And We're Gonna Let It Burn

Dux woelde kort met zijn hand door zijn haren. Grijnzend sprong hij uit het bed en keek even naar het nog onbemande andere bed in de kamer. Hij was echt benieuwd naar wie zijn kamergenoot ging worden, en hij hoopte maar dat hij met diegene overeen zou komen. Maar dat was iets waar hij zich later wel druk om zou maken als die er eenmaal was. Hij wandelde naar de badkamer en sprong even snel de douche in. Een klein kwartier later greep hij het donker grijze shirt dat hij over laatst had gekregen van Alyssa. Met een simpele beweging trok hij het aan en deed een blauwe jeansbroek aan om daarna uiteindelijk in zijn zwarte Vans te stappen en zo de deur uit te gaan. Normaal had hij vandaag afgesproken met een paar jongens van het basketbal team, maar aangezien die hadden afgebeld omdat er een van hun ziek was gevallen besloot hij maar op goed geluk naar buiten te trekken. Eenmaal de deur uit van het gebouw waar de slaapkamers waren, over viel een intense warmte hem meteen. Damn, hij had misschien beter zijn short of zo aan getrokken. Tegenwoordig was hij de warmte echt al wel gewoon geworden, maar dit was een van die dagen waarop het nog warmer was dan normaal. Een tweetal studenten kwamen het gebouw uit en voor kort over hoorde hij hun gesprek. Blijkbaar was dit het begin van een hitte golf. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. Warmte, betekende veel mensen op het strand en met mensen bedoelde hij eigenlijk meisjes. Niet dat het strand anders zo leeg was, maar dan nog als het te warm was viel de les ook nog is weg. Perfect! Na een tijdje doelloos te hebben rond gewandeld rondom het school gebied, schoot het hem te binnen dat Monica een eigen hockeyteam had, wat dus betekende dat er een ijsbaan was. Momenteel de place to be voor de jongen.
Echt lang moest hij er niet achter zoeken. En zodra hij de ruimte binnen was voelde hij zich al een heel stukje beter. Tot zijn verbazing was hier echt niemand. Best wel sneu, want hij had gehoopt om vandaag toch minstens één iemand nieuw te leren kennen. Naja, dat plan viel dus mooi in duigen. Om niet bij de pakken te blijven neer zitten besloot hij om maar een paar schaatsen te gaan halen. Uiteindelijk op het ijs voelde hij zich helemaal thuis. In Roemenië ging hij vrij vaak schaatsen met enkele mensen van school zo was Dux eigenlijk nog uitgegroeid tot een natuurtalent in snel schaatsen en kon hij ook nog enkele tricks. Langzaam schaatste de jongen naar de kabine waar de mensen meestal de muziek of het omroepen regelden tijdens een wedstrijd. Kort bekeek hij het paneel, sloot uiteindelijk zijn iPhone erop aan en meteen knalde The Phoenix van Fall Out Boy uit de boksen. Zo zonder mensen was schaatsen eigenlijk nog wel vrij rustgevend, niet dat hij op zoek was naar rust zeker niet. Dus hij hoopte eigenlijk wel dat er snel iemand het slimme idee zou krijgen om zich af te zonderen op het ijs en hem dus daarmee gezelschap kwam houden..
[&Minaye]

Minaye slofte rustig tussen de dozen door heen en weer in het appartement. Zorgvuldig keek ze op elke doos wat erop stond. Ze had de balkon deuren open gedaan en het voelde warm aan buiten. Met een zucht plofte Minaye op een stoel en dacht na. "Waar heb ik ze nou?" vroeg Minaye rustig in zichzelf. Ze stond weer op en ijsbeerde door de ruimte die opgepropt stond met dozen. Ze had zich het laatst herinnerd dat ze hier stonden. Minaye liep rustig naar Daniek haar kamer en opende de deur. “Daniek…” zei ze zachtjes en keek daarna even rond maar niemand andwoorde. Snel las Minaye het briefje dat op de deur hing. “He Mina ik ben ff de stad in, ik heb de doos met je schaatsen erin onder je bed gelegd” stond er op het briefje en Minaye versnelde zich naar haar kamer. Bij haar bed bukte ze en pakte de doos op. Minayetrok haar zwarte jack aan en stapte in haar adidas schoenen. Met een tas om haar schouder verliet ze de deur en stapte op haar fiets. Ze had een normale grijze joggingbroek met daarboven een simpele zwarte longsleeve. Ze fietste even een ronde om de hele school en zocht naar de ijsbaan. Raar dat ze het niet kon vinden. Het was nog wel het eerste wat haar was opgevallen toen ze hier met Daniek voor het eerst ging kijken. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht ze het gebouw in zich had. Het fietsenrek was leeg. Dat verbaasde Minaye. In Patterson was schaatsen een populaire sport en de ijsbaan was vaak erg druk daar. Even was ze bang dat dit misschien niet een mooie ijsbaan zou zijn met goed ijs. Maar de twijfels waren weg toen ze binnenkwam. Er schaatste maar één iemand. Alle ruimte om haar kunsten te beoefenen. Ze had op hoog niveau gekunstschaatst in Patterson. Minaye ging op een bankje langs de kant zitten en haalde haar kunstschaatsen uit de tas. Ze deed haar jack uit en terwijl ze haar veters van haar schaatsen vast knoopte volgde ze de jongen die aan het schaatsen was. Daarna stond ze op en begon met een rondje om op te warmen. Ze keek even richting de jongen en zei heel spontaan: “Hoi”. Ze rondje haar rondje even en nam wat vaart, ze speidde haar armen om evenwicht te houden en tilde haar been rustig omhoog tot een zweefstand en gleed zo rustig over het ijs.

Bij het ingaan van een nieuw nummer begon Dux wat snelheid op te bouwen en leek bijna te vliegen over het ijs. Een brede grijns rustte er op zijn gezicht. Ergens had hij hier al veel eerder moeten komen, ijs had altijd al een aantrekkingskracht gehad op hem. Naja, de meeste wintersporten buiten skiën dan. Hem kon je meer plezier doen met een snowboard, maar schaatsen kwam op een welverdiende tweede plaats. Niet dat hij die twee dingen het liefste deed. Nee, het gene wat voor hem was weg gelegd was basketbal, maar daarvoor was het nu net een tikje te warm. Met een simpele beweging had de jongen zich onder het schaatsen omgedraaid en ging nu perfect achterwaarts. Een van de eerste dingen die hij op schaatsen kon. Het was nu ook niet heel moeilijk om te doen, al leken sommige mensen thuis er toch nog wat problemen mee te hebben. In de loop der jaren had Dux verschillende tricks geleerd, iets waar hij vroeger toch zo graag andere met imponeerde. Maar dan had je ook die mensen die op kunstschaatsen zaten, zijn tricks waren veel ruwer, allicht nog perfect. Maar ze waren zoals hij zelf was, een ruwe bolster. Van de meeste kunstschaatsers moest hij trouwens ook echt niets hebben. Die mensen hadden echt een veel te groot ego, zowel de jongens als de meisjes en dat was echt te overdreven als je het aan hem vroeg.
Hij hoorde nog net de deur dichtvallen boven zijn muziek uit. Meteen switchte hij weer en schaatste nu terug voorwaarts. Zijn ogen vonden al heel snel degene die was binnen gekomen, een meisje dat hij nog niet gezien had op school of in de stad. Dus ze was waarschijnlijk nieuw, of hij lette gewoon niet goed op. Dux zag het nut er niet van in om vaart te minderen, het was nu niet dat hij plots recht tegen haar aan zou gaan knallen daarvoor had hij veel te veel controle over zijn schaatsen. De jongen schonk haar een brede glimlach. ‘Hey, te warm buiten voor je?’ Voor enkele momenten keek de jongen haar aan, en al snel had hij door dat ze wel degelijk op kunst schaatsen zat of had gezeten, maar hopen dat ze dan niet zo’n achterlijk groot ego had want dan zat de kans er wel in dat het nog kon uit lopen tot een discussie of iets. ‘Ik ben Dux trouwens.’