Pancake party!

Met een opgewekte grijns wandelde Zoey door het winkelcentrum van Santa Monica. Voor de zoveelste keer was ze weer van woonplaats en school verwisseld vanwege het werk van haar vader, had ze 'afscheid' moeten nemen van haar vrienden. Maar dit keer vond ze het lang zo erg niet: haar moeder was het de honderdste keer zat geweest en had haar vader laten kiezen tussen zijn gezin en zijn werk. Zoals het hele gezin al had verwacht, had hij voor het laatste gekozen. Vandaar dus dat ze nu weer verhuisd waren, maar dit keer om er voorlopig ook te blijven. Welgeteld zes, met deze keer erbij zeven, keer van woonplaats veranderen in iets meer dan twee jaar was toch iets teveel van het goede volgens haar moeder. Los Angeles, Manhattan, Brooklyn, Santa Fé, Seattle, Orlando en nu dus Santa Monica. Eén keer hadden ze moeten verhuizen omdat de school waar Zoey en haar broer op zaten moest sluiten, dat was in Seattle. Die keer had ze het misschien nog wel het ergst gevonden, in Seattle had ze zich het meest thuis gevoeld en de meesten van haar beste vrienden woonden daar nog. Ach, in Santa Monica zou ze ook vast vrienden maken, zo'n ramp was dat niet voor haar. Ze stond al ingeschreven op Monica High School en waarschijnlijk was er daar zelfs al een kamergenoot voor haar gevonden, dus dat begon al goed. 
Ze was blij dat ze eindelijk de stad in kon. Vrijwel de hele ochtend en in het begin van de middag had ze haar moeder geholpen, haar broer was direct de hort op gegaan en ze kon naar haar mening moeilijk haar moeder in haar eentje achterlaten in een huis wat vol stond met dozen en zelf ook de stad in gaan. Daarom had ze dus eerst haar moeder geholpen met het uitpakken van bijna iedere verhuisdoos - alhoewel ze haar eigen spullen allemaal nog ingepakt op haar kamer had laten staan, aangezien ze zeer spoedig al naar Monica High zou vertrekken - alvorens ze ook de hort op ging. Nu liep ze vertwijfeld door het centrum, eigenlijk had ze wel trek in wat te eten maar het ruime aanbod aan eetgelegenheden zorgde ervoor dat ze niet wist welke ze nou moest kiezen. Plots trok een pand wat iets weg had van een café haar aandacht, met grote koeienletters stond er 'PANCAKES' op een uithangbord gekalkt. Hm, pannenkoeken, dat had ze lang niet meer gehad.. Eigenlijk niet meer sinds haar 'kindertijd'. Uiteindelijk besloot ze om er toch maar naar binnen te gaan, wat kon het haar ook eigenlijk schelen dat ze zich net een kleuter voelde. 
Kort rilde ze even toen ze naar binnen liep, vanwege het warme weer buiten stond de airconditioning binnen behoorlijk hoog en het simpele, witte shirtje en de short, gemaakt van spijkerstof waren nou niet de meest warme kleren. Ze haalde even haar schouders op, waarna ze aan een tafeltje bij het raam ging zitten en eens de kaart bekeek die er lang. Het was verbazingwekkend hoeveel verschillende pannenkoeken je kon bestellen.. Zuchtend legde ze de kaart weer neer, ze had helemaal geen zin om de hele middag in haar eentje door te brengen. Plots bedacht ze zich iets, waarna ze haar mobiel uit haar zak viste en naar de naam 'Ty' opzoek ging. Ze had bij hem in de klas gezeten in Seattle. Als ze het zich goed kon herinneren was die met zijn vriendin naar Santa Monica verhuisd; eveneens omdat de school moest sluiten. "Guess who's in Santa Monica. ^^ Ik zit heel zielig in m'n eentje op een pannenkoek te wachten.. *hinthint* xxx." tikte ze vlug, waarna ze de sms verzond en met een tevreden glimlach haar mobiel terug in haar broekzak wurmde. En nu maar hopen dat hij haar nummer bewaard had en er op in ging.. 

[&Ty] Die titel faaalt.. :') Is het duidelijk dat ik niks kon verzinnen?

Hard lachte hij om de zoveelste slechte grap van het meisje, die echt geluk had dat ze er goed uit zag. Hoewel hij pas een half uur met het meisje op het terras doorgebracht had, verveelde hij zich nu al te pletter. Verveeld nam hij wat slokken uit zijn glas cola, terwijl hij aanhoorde hoe ze aan een relaas over één of andere vriendin begon. Op de juiste momenten maakte hij zachte 'uhu' geluiden, zodat het meisje er vanuit ging dat hij haar verhaal met volle interesse aan het aanhoren was. In de late nacht was het een leuk meisje geweest en hadden ze een leuke tijd gehad. Maar ze had er vervolgens op gestaan dat ze nog eens zouden afspreken, waar hij met zijn stomme hoofd op ingegaan was. Hij voelde hoe zijn mobiel in zijn broekzak trilde en haalde deze er snel uit, blij met de afleiding. Snel las hij de sms, om vervolgens met gefronste wenkbrauwen naar zijn beeldscherm te blijven kijken. In zijn hoofd herhaalde hij de naam Zoey, meerdere malen, totdat plots het kwartje viel. Automatisch krulden zijn mondhoeken omhoog. Snel richtte hij zich weer op Kristin, die gestopt was met haar verhaal omdat ze had gezien dat hij afgeleid was. "Sorry, schat, familie noodgeval.", loog hij gemakkelijk tegen haar. Hij drukte een kus op haar lippen en stond vervolgens op. Snel haalde hij een briefje van vijftig uit zijn zak en drukte dat in haar hand, zodat ze hun lunch kon betalen. "Ik bel je nog!", riep hij over zijn schouder, terwijl hij het terras afliep. Veel pannenkoekplekken (?) waren er niet in Santa Monica, dus hij ging er vanuit dat hij haar zo gevonden had. Ze was één van zijn beste vrienden geweest in Seattle en het was geweldig dat ze hierheen gekomen was. Hij wist dat hij met haar makkelijk heel veel mee kon maken. Hij opende enthousiast de deur van één van de mogelijkheden waar Zoey zich kon bevinden. Hij richtte zich tot de serveerster die het dichtstbij hem in de buurt was en glimlachte lief naar haar. "Zou jij me misschien kunnen vertellen of hier ergens een knap meisje van mijn leeftijd alleen zit te lunchen?" vroeg hij haar. Het klonk haast alsof hij lukraak cafés af aan het gaan was om een willekeurig leuk meisje te vinden. De serveerster vertelde hem met een serieus gezicht dat er niemand aan zijn beschrijving voldeed. Hij glimlachte nog één keer naar haar en liep vervolgens het eethuis weer uit. Doelbewust ging hij naar de volgende plek waar ze kon zijn. Het was een geluk dat hij de stad zo goed kende.. Op het bord voor de deur stond groot 'pancakes', dus de kans dat ze hier was, was erg groot. Hoopvol opende hij de deur en dit keer hoefde hij niets te vragen aan de serveerster. Zoey zat alleen aan een tafeltje. Met een brede glimlach liep hij naar toe. Hij trok zijn navy gekleurde polo recht en haalde nog even snel een hand door zijn haar, voor hij haar verraste door aan haar tafel aan te schuiven. "Bedankt voor het vermelden wáár je precies pannenkoeken aan het eten was.", zei hij met een grijns rond zijn lippen. Hij had altijd kunnen bellen of een sms kunnen sturen, maar daar was hij te eigenwijs voor geweest. "Looking good.", zei hij gemeend. Ze was altijd al mooi geweest..

Direct na het versturen van het smsje aan Ty bedacht ze zich dat ze misschien een beetje zuinig met hints was geweest, er waren vast wel meer eetgelegenheden waar je pannenkoeken kon eten. Maar aan de andere kant.. Het idee dat áls Ty er al op inging, hij nu in het centrum iedere mogelijke locatie afging om te ontdekken wáár precies ze was, was ergens best komisch. Dus nou maar hopen dat hij haar nummer bewaard had en naar haar toe kwam. Nadat ze even afwezig naar buiten had gestaard, richtte ze zich toch maar op de kaart. Het zou ook apart zijn als ze hier in een pannenkoekenhuis zat zonder iets te bestellen.. Maar een keuze maken was weer een heel ander verhaal, er was zoveel variatie in beleg en grootte, dat het haast onmogelijk werd om een keus te maken. Na lang te hebben getwijfeld tussen een kaas pannenkoek en een pannenkoek met stroop en poedersuiker, ging ze uiteindelijk toch maar voor het laatste. Ze moest toch wat. Toen er een serveerster naar haar toe kwam gelopen en vroeg of ze al een keuze had gemaakt grinnikte ze even, het voelde eigenlijk best wel stom om een pannenkoek te bestellen. Een pannenkoek klonk zo.. kinderlijk? Nadat de serveerster weg was gelopen om haar bestelling door te geven, checkte ze haar mobiel weer even om te kijken of Ty nog terug gesmst had, maar dit was niet het geval. Hm, misschien had hij toch haar nummer niet herkend en negeerde hij het. Niet erg veel later kreeg ze de pannenkoek, een fles stroop en een bus poedersuiker. Oh, dus ze waren hier van de zelfbediening. Ze haalde kort haar schouders op, terwijl ze binnensmonds grinnikend de stroop en suiker erop deed. "Bedankt voor het vermelden wáár je precies pannenkoeken aan het eten was." Na het horen van deze woorden keek ze verbaasd op, maar algauw verscheen er een brede grijns rond haar lippen toen ze zag dat het Ty was. "Oh, gaan we gelijk zo beginnen? Pas op hoor, ik heb poedersuiker en ik ben bereid het te gebruiken." antwoordde ze grijnzend, terwijl ze ondertussen de pannenkoek oprolde en in stukjes sneed. Zijn compliment ontving ze met een glimlach, maar ze ging er verder niet op in. "Hoe is 't?" vroeg ze vervolgens nieuwsgierig, waarna ze een stukje aan haar vork prikte en in haar mond stopte.

[Flutflutflutflutflutflutflut. 8D]

Hij glimlachte breed bij het horen van Zoey haar plagende woorden en het voelde direct alsof ze nooit gescheiden waren geweest. Toen ze nog samen op school hadden gezeten hadden ze het goed kunnen vinden. En ze konden heerlijk kinderachtige lol met elkaar hebben. Het was dan ook niet vreemd dat hij nu al binnen een minuut bedreigd werd om aangevallen te worden met poedersuiker. Het viel hem nu pas echt op dat ze een pannenkoek op tafel had staan met inderdaad poedersuiker en stroop. "Don't you dare!", reageerde hij vrolijk op haar poedersuiker dreigement. "Kon je weer eens niet wachten?", voegde hij er later plagend aan toe terwijl hij naar haar pannenkoek keek, die er best lekker uitzag. "Goed, uitstekend eigenlijk.", antwoordde hij oprecht op haar vraag. Inmiddels had hij de break up waar hij het enige tijd moeilijk mee had gehad zo goed als verwerkt en ging hij verder met zijn leven. Dat hier bestond uit school, feesten en heerlijk doen wat hij wilde. Ja, eigenlijk liep zijn leven hier nu op rolletjes. De komst van Zoey maakte dat alles eigenlijk alleen maar beter. De serveerster liep eindelijk langs, dus stak Ty snel zijn arm uit waardoor ze niet meer verder kon lopen. Of ze zou door zijn arm heen moeten lopen. De vreemde blik in de ogen van de serveerster zorgde ervoor dat hij kort moest grinniken. "Ja, sorry, ik wil graag een spek pannenkoek.", legde hij daarna met een glimlach die de serveerster duidelijk even in verlegenheid bracht uit. Vervolgens trok hij zijn arm terug zodat ze weer verder kon lopen. Het was misschien een beetje vreemde manier geweest om een serveerster aan te houden, maar het was wel snel. Half lachend draaide hij zich weer richting Zoey. "En hoe gaat het met jou? Wat brengt je hier en hoe lang blijf je dit keer?", vuurde hij zijn nieuwsgierige vragen op haar af. Zijn ogen vielen op een bakje stiften dat op de tafel stond, om kleine kinderen bezig te houden. Dit was duidelijk niet echt een typische plek waar twee mensen van hun leeftijd afspraken. Eigenlijk was het ook wel weer grappig, typisch Zoey. Afwachtend trommelde hij met zijn vingers op de tafel.

Pas nu ze weer tegenover hem zat en ze weer als vanouds lol hadden besefte ze dat ze hem best wel gemist had. Gelukkig bleef ze nu in Santa Monica wonen en hoefde ze hem niet nog eens te missen. Tenzij hij zelf ergens anders heen ging. Ty zijn brede glimlach was behoorlijk aanstekelijk en zonder dat ze het doorhad zat ze zelf ook wat stom te grijnzen. "Daag me nou maar niet uit, je kent me goed genoeg om te weten dat ik het nog zou doen ook!" reageerde ze met een speelse grijns nadat ze haar mond leeg had gegeten. Kort keek ze even om zich heen. Er zaten echt bijna alleen maar ouders met kinderen. Aan de ene kant voelde ze zich ook best wel een kleuter, maar aan de andere kant wás ze qua gedrag ook gewoon een kleuter. En er stond toch geen maximale leeftijd op pannenkoeken eten? "Nee, ik kon inderdaad niet wachten. Je bent het niet waard om m'n pannenkoek koud te laten worden." grinnikte ze, Ty zou hoogstwaarschijnlijk wel weten dat het niet serieus bedoeld was. "Nee hoor, grapje! Natuurlijk ben je het waard om die heerlijke pannenkoek koud te laten worden, maar ik kan multi-tasken." corrigeerde ze zichzelf vlug, waarna ze nog een stukje op haar vork prikte en in haar mond stopte. "Gelukkig maar!" reageerde ze opgewekt toen Ty vertelde dat het goed met hem ging. De manier waarop hij de serveerster aansprak zorgde ervoor dat ze een gegrinnik moest onderdrukken, maar de verbaasde blik in de ogen van de serveerster deden haar alsnog in de lach schieten. Die arme meid was duidelijk van haar stuk gebracht door dit alles en die onweerstaanbare glimlach van Ty leek het er niet veel beter op te maken. "Wat ben jij ook een eikel hè. Haar eerst van haar stuk brengen en vervolgens lief lachen." sprak ze grinnikend. Even keek ze naar de bus met poedersuiker, de verleiding was haast onweerstaanbaar om Ty alsnog aan te vallen met poedersuiker en er zat nog wat suiker op de bovenkant, ze hoefde alleen maar te blazen.. Uiteindelijk pakte ze toch in een snelle beweging de poedersuiker, boog iets over de tafel heen en blies de restanten poedersuiker in Ty zijn gezicht. "Ha! Nou is je neus wit." bracht ze grijnzend uit, terwijl ze vlug de poedersuiker buiten handbereik van Ty zette. "Met mij gaat het ook goed! M'n moeder is eindelijk weggegaan bij die egoïst toen hij weer ergens anders heen moest voor zijn werk, na Seattle zijn we nog twee of drie keer verhuisd, ik houd het niet eens meer bij. En mijn moeder wilde zon, dus werd het Santa Monica en als het goed is blijven we hier ook!" antwoordde ze vrolijk op zijn vragen. Nee, ze dacht niet dat haar moeder nog zou willen verhuizen. Wat afwezig volgde ze Ty zijn blik, welke uitkwam bij een bakje met stiften. Even keek ze van het bakje naar Ty en weer terug. "Mag ik een snorretje tekenen op je gezicht? Dat zou het geheel echt helemaal afmaken." probeerde ze grijnzend, al kon ze het antwoord wel raden. Proberen kon altijd, toch? 

Hij lachte om haar woorden, want hij wist dat ze waar waren. Zoey was één van die mensen die niet alleen dat soort dreigementen maakte, maar ook niet bang was ze echt uit te voeren. Dat was juist één van de dingen die hij zo leuk aan haar vond. Gespeeld verontwaardigd keek hij haar aan nadat ze hem zei dat hij het niet paard was om op te wachten. Nadat ze zich herstelde glimlachte hij weer. "Hmm, that's more like it. Je bent niet de enige die met eten durft te gooien Zoey!" Zijn toon was plagend, alhoewel hij het best wel zag zitten om eten naar haar te gooien. Jammer genoeg had zij de poedersuiker al veroverd en hij kon moeilijk met stroop gaan spuiten. Hij grinnikte toen Zoey hem benoemde tot een eikel. "Ach, je weet hoe ik ben hè," reageerde hij schuldbewust, maar met een glimlach. "Maar je gaat me niet vertellen dat jij niet af en toe je charmes in de strijd gooit, just for fun. Extra met je lange wimpers knipperen." Al zou ze het ontkennen, dan nog zou hij het niet geloven. Ongeduldig wierp hij een blik naar de serveerster, maar hij wist dat ze de pannenkoek niet in 2 minuten klaar kon hebben, dus draaide hij zich weer om naar Zoey. Één seconde keek hij naar Zoey en de volgende was zijn zicht verstoord door een witte wolk. Lachend schudde hij zijn hoofd, terwijl hij een servet van de tafel pakte en zijn neus schoonmaakte. "Je weet dat ik je nog wel terug ga pakken hè!" De grijns op zijn gezicht liet wel merken dat hij het niet erg vond dat de kleine idioot tegenover hem met poedersuiker had gegooid. Even werd hij weer serieuzer terwijl hij luisterde naar Zoey haar verhaal. "Goede keuze hoor, Santa Monica is geweldig!" Zijn woorden waren zeker gemeend, hij had werkelijk niks te klagen over het leven hier. "Verwacht je nou echt dat ik ja ga zeggen schat? Al vind ik wel dat jij nog wel wat mooie tekeningetjes op je gezicht kan gebruiken!", reageerde hij lachend op haar ontzettend goede vraag. Hij wreef nogmaals over zijn neus, die naar zijn idee nog steeds hartstikke plakte van de poedersuiker.

Ze kon het niet helpen, maar er stond continu een brede grijns rond haar lippen. Vooral Ty's aanstekelijke lach hielp daarbij. Ze stikte half in haar pannenkoek van het lachen toen Ty haar met een zogenaamd verontwaardigde blik aankeek. "Oké, dat was grappig en ongeloofwaardig." grijnsde ze, waarna ze een tweede poging deed om het stukje pannenkoek op te eten. "En waar was je van plan mee te gooien dan?" vroeg ze nieuwsgierig grijnzend. Ze was zich er zeker van bewust dat ze hem nou behoorlijk uit zat te dagen en dat was ook precies haar bedoeling. Ty was ook één van de weinigen die 'serieus' op haar kinderachtige humor reageerde, de meesten vonden haar maar een kleuter. "Jep, een eikel. Maar wel een hele lieve hoor!" reageerde ze opgewekt. Inmiddels was haar pannenkoek al bijna op en die van Ty moest nog komen. "Nee joh, ik ben zo onschuldig." antwoordde ze zo serieus mogelijk, terwijl ze even overdreven met haar wimpers knipperde om haar onschuldigheid meer kracht bij te zetten. Erg lang hield ze het echter niet vol, aangezien ze zichzelf er zojuist op betrapte dat ze het dus wel deed. "Ah, fail. Off course maak ik zo nu en dan gebruik van mijn charmes." sprak ze vervolgens lachend. Een triomfantelijke grijns speelde rond haar lippen terwijl Ty zijn neus weer schoonmaakte. "Got ya." grinnikte ze, waarna ze even een hand door haar haren haalde. Ze wierp hem even een uitdagende grijns toe. "Eerst zien, dan geloven. Hoe wilde je dat gaan doen? Je hebt niet eens iets waar je mee kan gooien en mijn poedersuiker krijg je niet. Ik heb zo het idee dat ik die nog wel nodig ga hebben. sprak ze lachend, terwijl ze haar greep om de bus met poedersuiker iets verstevigde. Ze knikte even instemmend, tot nu toe vond ze Santa Monica een te gekke stad. "Verwachten, nee. Maar hopen, ja! Nou, daar ben ik het niet mee eens. Bovendien zal een snorretje jou veel leuker staan dan mij." lachte ze. Ze kreeg het idee dat de mensen om hen heen zich ietwat ergerden aan Ty en haar, ze waren niet erg zacht aan het praten.. Ze haalde even haar schouders op, dan hadden ze maar pech. Ze hadden elkaar zo lang niet gezien, dan wilde ze gewoon zonder rekening te houden met andere mensen met hem kunnen praten.

Gelukkig bleef de inhoud van haar mond hem bespaart toen ze moest lachen om zijn blik. Hij grijnsde naar haar en schudde lachend zijn hoofd na haar woorden. Ongeloofwaardig nog wel, dacht hij schamper. “Tja, dat zul je nog wel zien,” blufte hij op haar vraag, zoekend keek hij de tafel rond, maar niets voldeed aan de eisen van gooibaar eten. Hij toverde uiteindelijk een zelf ingenomen glimlach op zijn gezicht, om Zoey het idee te geven dat hij toch iets had gevonden waarmee hij haar straks kon aanvallen. Ach er zou vast wel iets op zijn bord vallen dat goed genoeg was om Zoey mee te terug te pakken. Om haar woorden kracht bij te zetten glimlachte hij even extra liefjes naar haar. “Nou, gelukkig kun je vandaag ook nog iets positiefs over me zeggen, hè schat!” reageerde hij grinnikend toen ze hem benoemde tot een hele lieve eikel. Hij rolde hoofdschuddend met zijn ogen toen ze wist uit te brengen dat ze o zo onschuldig was. “Yeah, right!” mompelde hij half onverstaanbaar. Haar wimperknipper actie was ook erg overtuigend.. “Ja, dat klinkt een stuk geloofwaardiger Zoey..” zei hij met een grijns toen ze uiteindelijk wel toe moest geven dat zij ook wel eens haar charmes gebruikte. De uitdagende woorden en haar uitdagende grijns zorgden ervoor dat Ty vastbesloten was haar terug te pakken, een plan moest alleen nog komen. “Je zult wel zien…” Zijn woorden sloegen nog nergens op, maar daar zou hij nog wel voor gaan zorgen. “Ah, ga toch wel joh, dat zou jou ongelofelijk sexy staan,” schreeuwde hij half terug uit enthousiasme na haar woorden. De lach die hij op voelde komen wist hij nog maar net te onderdrukken. “Denk toch eens over al die jongens die je daar mee zou kunnen versieren, met zo’n snorretje.” plaagde hij grijnzend verder. Eindelijk kwam de serveerster zijn pannenkoek brengen, hoewel hij zich net nog vermaakt had met haar van haar stuk te brengen, had hij nu geen zin meer om op haar te reageren. Het enige wat hij deed was haar kort toeknikken als bedankje, maar zijn ogen bleven het meeste van de tijd op Zoey gericht. Misschien was hij nu dan een verwaande maar hele lieve eikel, maar het boeide hem niets. Toen hij kort langs Zoey keek zag hij op het tafeltje achter haar een nieuwe stroop en poedersuiker staan. Dat zou beteken dat er misschien ook die dingen achter hem stonden. Er verscheen een sluw grijnsje rond zijn lippen, maar hij besloot zijn plan nog even uit te stellen.

Waren er maar meer mensen als Ty, bedacht ze zich grijnzend. Iedereen was altijd zo serieus, maar voor zover ze zich kon herinneren had ze nog nooit  echt gesprek met Ty gevoerd dat alleen maar serieus was en dat beviel haar eigenlijk veel meer. Ze grijnsde even om zijn woorden. "Ja, vast, ik geloof er nog níks van." antwoordde ze lachend, terwijl ze even een hand door haar haren haalde. Nieuwsgierig volgde ze zijn blik toen hij zoekend de tafel rondkeek, en aan die zelfingenomen blik te zien scheen hij iets te hebben gevonden. Het baarde haar echter enige zorgen dat zij niet kon ontdekken wat, dat zou dus een verrassingsaanval worden, maar ze liet niets blijken. Kort grinnikte ze om het lieve glimlachje die Ty haar toewierp en de woorden die daarna kwamen. "Oh, maar ik kan genoeg andere positieve dingen over jou zeggen hoor." knikte ze overtuigend. Dat was ook echt zo, er waren zat positieve punten aan Ty op te noemen. Toen hij even met zijn ogen rolde schoot ze nogmaals in de lach. "Oké, en dat was kinda gay. En ik moet geloof ik aan mijn geloofwaardigheid werken." grinnikte ze binnensmonds, waarna ze Ty weer met een grijns aankeek. "Hm, dat betwijfel ik nog steeds. Maar vergeet niet dat ik nog steeds de poedersuiker heb. Dus wát je ook van plan bent, ik kan je alvast verzekeren dat je echt de vólle laag terug krijgt." waarschuwde ze hem met een grijns. Inmiddels was haar pannenkoek vast al koud geworden, maar haar gedachten zaten nu niet echt bij die pannenkoek die op haar bord lag, maar eerder bij die pannenkoek die tegenover haar zat. Lachend schudde ze haar hoofd toen Ty haar er nogal luid van overtuigde dat een snorretje haar wel degelijk sexy zou staan. "Oh, maar ik heb echt geen snorretje nodig om jongens te versieren, en bovendien is het is me tot nu toe aardig gelukt om jongens te versieren zónder een sexy snorretje, dus blijf ik het liever zonder snor doen," antwoordde ze grinnikend. "Oh, die poedersuiker op je neus is trouwens ook erg aandoenlijk, daar zullen vast veel meisjes voor vallen." voegde ze er nog met een zoet glimlachje aan toe. Ze beet kort op haar lip om niet nog harder te lachen toen Ty de serveerster dit keer bijna geen aandacht gaf, ze was waarschijnlijk al verward genoeg. De sluwe grijns rond zijn lippen beviel haar voor geen meter en ze trok haar wenkbrauwen even op. "Oeh, nou ben ik echt bang hoor." grinnikte ze uitdagend, terwijl ze de poedersuiker vast openmaakte, zodat ze gelijk in de aanval kon als dat nodig was. 

Zoey kende hem weer eens te goed en had zijn bluf vrijwel direct door, al was het sowieso allemaal erg doorzichtig geweest. Hij haalde zijn schouders op en keek haar vrolijk aan. Wat zou het ook, hij zou sowieso nog wel iets bedenken om haar goed terug te pakken. Misschien zou hij haar gewoon later ergens in het water gooien. Hij grinnikte, dat zou ze waarschijnlijk niet zo waarderen. Gespeeld verbaasd keek hij haar aan. “Meen je dat? God, gelukkig maar..” zei hij grinnikend terug. Zelf zou hij wel even door kunnen gaan met goede eigenschappen van zichzelf opnoemen, maar als hij daar aan zou beginnen zou hij waarschijnlijk binnen de kortste keren een hele poedersuikerbus over zijn hoofd gekregen hebben. Plus een paar nieuwe slechte eigenschappen. “Ik geloof dat je weer een slechte eigenschap hebt gevonden.. Gay..” reageerde hij hoofdschuddend na haar opmerking. Zijn ogen versmalden even, ze had gelijk, zij had inderdaad óók nog een wapen in handen. “Maar ehh, mijn wapen is veel sterker dan jouw poedersuiker.” Blufte hij weer overtuigend. Shit, nu zou hij toch weer wat nieuws moeten vinden. Schouderophalend keek hij haar aan. “Wat jij wilt hoor, maar ik weet nog steeds zeker dat het je gezicht zou sieren.” plaagde hij verder over het snorretje. Inmiddels kon het halve tentje meegenieten van hun gesprek. Ze waren allebei zo enthousiast dat ze nogal hard aan het praten waren. Het kon Ty jammer genoeg voor anderen echt helemaal niks schelen of mensen zich aan hen stoorden, dan moesten ze maar ergens anders gaan zitten. “Yes, dan maak ik met die poedersuiker op mijn neus nu misschien éindelijk kans bij de meiden,” zei hij met een brede grijns, waarna hij in lachen uitbarstte. De manier waarop Zoey duidelijk maakte dat ze een gebrek aan angst had gaf hem een ingeving. Snel scande hij het pannenkoeken huis en zijn oog bleef hangen op een perfect doelwit. “Oh, wees maar bang Zoey, hier komt je payback,” zei hij heel zelfverzekerd. Vervolgens stond hij op, wierp nog even een grijns naar Zoey en liep vervolgens naar het doelwit dat hij net had gevonden. Bij het juiste tafeltje bleef hij staan en zette een vriendelijke glimlach op. Zijn blik was gericht op de jongen van een jaar of 17, die met zijn ouders aan het eten was. Het was een hele onsmakelijk jongen die alles tegen had. Een bril, beugel en jeugdpuistjes. Daarbij zaten zijn mondhoeken onder de chocolade van het toetje dat hij aan het verorberen was. “Sorry dat ik stoor, maar mijn vriendin zat al de hele tijd over je te praten, maar ze durfde niet naar je toe te stappen. Maar, het lijkt haar leuk een keertje op een date te gaan.” Hij pakte snel een servetje van hun tafel en een kleurpotlood en schreef daarop het nummer van Zoey, dat hij nog uit zijn hoofd wist. “Hier is haar nummer, bel haar gerust later vandaag.” Hij glimlachte nog één keer naar de ouders die hem aankeken alsof hij gestoord was en naar de jongen die er glunderend bij zat. Vervolgens liep hij terug naar Zoey, die het hele gesprek had kunnen horen. Snel nam hij weer plaats op zijn stoel en keek haar onschuldig aan. “Eet smakelijk.” zei hij grinnikend terwijl hij een hap van zijn pannenkoek nam.

Aan zijn reactie te zien had ze gelijk gehad, hij blufte maar wat. Een triomfantelijk grijnsje verscheen rond haar lippen. In de stiltes die er vielen waren ze hoogstwaarschijnlijk allebei bezig met het beramen van plannetjes om elkaar terug te pakken. Hoe lachwekkend, de eerste keer sinds tijden dat ze elkaar weer zagen vond plaats in een pannenkoekenhuis en ze zaten elkaar hier min of meer belachelijk te maken. Lachend schudde ze even haar hoofd, dat konden ook echt alleen zij twee. Haar blik had ze strak op Ty gericht, zo kon niets haar ontgaan. "Natuurlijk meen in dat, ik meen toch altijd alles wat ik zeg?" reageerde ze met een onschuldige grijns. Onderzoekend keek ze de ruimte even door. Aangezien Ty haar vroeg of laat toch wel terug zou pakken kon ze maar beter alvast beginnen met het zoeken naar een volgend wapen. "Wie zegt dat het een slechte eigenschap is? Er zijn ook genoeg leuke gays hoor," reageerde ze grinnikend. Een triomfantelijke grijns speelde rond haar lippen toen Ty's ogen versmalden, er zat nog behoorlijk wat poedersuiker in de bus en ze was absoluut niet bang om hem helemaal leeg te maken. "Ik ben benieuwd," sprak ze simpel, nog steeds niet echt onder de indruk. Eerst zien, dan geloven. De geïrriteerde blik die van de gezichten van sommige omstanders af viel te lezen interesseerden haar niet. Het zou haar echter niets verbazen als ze binnen nu en een half uur de tent uit zouden worden gezet. "Hm, nee, ik ben nog niet echt overtuigd," antwoordde ze grijnzend. "Oh, en ik hoef het ook niet uit te proberen." voegde ze er nog vlug aan toe, voordat Ty daar weer mee zou komen. Lachend schudde ze even met haar hoofd, waar je ook maar over kon discussiëren.. "Hmm, volgens mij zou jij nog kans maken bij de meiden als je volledig gepoedersuikerd was." Blijkbaar vond Ty het al even geloofwaardig als zij, aangezien hij zelf ook in de lach schoot. Jammer genoeg waren zijn volgende woorden een stuk geloofwaardiger, ze had een sterk vermoeden dat Ty dan nu eindelijk een manier had gevonden om haar terug te pakken. Ietwat verdwaasd volgde ze al zijn bewegingen toen hij opstond. Wat in godsnaam was hij van plan..? Toen hij bleef staan bij een tafeltje waar een ontzéttend onaantrekkelijke jongen met zijn ouders zat te eten, kon ze wel onder de tafel verdwijnen. "Dat méén je niet." mompelde ze binnensmonds, terwijl ze Ty even een dodelijke blik toewierp. De woorden die vervolgens over zijn lippen kwamen zorgden ervoor dat haar lachende gezicht even achter haar handen verdween. Ach, het zou haar niets verbazen als het zo'n kneus was die niet eens het lef had om te bellen. En mocht hij die lef wel hebben, dan wees ze hem simpelweg gewoon af, hij zou niet de eerste zijn die afgewezen werd door haar. Nu moest ze snel handelen. Ze pakte de stroop, deed wat op het stukje pannenkoek wat ze net had afgesneden en legde die vervolgens op haar vork. Uit ervaring had ze geleerd dat een vork prima als katapult kon dienen, en wat was nou geen leukere munitie dan een stukje pannenkoek wat plakte van de stroop? Nu maar hopen dat ze ook goed mikte.. "Ach, stik erin." sprak ze zo boos mogelijk, maar ze slaagde er niet helemaal in om haar mondhoeken naar beneden te houden. Net toen Ty een hap had genomen, vuurde zij haar pannenkoek af. Tot haar grote vreugde bleek ze toch beter te kunnen mikken dan ze had gedacht, ze had precies zijn gezicht geraakt. "Ha, die voor je!" sprak ze opgewekt, terwijl een triomfantelijk glimlachje weer plaats nam rond haar lippen.