I like my beat fast and my bass down low

Devon was gekleed in zijn zwart leren vest met daaronder een wit shirt, voor de rest droeg hij een zwarte jeans broek en had hij ook Vans onder zijn voeten. De jongen zat bij een meisje, blond/bruin haar, heldere ogen, een echte babe. Die hij vandaag aan de haak had geslagen door dat hij gewoon door het centrum heen liep voor the 'window shoppen', iets wat hij vaker deed. Om zijn buit al gade te kunnen slaan. Het meisje deed een hele babbel tegen hem. En zoals hij zichzelf geleerd had, knikte hij zo nu en dan eens een keer, en herhaalde hij ook soms de laatste dingen wat ze zei. Zo leek het alsof hij aandacht schonk aan haar. Wat eigenlijk ook we de waarheid was. Zachtjes legde hij zijn vinger op haar lippen, en zo zweeg ze ook. Hij plaatste zijn hand op haar wang en drukte een zachte kus op haar lippen. 'Zo, dit was alles wat je nodig had om van de problemen af te komen.' Glimlachte hij even speels naar haar. Ellen keek hem even verbaasd aan, maar de glimlach op haar gezicht sprak boekdelen. Al heel snel voelde hij hoe haar armen zich om zijn nek heen sloegen. Dit was goed, zoals het hoorde voor hem. Het meisje was zeker niet lelijk, ze was knap, maar niet knapper dan een ander hier. Maar voor een eenmalige keer was dit goed, al zou hij niet gaan profiteren, dat lag niet in zijn aard. Hij mocht een player eerste klas zijn -net zoals zijn broer- een hart had hij nog wel, en dat was zijn grootste troef eigenlijk. Uiteindelijk werd hij losgelaten, en stond het meisje op en drukte hem een kus op zijn lippen. Een papiertje werd in zijn hand gedrukt door haar, kort knikte hij. Ze moest weg, maar ze wou nog afspreken met hem daarom had hij haar nummer gekregen. Goed, weer een van de zovele 'slachtoffers', het klonk misschien slecht om zo te praten over meisjes. Maar hij was niet bepaald in voor een serieuze relatie, dat was niets voor hem. Misschien was hij ergens wel bang voor het binden aan iemand, al had hij vrienden zat. Maar een relatie was toch iets anders voor hem. Hij kon zich niet zien in een langdurige relatie, daarvoor was hij te wild van omgang, en hij kon ook niemand anders buiten broertjelief betrekken in wat hen twee deden. Devon veerde uiteindelijk overeind, en maakte dat hij weg was zodat hij niets moest betalen. Zo liep hij uiteindelijk met de oortjes, van zijn gloednieuwe welliswaar gestolen iPod, samen met Bradley hadden ze over laatst twee iPod's 'geleend' voor onbepaalde tijd. Door zijn oortjes klonk Boombox, een vrij goed nummer met een goeie beat die hem uiteindelijk op een of andere manier ontspande. Ach ja, de jongen ging maar verder met wandelen. Misschien dat hij zijn broertje nog wel tegen kwam of zo.
[&Bradley]

"Eeey prachtjé." Bradley ging naast een meisje zitten, gaf haar een drankje. Het meisje nam dat wat onschuldig aan, knikte liefjes naar hem. Bradley moest er bijna om lachen, die reacties waren toch wel altijd dé beste. "Ik ben Bradley, maar de sexy ladies mogen me Brad noemen." Hij stuurde haar een vette knipoog toe, lachte een keertje zacht en zag dat het meisje het alleen maar leuker begon te vonden. Hij moest toegeven, het was een knappe. Maar toch zat hij er niet altijd met zijn gedachten bij. Het ene meisje dat hij had ontmoet, met haar lange bruine haren. Bradley schudde zijn hoofd, dat was maar één of andere trut. Bradley knikte bevestigend, wetende dat hij zichzelf niet geloofde. Zijn ogen volgden het meisje dat hem eens glimlachend aankeek en daarna wegstapte. Bradley volgde de bewegingen van het meisje met zijn ogen, natuurlijk bleef zijn blik op haar achterwerk hangen. Bradley had het altijd wel getroffen met de 'gurlz'. Toen hij het meisje zag terugkomen zette hij een fake glimlach op zijn gezicht, zag dat ze hem verontschuldigend aankeek. "Ik heb al een lief, maar toch bedankt voor het drankje, het was me een genoegen." Het meisje drukte hem een kus op zijn wang, was daarna al verdwenen achter een storm van mensen. Bradley vloekte, die bitch! Niemand liet hem hier zó zitten, zelf niet een méisje. Hij kon nu wel dat meisje gaan opzoeken, haar voluit op haar mond zoenen als die vent erop zat te kijken. Pff, waar maakte hij zich ook druk om. Met zijn handen in zijn broekzak stapte hij weg van deze plek, recht richting het stadscentrum. Er was veel volk, dat merkte hij aan het helse lawaai van allemaal tetterende mensen om hem heen. Het deed zijn oren bijna suizen. Lichtelijk geprikkeld versnelde Bradley zijn pas, merkte een jongen in de verte op. Zijn gezicht kwam hem zo bekend voor dat het bijna beangstigend werd. "Devon?" Bradley haalde zijn zonnebril van zijn gezicht, hing hem aan zijn shirt. "Wel heb je ooit." Bradley grijnsde, zijn humeur was al meteen opgehelderd. Met grove, grote stappen kwam hij tot bij zijn broer, gaf hem een handdruk en hugde hem kort. Zo'n typisch jongensknuffel die nooit langer duurde dan vijf seconden. "Whats up?" Bradley keek het meisje na dat net van Devon was weggestapt. Blijkbaar was hij het net als hem nog niet verleerd. Dat deed hem deugd, wetende dat hij niet de énige was hier op de aardbol die met meisjes playde. Natuurlijk waren er nog zo velen, maar blijkbaar waren er toch velen die opgestapt waren naar 'vaste relaties'. Bradley kon zichzelf wel wurgen als hij daaraan zou beginnen. Nee, écht niet. Dat kon hij gewoon niet, bindingsangst of zo, noem het wat je wilt. Bradley liet zich naast zijn broertje zakken, hij was geen haar veranderd! Het was al zeer lang geleden dat hij hem had gezien, zeker een jaar of twee. Het verbaasde hem dan ook hem nu nét te zien. "Toeval jong, toeval!" Bradley lachte, gaf zijn broer een schouderklopje en liet zijn blik dan voor zich rusten. "Veel hotte chickies eh?" Bradley keek een paar dameskonten na, moest er om grijnzen. Stout dat hij was.

Devon keek kalm voor zich uit, al ontmoette hij zo nu en dan toch de ogen van een paar meiden. Daar glimlachte hij dan ook vrolijk naar, waardoor de meeste meteen wat verlegen weg keken. Ah, perfect gewoon. Even speelde hij met de aansteker die in zijn broekzak zat, het was een slechte gewoonte. Maar hij kon het toch niet laten. Stoppen kon hij niet echt. De nicotine had hij uiteindelijk toch wel nodig. Al rookte hij niet elke dag een pakje of wat dan ook, zo extreem was hij dan ook weer niet moest je dat denken. Maar een of twee sigaretten per dag gingen er wel door. Het was schadelijk, maar het was geen grote hoeveelheid teer die hij binnen kreeg. Plus, het was ook niet schadelijk voor zijn favoriete bezigheid, want een meisje dat vertelde dat je naar assebak proefde was echt wel een steek. Daarom lette hij daar ook op. Uit het niets kwam een jongen met donkere haren tevoorschijn en gaf hem een handdruk, en een korte knuffel nog voor hij echt kon zien wie het was. Na enkele seconden werd hij losgelaten en herkende zijn broer. Half lang donker haar, duidelijk bewerkt met de stijl tang, een piercing in de lip, de gaten in zijn oren, de gezichtstrekken die op sommige punten gelijk waren aan de zijne. Jup, dit was Bradley. 'Niet veel, gewoon wat uitchecken en zo, je kent het wel. Niets speciaals, gewoon heel casual.' Grijnsde hij even scheef naar de jongen. Nee, echt veel was er nog niet gebeurd. Het enigste wat wel amusant was soms waren zijn trainingen met het football team. Gewoon mensen soms pijnigen voor niets, maar omdat het moest. Ja, het was een van zijn bezigheden buiten met de meiden omgaan, football spelen. Hij wist dat zijn broertje niet aan een sport deed, geen idee waarom. Maar het was gewoon zo. Ach, veel kon dat hem niet boeien eigenlijk. Devon zette zich neer op een of andere bank en niet veel later kwam Bradley naast hem zitten. 'Hm, er is wel veel te zien.' Grijnsde hij scheef. Broers onder elkaar, dan had je meestal dit soort gesprekken. Eigenlijk kon hij er zich geen andere herinneren maar goed, het was al begonnen vanaf ze zeg maar naar de basis school gingen, daar hadden ze beide ook genoeg aandacht van het andere geslacht. Uiteindelijk moest het toch ergens beginnen, en bij hun was het toen gebeurd. Sindsdien was ook alles wat veranderd op gebied van geld en al die andere zooi. Maar het had hem nu gemaakt tot de man die hij vandaag was. En dat was buiten het stelen, en het harten breken nu niet zo'n heel slechte dude al zei hij het zelf. De jongen deed zijn best op school, of toch tenminste tijdens de trainingen en de wedstrijden, en ook als hij eens in de klas zat voor de verandering. 'Dus nog veel gescoord sinds de laatste keer dat ik je zag?' Sprak de jongen lichtjes uitdagend tegen zijn broer. Dit was altijd best wel grappig, de twee kende elkaar door en door, en tja dan waren dit soort 'uitdagingen' best wel eens leuk. Maar dat was dan alleen voor hen twee iets tof, want de rest van de wereld zou hij vast niet begrijpen. Misschien enkele wezens in een ander universum die gelijk stonden aan hen twee, die zouden het ook nog kunnen snappen volgens hem.

Bradley knikte begrijpend op zijn woorden. Hij zelf had eigenlijk ook niet echt iets belangrijks meegemaakt. Natuurlijk had hij een stel meisjes in zijn bed gekregen maar dat was niets speciaals, dat was zijn gewoonte. Bradley streek zijn haar van voor zijn ogen, keek zijn broer grijnzend aan. Hij was echt niets veranderd, ook zijn looks waren nog altijd hetzelfde. Hij zag er goed uit, voor de tijd dat hij hem niet meer had gezien. Bradley zag dat Devon ook nog succes had bij de meiden, dat merkte hij aan de vele giechelende meisjes die al wijzend naar hen verder stapten. Bradley fronste zijn wenkbrauwen. "Ik hoop dat we hier op het einde van de dag geen handtekeningen moeten uitdelen." Een grote grimas verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn benen optrok in zich overeind zette. Hier blijven zitten voor heel de dag zou nogal dom zijn. Misschien konden ze wat gaan doen, hun gaan amuseren bij een aantal chickies of zo. De zon scheen recht in zijn gezicht, daarom dat hij ook meteen zijn zonnebril weer opzette. Het was van gucci, gejat natuurlijk. Die ene gast, een grijns verscheen op zijn gezicht, die had het echt niet door gehad. Nou ja, maar best ook. Als hij daarvoor gesnapt zou worden was het héllo de gevangenis. "Ben je van plan hier de hele dag zo levenloos voor je uit te staren of gaan we wat doen?" Bradley kruiste zijn armen over elkaar, keek Devon met zijn donker bruine ogen aan die amper zichtbaar waren door zijn zonnebril. Bradley liet zijn handen in zijn broekzakken zakken, hoorde nog de woorden van Devon. "Bwah, zoveel.. Ik kan ze alleszins niet meer op me handen tellen." Zijn grijns werd breder waarna hij zijn broer rechtrok en al begon te stappen. "Misschien wat gaan drinken?" Bradley draaide zijn hoofd een kwartslag, keek Devon met gefronste wenkbrauwen vragend aan. Waarschijnlijk zou die dat wel goed vinden. Bradley had wel geen geld mee, maar die drankjes zouden ze wel krijgen van de serveerster. Een keertje glimlachten en ze waren al verkocht. Ja, die trucken werkten gewoon altijd. Bradley was er zich dan ook van bewust dat Devon dat ook wel zo zou aanpakken. Hij was immers zijn tweelingbroer, had dezelfde capaciteiten als hem. Of dat dacht Bradley toch. Natuurlijk zouden er verschillen zijn tussen hen twee, maar toch, mensen hadden vaak moeite hen uit elkaar te houden. Wat nu gemakkelijker was eigenlijk, aangezien Bradley een stretch had van 30mm. Ook zijn duidelijk gestijlde haren lagen altijd anders dan Devon zijn haren. Dus eigenlijk moesten de mensen hen tweeën niet raar bekijken, ze verschilden toch wel redelijk veel van elkaar. Bij het zien van een cafétje op de hoek keek hij uitnodigend naar zijn broer. "Daarheen?" Bradley glimlachte, was stiekem wel blij nog is met zijn broer op te trekken.

Devon zijn blik was even gericht op een paar meiden die net nog zijn kant hadden opgekeken, ze gingen een café binnen op de hoek. Kort grijnsde hij. Hm, misschien kon hij daar ook is langs gaan. Ze zouden het vast niet erg vinden, en broerlief naast hem ook niet. Oke, bezigheid gevonden. Al liet hij dat nog niet meteen blijken aan zijn broer, eerst is zien wat hij te zeggen had of zo. Het was immers te lang geleden dat ze elkaar gezien hadden, iets wat best wel raar was omdat ze vroeger altijd bij elkaar waren geweest. Buiten dan als er wat tja aan de hand was, wat ze wel gescheiden moesten doen. Anders zou het gewoon akward zijn. Op wat Bradley zei lachte hij. 'We're doing it for the fame. Live the life of the rich and famous. Ach, stiekem zou het nog wel ironisch zijn hoor.' Lachte hij naar hem. Kort krabde hij over zijn wang en viste de aansteker uit zijn zak en begon er heel droogjes mee te spelen. Ach, hij had ook een bezigheid nodig als hij eens stil zat hé. Vanuit zijn ooghoeken hielde hij Bradley in de gaten die uiteindelijk was gaan recht staan. Door de opmerking van de jongen vormde hij zijn ogen even tot spleetjes en stond vervolgens heel kalmpjes recht en gaf hem een tik tegen zijn achterhoofd, off course niet hard. 'Ik ben niet levenloos.' Sprak hij met opgetrokken wenkbrauwen. Al hield hij die houding niet zo heel lang vol want zijn mondhoeken krulde beiden al weer naar boven door het feit dat hij zijn broer net een tik gegeven had, die geheel speels bedoelt was. Ach ja, broederliefde was hem toch iets raars. De zonnebril die hij droeg stond hem niet echt, maar ja, dat was dan weer zijn mening. Zelf bezat hij eigenlijk geen zonnebril, een pet ja die had hij ergens wel liggen maar brillen waren niet bepaald iets voor hem. Alles kon off course veranderen. Algauw begon mister glasses te wandelen en volgde hij hem kalmpjes met zijn handen weer opgeborgen in zijn broekzakken en zijn blik voor zich uit gevestigd op het café op de hoek. Net toen hij het wou vernoemen, hoorde hij Bradley al zeggen dat hij wat wou gaan drinken. Oke, goed. Dan zouden de twee zo meteen bij die meiden kunnen gaan zitten. 'Oké, goed idee. Maar dude, dan nemen we dat café op de hoek. Want een paar meiden die ons aanstaarden zitten daar. En tja Free Drinks? Dat kan je niet afslaan. Plus het is zowiezo dat we al gescoord hebben bij hen zonder maar iets te doen of zeggen.' Kort wiebelde hij met zijn wenkbrauwen, iets wat puur humoristisch over kwam eigenlijk. Ja, het was goed dat de twee broertjes weer bij elkaar gekomen waren, een duo dat tja al veel te veel op hun kerfstok had, en nog zeker voort bleven doen. Toen Bradley het café aanduidde knikte hij naar hem en besloot voor te lopen. De jongen duwde de metalen deur open waar glas in zat en ontmoette meteen de blikken van die zelfde meisjes. 'Jow man, kom op.' Glimlachte hij even breed naar Bradley. Daarna ging hij naar de tafel van de dames en plaatste zijn handen even op de rand van het tablad. 'Bezwaar dat ik en mijn broer ons bij jullie voegen? Goed gezelschap valt me meteen op zie je, en al helemaal als het knap gezelschap is.' Er was een normale glimlach op zijn gezicht gesprongen terwijl hij de woorden sprak. De meisjes keken even naar elkaar maar stemde er uiteindelijk met plezier mee in. Devon zette zich neer naast een brunette, zo had je nog een zwartharig meisje aan de andere kant zitten. Blijkbaar hadden de twee dames hun andere vriendin ergens gedumpt om het zo te zeggen.

De tik die hij tegen zijn achterhoofd kreeg beviel hem niet al te veel. "Jij f*cking muggezifter!" Zijn blik was serieus, waarbij hij zijn broer een por in zijn buik gaf. "Die heb je terug." Jubelde hij vrolijk, zijn gezicht kromp samen tot een grote grijns die er eigenlijk al de hele dag op stond. Ach, met zijn broer kon het ook niet anders. Hij had best zijn humor gemist, Devon had ook zo'n droge humor dat je er wel om moést lachen. De blik van zijn broer deed hem bijna denken aan een klein jongetje dat hem vroeger zo'n keertje had aangestaard met een blik van 'wat ben jij voor een sukkel'. "Dude. Bevalt mijn super glamoureuze glasses u nie?" Bradley keek Devon quasi-boos aan, kon die blik eigenlijk niet langer dan vijf seconden aanhouden vooraleer hij in een glimlach veranderde. Terwijl ze samen naar het café stapten merkte hij diezelfde meisjes op van daarnet, die voor hen een ander café binnen gingen. Net op dat moment, alsof Devon zijn gedachten kon lezen, wilde hij dat café ingaan voor achter die chickies te gaan. "Daar zeg ik geen nee tegen bro, you know that." Bradley stak nonchalant zijn handen in zijn achterzakken, want dat was nu weer stoerder. Of dat had Bradley toch gehoord. Brad hield zijn pas wat in, liet zijn broer voor gaan en stapte losjes achter hem aan. Normaal gezien nam hij altijd het heft in handen maar deze keer liet hij Devon de eer hebben. Bradley volgde Devon naar het tafeltje waar er twee meisjes zaten. Waar was die derde? Bradley moest stiekem toegeven dat hij die derde veel knapper vond dan die andere twee. "Ik ben zo terug lieverds. Probeer het niet te saai te houden zonder mij hé." Bradley had een scheve grijns op zijn gezicht, knipoogde plagend naar Devon waarna hij het café buiten liep. Dat meisje kon niet ver weg zijn. Alsof het meisje zijn gedachten kon lezen kwam ze op hem af, Bradley hield zijn blik ongeïnteresseerd naar de grond. Die truck hielp meestal wel. "Hee! Ik zag je daarnet.. Uhm.." Blijkbaar kon ze niet echt uit haar woorden komen want Bradley zag de aarzeling op haar gezicht. "Maakt niet uit schat, ik waardeer je bewondering voor mijn awesome-heid." Bradley lachte, het ego hem zelve. "Uhm ja. Wil je wat drinken?" Vroeg het meisje hem, daar kon Bradley geen nee tegen zeggen. Dat zou trouwens ook serieus onbeleefd zijn tegenover het meisje. Bradley knikte instemmend, nam het meisje bij haar armen en leidde haar het caféétje binnen waar hij daarstraks zat met Devon. "Kan ik je voorstellen aan mijn broer, die andere twee ladies ken je waarschijnlijk wel?" Bradley draaide zijn blik op het meisje naast hem, liet haar eerst voorgaan en zette zich daarna naast zijn broer. "Zozo, niemand heeft zijn verveeld?" Alledrie de meisjes lachten, Bradley draaide zijn blik naar Devon. Zijn ogen glinsterden. Net alsof ze wilden zeggen: 'Bingo.'

Devon keek even naar de jongen en glimlachte. Toen hij hem echter zag vertrekken trok hij zijn wenkbrauw op, het was duidelijk waar hij heen ging. Achter die derde aan. Nou, goed meer voor hem. De jongen verplaatste zich al gauw tussen de twee dames in en die vonden het maar al te leuk, beide dames schoven dichter naar hem toe waarna hij even teken deed naar de serveerster. De vrouw kwam en hij bestelde voor hem een cola, heel casual, maar zo leek hij geen drinker al was hij dat ook niet bepaald. De twee dames aan weerskanten van hem bestelde hetzelfde als hem waardoor hij even lachte. 'Nou, goed even men eigen deftig voorstellen aan de twee schoonheden. Ik ben dus Devon, ik speel football, en ook elektrische gitaar. Voor de rest ben ik eigenlijk heel normaal.' Van hij het woord football had gezegd, had hij de twee zowat aan zijn lippen hangen. Dat kwam dus ook goed van pas, de jongen keek even naar de twee. Ze kwamen hem stiekem wel bekend voor. Cheerleaders? Ze hadden het uiterlijk en het postuur. Yes, deffinatly cheerleaders. 'Heyo, maar ik kende jullie al. Of beter jullie looks zijn me al is opgevallen. Cheerleaders eerste klas.' Grijnsde hij naar de twee meisjes, waardoor er een de bruinharige plots raar begon te doen en op stond. Ze deelde mee dat ze nog ergens heen moest. Hm, jammer. De jongen knikte zacht en drukte haar vervolgens een kus op haar wang. 'Ik spreek je later.' Fluisterde hij nog in haar oor. Waarop het meisje even lachte en uiteindelijk opstond, net wanneer zijn broer terug kwam. Kort keek hij naar zijn broer en knikte even. Waarna hij zijn aandacht ook even schonk aan het meisje dat mee was gekomen, dat was dus de derde. 'Ik ben Devon.' Glimlachte hij eventjes. Een hand werd op zijn been gelegd waardoor hij even zijdelings naar het zwartharige meisje keek en haar een zachte kus in haar nek drukte. 'Oh, dude ik heb al bestelt voor haar en mij. Ik wist niet wat je moest hebben dus ja.' Sprak hij kalmpjes tegen zijn broer. Voor even keek hij door het raam, zag de brunette nog net verdwijnen op een scooter of iets in die aard, alleen zat zij niet aan het stuur maar een of andere dude die hem niet bekend voortkwam. Ach, hij besloot zich maar weer terug te richten op het gezelschap waarin zowel hij als zijn broer nu vertoefde. Ze hadden het weer is gedaan. Eigenlijk was hij nu uit zijn patroon meestal behield hij het tot een meisje per dag, maar daar besteedde hij dan ook heel de dag, en meestal ook nacht mee. Gewoon uit gewoonte.