To the ocean

Bij het horen van zijn woorden gleed er een glimlach over haar gezicht, hij had al haar twijfels weg genomen. Ze zou hem niet zo maar kwijt raken, hij was niet op haar uit gekeken voelde niks voor een ander meisje. Ze sloot haar ogen, het voelde goed zo dicht tegen hem aan te liggen. Om voor het eerst in tijden weer in zijn armen in slaap te vallen.
Ik duw me dicht tegen de muur, voel het ruwe huid langs mijn blote armen scheuren. Mijn hart gaat als een razende te keer, ik hoef niet naar mijn handen te kijken om te weten dat ik sta te trillen als een liedje. De verrotte trede van de trap kraken, huiverend haal ik adem. Dit is het dan, het einde. Ze zullen me vinden, ze zullen er een einde aan maken. "Alice?" Zijn stem is doordrenkt van angst, ik hap naar adem. Hij is niet dood? Hij leeft nog? Zonder er bij na te denken stap ik weg van de muur, in het zicht van degene die de zolder op is gekomen. Bloed druppelt langs zijn slaap omlaag, maar ik kan de wond niet ontdekken. Gun me zelf er ook geen tijd voor, vlieg hem om zijn hals begraaf mijn gezicht in zijn shirt. Zijn armen sluiten zich om mij heen, zijn hoofd rust tegen de mijne. "Ik dacht dat je dood was." Prevelt hij in mijn haren, ik slik. "Ik dacht het zelfde van jouw." Ik richt mijn hoofd op, kijk hem voor een moment in zijn blauw-groene ogen. "Ik laat jouw toch niet alleen?" De woorden doen me lichtjes glimlachen. "Ach wat lief toch." Een ijskoude hand sluit zich om mijn hart, met een ruk draai ik me om, kijk recht in de ogen van een man. Het is één van hen. Lorenzo grijpt mijn hand, trekt me naar achter half achter zich. "Zo ga je je zusje beschermen? Waarmee?" Zijn lach is ijzig, doet een rilling over mijn rug lopen. Ik zie Lorenzo's hand naar zijn riem gaan. "Zoek je dit?" In zijn hand houdt de man een pistool, waarvan de loop nu op het hoofd van mijn broer word gericht. Ik stap achter hem vandaan, kijk naar de man die op het punt staat er een einde aan te maken. Sluit mijn ogen, wachtend op een knal. Wachtend op het einde.
Haar hart ging als een razende te keer, verward keek ze de kamer rond. Probeerde zich te herinneren waar ze was, een pijnlijke steek schoot door haar hoofd. Ze kreunde zachtjes, draaide zich op haar rug. Met haar hand streek ze langs haar voorhoofd waar zweetdruppeltjes aan kleefde, tranen brandde achter haar ogen. Het was niet het einde geweest, de politie was gekomen voor de man had kunnen vuren. Huiverend haalde Alice adem, duwde zichzelf iets omhoog. Vlekken sprongen voor haar ogen, vermoeid liet ze zich weer terug zakken in de kussens. Haar blik richtte ze op Joël die naast haar lag, het was te hopen dat ze hem niet wakker had gemaakt hij kon de slaap wel gebruiken.

Joël was diep in slaap gedommeld, voor het eerst sinds dagen kon hij weer gerust slapen. Hij hoefde niet bang zijn voor iets wat niet zou gaan gebeuren en ergens was hij er blij om. Maar het deel waar hij het gelukkigst mee was, was dat hij weer bij Alice kon zijn, dat hij wee kon terugvallen in zijn oude patroon. Gewoon de Joël die Alice en Ian gewoon waren, die ene jongen waar je alles aan kon zien als er iets mis was. Vredig lag Joël te slapen, met een glimlach op zijn gezicht.
Ik stond in een kamer, een kamer die onbekend was voor me. Aan mijn zijde stond een man, voor me zag ik Alice die aan het spelen was met Andrew. Ian stond wat verderop met Sarah. Ze droegen allemaal wit, in verschillende vormen van kleddingstukken maar iedereen had alleen wit aan. Buiten Alice, zij droeg ook wit, maar ze droeg ook een rode band om haar lichaam heen. Een glimlach rustte op mijn gezicht toen ik elk gelukkig gezicht zag. Ik draaide mijn hoofd naar de man die naast me stond, de zelfde man die ik eerder had gezien in het ziekenhuis. Ik nam zijn gezicht waar, hij had dezelfde kleur ogen als hem zelf, zijn haar was donkerder en er waren gelijkenissen in zijn gelaat te zien. 'Het spijt me Joël, dat ik en je moeder je hebben achtergelaten bij die familie, we wisten niet dat ze zo tegen je gingen doen.' Sprak de man tegen me. Ik keek hem aan en wandelde vervolgens even naar Alice en knielde bij haar neer en streek over haar wang, een oogverblindende glimlach verscheen even op haar gezicht waarna ze een kus op mijn lippen drukte. Ik stond weer op en richt mijn blik op de man die mijn vader blijkt te zijn. 'Waar is mam, en waar ben jij?' Vraagde ik aan hem waarna de man zijn gezicht even betrok 'Je moeder is gestorven bij de geboorte van...' Joël verstond de naam niet die de man uitspreekt. 'Mij zul je wel eens zien verschijnen, heel snel waarschijnlijk.' De man vervaagde, ik wandelde weer naar mijn vrienden toe en voegde me bij Alice en Andrew die me meteen opnamen in hun spel, en ook Ian en Sarah voegde zich bij ons, zo leek het wel of we gewoon samen een kleine familie waren, en ergens voelde het ook zo aan voor me. Al zat ik toch weer met vragen, over mijn vader.
Het gewicht dat op zijn arm lag werd omhoog geduwd maar niet snel daarna viel het weer neer. De jongen opende wat verward zijn ogen en keek recht naar Alice die wakker was geworden. Voorzichtig draaide hij zich op zijn zij om zijn been niet te bezeren maar ook zodat ze meer plaats zou hebben. Hij plaatste zijn hand op haar wang en streek kort met zijn vinger langs haar kaaklijn. 'Wat is er mis?' Sprak de jongen zacht tegen haar waarna hij een glimlach op zette. Er was iets anders nu hij wakker was, het was der eerste goede nachtrust die hij sinds een paar maand had, eentje waar hij bijna met een glimlach wakker werd. Over de droom zweeg hij maar, eerst wou hij weten wat er mis was met haar, ze was wakker geworden en ze leek niet echt heel blij om de een of andere reden. Misschien een slechte droom? Ergens hoopte hij dat ze het hem zou vertellen, gewoon omdat hij niet wou dat ze zich slecht voelde, en omdat hij er voor haar wou zijn. Zoals vroeger.

Zwijgend staarde Alice naar het plafond, terwijl ze zich probeerde te herinneren hoe ze hier terecht waren gekomen. Een pijnscheut schoot door haar hoofd, deed haar in elkaar krimpen. O ja, zijn vader had hen achterna gezetten had Joël in zijn knie geschoten. Ze waren in het ziekenhuis. Langzaam vielen de stukjes weer op zijn plaats, wat er voor zorgde dat haar gedachten weer terug gingen naar de droom die haar had gewekt. Het was twee maanden voor Lorenzo's dood, ze hadden op een afgelegen range in Australië geleefd. Totaal tegen haar verwachtingen in had ze het daar behoorlijk naar haar zin gehad, maar zoals altijd was het van korte duur geweest. Naar tweeën en halve maand werden ze dan toch gevonden, door puur geluk hadden ze het overleefd. Niet dat het heel veel uit had gemaakt, ze had maar twee maanden meer met haar broer gekregen. Natuurlijk, was het beter dan niets. Maar twee maanden waren niet genoeg, hij had niet mogen sterven. Dat verdiende hij niet. Alice voelde beweging naast zich, draaide haar hoofd naar Joël die zich op zijn zij draaide. Kennelijk had ze hem wakker gemaakt, ze sloeg haar ogen voor een moment neer. Voelde zijn hand op haar wang, zijn vingers volgde haar kaaklijn. Zijn vraag had ze verwacht, hij kon altijd aan haar zien dat er wat was. Ze haalde haar schouders op, ging net als hem op haar zij liggen zodat ze hem makkelijker in zijn ogen kon kijken. "Een nachtmerrie, meer niet." mompelde ze. "Of herinnering, ik weet niet het is in elk geval echt gebeurd." voegde ze er na een korte aarzeling aan toe. Moest ze het hem vertellen? "Lorenzo en ik hebben een tijdje in Australië gewoond, maar zoals altijd kwamen zij het verpesten. We waren niet bij elkaar op het moment dat ze kwamen, ik verstopte me op een zolder. Denkend dat hij dood was. Ik had ongelijk, hij kwam me zoeken, we dachten dat het over was. Niet dus, een man kwam naar boven. Hij had het wapen van Lorenzo af gepakt, richtte het op hem." Alice viel stil, op dat moment had ze echt gedacht dat het het einde was. "We overleefde het, de politie kwam op tijd." Een bitter glimlachje gleed over haar gezicht, uiteindelijk had ze haar broer alsnog verloren. "Hoe is het met je knie?" vroeg ze aan Joël, waarna ze hem een zachte kus op zijn lippen drukte.

Joël volgde haar bewegingen zeer oplettend, toen ze begon te vertellen luisterde hij ingespannen naar haar woorden. Een nachtmerrie? Een herinnering, iets van vroeger? Dan had het iets te maken met haar familie heel waarschijnlijk, misschien van toen ze op de vlucht waren. Al snel hoorde hij de naam Lorenzo vallen en beet hij op zijn onderlip, de jongen liet zijn hand afdwalen tot op haar heup en ademde eventjes diep in. Kort slikte hij toen ze verder vertelde, hij wou haar momenteel gewoon tegen zich drukken maar dat zou hem pijn doen, dus hij besloot maar zo te blijven liggen. 'Ik wou dat ik er iets aan had kunnen veranderen Alice. Het enigste wat ik nu kan zeggen is dat alles voorbij is, je bent veilig. Ik weet dat je liever had dat ze hier waren, maar je bent veilig.' Fluisterde hij zachtjes waarna hij kort zijn droom herinnerde, dat beeld zou hij voor ogen houden. Iedereen gelukkig, dan was hij volledig gelukkig, maar hoe hij het zou doen uitkomen wist hij nog niet. Een vraag klonk, en een kus volgde. Een glimlach verscheen even op zijn gezicht waarna hij even naar zijn knie keek. 'Wel, momenteel gaat het er goed mee. En jij, hoe gaat het met je hoofdpijn en je zicht? Moest je trouwens van de dokter medicijnen pakken nog vandaag of morgen?' Vroeg hij met een glimlach. Waarna hij even met zijn gedachten naar de man ging die daar straks in de kamer was geweest. Die man was zijn vader, dus dat betekende dat de man hier in Monica was. Joël besloot het haar te vertellen morgen, moest ze nu nog hoofdpijn hebben zou het haar toch alleen meer geven om over te denken en dat wou hij niet echt. Voor even keek hij naar de klok die verlicht werd door de maan. Het was nu iets van een drie uur 's ochtends. Dat was nog anderhalf uur voor het licht werd. 'Misschien kan je beter nog even slapen ofzo, het is al bij al nog maar drie uur.' Glimlachte hij zachtjes waarna hij haar even dichter naar zich toe trok en haar een kus gaf op haar lippen. 'Ik heb dit gemist.' Prevelde hij zachtjes. En daarmee bedoelde hij niet het feit dat hij in het ziekenhuis lag met haar, maar gewoon het feit dat hij de nacht met haar doorbracht.

Hem haar droom vertellen was moeilijker dan ze had verwacht, het was alsof de woorden er voor zorgde dat het enkel realistischer werd. Alsof het de dood van Lorenzo dichterbij bracht, ze beet op haar lip. Voelde Joël's hand afdwalen naar haar heup, het liefst zou ze zich dicht tegen hem aandrukken maar ze was bang zijn knie te rakken. "Ik weet het." Fluisterde ze zacht, na het horen van zijn woorden. Ze wist dat ze haar familie niet terug zou krijgen, had zich daar onderhand ook bij neer gelegd. Ze was verder gegaan met haar leven, maar s'nachts werd ze nog altijd wakker door een nachtmerrie. Een zucht schoof over haar lippen, ze richtte haar ogen op die van Joël. Ze was blij te horen dat het goed met zijn knie ging, al wist ze dat het zo weer om zou kunnen slaan als hij zich recht zou stellen. Haar zicht? Nu pas kreeg ze door dat ze een glimlach over zijn gezicht had zien glijden. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Er lag nog altijd een lichte waas over het geen wat ze zag, maar het was minder dan gister. Het was als een mist, die langzaam weg trok. Haar hoofdpijn daar en tegen was niet verminderd. "Met me zicht gaat het al een stuk beter, ik kan je weer zien glimlachen. Mijn hoofdpijn is nog niet veel beter, ik denk dat de pijnstillers uit zijn gewerkt. " zei ze, terwijl ze kort haar schouders op haalde. Ze fronste even, had ze medicijnen voor geschreven gekregen? Nee, toch? "Volgens mij niet." Was het nog maar drie uur? Ze had het idee dat ze langer hadden geslapen, maar kennelijk had ze zich daarin vergist. Joël gaf haar een kus op haar lippen, trok haar dichter tegen zich aan. "Ik ook." fluisterde ze, ze liet haar hand voor een moment op zijn boven arm ruste. "We zouden het vaker moeten doen." zei ze zacht, een kleine grijns was op haar lippen verschenen. Ze gaf hem een kus op zijn lippen. "Misschien is het inderdaad beter als we weer gaan slapen." zei ze, waarna ze haar ogen weer sloot. Langzaam zonk ze weg in een droomloze slaap.

Joël streek zachtjes over haar heu, hij had dit gemist. Gewoon samen zijn met haar, zoals vroeger, zonder gevaar. De jongen bewoog zijn been wat meer naar op zij zonder zijn knie te pijnigen zodat zij beter zou kunnen gaan liggen en zodat ze niet bang moest zijn om hem te pijnigen. Al snel hoorde de jongen dat het weer beter ging met haar zicht, en daar was hij best wel blij om, dan konden ze morgen weer naar hun kamer gaan, al had hij ergens wel gewoon zin om bij haar te blijven een hele dag. Dan hadden ze gewoon weer tijd doorgebracht met elkaar zonder iets dat gebeurde. 'Als je te veel pijn krijgt roep ik de verpleegster wel om eventueel nog een paar pijnstillers te brengen.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar. De jongen grijnsde even om wat ze zei, misschien wel ja. 'Daar ben ik een voorstander van.' Sprak hij op een vrij ondeugende toon. De Joël die zijn gevoelens niet meer uitte was nu niet meer nodig, nu kon de jongen weer veranderen in die jongen van voor Marseille. Ergens was hij daar wel voor opgelucht. Een kus werd op zijn lippen gedrukt waarop de jongen voor even antwoord gaf en uiteindelijk haar weer aan keek wanneer ze haar lipen van de zijne had afgenomen. Alice sloot haar ogen weer, de jongen kwam iets naar voor en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Slaapzacht.' Fluisterde hij nog, waarna hij zich weer neer legde en heel plots rolde er een traan over zijn wang heen. Een traan verlicht door het maanlicht. Het was geen traan van verdriet of wat dan ook, meer eentje van geluk. Een van opluchting dat dit alles nu eindelijk voorbij was. Nu konden ze beginnen aan hun leven samen, zonder gevaar. Een golf van geluk kwam over hem heen, en met een glimlach op zijn gezicht viel de jongen uiteindelijk ook in slaap.

...

De volgende morgen voelde de jongen warme stralen op zijn gezicht komen. Hierdoor werd hij meteen wakker en keek hij tegen Alice haar gezicht aan. Zo voorzichtig mogelijk bewoog hij zijn benen uit het bed en plaatste zijn voeten op de koele ondergrond. Zacht werd er geklopt op de deur en meteen verschenen daarna twee bekende. John en Andrew. Andrew kwam op hem afgerend en sprong hem in zijn armen. Waardoor hij even op zijn tanden beet om geen pijn stoot uit te slaan. 'Hé kleine man. Stilletjes aan, ze heeft alle rust nodig.' Andrew sloeg zijn geminimaliseerde armpjes om zijn nek heen. Joël knuffelde hem even terug waarna hij de jongen weer neerzette. John gaf Joël een hand en glimlachte even. "Hij wou je nog zien voor hij naar school ging. Maar goed, ik kom straks weer terug alleen als jullie beide wakker zijn." Even knikte hij waarna hij nog door Andrews haren ging terwijl die op het bed was gekropen en een zachte kus op Alice haar wang drukte. Om daarna samen weer met John te vertrekken. Zelf bleef Joël staan, gewoon om het weer even te laten wennen aan zijn knie, maar toch zette hij zich weer neer op het bed en voelde de pijn weer wegtrekken doordat er nu geen druk meer zat op het gewricht. De jongen draaide zijn hoofd en keek zo naar Alice, wachtend tot ze enig teken van leven zou geven.

Met zijn hand streek hij over haar heup, ze had zin aanwezigheid gemist. Zijn tedere aanrakingen. Een glimlach speelde op haar lippen, ze voelde dat hij zijn been verplaatste. Waardoor zij niet langer bang hoefde te zijn hem te pijnigen. Ze nestelde zich wat dichter tegen hem aan, als reactie op zijn woorden schudde ze lichtjes haar hoofd. "Nee, dat is niet nodig." Van pijnstillers werd ze altijd duf en daar had ze nu even geen zin in, nee ze zou het wel rede zo. Als ze eenmaal sliep had ze er toch niet meer zo veel last van. De ondeugende ondertoon in zijn stem deed haar grijnzen. "Daar houdt ik je aan." Ze was blij dat hij weer zichzelf was, hij had zijn gesloten houding laten varen. Ze kon het dan wel niet zien aan zijn gezicht, ze kon het horen aan zijn stem. Die haar weer helemaal vertrouwd voorkwam. Een kus wer op haar voorhoofd. "Tuste." fluisterde ze, waarna zezich mee liet voeren door de duisternis.
Soms kon je voelen dat er iemand naar je kijkt, dan weet je dat er iemand naar je kijkt zonder het te zien. Dit was zo'n moment. Alice voelde dat ze werd bekeken opende haar ogen, knipperde voor een moment verblind door het felle zonlicht. Hoe laat was het? Had ze lang geslapen? Langzaam, nam de wereld scherpere contouren aan. Nog altijd lag er een lichte waas over haar zicht, maar ze had het idee dat die niet erg lang mee zou blijven hangen. Die conclusie deed een tevrede glimlach op haar gezicht verschijnen. Ze duwde zichzelf iets omhoog, steunde op haar onder armen terwijl ze haar blik op Joel richtte die op de rand van het bed naar had zitten kijken. Hoe lang zou hij al wakker zijn? Ze kroop onder de dekens vandaan, ging naast hem zitten schuin naar hem toe gedraaid. Met haar hand ging ze door zijn haren, die door het slapen totaal door de war waren gaan zitten. "Hey, you." Een glimlach was op haar gezicht verschenen, ze drukte een kus op zijn wang. "Ben je al lang wakker?" Met haar hoofd een tikkeltje schuin keek ze hem vragend aan. Haar hoofd bonkte nog altijd maar het was al een stuk minder dan vannacht. Het was nu meer een doffe zeurende pijn. "Hoe gaat het met je knie?" Ze slaagde er niet in de bezorgde ondertoon uit haar stem te houden.

Toen ze wakker werd verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Hij genoot van het zich dat ze wakker werd, geen idee waarom, maar hij was er gewoon blij mee. Vanaf vandaag zouden ze zonder gevaar leven, en om een of andere manier was hij daar best wel hyperactief om. Haar hand die door zijn haren ging deed hem grijnzen. De jongen nam haar hand vast en ademde gelukzalig in. Hij was blij dat er niets meer kon gebeuren, hoewel het leven altijd vol gebeurtenissen zat. Maar voor hem kon er niets meer mis gaan nu. 'Dag assepoester.' Grijnsde hij speels naar haar nadat hij de kus had ontvangen op zijn wang. God, wat had hij dit gemist. Wakker worden met haar aan zijn zijde, de perfecte manier om je dag te beginnen. 'Al een tijdje, John en Andrew zijn langs geweest. Andrew wou ons nog zien voor hij naar school moest, hij is echt het bezorgdste jongentje van die leeftijd dat ik ken.' Glimlachte hij vrolijk. Hoe Andrew voorzichtig op het bed was gekropen, gewoon om een kus op de wang van Alice te drukken was schattig, en het deed hem denken aan hoe hij zelf op die leeftijd was. Goed, toen ging hij nog niet zo met Alice om maar was hij toch al bezorgd geweest om haar als er iets gebeurde, of met iemand van haar familie. 'Met mijn knie gaat het goed, alleen wanneer ik stap doet het pijn maar goed, ik kom er wel door.' Sprak hij met een glimlach tegen haar. John zou zo meteen weer binnen komen, en hij wist wat hij zou zeggen. Hij zou hem vertellen of Andrew zijn broer was. Moest het niet zo zijn, zou hij toch voor de jongen zijn voogdij willen vechten. Op korte tijd was de jongen een persoon geworden waar hij om gaf, en daar zou hij voor gaan vechten in het gerecht. 'Hoe is het met je hoofd en je zicht?' Vroeg hij op zijn beurt aan haar. Met zijn hand streek hij over haar voorhoofd en glimlachte even scheef naar haar. 'Misschien kunnen we later vandaag of misschien morgen naar Ian gaan, en hem uitleggen dat alles voorbij is.' Stelde de jongen voor aan haar.

Een glimlach verscheen op zijn gezicht, iets wat haar niet langer ontging. Vanaf vandaag zou alles anders zijn, het gevaar lag achter hen zou hen niet langer in de weg staan. Ze zouden na kunnen denken over hun toekomst, samen. Geen angst om elkaar kwijt te raken, in el geval niet zo duidelijk als eerst. Hij nam haar hand vast, iets wat de glimlach op haar gezicht deed verbreden. Haar blauwgroene ogen twinkelde vrolijk. Haar rode haren zaten volledig in de war, maar het kon haar weinig schelen. Tenslotte zat Joel 's haar nier veel beter. Zijn woorden deden haar grijnzen, het was geweldig om naast hem wakker te worden. Om als eerst zijn speelse begroeting te horen, zijn lieve glimlach te zien. Dit had ze gemist. Dit had ze echt gemist. Andrew. De naam bezorgde haar nog altijd tegen strijdige gevoelens, aan de ene kant was ze dol op het kleine jongetje. Hij was echt een schatje, en ze gaf om hem. Dat terwijl ze hem pas net had leren kennen. Bovendien was hij het broertje van Joel, althans dat dachtte ze en eigenlijk was ze er vrij zeker van. Die twee leken gewoon te veel op elkaar om geen bloed band te hebben. Aan de ene kant maakte dit dat ze enkel meer om de kleine jongen gaf, aan de andere kant bezorgde het haar een stekende jaloezie. Iets waarom zezich meer dan schuldig voelde. "Het zou me echt verbazen als hij je broertje niet is. Jij was namelijk net zo op die leeftijd." Ze waren dan nog wel geen stel geweest, hij was al wel regelmatig bij hen over de vloer gekomen en als er iets aan de hand was was hij altijd direct bezorgd geweest. Een glimlach op haar gezicht verschenen, iets was mede te danke was aan de vrolijke toon in Joel's stem. "Niet te lang lopen dan." Voor een moment keek ze hem dwingend aan ze kende hem goed genoeg om te weten dat hij zijn krachtte waarschijnlijk verkeerd in zou schatte. Of hij zou bewust verder gaan dan zijn lichaam toe stond. "Komen ze later vandaag eigenlijk nog terug? Ik wil ze eigenlijk ook nog wel even zien." De glimlach was nog altijd niet van haar gezicht verdwenen, en ze betwijfelde of daar snel verandering in zou komen. Met zijn hand streek hij over haar voorhoofd, een scheve glimlach stond op zijn gezicht. "Goed, heb nog wel een beetje hoofdpijn en er licht nog een lichte waas op wat ik zie maar die trekt vandaag wel weg, I guess." Beantwoorde ze zijn vraag. "Dat klinkt als een goed plan, hij moet ook weten dat het over is." Bovendien had ze wel zien hem weer eens te zien, hij was een goede vriend van haar. Ze zou hem niet kunnen missen. "En wat gaan we vandaag doen?" Met haar hoofd een tikkeltje schuin keek ze hem nieuwschierig aan.

Kort keek Joël naar haar haren die even warrig zaten als de zijne. Metzijn hand streek hij daar even over, om ze toch iets minder fluffiger te laten liggen, maar echt veel haalde het toch niet uit want ze sprongen weer meteen op. Best wel grappig haar, het kon je raar laten lijken, maar ook mooi tja, haar was iets raars haar. Maar goed, genoeg daarover nagedacht. 'Misschien zijn we broers, misschien niet. Maar het maakt me niets uit, hij geeft om me en ik geef om hem dat is eigenlijk al wat telt.' Glimlachte hij eventjes. Ze leken op elkaar.. 'En tja, waar ik heb geleerd om bezorgd te zijn om andere weet ik niet, niet van mijn ouders vermoed ik.' Mompelde de jongen zachtjes tegen haar. Waarna hij zichzelf op de neus drukte dat hij nu vooruit moest kijken en niet meer achteruit. Op de woorden dat hij niet teveel moest wandelen haalde hij zijn schouders op. Hoe vaak men het ook zei tegen hem, luisteren zou hij toch nooit. Hij wist wat hij aan kon, wat zijn lichaam aan kon. Maar de dwingende blik in haar ogen deed hem toch op zijn onderlip bijten, hoe vaak had ze wel niet gezegd dat hij zichzelf niet zo mocht pushen? Inmiddels was hij de tel al wel vergeten, maar er zouden er nog genoeg volgen, daar was hij dan weer zeker van. 'Niet zo bezorgd zijn.' Mompelde hij stilletjes. 'En John komt nog wel terug zo meteen, Andrew zien we later wel weer waarschijnlijk.' Sprak hij kalmpjes tegen haar waarna zijn glimach weer tevoorschijn kwam en er zo twee putjes ontstonden in zijn wangen. Toen hij haar woorden hoorde dat het beter ging drukte hij een kus op haar voorhoofd. 'Ach, gelukkig heb je een gids bij je.' Plaagde de jongen haar. Hoewel hij ook liever had dat ze haar zicht volledig terug had, gewoon omdat dat beter was voor haar. Plus twee paar ogen waren altijd beter als een. Toen ze antwoorde over Ian knikte hij naar haar. Ian verdiende het te weten, zo moest hij zich ook niet zorgen gaan maken om hen, en om zichzelf. Voor even zuchtte hij. Ian was de laatste tijd veranderd, al wist hij dat dit maar door een persoon kwam, en dat was Sarah. 'Ehm, alles behalve surfen.' Grijnsde Joël. 'Misschien dat we wat in de stad kunnen rond wandelen of zo, ik moet nog iets gaan halen dus. En ik weet zeker dat jij mij vast elke winkel wil insleuren die je tegen komt, en nu ben ik stiekem wel gedwongen want hoewel ik waarschijnlijk krukken krijg zal ik de steun van mijn vriendin toch wel moeten gebruiken.' Klonk zijn stem op een speelse toon.

Met zijn hand ging hij door haar haren, waarschijnlijk in een poging het beter neer te leggen. Tevergeefs. Ach ja, ze zou er voor ze gingen wel even een borstel door heen halen, en vanavond kon ze het zout van het zee water er wel uit wassen. "Je gaat hoe dan ook aanspraak maken op die voogdij, of zie ik dat verkeerd." Voor een moment keek ze hem vragend aan. Moest ze weer beginne over het geld voor de rechtszaak? Nee, beter liet ze dat nog even. Gaf ze hem nog even de kans om er over na te denken. Soms zou ze willen dat hij niet zo koppig was, dat hij niet altijd alles af zou slaan. Ze wou hem helpen Andrew's voogdij te krijgen maar niet alleen omdat ze van hem hield, maar ook omdat ze om de kleine jongen gaf. "Het hoort gewoon bij je die bezorgdheid, het is onderdeel van je karakter. Althans dat denk ik." Een glimlachje speelde op haar lippen, haar moeder had altijd gezegd dat Joel een lief karakter had. Dat enkel zijn koppigheid een struikelblok was. Elke fijne herinnering van vroeger ging gepaard met pijn, zo ook deze. Toch slaagde ze er in haar goede bui niet te laten verpeste, haar glimlach was slechts enkele seconden van haar gezicht verdwenen. "Als jij gewoon zou doen wat de arts zegt zou dat makkelijker zijn." Mompelde ze, wetend dat haar woorden waarschijnlijk niks uit zouden halen. Hij luisterde naar niemand, zelfs niet naar haar. Glimlachend knikte ze als reactie op zijn volgende woorden, vandaag zou ze zowel John als Andrew nog te zien krijgen. Joel drukte een kus op haar voorhoofd, zijn woorden deden haar grijnzen. "Dan hoop ik maar dat mijn gids een beetje richtingsgevoel heeft." reageerde ze plagend. Ze had haar zicht liever volledig terug gehad, maar veel kon ze er niet aan veranderen. En ach, als Joel bij haar was zou er weinig kunnen gebeuren. Zelfs zonder hem had ze het wel kunnen redden, tenslotte kon ze al bijna alles weer goed zien en er lag toch geen gevaar meer op de loer. Eindelijk vrij. Alleen Ian moest het nog weten, ze zag er wel naar uit hem weer te zien. Ze kon altijd goed met hem praten, het was jammer dat hij de laatste tijd zo was verbitterd. Ze wist hoe het kwam, maar kon er weinig aan veranderen en daar baalde ze van. Ze wou dat ze hem kon helpen dat ze er voor kon zorgen dat Sarah voor hem viel, of dat hij niet langer verliefd op haar was. "Hmm... Nee, dat lijkt mij ook niet zo'n goed idee." Naar de stad gaan? Dat klonk niet verkeerd, al had ze waarschijnlijk met bijna alles in gestemd wat hij voor had gesteld. "Zo erg ben ik niet, toch? Nu al afhankelijk van je vriendin?" zei ze zachtjes lachend, terwijl ze hem een plagend duwtje tegen zijn arm gaf. Met haar hand streek ze een pluk van haar rode haren uit haar gezicht. "Wanneer mag je weg?" vroeg ze, om eerlijk te zijn wou ze het liefst zo snel mogelijk weg. Ze had het wel gezien in het ziekenhuis.

Joël luisterde naar de vraag die ze stelde en dacht even na. 'Ik ga er aanspraak op doen, die jongen verdiend een stabiele omgeving.' Sprak hij kalmpjes tegen haar. Misschien kon hij wel met John wat in elkaar steken om zolang hij nog op school zat dat Andrew bij hem mocht inwonen. Maar goed dat was dan weer iets voor binnenkort, eerst zou hij wel wachten op de uitslag enzo. Als ze geen broer waren, zou het ook wel minder goed gaan lukken. Want dan moest hij inspraak doen op een advocaat, en daar had hij geld voor nodig. Al zou hij ervoor gaan werken als het nodig was, maar dat ook was iets voor binnenkort en niet voor nu. Op de woorden dat het bij zijn karakter hoorde haalde hij zijn schouders op. Hij wist het niet, waarschijnlijk had ze gelijk, maar daar ging hij nu zijn hoofd niet over gaan breken. Want de kans dat hij vandaag zijn hoofd nog nodig had, was best wel groot gezien de omstandigheden. Voor even vervlogen zijn gedachten naar de man die hij had gezien toen Alice al in slaap was gevallen. Zou hij het aan haar vertellen? Of zou het alleen maar zorgen voor onnodige woordwisselingen? Ach, de dag was nog lang hij had genoeg tijd om het te vertellen aan haar. 'Ja, maar luisteren is niet mijn sterkste vak. Dat is al wel gebleken.' Sprak hij met een korte grijns. Hoewel ze wist dat ze gelijk had, hij kon gewoon niet dag in dag uit stil blijven zitten. Daar was hij te actief voor. Slechte eigenschap misschien maar goed. Kort keek hij naar buiten, het was nog vrij vroeg, dat wist hij goed genoeg. Maar toch was hij al klaar wakker, en was hij ook klaar om te vertrekken richting ergens. Maar hij vond het uiteraard wel zo beleefd om te wachten tot John zou terugkomen en een van de dokters zou mogen zeggen dat ze mochten vertrekken. 'Wel, ik heb eeen goed richting gevoel kijk maar.' Grijnsde hij cheeky naar haar waarna hij zijn ogen sloot en met zijn gezicht naar voren kwam om zo zijn lippen op de hare te drukken. Wanneer hij zijn ogen weer opende verscheen die speelse blik weer op zijn gezicht en maakte hij zo zijn lippen ook weer los van de hare. 'Goedgekeurd?' Joël was blij dat alles voorbij was, nu was hij weer die oude jongen die tja soms misschien wel te veel emoties liet zien. Maar ja, liever teveel dan te weinig, dat was toch zo volgens hem. Kort streek hij door zijn haren heen. Vandaag zou wel leukgaan worden met haar, plus wat hij straks zou gaan halen was stiekem een verassing. Toen hij een zachte duw tegen zijn arm kreeg bewoog hij even naar opzij.'Oh, en ik ben altijd al afhankelijk geweest van je hoor. Alleen wist je dat toen nog niet.' Sprak de jongen met een brede grimas tegen haar. Oke, altijd was misschien wat lang, maar toch hij was best wel afhankelijk geweest van haar, al vanaf het moment dat hij haar echt had leren kennen. 'We moeten gewoon nog wachten op John, en dan kunnen we normaal wel gaan denk ik.'

Ze knikte als reactie met zijn woorden, ze was het roerend met hem eens. Andrew verdiende een goede omgeving, een plek waar hij zich veilig kon voelen. Waar hij niet bang hoefde te zijn. Ze wou hem graag helpen, maar wist dat ze hiervoor Joël's toestemming nodig had. Ze zou het geld voor een goede advocaat kunnen regelen, ze zou het proces kunnen betalen. Maar dan moest Joël wel eerst zijn trots aan de kant zetten, en het accepteren. "Zelfs als hij je broertje is, gaat het veel geld kosten. Dat weet je, toch?" ze zei aarzelend, niet zeker of het goed was dit onderwerp weer aan te snijden. Maar wist dat hij er mee zat en het onderwerp dood zwijgen zou niet veel goeds uithalen. Daar zou ze Andrew ook niet mee helpen.
“Nee, dat is me onderhand wel duidelijk. Al zou je het toch eens moeten proberen.” Een glimlachje speelde op haar lippen, het was een karakter eigenschap van hem die haar wel eens zorgen wekte. Hij luisterde nooit naar andermans advies, maakte liever fouten om daar vervolgens van te leren. Of niet. “Doe gewoon voorzichtig, we hebben het ziekenhuis voorlopig vaak genoeg gezien.” Mompelde ze, met een blik in haar ogen maakte ze duidelijk dat het niet iets was waar hij op door moest gaan. Het waren woorden die hij kon na leven of vergeten, al hoopte ze toch dat hij uit zou kijken.
Joël sloot zijn ogen, nadat hij had gezegd dat hij een goed richtingsgevoel had. Boog zich wat naar voren en drukte zijn lippen op de hare. Ook zij sloot nu haar ogen, beantwoorde zijn kus. Om hem vervolgens weer recht aan te kijken, ze zag vaag de speelse blik die er in zijn ogen verschenen was. Haar Joël was terug, hij verborg zijn gevoelens niet langer. Die gedachten liet een vrolijke glimlach op haar gezicht verschijnen. “Ja zeker goed gekeurd.” Lachend keek ze hem aan. Ze was benieuwd naar wat de dag hen brengen zou. Het zou hoe dan ook leuk worden, dat kon bijna niet alles. Ze waren eindelijk verlost van hun problemen. In elk geval de grote. Ze waren veilig, hoefde niet langer bang te zijn. Het was over, achter de rug. Voor eens en voor altijd. Ze konden vandaag vol uit genieten, en dat was ze ook zeker van plan. Ze had Joël al een tijdje niet meer gezien, en gister was hun dag ruw verstoort.
“Dat heb je dan goed verborgen gehouden.” Reageerde ze op zijn woorden. “Een troost, ik ben al net zo afhankelijk van jouw.” Met een kleine grijns keek ze hem aan. Het was waar, al was het dan niet vanaf hun eerste ontmoeting. Nee, het was pas begonnen nadat ze een relatie aan waren gegaan. Iets wat vrij lang had geduurd, al had ze al veel eerder gevoelens voorhem gehad. Destijds dacht ze echter dat hij haar enkel zag als het zusje van zijn beste vriend, en gewoon een aardig meisje. Tenslotte was ze destijds ook vaak met Ian en hem omgegaan. “Oké, dat hoop ik. Voor het zelfde geld moest jij nog allemaal testen doorstaan. Maar je bent natuurlijk al ervaren met krukken lopen.” Plaagde ze hem.

De jongen luisterde naar haar woorden en beet even op zijn onderlip. Hij wist wat ze wilde zeggen. Maar toch, hij kon het niet accepteren, of misschien. Zachtjes legde hij warme handen op haar wangen en keek haar recht aan. ‘Ik weet het, en ik weet wat je wilt zeggen.’ Mompelde de jongen zachtjes tegen haar aan en streek even op haar wang en glimlachte eventjes naar haar. ‘Maar ik zal er over nadenken oké? Over wat je hebt gezegd. Als ik zelf geen oplossing vind, dan zal ik het je laten weten, op tijd.’ De jongen drukte een kus op haar lippen en kort streek hij door haar haren. Dit had hij gemist, gewoon het bij haar zijn zonder enige vorm van gevaar of wat dan ook. Joël lachte even op wat ze zei. Nou, ze had een punt, misschien nu alles geklaard was kon hij het wel een proberen voor haar, voor Ian, en tja voor zichzelf. Al zou dat hem toch niet bepaald gaan lukken dat was al zeker. De jongen knikte even. ‘Ik weet dat je gelijk hebt. En ik mijd het ziekenhuis wel, ik let wel wat op.’ Sprak hij kalm. Voor even gingen zijn ogen naar de deur, geen idee waarom maar goed. De jongen had kort een nadenkende blik in zijn ogen gehad, een blik die meestal niet te vinden was, maar nu dacht hij na over zijn eigen manier van leven. Hoe hij met zichzelf zou omgaan nu, na dit alles. Wat zeker was, hij koesterde het leven nu een heel pak meer. De oude Joël zat er, met toch een paar nieuwe dingen, zoals dat hij nu ook soms nadacht over iets. Maar vooral dat hij los gekomen was, dat hij alles weer een plek kon geven zonder bang te zijn dat het hem ontnomen kon worden, maar ook de jongen die een bepaald doel had. Zijn vader zoeken, en Andrew in zijn leven betrekken.

De opmerking van Alice deed hem even grijnzen, mooi dus daar moest hij ook niet aan gaan twijfelen. Kort kraakte de jongen zijn rug, een goed gevoel eigenlijk aangezien zijn rug wat vast zat door weer eens te slapen op zo’n ziekenhuisbed ding. Die lagen niet zo heel comfortabel. Maar goed, daar was niets aan te doen volgens hem. Vandaag zou geweldig worden, en daar zouden ze beide voor zorgen. De twee kleine verassingen die hij voor haar had, hielpen daar natuurlijk ook bij, maar daar wist zij nog niets van dus dat lag dan weer in zijn voordeel. Een stiekeme grimas was op zijn gezicht gesprongen. Al veegde hij die meteen weg, voor ze naar iets ging vragen of wat dan ook. De jongen wiebelde even met zijn wenkbrauwen toen ze vertelde dat hij het goed verborgen kon houden. ‘Ik kan wel meer dan dat.’ Sprak hij op een cheeky toon tegen haar. Zij afhankelijk van hem? Nou, ergens was dat wel best schattig. Naja, Alice in het algemeen was voor hem al een en al schattig zijnde. ‘Liefje, ik ben al ervaren met meerdere dingen hoor. Dat weet je toch.’ Nu hij toch weer de oude was, kon hij zijn geflirt ook weer gebruiken, al was dat alleen bij haar. Zachtjes drukte hij een kus op haar lippen en ditmaal was hij wat langer.

Zacht legde Joël zijn handen aan weerskanten van haar gezicht, voor een moment keek ze hem recht in zijn ogen. Hij wist waar ze heen had gewild met haar woorden, natuurlijk wist hij dat. Hij kende haar, het was sowieso niet zo moeilijk te raden. Tegen haar verwachting in zei hij, dat hij er over na zou denken. Oké, ze had liever gehad dat hij het gewoon aan zou nemen. Maar zo was hij niet, het was al iets dat hij niet gewoon weigerde. Ze glimlachte zacht naar hem, voor ze wat kon zeggen drukte hij een kus op haar lippen. Met zijn hand ging hij door zijn haar, het voelde goed weer zo zorgeloos met elkaar om te kunnen gaan. Gewoon genieten van elkaars aanwezigheid, zonder bang te hoeven zijn dat het van hen afgenomen zou kunnen worden. "Oké." Ze vroeg zich af of hij het echt zou doen, als hij het geld nodig had. Of dat hij zich op het laatste moment zou bedenken. Ze schudde lichtjes haar hoofd bij het horen van haar woorden, zoals hij het zei. Alsof het een ware straf was, oké dat was het ook. Zelf had ze er ook een hekel aan als ze niet kon sporten, niet kon dansen of basketballen. Dan kon zowel haar energie, als haar emoties niet kwijt. Maar ze was voorzichtiger dan Joël, pushte zichzelf niet zo snel door. Al was ze de laatste keer wel weer iets te snel begonnen met sporten, haar schouder was nog niet geheel genezen geweest. Maar, ze had er nu geen last meer van.
"O ja?" Plagend keek ze hem aan, haar ogen twinkelde vrolijk. Ze had het gemist, zijn geplaag, zijn geflirt. Ze had hem gemist. Zijn woorden deden haar lachen. "Hmm..., dat wil ik wel eens zien dan." Speels trok ze haar wenkbrauw op. Weer drukte hij zijn lippen op de hare, ze beantwoorde de kus sloot voor een moment haar ogen. Beet zacht op zijn onderlip, waarnaar ze met haar lippen zijn kaaklijn volgde naar zijn nek. Om daar enkele kusjes te drukken, vervolgen richtte ze haar ogen weer op de zijne. Keek hem met een glimlachje aan.

[Flut ]

De jongen glimlachte eventjes. Misschien twijfelde ze aan zijn woorden, maar hij wou ze proberen na komen. Voor haar, voor hem, voor Andrew. Voor even bedacht hij zich iets, als ze de voogdij zouden winnen, dan zou het zijn alsof ze een soort van kind hadden. Waren ze daar wel klaar voor? Bedenkzaam keek hij even naar voren, het zou niet echt een probleem vormen als ze nog op school zaten want dan was John er ook nog, maar toch voelde het aan alsof hij een verandtwoordelijk had tegenover de jongen, moest het zijn broer zijn zou het nog anders liggen, maar wat als het nu is niet zo was? Dan was het eigenlijk echt wel een soort van zoon. Toen ze plots een vrolijke o ja naar hem toe gooide grijnsde hij breed naar haar. Oh, hoorde hij daar nu een uitdaging? De grijns was omgesprongen naar een cheeky smile die niet veel goeds met zich mee droeg, al was dat wel in goede zin natuurlijk. De kus die hij haar gaf bracht heel veel met zich mee. Al gauw werd de kus zeg maar verplaatst naar zijn onderlip, en zo voelde hij haar tanden zachtjes in zijn lip komen, een rilling schoot dwars over zijn ruggengraat heen. Damn, dit had hij gemist. Haar lippen gleden over zij kaaklijn waardoor hij even onbewust een zachte kreun gaf. Uiteindelijk voelde hij geen zachte lippen meer en opende hij zijn ogen. Wel hoorde hij een kort gekuch waardoor hij meteen naar de deur keek en recht in de ogen van John keek. De jongen voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen, en heel plots kreeg hij het heel warm. Oh damn, dit had hij niet echt voorzien. Zijn wangen waren inmiddels roodgekleurd, en al snel had hij zijn blik afgewend en grijnsde even scheef. John vond het allemaal nogal grappig blijkbaar hem zo te zien want hij kon een zacht gegrinnik horen, en dat was niet afkomstig van Alice. John betrad heel droogjes de kamer, en blijkbaar had deze ook papieren in zijn hand. Dat moest de uitslag zijn van de DNA test. Uiteindelijk, keek de jongen weer op en wreef hij kort door zijn bruin/rode haren heen en beet even op zijn onderlip. Stiekem was het best awkward geweest dat zijn vriend opeens binnen stond, ze hadden de deur toch dicht gedaan, of draaide hij nu door?

Zijn grijns veranderde in een glimlach die niet veel goeds voorspelde, hij had haar woorden op gevat als een uitdaging. Wat niet gek was, aangezien ze dit ook daadwerkelijk waren geweest. Ze hield van de manier waarop hij er op reageerde, hoe hij er elke keer weer op in ging. Hij zou het nooit uit de weg gaan.
Een kort gekuch deed haar op kijken, John stond in de deuropening. Alice voelde hoe haar bloed naar haar wangen steeg, haar gezicht leek te gloeien. Snel sloeg ze haar blik neer, staarde ze naar het blauwe zijl dat op de vloer lag. Hoe lang had hij daar al gestaan? Wat had hij gezien? Ze had het niet aan zien komen, ze had niet bij stil gestaan dat er zomaar iemand de kamer in kon lopen. Dom natuurlijk. Ze zaten in een ziekenhuis, mensen liepen af en aan. Kamer in, kamer uit. Er waren zusters, artsen, fysiotherapeuten, vrijwilligers, bezoekers. Maar daar had ze niet over na gedacht, en het zelfde leek voor Joël te gelden. John leek het allemaal wel grappig te vinden, hij grinnikte zachtjes. Waarschijnlijk zouden Joël en zij er later ook wel om kunnen lachen, maar nu nog niet. Nu voelde ze zich vooral betrapt. Er lag nog altijd een blos op haar wangen, Joël had zich eerder herpakt dan haar. Hij keek op, naar John die rustig de kamer in was gelopen. Alice volgende uiteindelijk zijn voorbeeld, de man had enkele papieren in zijn handen. Waarschijnlijk de uitslag van de DNA test. Dat zo iets belangrijks, op zo'n lullig blaadje kon staan. Ze pakte zijn hand vast, kneep er zachtjes in. Als Andrew Joël's broertje bleek te zijn, had hij plots familie. Echte familie. Dan zou het vinden van zijn ouders een stukje dichterbij zijn, en zelfs als dat niet lukte had hij een broertje. Ja, hij wel. Damn, weer die vervloekte jaloezie, zo mis plaats, zo vreselijk egoïstisch. Het was niet zo dat ze het hem niet gunde, zeker niet. Hij verdiende het, hij verdiende het echt. En ze zou ook zeker blij voor hem zijn, en voor Andrew. Die twee hadden recht op een familie. Ze voelde zich schuldig, schuldig om wat hij misschien had en zij niet meer. Wat zij nooit meer zou krijgen. Zacht beet ze op haar lip. Wat als Andrew zijn broertje niet bleek te zijn? Dan zou het een stuk moeilijker en dus ook kostbaarder worden zijn voogdij op te eisen. En dan als het hun lukte. Zou het zijn alsof ze een zoon hadden. Waren ze daar wel klaar voor? Zij was zeventien, hij achttien. Ze hadden beide veel mee gemaakt, en waren in sommige opzichten misschien ook wel volwassener dan de meeste mensen van hun leeftijd. maar een kind? Kon dat goed gaan? Zouden ze dat aan kunnen?

Joël keek even zijdelings naar Alice en glimlachte waterig naar haar. Dit moment was voor hem iets wat hem oftewel dichterbij bracht bij het vinden van zijn echte ouders, of juist verder van. Ook had hij er dan ineens een broertje bij, even bedacht hij zich dat Alice dit alles misschien fout kon opnemen. Aangezien hij op dit moment zijn familie kon vinden, terwijl het bij haar niet eens meer ging omdat zij hen had zien sterven. Korst slikte hij. Wat als het zo was? Zou ze het dan ooit zeggen tegen hem? Of moest hij er naar gissen? De jongen schudde even zijn hoofd en keek weer naar John. Deze stond er nog steeds met die belangrijke papieren in zijn hand. Joël had een beslissing genomen. ‘John, zou je even terug naar buiten kunnen gaan? Ik moet even nog met Alice praten.’ Sprak hij kalm tegen de man. Deze knikte enkel, en zonder nog wat te vragen vertrok die weer naar buiten en sloot de deur achter zich. Joël nam haar andere hand vast en keek haar met een zachte blik aan. Hij moest de woorden nog verzamelen, want hoe moest hij dit verwoorden als hij niet eens wist of zijn gedachten wel hadden geklopt? Een zucht schoof over zijn lippen. ‘Alice, ‘ De jongen slikte even. Hij wist niet hoe ze zou gaan reageren, dus hij moest het voorzichtig gaan aanbrengen. ‘Dit alles, vind je dit wel cool? Ik wil niet dat je, je hier slecht bij voelt om een of andere reden. Dus, als er iets is zeg het dan nu, want dit is belangrijk. Voor ons beide.’ Joël liet een van haar handen los en streek kort over haar wang. De jongen hoopte serieus dat ze wel wat zou gaan zeggen hier op, dat ze de waarheid zou zeggen. Ergens wist hij wel dat er ergens iets mis was, maar of het ook werkelijk dat gene was wat hij dacht wist hij niet. Voor even schoot zijn blik naar haar schouder, een rilling schoot meteen over zijn rug heen. Zonder er besef van te hebben trok hij haar tegen zich aan en knuffelde hij haar stevig. ‘Ik ga hier niet mee door tot ik weet wat er is Alice, ik hou van je, maar ik wil je niet opzadelen met dingen die je misschien kunnen kwetsen of wat dan ook.’ Fluisterde hij zachtjes in haar oor. De jongen liet haar wat losser, maar hij liet zijn handen wel rusten op haar heupen. Afwachtend keek hij haar aan. John stond rustig te wachten naast de deur, hij groette de dokters die hem hadden geholpen met zaken. Voor even keek hij naar een man die hem voorbij wandelde, een man die hem ergens bekend voortkwam maar hij wist niet bepaald van waar. De man schudde zijn hoofd en keek weer voor zich uit, wachtend tot hij weer binnen mocht gaan.

Bij het horen van Joël's woorden fronste ze, waarom wou hij John weg hebben? Juist nu, nu hij op het punt stond de belangrijke papieren te overhandigen. Een blik in het verleden, die bepalend was voor de toekomst. De man verdween zonder vragen, trok de deur achter zich dicht. Alice richtte haar ogen op Joël, die ook haar andere hand in de zijne had genomen. Keek haar aan met een zachte blik. Zou hij bang zijn voor het effect dat de uitslag op haar zou hebben? Dat ze het feit dat hij zijn familie vond, en zij de hare voorgoed kwijt was niet aan kon? De manier waarop hij haar naam uit sprak, bevestigde haar vermoeden. Toch wachtte ze tot hij verder sprak, misschien zat ze fout. Was er wat anders aan de hand. Voor een moment dacht ze na over een antwoord, ze moest eerlijk toe geven dat het haar ergens zwaar viel dat hij misschien een broertje had en dat zij de hare nooit meer zou zien. Maar ze wou niet dat hij van gedachten ging veranderen, door wat zij voelde. Hij moest haar niet altijd voor zichzelf zette, al helemaal nu niet. Ze gunde het hem zijn familie te vinden, en hij wou niet dat hij zich er door haar van af liet brengen. Dat zou ze zichzelf nooit vergeven. Hij verdiende het, hij verdiende het echt om eindelijk eens een echte familie te hebben. Met zijn vingers streek hij langs haar wang, haar handen had hij los gelaten. Ze merkte dat zijn ogen afdwaalde naar haar schouder, waar zich een paar maanden geleden een kogel in had geboord. Joël's armen sloten zich om haar lichaam, hij trok haar tegen zich aan knuffelde haar stevig. Ze legde haar armen om hem heen. Zijn woorden zorgde ervoor dat ze besefte dat ze geen keus had, ze moest hem antwoord geven. Ze liet hem los, hij had zijn handen onderhand verplaats naar haar heupen waardoor ze hem weer recht in zijn ogen kon kijken. "Je moet eens leren jezelf voor mij te stellen." Mompelde ze, ze legde haar hand op zijn bovenarm. "Het zal misschien wat moeilijk zijn in het begin, gewoon omdat jij iets hebt wat ik niet heb. Maar dat betekend niet dat ik wil dat je niet naar je familie gaat zoeken. Joël, open die brief en laat je niet tegen houden door hoe ik me daar bij voel. Ik red me wel, echt waar. Jij verdiend het ook eens echt ergens bij te horen, een familie te hebben. Ik ga me er enkel slechter door voelen als jij deze kans laat lopen, geloof me." Zei ze zacht, een lichtte glimlach ruste op haar gezicht. Ze drukte een kusje op zijn lippen, om hem vervolgens weer recht aan te kijken. Hopend dat hij John binnen zou roepen, en hem om de papieren zou vragen.

De jongen keek haar aan, wachtend op een eerlijk antwoord op zijn vraag. Als het voor haar moeilijk was, wou hij de inhoud niet weten van het papier dat de man die zich buiten de deur bevond bij zich had. Gewoon omdat hij haar niet ongelukkig wou zien, want dat was het gene wat hem het meeste zou schaden, dat wist hij zeker. De eerste woorden die ze sprak deden hem zuchtte, de plek waarop haar hand lag werd stil aan verwarmd. Kort keek hij naar beneden, hij zou haar altijd voor hem stellen, dat deed hij ook met Ian, maar dat lag natuurlijk ook wel anders dan met haar. Uiteindelijk keek hij haar weer aan en hoorde de volgende woorden. Deze deden hem even op zijn onderlip bijten, de woorden die ze vertelde klopte in zijn gedachten, hij zou misschien iets hebben wat zij niet meer kon hebben. Maar Joël zou ook een stap dichter bij zijn familie zijn, hij zou ergens bij horen. Maar dat deed hij nu ook al. ‘Ik hoor al bij iemand Alice, ik hoor bij jou, en bij Ian.’ De jongen zocht naar verdere woorden maar leek niet meteen te slagen. Kort overliep hij haar woorden in zijn hoofd, aarzelend keek hij richting de deur maar besloot nog even te wachten. ‘Ik zal je hoe dan ook altijd voor mijn eigen zette, dat weet je best. Alice, als jij er ongelukkig van word, dan heeft dat het zelfde effect op mij. Ik wil niet dat je hierdoor pijn lijdt, of weer meer aan je familie gaat denken, dat wil ik niet van je vragen.’ De jongen slikte even. De zachte kus op zijn lippen deed hem even zijn ogen sluiten. Het voelde aan als een tweestrijd, hoewel hij Alice niet zou kunnen verliezen aan dit, en Andrew ook niet want voor hem zou hij of het nu zijn broertje was of niet vechten tot het bittere einde. Even plaatste hij zijn hand in de nek van Alice en keek recht in haar ogen. ‘Ik wil niet dat je ongelukkig word, maar ik kan John nog niet roepen. Eerst wil ik er zeker van zijn dat het voor jou goed is, en als Andrew al dan niet mijn broer is hoe we het dan gaan doen. Want ik wil voor hem vechten, maar als het het geval is, dan word hij onze zoon. En zijn we daar wel klaar voor?’

Zou hij daadwerkelijk voor de kans om zijn familie te vinden aan zich voorbij laten gaan? Ja, dat zou hij zeker doen. Ze twijfelde er niet aan. Joël had de gewoonte mensen om wie hij gaf voor zichzelf te stellen, oké dit was een eigenschap die meerdere mensen hadden. Zij zelf had het ook, maar hij dreef het soms echt tot het uiterste. "Natuurlijk hoor je al ergens bij. Maar het is anders dan een familie hebben, geloof me." Met haar vingers streek ze langs zijn wang, haar ogen hield ze op de zijne gericht. "Ik denk altijd aan ze Joël, het is onmogelijk dat niet te doen. De ene keer meer dan de andere keer, er gaat geen dag voorbij dat ze niet door mijn gedachten gaan. Misschien zal het me pijn doen, als jij familie hebt en ik niet. Maar het besef dat jij ze nooit leert kennen door mijn toe doen, is pijnlijker." Hij plaatste zijn hand in haar hals. Ze had het idee dat hij in tweestrijd was met zichzelf, terwijl wat haar betrof de strijd al gestreden was. Kort dacht ze na over wat hij had gezegd, liep de woorden in haar hoofd nog eens na. Waarna ze haar antwoord zorgvuldig formuleerde. Als ze het op overtuigen van Joël aan kwam moest je voorzichtig te werk gaan, één verkeerd woord en hij had de verkeerde beslissing gemaakt. Althans de beslissing die in haar ogen verkeerd was. "Ik word niet ongelukkig, niet doordat jij je familie terug vind. En je gaat hoe dan ook voor Andrew vechten, ook als je die papieren niet leest. Wat betekend dat hij in dat geval, sowieso onze zoon word. Of, we daar klaar voor zijn? Ik weet het niet, misschien we hebben meer mee gemaakt dan de meeste koppels maar of dat betekend dat we daar al klaar voor zijn? Er is maar één manier daar achter te komen, de stap zetten. Het gewoon doen." Met een lichte glimlach keek ze hem aan. "Kijk naar de inhoud van die papieren Joël, alsjeblieft." Zou hij nu eindelijk luisteren? Zou hij John binnen roepen, en kijken naar het resultaat van de DNA test. Zou Andrew zijn broertje zijn? Het kon bijna niet anders, die twee leken zo sterk op elkaar. Niet alleen hun uiterlijk, maar ook in hun manier van doen. "Als je het niet voor jezelf wil doen, doe het dan voor Andrew, hij heeft ook recht om te weten wie zijn echte familie is."

Joël keek haar aan toen ze met haar vingers over zijn wang streek. Door haar anderen woorden keek hij even weg. Ze dacht altijd aan ze, dat kon hij begrijpen. Want hoewel ze niet zijn familie waren, maakte hij hetzelfde mee, al was het voor haar pijnlijker dan voor hem wellicht. Zachtjes streek hij langs haar kaaklijn met zijn vinger terwijl ze verder sprak. Haar woorden hadden zin. Op beide manieren zou hij haar pijn doen, kort slikte hij. Dit was echt moeilijk, momenteel was het bijna alsof hij uit elkaar werd gescheurd door de twee keuzes. Aarzelend beet hij op zijn onderlip. Dat het simpele papiertje dat zich buiten de kamer bevond zoiets kon teweeg brengen was raar op een of andere manier. De jongen voelde zich ergens niet goed worden, de volgende woorden die klonken die klonken deden een nadenkde frons verschijnen op zijn gezicht. Waarom ze altijd zo’n vat op hem had alleen met woorden wist hij niet, misschien had ze daar na al die jaren een soort gave voor ontwikkeld. Mensen manipuleren met woorden. Of het was gewoon dat ze wist hoe ze de woorden moest aanbrengen bij hem, hoe ze hem toch moest overtuigen om iets te doen waar zij zelf misschien wel ongelukkig van werd. De jongen was al overtuigd maar enige woorden vloeide nog niet over zijn lippen, Alice moest nog wat zeggen, dat zag je gewoon. Moest hij nog niet overtuigd zijn, dan hadden die laatste woorden van haar het wel gedaan. ‘Je hebt gelijk.’ Fluisterde hij zachtjes waarna hij even zijn keel schraapte en diep inademde. ‘Jonh!’ Klonk het luider dan hij eerst had gesproken. Zacht drukte hij nog een kus op haar wang en nam vervolgens haar hand in de zijne. De man kwam al snel genoeg binnen en wandelde naar het bed toe. De oudere persoon bleef staan voor het bed en keek naar het koppel dat voor zijn neus zat. ‘Klaar?’ Klonk de zachte stem van de man. Waarop Joël knikte en even naar Alice keek. John besloot niet echt te wachten op een volgende antwoord en overhandigde de papieren aan de jongen met de bruine haren. Toch nog iets aarzelend nam hij deze in zijn hand en streek zachtjes met zijn duim over de hand van het meisje naast hem. Hij wierp zijn eerste blik op het papier maar hij wist niet bepaald waar hij moest gaan kijken. Er stond zoveel onnuttigs op, waardoor het antwoord voor hem niet bepaald duidelijk werd. Voor even keek hij naar Alice met een hulpzoekende blik. Zijn ogen keerde weer naar het blad, maar hij vond de uitslag niet echt. Wat geïrriteerd bleef hij gewoon het blad afzoeken maar nog steeds bleef het een mysterie waar het gezochte antwoord stond. Een zucht schoof over zijn lippen. En blijkbaar vond John het zeer amusant de jongen zo te zien zoeken, aangezien het antwoord best wel op een makkelijke plaats stond. Joël keek er waarschijnlijk gewoon over, of misschien leed hij nu aan dat permanente blindheidsgeval of wat dan ook.

Met zijn vinger volgde hij haar kaaklijn, ze kon aan hem merken dat hij in twee strijd was. Dat hij niet wist wat hij moest doen, zijn keuze was afhankelijk van wat zij zei. Daar was ze zich maar al te goed van bewust, één verkeerd woord en hij zou de foute beslissing maken. Tot haar opluchting, hadden haar woorden het juiste effect. Zag hij in dat er maar een goede keuze was, de brief openen. Een zachte glimlach verscheen op haar gezicht, bij het horen van zijn worden. Voor de man naar binnen kwam, drukte hij nog een kus op haar wang nam haar hand in de zijne. Kort keek ze hem aan, glimlachte bemoedigend naar hem. Wat aarzelend nam Joël de papieren aan, nog altijd vond Alice het een vreemd idee dat een paar velletjes papier zulk belangrijk nieuws konden bezitten. Het klopte gewoon niet. Met zijn duim streek Joël over haar hand, ze volgde zijn blik naar het papier. Dat vol stond getypt, aangezien haar zicht nog niet geheel hersteld was slaagde ze er niet in er wijs uit te worden. Helaas gold het zelfde voor Joël, bij wie het waarschijnlijk meer met de zenuwen te maken had dan iets anders. Zachtjes kneep ze in haar zijn hand, zijn hulpzoekende blik was haar niet ontgaan. Ze had hem dolgraag geholpen, maar de letters vormde een groot zwart geheel. "Gewoon rustig kijken Joël, het staat waarschijnlijk op een hele logische plaats." Zei ze zacht, terwijl ze haar blik nog eens over het papier liet dwalen. Er van balend dat haar zicht nog niet goed genoeg was om hem te kunnen helpen, ze vond het maar niks om hem op zo'n moment geen hulp te kunnen bieden. John scheen het amusant te vinden dat Joël het niet kon vinden, en ergens begreep Alice dit wel. Aangezien ze het vermoede had dat de uitslag op een hele makkelijk plek stond, dat was altijd het geval bij dat soort dingen.

Joël staarde naar het papier. De jongen raakte niet wijs uit alle woordjes die erop stonden getipt. Alice had waarschijnlijk wel gelijk, hij moest gewoon rustig aan doen en kijken op de meest logiste plaatsen. Kort knipperde hij met zijn ogen even en ademde diep in, om de zenuwen weg te werken maar dat hielp voor hem niets. Kort kneep hij zijn ogen tot fijne lijntjes, en uiteindelijk merkte hij het op. Al durfde de jongen er niet meteen naar kijken, het resultaat zou voor Andrew een grote levensverandering zijn. Kort sloeg hij zijn blik weg van het papier, naar hun twee handen. Daar was nog een klein litteken op te zien van wat er gebeurd was in Marseille. Ergens wou hij zelf dat hij de kans had gehad om naar een beter leven te stappen in die tijd, dat hij opeens een broer zou ontdekken, maar bij hem was het niet gebeurd. Kort versterkte zijn greep om de hand van Alice, waarna hij zijn ogen die inmiddels waterig waren geworden weer richtte op de rechter onderkant van het blad. Zijn hart sloeg stevig hard in zijn borst, kort beet hij op zijn lip. Toen de jongen de uiteindelijke uitslag zag, verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht. Het was zijn broer. Joël had een broer! De jongen draaide zijn hoofd naar Alice en sloeg na haar hand te hebben los gelaten zijn arm om haar heen en drukte haar een vrolijke kus op haar wang. De jongen had het blad los gelaten en op het bed gelegd. Voor even streek hij langs haar wang heen en glimlachte ergens misschien bemoedigend naar haar. ‘We slaan ons hier ook wel door, right? Zoals altijd. Als er iets mis is, gewoon naar me toe komen en het recht uit zeggen.’ Fluisterde hij zachtjes in haar oor. Waarna hij kort de hand van John op zijn schouder voelde en zich wendde tot hem. De man had een vriendelijke glimlach op zijn gezicht, waar je duidelijk de tekenen van een paar slapeloze nachten op zag. “Hé, ik moet gaan. Andrew zien jullie vandaag waarschijnlijk na school tijd, dan moet je maar even bellen waar jullie zitten.” Sprak de man kalm tegen haar waarna hij zich even tot Alice wende, en ook heel kort zijn hand op haar schouder legde. Hierna wandelde hij de deur simpel uit zo dat de twee weer alleen achter in de kamer.

Zijn blik dwaalde af naar hun handen, en voor een moment versterkte hij zijn greep op haar hand. Met haar duim streek ze over de rug van zijn hand, alsof ze hem op die manier zou kunnen kalmeren. Hij had gevonden waar de uitslag stond, maar leek het niet te durven lezen. Alsof hij bang was voor wat er stond. Ze probeerde zijn blik te vangen, maar hij had zijn ogen al weer op het papier gericht. Alice hield haar aandacht op zijn gezicht gericht, op het moment kon ze daar meer vanaf lezen dan van het papier in zijn handen. Hij beet op zijn lip, leek nog altijd moed te verzamelen om naar de uitslag te kijken. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, dat was voor haar genoeg om te weten wat er stond. Andrew was zijn broertje! Ook op haar gezicht verscheen een glimlach, ja ze was daadwerkelijk blij voor hem. Hij had iemand van zijn familie gevonden, eindelijk, naar al die jaren. Joël had haar hand los gelaten, en sloeg zijn arm om haar heen om vervolgens een vrolijke kus op haar wang te drukken. Met zijn vingers streek hij langs haar wang. "Dat zal ik doen." Fluisterde ze, ze glimlachte zacht naar hem. Ja, als er iets mis was zou ze het hem zeggen. Maar het moest wel echt mis zijn, om een beetje jaloezie ging ze niet bij hem zitten klagen. Dat was nergens voor nodig. Alice richtte haar blik op John, aan wiens gezicht je kon zien dat hij een paar slapeloze nachten achter de rug had. Zorgen, maar waarom? Om de twee jongens, die beide iets voor hem leken te betekenen? Hoe goed kende Joël en John elkaar eigenlijk? Joël had John omschreven als een vriend, eentje die bij de politie werkte. Meer wist ze eigenlijk niet van de man, toch had ze wel sympathie voor hem. Iets in zijn manier van doen zorgde ervoor dat ze hem vertrouwde, iets wat deels ook kwam doordat Joël hem vertrouwd. Dat was voor haar op zich genoeg om te weten dat het goed zat. Voor een moment legde John zijn hand op haar schouder, ze glimlachte dankbaar naar hem. Wist dat ze aardig wat aan de man te danken hadden. Nadat hij de kamer had verlaten, richtte Alice haar blik weer op Joël. “En hoe voelt het om een broertje te hebben?” Met een oprechte glimlach keek ze hem aan, ze voelde geen jaloezie enkel blijdschap voor hem. Misschien dat het nog zou komen, misschien ook wel niet. “Maar zullen we zo gaan? Ik heb het ziekenhuis wel gezien.” Zei ze, terwijl ze overeind veerde. Een duizeligheid trok door haar hoofd, maar ze negeerde het. Stak haar hand uit naar Joël. “Moet ik anders even krukken voor je halen?” Vragend keek ze hem aan.