Things do change very fast

De jongen verroerde niet toen ze haar arm om hem heen sloeg en Sophia beet aarzelend op haar lip. Zo kende ze hem niet, niet goed tenminste, ze kon niet bepalen wat hij nu zou gaan doen, nu was hij voor haar volledig onvoorspelbaar. Hij sloeg op de grond en ze knipperde met haar ogen. Haar greep op hem verzwakte maar ze trok nog niet weg, tot hij haar met een bange blik aankeek. Hij fluisterde, en wat hij zei, maakte haar enigszins bang. Ze trok haar arm weg maar bleef zitten en sloot haar ogen. Ze wilde niet afgestoten worden van hem, het klopte niet, beiden stonden nu hun negatieve polen naar elkaar toe, hij stootte haar af en ze luisterde. Ze hoorden als magneten te zijn, er moest weer een pluspool komen die hen samenbracht, maar die was weg. De blik in Niels' ogen herkende ze niet en zorgde ervoor dat ze haar adem inhield en na een tijdje naar adem hapte. Ze luisterde aandachtig naar elk geluid en zag hoe Niels oren rood aanliepen. Haar onderlip kreeg het zwaar te verduren en toen hij opstond, wilde ze hem volgen, dat zei haar gevoel, maar haar verstand en haar lichaam, wilden haar niet volgen, dus bleef ze als aan de grond genageld zitten en staarde ze wezenloos voor zich uit, hopend dat Niels' woedeaanval snel zou aflopen en dat hij zich daarbij niet zou bezeren, of niets zou doen waarvan hij spijt zou krijgen. Ze volgde zijn bewegingen met haar blik en voelde met haar hand aarzelend over de grond. Ja, hij was er nog. Ze zou haar zekerheden houden tot de grond onder haar voeten wegzakte, letterlijk dan: haar zekerheid was in dit geval dat het over zou gaan, dat Niels weer normaal zou gaan doen en dat hij terug hààr Niels zou worden. Nu moest ze hem enkel in het oog houden, zien dat hij niets deed wat hij niet zou willen. En ze bleef daar dus zitten, tegen de deur aan, wachtend tot het over was.

Ze volgde niet, ergens was het verbazend voor hem maar hij vond het goed dat ze nu daar bleef zodat hij kon bedaren. Zijn blik was op de foto van hem en zijn broer gericht, toen waren ze negen, misschien tien jaar oud. De dag waarop hij was getrokken was compleet uit zijn herinneringen vervaagd, maar de gezichten van hem en zijn broer stonden breed lachend. Ergens vroeg hij zich af op Jonathan het geweten had wanneer deze was getrokken, maar dat kon hij nu niet bepalen. De jongen duwde zich uiteindelijk recht en wandelde naar de badkamer om daar zijn handen wat nat te maken en daarmee ook zijn gezicht, iets wat hem uiteindelijk weer bij het heden bracht. Iets wat verward schudde hij met zijn hoofd en keek meteen achter zich. Daar zag hij Sophia zitten op de grond, hij zou toch niet? Meteen rende hij op haar af en knielde bij haar neer, hij legde zijn beide armen stevig om haar heen en trok haar tegen zich aan. 'Zeg me dat ik niets doms gedaan heb.' Fluisterde hij zo zacht als maar zijn kon. Hij plaatste zijn lippen kort op haar wang. Ja, dit was weer de oude Niels, de iets normalere jongen die niet zo vaak op iets of iemand sloeg tenzij het nodig was voor hem. 'Sorry, you had to see mee like that. I didn't want that to happen.' Ergens was de hele aanval nu aan hem voorbij gegaan, en zou hij normaal kunnen doen. Naar gelang wat er gebeurd was dan toch, want die dingen herinnerde hij zich meestal nooit en dat was heel irritant. Meestal omdat er van alles werd gezegd wat hij gedaan had maar hij gewoon ontkende omdat hij het niet meer wist.

Ze begon te tellen. Om te meten hoelang het duurde voor de jongen bedaarde, of ze telde om te weten wanneer de jongen zou gaan uitvliegen. Maar een aanval kwam niet. Hij staarde gewoon, naar de foto, in gedachten verzonken. En toch kon ze het niet meteen opbrengen om op te staan en naar hem toe te gaan, ze had de indruk dat zijn positieve pool nog altijd de andere kant op stond, en dat hij haar opnieuw zou afstoten, moest ze naar hem toe gaan. Om niet gekwetst te worden door iets waar hij niets aan kon doen, bleef ze zitten. En telde ze. Zevenenveertig, achtenveertig, negenenveertig... Ze volgde hem met haar blik naar de badkamer en merkte een verandering van zijn houding op toen hij water in zijn gezicht deed. Zijn schouders niet meer krampachtig samentrekkend, zijn vuisten niet meer ballend, keek hij naar haar om met een bezorgde blik, een Niels-blik. Hij was terug; en ze haalde ietwat opgelucht adem. Toen hij op haar af rende, kromp haar lichaam eerst onbewust wat in elkaar - stel dat haar gevoel geen gelijk zou hebben? - maar toen hij bij haar neer knielde, sloeg ze haar armen om zijn nek en zuchtte zachtjes. Langzaam schudde ze haar hoofd om hem zo te laten weten dat hij niets verkeerds gedaan had. "I'm fine, just fine", mompelde ze zachtjes en sloot haar ogen even, niet willend terugdenken aan het moment waarop hij haar afstootte, met woorden, het moment waarop hij zei dat ze beter wat verder kon gaan zitten. "You didn't hurt me, you warned me, I listened and you didn't hurt me", stamelde ze zo rustig mogelijk, terwijl ze hem weer tegen zich aan trok en haar lippen even in zijn nek drukte. "Ik hou van je. Van wie je bent, ik weet dat jíj er nog altijd bent, al krijg je zo'n aanval. Ik hou van je.", ze zuchtte zachtjes en glimlachte fijntjes naar hem toen ze haar hoofd wat naar achteren trok en hem weer aankeek. Ze drukte hem een zachte, korte kus op de lippen en bleef even tegen zijn voorhoofd aanleunen.

Niels knikte even en streek over haar rug. Uiteindelijk legde hij een hand op haar hoofd en streek langs haar haren waarna hij even schuin glimlachte naar haar. "You didn't hurt me, you warned me, I listened and you didn't hurt me." Woorden die vreemd klonken in zijn oren, hij wist dat hij nog dingen kon zeggen als hij zo'n aanval had. Maar hij had er werkelijk geen idee van dat hij dit gezegd had. Toch was hij blij dat te horen, heel blij zelfs. 'I'm glad to hear that. Most of all, i'm glad you listened to me.' Reageerde hij op haar. De kus in zijn nek deed hem rillen, rillen zoals hij normaal rillde, van plezier. Niet van angst, of pijn of verdriet. Zachtjes streek hij over haar wang en snoof even. 'Ik weet het, maar ik wil gewoon niet dat je het vaak moet meemaken, en al zeker niet omdat ik dan zelfs amper weet wat ik doe. En als ik bij zinnen kom weet ik niet eens wat ik gedaan heb. Daarom heb ik niet graag dat je bij mij in de buurt ben, stel ik doe je wat aan en ik word weer normaal. Ik wil dan niet dat ik jou in tranen zie.' Sprak hij zachtjes tegen haar. Tranen scholen in zijn ogen, alleen ditmaal liet hij ze niet gaan. Het was niet nodig. Even keek hij naar de grond en voelde haar zachte lippen kort op de zijne drukken waardoor hij zacht glimlachte en even over haar haren ging. 'Ik bof maar met jou.' Vormde zijn lippen, maar er klonk geen geluid. Ze zou wel weten wat hij zei waarschijnlijk. Niels sloot zijn ogen en steunde met zijn voorhoofd tegen het hare aan. Misschien moest hij zich ergens wel gelukkig prijzen, hij was zijn broer verloren, zijn maatje. Dat meisje was haar vader verloren, degene die haar het leven geschonken had. Voor haar zou het nog harde moeten aangekomen zijn, maar zij stond wel voor zijn deur om hem moed toe te spreken, hoorde het niet omgedraaid te zijn of leefde hij nu gewoon in een paralel universum waar je broer verliezen erger leek dan je vader verliezen?

Ze vermoedde wel dat gewoon blijven zitten en wachten tot het einde van zijn uitbarsting, het beste zou geweest zijn voor haar, voor hem. Kort glimlachte ze en zachtjes zuchtte ze terwijl ze zich dichter tegen hem aan duwde. Ze voelde hem rillen toen haar lippen zijn nek raakten en voor dit moment leek dat best wel goed te zijn, op een goede manier, anders uitgedrukt. Ze voelde een streling over haar wang gaan en glimlachte voorzichtig. Zijn woorden klonken zacht, en ze luiderde rustig naar wat hij zei. "Je doet me niets." Fluisterde ze zachtjes ter reactie en hield haar hoofd aarzelend schuin. "Ik weet dat je me niets zult doen. Als ik zelf oplet, komt alles wel goed, met ons allebei." Ze had zijn lippen kort op de zijne gedrukt en voelde hoe zijn hand door haar haren gaan. Het voelde geruststellend aan, ze raakten elkaar niet kwijt, daar niets, niets kwam tussen hen. Ze keek naar zijn lippen toen hij woorden vormde, en zo kon ze de betekenis ervan achterhalen. Zijn voorhoofd voelde nog warm aan, net zoals ze het warm had gekregen van zijn woorden. Ze voelde de drang hem ongelijk te geven, hem tegen te spreken, maar dat deed ze niet. Ze aanvaardde wat hij zei en liet het maar voor wat het was. Kort boog ze zich een tweede maal wat meer naar hem toe en gaf hem opnieuw een kus op zijn lippen. Kort streek ze met haar vingers even naar zijn nek, om hem daarna weer te omhelzen. "Kan je wat binnenkrijgen, liefje?", fluisterde ze zachtjes, bezorgd, en liet hem daarna wat losser. "Je moet wat eten.. Ik mag misschien net je moeder klinken, maar momenteel is het mìjn taak om je sterk te houden, en je weet hoe koppig ik ben, dus wees maar braaf en stem toe met een kleine snack.."

Niels haalde zijn schouders op toen ze sprak. 'Zolang jij degene bent die oplet wel ja.' Sprak hij met een kleine glimlach tegen haar en streek even over haar rug. Even bracht hij zijn hand naar de plaats waar haar hart school en daar liet hij ze ook rustte. 'Jij en ik, we slaan ons er door, door dit door alles in de verdere toekomst, door alles.' Sprak hij zachtjes tegen haar en geeuwde eventjes, meteen klapte hij zijn tanden op elkaar waardoor hij haar beschaamd aan keek. Slechte timing voor een geeuw. Met een korte grijns keek hij haar aan en wreef even langs zijn hoofd heen. Voor even dwaalde zijn gedachten naar wat er op de brief had gestaan, de reactie van zijn broer. 'My baby bro finally grew up after all.' Ergens klopte het, door Sophia was hij zich iets volwassener gaan gedragen, gewoon omdat hij niet als de jongste van de twee zou overkomen. Technisch gezien waren jongens minder snel volwassen als meisjes dat was wel vaker bewezen, maar hij wou dat Sophia zich veilig voelde in zijn omgeving, zodat ze hem echt de volle honderd procent kon vertrouwen. Misschien deed ze dat al wel, maar toch voor die veilige omgeving zou hij altijd wel willen zorgen, ook later. Een kus haalde hem uit zijn gedachten, voor een kort moment beantwoorde hij deze en sloot zijn ogen kort toen ze met zijn nekhaartjes begon te spelen. Verdorie, hij vond het niet leuk dat ze zijn zwakke plek kende, alleszins een van die zwakke plekken. Dat was gewoon niet eerlijk. Of hij wat binnen kreeg? Geen idee, misschien wel, misschien niet. Hing van zijn humeur af. Ergens voelde hij zichzelf al beter, merendeels omdat hij dat ene meisje had gezien. Een mondhoek trok omhoog toen ze sprak over op zijn moeder lijken. Ja, nu leek ze net op haar, alleen hunkerde hij bij zijn moeder niet constant naar een aanraking. 'I will be a good boy mommy.' Sprak hij op een vrij kinderlijke toon tegen haar. Weg volwassen en serieuze Niels.

Ze glimlachte om Niels woorden en schudde haar hoofd. "Ik denk dat je op dat moment meer controle over jezelf hebt dan je denkt.. Als het om mij gaat.." Ze keek verbaasd naar zijn hand toen hij die net boven haar linkerborst legde. Onbewust ging haar hart een beetje sneller slaan van die aanraking, zodat het best opviel voor hem, ze probeerde verder rustiger te ademen zodat haar hart weer rustig werd. "Door alles", fluisterde ze bevestigend na zijn woorden en keek hem aan, terwijl hij geeuwde, waardoor ze even zachtjes lachte. "Oeps", grijnsde ze en trok haar wenkbrauwen glimlachend op. Sophia was blij dat Niels even ietwat vrolijker leek, aan haar om dat zo te houden. Ze vroeg zich af waaraan hij dacht, en legde haar eigen hand even op zijn borst, de plaats waar zijn hart was, meer om zijn borst aan te raken dan om zijn handeling na te doen. Een aarzelende glimlach sierde haar lippen en ze keek hem diep in zijn ogen aan. Afwachtend: kreeg hij wat binnen? Zijn woorden deden haar lachen en ze keek hem nep-moederig aan, terwijl ze haar hand naar zijn wang bracht een die even zachtjes vastnam en als een echte moeder heen en weer schudde. "Brave jongen hoor..", glimlachte ze, liet zijn wang los en keek hem dan doordringend aan. "Als je braaf bent, heb ik later nog wel een verrassing voor je. Maar dan moet je wel heel je appel opeten. Lust je een appel?", ze keek hem afwachtend aan en drukte hem voorzichtig een lange kus op de lippen die enkele tellen duurde. Zijn gedachten even luchtig houden, hem even een wat leuker moment laten voelen, zo kon ze hem misschien helpen het nieuws te verwerken? Ze streelde kort langs zijn zij en stond uiteindelijk op om uit hun fruitmandje twee appels te nemen, en zonder op een antwoord te wachten, wandelde ze naar het mini-keukentje en begon de twee stukken fruit te schillen.

'Misschien wel, ik hoop het maar. Want ik zou niet willen dat jij daaronder zou moeten leiden.' Mompelde de jongen kort. Goed, Niels deed weer iets vrolijker en voor nu zou hij dat ook wel intact willen houden. Gewoon om het haar niet moeilijk te maken. De jongen voelde haar hartslag onder zijn hand wat sneller slaan waardoor zijn mondhoeken even omhoog krulde. Haar warme hand werd geplaatst op zijn borst en hierdoor keek hij haar even met een kleine grijns aan. Niels had nu op dit moment besloten dat hij niet meer al te veel zou gaan nadenken over zijn broer, gewoon om niet weer in een dip te raken. al was hij uit deze nog niet uit maar goed. Toen zijn wang werd vast gegrepen en hij door elkaar werd geschud wou hij zich los maken maar dat was al niet meer nodig aangezien zij dat al gedaan had. Met een iets wat vertrokken gezicht wreef hij over zijn wang en stak zijn tong uit. 'Dat doe je niet meer hoor, dan llijk je veel te veel op men moeder.' Grijnsde hij even speels. Al gauw begon ze over een verassing, hierdoor hielt hij zijn hoofd wat schuin en keek haar vragend aan.Een verassing? Wat voor? Nu had ze hem nieuwschierig gemaakt en dan ging hij echt hyperen als ze het niet wou zeggen. 'Tuurlijk lust ik appel.' Zijn woorden waren nog niet volledig uitgesproken of hij kreeg een kus op zijn lippen die toch even bleef duren, al werd deze naar zijn zin al na veel te korte tijd verbroken door dat zij opstond en naar hun mini keuken liep. De jongen stond op en keek haar met een warme blik aan. Zijn houding was nog niet echt heel normaal maar dat beterde ook wel weer. De jongen liep op haar af en ging achter haar staan terwijl hij zijn handen op haar heupen legde. 'Aan dit beeld kan ik eigenlijk ook wel wennen.' Fluisterde hij in haar oor.

Hij zou niet willen dat zij daaronder zou lijden, en ze leek dat een satisferende reactie te vinden, want ze vond het niet nodig om erop te gaan reageren. Ze vond het al genoeg dat de jongen eeen beetje vrolijker begon te doen en dat even leek vol te houden - het was haar op dit moment erg veel waard hem zo te zien. Ze kreeg het er zelfs even warm van; voelde zich tot rust komen en kon zo de situatie van daarnet even makkelijker uit haar hoofd zetten. Hij wreef over zijn wang alsof ze hem écht pijn had gedaan, en stak zijn tong naar haar uit, waardoor ze even kort lachte. "Je moeder is een lieve vrouw.. Het zou een eer zijn om op haar te mogen lijken." Ze grijnsde even en toen ze opgestaan was, voelde ze een goed gevoel door haar lichaam gaan: de jongen sloeg haar aanbod om iets lichts te eten niet af, en dat was een redelijk goed teken, voor nu. Hopen dat dat zo lang mogelijk zou blijven, want ergens wist ze dat de jongen zich voor een groot deel voor haar zo gedroeg, zo sterk hield. Natuurlijk kon dit niet blijven duren, maar voor nu, was het genoeg voor haar.
Eenmaal aan het aanrecht, had ze niet verwacht dat Niels achter haar zou staan, laat staan dat hij zijn handen op haar heupen legde en ze zijn überlieve woorden horen. Ze draaide haar wang even naar hem toe, naar opzij en glimlachte even. Ze nam subtiel een stukje appel in haar ene hand en draaide zichzelf in zijn handen om, het stukje wat verborgen houdend. "Wen er maar aan, als het je toch zo goed lukt." Ze kwam met haar gezicht wat dichter naar hem toe, zo dicht dat haar lippen enkele milimeters van de zijne af waren: alsof ze hem wilde kussen, om dan het stukje appel opeens tegen zijn lippen aan te duwen, zachtjes, maar dwingend. "Eet jij maar", grijnsde ze en zette een quasi-dreigende blik op.

Niels keek haar aan en glimlachte even zachtjes naar haar en schudde vervolgens zijn hoofd op haar woorden. 'Ik wil niet dat je op men moeder lijkt, want dat lijkt niet echt leuk. Merendeels omdat het dan lijkt alsof ik elke keer weer de drang heb om haar te lopen zoenen.' Sprak hij op een droge toon tegen haar. Nee, ze mocht niet op zijn moeder lijken. Dat leek in zijn gedachten heel erg verkeerd. Even keek hij naar hoe ze de appel schilde en grijnsde even bij het aanzicht van de appels. Daar had hij genoeg mee uitgestoken, hij had vroeger iedereen bekogeld met appels die hem ook maar aansprak met kleintje. Zo ook zijn broer. Best wel grappig als hij er aan terug dacht, zijn ouders hadden het niet getolereerd en zijn zusjes tja, die begonnen te gillen als ook maar een appel over hun heen kwam. Toen ze zich naar hem toe draaide legde hij zijn handen op haar onderrug en keek haar recht in de ogen aan. 'Ik zal er aan wennen, aangezien ik het toch nog veel wil gaan zien.' Grijnsde hij terwijl ze dichterbij kwam met haar gezicht. Uiteindelijk toen ze enkele millimeters van de zijne verwijdert kwam hij iets dichter naar haar toe met zijn gezicht. Tot hij plots een nat stukje fruit tegen zijn lippen aankreeg. Niels opende zijn mond, en nam het stukje in zijn mond en keek haar met een glimlach aan. 'Thank you little momma.' Sprak hij met een speelse ondertoon terwijl hij eve met zijn wenkbrauwen wiebelde. Binnen twee dagen was het weekend en zou hij naar zijn ouders toe gaan. Die zouden het wel apriciëren dat hun zoon naar huis kwam, en dat hun schoondochter eventueel ook zou meekomen.

Zijn moeder zoenen? Oh, lekker zeg, nee, dan had ze liever niet dat ze op zijn moeder leek: dan wilde hij haar immers niet zoenen, en ze moest toegeven dat ze die handeling van hem niet altijd kon missen. "Elke keer weer? Elke keer je me tegen komt? Elke keer je tegen me praat? Of me ziet?" Ze zette een onschuldige glimlach op, wetend dat ze viste naar complimentjes - serieus hoor, elk meisje vist wel eens naar complimentjes! Toen ze hoorde dat hij eraan zou wennen, omdat hij haar nog veel wilde zien appels schillen, grijnsde ze even. "Oh, en waarmee betaal je me dan?", vroeg ze droogjes en trok één wenkbrauw op, terwijl ze haar mondhoeken ietwat dwong omlaag te blijven, maar toch brak er een speelse glimlach door op haar gezicht. Toen ze hem wilde 'kussen', leek haar plannetje wel te lukken, de jongen bracht zijn gezicht wat naar haar toe en net voor hun lippen elkaar raakten, had ze het natte stukje fruit tegen zijn lippen aangeduwd. Speels knipoogde ze even, hij nam het stukje in zijn mond en mompelde een bedankje, terwijl ze haar vinger - één van degenen waarmee ze het stukje appel had vastgehouden - op zijn lippen hield. "Did I said you could speak, mi amor?", vroeg ze zachtjes en zette een lief glimlachje op. Rustig bracht ze haar gezicht naar hem toe en raakte zijn lippen aarzelend aan met de zijne, waarna ze grijnsde. "Oh nee, incest..", klonk het al lachend, om hem vervolgens opnieuw een stukje appel tegen zijn lippen aan te duwen, nadat ze weer wat afstand van hem had genomen.
[flut]

Niels keek haar even droogjes aan toen ze de vragen stelde, uiteindelijk verscheen er een grijns op zijn gezicht. Elk moment van de dag eigenlijk. 'Elk moment van de dag lieverd, dan hunker ik naar die zachte lippen van je.' Grijnsde hij even waarna zijn mond ook meteen leeg was. Met een speelse blik keek hij haar aan toen ze vroeg met wat hij haar zou gaan betalen. 'Met alles wat je maar wilt lief.' De jongen keek haar met een flirterige blik aan en er verschenen twee kuiltjes in zijn wangen door het glimlachen naar haar. Een vinger werd op zijn lippen gelegd wanneer hij wat wou zeggen tegen haar, kort fronste hij. Zo dus nu ging ze hem ookal de mond snoeren? Even trok hij een pruillip. Het woordje mi amore klonk hem letterlijk als muziek in de oren. Mi amore vole fe yah, love needs faith. Het klopte, zonder enig geloof in de liefde was er niet echt veel spraken van liefde dat was iets wat hij wel wist. In deze liefde geloofde hij echt wel, en hij wist ook dat zij dat deed. Anders stond ze hier nu niet. Een zachte kus werd weer op zijn lippen gedrukt en toen hij haar woorden hoorde verschenen er pretlichtjes in zijn ogen. 'Weetje, dan wel een leuke incest.' Sprak hij nog snel voor hij zijn tanden weer in het sappige stuk fruit zette. Zijn handen gleden zacht over haar rug heen terwijl hij vrolijk zijn stukje fruit op at. Outside I'm laughing, but inside im dying. Woorden die klopte, hij hield zich weer sterk voor haar. Gewoon omdat hij niet weer wou meemaken wat hij had meegemaakt enkele minuten terug. Dat wou hij haar besparen, en daar hield hij zich aan. Hij slikte het stuk appel weer door en streek zachtjes langs een van haar haarlokken. Eigenlijk vond hij het wel leuk om met haar haren te spelen. Hij vond het wel geinig.

Elk moment van de dag? Het antwoord dat ze wilde; er verscheen een brede glimlach om haar lippen. "Je liefde is meer dan ik ooit zou durven vragen. Als ik jouw liefde voor mij als loon zou krijgen, zou het me nooit lukken dat hélemaal te verdienen, al was ik presidente van Amerika gedurende m'n hele leven, en deed ik daarbovenop nog veel meer zaken.. Jouw liefde is onbetaalbaar." Kort beet ze op haar lip, vooral toen ze de kuiltjes in zijn wangen zag; zo schattig was hij wel! Hij trok een pruillipje, waardoor haar glimlach alleen nog breder werd, en vervolgens zuchtte ze zachtjes. "Een leuk insect?", ze keek even op onschuldig op, keek hem aan alsof ze een kindje was dat zich echt wel versproken had, om dan een walgend gezichtjes te trekken. "Insecten zijn éééééééng..", sprak ze zelf met een pruillipje en hield haar hoofd een tikje schuin terwijl ze beide handen achter haar op de rand van het aanrecht zette, en zo - uitkijkend voor de halve appel die er nog lag, de andere had ze opzij gelegd, op het aanrecht ging zitten, en even met haar vinger over zijn kaaklijn ging. Ze had zijn handen daarnet op haar rug gevoeld, en ondanks alles wat ze daarnet meegemaakt hadden, wat ze nu nog steeds meemaakten, in een of ander onderbewustzijn, hunkerde ze opnieuw naar zijn handen op haar rug, zijn gespeel met haar haren. "Maar jij bent wel een lief insectje", grijnsde ze en lachte even zachtjes, terwijl ze als een klein meisje - een heel klein meisje - haar handen grijperig naar hem uitstak alsof hij iets vasthad dat ze heel graag wilde hebben.. In dit geval dan, zijn aanraking, even, nu alles een beetje luchtiger ging.

Niels keek haar met pretoogjes aan toen ze over zijn liefde voor hem begon. Zijn oren begonnen rood te worden gevolgd door de rest van zijn hoofd. Zijn mondhoeken krulde omhoog terwijl hij haar recht in de ogen aan keek. Toen plots begon ze over een insect waardoor hij haar onbegrijpelijk aan keek. Hij had toch incest gezegd, of werd hij nu gek? Oke, nu had hij een soort van blond momentje, hoewel hij nooit blond was geweest maar goed. Ieder had zijn domme momenten, met een iets wat vragende blik keek hij haar nog steeds aan en hield zijn hoofd wat schuin. 'Nou, een lieveheerstbeestje is niet eng.' Sprak de jongen met een speelse grijns. Niet veel later zat ze wat hoger als hem en voelde hij haar vingers langs zijn kaaklijn gaan waardoor hij even zijn ogen sloot. Een lief insectje hé? 'Lief? Ik ben liever een stout insectje.' Grijnsde hij en keek haar met een flirterige blik aan. Toen hij haar handen op zich af zag komen fronste hij even. Waarna hij een hand vast nam en die op zijn schouder legde waarna hij weer dichter bij haar ging staan en kort langs haar wang streek. Hij boog wat naar haar toe en drukte een kus op haar lippen en sloot kort zijn ogen terwijl hij haar lippen bleef vasthouden voor een moment. 'Je zegt dat mijn liefde onbetaalbaar is, maar die van jou is nog veel meer waard als de mijne. Ik zal altijd bij je blijven, maakt niet uit welke gebeurtenissen er nog mogen plaats vinden.' Fluisterde hij zacht tegen haar lippen aan waarna hij er nog een kleine korte kus op drukte. Vervolgens liet hij een van zijn handen op haar benen rusten terwijl hij haar gewoon bleef aankijken, alsof het leek alsof hij weer voor het eerst zag.

Het was geweldig schattig, het gezicht van Niels dat stilaan rood aanliep en zijn mondhoeken die omhoogkrulden, ze kreeg er een geweldig gevoel door en voelde hoe ze warm werd vanbinnen. Vlak daarna keek hij haar niet-begrijpend aan, en ze lachte even om zijn ietwat retard-look. "Lieveheerstbeestjes zijn schatjes." Kort glimlachte ze even, haar blik gleed kort over zijn lippen, terwijl hij zijn ogen sloot toen ze zijn kaaklijn met haar vinger volgde. Ze glimlachte even beet kort op haar lip toen hij zei dat hij liever een stout insectje was. Meteen grijnsde ze. Hij legde één hand op zijn schouder en zachtjes trok ze hem wat dichter tegen zich aan, hijzelf volgde als vanzelf mee in haar beweging. Zijn lippen raakten de hare en ze glimlachte even terwijl ze zijn lippen bleef vasthouden. Toen hij losliet, deed ze het zelfde, maar hield haar gezicht even dicht tegen hem aan. Ze haalde haar schouders even op bij het horen van zijn woorden, en fluisterde zachtjes tegen hem dat de waarde van hun liefdes gelijk opgingen. Ze voelde nog een zacht kusje op haar lippen, en daarna een kleine tinteling op haar been die haar liet weten dat zijn hand op die plek rustte. Rustig keek ze hem aan, diep in zijn ogen, terwijl ze werd meegevoerd door zijn ietwat dromerige blik, waarna ze hem wat dichter naar zich toe trok en zijn benen omklemde met de hare. "In goede en kwade dagen, tot de dood ons scheidt en nog veel langer..", mompelde ze zachtjes terwijl ze haar armen om zijn hals legde en kort op haar lip beet. Haar vingers kietelden zachtjes in zijn nek, een gewoonte die ze onbewust had aangeleerd, ze wist dat het enkel maar een positieve dingen bij Niels naar boven bracht.

Niels glimlachte eventjes en keek haar met een grimas aan. Hun liefde ging gelijk op? Ergens was het wel waar, hun gevoelens liepen gepaard. Dat was de waarheid, misschien was het raar dat ze zo gelijk aan elkaar opgingen qua gevoelens en gebeurtenissen in het verleden. Maar ergens was dat de onzichtbare band die hen samen had gebracht en nog steeds samenhield. Weer werd hij dichter tegen haar aangetrokken en voelde haar benen de zijne omklemmen zodat er nu nog amper iets van afstand tussen hen in zat, gewoon hen twee zo dicht bij elkaar. Haar hitte drong door zijn lichaam heen, een hitte die hem de adem benam. Tot de dood hen scheidde? Nee, als hij zou sterven zou hij het in haar armen doen, of andersom, al had hij het liefst dat ze gewoon stierven als ze bij elkaar waren, uit ouderdom of wat dan ook. 'Nog veel langer.' Fluisterde hij als een antwoord op haar woorden. Weer werd er door zijn nek gestreken een warm gevoel werd aangewakkert, met zijn hand streek hij over haar been en ging verder naar boven tot hij bij haar heup aankwam en hij daar zijn hand gewoon stilhield en haar een tijd lang recht in de ogen aan keek. 'Ik ben je trouwens nog een dagje auto rijden schuldig.' Mompelde hij zacht. Oke, het was niet gebeurt zoals hij echter had gepland, maar het was gewoon veel beter geweest dan hij had durven dromen, tuurlijk had hij het niet verwacht dat het in het openbaar zou gebeuren, maar toch. De jongen drukte een kus in haar nek en glimlachte wat flirterig naar haar. Gisteren waren er eigenlijk wel veel dingen gebeurd, eerst dat rotkind dat ze waren tegen gekomen binnen in de dancing en dan tja de rest.

'Nog veel langer' Haar ogen vertoonden kleine schitteringetjes in zich terwijl ze de jongen aankeek. Langer dan langer dan tot de dood hen scheidde, dat was een hele eeuwige tijd, toch? Of raakten ze gewoon in een cyclus terecht die elke keer herhaald werd, hun liefde, elke keer weer, als in een soort van visieuze cirkel waaraan niet te ontsnappen viel; de enige positieve in zijn soort. De helaasheid der dingen was dan dat die visieuze cirkel ooit, nu nog niet, maar ooit, eens zou doorbroken worden. Hun liefde zou doorbroken worden, maar dat viel vanuit verschillende visies te interpreteren. Langs de ene kant zou hun liefde voor elkaar gewoon afnemen - maar dat vond ze vrij irrealistsch- en langs de andere kant zou hun liefde gedeeld worden, door iets wat mensen 'kinderen' noemden; die kleine, eerst nog breekbare wezentjes die het bewijs zouden zijn voor hun gevoelens voor elkaar; en dat bewijs diende gekoesterd te worden. Niels had misschien wel gezegd dat hij wilde wachten tot ze zowel financieel goed zaten als sociaal (een huisje?); maar waarom wachten als hun liefde toch blijvend was? Ze kon het immers proberen, maar hem nu nog niets laten weten van haar plannetje; bang dat hij haar met verschillende argumenten zou tegenhouden; alleen maar om hun liefdeskindje een beter leven te geven in zijn ogen. Ze wilde niet omgepraat worden, al was het iets waar je samen over besliste. Maar goed, ze wist dat Niels het ook wilde, en de tijd deed er niet toe. Een warm gevoel dat zich naar haar heup verplaatste, deed haar haar blik weer op Niels richten. Ze keek hem in de ogen en glimlachte even toen hij over autorijden begon; de jongen was nog altijd in de waan dat ze niet meteen kon rijden; moesten ze gaan rijden, dan zou ze de eerste vijf minuten wel toneel spelen. "Ja, dat klopt", mompelde ze zachtjes toen ze rilde, terwijl ze zijn lippen in haar nek voelde, "Shall we?", vroeg ze, duidelijk duidend opeen ritje met de wagen, dit keer met haar achter het stuur.

Niels keek haar met een grijnsje aan en legde zijn beide handen vervolgens op haar heupen en tilde haar van het aanrecht af en glimlachte even. Ergens zag hij zich zelf nog wel meer doen later, maar dat met zijn zoon/dochter, dat die zich in de koekjestrommel wou verdiepen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Even liet hij zijn hand over haar wang glijden en drukte haar een kus op haar lippen. Vervolgens nam hij haar hand vast en griste zijn sleutels van de tafel af terwijl hij die haar aanreikte. 'Wees wel voorzichtig hé.' Sprak hij wat bezorgd om haar. Oke, hij vertrouwde haar blindelings en ze zou wel al iets van het rijden kunnen, toch? Gewoon, hij wou niet dat ze zouden verongelukken, dat zou gewoon dit een van de zwartste dagen in de gehele Marshall familie zijn dan. Plus, hij wou niet dat haar ook iets overkwam, maar ja hij zou wel zien hoe het ging lopen. Toch? Niels besloot maar niet verder na te gaan denken over dat soort zaken en opende al snel de deur van de kamer. Het meisje dat zonet nog voor de deur had gestaan stond nog steeds op de gang alleen ditmaal bij allemaal andere mensen. 'Wacht even hier.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar en knikte kort. Vervolgens wandelde hij naar het meisje toe, en toen de groep hem zag aankomen bogen ze allemaal van het meisje weg zodat er nu een opening verscheen voor hem. Hij legde zijn hand op haar schouder en trok haar vervolgens tegen zich aan. 'Rustig maar. Komt wel goed allemaal. Als er ooit iets is, kom dan naar me toe. Ik ben er voor je.' Het meisje snikte tegen zijn borst aan, hij streek zacht over haar rug en ademde even in. Even keek hij naar het meisje dat vlak naast het huilende meisje stond, hij nam haar hand vast en legde deze op de schouder van het meisje dat tegen hem aan stond. Vervolgens liet hij het meisje dat bij hem stond los. 'Sta haar bij, ze kan het gebruiken.' Sprak hij kort tegen de mensen rondom hem. Vervolgens maakte hij zich weer los van de groep en wandelde naar Sophia toe, kort wreef hij over zijn trui die bijna doorweekt was door de tranen van het meisje, maar ook nog door de zijne. 'Komop.' Sprak hij met een kleine glimlach tegen haar en wandelde weer verder.