I walk to the borders on my own..

Wat had ze toch? Enkele uren geleden nodigde een nog onbekende jongen haar uit om met hem iets te gaan drinken. Hij had een lekker lijf, een lieve glimlach en ravenzwarte haren met helblauwe ogen; wat was haar probleem? Ze vertrouwde hem niet, vertrouwde jongens niet meer als ze dingen zeiden of deden. Kenneth had haar bedrogen, Alain had gelogen elke keer dat hij zei dat hij van haar hield. Zij was Lyron niet waard geweest, hij was trouw aan haar gebleven en ze hadden het goed, maar Emilie zelf was op Alain gevallen, the pretender.. Ze wist niet wat erger was; iemand bedriegen of iemand beliegen als je zei dat je van diegene hield..
Het was haar gelukt zich een tijdje happy te gedragen, maar de eenzaamheid begon wat toe te slaan. Ze begon na te denken, te piekeren, en dat mocht ze echt niet laten gebeuren: het zou aan haar gaan vreten en dat was alles behalve goed. Maar toch kon ze het niet laten, was er iets dat ze verkeerd deed? Was ze te naïef? Daar zou ze wel iets op vinden dan, niet? Haar wantrouwen in jongens was gestegen, ze was kritischer geworden en zo kwam het deels dat ze dichtklapte toen de jongen vroeg om nog een keertje af te spreken omdat hij haar leuk vond. Ze had hem de rug toe gekeerd, was naar haar kamer gegaan, had zich omgekleed en besloot een luchtje te gaan scheppen op strand. Zo kon het niet verder, maar hoe stopte ze het?
Haar outfit was zonniger dan haar humeur, maar gepast genoeg om naar het strand te gaan. Met zonsondergang was er wat minder volk op het strand; een windje stak op en woelde door haar haren. Ze had haar slippers uitgedaan en staarde naar het wat onrustigere wateroppervlak dat door golfbewegingen af en toe dichterbij kwam. Haar voeten voelde het lichtjes warme water en ze krulde haar tenen even, waarna ze een nogal impulsieve beslissing nam: Riverside van Agnes Obel, dat liedje kwam in haar op. Fall in the water like a stone.. Ze trok haar shirt en shortje uit, een bikini had ze toch onderaan. Ze smeet de kleren en haar slippers op een hoopje en wandelde het water in. De golven beukten rustig op haar in terwijl ze dieper ging en even stopte toen het water ter hoogte van haar navel stond. Niemand was in het water, geen enkele persoon waagde zich erin. De boei lag ongeveer een 200 meter verderop en leek een mooi doel voor deze avond. Ze begon te zwemmen, het water begon harder te stromen, maar ze gaf er niet om, elke golf leek haar pijn wat te verlichten.
Op 50m van de boei echter, begon ze wat problemen te krijgen. De golven duwden haar meer naar opzij toe, enkele rotsen staken boven het water uit. Ze probeerde sneller te zwemmen, vooruit te komen, maar werd moe, te moe om nog veel tegen te spartelen. Een scheut zeewater kwam plots binnen in haar mond, het zout brandde in haar keel en hierdoor verslikte ze zich, een onbekend voorwerp raakte haar hoofd, zwarte plekken verschenen voor haar ogen...

[Open voor iedereen, wel liefst eerst een pb'tje :3]

Zijn vrienden waren al enige tijd geleden weggegaan, maar zelf genoot hij nog veel te veel van de rust die nu op het strand heerste. Zijn leven stond de laatste tijd nogal op zijn kop en de combinatie van veel feesten en drukte rondom school werden hem af en toe te veel. Hij gaf zichzelf niet heel vaak de kans om daar even aan te ontsnappen, maar vandaag was het één van die dagen dat hij de tijd nam om even helemaal niks te doen. Iets verderop zag hij een bruinharig meisje aankomen die al naar korte tijd zichzelf van haar kleren ontdeed. Heel even liet hij zijn blik heen en weer gaan tussen het verlaten zeewater en het meisje in bikini. Toen ze eenmaal het water in was gegaan verloor hij zijn interesse in haar en richtte hij zich weer op zijn iPod die harde muziek door zijn oren dreunden. Na een paar minuten richtte hij zijn blik weer op, maar het meisje zag hij niet meer. Na goed het water afgezocht te hebben vond hij haar weer, op zo'n 100 meter van de kust af. Blijkbaar had ze er vandaag zin in, want ze zwom nog steeds stevig door van de kant af. Nieuwsgierig bleef hij haar dit keer volgen, zelf leek het hem niet zo'n goed idee om op dit moment zo diep te gaan zwemmen. Uit ervaring wist hij dat de stroming hier best wel sterk kon zijn, terwijl het soms verraderlijk rustig uitzag. In het begin had het er naar uit gezien alsof ze alles onder controle had, maar nu ze verder zwom leek ze het iets moeilijker te krijgen. Uiteindelijk sprong Ty op en liep iets dichter naar de zee toe. Ze zwom inmiddels gevaarlijk dicht bij de rotsen. Twijfelend keek hij om zich heen, het zag er naar uit dat hij de enige was die in de gaten had dat het meisje zich überhaupt in het water bevond. Nadat hij zijn blik weer op het water gericht had, zag hij haar een paar seconden bij de rosten, voordat ze helemaal onderwater verdween. Zonder er verder nog over na te denken smeet hij zijn iPod in het zand en trok zijn shirt uit. Hij had zijn zwembroek nog aan, maar ook al had hij dat niet gehad, dan toch was hij het water in gegaan. Half rennend legde hij de eerste paar meters in het water af, totdat het diepe water hem dwong langzamer te bewegen. Terwijl hij zich door het water bewoog probeerde hij het meisje te zien, maar ze was nog steeds niet boven water gekomen. De adrenaline die door Ty zijn lichaam stroomde gaf hem de kracht om sneller te zwemmen. Met grote krachtige slagen zwom hij in de richting van de rotsen. De sterke stroming trok hem af en toe onderwater, maar bracht hem ook sneller naar de plek waar de stroming ook het meisje naar toe had getrokken. Een grote onverwachte golf overspoelde hem en proestend kwam hij weer bovenwater. Inmiddels had hij de plek waar ze ongeveer onderwater was gegaan bereikt, maar nog steeds had hij geen idee waar ze was. Hij nam een grote hap adem en dook naar beneden. Het water brandde in zijn ogen en de stroming trok van alle kanten aan hem, maar hij wist dat hij het meisje op tijd moest vinden. Plotseling spotte hij haar twee meter verderop steeds meer richting de bodem gaan. Hij trapte hard in het water en zwom naar haar toe. De laatste adem ontsnapte uit zijn mond, maar hij zwom toch door. Zodra hij kon pakte hij haar onder haar armen en hij zwom met alle macht omhoog. Naar lucht happend kwam hij bovenadem. Alle spieren in zijn lichaam leken te branden, maar hij wist dat als hij nu niet tegen de stroming zou vechten ze allebei ten onder zouden gaan. Op automatische piloot zwom hij terug naar de kant, waar hij de kracht vandaan haalde wist hij niet, maar het lukte hem om zelfs met het meisje het strand te bereiken. Zodra hij in het water weer kon lopen sloeg hij één arm onder haar benen door en ondersteunde hij haar rug met de andere. Op het moment dat zijn voeten alleen nog maar de uitloop van de golf voelden legde hij haar neer op het zand. Hij pakte haar hand en kneep er zachtjes in, hij had enkel in films gezien wat je moest doen als iemand te veel water binnengekregen had, maar hij hoopte dat het niet zo ver hoefde te komen dat hij lukraak op haar borst moest gaan drukken. Hij keek naar hoofd waar een bloederige snee op zat. "Wordt alsjeblieft wakker," prevelde hij terwijl er een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht stond. Hij kon niet goed helder denken over wat nu het beste was om te doen..

Steeds minder werd ze zich bewust van het kouder wordende water dat haar overspoelde. Haar hoofd voelde zwaar maar tegelijk ook licht aan; langzaam maar zeker verloor ze haar bewust zijn; maar ze was er nog. Ze zag verschillende beelden voor haar ogen opduiken; de brand die haar ouders vermoordde, haar broer, Kenneth, Lyron, Alain, Ben & Jerry’s.. En toen niet veel meer. Het water vulde haar longen en te ver heen om zich naar boven te werken, zakte ze dieper en dieper weg. Een verre stem weerklonk in haar hoofd; haar moeder die haar zei dat ze maar niet te veel aan de koekjes had moeten zitten, dat kwam er nou van. Ze herkende dat moment maar al te goed, één van de vroegste herinneringen van haar leven: ze was ziek geworden door een overvloed aan koekjes..
Een plotseling gevoel van warmte deed haar wat terugkomen. Ze zweefde niet meer, woog zwaarder opeens en begaf zich in minder hogere sferen. Langzaam maar zeker voelde ze de pijn in haar hoofd komen, het voelde alsof haar hart er veel te veel bloed door pompte, ze kon het voelen kloppen. Na veel beweging werd het plots stiller, een bedje leek haar te verwelkomen, zo kon ze wel blijven liggen. Haar ogen bleven gesloten en onbeweeglijk bleef ze liggen, tot ze zich wat bewust werd van een kneepje in haar hand. Het voelde aan als de realiteit, waardoor ze stilaan weer bij bewustzijn kwam: ze opende haar door het prikkende zoute water wat rood geworden ogen voor enkele milimeters en voelde bijna meteen het water weer naar boven komen. Ze begon te hoesten, het water verdween met horten en stoten uit haar longen, een branderig gevoel in haar keel deed haar nog meer weer tot de aarde komen. Haar ogen sloten zich weer tot de pijn wat voorbij was. Haar linkerhand begaf zich naar de plek op haar hoofd die zo’n pijn deed; maar zodra die die plek aanraakte, kreeg ze een felle pijnprikkel door haar hoofd een. “Auw”, kreunde ze hees, haar hand bijna meteen wegtrekkend. Bijna meteen opende ze haar donkerbruine ogen, waardoor ze een blondharige jongen boven haar zag zitten, die haar aankeek alsof ze aan het sterven was. Ze fronste even, kwam met een ruk recht, maar bekloeg zich dat meteen aangezien haar hoofd zo draaide dat ze weer op het zand moest gaan liggen. Ze zuchtte, keek weer naar de jongen en onwillekeurig verscheen er een ietwat beschaamde glimlach op haar gezicht. “Dat ga ik geen tweede keer proberen..” Mompelde ze bijna onhoorbaar; haar keel pikte en ze schraapte die even. “Ik ben Emilie..Nice to meet you.” Ze grijnsde even lichtjes en keek naar de hand die ze daarnet op haar hoofd had gelegd; sporen van bloed maakten haar duidelijk dat ze zich wel redelijk bezeerd had. "Wat stom van me..", klonk het, waarna ze ietwat rustiger probeerde recht te komen. Ze haalde haar rechterhand - degene die hij vast had gehad- van zijn hand weg en steunde daarmee in het zand om te beletten dat ze weer achteruit zou vallen. Het was al een beetje donkerder geworden en haar ogen hadden wat moeite om zich aan te passen na het contact met het zoute water, waardoor ze haar ogen lichtjes moest toeknijpen om de jongen die haar - waarschijnlijk - redde, wat beter te kunnen bekijken..

Toen ze haar ogen opende haalde hij opgelucht adem, maar de bezorgde uitdrukking verdween niet van zijn gezicht. Het water dat ze naar binnen had gekregen hoestte ze gelukkig zelf op, dat betekende in ieder geval dat hij niet nog een onhandige reddingspoging hoefde te doen. Het was niet niks wat ze net meegemaakt had, dus gaf hij haar de tijd om weer rustig te worden. Zelf kon hij ook iets kalmeren nu ze haar ogen open gehad had. Hij had het ook alleen maar aan zijn uitstekende conditie te danken dat hij hier nu niet zat te hijgen als paard. Hij zag haar hand naar haar hoofd gaan, naar de plek waar ze waarschijnlijk een rots geraakt had. De 'auw' die ze uitbracht was te verwachten, aangezien de wond er behoorlijk pijnlijk uitzag. "Oh, voorzichtig," mompelde hij bezorgd toen ze in één keer omhoog kwam, maar ze had zelf ook al ondervonden dat het te snel was, want ze lag vrij snel weer in het zand. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht na haar woorden, dat leek hem ook wel een goed idee. Nu ze haar ogen weer open had en het allemaal goed leek te gaan, bekeek hij haar pas beter. Het duurde even voor hij het besefte, maar hij realiseerde zich dat hij wist wie deze mooie brunette was.. Haar woorden bevestigden het daarna alleen maar. "Weet ik.. De ex van Lyron," hij pauzeerde kort voor hij verder ging, "en die van Alain." Toen hij Lyron na een lange tijd weer tegen was gekomen had hij verteld over Emilie en laatst was hem door iemand anders verteld dat het tussen Emilie en Alain ook al weer over was. "Sorry, ik ben Ty," voegde hij er snel aan toe toen hij besefte dat het er helemaal niet toe deed wie ze gedatet had in het verleden. Hij knikte instemmend toen ze concludeerde dat het stom van haar was geweest en keek toe hoe ze het dit keer slimmer aanpakte om omhoog te komen. "Ja, dat was inderdaad niet zo'n geslaagde actie. Je had geluk dat ik in de buurt was, wie weet wat er anders gebeurd was," reageerde hij vervolgens op haar woorden. Het was geen veroordeling, meer een constatering. Het drong eigenlijk nu pas tot hem door wat een geluk ze echt gehad had dat hij gezien had wat er gebeurde. Het strand was redelijk verlaten op dit tijdstip en de kustwacht was ook nergens te bekennen. "Beloof me alsjeblieft dat je nooit meer zoiets doet!" Het waren misschien overbodige woorden, maar de schrik zat er nog steeds goed in bij hem in ieder geval. Er ging een rilling door hem heen en plofte naast haar in het zand. Zelfs voor een grote, bijna volwassen jongen als hijzelf was het moeilijk tegen de sterke stroming te vechten. Hij hoestte en wierp nogmaals een bezorgde blik op de wond op haar hoofd. Misschien zouden ze er iets aan moeten doen, maar hij wilde even echt tot rust komen voor hij weer in actie zou komen voor haar.

Zijn ‘oh, voorzichtig’, ontging haar niet, maar ze besloot maar te doen alsof ze het niet gehoord had, omdat ze niet wilde weten hoe dom ze werkelijk was meteen rechter te gaan zitten. Nadat ze haar naam had genoemd echter, vulde hij haar aan. De woorden deden echter wat pijn, op onverklaarbare manier. Toch kon ze het niet laten. Ze zuchtte en met wat pijn in haar stem, voegde ze eraan toe: “En die van Kenneth.” Ze keek even opzij en kon er niet aan doen dat ze zich beschaamd voelde om zijn woorden en de hare, een lichte blos verscheen al op haar wangen, wat eerder positief was aangezien ze zonet nog lijkbleek zat. Ty heette hij dus, verontschuldigde zich maar ze kon niet meteen opmaken waarom. Het was waar wat hij zei, moest er niemand in de buurt zijn geweest, zou ze waarschijnlijk nog in de zee gelegen hebben en zou ze zich voor niemand meer moeten schamen hebben.. Dat zou dan nog wat positiefs geweest zijn. “Ik weet niet hoe ik je kan bedanken..” Ze zuchtte zachtjes en keek even naar het zand eens ze recht gaan zitten was. Zijn woorden deden haar even opkijken, ze moest beloven dat ze het nooit meer zou doen.. Al moest ze bekennen dat het ergens wel leuk aangevoeld had, even weg zijn van de wereld. Wel was ze blij dat ze nog kon leven, ze wist dat haar leven haar veel waard was, al verpestte ze dat soms door teveel te piekeren over het verleden. Ze moest maar opnieuw eens meer aan het ‘nu’ gaan denken.. Er was alweer een bevestiging gekomen, eentje die haar schrik aanjoeg, zo’n schrik dat ze besloot er écht aan gaan te werken. Ze knikte even rustig en keek de jongen aan.
“Ik beloof het wel..” klonk het nog steeds niet op normale stemvolume, waarna ze haar blik weer neersloeg en een straaltje bloed liep, zonder dat ze dat besefte – de pijn in haar hoofd overheerste momenteel wel elk gevoel-, over de zijkant van haar hoofd. Ty plofte naast haar neer en de hoofdpijn zorgde ervoor dat ze er nood aan had om terug te gaan liggen. Emilie had het erger kunnen treffen, besefte toen ze onbewust haar blik even over de jongen heen liet gaan. Hij was niet mis, had best een leuke glimlach en ook zijn bezorgde blik was haar niet ontgaan.. Maar daar moest ze eigenlijk helemaal niet aan denken. Haar rug raakt het zand weer en ze liet ook haar natte haren, die sowieso al met zand bedekt waren, in de korrels zakken. “Ik dacht tot aan de boei te geraken”, grijnsde ze even terwijl ze naar de nu iets meer zichtbare sterren keek. “Wat een verraderlijk water hier..” Ze zuchtte even en dacht terug aan zijn woorden van net. Iedereen leek haar te kennen als ‘de ex van..’ en ze stoorde zich eraan; niemand kende haar als ‘Emilie’; maar misschien was ze die erkenning ook niet waard.. Ze sloot haar rood geworden ogen even – gelukkig kon ze makkelijk de schuld steken op het zoute water- en besloot wat te rusten, misschien werd de pijn zo beter.

De manier waarop ze sprak toen ze hem bijvulde met nog een naam, die hem overigens niks zei, leek veel emotie met zich mee te dragen. Niet alsof het zo maar exen waren, niet gewoon een paar jongens waar ze mee gedatet had, maar jongens die haar veranderd hadden. Haast onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, het vele zoutwater dat hij binnen had gekregen had er blijkbaar voor gezorgd dat hij vreemde dingen ging denken. Pas toen hij weer naar haar gezicht keek zag hij de blosjes die haar wangen sierden. "Iedereen heeft exen, Emilie, wat maakt het uit?" probeerde hij haar op haar gemak te stellen. Het was geen oordeel geweest, totaal niet. Hij was zeker niet iemand die kon oordelen over mensen die meerdere relaties gehad hadden in een niet al te lange tijd. Het feit dat ze überhaupt nog leefde was goed genoeg voor hem, meer hoefde hij niet van haar, dus glimlachte hij alleen maar na haar woorden. Hij wilde niet eens denken aan wat het hem gedaan zou hebben als ze echt verdronken geweest zou zijn.. Eigenlijk had hij verwacht dat ze vol overgave direct zou antwoorden dat ze het nátuurlijk nooit meer zou doen, maar de manier waarop ze antwoord gaf was eerder alsof ze het vervelend vond dat ze die belofte moest doen. Bezorgd keek hij haar aan, het zou toch niet haar bedoeling zijn geweest? "Oh shit," vloekte hij toen hij nog een straaltje bloed langs haar hoofd zag lopen, het was duidelijk niet het eerste straaltje. Snel sprong hij weer op, rende naar zijn t-shirt dat een paar meter verder op lag en rende weer terug. Vervolgens hurkte hij weer naast het mooie meisje en vouwde zijn shirt tot een prop. Om dat vervolgens tegen de wond te drukken, om enig ander bloeden tijdelijk te stoppen. Daar ging zijn shirt. Veel kon het hem eigenlijk niet schelen, misschien lag er nog wel een vest in zijn auto. "Misschien moet je dat er even tegenaan houden," opperde hij op een bezorgde toon. "Ik vroeg me al af wat je van plan was geweest.." reageerde hij met een kleine grijns rond zijn lippen. Hij dacht kort na, terwijl hij toekeek hoe ze in het zand ging liggen, met haar ogen gesloten. Hij wist dat hij iets wilde zeggen, toen hij onderbroken werd door het bloed dat haar gezicht overging. Na even te peinzen wist hij het weer. "Het klonk haast alsof je het vervelend vond om te moeten beloven dat je dat niet meer zou doen.." Zijn toon was verward en hij hoopte dat ze een uitleg zou geven. Verdrinking scheen de fijnste dood te zijn, maar hij ging er niet van uit dat Emilie van de wereld probeerde te raken, expres.

Wat maakte het uit? Zijn woorden deden haar even opkijken, waarna ze hem met een ietwat verwarde blik in de ogen keek. De roddels op Monica High en de blikken die ze had gekregen hadden haar wel wat anders verteld, en wat zou ze anders gaan geloven als de hele school en mensen daarbuiten er hetzelfde over leken te denken? Ze haalde haar schouders even op – niet wetend wat ze precies moest zeggen op zijn woorden – en richtte haar blik even op haar handen. Misschien hechtte ze er zelf te veel belang aan en overdreef ze in haar gedachten? Misschien, maar de blikken en de woorden waren wél echt geweest. Een vloek deed haar opkijken en verward keek ze toe naar hij hij opsprong, blijkbaar zijn shirt ging halen en weer naast haar neer hurkte. Nog steeds niet wetend wat zijn bedoeling was, staarde ze hem met een verwarde blik aan, om vervolgens het shirt tegen haar hoofd te voelen. Ze trok een pijnlijk gezicht en bracht een zachte "auw" uit, sloot haar ogen even en beet kort op haar lip. Hij opperde dat ze het er tegenaan moest houden en blindelings gehoorzaamde ze hem, nam het shirt van hem over en drukte het tegen haar hoofd aan. "Dankje, spijt me van je T-shirt.." Mompelde ze even en liet een ietwat verbeten glimlach zien.
Eenmaal ze in het zand lag, leek de rust sneller tot haar toe te komen. Haar opkomende tranen werden bedwongen door de rust en Emilie zuchtte zachtjes, voelde zich al een stukje beter, liet terloops even een zucht uit haar mond ontsnappen, tot ze zijn overpeinzing hoorde. Of ze het vervelend vond te moeten beloven dat ze het niet meer zou doen? Ze opende haar ogen en keek de jongen even ietwat geschrokken aan. Bedoelde hij dat hij dacht dat ze het expres had gedaan? Kort beet ze op haar lip. "Ty.." bracht ze even uit, waarna ze haar keel opnieuw schraapte. Ze ging weer wat rechtzitten en drukte zijn shirt, dat ondertussen best bebloed was, wat beter tegen haar hoofd aan om de pijn te kunnen verbijten. "Je kent me niet; maar het leven zint me niet meteen de laatste tijd. Het was niet mijn bedoeling om bijna - of helemaal - te verdrinken, maar het gevoel dat ik had toen ik dieper wegzakte, dat gevoel dat je van de wereld lijkt te verdwijnen, dat gevoel is goud waard." Ze keek hem in de ogen en keek vervolgens naar haar handen. "Ik zou het niet erg vinden om dat gevoel nog eens mee te maken, gewoon omdat ik me even perfect gelukkig voelde.." Haar onderlip kreeg een zachte beet van haar tanden te verduren, waarna ze Ty twijfelend weer aankeek.

De verwarde blik in haar bruine ogen kon hij niet helemaal plaatsen, er leek veel in haar om te gaan waar hij totaal geen weet van had. Hij richtte zijn blik kort op de zee, waarin hij net nog voor haar leven had gezwommen. De zee zag er onvoorspelbaar uit, maar nog steeds aantrekkelijk. Verschrikt keek hij naar haar gepijnigde gezicht en vervolgens naar het shirt dat hij op haar hoofd drukte. "Oh," mompelde hij zachtjes terwijl hij de druk verminderde. In zijn spoed had hij niet echt heel voorzichtig gedaan, dus misschien had hij het wel iets te hard op haar wond gedrukt. Toen ze zijn shirt van hem overnam ging hij weer rustig naast haar in het zand zitten. "Ach, maakt niet uit hoor, het was geen bijzonder shirt," wimpelde hij haar excuus schouderophalend af. Dat was één van de dingen die er op een moment als deze totaal niet toe deden wat hem betreft. Terwijl ze daar met gesloten ogen in het zand lag, bestudeerde hij haar mooie gezicht. Ja, hij kon wel zien wat Lyron, Alain en blijkbaar ook Kenneth in haar gezien hadden, de combinatie van haar karakter en uiterlijk was bijzonder. Betrapt wendde hij zijn blik snel van haar af toen haar ogen open schoten na zijn vraag. Bij het horen van zijn naam richtte hij zich weer op haar en keek haar afwachtend aan. De bezorgde blik keerde weer terug in zijn ogen en hij zuchtte kort. Het leven zinde haar niet, maar dat betekende inderdaad niet dat ze van het leven af wilde. Het baarde hem wel enige zorg dat ze het goud waard had gevonden om even alles kwijt te zijn. Hij betwijfelde of hij er zelf ook zo over zou denken op dat moment, hij genoot veel te veel van zijn leven nu. Veel stress ervoer hij de laatste tijd eigenlijk totaal niet. Het drong tot hem door dat hij afdwaalde met zijn gedachten, dus concentreerde hij zich weer op Emilie, die eerlijk opbiechtte hoe ze zich voelde. "Als ik heel eerlijk ben verbaast het me niet dat je het nu misschien even moeilijk hebt. Ik weet niet hoe het zit met Kenneth, maar ik weet wel dat je van een relatie met Lyron in een relatie met Alain bent gevallen. Nu is het uit met Alain en misschien ben je gewoon in een zwart gat gevallen." Hij zocht bevestiging in de ogen van Emilie, want het was een hoop gokken wat hij had gedaan. "Mijn relatie van meer dan een half jaar is een tijdje terug uitgegaan, we waren beide zo met elkaar bezig geweest dat we ons nogal afgezonderd hadden van de rest van de wereld. Het was gewoon nodig dat we tijd voor anderen vrijmaakten en een leven buiten elkaar vonden. Nu weet ik niet of dat bij jou het geval is, maar het kon veel van je vragen zo'n relatie," maakte hij zijn verhaal uiteindelijk af. Er verscheen een glimlachje op zijn gezicht en hij keek haar vrolijk aan. "Je kan nu even gewoon ontspannen. Je knight in shining armor is bij je." De toon waarop hij sprak was een stuk vrolijker dan hij net gepraat had.

Het was geen bijzonder shirt, ze glimlachte even om zijn reactie, of het nu een bijzonder shirt was of niet, het was verknald nu. Emilie zag het wel, toen ze haar ogen plots opende, dat de jongen haar aangekeken had doen ze haar ogen enkele momenten gesloten had gehouden, hij wendde snel zijn blik af en het meisje glimlachte even onwillekeurig, had kort haar blik over hem heen laten dwalen, tot hij haar weer aankeek en ze hem weer in de ogen keek. Hij luisterde naar haar en het bonkende gevoel in haar hoofd leek stilaan weg te vagen. Eenmaal ze uitgesproken was, leek hij klaar te zijn om iets te zeggen, hij begon met haar wat gelijk te geven en blijkbaar wist hij ook hoe ze van de ene relatie naar de andere was gegaan. Inderdaad, waar was de tijd geweest dat ze alleen was? De tijd dat ze eigenlijk, relatief gelukkiger kon zijn dan met een persoon aan wie ze vast hing - hoewel te veel vrijheid ook weer niet goed bleek te zijn, haar, langs haar kant, naïeve relatie met Alain was daarvan het perfecte voorbeeld geweest-, de tijd waarvan ze dacht dat die niet kon kloppen, alleen en gelukkig..? Een zwart gat, Ty had er een goede benaming voor. Het leek wel alsof hij haar gedachten kende, alsof hij perfect wist wat er met haar scheelde, want eigenlijk wist hij meteen wat er met haar was. Zwart gat.. Toen hij bevestiging leek te zoeken in haar ogen, wendde ze desalniettemin haar blik af, misschien gewoon omdat de waarheid haar wat raakte of omdat ze wilde aangeven dat het eigenlijk wel zo was, op haar eigen, ietwat koppige manier. De jongen, die trouwens geen kwelling voor het oog was om naar te kijken, helemaal niet, ging rustig verder in wat hij zei. Hij begon over een vroegere relatie en ze luisterde aandachtig, haar blik niet op hem gericht, maar op het komen en het gaan van de golven. Afzondering van de rest van de wereld, het klonk bekend in de oren. Eens hij klaar leek te zijn met zijn uitleg, keek ze hem met een klein glimlachje aan. "Je hebt gelijk.. Ik weet niet hoe je het deed, maar je hebt m'n probleem bijna perfect weten te benoemen denk ik. De hand die zijn shirt niet tegen haar hoofd aandrukte, speelde wat in het zand. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde van negatiever naar positiever, vrolijk werd hij opeens; ze kon ontspannen, haar knight in shining armor was bij haar. Ze grijnsde even en beet kort op haar lip, naar het zand kijkend. "Ja, misschien wel.." Ze glimlachte even en keek hem aan. "Of misschien eerst die wond verzorgen.." Ze keek naar het shirt dat lichtjes doordrenkt was met bloed, haalde het even van haar hoofd af om te zien of het bloeden al gestopt was. Meteen liep een klein straaltje bloed langs de zijkant van haar wang naar beneden. "En misschien snel.." Glimlachte ze terwijl ze met haar hand de plek zocht om het bloedstraaltje van haar gezicht te vegen. Omdat ze het niet goed vond, had ze enkel het onderste deel wat af kunnen vegen, de rest van het straaltje had blijkbaar terreinwinst gemaakt..

De bevestiging die hij in haar ogen zocht vond hij niet, ze wendde haar blik van hem af. Er verscheen een bedenkelijke frons op zijn gezicht en hij keek onderzoekend naar Emilie. Het gevoel dat zijn woorden haar geraakt hadden, de waarheid geraakt hadden was groot. Het was niet vaak dat Ty deze rustige en verstandige kant van zichzelf liet zien, maar op dit moment voelde het als het juiste om te doen. Meestal was hij meer bezig met meiden versieren, lol trappen en onrust veroorzaken dan met bedenken wat er in hem en anderen omging. Ayanna had die kant lange tijd in hem naar boven gebracht, maar toen hij het uitmaakte was hij al snel weer in zijn oude manieren gevallen. In Santa Monica stond hij als vanouds weer bekend als de jongen die leefde voor zijn plezier en eigenlijk maakte het hem niet veel uit. Alles zat hem de laatste tijd mee, hoewel hij Ayanna miste wist hij dat gevoel meestal prima te verdrijven. Toen hij klaar was met praten had Emilie haar blik weer op hem gericht. Geïnteresseerd nam hij haar woorden in zich op en zijn mondhoeken krulden al snel omhoog. Zijn mensenkennis was misschien wel groter dan hij zelf dacht. “Tja, soortgelijke situatie.. Het is in ieder geval iets waar je met de tijd wel overheen groeit,” reageerde hij rustig. ‘Tenminste ik..’ voegde hij in gedachten aan toe, terwijl zijn gedachten uit gingen naar Ayanna, die er nog steeds kapot van ging. Maar dat was anders, Ayanna hield nog te veel van hem en dat was bij Emilie nu niet het probleem. ”De eerste stap is al gemaakt. Je hebt een nieuwe vriend, mij,” constateerde hij met een glimlach. Het voelde goed en het intieme moment dat ze nu samen meemaakten gaf Ty een gevoel van verbondenheid. Het deed hem goed om de grijns op haar mooie gezicht te zien. Hij knikte toen ze over haar wond begon en er verscheen meteen weer een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Die wond had inderdaad verzorging nodig, maar wat zou hij ermee moeten doen? Snel keek hij om hen heen, maar er liepen niet veel mensen, in ieder geval niet iemand die hij Emilie toe zou vertrouwen. Er liep direct weer bloed over haar gezicht toen ze zijn bebloede shirt van haar hoofd haalde. Kort beet hij op zijn lip en keek haar bedenkelijk aan. “Oké, ik heb hier geen ervaring mee eigenlijk. Ik heb wel zo’n EHBO kit in mijn auto liggen, daar zit wel verband en ontsmetter in enz. denk ik?” Zijn stem was onvast, hij begon in de stress te raken, straks zou ze door hem nog heel lang last hebben van die wond, omdat hij niet snel genoeg er mee aan de gang gegaan was. Als ze wilde kon hij haar nog altijd naar een hulppost brengen, waar die ook mocht zijn. Vragend keek hij Emilie aan, hij zou haar laten beslissen. Bij zijn auto zou hij zo zijn, die stond achter de duin geparkeerd..

De tijd zou er wel overheen groeien. Ja, daar had ze wel aan gedacht.. Maar aangezien de tijd - die normaal voorbijvloog- haar nu in de steek leek te laten, leek het niet al te snel te vlotten. De oude Emilie van vroeger moest weer terugkomen, diegene waar ze zelf nog van gehouden had, stiekem, zo af en toe.. Ze glimlachte even en knikte half overtuigd, waarna ze luisterde naar zijn volgende woorden. Ze grijnsde even en lachte zachtjes. "Ja, ben ik een geluksvogel.. Een vriend die m'n leven redde, zijn shirt gebruikt om het stelpen van het bloed waardoor het niet meer bruikbaar is en tenslotte nog goed is in praten. Ik bof wel even." Een glimlach speelde om haar lippen en kort haalde ze haar hande even door haar donkerbruine haren, haar blik gleed kort over zijn vrolijke gezicht en ze kon het niet laten even haar mondhoeken omhoog te krullen. De uitdrukking veranderde echter in een bezorgde toen ze begon over de wond. Ze wilde het niet meteen, maar ze kon hier ook niet zo blijven zitten, het shirt zou niet genoeg zijn om het bloed genoeg te kunnen stelpen en de pijn leek langzaam terug te komen. Een aspirientje zou wel handig zijn, bedacht ze zich en toen ze hem aankeek om het te zeggen, had ze eerst haar mondhoeken wat omhoog gekruld. Pijn was immers maar pijn en was nu eenmaal vergankelijk. Ze wilde haar mond openen om het aspirientje te melden, maar hij leek nogal gestresseerd te worden, en bijna meteen besloot ze hem niet ongeruster te maken. Zijn stem trilde zachtjes en ze merkte dat hij nerveus was. "Hé, I'm fine..Don't worry.." Geruststellend knikte ze even. "We zoeken het zo wel uit. Even m'n kleren halen." Een rilling ging door haar heen, de wind werd wat feller en de lucht wat kouder. Ze glimlachte even en duwde zich recht, trok haar bikini even wat goed en keek even rond, haar hand drukte het shirt nog tegen haar hoofd aan. Maar.. Waar waren haar kleren? Ze pierde even met haar ogen over het strand heen, maar haar kleren leken gewoon weg te zijn.. "Ty? Zie jij toevallig m'n kleren? Ik had ze op het strand gelegd.. Zie ze niet meer.." Ze sloeg één arm omzichzelf heen en wreef kort over haar zij. Haar onderlip trilde even toen er opnieuw een koude wind langs haar heen kwam, waarna ze Ty wat vragend aankeek.

De grijns op haar gezicht beantwoordde hij met een vrolijke glimlach, die niet verdween terwijl hij hoorde hoe ze de lovende woorden over hem sprak. 'Nou als je het zo opsomt klinkt het helemaal goed,' reageerde hij opgewekt. Het klonk allemaal wel heel hoffelijk, alsof hij een echte gentleman was, maar eigenlijk waren het dingen die waarschijnlijk iedereen zou doen in zo'n situatie. Toch kon dat het gevoel van tevredenheid over zichzelf niet onderdrukken. Emilie leek redelijk rustig te blijven onder het feit dat ze een gevaarlijk uitziende wond op haar hoofd had, wat hem enigszins het gevoel gaf dat ze niet echt toe wilde geven aan de pijn. Of de wond moest er gewoon echt een stuk erger uitzien dan hij eigenlijk was. Haar geruststellende woorden waren voor hem bewijs genoeg om te geloven dat het echt wel goed zat. Hij knikte en haalde vervolgens zijn hand door zijn haar, twijfelend over wat hij nu moest doen. Nogmaals bewoog hij zijn hoofd op en neer, instemmend knikkend bij het horen van haar plan om haar kleren te halen. Heel veel aandacht had hij er niet aan gespendeerd, maar nu hij er op lette voelde hij de koudere wind ook. Zelf had hij enkel zijn zwembroek die nog niet helemaal opgedroogd was aan, dus ook voor hem zou het een goed plan zijn om straks te kijken of er iets van een vest of trui in zijn auto lag. Het laatste wat hij nu kon gebruiken was een verkoudheid. Toen Emilie hem aansprak richtte hij zich weer op haar en even keek hij haar fronsend aan, was ze haar kleren kwijt? Bij het zien van de kou die haar leek te bevatten sprong Ty op en wierp een zoekende blik over het strand. 'Even kijken hoor!' reageerde hij behulpzaam. 'Ze zouden dan toch hier ergens moeten liggen?' Hoe erg hij ook zocht, geen vond geen stapeltje kleren, maar wat hij wel zag was zijn Ipod die hij in het zand had gegooid voor hij de zee in was gerend. 'Damn, ik zie ze niet, maar waar kunnen ze heen zijn in hemelsnaam?' zei hij half vragend, terwijl hij gefrustreerd nogmaals het strand rondkeek. 'Wacht even, ik pak even mijn iPod uit het zand,' riep hij haar toe terwijl hij naar zijn iPod toe liep, die uit het zand pakte en terug liep naar Emilie. Er ging een rilling door hem heen bij het voelen van de snijdende wind, waardoor hij snel een bezorgde blik op Emilie wierp. 'Perfect dit. Ik heb geen andere kleren en jij bent jouw kleren kwijt,' mompelde hij waarna hij zuchtte. 'We kunnen in ieder geval even naar mijn auto lopen om te kijken of daar iets in ligt, voor je helemaal ziek wordt?' stelde hij weer voor op diezelfde bezorgde toon. Zijn ogen gingen over haar in bikini gehulde lichaam heen en bleven vervolgens weer hangen op haar gezicht.

Ty hielp haar mee zoeken naar haar kleren en ergens hoopte ze dat haar ogen haar niet in de steek hadden gelaten en er inderdaad geen kleren laten (anders zou er wat goed mis zijn met haar gezichtsvermogen) maar aan de andere kant wilde ze wel nu onmiddelijk haar kleren weer terug. Ze was te voet gekomen en wist dat er in haar wagen nog kleren lagen, maar aangezien die aan the Living Building geparkeerd stond, had ze er nu veel aan. Het meisje vloekte even binnensmonds en vroeg zich daarna luidop af of ze nu allebei blind waren geworden of niet. De jongen meldde haar dat hij zijn iPod uit het zand zou halen en ze keek hem even na toen hij erheen liep. Hij had wel een leuk lichaam, vond ze.. Maar meteen schudde ze zichzelf wat wakker toen hij terugliep en ze meteen haar blik afwendde. Waar hield ze zich mee bezig, ze kon beter haar kleren zoeken! Vanaf de plaats waar de iPod gevallen was, bestudeerde ze pierend de rest van het strand, ze wist waar ze gestaan had, welke grappenmaker vond het zo leuk haar kleren mee te graaien? Ze beet op haar lip en besloot het zoeken op te geven. Ze had genoeg kleren in haar kast in haar kamer en momenteel was haar grootste zorg de wind, die af en toe best wel fris aanvoelde. Ty had geen andere kleren.. Juist ja, zijn T-shirt had ze verprutst door de wonde op haar hoofd. Hieraan denkende, werd ze voor kort de pijn die haar teisterde daar weer gewaar, waardoor haar tanden iets meer in haar onderlip werden gedrukt. Gelukkig begon Ty verder te praten, waardoor haar aandacht weer verlegd werd. Best een goed idee, misschien lag er iets in zijn wagen.. Voor ze helemaal ziek werd? Emilie glimlachte even. Ze minimaliseerde pijn en ziekte graag, dus geloofde ze er niet in dat ze hierdoor ziek kon worden. Het was gewoon koude, dat was alles. "Oh, ik word niet ziek hoor.", opperde ze terwijl haar lippen lichtjes hun rode kleur verloren en een paarse gloed hadden gekregen. "Koude is maar koude.." Geruststellend keek ze hem aan, zoals ze mensen altijd kon overtuigen van haar woorden, waarna ze even merkte hoe de jongen haar lichaam kort bekeek en haar daarna weer aankeek. Dit achtte ze als normaal, in deze toestand, dus zich er druk om gaan maken zoals ze misschien op een ander moment zou gedaan hebben, deed ze niet. Opnieuw sneed de wind. "Maar gaan kijken naar je wagen kan nooit echt kwaad, hé?" Emilie glimlachte fijntjes en keek hem wat vragend aan, waarna ze haar blik op de duinen tegenover de zee liet vallen. "Waar staat hij ergens? Op de dijk verderop?", mompelde ze vragend, hopend dat ze niet al te ver zouden moeten wandelen..

Hij glimlachte en haalde zijn schouders op, naar zijn idee was hij in ieder geval niet blind geworden, hij mocht tenminste hopen van niet. Welke idioot zou het een goed idee hebben gevonden om Emilie haar kleding mee te nemen? Die persoon mocht blij zijn dat Ty heb hem niet betrapt had, anders zou hij er wel voor gezorgd hebben dat diegene nooit meer zoiets zou doen. Hij grijnsde kort om zijn gewelddadige gedachtes, hij zou nooit iemand aanvallen, maar in zijn hoofd mocht hij best stoer doen. Toch nam het niet weg dat hij het flink gestoord vond dat Emilie gedwongen was in haar bikini rond te lopen doordat iemand grappig dacht te zijn. Aan Emilie's houding te zien had ze zoeken inmiddels ook opgegeven. 'Nee, ík word niet ziek, maar jij bent net half verdronken Emilie, waarschijnlijk was je nog net niet onderkoeld..' sputterde hij tegen toen ze zijn zorgen afwimpelde. Normaal gesproken zou hij er helemaal niks op tegen hebben als meiden in enkel een bikini aanwezig waren, hij moedigde dat soort dingen eerder aan. Alleen nu won zijn bezorgdheid het van zijn mannelijke hormonen. Soms verbaasde zijn eigen volwassenheid hem gewoon.. De geruststellende blik in de ogen van Emilie zorgde ervoor dat hij de situatie iets lichter in kon zien, maar toch was hij er nog niet klaar mee. Hij knikte en er verscheen een tevreden blik in zijn ogen, ze stemde er in ieder geval mee om iets van kleding voor haar te zoeken. Haar blik ging richting de duinen, waar inderdaad zijn auto achter stond. "Ja, hier achter de duinen, nog geen tien minuten lopen,'' antwoordde hij op haar vraag. Hoewel hij niet echt lui was, parkeerde hij zijn auto altijd zo dicht mogelijk bij het strand. Veel jongens hielden van auto's, maar zelf had hij er weinig interesse in. Natuurlijk was hij blij met zijn auto die hij van zijn ouders gekregen had toen hij hierheen verhuisd was, maar dat was puur omdat het zo heerlijk makkelijk was om een auto te hebben. 'Oké, let's go,' zei hij terwijl hij glimlachend naar Emilie keek. Vervolgens ging hij haar voor richting de duinen, naar de parkeerplaats waar ze zijn auto konden vinden. Eigenlijk had hij geen idee of er überhaupt iets in zou liggen van enige waarde voor hen, maar wie weet. 'Zo lig je gewoon nog te chillen op het strand en dan red je opeens een meisje van de verdrinkingsdood hè!' zei hij tijdens het lopen tegen haar. Het was een interessante loop van omstandigheden geweest.

Kleine bobbeltjes verschenen op haar armen, een lichte rilling gleed over Emilie heen door een fris briesje dat haar nog wat vochtige haren deed opwaaien. Ze keek de jongen zijdelings aan toen hij beweerde dat ze nog net niet onderkoeld was. "Niet overdrijven.." Het meisje beet kort op haar lip en sloeg haar armen om zich heen. "Ik kan me perfect warm houden", opperde ze overtuigd van zichzelf, terwijl ze haar hoofd iets ophief en zo er een stukje zelfverzekerder uitzag. Ze wist wat ze moest doen om zich verschillende houdingen te geven en paste dat maar al te graag toe in situaties waar ze zeker niet te veel het slachtoffer wilde lijken. Iets harder drukte ze zijn shirt tegen haar hoofd terwijl ze hem kort aankeek en, onder de indruk van haar overtuigende capaciteiten, de tevreden blik in zijn opmerkte. Nog geen tien minuten lopen? Ze merkte dat ze kort in zijn ogen had gestaard, iets wat er erg raar uit gezien moest hebben, want pas toen hij zei dat ze nog geen tien minuten moesten lopen, werd ze zich er van bewust. Ze knipperde even kort met haar ogen en wendde haar blik af. "Hm, handig. Want het begint ook al aardig donker te worden en ik heb het niet zo met de nacht.." Ze merkte op hoe de nacht inderdaad al een stuk zwarter geworden was dan eerst: de sterren waren heel goed zichtbaar en de maan scheen al erg fel. Toen de jongen vertrok en ze dit wat laat door had, huppelde ze hem achterna om dicht bij hem te blijven, het shirt nog steeds tegen de wonde drukkend. "Hé, niet te snel.. Ik hou niet zo van het donker.." Wat hij zei was inderdaad waar. Ze kreeg kort opnieuw kippenvel - niet van de kou deze keer, eerder van het woord 'verdrinkingsdood'. Liever niet, nu ze erbij na dacht. "Wat raar he.." Ze mompelde het even bijna onhoorbaar. "Een geluk bij een ongeluk.. Ik heb d'r een vriend bij." Ze glimlachte even terwijl ze hem op haar blote voeten probeerde bij te houden. Ja, het was best goed dat ze hem ontmoet had: ze kon best goed met hem praten en ze twijfelde er niet aan dat ze best eens goed bevriend konden worden. Misschien wat snel, maar ze had een goed gevoel bij hem. Hij leek haar oké, ze kende hem enkel van ziens, had nooit echt met hem gepraat. Wat een leuke wending na haar bijna-doodervaring.. Een glimlach verscheen op haar lippen terwijl ze erbij nadacht, waarna ze kort haar hand door haar haren haalde en zo enkele lokken er mooi bij kreeg liggen. Gelukkig hadden haar haren ook een mooie structuur als ze nat waren, want als het ging kroezen had ze er niet graag bij geweest..

Hij glimlachte toen ze hem opdroeg niet te overdrijven, misschien was hij ook wel gewoon aan het overdrijven inderdaad. De manier waarop ze haar armen om zich heen sloeg en beweerde dat ze zich prima zelf warm kon houden deden heem hoofdschuddend lachen. "Je bent echt eigenwijs hè," zei hij na grinnikend. Het zag er naar uit dat ze echt niet van plan was toe te geven dat ze het koud zou hebben. Die eigenwijsheid kende hij maar al te goed van zijn ex Ayanna en hij wist dat daar niet tegenop te boxen was. Emilie leek in ieder geval zichzelf goed overtuigd te hebben en dat overtuigde hem automatisch ook half. Al was hij het niet helemaal eens met dat 'zelf' warm houden. Naar zijn idee zou hij haar veel beter warm kunnen houden, maar hij gaf niet toe aan die opwelling. Hij wilde haar niet de verkeerde ideeën geven, dat zou vast het laatste zijn waar ze op zat te wachten op dit moment. Hij kort beet op zijn lip terwijl het rijtje exen door zijn hoofd ging. Kenneth.. Lyron.. Alain.. Ze had duidelijk met een paar van de populairste jongens van school gedatet. Het drong nu pas tot hem door dat het naar zijn idee allemaal vrienden waren geweest, hij wist in ieder geval dat Alain en Lyron vrienden waren geweest. En hij kon zich vaag herinneren dat Alain een bandje had waar Kenneth in zat. Dat alles klonk nogal ingewikkeld naar zijn idee, dus besloot hij het te laten gaan en zich weer op het 'nu' te richten. Haar ogen die al die tijd in zijn ogen gestaard hadden had ze inmiddels afgewend. Erg had hij het niet gevonden, het gaf hem de kans om in de hare te kijken. Haar ogen die bijzonder mooi waren. Ze had het niet zo op de nacht vertelde ze, iets waar hij precies het tegenovergestelde over dacht. Zonder dat hij het had gemerkt was Emilie hem niet meteen gevolgd, maar ze voegde zich al snel bij hem. 'Ik hou juist van de nacht.. Ik hou ook heel erg van 's nachts op het strand zijn..' reageerde hij toen ze weer meldde dat ze niet van het donker hield. De nachten dat hij op het strand had doorgebracht kon hij zich lang niet allemaal herinneren, maar de meeste waren bijzonder geweest. Omdat hij nu wist dat ze niet van het donker hield, liep hij extra snel door, al hield hij nu in de gaten dat Emilie wel dicht bij hem kon blijven. Hij knikte en glimlachte, al kon ze dat misschien niet zien in het donker. 'Klopt, zeker een geluk bij een ongeluk,' stemde hij tevreden in met haar. Vanwege het hoge looptempo begon zijn bloed sneller te stromen, wat enige rillingen van de kou voorkwam. Toch verlangde hij wel naar iets om zich heen te kunnen slaan of aan te kunnen trekken over zijn blote bovenlichaam. De duinen beklimmen ging langzamer, maar zijn auto was nu echt niet ver meer lopen. 'Gaat het nu met je wond? Of klopt het heel erg ofzo?' vroeg hij terwijl zijn blik over het t-shirt ging dat ze nog steeds tegen haar hoofd drukte. 'Nu mag ik hopen dat er iets van waarde in mijn auto ligt..' voegde hij er iets zachter aan toe.



[Ik hou ven je nieuwe oude setje ]

Eigenwijs.. Ze keek hem aan en haar mondhoeken krulden even omhoog terwijl ze naar de grond keek, en als het nu niet donker was, had je vast de lichte blos op haar wangen kunnen opmerken. "Eigenwijs.. Misschien is het gewoon een poging om onafhankelijk te zijn.." Een zwaar mislukte poging, voegde ze er in gedachten aan toe, want daar was ze zich wel van bewust: ze was alles behalve onafhankelijk. Als ze onafhankelijk genoeg was geweest, dan had ze Ty niet nodig gehad om levend uit de zware stroming te komen. Natuurlijk was ze de jongen dankbaar, dat wel, maar het bewees nog maar eens dat ze nog niet verantwoordelijk genoeg was.. Als je niet eens zorg kon dragen voor jezelf.. Hoe kon je dat dan voor anderen? Misschien vandaar dat een relatie dus niet haar sterkste kant was. Haar mening over de nacht en het donker werd genuanceerder toen Ty begon te praten over wat hij van de nacht vond. Hij hield net van de nacht, vandaar dat hij 's avonds op het strand was. Wat ze er zelf had gedaan, dat wist ze niet precies, maar waarschijnlijk was dat gewoon een moment geweest van innerlijke rust. "Ik hield ook wel van de nacht, vroeger." Mompelde ze als reactie, waarna ze hem even zijdelings aankeek terwijl ze verder wandelden. "Maar nu kan ik gewoon niet meer tegen die onduidelijkheid, die vage schimmen die voorwerpen, mensen of dieren kunnen zijn.. Die mysterie die je op elk gewaagd moment kan verrassen.. Langs de ene kant heb je de mogelijkheid je makkelijk te kunnen verstoppen voor de echte wereld, maar dan wordt die mogelijkheid achterhaald door het opkomen van de zon..Zo bedrieglijk.. En langs de andere kant heb je dan de mogelijkheid voor andere mensen om zich te verstoppen voor jou, voor jouw echte leven, jouw echte wereld.. En als dat dan weer letterlijk aan het licht komt, dan kan je je wel eens goed vergist hebben." Ze had er niet echt over nagedacht, maar de woorden stroomden uit haar mond en die woorden werden zinnen. Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd, ze wist niet echt waarvan ze dat allemaal haalde, maar kon er wél op voortgaan. "Punt is gewoon dat ik net als mensen, de nacht moeilijk kan vertrouwen." Dat klopte wel. Ze vertrouwde mensen iets minder snel.. En dan had ze het niet over vertrouwen op een oppervlakkige manier zoals ze Ty nu vertrouwde aangezien hij haar gered had, maar over meer diepgaand vertrouwen, dat vertrouwen dat je deelde, dat vertrouwen dat als dat geschaad werd, je pijn kon doen. Ze gingen sneller wandelen en koppig gaf ze zeker op de duinen niet toe aan de vermoeidheid die ze in haar benen kon voelen. Ze beet op haar tanden en hield Ty goed bij, ze kon naast hem blijven lopen en dat was goed genoeg. Of het ging met haar wond? Ze had haar wond, door de woorden die ze had gesproken en de dingen die ze had gedacht, niet meer gevoeld, maar nu hij erover begon, voelde ze het weer. De pijn was lichtjes verdwenen, maar ze riskeerde het niet het shirt weer van de wonde af te halen, ze zou wel wachten tot aan de auto. Een fijne glimlach verscheen op haar gezicht. "Het gaat wel.", klonk het rustig, waarna ze toestemmend knikte met zijn volgende woorden. "Dat hoop ik ook..", klonk het - lichtjes toegevend aan het feit dat ze het ergens wel koud had.

[Dankje ;p]

Verrast keek hij opzij naar Emilie, ze klonk haast wijs met alles wat ze zei. Menig ander persoon zou gewoon ingestemd hebben en het op gehouden hebben dat hij of zij inderdaad eigenwijs was. Maar Emilie leek alles te doorgronden, overal een reden en een verklaring achter te zoeken. De meeste van de redenen of verklaringen die ze vond waren nog hartstikke logisch ook, als je erover nadacht. "Ja, dat is ook een manier om het te belichten," reageerde hij, al waren zijn gedachten nog half ergens anders. Was het van Ayanna ook een poging om zelfstandig te zijn? Nee, dat was het niet naar zijn idee, het was meer een gebrek aan zelfvertrouwen geweest. Of een manier om bevestiging te zoeken. De stem van Emilie onderbrak zijn gedachtes dus focuste hij zich weer op haar. De woorden die uit haar mond kwamen waren diepzinnig en brachten hem even van zijn stuk. 'Wauw..' mompelde hij nog steeds een beetje verrast, 'op zo'n manier heb ik werkelijk nog nooit naar de nacht of het donker gekeken.' Hij schudde zijn hoofd, ze dacht echt diep na over dingen. Haar conclusie die volgde was een duidelijke verheldering van haar woordenstroom. 'Dat lijkt me lastig, mijn vertrouwen naar mensen en dingen is juist uitermate groot,' reageerde hij oprecht. Misschien had het te maken met zijn gebrek aan een naar of lastig verleden, met zijn gebrek aan problemen. Het enige wat hem de laatste tijd lastig was gevallen was zijn break up met Ayanna, maar meer was er niet om zich zorgen over te maken. Zijn familie was geweldig, zijn gezin hecht, zijn leven voorspoedig. Soms vergat hij wel eens dat er zo veel mensen waren met diepe wonden, die veel meegemaakt hadden in hun leven en daar nog altijd dingen van voelden. In zijn arrogantie vergat hij daar weleens aan te denken, of er rekening mee te houden. Hij knikte tevreden bij het horen van haar 'gaat wel'. 'Mooi,' zei hij tevreden. Toen ze eenmaal over de duinen waren kon hij zijn auto al zien staan. Het feit dat ze toegaf dat ze ook hoopte dat er iets in lag was een hele vooruitgang, ze ontkende niet meer dat het koud had, een soort van. Hij liep de laatste meters naar zijn auto zwijgend en bukte op een paar meter afstand bij een struikje. Daar stak hij zijn hand in om er vervolgens met een triomfantelijke glimlach zijn sleutel uit te halen. 'Ik ben één van die sukkels die dat doet,' legde hij aan Emilie uit terwijl hij de sleutel liet zien. Vervolgens liep hij voor haar uit naar zijn auto en drukte op het knopje van zijn sleutel, die de deuren van het slot haalde. Hij wist dat er sowieso niks op de achterbank lag, dus liep hij zijn kofferbak en gooide die open. De EHBO doos waar hij het over gehad had lag daar inderdaad. Vergezeld door een hoop troep, maar ook iets wat van pas kon komen. Hij pakte de blauwe trui uit de auto en draaide zich naar Emilie om. 'There you go,' zei hij vrolijk terwijl hij de trui aan haar overhandigde. Het was beter dan niks. Zelf zou hij het nog wel even overleven zonder kleren.

Natuurlijk had ze niet zo diepzinnig moeten gaan praten, de jongen werd van zijn stuk gebracht voor enkele tellen en meteen besefte ze dat ze misschien iéts te ver was gegaan in haar reactie op de nacht. Toen hij zei nog nooit zo naar de nacht gekeken te hebben, knikte ze even instemmend. Dat geloofde ze maar al te goed, haar gedachtenstroom liep meestal niet meteen gelijk met diegene van menig ander mens. Ze merkte dat details haar soms van stuk konden brengen en grotere lijnen haar minder konden beïnvloeden. Zeker na haar aaneengeschakelde stroom van wondermooie liefdesverklaringen en uitermate dramatische break-ups, nam dit gevoel niet af, in tegendeel, het was gegroeid, meer en meer begon ze na te denken, meer en meer voelde ze zich aangesproken in dingen die mensen zeiden, zo ook in het feit dat Ty haar meldde werkelijk nog nooit zo de nacht bekeken te hebben. Ze voelde zich een in zichzelf gekeerd persoon, wereldvreemd, die dingen moeilijker kon maken dan ze waren. Dat hadden mensen haar nog wel eens gezegd. Haar blik was naar de grond gericht en omwille van de kou, trilde haar onderlip even. Bewust negeerde ze zijn woorden dan maar, alsof hij ze nooit gezegd had. Gelukkig dan ook voor haar dat hij meteen voortging op haar andere woorden. Zijn vertrouwen in mensen en dingen was uitermate groot? Ze haalde haar schouders even en keek de jongen zijdelings aan. "Dan heb jij een stel juiste mensen ontmoet", glimlachte ze even en wandelde iets sneller dan hem verder. "Dan zal daar wel snel verandering in komen.", mompelde ze bijna onhoorbaar, waarna ze naar boven keek, nog een klein stukje omhoog en ze waren er. Zijn vertrouwen in mensen en dingen moest dan wel uitermate groot zijn, ze zou hem hierop gaan testen, ze geloofde niet dat hij haar voor honderd procent vertrouwde, niet dat ze slechte bedoelingen had en misschien kon zo'n test wel erg gemeen zijn, maar ze had het nodig, op één of andere manier. Hoe zou hij reageren? Zoals verwacht? Slecht? Goed? Anders? Waarschijnlijk reageerde hij gewoon goed, dat zag ze wel in hem, maar of zijzelf het dan zo spannend zou vinden, dat betwijfelde ze, ze had de vreselijk slechte gewoonte om voorspelbare mensen af te wimpelen. Hoe dit kwam, wist ze niet, ze was meer op zoek naar dingen die minder perfect waren. Een blinkend stuk metaal haalde haar uit haar gedachten. Ze waren aan de auto gekomen en meteen zocht ze met haar blik naar waar Ty was. Een diepe frons sierde haar voorhoofd toen ze hem naar een struikje zag lopen en zijn sleutel er zag uit halen. Zo'n kleine handeling en een glimlach verscheen op haar gezicht, een klein lachje ontsnapte uit haar keel.'Méén je dat, Ty? Nog nooit je sleutel kwijt geraakt dan, sukkel?", een gefakete gemene grijns verscheen op haar gezicht terwijl ze hem naar de kofferbak zag lopen en ze, toen die open was, nieuwsgierig haar blik er even in liet gaan. Ja, ze spotte een trui en kleine sparkles verschenen in haar ogen, van geluk, zo'n klein momentje. Hij nam de trui uit de wagen en toen hij die aan haar overhandigde, liet ze haar blik nogmaals door de kofferbak gaan. "Eh.. En jij dan?", mompelde ze nadat ze bijna automatisch de trui had aangenomen. Ze was het er niet mee eens dat zij het alleen warm zou krijgen en bleef koppig staan, de trui in haar handen.

Net als zij keek hij even opzij, wat er voor zorgde dat hun blikken elkaar even kruisten. In haar hoofd leken zich veel dingen af te spelen en vroeg zich of ze altijd zo naar dingen keek, of dat ze gewoon even een diepzinnig moment had gehad. Het boeide hem wel, het was een fijne afwisseling van de vele oppervlakkige gesprekken die hij gevoerd had de laatste tijd. Dat had niet alleen te maken met anderen, maar ook met hem, hij kon behoorlijk oppervlakkig zijn, soms had hij daar gewoon behoefte aan. Het was vaak makkelijker om niet te diep op dingen in te gaan, als hij dat zou doen zou hij veel te veel in zijn hoofd leven. Hij knikte instemmend, ze sloeg de spijker op zijn kop. “Ja klopt, ik ga denk ik gewoon vooral met een bepaald soort mensen om,” reageerde hij. Toen hij de woorden nogmaals in zijn hoofd herhaalde klonk het iets anders dan hij bedoeld had. “Nou ja, niet dat ik niet met mensen om wil gaan die anders zijn hoor, maar ik trek denk ik gewoon een bepaald soort mensen aan.” Het klonk misschien nog steeds een beetje vreemd, maar hij hoopte dat Emilie er enigszins uit kon halen wat hij daadwerkelijk bedoelde. Hij kon soms moeite hebben met zijn gedachten goed verwoorden. Emilie ging sneller lopen, waardoor ze even een stukje voor hem liep. Hij hoorde haar nog iets zeggen, maar ze sprak zo zacht dat hij het niet goed kon verstaan. Als ze gewild had dat hij het echt zou horen had ze het wel harder gezegd, dus liet hij het gaan. Om te zorgen dat hij weer naast haar kwam te lopen versnelde hij ook ietsje. De lach van Emilie was te verwachten, het was misschien ook wel een beetje vreemd om te doen, je sleutel uit luiheid in de bosjes verstoppen zodat je geen sleutel in de gaten hoefde te houden op het strand. ”Ik vond het wel een slimme oplossing eigenlijk!” Er verscheen een grijns op zijn gezicht en hij lachte toen ze vroeg of hij nooit zijn sleutel kwijt was geraakt. “Jammer genoeg ben ik hem weleens kwijt geraakt in het donker, of dat ik gewoon was vergeten waar ik hem neergelegd had, maar ik heb hem altijd de volgende dag weer kunnen vinden,” antwoordde hij vrolijk op haar vraag. Dat had hem alleen nooit kunnen tegenhouden om het te blijven doen. Blijkbaar had Emilie meegekeken in de kofferbak want ze had ook vastgesteld dat er niks voor hem in lag verder. Met zijn hand maakte hij een afwimpelend gebaar. “Ach, ik red het nog wel even joh. Maak je geen zorgen.” Reageerde hij met een vriendelijke glimlach. Waren de rollen nu omgedraaid? Was zij nu degene die bezorgd was over zijn kou? Ze had de trui nog in haar handen en een koppige uitstraling. Hopelijk zou hij nu niet een strijd aan moeten gaan met haar waarom ze die trui aan moest doen, want dat zou waarschijnlijk weer wat overredingskracht kosten. “Emilie, trek de trui maar gewoon aan! Dan moeten we ook nog even naar je hoofd kijken, of niet?” Snel bracht hij het onderwerp op haar wond, zodat ze zich daar hopelijk op zou concentreren. De EHBO doos zou vast wel iets van waarde hebben, maar hij wist niet goed wat hij er mee aan moest. Tenslotte had hij nooit zo’n stomme cursus gevolgd.. Misschien zou zij er iets van af weten, maar daar had ze dan tot nu toe niks van laten doorschemeren. Hij was om twee redenen blij dat hij haar uit het water gehaald had. De eerste reden was logisch, hij had misschien wel haar leven gered en de andere was puur dat hij het gevoel had een nieuwe vriendin te hebben. De meeste meisjes die hij ontmoette werden later meisjes waar hij mee zoende en daarna meisjes die hij niet veel meer sprak. Maar bij Emilie was het anders, het was puur vriendschap. Dat was hij hoopte in de korte tijd dat ze elkaar nu kenden.

Hij ging gewoon vaak met een bepaald soort mensen om. Mooi zo, werd ze lekker in een hokje geplaatst, het meisje dat wel de looks had van 'een bepaald soort' meisje, maar minder the soul ervan had. Ze rolde even met haar ogen, maar door het donker was dit niet te zien. Ty verbeterde zich vrij snel, al maakte dat eigenlijk niets uit voor het meisje. Ze was niet de soort die hij aantrok? Zag ze er misschien te zuiders uit om hier in Monica rond te lopen of baseerde hij het louter op haar minder oppervlakkige gedrag? Het meisje begon gefrustreerd op haar lip te bijten maar telde in haar hoofd rustig tot tien, iets wat ze altijd deed om woede uitbarstingen te voorkomen en het werkte elke keer weer. Hierdoor kwam het dat ze na een tiental seconden weer bij positieven leek te zijn, al gingen haar gedachten gewoon weer verder; het was opnieuw een bevestiging dat ze minder normaal was of misschien zelf abnormaal was, iets wat ze duidelijk als een belediging beschouwde. Hij had waarschijnlijk ook geen flauw idee van wat er in haar hoofd omging, ze wist ook wel dat er genoeg mensen waren die alles zouden gedaan hebben om één keer te mogen weten wat ze werkelijk dacht. Ze was een meisje dat zware stemmingswisselingen kon doormaken, onafhankelijk van welke periode dan ook. Vandaar dat ze lekker vrolijk tegen hem begon te doen toen hij reageerde op haar opmerking over zijn sleutelverstoptechniek. "Nooit aan gedacht om m'n sleutel zo te gaan verstoppen. Weet je, volgende keer als ik in de buurt van je wagen ben, hoop ik voor jou maar dat je je sleutel goed verstopt hebt." Ze grijnsde even alsof ze duivelse plannen had, en liet die grijns al verdwijnen als sneeuw voor de zon eenmaal hij weer begon te praten. Lang duurde het echter niet voor ze een brede glimlach op haar gezicht had staan, de sleutel kwijt zijn als je hem zowat overal kan verbergen, die kans is veel groter dan moest hij de sleutel gewoon in zijn broekzak hebben. De trui in haar handen voelde heerlijk zacht en warm aan, maar no way dat ze die gewoon zou aantrekken en Ty zou laten kou lijden.. Hij meende het nog even te redden en zei dat ze zich geen zorgen moest maken, maar haar ogen vernauwden even en steeds werd ze meer vastberaden om de trui terug aan Ty te geven. Het meisje wilde net haar overtuigende praatje gaan houden, dat altijd leek te werken, toen hij haar - zonder dat hij het wist waarschijnlijk- de mond snoerde. Een frons verscheen op haar voorhoofd bij het horen van zijn woorden, had ze het deel waarin ze zei dat ze éxtra koppig zou zijn, gemist? Waarom was hij haar zo.. voor? Wat van haar stuk gebracht om zijn geanticipeerde woorden, trok ze onbewust een pruillipje en deed zonder morren de blauwe trui aan, terwijl ze er zorgvuldig voor zorgde dat er geen bloedvlekken op zouden komen. "Wat jij wil.." klonk het, alsof ze een kindje was en Ty net de oplossing van het raadseltje dat ze hem wilde vertellen, geraden had.. Emilie merkte enige twijfel in zijn ogen op toen zijn blik kort op de wonde was gevallen, gelukkig had ze zelf wél een EHBOcursus gevolgd en wist ze wat hij ermee aan moest. "Ik weet wat te doen met de wonde, maar jij zult het moeten uitvoeren.." Ze keek hem even geconcentreerd aan. "In het EHBOdoosje zou normaal ontsmettingsmiddel moeten zitten, een doek om de wonde schoon te maken en - ik weet niet hoe groot de wonde is - ofwel verband, ofwel een gewone pleister." Duidelijk was ze wel geweest, vond ze. Ze keek even rond en spotte enkele meters verder een bankje waarop ze konden gaan zitten. "We zullen daar anders even gaan zitten.." sprak ze rustig, Zonder op een antwoord van hem te wachten, wandelde ze naar het bankje en zette ze zich erop neer, wachtend op de komst van Ty..

Het was opeens opvallend stil aan Emilie’s kant, dus probeerde hij snel te zoeken naar woorden die zijn vreemde opmerkingen goed konden zetten. Natuurlijk kon hij die niet vinden, dus besloot hij maar te hopen dat ze er niet het slechtste achterzocht. Zulke woorden kon je makkelijk opvatten als een oppervlakkige en beledigende opmerking, maar dat was niet echt hoe hij het bedoeld had. Alleen had hij het er nou eenmaal uitgefloept, dus kon hij het niet meer terugnemen. Inmiddels had hij wel door dat Emilie alles goed doordacht en overal veel uit kon halen, dus vroeg hij zich af of ze hem nu veroordeeld had voor deze opmerking. Waarschijnlijk wel. De manier waarop ze praatte toen ze haar mond weer opentrok sprak dat echter tegen, haar toon was vrolijk, gewoon vrolijk. Hij lachte om haar woorden en vergat de stilte van net weer. “Shit, ik had mijn geheim nooit moeten verklappen..” reageerde hij nog na grinnikend. Natuurlijk snapte hij wel dat zij niet echt zijn auto zou stelen, maar het idee was grappig. Zoals hij verwacht had trok ze de trui niet gewoon aan, daar was ze inderdaad te koppig voor. Eigenlijk vond hij het ook wel lief, blijkbaar vond ze het oneerlijk als hij nog steeds in zijn zwembroek zou moeten rondlopen en zij zijn trui kreeg. Er verscheen een blik van zelftevredenheid op zijn gezicht toen ze, met een pruillip, de trui tenslotte over haar hoof trok. Zachtjes grinnikte hij om de manier waarop ze zich gewonnen had gegeven, alsof ze het eigenlijk maar niks vond allemaal. Emilie was duidelijk iemand die prima kon duidelijk maken wat ze wilde en vond en dat ook goed kon verdedigen. Het verbaasde hem inmiddels helemaal niks meer dat ze een relatie aangekund had met zowel Lyron, Kenneth en Alain. Van die drie kende hij eigenlijk alleen Lyron echt, maar hij betwijfelde of het makkelijk was een relatie met hem te hebben. Je moest in ieder geval goed om kunnen gaan met veel jaloerse blikken van andere meiden. Er verscheen even een verbaasde blik in zijn ogen toen ze zei dat ze wist wat ze met de wond moest doen, maar die verdween al snel weer. Heel vreemd was het eigenlijk niet. Toen ze begon op te noemen wat er het kistje zou moeten zitten pakte hij hem snel uit de kofferbak. “Ja prima” reageerde hij toen ze voorstelde op een bankje te gaan zitten. Met een knal sloeg hij de kofferbak dicht en met de EHBO doos in zijn hand volgde hij haar naar het bankje. Hij ging naast haar zitten en opende het doosje, waar hij vervolgens in begon rond te rommelen. Er zaten verscheidene dingen in, onder andere de spullen die zij net had opgenoemd. Die spullen haalde hij er uit, zowel de pleisters als het verband. “Oké en nu moet ik even kijken of het zeg maar groot is of niet..” zei hij terwijl hij nieuwsgierig naar het bebloede shirt keek. Of het zou een kleine en diepe wond zijn, of een grote minder diepe wond, aan de hoeveelheid bloed te oordelen. ”Straks hoef je hopelijk eindelijk niet meer met een shirt op je hoofd gedrukt rond te lopen,” mompelde hij met een grijnsje tegen haar. Dat stomme shirt zou hij zo wel weggooien, daar kon hij toch helemaal niks meer mee, al boeide het hem totaal niet. "Over die opmerking van net hè, dat sloeg nergens op. Neem het niet te persoonlijk.." zei hij plotseling. Het zat hem toch nog dwars.

De trui zorgde voor een geweldige warmte en deed haar lippen al snel weer die rode kleur krijgen die zo vertrouwd was. Haar lippen stopten ook met trillen en haar wangen kregen weer een lichte blos. Het goed gevoel, die warmte die ze hierdoor kreeg, zorgde ervoor dat ze meteen weer een schuldgevoel kreeg dat ze met moeite kon onderdrukken. "Over vijf minuten krijg jij de trui, da's eerlijker." Ze klonk zelfzeker, sprak op zo'n toon die je moeilijk kon tegenspreken en hierbij keek ze de jongen nog eens overtuigd in de ogen. Het bankje voelde een tikkeltje vochtig aan door de nacht die minder warm was dan de vorige nachten. Ze zuchtte zachtjes toen ze eenmaal op de bank zat en wachtte kort tot Ty er was, terwijl ze de mouw van de trui wat meer over haar hand heen trok. Eenmaal hij er was, wachtte ze even tot hij de spullen die ze had genoemd had genomen. Ondertussen keek ze wat rond en blijkbaar was deze plek echt vrij verlaten, er stond geen wagen meer geparkeerd en een eenzaame lantaarn stond rustig de schaarse plek om zich heen te beschijnen. Ty's stem haalde haar uit haar gedachten en rustig keek ze hem aan. Een knikje en een fijn glimlachje bevestigden zijn woorden, ze hoopte dat het niet al te groot was, met zo'n gigantisch ding op je hoofd lopen was ook niet alles. Ze grinnikte kort toen hij meldde dat ze straks niet meer met een shirt op haar hoofd gedrukt hoefde rond te lopen. "Ja, ik denk dat het bloed van mijn arm al allemaal naar beneden is gestroomd." Het meisje grijnsde even, maar die grijns verdween al meteen toen hij wat zei over die opmerking van net. Had hij gezien dat ze er zo wat over na had gedacht? Had ze zich dan zo opvallend afzijdig gedragen? Een korte, teleurgestelde blik verscheen op haar gezicht; blijkbaar kon ze niet zo goed haar emoties verbergen, en dat zorgde meestal voor netelige situaties zoals deze. Als ze zou toegeven dat het haar dwars had gezeten, zou ze iemand zijn die veel te snel dingen persoonlijk nam. Wat ook zo was, maar zo'n slechte indruk wilde ze Ty niet geven. Tijdens deze gedachtenstroom keek ze Ty onbewust heel de tijd in de ogen. Wat moest ze doen? Even doen alsof ze van geen opmerking wist? Maar hij had duidelijk al gemerkt dat ze er wat mee in had gezeten.. Misschien toch maar.. Eh.. Haar gedachten vielen even stil en voor een kort moment staarde ze even, waarna ze zich ervan bewust werd en met haar ogen knipperde, haar blik afwendde en de mouw van de trui nog meer over haar hand trok. "Je moet niet op je woorden gaan letten bij mij hoor. Iedereen lijkt dat te doen. En als ze iets verkeerds zeggen, dan gaan ze zich een soort van excuseren.. Alsof ze bang zijn van mijn gedachten die ze tochnooit te weten zullen komen." Net alsof ze zo breekbaar was.. Ze liet het onderwerp voor wat het was en haalde voorzichtig zijn shirt van haar hoofd af. Ditmaal duurde het langer eer er een straaltje bloed naar beneden liep, maar het kwam wel, enkele seconden later dan voorheen. Wetende dat Ty niet kon helpen met het shirt op de wonde, helaas, liet ze het dan maar voor wat het was en hield haar ogen nu enkel en alleen op het shirt gericht. "Nu ontsmetten. Gaat wat prikken voor me, maar negeer dat allemaal maar.."

Een zachte grinnik kon hij niet onderdrukken toen Emilie besloot dat hij de trui over vijf minuten zou krijgen. Er tegen in gaan zou waarschijnlijk niet eens zin hebben, ze leek nogal vastbesloten dat het zo zou gaan lopen. Dat was wat ze uitstraalde in ieder geval. Hopelijk zou ze het zo weer vergeten of de behaaglijke warmte van de trui verkiezen boven weer een strijd voeren over wie de trui zou dragen. Zijn galantheid of de drang om altijd meisjes voor te trekken voor zichzelf maakte het onacceptabel voor hem om de trui van Emilie af te nemen. Maar daar zou ze vanzelf wel achterkomen. Met een klein glimlachje rond zijn lippen knikte hij. “Dat zou wat zijn, ook nog een arm zonder bloed..” reageerde hij een beetje afwezig terwijl hij de dingen die hij in zijn hand had bestudeerde. Het zag er allemaal niet al te ingewikkeld uit en hij achtte zichzelf slim genoeg om geen fouten te maken. Er verscheen een tevreden blik in zijn ogen toen hij bedacht dat het allemaal wel mee viel om te moeten doen. Na zijn vraag was de grijns op haar mooie gezicht als sneeuw voor de zon verdwenen en Ty keek haar bedenkelijk aan. Het leek meer met haar te doen allemaal dan hij zich voor kon stellen. De emoties die door haar heen leken te gaan kon hij lang niet allemaal thuis brengen. Haar blik wendde ze niet af, maar ze keek al die tijd zwijgend in zijn ogen. Het leek alsof ze zich er opeens zelf van bewust werd want ze knipperde weer en wendde uiteindelijk haar blik af. Fronsend keek hij naar Emilie, die nog steeds niks gezegd had. Zijn frons verdween toen ze eindelijk haar mond opende om te reageren op zijn woorden. ”Oké, ik zal onthouden dat ik me niet hoef in te houden met mijn woorden,” antwoordde hij vriendelijk. Wat Emilie beschreef snapte hij volledig, ze had iets over zich wat er automatisch voor zorgde dat je op je woorden en op je gedrag ging letten. Voor zichzelf wist hij wel waar dat aan lag. Dat lag volledig bij het feit dat ze alles leek te overdenken en alles serieus nam. Bij de meeste mensen kon hij de grootste onzin uitkramen zonder dat iemand er verder over na zou denken, maar hij had het idee dat dat bij Emilie niet kon. Alleen nu zij had gezegd dat hij niet op zijn woorden hoefde te letten, zou hij onthouden. Wat zij wilde, maar dan zou ze hem daarna niet daarover moeten veroordelen. Zijn aandacht ging over op haar voorhoofd, waar nu het shirt er niet meer op gedrukt was een straaltje bloed overliep. Pas nu het shirt er af was kon hij de wond goed zien. “Het is gelukkig niet zo’n hele grote wond, Emilie!” zei hij geruststellend, al betwijfelde hij of Emilie geruststellende woorden nodig had. Na het horen van Emilie haar opdracht knikte hij en pakte gehoorzaam de ontsmetter en draaide de dop van het flesje. “Alvast sorry voor het geprik..” mompelde hij terwijl hij geconcentreerd met één hand haar voorhoofd ietsje achterover duwde en met de andere het flesje naar de wond bracht. Zachtjes kneep hij in het flesje, waardoor de druppels in haar wond terecht kwamen. Even bleef hij naar de wond kijken, maar vervolgens deed hij de dop weer op het flesje en pakte een pleister. Er ging een harde windvlaag langs hen heen en er ging een rilling door hem heen. Het was vreemd om nog steeds in alleen een zwembroek te zitten, maar zodra hij Emilie had verzorgd zou hij wel zorgen dat ze thuis kwamen. “Moet ik nu gewoon een pleister der op plakken?” vroeg hij terwijl hij weer even naar de wond keek. Een pleister zou de hele wond bedekken, maar misschien moest er nog iets meegebeuren.

Hij besloot te onthouden dat hij zich niet hoefde in te houden met zijn woorden en het meisje knikte even tevreden. Ze haatte het als mensen zich aanpasten omdat zij misschien wat overgevoelig voor details reageerde op woorden. Dat hadden verschillende mensen gedaan die haar nauw bij het hart lagen en telkens weer was de waarheid steeds wreder aan het licht gekomen. En dan lag het niet alleen aan haar exvriendjes, maar ook aan haar broer en verschillende vrienden. Doordat zij verzachtende woorden gingen gebruiken, werd ze altijd bespaard van verschillende gebeurtenissen die haar zouden kwetsen en als die dan uiteindelijk allemaal werden opgebiecht, had je zo'n hele hoop zaken die samenkwamen. Dit wilde ze dus helemaal niet, voor één keertje. Ty leek haar daar een goed persoon voor; stiekem gebruikte ze hem een klein beetje als proefpersoon. Misschien zouden dingen dan veel minder lastig uitdraaien dan ze nu deden, misschien ook niet. Vaag hoorde ze zijn woorden, de wond bleek niet zo groot te zijn en dat was zeker goed, zo zou het hopelijk ook snel genezen. Hij excuseerde haar voor het geprik, en het drong niet meteen tot haar door welk geprik hij precies bedoelde, ze was diep in gedachten verzonken en reageerde niet meteen op zijn woorden, tot ze wat werd opgeschrikt door een prikkend gevoel ter hoogte van haar hoofd. Ze ademde even diep in en verbeet de pijn terwijl ze haar ogen sloot, tot Ty klaar was met ontsmetten. "Dankje", mompelde ze rustig toen hij klaar was en vroeg of hij nu gewoon de pleister er moest opplakken, waarna ze knikte maar het, om hem wat werk te besparen, zelf besloot te doen. "Ik doe het wel.." klonk het zachtjes, waarna ze opzij keek en de pleister die hij had genomen oppakte en zorgvuldig op de wonde plakte, die ze nu goed kon voelen door het ligt naprikkelend gevoel dat ze waarnam. "Zo", zei ze vastberaden, waarna ze rechtstond en Ty's trui uitdeed. Ze duwde die in zijn handen en keek hem overtuigend aan. "Ik ben verzorgd, lekker opgewarmd enzo, nu is het jouw beurt." Ze grijnsde even, draaide zich om en wandelde een stukje verder, naar de vuilnisbak om de kleine papiertjes van de pleister weg te werpen. "Dankje voor al je hulp", klonk het luid genoeg zodat hij haar kon verstaan van die afstand, terwijl ze terugwandelde. "Ik had het erger kunnen treffen.." sprak ze droog, waarna ze, weer bij hem gekomen, even om zich heen keek terwijl ze kort haar hand door haar haren haalde en er een kleine rilling door haar heen leek te gaan die ze niet meteen kon plaatsen. "Well.. I should better get going.." Haar blik verplaatste zich weer naar Ty. "Dat stukje naar mijn kamer kan ik nog wel aan.." Kort liet ze haar vingers over de pleister op haar hoofd glijden, waarna ze kort glimlachte. "Ik zie je nog wel een keertje hier in Monica, toch?", vroeg ze nog, terwijl ze rustig wachtte op een reactie van Ty.