tegen het lijf was gelopen. Hoe moeilijk het in eerste instantie ook was geweest, ze had er geen spijt van dat ze was gebleven. Dat ze had toe gegeven, aan het verlangen weer bij hem te zijn. Ze had hem weliswaar in gevaar gebracht, en dat zou ze zichzelf ook nooit geheel vergeven. Maar ergens was ze blij dat ze het had gedaan, dat ze zich door hem had laten overtuigen toch een relatie met hem aan te gaan, ondanks alle risico's. Haar hand gleed bijna automatisch naar haar schouder, waar nog altijd een litteken zat. Joël had een zelfde soort litteken op zijn knie, en dat was haar schuld. Voor een moment betrok haar gezicht, maar ze zette de gedachten van zich af. Draaide de kraan uit, en stapt uit de douche cabine. De koude lucht streek langs haar huid, snel greep ze een handdoek droogde zich af. Ze pakte het nieuwe lingerie setje dat ze gister had gekocht, trok het aan. Vanmiddag zou ze Joël opzoeken, ze zou er voor zorgen dat hij deze dag niet zou vergeten. Ergens vond ze het vreemd dat hij niks had gezegd over vandaag, het was bijna alsof hij was vergeten dat vandaag de dag was dat ze een jaar hadden. Ze beet op haar lip, het zou toch niet? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, pakte haar trui en trok die aan. Ze zou later vandaag wel het jurkje aan trekken dat ze voor vandaag had uit gekozen, ze was toch niet van plan voor één uur haar kamer te verlaten. Snel haalde ze een borstel door haar haren, bracht het met wat mousse in model. Tot haar opluchting was haar haar vandaag verrassend gewillig en viel hem met een lichte slag over haar schouders. Hierna pakte ze het doosje waarin ze haar make-up bewaarde, zorgvuldig bracht ze een dun laagje oogschaduw aan op haar oogleden, gevolgd door een laagje mascara op haar wimpers. Tevreden bekeek ze het resultaat, ze was benieuwd wat haar broer zou zeggen als hij haar zo zou zien. Hij had altijd gezegd dat ze steeds meer op hun moeder begon te lijken, ze glimlachte. Wist dat hij gelijk had, behalve haar haar en oogkleur leek ze sprekend op haar moeder. Ze had het zelfde gezicht, de zelfde botten structuur en het zelfde huid type. De laatste tijd kon ze steeds vaker aan haar familie terug denken met een glimlach op haar gezicht, de herinneringen werden steeds minder pijnlijk, werden mooi. Wat niet betekende dat ze hen niet meer miste, zeker niet er ging geen dag voor bij dat ze hen niet miste. Maar ze begon het langzamerhand te accepteren, ze kon er niets aan veranderen, helemaal niets. Alice stapte de badkamer uit, op blote voeten liep ze naar haar bed pakte haar mobiel en belde het restaurant waar ze voor vanavond had gereserveerd het lag op een van de kliffen gaf een prachtig uitzicht over de zee en er was vanavond een dans wedstrijd. Dit laatste sprak haar nog het meest aan, dansen was iets wat Joël en zij beide heel graag deden en het leek haar dan ook iets wat perfect was voor vanavond. Een mooie bijkomstigheid was dat ze niet hoefde te betalen, ze had met de eigenaar afgesproken dat ze de komende twee weken zes avonden zou spelen in het restaurant. De man had haar eens horen spelen toen ze in de muziekwinkel een piano uit probeerde, had vol bewondering geluisterd. Ze glimlachte even, hij had gezegd dat als ze het goed zou doen en ze daadwerkelijk meer klanten zou trekken ze een baan kon krijgen. Het idee alleen al vond ze geweldig, piano spellen was naast dansen en basketbal spelen haar passie. Daarbij kwam dat ze wist dat haar moeder ongelooflijk trots op haar zou zijn. Nadat ze haar reservering had bevestigd en haar mobiel terug op haar nachtkastje had gelegd liep ze naar haar keyboard liet zich op de kruk zakken die ze erachter neer had gezet en begon te spelen. Ze sloot haar ogen, vergat voor een moment alles om zich heen. Liet zich mee slepen door de muziek, haar vingers danste over de toetsen.

[Only Joël&me]

Vrolijk als hij vandaag was, sprong de jongen uit bed. Met zijn hoofd knalde hij wat lomp tegen de plank die er boven hing, maar dat ging zijn humeur nu niet bepaald doen zakken. In een snelle beweging veegde hij de papieren die nog half op hem lagen van zijn lichaam af. Rustig bewoog hij zichzelf verder en sleepte zichzelf maar meteen de douche in, vandaag was de dag waarop hij en Alice voor de tweede keer, een jaar verkering hadden. En Joël had zich wat afzijdig gehouden de laatste tijd, zodat zijn vriendin misschien zou denken dat hij het vergeten was. Maar niets was minder waar. Wanneer het ijskoude water zijn huid raakte slaakte de jongen even kort een gil. Bah, meteen draaide hij de warm water kraan open. Lichtjes in elkaar gekrompen ontspande hij zijn lichaam weer en douchte vrolijk verder. Na ongeveer een half uurtje kwam de jongen pas weer uit de douche en sloeg simpelweg een handdoek om zijn middel heen waarna hij dartelend naar zijn kamer terug ging en zo zijn laptop meteen opstartte. Meteen volgde hij zijn dagelijkse ritueel en startte facebook en al die andere zooi op. Wanneer hij merkte dat hij een paar logs had fronste hij eventjes, niet dat er veel soeps tussen stond, gewoon wat reacties op een of andere status die hij een lange tijd geleden had gezet. Verveeld liet hij zich weer op zijn rug vallen op het bed en wreef kort door zijn haren die nog kletsnat waren. Eigenlijk had hij geen idee wat de twee vanavond zouden gaan doen, hij had niets gepland zodat het echt moest lijken alsof hij het vergeten was. Maar nu wist hij ook niets van haar plannen, en hij wist niet eens wat hij aan moest doen. Een cheeky grijns verscheen op zijn gezicht. Oh, hij wist al hoe hij naar haar zou toe gaan zo meteen. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij een klein blaadje op waar hij een paar dagen geleden wat op had gekribbeld, een papier wat voor hem diende als een klein geheugensteuntje. Natuurlijk had hij iets voor zijn vriendin gekocht, en dat zou hij haar natuurlijk pas vanavond geven.
Met een kalme beweging kwam hij weer overeind, ditmaal zonder zijn hoofd ergens tegen aan te stoten. Voor kort keek hij naar zichzelf in de spiegel, nog steeds was hij in niets anders gehuld dan in die zwarte handdoek, een die tot juist over zijn knie reikte zodat zijn litteken onzichtbaar was voor mensen. Rustig liep hij naar de deur en opende deze traagjes. Of er nu iemand op de gang was die hem vreemd bekeek voor zijn kledingkeuze boeide hem niet echt, het zou gewoon een grappig zicht zijn. Met een zelfvoldane grijns wandelde hij de gang op en bewoog zich zo verder richting de kamer waar zijn geliefde zich in bevond. Een warm gevoel bekroop hem, en het drong steeds harder tot hem door. Alice en hij, wat hadden ze wel niet allemaal mee gemaakt? Ze hadden genoeg samen overleefd, en eindelijk was er een rust voor de twee, eentje die hij zo veel mogelijk met haar wou spenderen, en dan nog het liefst met zijn broertje erbij. Joël was er zich bewust van geworden dat ze steeds meer op haar moeder leek, en ergens was dat misschien wel vreemd, maar om de een of andere manier was hij daardoor nog veel meer van haar gaan houden. Haar broer zou hem momenteel voor gek verklaren, hoe hij door de gangen liep op weg naar haar. Met een kleine grijns kwam hij tot stilstand bij de deur van de kamer en ademde diep in. De blikken van enkele mensen voelde hij bijna branden op zijn rug, maar het maakte niet uit voor hem. Die had hij inmiddels al wel vaker gekregen, en zo ook getrotseerd. Toch duwde hij de deur uiteindelijk geruisloos open en stapte binnen om deze eveneens weer geruisloos te sluiten.De muziek vulde zijn oren al gauw en de jongen bewoog zich uiteindelijk tot hij achter haar stond. Snel knielde hij neer en legde zijn hand voorzichtig op haar been terwijl hij zich even kort liet mee varen op de muziek die weerklonk.

Een keyboard speelde heel anders dan een piano, Alice verkoos een piano boven een keyboard maar ten eerste was een piano heel duur en ten tweede zou die nooit in haar kleine kamertje passen. Jammer, maar helaas. Ze zou het met haar keyboard moeten doen, en al was het geluid minder dan dat van een echte piano genoot ze van de muziek. Ze genoot er van te spelen, het gevoel van de koude toetsen onder haar vingertoppen. De zuivere klanken, die even in de kamer bleven hangen alvorens ze verdwenen. En elke keer dat ze speelde, voelde ze haar moeders aanwezigheid. Het was bijna alsof ze haar zachtjes kon horen neuriën. Voor een moment was het alsof ze terug waren, in de grote woonkamer van hun huis in Marseille. Met de wit geschilderde muren, en de grote ramen waardoor het zonlicht naar binnen viel. In de hoek van de kamer had een prachtige zwarte vleugel gestaan, met daarachter een piano kruk die groot genoeg was voor twee personen. Soms zat haar moeder naast haar, soms zat ze op de bank met haar ogen gesloten. Alice hield er van om als ze speelde naar haar moeder te kijken, die altijd met een gelukzalig glimlach zat te luisteren. Haar bruine haren vielen over haar smalle schouders, de trekken van haar gezicht waren zacht. Haar handen lagen in één gevouwen op haar schoot, over haar zacht roze lippen klonk een licht geneurie.
Ruw werd ze uit haar gedachten, een hand werd op haar bovenbeen gelegd. Een kleine gil verliet haar kil, geschrokken draaide zich om. Haar lichaam ontspande toen ze zag wie er naast haar zat. "Damn, Joël wou je me een hartaanval bezorgen?" Mompelde ze, waarna ze haar ogen over zijn lichaam liet glijden. Hij droeg niets anders dan een zwarte handdoek, Alice lachte zachtjes. En dan schaamde zij zich omdat ze hier zat in een trui, die tot iets over haar heupen viel en een deel van haar schouder bloot liet? "Wou je me zo graag zien dat je zelf geen geduld had je kleren aan te trekken?" Vroeg ze zachtjes lachend, terwijl ze hem een plagerig duwtje tegen zijn schouder gaf. Ze kwam overeind, pakte zijn hand en trok hem omhoog. Ze glimlachte, ging op haar tenen staan een drukte een kusje op zijn lippen. Haar blauwe ogen twinkelde vrolijk. Zou hij echt zijn vergeten dat ze vandaag een jaar hadden? Was hij gewoon hier heen gekomen -met enkel een handdoek om- omdat hij haar wou zien? "Je moet me toch echt eventjes uitleggen waarom je deze kledingkeuze hebt gemaakt." Nog altijd speelde er een glimlachje op haar lippen, ze sloeg haar armen om zijn nek drukte haar lippen zacht op de zijne. Na een goede twintig seconden trok ze haar hoofd ietsjes terug keek hem voor een moment recht in zijn ogen, waarna ze weer gewoon op haar voeten ging staan, in plaats van op haar tenen. Het lengte verschil tussen haar en Joël leek groter te zijn dan eerst, maar dat kon ook komen omdat ze op blote voeten stond.

De zachte muziek vulde zijn hart met sterke emoties. Zijn gedachten waren bij haar, een lange tijd geleden. De eerste keer dat hij haar had ontmoet, vanaf die dag was het voor hem al ingeslagen als een bom. Met haar zou hij zijn leven delen, op zo’n vroege leeftijd tot besef komen dat je ooit wel eens verkering zou hebben met het zusje van je beste vriend was voor hem een grote hap, maar kijk waar ze nu waren? Zoveel jaren en gebeurtenissen verder en nog steeds was de liefde tussen hen zo groot als hij maar kon dromen. Wanneer hij uiteindelijk die stap had gezet om het ook werkelijk waar duidelijk te maken aan haar had hij zich zo nerveus gevoeld, allemaal momenten die hij herinnerde als gisteren. Haar ouders hadden vriendelijk gelachen wanneer beide uiteindelijk bij haar thuis kwamen. Al die tijd hadden ze het allemaal geweten, Alice misschien niet.
De harde gil deed hem geschokt op kijken. Voor even leek zijn hart stil te staan, tot hij uiteindelijk door had dat ze had gegild om de plotse hand op haar been. Zijn mondhoeken krulde vrolijk omhoog. ‘Een hartaanval niet, een sprongetje dat je hart maakt misschien.’ Grijnsde hij vrolijk. Om eerlijk te zijn, de dagen die voorbij waren gegaan toen hij moest laten doordringen dat hij het vergeten was, waren voor hem een hel geweest. De jongen was vaak bij haar geweest, maar enkel maar voor korte periodes omdat hij zogezegd altijd iets moest doen. Iets wat vast de verkeerde gedachten hadden opgeroepen bij haar, maar vandaag zou hij het wel goedmaken met haar voor zijn rare gedrag. ‘Heel stiekem wel, mijn plan was om je te bespringen toen ik binnen kwam maar je muziek maakte me weer braafjes.’ Grinnikte hij speels. Door de korte duw tegen zijn schouder bewoog hij heel even met zijn bovenlichaam. Uiteindelijk werd hij door haar omhoog getrokken en legde hij zijn armen al snel om haar heen. Joël bewoog zijn hand zacht door haar haren en keek haar met twinkelende oogjes aan. Hoe was hij ook weer op het idee gekomen om te doen alsof hij het vergeten was? Eigenlijk nu was het best misschien een domme bezigheid, maar het zou zijn verrassing voor vanavond alleen maar meer kracht bij zette, of toch dat hoopte hij. Door haar woorden wiebelde hij eventjes met zijn wenkbrauwen waarna hij uiteindelijk haar lippen op de zijne voelde. Zachtjes streek hij over haar wang en beantwoordde de kus natuurlijk. Wanneer ze zijn lippen uiteindelijk weer loste trok hij even een pruillipje. ‘Wel, ik vroeg me af. Wat is het dat we vanavond gaan doen? Want tja, anders weet ik niet bepaalds iets kiezen uit mijn garderobe.’ Glimlachte hij even en drukte haar een kus op haar wang. ‘Dacht je nu echt dat ik zoiets belangrijk vergat?’ Fluisterde hij in haar oor en gaf haar vervolgens een knuffel. Zacht streek de jongen over haar rug en legde zijn hoofd tegen het hare aan. Het aanzicht van het meisje wat hij zo net nog had gezien leek zo op dat van haar moeder, buiten haar ogen dan, even spande hij zijn spieren op en hield haar gelijk steviger vast. Voor even sloeg hij een tweede bed gade, had ze een kamergenote? De laatste dagen had de jongen een paar mensen horen fluisteren dat er iets gebeurd was met een of andere Alecia, maar hij was inmiddels al vergeten wat. Het zou vast toeval zijn dat hier een tweede bed stond.

Lachend keek ze hem aan, een vrolijke twinkeling in haar blauwe ogen. "Oké, misschien heb je gelijk." Zei ze, terwijl ze een pluk van haar rode haren uit haar gezicht streek. Ze was blij hem weer te zien, de afgelopen dagen had ze het idee gehad dat hij haar ontweek. Als ze hem zag, bleef hij meestal niet langer dan een uurtje en ook dan leek hij met zijn gedachten ergens anders te zijn. Het had haar pijn gedaan, maar nu hij hier zo voor haar stond -met enkel een handdoek rond zijn middel en twinkelend ogen- wist ze dat ze zich nergens zorgen om hoefde te maken. "Ow, nu krijg ik haast spijt dat ik aan het spelen was." Met gespeelde onschuld keek ze hem aan, waarna ze plagend een kusje op zijn sleutelbeen drukte en voor een moment de rand van de handdoek vast pakte.
Joël sloeg zijn armen om haar heen, ze voelde de warmte die uitging van zijn lichaam door de stof van haar trui heen. Met zijn hand ging hij door haar haren. "Nou, het zat net goed." Alice trok een pruillipje, keek hem voor een moment verwijtend aan. Lang hield ze het niet vol, een vrolijke glimlach verscheen op haar gezicht. Met zijn hand streek Joël langs haar wang, ze keek hem voor een moment recht aan. Zou hij het echt vergeten zijn? Dat kon toch niet? Hij was juist degene die altijd alles onthield, zij was de vergeetachtige van de twee. Maar ook vergeetachtigheid was geen excuus om een dag als deze te vergeten. Onbewust beet ze op haar lip, voor een moment dwaalde haar ogen af naar de tekening die Joël had gemaakt. Ze had hem boven haar bed gehangen, vond altijd haar rust door er naar te kijken. Bij het horen van zijn woorden, keerde de glimlach bijna direct terug op haar gezicht. Ze keek hem aan. "Heel even." Zei ze, terwijl ze de vingers van haar ene hand iets uit elkaar hield om aan te geven hoe lang ze had gedacht dat hij het vergeten was. "Als je het goed is neem ik je vanavond mee naar een restaurant. Nou eigenlijk maakt het me niet zo veel uit of je het goed vind, je gaat gewoon mee. Als straf dat je me voor de gek hield." Met een vrolijke grijns op haar gezicht keek ze hem aan. Legde haar hoofd voor een moment tegen zijn borst toen hij haar wat dichter tegen zich aan drukte, ze ademde zijn geur in. Een combinatie van douche gel en gewoon Joël. Ze glimlachte zachtjes, keek weer op. "Dus, wat gaan we de rest van de dag doen?" Vroeg ze terwijl ze haar handen voor een moment tegen zijn buik legde, en hem met haar hoofd een tikkeltje schuin aan keek.

Dat hij van haar had weg kunnen blijven of toch elke keer zo’n korte tijd bij haar was geweest, verbaasde hem eigenlijk. Alice was het meisje van zijn dromen, al heel lang was ze dat, en niemand kon die rol nog in nemen. Ergens was dat een van de zaken waarop hij trots mocht zijn in zijn leven, zij was altijd al het gene geweest wat hem door liet gaan, samen met haar familie. En nu, was zij nog altijd diegene, maar was er ook zijn kleine broertje. Die moest hij binnenkort ook maar eens gaan op zoeken weer, kijken hoe het met hem ging en of John het nog wel uithield met hem. ‘Hm, misschien moeten we het dan maar over doen? Zal ik opnieuw binnenkomen?’ Klonk het lachend. Ergens zag hij zich daar nog perfect voor in staat. Een rilling schoot over zijn rug wanneer hij haar lippen op zijn sleutelbeen voelde drukken, en vervolgen haar iet wat koele hand zich om de rand van de handdoek sloot en daarmee dus zachtjes zijn lichaam aan raakte.
‘Je haar zit altijd perfect hoor.’ Fluisterde de jongen zachtjes. In zijn ogen lag het altijd goed, natuurlijk. Hij hield van dat rood glanzende haar wat hem altijd als eerst opviel wanneer hij haar moest zoeken. Het was gewoon herkenbaar. Alles aan haar was herkenbaar, maar dat het meeste van al, en het had hem altijd aangetrokken op een of andere manier. Het gaaf haar op een of andere manier een gevaarlijke uitstraling, hoewel ze het liefste mens van de wereld was. En ja, daar was hij wel mee bij gerekend, als het er op neer kwam deed hij geen vlieg kwaad, maar op een of andere manier konden zelfs de kleinste zaken die hem opvielen hem van zijn stuk brengen soms, en dat was iets was vanaf Marseille was. Joël had het inmiddels al wel kunnen beperken, dat hij bijna altijd die zelfde vrolijke knul was, maar nu en dan werd hij toch weer even die knul van in het huis van zijn pleegouders. Zijn ogen gingen weer terug naar Alice die even kort een gebaar maakte als reactie op zijn vraag, zijn mondhoeken krulde zachtjes omhoog. Het was dus werkelijk gelukt om haar te laten denken dat hij het was vergeten. Toen hij haar plannen hoorde grijnsde hij even, dus willen of niet hij moest mee als straf? Daar kon hij op zich nog wel mee leven eigenlijk. ‘Het was voor een goede zaak dat ik je liet denken dat ik het vergeten was, maar dat merk je vanavond wel.’ Klonk er mysterieus. Wanneer hem de vraag werd gesteld wat ze zouden gaan doen de rest van de dag wiebelde hij even met zijn wenkbrauwen. ‘Wel, stiekem weet ik nog steeds niet wat ik moet aantrekken, dus misschien kunnen we daar eerst eens uitkomen.’ Grijnsde hij uitdagend naar haar. Speels plaatste hij een kus vlak naast haar mondhoek, eens kijken of ze de uitdaging werkelijk aan ging. Zou hij zo wel merken.