This time, CHANGE!

Het shoppen had haar goed gedaan, evenals de stadslucht die hier rondhing. Het was dinsdag voormiddag, helemaal niet druk en Emilie had besloten enkele uurtjes te skippen vandaag. Ze had zich de laatste tijd niet meer beziggehouden met zorgen maken en dat leek haar goed te doen; haar ogen leken weer te glanzen en ze had bijna voortdurend een aangename glimlach op haar gezicht. Wekenlang was ze gespannen geweest, voortdurend vol zorgen. Maar nu ze al haar problemen had laten vallen en ze gewoon van dag tot dag probeerde te leven, leken vele bakstenen van haar schouders afgevallen te zijn. Het enige gewicht op haar schouder was momenteel een onderdeel haar shopping outfit en dat bezorgde haar helemaal niet zoveel last. Ze droeg bij zich twee tassen die met nieuwe kleding waren gevuld -sparen hielp écht- en dan nog haar lichtbruine handtas. De zon scheen lekker warm op haar huid en ze liet haar zonnebril even voor haar ogen schuiven nadat ze op een bankje was gaan zitten dat tegen een fontein aanleunde. Ze trok haar knieën even op en zette haar voeten op de bank, zodat ze dwars op de bank zat, sloot haar ogen even en liet de zon maar schijnen.
Nu miste ze nog een bekend iemand of iemand die gewoon, als vreemdeling, plots met haar zou beginnen praten. Ze zou zich plots, onbewust, heel anders gaan gedragen; opnieuw de oude, goeie Emilie, zonder zorgen, zonder eeuwige downheid. En ze was er klaar voor. Niets kon haar nog stoppen, ze voelde zich goed zoals ze nu was en wilde dat het liefst zo houden ook. Ze sms'te niemand, wachtte op een duwtje in haar rug door het toeval, zodat ze nieuwe mensen kon leren kennen of mensen die ze een tijd niet gezien had, weer zou kunnen aanspreken.
Ergens was het wel een paradox dan dat ze de oortjes van haar Iphone had ingestoken en zo niet veel hoorde van de buitenwereld, maar als mensen haar wilden spreken zou ze het wel merken. Zou er trouwens iemand zijn die haar herwonnen vrolijkheid opmerkte? Opnieuw droge grapjes, doordachte opmerkingen en leuke tijden? Time will tell..

Joël was op de een of andere manier in de stemming geraakt om te gaan shoppen. Iets wat hij meestal niet deed maar goed. Na de Jack & Jones te zijn binnen gelopen was hij meteen verkocht aan enkele truien en ook broeken. Zo kwam hij met twee zakken buiten, hij zou later wel verder gaan maar eerst iets zoeken om te eten of wat dan ook. Dat had hij wel verdiend. Zeker na weer zo'n dreig sms van zijn zogenaamde vader te hebben gekregen toen hij net de winkel binnen was gegaan. Er stond ditmaal wat in over de vereniging waar in hij zat. Iets wat hem meteen deed slikken, want dat betekende dat die man hier dus al was. Even schudde hij zijn hoof en wandelde hij maar verder door het winkelcentrum. Hij had een outfit aan, die hij slechts enkele dagen geleden gekocht aan. Zijn blik was gericht op enkele mensen die voor hem liepen. Toen hij uiteindelijk besloot dat hij moe werd wandelde hij naar een bankje toe en zette zich daarop neer. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en dacht even na over de jongen die hij hier had ontmoet. Andrew, de kleine zeven jarige die als twee druppels water op hem leek. Nog steeds was hij er van overtuigd dat ze hoe dan ook verwant waren met elkaar. Op een of andere manier wist hij het zeker, de gelijkenissen waren veel te treffend. Dus het was helemaal logisch dat hij er aan dacht dat hij familie van hem was. Maar ja, het viel momenteel niet te bewijzen. Alleszins niet zo out of the blue. Even keek hij op en zag hij dat er iemand naast hem zat. 'Sorry, ik had niet door dat er iemand op de bank zat.' Glimlachte hij even naar haar.
[Is btw de linkse outfit die hij aan heeft.]

Met gesloten ogen naar een vrolijke Eliza Doolittle luisteren, het had wel iets. Gaf je een vakantiegevoel, zomer. Ze keek wel uit naar die vakantie, die tijd die ze hier zou doorbrengen zo zonder school en verplichtingen. Hoewel meeste studenten naar huis gingen tijdens de vakantie, bleef zij wel hier, where else should she go? Ze proefde de rozengeur van de bloeiende, rode rozen op haar lippen en wist dat dit iets was wat ze wel eens meer ging doen: genieten. Rollerblades was een mooi nummer en het bracht haar gelijk in de strandstemming: met haar vriend wandelen over het strand en gewoon vrolijk zijn, plezier maken. Geen verwarring, no problems. Zorgeloos, heette die term. Over haar vriend denkend: was het niet alweer twee weken geleden dat ze Alain gezien had? Dat terwijl ze vlakbij huisden? Was het normaal dat de drang hem te zien in haar opkwam? Hijzelf deed geen aanstalten haar op te zoeken, te sms’en of ook maar iets te laten weten, lag het aan haar of ontweek hij haar liever dan gezellig samen te zijn? Hoewel ze, moest ze toegeven, de laatste keren dat ze elkaar zagen, niet echt veel plezier meer maakten. Was zij de Emilie niet meer waarop hij verliefd was geworden? Kon best. Ze had van enkele vrienden gehoord dat ze zichzelf niet meer leek te zijn enkele weken geleden, en had hier even mee verveeld gezeten. Hem sms’en of opzoeken zou ze Alain niet. Als hij haar liever ontweek, gewoon alleen wilde zijn, moest hij dat weten, maar sinds ze de vorige keer binnen was gevallen om hem toevallig in het strandhuis te vinden, waarna hij ietwat verbaasd reageerde (ze wist nog altijd niet of ze dat wel op zo’n positieve manier moest interpreteren), had ze besloten het gewoon van hem af te laten hangen. Als hij haar wilde zien, zou hij haar dat wel laten weten. Al was ze bang dat ze, hoe minder ze hem zag, hoe langer het duurde voor ze hem kon zien, ze langzaam maar zeker afstand van hem zou beginnen nemen. Dat ze hem niet om de hals zou vliegen bij hun volgende ontmoeting, was duidelijk, maar ze zou zich wel gaan gedragen zoals ze het nu deed. Onbezorgd, misschien een tikkeltje té zorgeloos, maar wél vrolijk.
Een stem deed haar uit gedachten opkijken, één oortje van haar iphone was uitgevallen. Vandaar. Een excuus, dat de jongen voor haar niet wist dat ze er zat? Een glimlach gleed als vanzelf over haar gezicht. “Geen nood, ik bijt niet hoor.” Ze schoof haar zonnebril tot op haar hoofd zodat haar ogen zichtbaar werden –beleefheid, ja hoor – en stak haar hand naar de jongen uit, terwijl ze met de ene hand op de bank steunde. “Emilie is de naam. Ken ik jou niet van Monica High? I’ve seen you before. Sorry dat ik zoveel plaats inneem, ik denk wel eens dat ik de enige ben op deze wereld”, grijnsde ze en liet haar voeten van de bank zakken.

Joël keek haar met een glimlach aan. 'Dat mag ik dan maar hopen, ik denk niet dat sommige mensen me verscheurd willen zien aankomen in de les.' Grijnsde hij eventjes. Een stomme opmerking, ja. Maar zo was hij nu eenmaal, meestal de grappigste in huis, alleszins toch vroeger. Nu was het sterk geminderd, toch sinds de gebeurtenissen van in Marseille maar ja. Ergens was het misschien wel normaal ook. Hij nam haar hand vast en schudde die even kort. 'Ik zit inderdaad op Monica High, dus het kan wel dat je me al eerder hebt gezien. En maakt niet uit hoor, zo heel soms is dat wel toegestaan. Ik ben Joël, aangenaam kennis maken.' Glimlachte hij even. De jongen liet haar hand los en keek even naar voren. Kort gingen zijn gedachten naar Alice, hoewel hij haar gisteren nog gezien had mistte hij haar nu alweer. Misschien wel raar, maar het was ergens ook wel normaal. Sinds een lange tijd was zij eindelijk weer gelukkig, voelde ze zich op haar plaats, terwijl het bij hem weer eerder andersom was geweest. Alice betekende voor hem alles, samen met zijn beste vriend Ian. De twee enigste mensen hier die hij eigenlijk echt mocht. Ook de twee mensen hier die hij eigenlijkecht kende. Zijn vriendenkring was niet groot. Dat vond hij jammer, en hij zou er wat aan moeten veranderen en misschien kon hij daar vandaag al mee beginnen. Misschien zat naast hem een potentiele vriendin. Volgens hem zat Emilie trouwens in Famous, na wat te hebben rond gekeken bij de verenigingen wist hij ook wel waar iedereen ongeveer thuis hoorde hier op school. Uiteindelijk snapte hij weer uit zijn gedachten en keek haar met een grijnsje aan. Hij raakte elke keer iets te diep in gedachten verzeild en dat vond hij eigenlijk vreselijk irritant voor degene waarmee hij in gesprek zat. Zo leek het alsof hij geen interesse toonde, en het was natuurlijk niet zo. Hij wou haar leren kennen, maar door alles met zijn 'vader' kon hij zijn gedachten er jammergenoeg nooit echt helemaal bij houden.

"Alsof ze het verschil zouden merken", merkte ze gemaakt gemeen op, hem een heilig glimlachje schenkend. "Grapje hoor. Nice outfit." Het voelde goed zo'n opmerkingen te maken, hoe zou je die sfeer kunnen omschrijven? Ze voelde zich er vooral in thuis, een warme gloed trok door haar lichaam, ze kende het gevoel best; geluk. Niet denken aan je problemen was moeilijk, maar zodra je het beet hand, kon je geluk niet op. Misschien kon ze ooit volmaakt gelukkig zijn? Bestond dat? Of was dit enkel schijn? Voorlopig was ze hiermee wonderbaarlijk genoeg wel voldaan. Ze zou zich niet gaan druk maken om die dingen. Goed, haar vermoeden was juist; hij zat ook op Monica high en had bovendien geen problemen met haar egoïsme. Haar egoïsme dat momenteel al weer als sneeuw voor de zon verdwenen was: ze had haar benen immers weer van de bank gedaan om toch maar – misschien wel nutteloos maar het principe telde – wat plaats te maken. Kort zuchtte ze even. Kennismaken met mensen hield meest cliché gewone vragenstellen in, maar ze wilde eens gewoon losjes tegen iemand kunnen doen. Wat spontaner, wat meer Emilie. Maar goed, dat hield soms wel vragen in. “Kom je hier vaak? Ik heb net wat geld uitgegeven. Jij ook blijkbaar?”, ze keek even ietwat nieuwsgierig naar de zakken die hij bijhad. “Mooi weer overigens, dat vind ik zo leuk aan Santa Monica. Ennee.. moet jij ook niet net als ik normaal op de schoolbanken zitten?” Ze keek hem net of ze hem berispte aan en grijnsde toen. “Begrijp het wel hoor.” Ze knipoogde even lachend en keek dan weer rond, het was niet al te druk, en een jongen wandelde voorbij. Groot, mooie kledingsstijl. Leuke haren. Alain? Ze perste haar oogleden wat samen om beter te kunnen zien. De jongen keek kort achterom waardoor ze zijn gezicht gezien had en haar enthousiasme wat wegebde. Nee, het was hem niet. Waar hing hij toch uit? Ze had graag gewoon iets van hem gehoord, deed wel pijn.. Maar ze liet het maar over zich heengaan. Was het beste, niet?

Joël grijnsde even om haar opmerking en schudde vervolgens lachend zijn hoofd. Emilie was wel een chill persoon, tenminste voor nu. 'Bedankt.' Sprak hij lachend terwijl hij kort naar zijn schoenen staarde. Dat was het enigste paar dat echt op de outfit gingen om hem er goed te doen uitzien, maar het was niet bepaald zijn stijl. De jongen zakte wat meer onderuit, een teken dat hij zich toch wel op zijn gemak voelde bij het meisje. Zijn gedachten zaten weer even ver al net, iets wat hij moest afleren maar goed. Hij had genoeg om over na te denken, zowel positief als negatief. Al gingen zijn gedachten meer naar de negatieve zaken, de zaken die hem zorgen baarde, de zaken die gevaarlijk waren voor zijn vrienden. Kort haalde hij zijn hand door zijn haren en keek weer naar Emilie. Die voor dit moment even zorgde dat hij niet helemaal verdween in zijn gedachten. 'Ach, ik zit hier wel een paar keer per week, zowel voor geld uit te geven als het te verdienen. En jep, niet zo heel veel maar ja.' Sprak hij met een glimlach tegen haar. 'Schoolbanken? Nope, ik ben eigenlijk de eerste paar uur van de dag vrij, de coach van het jongens basket bal team heeft een ongeluk gehad en daardoor heb ik geen training nu.' Nee, spijbelen deed hij niet. En hij had pas echt les strakjes, en zomaar op school zitten te niksen deed hij niet echt. Tenzij er iemand bij hem was, maar dat was ditmaal niet het geval. 'Dus, hoelang zit je al op Monica eigenlijk?' Sprak hij met een brede grimas tegen haar. Voor even keek hij recht een winkel in, leek daar iemand te zien die hij liever niet zag. Meteen wendde hij zijn blik af en snoof kort. Dus hij was toch hier, en hij volgde hem. Kort zuchtte hij. Misschien kon hij hier maar beter verdwijnen voor die man hem zag, al had hij niet echt zin om nu al te vertrekken maar goed. Hij besloot te bijven voor nu, misschien had hij wel fout gezien wie het was ofzo. Al herkende hij mensen meestal meteen van heel ver af.