Things do change very fast

Niels was vandaag in een vrij goede bui. Hij was opgestaan in alle stilte en had gewoon maar wat aangetrokken. Sophia had hij laten slapen, vandaag of morgen zou hij eindelijk weer post krijgen van zijn broer. Met de kap van zijn trui over zijn hoofd getrokken wandelde hij naar beneden. De jongen hield halt bij de balie en daar zag hij twee brieven liggen geadresseerd aan hem. Met een grimas tot achter zijn oren nam hij de twee brieven, de een wat zwaarder als de andere, van de houten tafel af en wandelde rustig naar buiten. Buiten ging hij zitten op een stenen zij trap van het gebouw die diende als nooduitgang voor moest er brand uitbreken. De jongen besloot de zwaarste brief maar open te doen en nam daar de brief vervolgens uit. Met een glimlach vouwde hij deze open, er stond niet zo veel op eigenlijk. Toen de jongen hem echter beter las voelde hoe zijn hart eruit werd getrokken en dat iemand hem gewoon van binnen uit in de fik stak.
Dear Mister Marshall, we're very sorry to give you the news that your brother has been killed in battle. Afzender het leger van de Verenigde Staten.
Tranen sprongen de jongen in de ogen. In de enveloppe staken de dogtags van zijn broer. Niels nam deze eruit en staarde een hele lange tijd naar de letters die er in stonden. Merendeels naar de naam. De jongen verborg zijn gezicht in zijn kap en staarde vervolgens naar de grond. Hoe snel alles in een keer kon omslagen wist hij niet, maar het was wel gebleken. Zijn hart sloeg zacht tegen zijn borst aan terwijl hij gewoon dood stil zat, geen beweging niets. Hoewel hij vanbinnen op springen stond, dat dit had kunnen gebeuren, en dat toen hij gisteren nog aan het praten was met Sophia over zijn broer. De jongen slikte, wou opstaan, maar zijn benen lieten het niet toe. Niels wreef door zijn ogen, voelde dat zijn wangen inmiddels doorweekt waren, net zoals zijn kap waar de tranen op leken te vallen. De jongen zat voorover gebogen, alsof hij net van het lopen was terug gekomen en uitgeput was, alleen was dit jammergenoeg niet het geval. Hoe moest hij dit nu aan Sophia gaan voorleggen?

Sophia had doorgeslapen toen Niels was opgestaan, ze had hem niet eens horen vertrekken. Zo kwam het, dat ze, toen ze zich omdraaide in bed, plots wakker werd toen ze Niels' aanwezigheid nergens kon voelen. Verward knipperde ze nog met haar ogen en staarde om zich heen, om tot de conclusie te komen dat de kamer leeg was. Goed, misschien was Niels even post halen, hij zou zo wel terug komen. Maar de jongen bleef weg. Vijf minuten, tien minuten, een kwartier.. Ondertussen was Sophia opgestaan, had ze zichzelf gewassen en een simpele jeans en shirt aangetrokken. Misschien was hij beneden, of had de dame aan de balie hem voorbij zien komen en kon zij haar zeggen waar hij was of heengegaan was? Met dit plannetje in haar hoofd, het te vragen aan de vrouw, liep ze naar beneden. Ze glimlachte aarzelend naar de dame en beschreef Niels toen ze naar hem vroeg, en de vrouw leek hem gezien te hebben. "Hij had post, is naar buiten gewandeld", sprak ze kort en knikte even met haar hoofd richting de deur naar buiten. Sophia bedankte de vrouw en wandelde naar de deur toe, terwijl er vragen door haar hoofd spookten: Had hij een brief van zijn broer? Waarom bleef hij zo lang weg? Wat stond erin? Zou hij vrolijk wat gaan wandelen zijn omdat zijn broer snel terug zou komen? Ze opende de deur en keek rond, waarna ze Niels op een stenen trapje, wat in elkaargedoken zag zitten, waardoor ze meteen wezenloos bleef staan. Hij had twee enveloppes vast en enkele voorwerpen, waardoor ze enkel nog meer perplex kwam te staan. Dit was helemaal géén goed teken, toch? Wat moest ze doen? Zou ze Niels niet beter gewoon wat met rust kunnen laten, als hij slecht nieuws had gekregen, wilde hij dan niet alleen zijn? Maar moest ze hem dan alleen laten zitten, zonder te weten wat er preciés aan de hand was? Moest ze hem even aan zijn lot overlaten? Nee, dat nooit. Ze balde haar vuisten kort en bad even dat Niels uit blijdschap zo wezenloos zat, dat zijn broer terugkwam ofzo, dat het tranen van geluk waren die ze opmerkte toen ze dichterkwam. Maar één blik op de voorwerpen vertelde haar genoeg, waardoor ze meteen het beeld van 'gelukkige Niels' uit het oog verloor. Haar onderlip kreeg het zwaar te verduren toen haar schaduw over de voorwerpen die de jongen vast had, viel, en kort fluisterde ze Niels' naam even, niet wetende of hij liever wilde dat ze weg ging of niet, ging ze naast hem zitten en keek hem ietwat verward aan, niet wetend wat hij precies wilde, op dit moment, moest ze hem alleen laten? Zou hij haar vertellen wat hij had gelezen?

Niels voelde een grote woede over zich heen komen, maar het verdriet dat hij nu voelde had de over macht dus hij kon geen woede uitte. Nog altijd bleven zijn ogen gericht op de dogtags van zijn broer. De jongen balde zijn vuist en voelde hoe het metaal steeds vaster kwam te zitten tussen zijn hand. Zijn ademhaling was vrij onrustig, en zijn ademhaling niet alleen dat sprak voor zich. De jongen stond op instorten, lang zou het niet meer duren dat was zeker. Van hem mocht heel Iran nu gewoon plat gebombardeerd worden, dat elke inwoner van Iran voelde wat hij nu voelde. Een koele ochtendwind rolde over zijn gezicht, maar niets of niemand lukte het om de jongen nu nog te doen opkijken. Uiteindelijk plooide hij zijn vuist weer open de plaatjes vielen uit zijn hand en zweefde nu net boven de grond aangezien hij de ketting nog vast had. Weer gingen zijn ogen over de letters, dat dit zo hard aankwam kon hij niet snappen, wel voelde hij zich nu net zoals in de films, waar dat de familie het nieuws kreeg dat hun vader gesneuveld was. Toen er iemand naast hem kwam zitten wist hij zeker dat dit Sophia was. Ergens vond hij het goed dat zij hier nu was, maar hij haatte het dat ze hem zo moest zien. Voorzichtig keek hij op, maar liet weer meteen zijn blik naar de grond gaan, de jongen legde zijn hoofd op haar schoot en sloot zijn ogen. Nu leek dit net alsof hij bij zijn moeder zat, na een veel te erge break up maar ja, het kon hem niet schelen eigenlijk. 'Hij is niet meer.' Sprak hij met een schelle stem tegen haar. In zijn andere hand had hij de brief waar het op stond, zijn ouders zouden er kapot van zijn daar was hij zeker van. Dat werd dus binnen een paar dagen naar huis gaan voor de begrafenis van zijn broer. Ergens had hij er geen zin in, gewoon omdat hij wist dat er veel te veel zou gaan gebeuren daar, veel te veel gezegd. Iets wat hij niet zou kunnen verdragen.

Haar donkere ogen gleden onderzoekend over het lichaam van Niels, over zijn houding en tenslotte even over zijn gelaat dat nat was van de tranen. Ze slikte, besefte dat dit hélemaal geen goed teken was en dat het nieuws dat hij haar zou melden meteen het ergste zou zijn. De jongen legde zijn hoofd op haar schoot en zachtjes legde ze haar hand op zijn hoofd en streek over zijn haren. Zijn woorden die had ze wel kunnen zien aankomen, maar toen hij ze uitsprak met een hese, droge stem door het verdriet, brak er iets vanbinnen, ze beet op haar lip zodat ze zelf niet zou gaan huilen om de jongen, noch om Niels' verlies, ze moest zich sterk houden voor haar vriendje, ze moest hem steunen in zijn verdriet en dan kon zij misschien niet al té empathisch gaan doen. "Het spijt me zo voor je", fluisterde ze zachtjes en wreef met haar andere hand over zijn schouder. Wat kon ze zeggen? Wat kon ze doen? Waren er überhaupt wel woorden die voor dit drama bestonden? "We komen er samen wel door; ik ben hier voor je", mompelde ze zachtjes en trok hem wat rechter, zodat ze hem kon omhelzen. Ze drukte hem stevig tegen zich aan in een poging dit als steun te laten uitschijnen. Zachtjes probeerde ze hem wat rustiger te krijgen door de haartjes in zijn nek te strelen, zoals dat af en toe leek te werken bij zijn woedeaanvallen. Maar dit was anders, ze wist dat Niels pijn had. Pijn in zijn hart, pijn om zijn broer, pijn om dingen die nog kwamen. Zelf was ze kwaad. Kwaad op de wereld, kwaad op de machteloosheid die haar trof, kwaad op zichzelf omdat ze de taal om iemand in dit geval te troosten, niet machtig was. Kwaad op zichzelf omdat zij niet degene was die pijn had, zodat Niels verlost zou zijn van die pijn. Kwaad om alles, maar nu zou ze dat niet mogen laten zien. Ze tandenknarste even en sloot haar ogen terwijl ze haar hoofd op Niels' schouder liet rusten. "Ik blijf altijd hier voor je", mompelde ze nogmaals en zuchtte zachtjes, niet wetend of haar woorden genoeg waren om uit te drukken hoe erg ze het vond voor Niels, maar ze ging er vanuit dat hij wel zo'n vermoeden had.

Niels wou gewoon een hele dag bij haar blijven zitten op deze manier. Maakt niet uit wat iedereen van hem vond, die wisten niet met wat hij nu te maken had gekregen dus ze hadden het recht niet om te oordelen over hem. 'Je kon er niets aan doen.' Sprak de jongen zacht. Het was de waarheid Sophia kon er helemaal niets aan doen, een of andere buitenlander had zijn broer dood geknald. Niels slikte en toen hij werd recht getrokken door haar wou hij meteen weer inzakken maar die kans had hij niet. Het meisje trok hem dicht tegen zich aan terwijl hij er gewoon als verlamd bij zat. De jongen verbergde zijn hoofd in haar nek en voelde zijn wereld gewoon instorten. Hij leefde al een jaar zonder zijn broer, maar nu zou hij zelfs niet meer kunnen schrijven. Zachtjes legde hij zijn ene hand op haar schouder en voelde hoe ze door zijn nekhaartjes streek, het maakte hem rustiger dat wel maar de tranen bleven komen. Hij hoorde haar woorden en sloot vervolgens zijn ogen even. Dit zou hem nog heel lang bij blijven. Plots schoot het hem te binnen dat een brief bij was. Wat duizelend liet hij haar los en raapte de enveloppe van de grond. Kort slikte hij en opende de brief, daar in zat een foto van zijn broer in Iran en zijn laatste brief. Met bevende handen haalde hij deze eruit en vouwde hij deze vervolgens open. De inhoud was voor Niels vrij moeilijk leesbaar, merendeels omdat de tranen hem de weg versperde. Al stond er nooit echt veel in, alleen het hoogst nodige wat hij moest zeggen tegen hem.
Dear Niels and Sophia,
I'm glad you found each other. I know this isn't the best way for us to meet Sophia. But I guess what my brother told about you in the letter you're a very good girl for him. Guess my baby bro finally grew up after all. Well, it's hot here like always, tomorrow me and the guys are going on patrol in town so we gotta crash early. Niels, if you see mom and dad tell them I love them, and Sophia take care of him. He really needs a strong and independent woman by his side.
Hope to talk to you both very soon. x Jonathan
Niels staarde naar het papier, maar hij kon er niets uit duidelijk maken op dit moment. Hij weef door zijn ogen, maar nieuwe tranen welde zich weer op waardoor hij uiteindelijk op gaf en zijn blik weer gericht had op de grond, kort streek hij door zijn haren, zijn kap was afgezet door Sophia en hierdoor viel alles des te meer op. Maar hij kon zich er op dit punt gewoon niets van aantrekken dat ging gewoon niet. Nog steeds niet snappend hoe dit had kunnen gebeuren zuchtte hij diep. 'Beloof me dat je meegaat naar de begrafenis Sophia. Ik kan echt niet alleen gaan.' Mompelde hij. Niels keek haar aan en legde zijn hoofd op haar schouder. 'Ik snap het niet, ik wou dat ik gewoon te tijd weer terug kon draaien zodat hij nog op tijd kon weg duiken voor die kogel. Dat hij nu nog leefde.' Niels wou zo veel zeggen, maar het kwam er gewoon niet uit. Hij wou alles vervloeken maar dan zou hij haar pijn doen en dat zou hij helemaal niet kunnen verdragen.

Nee, ze kon er niets aan doen, maar ze wilde er wel iets aan kùnnen doen; ze wilde hem helpen. Kon het niet beginnen regenen? Let the rain, wash away, all the pain of today? Even keek ze hoopvol naar de lucht, maar momenteel scheen de opkomende zon al fel en was er geen wolkje aan de hemel te bespeuren. Waar was dat weer ook als je het nodig had? Machteloosheid was een gevoel dat mensen neer kon halen, wist ze, een gevoel dat haar zou kunnen neerhalen, maar met de drang die ze had Niels te steunen, had die machteloosheid geen schijn van kans. Veel bewoog de jongen niet in haar armen, hij begroef enkel zijn gezicht in haar nek waardoor ze enerzijds een opgelucht gevoel kreeg: het had anders kunnen lopen, hij had haar weg kunnen duwen en wat ruimte gevraagd hebben, tijd voor zichzelf zonder haar. Ieder zijn eigen manier om dit te verwerken, en het feit dat hij haar niet wegduwde en bij zich aanvaardde, maakte haar diep vanbinnen wel blij, al spookten er nu heel andere dingen door haar hoofd. Niels maakte zich los van haar en ze volgde zijn bewegingen naar de brief, terwijl ze, bijna in een reflex, meelas met de jongen. Het lukte haar iets sneller dan hem, Niels' zicht was namelijk waziger dan het hare momenteel, en wezenloos bleef ze naar het blaadje staren. Een kort glimlachje was door haar eigen woede en verdriet doorgekomen bij het lezen van 'guess my baby bro finally grew up after all', maar bij andere dingen die ze las, sloeg ze er gewoon niet in tranen binnen te houden; enkelen vonden hun weg aarzelend naar buiten, en dat terwijl ze Jonathan niet eens kende, wat was zij hypocriet.
Denkend hieraan, merkte ze niet dat hij klaar was met lezen, ze hoorde zijn stem en schrok lichtjes op uit haar gedachten. "Natuurlijk ga ik met je mee, ik beloof het, Niels, wat je maar wilt, ik doe het voor je." Haar stem klonk lichtjes hees aangezien het ochtend was en ze eigenlijk net uit bed kwam, ze fluisterde zachtjes aangezien hij dicht bij haar zat. Ze voelde hoe hij zijn hoofd op haar schouder had gelegd, hoe hij haar even aankeek, maar, zwak als ze zichzelf vond en ze was, ze durfde hem niet aankijken om de pijn in zijn ogen te zien. Ze durfde het niet, ze kon het niet. Niels' woorden horende, deed Sophia even slikken. "We can't turn back the hand of time, my love, but we do can accept this and give it all the time you need to let the pain just fade away a little.."

Niels keek haar aan en zag een traan of twee drie over haar wangen rolde waardoor hij vrijwel meteen zijn hoofd weer optilde en kort over haar wangen streek. Vervolgens legde hij zijn armen om haar heen, zowel als steun voor haar als steun voor zichzelf. Niels instort moment moest nog komen, en dan deed hij het liever in de armen van Sophia dan gewoon zo. 'Time is a priceless gift. Yet it can destroy so much in an instant. This pain won't fade away. It will get less, but it will never go away completly. I'm glad I have you by my side now. Well, Jonathan was right. I do need a strong woman by my side.' Fluisterde de jongen zachtjes waarna hij zijn hand kort door haar haren haalde. Tranen waren gestopt, maar hij wist dat er nog veel zouden volgen als het niet nu was zou het later zijn. 'Hij wist het, hij wist dat dit zijn laatste brief zou zijn aan me. Anders had hij er niets bij gezet over mam en pap.' Zijn broef schreef twee brieven altijd een aan hun ouders en een aan hem, hij vertelde zijn verhaal twee keer altijd. Blijkbaar had hij niet genoeg tijd gehad voor twee brieven. Even stak hij het in zijn hoofd om zelf het leger in te gaan en naar Iran te gaan maar hij wist dat noch Sophia, noch zijn ouders dit zouden toestaan. Plus het was stom. Ja, hij zou worden toegelaten worden omdat hij hiervoor op een militaire academie had gezeten maar het was niets voor hem. Even dacht hij aan de naderende begrafenis, hij zou zelf mee de kist moeten dragen en zijn eigen pak weer moeten aantrekken van vroeger. Al zou hij het een grotere eer vinden om het militaire pak van zijn broer te mogen dragen, maar dat was niet toegestaan dat wist hij wel. Dus hij zou zijn eigen pak dragen, enkele maten groter wel weer terug. Het zou een dienst worden die hij niet gauw zou vergeten dat wel. 'Dankje dat je naar mij bent toegekomen, ik wist echt niet wat ik anders zou moeten gedaan hebben.'

De jongen zag dat ze huilde, waardoor ze zich meteen ontzettend stom voelde. Zij hoorde niet te huilen en hij hoorde niet te troosten; hallo omgekeerde wereld? Ze sloeg haar ogen ietwat beschaamd neer toen hij de tranen van haar wangen veegde, en ze probeerde hem stevig te omhelzen, zodat hij er zeker steun van zou ondervinden. Ze haalde haar schouders even onbewust op toen ze zijn woorden hoorde. Een sterke vrouw aan zijn zijde? Zij leek momenteel alles behalve een sterke vrouw aan zijn zijde. Niels was dan volgens hem wel blij met die sterke vrouw, met haar, maar ze wist niet eens welke sterke vrouw hij bedoelde. Zij zag er geen, want zij huilde zélf. "I'm sorry", fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar blik naar de grond liet glijden, haar hoofd steunend op zijn schouder. Kort beet ze op haar lip toen de jongen leek te vermoeden dat Jonathan wist dat het zijn laatste brief was. Dat kon wel, maar ze wilde er even niet over nadenken. Het maakte haar ongelukkig te weten dat Niels nu nooit meer perfect gelukkig zou kunnen zijn. Maar.. kon ze hem niet helpen die perfectie wel te naderen?
En ze wist wel wat ze hier kon aan doen. Iets dat Niels wel graag wilde, tijd was voor haar geen hindernis, ze besliste dat dingen zouden veranderen. Het zou makkelijker zijn om Niels gelukkig te maken moest zij niet alleen veel om hem geven, maar ook nog iemand anders, niet? Ze kon niet op tegen dit verlies voor hem, ze kon het hem niet doen vergeten, noch de pijn bij hem verzachten. Een knopje in haar draaide om, Sophia nam een beslissing. "Aan mij heb je niet zo veel, Niels, ik weet niet wat ik moet zeggen..", fluisterde ze zachtjes waarna ze slikte. Zachtjes streek ze over zijn nekhaartjes en sloot haar ogen even.

Niels streek over haar rug terwijl hij steeds meer wegzakte in de pijn die zijn gedachten nu onder gingen.Toen zij zich verontschuldigde fronste hij even. Waarom zei ze dat nu? Niets van dit alles was haar schuld. 'Don't be sorry, please.' Fluistede hij zachtjes tegen haar waarna hij haar iets beter tegen zich aantrok. Zijn perfecte geluk, alleszins het beeld dat hij daar van had was half verpulvert, maar er stonden nog delen van recht, en die delen zou hij wel bij elkaar houden. Even dacht hij aan de ketting die hij haar had gegeven, de ketting die hij van zijn broer had gekregen voor hij was vetrokken naar Iran. Beiden waren ze nu in het bezit van iets van Jonathan, en ondanks dat ze hem niet kende wou hij toch wel dat Sophia de ketting hield. Zacht schudde hij zijn hoofd op de woorden die ze zacht fluisterde. Hij had meer aan haar dan ze zich ooit zou kunnen inbeelden veel meer. 'Zeg dat niet Sophia, ik heb meer aan jou dan ik ooit aan iemand zou kunnen hebben. Maakt niet uit of je wat zegt of niet, zolang je maar bij me blijft op dit moment.' Mompelde hij zachtjes. Haar vingers gleden zachtjes over zijn nekhaartjes, hierdoor raakte hij al kalmer dan hij was. Tranen waren eindelijk gestopt, alleen zat het beeld van zijn broer die er niet meer was nog in zijn hoofd. Toen hij zijn mobiel voelde trillen liet hij haar los en nam haar hand alleen nog vast. 'Hallo?' "Niels, heb je het gehoord?" Even keek hij naar Sophia en sloot kort op zijn ogen. 'Je pa, ik heb net de brief gekregen. Hoe gaat het met ma?' "Ze is er kapot van, net zoals de zussen. Zeg me dat alles goed gaat met jou, zeg dat er iemand bij je is." Sprak zijn vader met een stem die zowat op breken stond. 'Rustig aan, ik red het wel. Sophia is bij me, zorg goed voor iedereen daar, ik zal zo snel mogelijk naar daar komen.' Zijn vader haakte in en hij legde zijn mobiel op de stenen trede naast zich. Waarom hij zich nog vrij sterk hield? Het was voor Sophia, hij wou niet dat ze hem zag leidde onder dit alles. Dat zou ze niet kunnen verdragen.

"But I am", reageerde ze toen ze zijn woorden hoorde. "I àm so, so sorry I can't do anything to help you. I feel powerless." Ze schudde haar hoofd even en slikte zachtjes, terwijl ze hem dichter tegen zich aantrok. Haar gedachten flitsten naar gisteren, toen ze er nog had op gestaan om Jonathan terug te gaan halen, maar alles wat ze wilde doen, haar plan, kwam te laat. Ze voelde zich slecht en nog slechter omdat ze zichzelf al zo slecht voelde, wat moest Niels dan niet voelen, of zijn vader, die Jonathan weg had gestuurd? Schuldgevoel was iets dat kon moorden, iets dat je kon doen wegkwijnen tot in de diepste uithoeken van de wereld. Het was misschien niet haar schuld, maar ze had er wel invloed op kunnen hebben moest ze naar Iran gegaan zijn voor hij omkwam. Ze was te laat. Niels' woorden haalden haar uit haar gedachten, hij beweerde meer aan haar te hebben dan aan iemand anders, iets wat ze niet meteen kon geloven aangezien ze zichzelf echt nutteloos vond op dit moment, maar ze besloot te knikken en het gewoon aan te nemen, om hem niets moeilijks voor te gaan leggen. Dit was al moeilijk genoeg voor de jongen.
Een licht getril deed haar de jongen ietwat verbaasd loslaten, zijn gsm ging af en met ietwat aarzeling liet ze de jongen helemaal los, enkel hun handen nog in elkaar verstrengeld latend. Ze hoorde het gesprek aan en bracht zijn hand met de hare naar haar lippen, om er troostend een kus op te drukken, terwijl ze weer dichter tegen hem aan ging zitten. Het gesprek was moeilijk om aan te horen, laat staan om te voeren, en ze wist dat Niels zich, toen hij zijn gsm weglegde, inhield, voor haar. Een goed ding, zo zag ze zijn pijn niet te veel, dat bezorgde haarzelf ook pijn, maar meer een slecht ding, hij hoefde zich niet in te houden voor haar! Ze zuchtte even, keek rond en zag enkele mensen staren, waarna ze zonder zijn hand los te laten, opstond. "Kom liefje, laten we naar onze kamer gaan, daar is het rustiger, je hoeft je niet in te houden voor mij. Ik hou van je, en het doet pijn je zo te zien, maar ik wil niet dat je je gevoelens voor me in gaat houden. Ooit komt het er toch weer uit, als het zich in extreme mate heeft opgestapeld in je lichaam. Ik wil je dàn niet zien, maar nu heb je het volste recht je voor te doen zoals je je voelt. Kom," mompelde ze zachtjes tegen hem terwijl ze hem aanmaande om op te staan door zachtjes zijn hand wat omhoog te trekken. Hopelijk wilde hij meekomen, ze wist dat hun kamer een betere plek was dan dit. Ondertussen raapte ze zijn mobiel, de omslagen, de brief en nog enkele spulletjes op en wachtte tot hij mee zou komen.

'It doesn't matter. Really. As long as I can hold you, you do help me. You help me realize that i'm still the boy that you choose out of all the others.' Zacht streek hij over haar hand en glimlachte eventjes. Ja hij was blij, al zou je dat niet merken. Haar verliezen zou hem nog zwaarder gaan treffen dan het nu al was gebleken met Jonathan. 'Sophia, ik ben deels blij dat je niet gegaan bent. Stel jij was op weg naar de basis en je zou onderschept worden door een van die mensen. Ik mag er niet aan denken om je te verliezen door zo iets.' Mompelde hij zacht. Even keek hij naar de hemel en wreef over zijn voorhoofd met zijn vrije hand. Toen ze plots op stond fronste hij even,met een ietwat vragende blik keek hij het meisje aan maar al snel zag ze waarom ze was opgestaan. De mensen die hen aankeken. De woorden die ze sprak bevatte een grote waarheid, iets waardoor hij even heel zacht glimlachte. 'Maar ik wil mijn pijn niet weerspiegeld zien door jou. Ik kan je geen pijn doen omdat ik weet dat het mezelf alleen maar pijn doet. En hoe ik me nu voel? Ik voel me een grote baby die gewoon een harde huilbui heeft.' Sprak hij kort tegen haar. Tuurlijk had ze gelijk, alles zou opstapelen als hij het nu niet zou uiten, maar nu op dit moment kon hij dat niet. Hij werd zacht omhoog getrokken aan zijn hand en uiteindelijk iets wat wankelend stond hij op en keek haar bedankend aan om de spullen. 'Maar je hebt wel gelijk.'Fluisterde hij zacht waarna hij zelf uiteindelijk de eerste passen deed richting het gebouw waar hun kamer zich in bevond. De blikken die op hem gericht waren voelde aan als miljoenen pijlen die door zijn lichaam heen gingen en wonden achterlieten. Nooit had iemand hem zien huilen als nu, buiten dan nu. Sophia, de leerlingen die hem aankeken. Hij voelde het duizelen in zijn hoofd, de greep om haar hand versterkte even. Nu was zij degene die hem staande hield, degene die hem weerhield om echt de baby gaan uit te hangen.

Een aarzelende glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zijn woorden hoorde. Goed, de jongen had wel degelijk iets aan haar, maar ze voelde zich wel dom omdat ze niets zeggen kon dat eigenlijk goed paste in deze situatie. En met zijn volgende woorden, leek hij haar gedachten te kunnen raden: blij dat ze niet gegaan was, zijn stelling zou kunnen kloppen, en ze zuchtte kort toen hij eindigde. "Maar nu verlies je je broer wél door zoiets, iemand die je al je hele leven kent, Niels.. Als ik daar omgekomen was en daardoor je broer kon gered hebben, dan zou ik dat kiezen, je broer betekent erg veel voor je. Ik wil je niet.. Ongelukkig maken of zien.. Perfect gelukkig zou iets mooi zijn, maar deels zal je altijd aan Jonathan denken. Denk dan alsjeblieft aan de goede dingen die je met hem meemaakte, want Jonathan is dat waard, al ken ik hem niet, ik ben daar zeker van." Ze keek hem even moeilijk aan en nadat ze opgestaan was en hem afwachtend aankeek, deed zijn kleine glimlach even een goed gevoel door haar aderen stromen, korte duur, maar het was er. "Ik zal m'n best doen jouw pijn niet te weerspiegelen, lief, en een baby kan getroost worden, als je de goede manier maar vindt." Zijn woordkeuze deed haar denken aan haar langetermijnsplan Niels gelukkig te krijgen; ze voelde er steeds meer voor om dat te gaan voltrekken ook. Nu nog wachten op het juiste moment..
Hij gebruikte haar hand lichtjes om op te staan en de woorden die hij haar toefluisterde, lieten haar weten dat hij zijn gevoelens niet ging opkroppen, en anders zou zij daar wel voor gaan zorgen. Toen hij verder ging, volgde ze hem en hield ze zijn hand stevig vast: de priemende blikken van jongeren deden haar vol venijn naar hen kijken, waardoor ze allemaal wel wegkeken. Tenzij ze een hoopje as wilden zijn, het vuur in haar ogen zou daar best aan kunnen helpen. Ze duwde de deur open van het gebouw, hier was het rustiger en leeg. De dame achter de balie wierp hen een bezorgde blik toe, en Sophia keek even bezorgd terug. Ze kneep zachtjes in Niels hand, hij werd nu al minder aangekeken.

Niels luisterde naar haar woorden maar wandelde ondertussen wel door. Hij besloot zijn reactie pas te geven als hij weer in de kamer was zodat er niet nog maar mensen hen gingen nakijken want dat ging hem zometeen wel echt te veel worden. Hij wandelde de trap weer op en liep zo door naar hun kamer, op de gang was niemand te bekennen en daar was hij blij om. Minder vragen van mensen. De jongen duwde de deur open en trok haar met zich mee de kamer in. 'Sophia, zeg zoiets niet. Moest mijn broer nog leven en jij niet zou ik daaraan kapot gaan. Ookal heb ik gisteren iets stoms gezegd, moest ik jou niet meer hebben, moest je niet meer in leven zijn zou ik instorte en zou er niemand zijn om me op te vangen niet zoals jij nu doet bij me. Ik zal aan Jonathan denken, maar aan de goede tijden omdat ik er geen andere gekend heb met hem. En geloof me, je kent hem wel. We zijn bijna gelijk qua karakter alleen is hij iets serieuzer en heeft hij niet die uitbarstingen. Hij was, en is me nog steeds heel veel waard. Maar dat ben jij ook, en jullie zullen altijd veel voor me betekenen. Maar zeg niet, of denk niet dat ik niet anders geweest zou zijn als jij degene was die ik zou verliezen.' Sprak hij tegen haar. De jongen trok haar tegen zich aan en legde zijn hoofd op haar schouder. Zacht drukte hij een kus in haar nek en sloot hij zijn ogen even. Niels streek met zijn vinger even over haar hand waarna hij die uiteindelijk los liet en zijn arm weer om haar heen legde. 'Ik ben misschien niet de gelukkigste persoon momenteel. Maar ik ben nog net niet de ongelukkigste. Omdat ik jou heb, omdat jij toch naar me toe bent gekomen om te vragen wat er was. Een ander persoon had dat niet gedaan.' Niels stem klonk zacht, zwak en triest. Toch vocht hij nog tegen de nieuwe tranen, hij wou niet huilen, niet voor haar. Ondanks ze hem de toestemming gegeven had.

De jongen reageerde verder niet op haar woorden toen ze door het gebouw liepen, ze wist dat hij dat zometeen zou gaan doen. Als ze uit de openbare plaatsen weg waren, op een kamer die alleen van hen twee was, waar enkel zij twee voorlopig mochten komen, waar enkel zij twee recht op hadden. Toch duurde de weg naar de kamer voor haar eindeloos lang, uit lichte nieuwsgierigheid om zijn antwoord. En daar waren ze dan, ze werd mee de kamer in getrokken en ze sloot de deur met haar voet achter zich, zodat ze zich niet hoefde gaan om te draaien. En toen kwamen zijn woorden, veel woorden, veelbetekenend voor haar. Ze zweeg en keek de jongen onophoudelijk aan terwijl hij sprak, kneep zachtjes in zijn hand als communicatiemiddel aangezien ze even bevangen werd door een aanval van sprakeloosheid. Ze wist niet wat ze moest zeggen op zijn woorden en haatte zichzelf daarvoor, ze had vandaag niet echt een goede dag; haar woordenschat, waar was die heen? Ze liet zich dan maar tegen de jongen aantrekken en sloot haar ogen toen hij haar een kus in haar nek gaf, terwijl ze aarzelend op haar lip beet. Daarna liet hij haar los, evenals zij hem, maar zijn arm lag nu weer om haar heen. Haar onderlip trilde even toen hij zijn volgende woorden sprak, dit keer leek ze er wel een antwoord op te hebben. "Dat doe je gewoon, voor iemand waarvan je zielsveel houdt. Ik hou van je, Niels, ik zou nooit in staat zijn om je daar gewoon te laten zitten, dat kan ik me niet eens voorstellen." Sophia's stem klonk fluisterend, waarna ze hem een kus op zijn wang gaf en een 'kom hier' mompelde, beide armen om hem heen sloeg en haar handen in zijn nek legde. "You can cry, baby, you can", suste ze zachtjes, terwijl ze hem enkele kusjes in de nek drukte en haar hoofd weer op zijn schouder legde.

Niels luisterde naar haar woorden, en uiteindelijk storte de jongen toch in. Tranen begonnen weer over zijn wangen te rollen, hij verbergde zijn hoofd weer in haar nek en voelde zijn hart gewoon in triljoenenen stukken breken. Zijn greep om haar werd sterker, merendeels omdat nu alles bij elkaar kwam. Woede, verdriet, angst om nog meer te verliezen dan hij al gedaan had. Toch liet hij haar uiteindelijk los en ging neerzitten op zijn bed, hij wreef door zijn ogen. 'Sorry dat je me zo moet zien.' Mompelde hij kort tegen haar en keek naar de grond. In zijn hand had hij nog steeds de twee stalen plaatjes vast die zijn broer al die tijd gedragen had. Deze waren de trots geweest van zijn broer, en hij droeg ze letterlijk tot de dood. Kort schoten zijn gedachte naar zijn zusjes, en zijn ouders, die waren er kapot van net als hij. Jonathan was samen met de tweeling de trots geweest van zijn ouders, terwijl Niels wat achter hing in verband met wat hij allemaal had gedaan. Nog net werd hij niet als de schande van de Marshall's familie. Misschien moest hij zijn broer uiteindelijk maar opvolgen en zijn broer gaan volgen naar het leger, al kon hij dat niet maken voor Sophia, alleszins toch niet na wat er vandaag gebeurd was. Even keek hij rond, en wandelde vervolgens naar zijn gitaar en nam die vast, dan ging hij weer op zijn bed zitten. En gedurende de tranen waterval begon hij te spelen.
'I heard there was a secret chord
That david played and it pleased the lord
But you don't really care for music, do you
Well it goes like this the fourth, the fifth
The minor fall and the major lift
The baffled king composing hallelujah.'
Gedurende hij speelde zat hij met gesloten ogen te luisteren naar zijn spel. Ondertussen alles herinneringen aan zijn broer boven halend. Een keer toen hij iets van een dertien jaar oud was en zijn broer net veertien was geworden waren ze buiten gegaan. Ze hadden samen op het pleintje gezeten, en ze hadden dit lied gespeeld. De moment dat ze beiden begonnen te zingen was het muisstil geweest op het gehele plein, hun moeder die toen eens thuis was geweest was buiten gekomen en ze had in tranen voor hen twee gestaan. Trotse tranen wel. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij daar aan dacht zolang hij die tijden zou koesteren bleef zijn broer toch nog leven. Toen hij de laatste akkoorden speelde keek hij weer op en zuchte diep.

Ze had hem de toestemming gegeven te huilen, maar had niet geweten dat het haar zo zwaar zou vallen. Ze zou wel kunnen huilen omdat hem zien huilen zo'n pijn deed, maar ze hield zich sterk en slikte koppig de tranen in. Zij was er voor Niels, ze moest er zijn voor hem, en ze deed dat uit vrije wil. Haar nek werd nat door zijn tranen, wat bewees dat hij wel degelijk huilde, en die werkelijkheid deed haar niet veel goeds. Toch bleef ze sterk en ookal brak haar hart door zijn ongeluk nu in duizenden stukken, ookal kon ze dit niet aanzien, ze bleef hier, voor hem. Zijn greep om haar versterkte, ze zuchtte zachtjes uit onmacht en trok hem ook steviger tegen zich aan. Toch liet de jongen haar na een tijdje los en ging op het bed zitten, maar bij zijn woorden schudde ze haar hoofd. "Je moet je daarvoor niet excuseren, liefje, je bent jezelf nu, je bent nu wat je voelt, oprecht. Dat is goed.", sprak ze zachtjes en ging naast hem zitten op het bed, terwijl ze met haar hand over zijn rug wreef. Haar hand gleed van zijn rug af toen hij rechtstond, en even beet ze aarzelend op haar lip, vermoedend dat hij niet wilde dat ze naast hem was komen zitten. Heel even maar, want toen bleek dat Niels zijn gitaar nam en weer op bed kwam zitten. Ze begreep zijn bedoeling en ging achter hem zitten, op haar knieën, waarna ze met haar vingers zijn nek en schouders zachtjes begon te masseren. Zou hij rustig van moeten worden, als ze hem genoeg kende, en gedurende het hele liedje bleef ze dit volhouden. Toen de laatste akkoorden klonken en ze genoeg ontroerd was om nét niet te gaan huilen, drukte ze haar lippen even kort op zijn achterhoofd en sloeg haar armen om zijn nek, zodat haar handen op zijn borst lagen. Met de zijkant van haar hoofd, leunde ze tegen zijn linkerwang aan. Ze hoopte dat wat ze deed goed was, hem steunen en haar aanwezigheid blijven benadrukken. Ze wilde dat dit allemaal niet gebeurd was, dat ze Jonathan eerder had weggehaald, maar het had niet mogen zijn. En nu moest ze haar best doen om Niels het zoveel mogelijk naar zijn zin te laten voelen, om hem zo gelukkig mogelijk te houden.

Niels voelde haar vingers zachtjes over zijn nek en schouders gaan, zacht leunde hij achteruit en sloot iets wat genietend zijn ogen. Zijn wangen waren nog steeds nat, maar het maakte hem helemaal niets meer uit hij was nu alleen samen met haar. Toen haar handen op zijn borst lagen legde hij zijn ene hand op die van haar en streek daar kalmerend over. Wetend dat ook zij het moeilijk had met dit alles. Hij leunde met zijn hoofd tegen het hare aan en ademde diep in. 'Weet je, mijn broer en ik hadden tot op onze zestien jaar een klein groepje. Hij en ik zongen elk vrij moment van de dag op de academie. En dat is allemaal begonnen toen we Hallelujah hadden gespeeld op een pleintje. Ik kan het me nog zo goed herinneren, een over bevolkt pleintje waar ik en Jonathan in het midden zaten en begonnen te spelen. Meteen werd het muisstil en iedereen raakte zo ontroerd om het liedje. Moeder kwam buiten en toen ze het hoorde barste ze in tranen uit. Een van de ontroerendste momenten in mijn leven samen met Jonathan.' Glimlachte hij zacht. Kort keek hij naar een oude foto en zuchtte. 'Ik werd nooit gezien als de trots van onze familie. Mijn broer en de tweeling kregen voorang op alles. Zij waren degene die altijd de goede dingen deden, terwijl ik degene was die een meisje had zwanger gemaakt, degene die zo veel uit stak. Degene die niet zoals elke Marshall man naar het leger is gegaan.' Kort zuchtte hij. Moest hij ooit kinderen krijgen, en hij zou er ook echt voor zorgen zou hij geen enkel van die kindjes gaan ondermijnen omdat ze gewoon iets uit hadden gestoken. Voor hem zou elk kind dat hij had gewoon een trots zijn, een deel van zichzelf wat hij weerspiegelt zag in iets klein.

Zijn hand raakte de hare aan en het meisje glimlachte even onbewust. Sophia kreeg hierdoor de steun die ze nodig had om bij hem te blijven, om dapper en sterk te blijven voor hem. En toen hij begon te praten, luisterde ze ademloos naar zijn verhaal. Voor haar ogen vormde zich het beeld van twee kleine jongetjes, op een pleintje, Hallelujah te zingen. En denkend aan dit drama nu, het brak haar hart. Ze beet op haar lip en draaide haar gezicht wat van hem weg, zodat hij de tranen die in haar ogen waren gesprongen, niet zou opmerken. "Inderdaad ontroerend", stamelde ze bijna onhoorbaar, waarna ze toen hij weer begon te spreken, haar hoofd weer naar hem toe draaide. Het waren woorden die ze liever niet hoorde, woorden die ze zich niet eens kon inbeelden. "Je moet weten dat jij míjn trots bent, Niels, zal je altijd blijven. No matter what.." Ze trok haar hoofd even naar achteren en drukte hem een kusje op de wang, waarna ze wat rechter ging zitten en haar handen over zijn schouders van hem af liet glijden. Ze dacht eraan dat er in haar kastje nog een lege fotokader lag (ze had altijd een extra lege fotokader, je wist maar nooit), en ze stapte rustig van het bed af zodat ze het kon gaan halen. Even rommelde ze in haar kastje, wreef de kader even proper, enkele stofjes eraf, en wandelde er dan mee naar Niels en naar de spullen die ze bij hem had gelegd. Rustig viste ze de foto van Jonathan eruit, en stak hem in het kadertje, om hem dan aan Niels te geven. "Hier, dan raakt hij niet beschadigd.", mompelde ze zachtjes en ging dan naast Niels zitten, uitkijkend voor de gitaar die hij nog vasthield.

[nieuw setje, u like?]

[Me like ]
Even keek hij naar de grond en glimlachte, het was raar geweest de eerste dagen dat zijn broer weg was gegaan. Een keer was die nog terug gekomen, na de eerste twee maand van zijn vertrek was zijn broer terug gekomen omdat hij een soort van verlof van een week kreeg. Toen hij haar woorden hoorde glimlachte hij even. Hij zou haar trots blijven wat er ook gebeurde, dat was mooi om te weten heel mooi. Toen hij zich wou omdraaien om haar weer een knuffel te geven voelde hij haar opstaan waardoor hij even fronste. Wat ging ze nu doen? De jongen volgde haar met zijn blik en zag dat ze een foto kader uit haar kastje was gaan halen, en daar de foto van Jonathan in stak. Even keek hij naar het kadertje dat aan hem gegeven werd en hij knikte dankbaar waarna hij zowel de kader als zijn gitaar uiteindelijk op de grond naast het bed legde en zijn arm om haar heen sloeg. 'Als ik mezelf moet zijn nu, doe jij het dan ook Sophia. Ik heb liever dat we hier nu met zijn tweeën zo zitten, dan dat jij later alles te verduren krijgt.' Hij legde zijn arm om haar heen en drukte een kus op haar wang. Ja, dat had hij liever, misschien kon hij het niet verdragen maar het maakte hem niet echt uit nu. Gewoon omdat hij zelf toch al een harde shock te verduren gekregen had. 'Ik ben je misschien niet echt waard, maar ik ben wel blij dat ik je leren kennen heb. Ik wou dat je men broer had leren kennen eerlijk waar. Maar ik denk dat je het nu maar moet doen met de mensen van de familie die je al kent.' Het gezin waar hij in leefde was best groot, maar al bij a waren ze nu een belangrijk persoon verloren. Jonathan loste meestal de ruzies op tussen hem en zijn ouders of die van zijn ouders zelf. Dat was iets wat goed was, iets wat heel zijn familie zou missen waarschijnlijk.

De jongen legde zijn gitaar op de grond en Sophia probeerde even te glimlachen toen Niels zijn arm om haar heen sloeg. Hij zei haar dat ze zichzelf ook moest zijn op dit moment, waardoor het meisje haar ogen neersloeg. Nee, ze moest sterk zijn voor Niels, wat had hij nu aan een meisje dat ook huilde terwijl ze zijn broer niet eens ontmoet had? Zoals ze had gedacht, hypocritie was het goede woord. Ze haalde haar schouders even op, knikte om het hem niet al te moeilijk te maken, maar vertikte het ook maar één traan te laten. Om eerlijk te zijn, de pijn Niels zo te zien was groter dan de eigenlijke pijn door het overlijden van zijn broer, was dat wel normaal? "Ik krijg het later niet te verduren hoor, vertrouw me maar, ik ben goed zo, jíj bent degene waarover ik me zorgen maak. En je bent me meer dan waard, ik wil je dat niet meer horen zeggen, hoor je me? Niet meer, daarvan kan ik pas kwaad worden. Je verdient me, je verdient me, zonder dat jij daar al te veel moeite voor moet doen. Ik hou echt veel van je, maar zeg niet dat je me niet waard bent.. Want het gevoel dat jij me bezorgd door élke, goede én slechte emotie te tonen, dat heb ik nooit van mijn leven gevoeld. Ik wist niet eens dat ik zoiets zó kon voelen. Laat jij één glimlach zien, ik straal van geluk, laat jij één traan zien, ik.." Ze stopte, wilde voort spreken maar kon het niet. "ik..", stamelde ze verder, terwijl ze tranen voelde opkomen, maar die verbiedde van haar wangen te rollen. Zo was het dat haar oren rood waren en er tranen in haar ogen stonden, toen ze hem weer aankeek. Ze brak, één traan, en ze brak, en nu Niels kapot was van het verlies van zijn broer, brak ze, elke traan die hij liet, brak haar opnieuw. Het meisje fronste toen ze besefte dat ze nu nét wel haar emoties liet zien aan Niels, terwijl ze dat daarnet nog afgezworen had, maar ze kon hem niets geheim houden. Ze hield haar hoofd dapper rechtop en een traan gleed over haar linkerwang, een traan die ze meteen wegveegde. "Het spijt me", mompelde ze even en stond, terwijl ze zichzelf wel mentaal voor kop kon slaan, op uit zijn greep om naar de badkamer te gaan en met een washandje haar gezicht te verfrissen. Ze mocht niet huilen van zichzelf, van Niels misschien wel, maar ze had het zichzelf verboden, en nu dat niet lukte, wilde ze er alles aan doen zich sterk te houden. Koppig veegde ze de tranen van haar wangen, en keek even zuchtend naar haar spiegelbeeld, terwijl ze haar handen op de rand van de wasbak zette.

Niels keek haar aan en zuchtte eventjes. De woorden die ze sprak kwamen harder aan dan waarschijnlijk d e bedoeling geweest was. Niels trok haar iets beter tegen zich aan, wetend dat elk woord wat ze sprak toch wel een bepaalde inpakt had op hem. Toen ze plots op hield met spreken keek hij haar vragend aan, haar oren werden vuurrood en uiteindelijk zag hij een traan over haar wang rollen waarna hij haar beter wou vast nemen maar ze stond op en verontschuldigde zich tegenover hem. Kort slikte hij en nam zijn gitaar weer vast. Tranen scholen in zijn ogen maar ze braken niet door niet zolang hij het niet wou. Zachtjes begon hij enkele noten te spelen van Hero van Enrique Iglesias, een pakkend liedje als je de betekenis er van kende en als je de clip er van had gezien. Dat was iets waar hij vroeger een keer om gehuild had, Iets wat hij dus toch wel toe gaf als het er op neer zou komen. Uiteindelijk duwde hij zich recht en ademde even diep in, kort streek hij door zijn haren en hing de twee ijzeren plaatjes om zijn nek. Vervolgens nam hij zijn gitaar weer vast en nam hij zich voort om even alles wat er nu gebeurd was achter zich te laten en zich gewoon focuste op hem en haar.

‘Would you dance if I asked you to dance
Would you run and never look back
Would you cry if you saw me crying
And would you save my soul tonight
Would you tremble if I touched your lips
Would you laugh
Please tell me this
Now would you die for the one you loved
Hold me in your arms tonight.’

Begon de jongen zachtjes te spelen. Hij liet met zijn gitaar in zijn armen naar de badkamer toe en daar zette hij ze voor de deur neer. De jongen keek naar haar weerspiegeling en voelde een drang om haar gewoon in zijn armen te nemen en niet meer los te laten. Nooit meer, haar voor altijd in zijn armen houden tot de dood hen echter zou scheidde. Met een vaste pas liep hij op haar af en sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zijn borst aan. ‘Ik wist niet dat ik zo’n inpakt op jou had eigenlijk. Huil, ik smeek je. Het maakt me niet uit. Ik doe het liever samen met je, dan dat jij het van mij moet aanzien alleen of omgedraaid.’ Zachtjes drukte hij een kus onder haar oorlel en sloot zijn ogen even. ‘I can be your hero baby. I can kiss away the pain. I will stand by you forever.You can take my breath away. Would you swear that you'll always be mine? Would you lie? Would you run away? Am I in too deep. Have I lost my mind. I don't care, you're here tonight’ Zachtjes drukte hij haar tegen zich aan en zette een kleine glimlach op zijn gezicht. ‘Het maakt niet uit of je huilt of niet, maar please krop het niet op. Ik beloof mijn mond te houden over dat ik je niet waard ben.’ Probeerde hij haar te sussen. ‘Maak je geen zorgen om mij. We slaan ons hier wel door. Ik beloof het je.'

Ze keek voor zich uit, in de spiegel en staarde naar het beeld dat zich in het vlak vormde. Ze haatte zichzelf momenteel omdat ze huilde, en hield haar handen even kort voor haar ogen. Het geluid dat haar oren trof, klonk bekend en vooral emotioneel bij haar. Dit liedje nu horend, uit Niels' mond, viel haar ook al zwaar, tranen rolden nu met meer over haar gezicht terwijl ze zich wilde inhouden. Ze hoorde aan zijn gezang dat hij dichter kwam, zijn gitaar werd neergezet, dat kon ze hooren aan een zachte, holle klank die klonk. Hij kwam dichter en haar handen zachten naar beneden, haar armen hingen langs haar lichaam. Zijn warmte omringde haar toen hij haar omhelsde, enkele seconden bleef ze wezenloos staan, alsof ze een lappenpop was die niet in staat was zelf te bewegen. Hij wist niet dat hij zo'n inpakt op haar had, wel dan wist hij het nu. Ze sloeg haar armen uiteindelijk om hem heen en sloot haar ogen, waardoor er enkele tranen van haar wangen rolden. De kus onder haar oorlel deed haar onwillekeurig rillen, zelfs op dit moment. Het was gewoon zo raar dat ze zo'n dingen voelde terwijl ze vanbinnen zelf kapot ging door het verdriet van een ander. Volgens haar was ze tegenover Niels té empathisch ingesteld. Ze zuchtte zachtjes en haar schouders schokten. "I'm so, so sorry", mompelde ze aarzelend, terwijl ze zachtjes begon te huilen. "Ik kan je gewoon niet zo zien, wat vreselijk egoïstisch van me.."Ze beet op haar lip en trok de jongen dichter tegen zich aan. Sophia wist dat de jongen haar toestemming had gegeven om te huilen, en zo kon ze het niet meer tegenhouden, maar nog steeds vond ze niet dat ze het recht had om te huilen. Dat was aan Niels.

Niels maakte een sussend geluid. Het zou wel goed komen, dat hoorde gewoon zo in zijn ogen. Zachtjes streek hij over haar rug en sloot zijn ogen. Nu was hij degene die zich groot leek te houden, hoewel hij geeneens de moeite deed. Nee, de tranen leken gewoon niet meer te komen uiteindelijk. Alleen van binnen voelde hij zich hol, leeg, en koud. Een leegte die niet gauw gevuld zou worden, een leegte die zijn broer weer spiegelde. Hij voelde haar schouders schokken en trok haar daardoor steviger tegen zich aan, zacht streek hij over haar haren. Weer die verontschuldigingen, hij zou het maar laten voor wat het was. 'We raken er wel weer boven op.' Mompelde hij zacht. Zijn blik was gericht op de spiegel, daar zag hij een weerspiegeling die hij niet wou zien. Een gebroken Niels, een gebroken Sophia. Ze hoorde gelukkig te zijn, toch? 'Het is niet egoïstisch van je. Je bent gewoon een meelevend persoon. Er is niks egoïstisch aan. Geloof me.' Sprak hij zachtjes waarna hij haar een kus op haar voorhoofd drukte. Zeggen dat het goed zou komen, zou niets uithalen, nu moesten ze er gewoon voor elkaar zijn dat was top prioriteit. 'Kom maar mee.' Niels zakte even door zijn benen en tilde haar voorzichtig van de grond zodat ze nu in zijn armen lag. Met zijn blik voor zich uit gericht wandelde hij weer naar de kamer toe en sloot de badkamer deur. Voorzichtig legde hij haar neer op het bed en zette zich naast haar neer, hij zelf stond kort op en wandelde naar het raam. Zijn blik richtte hij op de hemel, ergens kon hij het niet vatten dat de jongens in zijn broers peleton hem niet gewaarschuwd hadden. Niels wou een onderzoek naar hoe het gebeurd was, dat was wel zeker. De jongen wandelde weer naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. Toen hij een kort geklop hoorde op de deur fronste hij even en wandelde iets wat verward naar de deur toe. Hij opende de deur en keek recht in de ogen van een meisje, zestien jaar ongeveer. 'Ehm, ik wou zeggen, ik hoorde jou en je vriendin daar praten over je broer. Ik denk dat mijn vader in het zelfde peleton zat, ik heb net ook een brief gekregen namenlijk.' Sprak het meisje met huiverende stem. Niels keek haar aan en voelde een mentale klap in zijn gezicht die hem helemaal liet daveren. Kort gaf hij het meisje een knuffel. Vrijwel meteen liet hij haar los en sloot de deur weer. Hoe onbeleefd het ook mocht zijn. De jongen leunde met zijn rug tegen de deur aan en zakte zo naar beneden tot hij op de grond zat. Hier kwam het dan. Zijn mental breakdown. Woedend sloeg hij tegen de deur aan, zijn hoofd kleurde rood en uiteindelijk waren ze er weer, de tranen. Nee, hij wou niet dat Sophia het meemaakte het mocht niet. Zijn blik was stug op de grond gericht, hij wou nu zowat elk voorwerp dat in de kamer stond kapot slaan, elke persoon die hij tegenkwam gewoon de huid vol schelden. Als Sophia nu naar hem toe zou komen, het zou slechter gaan aflopen dan eerst. Dit was woede gepaard met verdriet en daar boven nog eens angst om nog andere te verliezen boven op. Een ongezonde combinatie voor personen zoals hem, personen die regelmatig van die aanvallen kregen.

Ja, ze zouden er wel weer bovenop raken, het zou weer beter worden. Het zou weer goed komen. Haar wangen waren nat, maar toch drukte ze haar gezicht naar zijn nek toe en drukte hem een zacht kusje in zijn nek. Hij zei dat het niet egoïstisch was van haar, en ze besloot dat maar aan te nemen, al vond ze wel dat ze overdreven reageerde op zijn verdriet, maar Niels gelukkig zien was datgene waarvoor ze leefde. Het zou wel goed komen, het kwam allemaal wel goed. Haar gedachten herhaalden zich voortdurend, zodat ze er zelf rustiger van werd: De tranen stopten langzaam maar zeker en ze begon rustiger adem te halen. Ze zuchtte zachtjes en voelde hoe de jongen haar optilde, haar hoofd leunde nog steeds op zijn schouder en één arm hing rond zijn nek. Enkele passen later verdween zijn geruststellende warmte en ruilde ze die voor de warmte van het dekbed, waarop hij haar neerlegde. Ze bleef even zo liggen, wetende dat de jongen naast haar zat en nam zich voor om zichzelf gelukkig te gaan maken, en om dit te bereiken moest Niels gelukkig zijn. Ze zou ervoor gaan zorgen dat zij zijn kind zou dragen, en ze zou hem zo proberen gelukkig maken, zodra de tijd er kwam. Ze ging wat rechter zitten toen de jongen opstond en volgde hem met haar blik naar het raam; de sterrenhemel. Ze ging zitten in kleermakerszit en toen ze zijn hand weer op haar schouders voelde, keek ze even naar hem op. Geklop op de deur deed haar even schrikken, haar blik vloog naar de plek vanwaar het geluid vandaan kwam. Ietwat nieuwsgierig keek ze toe naar hoe Niels de deur opende. Ze concentreerde zich genoeg om te weten dat het meisje daar aan de deur haar vader zonet had verloren, zelfde peleton. Ze beet op haar lip en wachtte gespannen op Niels' reactie. Die gaf het meisje sprakeloos een knuffel en sloot de deur sneller dan verwacht. Ze fronste van bezorgdheid toen hij tegen de deur aan naar beneden zakte, aan zijn uitdrukking zag ze verschillende dingen. Woede, verdriet, misschien zelfs angst. Hij huilde en dit ziende, gaf haar de drang om naar de jongen toe te lopen, al moest ze zeggen dat ze zijn reactie niet meteen kon voorspellen. Dus bleef ze even aarzelend zitten en zette uiteindelijk traag haar voeten op de grond, stond op en wandelde naar hem toe. Zonder veel te zeggen, kwam ze dichter, ze moest hem weer rustig krijgen, op één of andere manier. En tegen beter weten in, ging ze naast de jongen zitten, tegen de deur, en sloeg een arm om hem heen. Haar medeleven betuigen was niet nodig, dat wist hij wel. Ze maakte een sussend geluidje en keek hem aan, peilend naar zijn reactie. "We komen er wel uit", mompelde ze zachtjes, woorden die hij tegen haar had gezegd, zo duidelijk mogelijk herhalend.

Niels zag vanuit zijn ooghoeken dat ze dichter kwam. Iets wat hij niet wilde. Als hij zich niet kon beheersen, en hij zou haar slaan gewoon uit blinde woede. Dan zou hij verder van huis zijn dan eerst. Strak keek hij naar de grond en voelde hoe ze haar arm om hem heen sloeg, hij wou weg trekken omdat hij haar niets wou aandoen. Maar verlamd bleef de jongen zitten. Weer volgde er een slag, ditmaal met zijn hand die verder van haar verwijdert was, alleen was het ditmaal op de grond. Hoe pijnlijk het ook wezen mocht het maakte niets uit, zijn lichaam voelde verlamd aan. Pijn kwam niet door. Woorden die hij sprak werden door haar herhaald, woorden die amper vat hadden op hem. Met een angstige blik keek hij haar aan. 'Sophia, ik smeek je. Ga verder van me zitten, ik wil je niet pijn doen.' Sprak hij op een fluistertoon. De jongen ademde diep in en spande zijn spieren even aan. Hij voelde de wereld onder hem wegzakken, alles en iedereen verdwijnen. Ditmaal zat hij er alleen, alleen in een donkere wereld. Uiteindeijk voelde hij zijn maag omkeren. Het schoot hem nog te binnen dat hij niets binnen had vandaag, ziek worden zou hij niet hoor. Daar was hij zeker van. Niels zat nu letterlijk met zijn handen in de haren, was hij nu gek aan het worden, of leek dit zo maar alleen voor hem. Zijn hartslag schoot zonder aanleiding de hoogte in, meestal was dat het begin van een van zijn aanvalletjes, al kwam het deze keer laat. Heel laat. Nu moest hij zichzelf gewoon gaan proberen kalmeren, of zichzelf gewoon helemaal laten gaan. Zijn verlangen ging echter naar het tweede, al won ditmaal zijn verstand het om zich te proberen kalmeren. Zo, dat was ook voor het eerst dat zijn verstand zich eens een keer kwam laten zien. Even keek hij haar aan stond uiteindelijk zelf weer op en liep al wankelend naar zijn bed toe en staarde kort naar de grond. Ergens wou hij zich momentee gewoon van het dak hierboven af gooien, hij was er helemaal klaar mee.