I walk to the borders on my own..

Aan de reactie van Emilie nadat hij het spul op haar wond gedruppeld had, prikte het inderdaad best wel. Alleen liet ze het niet echt doorschemeren, maar hij had ook niets anders van haar verwacht. Na haar bedankje knikte hij alleen even, terwijl hij even schattend van de pleister naar de wond keek. Als het goed was zou die pleister de juiste grote hebben. Voordat hij echte de pleister -na eventuele goedkeuring van Emilie- op haar hoofd kon plakken kondigde Emilie aan dat ze het zelf wel zou doen. Hij haalde zijn schouders op en overhandigde de pleister aan haar. Het was niet echt een moeite geweest voor hem om het te doen, maar hij had er geen bezwaar tegen als Emilie dat zelf wilde doen. Hij glimlachte en keek toe hoe ze haar bikini weer onthulde, alvorens hij de trui aanpakte. Waarschijnlijk wilde ze nu gewoon naar huis, wat hij ergens wel begreep. De trui voelde de warmte van Emilie nog in de trui en kreeg de behoefte hem meteen over zijn hoofd te trekken, maar hield hem toch nog even in zijn hand. “Oké, bedankt” reageerde hij mat en ietsje vertraagd. Zijn ogen volgden haar terwijl ze wegliep naar de prullenbak en al snel stond ook hij weer op zijn voeten. “Geen dank hoor Emilie, ik ben blij dat ik je in ieder geval heb kunnen helpen,” wimpelde hij haar bedankje met een brede glimlach terug. Die glimlach verbreedde bij het horen van haar volgende woorden, die hij opvatte als een compliment. “Ja, ik was niet eens zo slecht als verpleger hè?” reageerde hij vrolijk, terwijl hij haar tevreden aankeek. Er verscheen een frons op zijn gezicht toen ze aankondigde dat ze naar huis ging, lópend. “Dus je laat me je niet eens naar het living building terug brengen?” vroeg hij beduusd. Aan de ene kant vond hij het jammer dat ze weg ging, al begreep hij het volkomen en wilde hij zelf ook naar huis, maar hij was vooral verrast dat ze er van uit ging dat ze zou moeten lopen. Ze liep tenslotte nog steeds in haar bikini rond en hij moest naar precies dezelfde plek. Hij vreesde dat ze er nu ook weer op zou staan dat ze ging lopen, maar hij hoopte dat ze dat zou laten en gewoon in zijn auto zou stappen. “Ik hoop het!” reageerde hij vervolgens wel enthousiast op haar laatste vraag. Het leek hem sowieso leuk nog eens met haar af te spreken en als ze daar geen interesse in had zou hij haar sowieso nog wel eens tegen komen. Ze leefden tenslotte in dezelfde stad. “Ik kan zo wel mijn nummer opschrijven, als je wil?” vroeg hij met een afwachtende blik in zijn ogen aan haar.

Natuurlijk zou ze lopen, had ze de jongen niet al last genoeg bezorgd? Bovendien kon het zijn dat hij nog ergens anders heen wilde gaan, ze wilde niemand in de weg staanen zou, gemakkelijkheidshalve, te voet gaan. Zo voelde ze zich weer een stukje onafhankelijk, al wist ze wel dat in je bikini lopen door Monica best wel een raar zicht was én je een stukje vatbaarder maakte voor de gemene plannen van gekke pedofielen die haar zouden gaan stalken. Maar daar gaf ze niet meteen om, het belangrijkste was eerder dat ze Ty niet zou lopen irriteren. Hij zei blij te zijn haar te kunnen helpen hebben en het meisje schudde even haar hoofd. "Ik meen het hoor Ty, als ik ooit iets terug kan doen.." Ze glimlachte vrolijk en kreeg een warm gevoel vanbinnen dat ervoor zorgde dat ze de opkomende koude weer vergat. TOen ze zijn woorden hoorde, grijnsde ze even. "Yep, das waar. Zonder jouw skills had ik het vast niet gered tot bij de dokter..En moest ik dat wel gered hebben, zou ik het lang niet zo gezellig gevonden hebben als nu." De grijns veranderde in een vrolijk glimlachje, dat even bleef haperen toen de jongen verdorie verbààsd reageerde op haar woorden, ze liét hem haar niet eens naar het living building terugbrengen? "Denk je niet dat je al genoeg voor me gedaan hebt ondertussen? Het is niet zoo ver hoor." Ze sprak ook maar over een paar kilometer die ze moest afleggen; maar stiekem hoopte ze ergens dat hij wel aandrong haar een lift te geven, maar dat zou iedereen doen, toch? Zij zou zich alleszins erg ongemakkelijk voelen, hij had haar nu zoveel al geholpen en zij kon niets terug doen voorlopig. "Ik ga te voet..", klonk het rustig, waarna ze glimlachte en knikte op zijn vraag. "Als je pen en een papiertje hebt, wil ik je nummer wel hoor, kunnen we nog een keertje afspreken." Ze grijnsde even rustig, voelde zich best goed tot er wat gestommel ontstond van achter de duinen. Een groepje jongens kwam tevoorschijn, lachend, enkelen hadden flessen drank in de hand en zodra hun oog op hen viel, begonnen ze irritant te fluiten en wat dingen naar haar te roepen. Ze stond immers wel een stukje van Ty af zodat ze zeker opmaakten dat de twee niets hadden en ze het meisje best konden naroepen. Ze wandelden niet gewoon verder, maar bleven staan en leken hun kant uit te komen, waardoor er voor Emilie niets anders op zat dan dichter bij Ty te gaan staan. Het meisje keek de jongen even aan, zocht zijn blik en ging toen dichter bij hem staan, dicht, maar nog op een acceptabele afstand. "Ze gaan zo wel weg..", mompelde ze even, duidelijk geïrriteerd en ergens ook een klein beetje bang. De jongens vertraagden hun pas richting hen even, maar bleven naderen. Zolang die gasten zagen dat ze vrij of ook wel beschikbaar was, zouden ze het zaakje toch niet opgeven. Emilie zuchtte even, mompelde tegen Ty dat het een noodgeval was en niets betekende, waarna ze hem snel een vluchtige kus op de lippen drukte, sneller dan dat ze zelf kon nadenken. De jongens zagen dit, het meisje keek weer richting hen en na veel gevloek leken ze eindelijk om te draaien en weer weg te gaan. Emilie keek even naar Ty en werd zich niet meteen bewust van het zaakje, het zaakje dat haar nog wel een rare reactie zou bezorgen, al was het echt bedoeld om hen weg te krijgen, vond ze, maar ze besloot het gewoon geen aandacht te geven. "Zo, die zijn weg.. Eh, ik zie je wel weer.." mompelde ze, waarna ze glimlachte, niet echt wetend hoe ze zich nu moest gaan gedragen. Ze zuchtte rustig en even checkte of de jongens echt weg waren.

"..dan weet ik je vast wel te vinden," maakte hij glimlachend haar zin af. De vrolijke glimlach op haar gezicht stond haar beter dan de bezorgde uitdrukking die ze veel had. Het zorgde ervoor dat ze er weer uitzag als een vrolijke onbezorgde tiener die domme dingen deed en van het leven genoot. Iemand die leerde van zijn fouten in plaats van bang te zijn ze te maken. Natuurlijk kon niet alles makkelijk zijn, maar hij had het idee dat Emilie het ingewikkelder kon maken dat het was. Maar wie was hij om daarover te oordelen? Hij kende haar net en hij wist ook dat hij zelf zeker niet alles goed aanpakte. Alleen maakte hij zich er minder druk om.. Hij lachte hartelijk om haar woorden en knikte ondertussen enthousiast instemmend. "Precies ja!" beaamde hij grijnzend. Hoewel hij zich in het begin misschien iets te veel zorgen over haar had gemaakt, had hij het inderdaad daarna erg gezellig gevonden. Hij was blij te horen dat het wederzijds was geweest. In zijn ogen brandden pretlichtjes en hij keek haar nog steeds vrolijk aan. Met één hand liet hij de trui die hij nog steeds in zijn handen geklemd had los, om die even door zijn haren te halen. Vervolgens pakte hij de trui weer met twee handen vast. Het zou vreemd zijn om de trui aan te trekken en haar vervolgens gewoon in haar bikini te laten staan, het voelde gewoon niet goed. Het leek haar niet helemaal te bevallen dat hij accepteerde dat ze naar huis zou lopen, maar dat maakte hem niets uit. Inmiddels had hij wel door dat er enige wilskracht voor nodig was om Emilie op een ander idee te brengen, maar hij zou nu al zijn overhaal power inzetten om te zorgen dat ze niet alleen zou lopen. Vastbesloten schudde hij zijn hoofd bij haar vraag. "Nee joh, dit is geen moeite en ik zou het echt geen fijn idee vinden dat jij 's nachts alleen in je bikini rond gaat lopen," reageerde hij op een rustige toon. Hoewel ook zij voor zichzelf besloten had dat ze te voet ging, gaf hij nog niet op. "Ah, kom op, ik sta er op," reageerde hij rustig. Hij hoopte dat die woorden genoeg zouden zijn om een verdere discussie te voorkomen. Als hij wilde kon ook hij behoorlijk koppig zijn.. Hij was blij dat ze hem niet afscheepte toen hij zijn nummer aanbood. Het was iets wat hij nog nooit had meegemaakt en ook niet wilde meemaken. Er verscheen weer een tevreden glimlach op zijn gezicht en hij knikte. Even keek hij vertwijfeld voor zich uit, papier en pen zouden vast wel ergens in zijn auto liggen. Wat geluiden van opgewonden en duidelijk zwaar aangeschoten jongens verstoorden ruw de rust en hij wierp hen een geërgerde blik toe. Die blik was niet zo zeer vanwege het feit dat ze luidruchtig waren, maar meer omdat ze hun aandacht op Emilie hadden gericht op een irritante manier. De dingen die ze riepen en de manier waarop ze naar haar floten waren wat Ty betreft veel te brutaal. Zijn gezicht verstrakte en hij staarde hen nog steeds boos aan toen ze bleven staan. Wat moesten ze? Dat Emilie in haar bikini stond was natuurlijk geweldig voor de dronken losers, maar het laatste waar hij zin in had was zich met hen bemoeien. De jongens kwamen in hun richting en Ty zijn handen knepen iets harder dan nodig was in de trui. Het maakte hem boos dat die gozers niet gewoon hun eigen ding konden doen in plaats van hen te verstoren. Dat ze de brutaliteit hadden om Emilie lastig te vallen. Hij draaide zijn hoofd weer naar haar om. Emilie was een stuk dichterbij dan hij verwacht had en dat was misschien wel handig. Dan zouden die jongens denken dat ze bezet was en beter weg konden gaan. Hij keek terug in haar ogen en gaf een klein knikje als goedkeuring. "Dat hoop ik voor ze," mompelde hij terug, terwijl hij weer een geïrriteerde blik in hun richting wierp. Ty was niet bang om voor zichzelf of voor anderen op te komen. Hij was alleen niet zo in de stemming daarvoor, het zou een vervelend einde van de avond zijn. Bij het horen van een zucht keek hij weer naar Emilie, die nog dichterbij leek te staan. Heel even keek hij haar verward aan toen ze zei dat het een noodgeval was en niets betekende. Zijn verwarring verdween toen hij haar lippen op de zijne voelde. Het was een korte zoen geweest- wat Ty betreft had het best langer mogen duren- maar lang genoeg voor de jongens om de hoop helemaal op te geven. Terwijl de jongens weg liepen bleef zijn blik op Emilie gericht. Blijkbaar had ze voor zichzelf besloten dat het niet gebeurd was, want ze leek er verder geen aandacht aan te besteden. Hij schudde zijn hoofd en keek hij haar fronsend aan. "Oké dat zag ik even niet aankomen..." mompelde hij verbaasd, nog terugdenkend aan net. Het stelde niet veel voor, maar hij had het gewoon echt niet verwacht. "Ja hoor, denk je echt dat ik je nu nog alleen laat lopen?" zei hij hoofdschuddend, toen ze dood leuk verkondigde dat ze hem wel weer zou zien. Alsof ze elk moment weg kon lopen. Het zou Ty zelfs niks verbazen als ze diezelfde jongens nog ergens op haar weg naar huis tegen zou komen. Nee, hij zou haar nu echt niet alleen laten gaan. "Laat me je gewoon terug brengen. Ik ben echt niets geks van plan hoor en het is geen moeite," verkondigde hij vastberaden aan haar. Er ging een rilling door hem heen van een koude windvlaag en hij besefte dat hij nog steeds een trui in zijn hand had. De trui duwde hij weer terug in Emilie haar handen en hij grijnsde naar haar. Hopelijk zou ze de trui aanpakken en zijn lift aannemen. Anders zouden ze hier waarschijnlijk nog lang staan.

Een ietwat geamuseerde uitdrukking verscheen op het meisje haar gezicht toen de jongen lachte om haar woorden en haar duidelijk gelijk gaf. Ze had het echt gezellig gevonden en wilde dat dan ook aan de jongen laten weten, dat was wel het minste dat ze kon doen om haar dankbaarheid wat te laten zien, anderzijds had ze ook gewoon die woorden voor zich kunnen houden. Voor het eerst sinds tijden beleefde ze een momentje dat vrij was van andere gedachten, vrij was van zorgen en vrij van problemen. Het was gewoon pure ontspanning voor haar hersenen en eigenlijk voelde het best goed. Misschien was ze vergeten hoe het was om zorgeloos te zijn, om vrij te zijn en om je goéd te voelen. Ty bleek echter voet bij stuk te houden; hij moest en zou haar wegbrengen, het meisje kreeg een ietwat koppige uitdrukking op haar gezicht: haar lippen werden een dunnere streep en ze keek de jongen vastberaden aan. Waarom nam hij niet gewoon aan dat ze alleen zou lopen? Hij had al genoeg voor haar gedaan! "Ty.." mompelde ze alsof ze het beu was om zijn naam te noemen, "Wees nou niet zo koppig.." vervolgde ze, ze was gewoon dat zij degene was die een aanzienlijk aandeel koppigheid had gekregen, niet dat anderen dat ook hadden. Daarom voelde het zo moeilijk aan om echt vol te houden, en net toen ze wilde toegeven, kwamen de niet zo nuchtere jongens eraan. Ty's gezichtsuitdrukking veranderde naar een duidelijk geërgerde blik en ze zag hoe zijn handen in de trui knepen, iets wat een kleine glimlach bij haar teweeg had gebracht, eentje die niet zo lang duurde, maar het leuke was dat ze wist dat ze niet alléén stond, ze had dit nog wel eens meegemaakt en toen was het zich gewoon uit de voeten maken de enige oplossing. Of haar oplossing om Ty te zoenen beter was, wist ze niet, aangezien het een voor hen ietwat ongemakkelijke situatie uitlokte. Haar lippen tintelden nog na toen haar blik vastgehouden werd door die van Ty, die haar bleef aankijken terwijl de jongens wegliepen. Ze wist niet hoe ze zich moest gedragen, had ook nooit een jongen gezoend om uit een moeilijke situatie te komen.. Ty fronste en schudde zijn hoofd, waardoor ze de drang kreeg om zich te verontschuldigen, en dat zéker toen hij mompelde dat hij het niet had zien aankomen. Ze sloeg haar ogen neer, hierdoor zich losmakend van zijn blik, waarna ze fluisterde dat het haar speet en dat ze het niet had moeten doen. Maar wat Ty niet kon ontkennen was dat haar plan gelukt was, de complicaties die ze gevoeld had tijdens de uitvoer daarvan, waren niet zo van tel vond ze. Die muren om haar heen konden best wel een stootje hebben, haar gedachten de vrije loop geven was het laatste wat ze nu zou doen, bang om te ver na te denken over de dingen die ze had gevoeld. Het mocht niet, het kon niet omdat ze zich ertegen beschermde. Wat het moeilijker maakte, was dat Ty nu nog vastberadender dan eerst leek om haar weg te brengen, wat normaal was, met die groepjes jongeren rondlopend.. Het meisje beet kort op haar lip en haalde haar schouders even op, Ty had haar nu al aan het twijfelen gebracht, en ze wist dat er nu niet veel meer nodig was om haar te kunnen overtuigen. En die woorden kwamen dan ook snel, ze lachte er even om en schudde haar hoofd lichtjes. "Jij bent misschien niets geks van plan, wie weet ík wel: je ziet dat ik in staat ben je te zoenen zonder dat je het ziet aankomen, wie weet bespring ik je wel ofzo als er plots een hele hoop jongens irritant gaan doen!" ze wiebelde even met haar wenkbrauwen en knipoogde op een manier alsof ze het echt meende, waarna ze met een speelse glimlach aankondigde dat dat natuurlijk niet zo was. Ze kreeg de trui in haar handen geduwd net wanneer ze het weer koud kreeg en hield haar hoofd even schuin om hem zo aan te kijken. "Goed dan, maar ik wil wel iets terug doen. Morgen bak ik koekjes voor je!" Emilie grijnsde even en besloot de trui maar weer aan te trekken. De mouwen waren een klein beetje te lang, wat handig was om haar handen er goed in te verstoppen. Ze stak haar handen in de zakken van de trui en merkte, toen ze hem weer aankeek, dat ze nog steeds redelijk vlak bij hem stond, waardoor ze subtiel de afstand vergrootte door hem voorbij te lopen richting zijn wagen, waar ze rustig aan de passagiersdeur bleef wachten.

Grijnzend schudde hij zijn hoofd toen hij weer die koppige uitdrukking op haar knappe gezicht zag. Om haar volgende woorden kon hij niets anders dan lachen. "Hoor wie het zegt!" sputterde hij plagend tegen. Ty meende dat Emilie hier de koppige was, maar hij wist dat Emilie precies hetzelfde dacht over hem nu. Koppigheid gaf karakter aan iemand en was vaak een goede eigenschap, maar soms kon het ook vermoeiend zijn. Door zijn ex Ayanna was hij er wel aan gewend, dus hij wist wel hoe hij er mee om moest gaan. Hij kon ook prima zijn zin doordrijven en hij had zo het gevoel dat het hem dit keer ook wel zou lukken. De jongens waren echter een grote afleiding. Haar oplossing voor de jongens was een nog veel grotere afleiding. Zijn reactie gaf haar misschien het idee dat hij het vervelend had gevonden, want ze verontschuldigde zich opnieuw. "Nee, het was een goed idee, van mij mag je dat wel vaker doen!" zei hij flauwtjes grijnzend, voordat ze zich echt schuldig zou gaan voelen voor de zoen. De jongens waren een goed excuus om haar weg te brengen, het zou misschien de doorslaggevende reden kunnen zijn. Haar overhalen was moeilijk, maar nog niet onmogelijk. "Misschien hoop ik dan stiekem wel dat we in een massa rellende jongens terecht komen.." plaagde hij grijnzend na haar opmerking. Soms kon hij het gewoon niet laten om dat soort opmerkingen te maken. Dat lag in zijn aard, om zich zo te gedragen bij meisjes. Zeker bij mooie meisjes zoals Emilie. Net als dat hij niet kon laten om af en toe haar lichaam te bekijken. Daar was hij nou eenmaal een jongen van achttien voor. De wiebelende wenkbrauw op haar gezicht en haar speelse glimlach zorgden ervoor dat er een brede lach rond zijn lippen verscheen. Nieuwsgierig luisterde hij naar de tegenprestatie die ze aankondigde. "Deal, daar hou je aan hoor!" reageerde hij lachend toen ze zei dat ze koekjes voor hem wilde bakken. Dat was iets nieuws, er had nog nooit een meisje koekjes voor hem gebakken. Emilie was leuk, haar grappige spontane opmerkingen bevielen hem. Tevreden keek hij toe hoe ze de trui aantrok zonder eerst te protesteren. Hij wreef even met één hand over zijn buik en zette vervolgens beide handen in zijn zij. Ze zag er schattig uit in de oversized trui. Toen ze wegliep naar de auto volgde hij snel, hij twijfelde even of hij galant de deur voor haar moest openhouden, maar hij besloot dat dat misschien iets te overdreven zou zijn. Met één simpele klik gingen de autodeuren van het slot en hij stapte in zijn vertrouwde wagen. Geautomatiseerd stak hij zijn sleutel in het stopcontact. Pas toen Emilie de deur achter zich dicht had geslagen en goed zat, reed hij soepel de parkeerplaats uit. "Het voelt echt als een overwinning dat ik je toch de auto in heb gekregen.." zei hij terwijl hij een glimlach opzij wierp. "Oké dat klonk misschien een beetje fout, maar je snapt wat ik bedoel.." voegde hij er snel aan toe toen hij de woorden in zijn hoofd herhaalde. Zoals hij het gezegd had klonk het alsof hij een kinderlokker was en een klein kind zijn auto in gepraat had. Zijn aandacht was voornamelijk bij de weg, maar dat weerhield hem er niet van om af en toe blikken op Emilie te werpen. "Ik vond het eerlijk, écht gezellig!" zei hij oprecht tegen haar, zonder haar aan te kijken. Hij geneerde zich een beetje, misschien misplaats, maar hij kon er niks aan doen. Misschien vanwege de echte eerlijkheid in zijn woorden. Alsof hij leuker had gevonden dan normaal was.

Een toegevende glimlach verscheen op haar gezicht toen Ty met andere woorden beweerde dat zij ook koppig aan het wezen was. Het meisje haalde haar schouders even op en keek even naar de grond. Na haar verontschuldiging echter, beweerde Ty dat het een goed idee was geweest. Ze keek hem aan met één wenkbrauw opgetrokken, alsof hij beweerde dat hij daarnet een draak met 7 koppen had vermoord. -Zou best kunnen. Maar dat zou haar dan opeens een prinses maken die gered zou moeten worden en ze kon zich niet meteen vinden in de rol van 'prinsesje dat wacht tot haar prins haar komt redden. Nee, dan zou ze zelf gewoon ontsnappen, of de draak verleiden. Dat terzijde- "Ja hoor, Ty, maar als we in een massa rellende jongens terecht komen zet ik het eerder op een lopen dan dat ik jou zou zoenen, het spijt me." Ze keek hem grijnzend aan en gaf hem een lichte duw tegen zijn bovenarm. Ze had het helemaal niet erg gevonden om Ty te zoenen, integendeel; ze zou hem zó nog eens willen zoenen, daar had ze geen rellende jongens voor nodig; maar het leek haar gewoon ongepast: daarnet had ze de jongens als prettig excuus, welk excuus moest ze de volgende keer verzinnen? Onbewust begon ze erover na te denken en het moment waarop ze besefte dat ze wel te ver begon na te denken, schudde ze zich bijna uit gedachten door opeens weer op te kijken en onschuldig te glimlachen, alsof hij haar gedachten had kunnen lezen. Ook de lichte blos die op haar wangen verscheen en gelukkig amper zichtbaar was door het vage lantaarnlicht, verraadde die gedachtes. Gelukkig kon ze al snel een opmerking maken over de koekjes, die ze zeker zou gaan bakken morgen, want eigenlijk had ze er best zin in. "Met chocolade of liever zonder? En heeft meneer anders nog speciale wensen bij zijn koekjes?" vroeg ze grijnzend terwijl ze naar de wagen liep, luid genoeg zodat hij het nog zou horen. Ze hield van chocolade, misschien typisch voor meisjes, maar de geweldige smaak van cacao was nu eenmaal hemels, niemand kon dat ontkennen. Het meisje opende de deur, ging in de wagen zitten, sloot de deur en liet haar vingertoppen even over het leer van het dashboard glijden, terwijl ze het interieur van de auto bekeek, zoals altijd wel lettend op bepaalde details: was het vuilbakje gebruikt, had hij ergens vuile rommel liggen? Subtiel keek ze rond, wie weet vond ze nog een stuk lingerie van één of ander meisje waarmee hij de achterbank had gedaald. Niet dat ze hem daar meteen toe in staat achtte, maar ze was er nog niet helemaal uit, wat ze van Ty moest verwachten. Wat écht was, en wat bedoeld was om haar een beetje subtiel te verleiden. Voorlopig had ze enkel nog maar het laatste gemerkt, dus Ty leek haar meer een speelvogel die meisjes verleidde en de volgende dag lekker vroeg het bed uit kroop en het meisje nooit meer zag. Eén ding wist ze dan wel voorlopig. Hij zou haar niet krijgen, hoe goed ze ook met hem overweg kwam: ze wilde niet nummertje zoveel van lijstje zoveel worden, dat had ze nooit gewild. Lyron had geen ervaring in échte relaties gehad, Alain al helemaal niet, dat maakte haar één van de weinigen. En enkel dat vond ze leuk. Haar blik verried echter wél dat ze het best leuk vond dat ze in de wagen was gestapt: hij zei het een overwinning te vinden, voor haar was het een overgave. "Een overwinning? Je hebt mijn vertrouwen gewonnen. Voel je nu maar lid van die VIPclub" Ze grijnsde even en keek even uit het raam, volgde de voorbijflitsende gebouwen en mensen met haar blik en keek af en toe Ty's kant op, waardoor hun blikken even kruisten en ze glimlachte om zijn woorden. Hij keek weg echter, en beweerde dat hij het écht gezellig vond, waarna ze grijnsde en hem een kus op de wang gaf. "En die is omdat je m'n leven gered hebt." Ze pulkte even aan de pleister op haar hoofd en keek daarna weer weg; wat, dat verdiende hij toch? En daarbij, het kon geen kwaad..