To the ocean

Andrew keek de twee met een glimlach aan. Joël zette de jongen heel droog in zijn nek, deze plaatste zijn handen droogjes in de nek van Joël. Hier liepen ze dan, Joël, Alice en de kleine Andrew. Rustig wandelde ze met zijn drieën naar het strand. Zijn blik was voor enkele momenten op Alice gericht. Ergens was er spijt in zijn blik te lezen dat hij niet met haar alleen kon zijn vandaag, maar hij wist zelf wel dat ze ook wilde dat Andrew zich vandaag eens zou amuseren. Joël zag dat de man recht kwam, hij rende meteen weg zonder nog maar een ding te zeggen. 'Dank je dat ik mee mag naar de zee.' Sprak de kleine Andrew opgewekt. Hij had nog nooit echt de zee gezien omdat hij niet mocht van zijn vader want het was gevaarlijk volgens hem. Joël glimlachtte even. Hij was eigenlijk best wel blij dat hij Andrew had leren kennen, omdat hij nu hem kon helpen zoals Alice dat ooit bij hem had gedaan. Rustig wandelde ze verder en ze waren nog maar een honderd meter van het strand verwijderd. En ja hoor hij zag de mensen massa kwam al in het zicht. Even keek hij naar Alice. Zou ze ook denken wat hij dacht over de jongen? Dat het misschien eventueel familie zou kunnen zijn? De gelijkkenissen waren te groot tussen hen, dat kwam niet door toeval daar was hij heel zeker van. Maar hoe viel het echt te bewijzen? Een DNA-test kostte te veel geld voor een gewone student. Toen ze het strand hadden bereikt tilde hij de kleine jongen van zijn nek af en zette hij hem neer in het zand. Andrew keek verwonderd naar de uitgestrekte blauwe zee voor zich. Al gauw genoeg begon hij te lopen richting het water. Joël keek hem even aan en grijnsde waarna hij zich tot Alice wendde. 'Ik leer je vanavond surfen. Maar nu gaan we ons amuseren met Andrew goed?' Sprak hij zachtjes tegen haar en drukte vervolgens een kus op haar lippen. Even legde hij zijn armen om haar heen en tilde haar zachtjes van de grond af.

Met een glimlach keek Alice naar Andrew die in Joël's nek zat, het zouden zo broers kunnen zijn. Waarschijnlijk zagen de meeste mensen hen daar nu ook voor aan, welke conclusie zouden ze anders kunnen trekken? Vader en zoon konden het niet zijn, het leeftijd verschil was te klein. Ze wierp een korte blik over haar schouder, zag dat de man onderhand overeind gekrabbeld was. Even dacht ze dat hij hun kant op zou komen, maar in plaats daarvan ging hij er als een haas vandoor. Mooi. Het was nu alleen te hopen dat hij ook Andrew hier later niet voor zou laten boeten, kort keek ze naar het jongetje dat hen opgewekt bedankte. Ze glimlachte even naar hem, waarna ze haar blik op Joël richtte in wiens ogen iets van spijt te zien was. Ze besefte dat hij zich iet wat schuldig voelde, over het feit dat Andrew nu met hen mee ging. Haast onmerkbaar schudde ze haar hoofd, ten teken dat het haar niet uit maakte. Ze konden nog genoeg tijd met zijn tweetjes door brengen, bovendien verdiende dit jongetje een leuke dag en ze besefte dat het vooral voor Joël belangrijk was dat hij die zo krijgen. Alice richtte haar blik weer voor zich, keek naar het strand dat bezaaid was met mensen. Het was te hopen dat ze nog ergens een plekje zouden vinden, anders moesten ze maar naar een stiller stukje van het strand trekken. Meestal waren er in de duinen vrij weinig mensen, althans dat was in Marseille altijd zo geweest. Hoe dichter ze bij het strand kwamen hoe duidelijker de stemmen werden, vrolijk gelach en geschreeuw. Jongen kinderen rende achter elkaar aan over het strand, en in de branding. Ouders stonden soms iet wat op gefokt te schreeuwen dat ze niet te ver het water in mochten gaan. Joël zette Andrew neer in het strand, de jongen begon al vrij snel in de richting van het water te lopen. De woorden van Joël zorgde er voor dat ze haar aandacht weer op hem richtte, nog voor ze kon antwoorden drukte hij een kus op haar lippen. Ze glimlachte zachtjes, voelde dat zijn armen zich om haar lichaam sloten waarna hij haar zachtjes van de grond tilde. Ze glimlachte legde haar armen om zijn nek, klemde haar benen losjes om zijn heupen. "Ik vind het prima." beantwoorde ze zijn eerder gestelde vraag. "Hij lijkt trouwens echt eng veel op jouw, weet je dat?" zei ze zacht tegen hem.

Joël streek met zijn duimen over haar benen en glimlachte eventjes. 'Ik weet het, en ik weet niet wat ik er van moet denken, het zou zo mijn broer kunnen zijn. Alleen zou ik niet snappen waar zijn echte vader hem zou achterlaten bij zo'n man, maar ja dat snapte ik ook niet van mijn ouders.' Sprak hij zachtjes tegen haar waarna hij haar een zachte kus op haar wang drukte en even langs haar heen keek, zoveel volk was er nog niet op het strand dus hij kon Andrew zo in het oog houden. De jongen stond stil voor de branding. 'Het is ongeloofelijk dat hij zo hard op me lijkt.' Sprak hij zachtjes tegen haar waarna hij met haar in zijn armen verder wandelde richting een lege plek. Uiteindelijk toen hij daar aangekomen was knielde hij neer en keek haar met een grijnsje aan, als volgt streek hij even door haar haren en zette haar neer in het zand. Andrew kwam naar hen toe gelopen en plofte neer naast Joël. 'Het is hier zo mooi.' Sprak de kleine jongen tegen hen. Joël keek hem even aan en knikte, hij kon zo merken aan hem dat hij hier nog nooit van zijn leven geweest was. Joël verplaatste zich to dat Alice op zijn benen kon gaan zitten en hij zijn arm even om Andrew heen kon leggen. 'Andrew, vergeet vandaag even wat je allemaal al hebt meegemaakt. Wij gaan het vandaag met zijn drieeën leuk maken.' Sprak hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Andrew knikte even en legde zich als volgt even neer in het zand en staarde naar de helder blauwe lucht. Joël keek voor het eerst in de ogen van de jongen, en het voelde aan alsof hij naar zichzelf keek. Het was griezelig, maar ook best wel speciaal.

Voor een moment keek ze hem zwijgend aan, met haar vingers streek ze langs zijn nek. "Je beseft toch wel dat als jullie broer zijn, dat betekend dat jullie ouders twee keer het zelfde hebben gedaan." zei ze aarzelend, ze wou hem zijn hoop op een gezin dat van hem hield niet af nemen. Maar ze wou de gedachten ook niet voor zich houden, ze wou niet tegen hem liegen. Hem een prachtig beeld voor houden, zodat hij enkel teleurgesteld zou worden. Een zachte kus werd op haar wang gedrukt, ze glimlachte naar hem. Ze knikte zacht als reactie op zijn woorden. "het is gewoon bijna eng, weet je dat." mompelde ze, ze voelde dat Joël begon te lopen met haar nog in zijn armen. Nu ze wat verder het strand op liepen, merkte ze dat het nog niet eens zo heel erg druk was. Ze zag Andrew verderop bij de branding staan, hij leek het geweldig te vinden op het strand. Joël knielde, keek haar met een grijnsje aan. Ze glimlachte, drukte een kusje op zijn lippen. Nadat hij door haar haren had gestreken zette hij haar neer in het zand. Andrew kwam naar hen toe gelopen en plofte naast Joël neer in het zand. Aan zijn woorden kon ze merken dat dit de eerste keer was dat hij op het strand was. "Ja hé?" zei ze vrolijk tegen hem, waarna ze op Joël's benen ging zitten. Haar blik richtte ze voor een moment op de helder blauwe hemel, de woorden die Joël tegen Andrew sprak deden hem glimlachen. Ja, ze zouden hem een leuke dag bezorgen.

[Einde beetje afgeraffeld, maar ik moet eten (aa)]

Joël knikte op haar woorden. 'Ik weet het, maar moest het zo zijn, dan zouden ze er redenen voor hebben daar ben ik zeker van.' Mompelde hij kort en keek even naar Andrew. Hij keek haar aan en glimlachte even scheef, het was normaal dat ze dat dacht, hij dacht er ook zo over, maar ze hadden er hoe dan ook een uitleg voor daar was hij zeker van. Maar als Andrew zijn broer bleek te zijn, en zijn moeder was dood dan betekende dat natuurlijk ook dat zijn moeder dood was. Even keek hij naar de grond, maar veel tijd om na te denken had hij niet want ditmaal schoot Andrew weer recht en rende hij regel recht de zee in. Hij wist wel dat er niets zou gebeuren maar toch lette hij er wel heel hard op. Dat was nodig, want Andrew was nog jong, en dan gingen er altijd dingen mis. Zachtjes streek hij langs Alice haar schouder en trok hij daarna zijn trui uit. 'Laten we er gewoon een leuke dag van maken zonder al te veel na te denken over de nodige familie die Andrew misschien wel niet is.' Sprak hij met een glimlachje tegen haar en gaf haar even een knuffel. Er waren nog enkele kleine littekens te zien op zijn bovenlichaam, de grootste welliswaar op zijn schouders maar hij had er door Alice en Ian mee leren leven. Plus, veel kon het hem niet meer schelen nu. 'Ik moet je vanavond wat vertellen trouwens.'
[Flut, tv kijken en posten gaat dus niet xD]

Natuurlijk hadden zijn ouders een verklaring waarom ze hem, en misschien ook Andrew, weg hadden gegeven. Maar of het een uitleg was waarvan hij blij zou worden, betwijfelde ze. Je deed niet zomaar en je eerste, en je tweede kind weg. Maar dit was iets wat Joël zelf waarschijnlijk ook wel begreep, ze besloot dan ook er niet dieper op in te gaan. Op dit moment deed het er niet toe, ze moesten gewoon even genieten van vandaag. Over dit soort dingen konden ze het altijd later nog hebben, als het moment van de werkelijke ontmoeting dichterbij zou komen. Als die überhaupt ooit zou komen, zoeken naar zijn ouders was zoiets als zoeken naar een speld in een hooiberg. Onmogelijk. Je moest gewoon geluk hebben, per ongeluk vinden waar je naar op zoek bent. Andrew was op gesprongen en rende regelrecht de zee in, met haar ogen volgde ze de kleine jongen. Het was beter hem in de gaten te houden, voor het zelfde geld werd hij onder getrokken door de golven. Hij was nog jong, klein en kwetsbaar. Stond machteloos tegenover de kracht van de zee. Joël streek langs haar schouder, ze glimlachte even naar hem zag dat hij zijn trui uit trok. Op zijn bovenlichaam waren nog altijd enkele kleine littekens te zien, maar hij leek er geen problemen meer mee te hebben. Iets waar ze blij mee was, ze had het niks gevonden hem zo somber te zien. Zijn woorden deden hem glimlachen, nadat hij haar een knuffel had gegeven drukte ze een zachte kus op zijn lippen waarna ze overeind kwam en haar jurkje uit trok. De bikini die ze had aan had, had ze net als het jurkje samen met Kristi gekocht. Uren hadden ze met ze tweetjes door de stad gelopen, en zich suf gelachen om helemaal niks. Heerlijk gewoon. De woorden van Joël kwamen niet geheel onverwachts, ze had al sinds hun ontmoeting het idee gehad dat er wat aan de hand was. Ze knikte even, waarna ze haar ogen op de zijne richtte. "Oké, maar voor nu vergeet je het oké en geniet je van vandaag. Andrew is niet de enige die een leuke dag verdient." zei ze met een glimlach. "Ik ga vast naar Andrew, treuzelaar." zei ze met een grijnsje tegen Joël, waarna ze zich omdraaide en naar de zee toe liep. Ze had het jongetje al in de branding on dekt, waar hij het spelletje uit had gevonden dat bijna alle kleine kinderen uit vonden wanneer ze voor het eerst in de zee waren. Proberen over de golven heen te springen. "Lekker hé, dat water." zei ze glimlachend tegen hem. Terwijl ze achteruit iets dieper de zee in waadde, haar blik op de Andrew en het strand gericht.

Een zachte kus werd nog op zijn lippen gedrukt, daarna stond ze op en keek hij haar even aan. Ze deed haar jurkje uit, en zo werd haar bikini zichtbaar. Een kleine grimas verscheen, hij had haar altijd al mooi gevonden, ongeveer pas van haar twaalf a dertien jaar oud echt op de manier waarop hij haar nu mooi vond, kort schudde hij zijn hoofd om weer bij te komen en schoot daarna welliswaar naar omhoog. Al gauw genoeg verdween ze en liet ze het woord treuzelaar nog net in gehoorsafstand vallen. Hij deed zijn schoenen en sokken uit en begon dan richting de zee te lopen, achter Alice aan. Toen hij het paar had ontdekt in het water trok hij nog een spurtje. Het water voelde koel aan aan zijn benen, maar het deed best wel goed. Grijnzend tilde hij Andrew op en wandelde zo tot bij Alice. De kleine jongen begon te lachen, en wist zich al snel genoeg los te wriemelen uit zijn armen en dook zo het water weer in. Zo ontdekte hij ook al snel genoeg dat zee water niet smaakte en dat hij niet meer kon staan, dus hield de jongen zich vast aan Joël's hand. Joël zelf keek met een grijnsje naar Andrew toen die water begon te spetteren naar hem. Voor even wendde hij zijn blik af naar het strand, het volk begon te komen, maar met weingen tegelijk. Dat was goed, zo zou de kleine jongen zometeen niet overompeld worden door de personen die ook het water in wilden. Zijn blik keerde weer terug naar Alice toe, een glimlach verscheen weer op zijn gezicht en even spetste hij wat water naar haar toe. Hoelang was het wel niet geleden dat hij met haar ook echt de zee in was gegaan, van ergens toen hij elf jaar ofzo was. Het was al lang geleden dat wel. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een heel eind verderop een boot uitvaren, ook Andrew had het gezien, want deze begon meteen te wijzen naar het uitvarende schip. Het schiep maakte al snel een sein geluid aan de kustwacht dat ze uit de baai waren, het geluid klonk hard door. Zo hard zelfs dat Andrew onderdook. Wat eigenlijk best een grappig zicht was.

Het water voelde heerlijk koel aan, met enige regelmaat kwamen er golven aan gerold die er voor zorgde dat het water voor een moment tot boven haar middel kwam te staan. Andrew was nog altijd bezig met zijn spelletje, maar kreeg in de gaten dat hoe verder hij in het water kwam hoe moeilijker het werd. Joël kwam onderhand op hen af gesprint, een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze liep nog wat verder de zee in, maar zorgde ervoor dat ze makkelijk kon blijven staan. Haar voeten zakte lichtjes weg in het natte zand. De vrolijke lach van Andrew verbrak de stilte, hij probeerde zich los te maken uit Joël's armen. Iets waar hij uiteindelijk ook in slaagde, maar zodra hij erachter was gekomen dat hij hier niet kon staan pakte hij Joël's hand vat. Met een glimlachje keek Alice naar de twee, het deed haar goed te zien dat ze beide daadwerkelijk leken te genieten. De zee was ook wel de ideale plek om dit te doen, althans dat vond zij. Ze had altijd al een zwak voor de kust gehad, in Marseille hadden ze vlak bij de kust gewoond ze had er dan ook regelmatig rond gelopen. Een plens water trok haar uit haar gedachten, quasi verontwaardigd keek ze Joël aan. Waarna ze wat water de kant van de twee jongens op spetterde, om vervolgens onder te duiken. De onderste laag van het water was zoals meestal koeler dan de bovenste, iets wat je minder in de gaten had als je gewoon recht kwam. Al vrij snel kwam ze dan ook weer boven, met haar hand ging ze door haar natte haren. Ze zag nog net hoe Andrew onderdook geschrokken door het harde sein geluid van een uit varend schip. Lachend schudde ze haar hoofd, waarna ze haar blik op Joël richtte die nog niet onder was gedoken. "Durf je soms niet onderwater?" zei ze plagend, waarna ze ze onder dook en zij kant op zwom. Vlak achter hem dook ze op, waarna ze haar handen op zijn schouders plaatste en zich iets op duwde. In de hoop hem onder te krijgen. "Als je zelf niet gaat help ik je wel een handje." zei ze zachtjes lachend in zijn oor.

[Flutje --']

Joël keek haar met een grijnsje aan, toen ze onderdook verwachtte de jongen natuurlijk niet dat ze even later achter hem zou bovenkomen. Hij voelde haar natte handen op zijn schouders waardoor hij even rilde. Hij was nog niet onder gedoken omdat hij zijn redenen daar voor had, Andrew in de gaten houden. Het water was hier te diep voor de kleine jongen en hij wou niet dat hij verdronk. Ze oefende een druk op zijn schouders aan, hij nam haar benen vast en liet zich al gauw genoeg vallen in het water met haar nog vast. Tuurlijk kwam hij snel genoeg weer boven, hij had geen zin gehad om haar los te laten dus hield hij haar nog mooi op zijn rug terwijl hij even naar de kleine Andrew. Tot zijn verbazing zag hij hem niet. Al moest hij niet lang zoeken, de jongen met de bruine haren kwam op hem afgezwommen en dook vervolgens onder en trok aan een van Joëls benen, hierdoor maakte hij en Alice weer een tweede plons. Ditmaal liet hij haar wel los, hij had het niet verwacht dat Andrew hen zou omvergaan duwen, daardoor was hij de kracht ook verloren om haar vast te houden. Joël plaatste zijn handen op de zandbodem en duwde zich zo weer naar boven. Meteen werd zijn hand weer vast gegrepen door Andrew. Deze tilde hij op en gooide hij even de lucht in, de kleine jongen begon weer te lachen toen hij neerkwam in de armen van Joël. Joël keek afwachtend naar de plek waar Alice zou boven komen. Eigenlijk zag hij hier op dit moment echt in hoe hard hij haar gemist had, maar ook hoe hard hij haar famillie mistte. De dagen in Marseille aan zee, het waren dagen geweest die hij nooit zou vergeten. Maar aan zee was het ook echt aan het licht gekomen wat de twee voor elkaar voelde. Meteen verscheen er een glimlach op zijn gezicht, een meeuw vloog over en die hield zijn aandacht voor enkele momenten vast, tot deze uit het zich vloog, toen staarde hij nog maar de eindeloze diepte in van de zee.

Het leek er op dat Joël weinig last had van het gewicht dat ze op zijn schouders plaatste, hij had enkel gerild op het moment dat haar natte handen zijn nog droge huid hadden geraakt. Maar nadat hij haar benen had vast genomen liet hij zich dan toch vallen, of dit ook werkelijk kwam door haar betwijfelde ze. Doordat hij haar vast had werd ook zij weer onder water getrokken, iets wat ze had zien aankomen op het moment dat hij haar benen had gepakt. Lachend kwam ze weer boven water, hij had haar niet los gelaten waardoor ze nog altijd op zijn rug zat. Voor een moment zocht ze naar Andrew, ze moesten de kleine jongen niet te lang uit het oog verliezen. Maar het leek er op dat de jongen zich prima kon redden, hij zwom op hen af dook op een gegeven moment onder waardoor ze hem voor een moment uit het oog verloor. Het leek er op dat hij zich prima kon reden in het water, in het begin had ze er aan getwijfeld of hij kon zwemmer. Onderhand had hij bewezen dat hij dit daadwerkelijk kon. Totaal onverwachts verloor Joël zijn evenwicht, waardoor ze beide weer in het water te recht kwamen. Dit maal liet hij haar wel los, maar ze werd voor een moment onder geduwd door zijn lichaam. Pas nadat hij weer recht stond kon ze omhoog komen, licht hoestend door het zoute water dat ze binnen had gekregen. "Zo, dus jullie proberen mij te verdrinken?" zei ze lachend, waarna ze wat water naar de jongens spetterde. Haar blik richtte ze voor een moment op de horizon, het voelde goed na zo'n lange tijd weer een keer met Joël in de zee te zijn. Dat was tenslotte de plaatst waar hun gevoelens voor elkaar uiteindelijk aan het licht waren gekomen. Welles waar was dat het strand in Marseille geweest, en niet in Monica. Maar toch, een kleine glimlach verscheen op haar lippen. Ze dook onder water, om een paar meter verder weer boven te komen. Buiten het bereik van de jongens voor het geval die besloten als wraak een plens water over haar heen te gooien.

Joël grijnsde even naar Alice toen deze zei dat de twee haar wouden verdrinken. Het water ontweek hij door zich kort om te draaien naar haar met zijn rug. Andrew keek naar Joël en sprong vanuit het water op zijn rug en bleef daar even zitten. De kleine bruinharige jongen legde zijn hoofd op Joël's schouder blad en sloot kort zijn ogen. Joël zelf richtte zijn blik op de horizon lijn voorzich. Als volgt draaide de jongen zich om en keek hij naar Alice. Rustig met Andrew nog op zijn rug liep hij naar haar toe. Een liedje sprong in zijn hoofd, een liedje dat hij gisteren nog maar net gehoord had via een jongen van het team. Die had het op de radio gehoord en het opgezocht. What are words van ene Chris Medina een liedje dat hij zelf zo mooi vond, de clip die er bij hoorde was voor hem de betekenis van ware liefde. Hoewel er zoveel ware betekenissen waren, sprong deze er momenteel voor hem toch boven uit. Zachtjes legde hij zijn hand uiteindelijk op de zachte wang van Alice en glimlachte. 'Anywhere you are, I am near. Anywhere you go, I'll be there. Anytime you whisper my name, you'll see. How every single promise I keep. Cuz what kind of guy would I be. If I was to leave when you need me most.' Zong hij zachtjes terwijl hij zijn hand liet zakken tot bij de hare. Deze nam hij vast en plaatste hij op zijn borst. 'Op deze plek was je altijd bij me toen ik je missen moest. En op die plek zul je altijd blijven.' Andrew glimlachte even toen hij het hand van Joël naar die van Alice zag gaan. Dat was iets wat de kleine jongen al wel snapte, het begrip liefde. Een begrip dat mensen bij elkaar hield, een begrip dat zo mooi was dat het niet te verwoorden viel. Zelfs niet als je de mooiste woorden kende op aarde. Joêl streek met zijn duim over haar handpalm waarna hij een tijd lang recht in haar ogen keek. Nee, hij snapte nog altijd niet waaraan hij haar verdiend zou moeten hebben.

Met een glimlachje op haar gezicht volgde Alice de bewegingen van de twee jongens, Andrew was op Joël's rug gesprongen. Legde zijn hoofd tegen diens schouderblad, het zag er best lief uit en Alice kreeg het idee dat het jongetje lang naar liefde had verlangd. Het was goed dat Joël voor had gesteld hem mee te nemen naar het strand, deze dag zou Andrew goed doen. Het was enkel te hopen dat zijn vader hem, daar later op de dag niet voor zou straffen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, waarna ze haar blik op de horizon richtte. Zouden haar ouders nu op haar neer kijken? Zouden ze zien dat ze eindelijk weer gelukkig begon te worden, dankzij Joël? Dankzij het nieuwe leven dat ze op kon bouwen? Tuurlijk miste ze haar familie, er ging geen dag voorbij dat ze niet aan het dacht. Alice verwachtte ook niet dat er ooit een dag zou komen waar op ze niet aan haar familie zou denken, maar de pijn werd langzamerhand minder. Al had elke herinnering nog steeds een scherp randje, maar zo als met alles sleten die scherpe randjes langzaam weg. Niets kan voor eeuwig vlijmscherp blijven, elk mes word op een geven moment bot. De zachte aanraking van Joël deed haar terug keren in het heden, ze richtte haar ogen op de zijne. De woorden die hij zong deed een glimlachje op haar gezicht verschijnen, waar had ze hem toch aan te danken? Hij was zo lief voor haar, altijd. Hij was gewoon perfect. Haar hand nam hij vast, waarna hij die op zijn borst plaatste. Ze voelde zijn hart rustig kloppen, met haar duim streek ze zachtjes over zijn huid. "Je t'aime." fluisterde ze, terwijl ze hem aan bleef kijken. Het leek alsof hij haar ogen met de zijne had gevangen. Toch ontging het haar niet dat Andrew met een glimlachje toe zat te kijken.

[Flutje --']

Joël glimlachte eventjes toen ze over zijn borst streek. Voor leek hij in de ogen te kijken van haar moeder, hoewel hij zich er toch bewust van was dat het Alice was die voor hem stond. Hij plaatste zijn hand op die van haar en grijnsde. Andrew keek even over de schouder van Joël heen en liet zich daarna weer zakken tot op de rug van zijn vriend. Joël drukte een zachte kus op de lippen van Alice waarna hij zijn hoofd even draaide naar Andrew. Joël maakte de handen van Andrew los van zijn rug waardoor deze naar beneden gleed, al hield hij hem toch nog wel tegen met zijn armen waarna hij hem optilde en gewoon vast hield in zijn armen. Andrew zelf legde zijn armen zowel op de schouder van Joël als die van Alice. 'Dank jullie, ik weet niet wat ik moet zeggen om mijn dank te laten tonen. Joël, ik duik wel weg voor mijn vader als hij weer eens zo doet.' Sprak hij met een glimlachje. Joël knikte naar de kleine jongen waarna hij zijn blik kort op het strand richtte. In een flits zag hij een zwartharige man staan kijken naar hen, even neep hij zijn ogen tot spleetjes. Het was hem, kort keek hij naar Alice en zette een kleine glimlach op zijn gezicht. Toen hij weer keek was de man verdwenen, kort wreef hij door zijn ogen maar de man was inderdaad weg. Even keek hij naar Andrew, als ze echt broers waren. Dan was zijn moeder dood, dan was zijn echte moeder dood en was het nog niet eens zeker wie zijn vader was. Misschien zou hij ze wel nooit gaan vinden, dan zij het zo. Misschien was het ook maar beter. Gewoon voor zichzelf. Droogjes porde hij in de zij van Andrew die even in een kromp en in de lach shoot.
[Idem]

Een zachte kus werd op haar lippen gedrukt, met haar vrije hand streek ze zachtjes langs zijn wang. Waarna ze haar beide armen weer langs haar lichaam liet zakken, Joël had Andrew in zijn armen genomen. De kleine jongen legde zijn armen op hun schouders, waarna hij hen bedankte. Een glimlachje verscheen op Alice haar gezicht, met haar hand ging ze door Andrew's donkere haren. Waarna ze Joël aan keek, het glimlachje op zijn gezicht had iets geforceerd en het was nu al de tweede keer dat hij zijn blik op het strand richtte. Ze volgde zijn blik, probeerde te zien wat hij zag maar slaagde hier niet in. Was dat een goed of een slecht teken? Misschien verbeelde ze het zich, misschien had hij helemaal niks gezien. Of was het wel iets, maar niet iets om zich zorgen te maken. Misschien was het Andrew's 'vader', misschien was het Joël's 'vader'. Nee hij had het haar wel verteld als die man in Santa Monica was, toch? 'Ik moet je vanavond wat vertellen trouwens.' De woorden echode na in haar hoofd. Zijn vader zou toch niet echt in de buurt zijn? Automatisch keek Alice weer naar het strand, zich beseffend dat haar achterdocht nergens op sloeg. Ze moest niet zo paranoïde doen, dat was vroeger -vroeger in de zin van de afgelopen twee jaar- misschien nodig. Maar nu niet meer, Joël's vader was hier niet anders had hij haar dat wel verteld. Punt. Niet verder denken, deze dag niet verpesten met dit soort irritante gedachten. Sprak Alice zichzelf streng toe, waarna ze haar blik weer op de twee jongens richtte. Andrew schoot in de lach doordat Joël hem in zijn zij duwde, Alice grinnikte zachtjes. Waarna ze een stap naar achter deed en onder water dook, het water voelde heerlijk fris aan. Ze dacht een kort moment na, zwom naar Joël en pakte zijn been vast waar ze aan trok in de hoop hem om te kunnen gooien. Snel kwam ze weer overeind, benieuwd naar het resultaat. Een vrolijke grijns was op haar gezicht verschenen, zoete wraak.

Joël was blij dat ze het niet gezien had, hij had de achterdocht in haar ogen opgemerkt. Niet veel later toen Alice wat afstand had genomen kroop Andrew tegen zijn schouder aan. Een tel later zakte hij onder water door Alice die hem aan zijn been trok. Instinctief duwde hij Andrew de lucht in, deze zwom heel droogjes richting Alice en grijnsde even. Dat tewijl Joël recht kwam en even zijn haren uit schudde. Vervolgens wendde hij zijn blik even op de hemel. Hij wandelde in de richting van het strand en daar zette hij zich neer naast zijn kleren en sloot kort zijn ogen. Waarom had hij het ook niet meteen gezegd? De jongen besloot er maar niet verder over in te zitten. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een man naar hem toe te stappen, de vader van Andrew. Meteen verharde zijn blik en stond Joël op, klaar om de man een felle uitbrander te geven. 'Wat moet je? Bromde hij. De man keek hem iet of wat angstig aan. 'Ik wou niet uitvliegen tegen Andrew. Maar hij moet naar huis komen, het is tijd om te eten.' Sprak de man kalm tegen Joël. 'Waarom zou ik je vertrouwen als je je eigen zoon bijna een klap wou geven?' De man keek kort naar de grond en balde zijn vuisten. 'Weet ik veel, hij moet gewoon maar leren luisteren naar zijn bloed eigen vader.' Joël zijn pupillen verwijdde zich meteen. 'Bloed eigen zoon? Je maakt een grap zeker. Je bent zijn pleeg vader, niet zijn echte vader. En wil je dat hij als zeven jarige naar hem luistert. Dan geef ik je één tip. Slaan helpt niet!' Joël's boven armen begonnen te trillen, en niet zo'n beetje ook. De man hefte zijn vuist en gaf Joël een volle klap tegen zijn kaak. Meteen greep de jongen de man bij zijn arm nadat hij de klap had geïncasseert en begon het allemaal weer overnieuw. Ditmaal was het de man die was begonnen. Meteen veroorzaakte de twee een grote ophef op het strand, iets wat niet de bedoeling was geweest maar goed. Gauw genoeg werd de man van Joël afgehaald door een redder. Joël zelf bleef liggen op de grond, er zat een kap in zijn oog en in zijn lip en daardoor zag je nog maar echt vrij weinig van zijn gezicht. Nja, payback's a bitch. De man die was gekomen voor Andrew werd tot bedaren gebracht door een viertal mensen en ze namen hem mee. Een twintigtal meters verder van hem zette de man zich neer op de grond en staarde naar het zand. Joël zelf werd recht geholpen door wat omstaanders en kreeg een natdoek naar zich toe gegooid. Daarmee depte hij het bloed van zijn gezicht af, en veegde hij ook het zand van zich af.

Met een tevreden grijns zag ze toe hij Joël in het water belande, schoot in de lach. "Dat krijg je ervan." zei ze triomfantelijk, terwijl ze met haar hand door haar natte haren ging. Andrew kwam haar kant op gezwommen, spetterde water haar kant om nadat hij binnen haar bereik was gekomen. Ze grinnikte, tilde hem op. Hij was nog vrij licht, en het koste haar ook niet veel moeite hem op te tillen. Hij legde zijn armen losjes om haar nek heen, Alice draaide zich om in de richting van het strand. Joël was al uit het water, hij zat bij hun kleren in het zand. Met het kleine jongetje in haar armen, begon ze rustig in de richting van het strand te lopen. Ze voelde de greep om haar hals versterken, op het moment dat er een man naast Joël op dook. Ze herkende de man als Andrew's 'vader'. "Dat is mijn vader." zei Andrew, haar gedachte bevestigend. Het liefst was ze zo hard mogelijk naar haar vriend toe gerend om hem te helpen, maar ze besefte dat ze hierdoor Andrew naar zijn vader toe zou brengen. Iets wat haar niet erg slim leek, en het leek er op dat het jongetje ook liever hier bleef dan dat hij naar die man toe zou gaan. Op het strand bleef ze staan, haar ogen op Joël gericht. Met moeite wist ze een gil te onderdrukken op het moment dat hij een klap kreeg, en achteruit tuimelde. Andrew duwde zijn gezicht tegen haar nek, fluisterd iets onverstaanbaar's. Machteloos keek Alice toe, ze kon niet naar Joël toe gaan om hem te helpen want dan liet ze Andrew regelrecht in de armen van die beul lopen. Maar als ze hier blijven, zou dat betekenen dat ze Joël aan hem over zou laten. Andrew hier neer zetten en alleen naar het onderhand vechtende tweetal toe gaan was ook geen optie, want voor het zelfde geld ging de man dan alsnog op Andrew af. Godverdomme, Alice beet hard op haar lip. Begon toch in de richting van Joël te lopen, haar pas versnelde tot ze uiteindelijk rende. Andrew klemde zich stevig aan haar vast, fluisterde iets wat leek op 'sorry'. Op dat moment werd de man van Joël afgetrokken, voor Alice kon zien wat er verder gebeurde dromde er een nog grotere groep om hem heen waardoor het haar onmogelijk werd gemaakt hem te zien. Ze duwde de mensen op zij, tot ze hem kon zien. Ze zette Andrew neer, liep naar Joël toe. Die een natte doek tegen zijn gezicht duwde, bezorgd keek ze hem aan. Hij had aardig wat klappen gehad. "Gaat het wel?" vroeg ze zacht, terwijl ze de doek uit zijn handen nam en hiermee voorzichtig zijn wonde schoon depte. Ze voelde dat Andrew weer naast haar was komen staan, zo dicht bij dat ze zijn natte huid tegen de hare voelde. Het was te hopen dat de mannen die Andrew's 'vader' weg hadden gesleept hem daar hielden. Anders zou zij nu eens degene zijn die voor Joël en Andrew zou gaan staan, eens kijken of die man ook meisjes sloeg.

Joël staarde naar zijn handel. Hij had alleen wat schade opgelopen aan zijn gezicht, maar goed ook anders kwamen er toch maar meer problemen van. Door al de omstanders kon hij zijn belager of Alice geen eens zien, de jongen wou overeind komen maar zijn knie liet dat niet toe. Daar had hij blijkbaar ook een trap tegen gekregen en door wat er in het verleden gebeurt was, was dat dus zijn zwakke plek geworden. Met een zucht sloot hij zijn ogen, tot hij de bezorgde stem hoorde van Alice. Ze nam het doek over van hem en begon zelf zijn wonden proper te maken. 'Ik overleef het wel.' Mompelde hij kort. Mooi nu werd hij niet in elkaar geklopt door zijn vader maar door die van zijn mogelijke broer. Joël stak zijn hand uit naar Andrew, die pakte deze voorzichtig vast maar bleef nog wel naast Alice staan. Dat snapte hij wel. De mensen vormde een soort van baricade om de drie heen. Iets wat hij op prijs stelde want zo kon Andrew's 'vader' niet bij hem in de buurt komen. Tenminste een goed ding aan dit alles. Wel had hij gezegd wat hij wilde zeggen en daarmee uit. Joël nam uiteindelijk Alice haar hand ook vast zodat ze niet meer verder kon met de doek. 'Stop maar, het bloeden is gestopt.' Sprak hij zacht tegen haar. Een kleine glimlach verscheen weer op zijn gezicht, Andrew vloog hem om zijn nek en begon te snikken en zich te excuseren. 'Kalm aan kleine man. Kijk ik ben toch nog heel?' Glimlachte hij zacht waarna hij de jongen over zijn rug begon te strijken. Ook deed hij teken naar Alice dat ze erbij moest komen. Hij had niet gewild dat hij had gevochten gewoon omdat hij de dag niet wou verpesten. Maar het was toch gebeurt en nu zat hij hier met een kap in zijn mond en in zijn wenkbrauw, weer heel gezellig allemaal. 'Het is alweer in orde, kom op ik wil je weer zien lachen kleintje. En jou ook.' Sprak jij tot zowel Alice als Andrew. Een vrouw hooguit dertig kwam melden dat de man vertrokken was van het strand en ze gaf hen ook nog alledrie een flesje appelsap gewoon om aardig te doen ofzo. Kort fronste hij maar bedankte haar toch maar voor de flesjes. Rare vrouw.
[Zit op iPod dus als hij kort is ligt het daaraan.]

De wonden op Joël's gezicht zagen er lelijk uit, de ene zat op zijn lippen en de andere in zijn wenkbrauw. Hij mompelde dat hij het wel zou overleven, ze rolde lichtjes met haar ogen. Ging door met zijn wonden schoon maken, proberend hem hierbij geen pijn te doen. Het was minder erg dan de wonden destijds op zijn lichaam, het waren er minder. Veel minder. Dit keer was het ook niet zijn 'vader' geweest, maar de pleegvader van zijn mogelijke halfbroer. Joël pakte haar hand toe, waardoor ze niet verder kon gaan met het deppen van bloed. Wat dat betrof had hij gelijk, heb was gestopt. Maar de natte doek, zou ook voorkomen dat de wonden door een grote blauwe plek getekend zouden worden. Toch liet ze haar hand zakken, de legde ze in het zand. Niet wetend van wie het was, en aangezien er niemand was die het ding op eiste vermoedde ze dat het verder weinig uitmaakte of ze hem in het zand liet vallen of hem terug gaf aan de eigenaar. Andrew vloog Joël om zijn nek, begon zich al snikkend te excuseren. Arm jochie toch, het moest vreselijk zijn zo'n vader te hebben. Even keek ze naar Joël, wetend dat hij dit vroeger dagelijks had moeten doorstaan. Ze ging bij de jongens in het zand zitten, pakte Joël's vrije hand vast. Nu was hun dag toch nog verpest, althans een deel ervan. Ze was niet van plan de gehele dag door dit voorval te laten verpesten, en ze wist zeker dat Joël dit ook niet wou. Zijn woorden bewezen haar gelijk, en het koste haar geen enkele moeite een glimlachje op haar gezicht te toveren. Met haar vingers streek ze langs zijn wang, terwijl ze hem voor een moment in zijn bruine ogen keek. De stem van een vrouw deed haar op kijken. Mooi, die man was dus vertrokken. De appelsap flesjes deden haar iet wat vreemd op kijken, waar sloeg dat nu op? "Bedankt." zei ze met een glimlachje tegen de vrouw, die al vrij snel weer af droop. Evenals de meeste andere toeschouwers, nu het gevecht voorbij was en de wonden niet langer bloeden was er weinig interessants te zien. Stelletje ramp toeristen. "Andrew heb je zin in een ijsje?" vroeg Alice, waarna ze overeind veerde. "En Joël ik denk dat het misschien wel fijn is voor je lip, en natuurlijk lekker." zei ze met een grijnsje. "Dus willen jullie een ijsje?" vroeg ze, waarna ze de jongens voor een moment vragend aan keek. Het was te hopen dat ze straks weer gewoon zo zorgeloos als voor het voorval van deze dag konden genieten, vooral Andrew moest even afgeleid worden.

Kort sloot Joël zijn ogen terwijl hij zichzelf de moed maar bleef inspreken om te zorgen dat hij Andrew bleef troosten. Die jongen zou vanavond mooi niet naar huis gaan, hij zou hem wel naar een persoon brengen die hij hier enkele dagen geleden had leren kennen. Een plek waar de jongen het beter zou hebben als thuis. Andrew keek op naar Alice toen ze over een ijsje begon, nog iet wat aangedaan door het voorval knikte hij maar en nam hij vervolgens Joël andere hand ook vast. 'Kom mee.' Sprak de kleine met een bevende stem. Kort keek hij naar Alice en knikte dan ook maar naar haar. 'Gaan jullie maar al. Ik moet nog even bellen met iemand.' Glimlachte de jongen zachtjes tegen de twee waarna hij zijn mobiel uit zijn zak haalde en begon te zoeken naar de naam van de vrouw bij wie Andrew zou gaan logeren voor een tijdje. Joël knikte even naar Alice als teken dat het goed was, dat hij zou oppassen en hij zometeen zou achterkomen. Ergens voelde het als een plicht om voor andrew nu momenteel een betere plaats te vinden om te wonen, zijn vader zou hem niet vinden daar en als het wel zo was. Dan zou de man van de vrouw hem wel op zijn dak geven, als de plaatselijke politierechercheur kende die wel de trucjes van het kamp. Uiteindelijk had hij de naam gevonden en belde hij meteen. De vrouw pikte al heel snel op en zo begon hij alles uitte leggen aan haar over Andrew, en over het gevaar dat zijn 'vader' voor de kleine jongen was.De vrouw stemde na een tijdje toch maar toe om Andrew te laten logeren bij haar. Even keek hij naar zijn voeten terwijl hij nog kort enkele dingetjes uitlegde aan haar, ook gaf hij een beschrijving mee van de 'vader van Andrew. Moest die man daar toh opdagen.

Lichtelijk bezorgd keek Alice naar Joël, die duidelijk aangeslagen was door het voorval. Iets wat haar niet verbaasde, ze voelde haar eigen hard nog altijd abnormaal snel kloppen. Alsof ze zo juist een kilometer hard had gelopen. Maar ze probeerde dit zo goed mogelijk te verbergen, het zo Andrew geen goed doen als hij zag wat dit met hen deed. Het jongetje kreeg al genoeg te verduren, hij moest zich niet nog schuldiger gaan voelen dan hij nu al deed. Andrew had Joël's beide handen beet gepakt, maar deze zei dat ze maar vast vooruit moesten gaan. Even keek ze hem onderzoekend aan, zich af vragend wat hij van plan was. Ze deed een stap dichter naar hem toe. "Geen stomme dingen doen, oké?" fluisterde ze, waarna ze zachtjes een kus op zijn wang drukte. Vervolgens stak ze haar hand naar Andrew uit, die leek even te aarzelen maar nam hem dan toch vast. Ze glimlachte even naar hem, wierp nog een korte blik op haar vriend waarna ze samen met de kleine jongen in de richting van een strand tentje begon te lopen. Het was te hopen dat Joël, zich inderdaad niet stom's in zijn hoofd zou halen. Ze zag hem er nog wel voor aan achter die man aan te gaan. Als hij het waagde! In het strand tentje hing een ontspannen zweer, en ze merkte dat dit een goed effect had op Andrew. Hij leek eindelijk weer te kalmeren, iets waar ze blij mee was. De barman vroeg hen wat ze wouden hebben, vragend keek Alice de kleine jongen aan. Die melde dat hij een bolletje aardbei wou, ze glimlachte even bestelde het zelfde voor Joël. Niet zeker wetend of het was wat hij wilde, maar vroeger was het zijn favoriete smaak geweest. Zelf ging ze voor framboos, lang hoefde ze niet te wachten nadat ze het geld op de bar had gelegd werden de ijsjes haar aan gereikt. Eentje gaf ze er aan Andrew, die direct gulzig begon te likken, een kleine grijns verscheen op haar lippen. "Kom, dan gaan we kijken of we Joël kunnen vinden." zei ze met en glimlachje, waarna ze zich omdraaide om terug naar het strand te lopen. Andrew bleef vlak naast haar lopen, likkend van zijn ijsje. Het viel haar op dat hij iet wat onrustig om zich heen keek, en ze betrapte zichzelf er op dat ze exact het zelfde deed.

[Ik had tijdens de reclames mijn post getypt, wil ik hem neer zetten *poef* weg! --' Dus heb hem nu net eventjes snel over nieuw getypt (aa)]

Joël knikte nog naar haar toen ze hem vertelde niets dom te doen. Nee, dat zou hij niet doen, voor Andrew. Gewoon omdat hij hem niet meer wou zien lijden en Alice al even min. Druk ging hij voort met bespreken over hoe ze het allemaal zouden regelen, desnoods schakelde hij ook de politie in voor hun bescherming maar het feit was dus al dat haar man zelf politie was dus als er problemen waren lostte hij het wel op. Joël bedankte de vrouw nog een keer hartelijk en legde dan uiteindelijk af om zo richting de strandbar te gaan waar hij Alice had zien heen gaan met Andrew. Met een grijnsje zag hij haar al snel tevoorschijn komen met twee ijsjes in haar hand, en natuurlijk Andrew die zelf ook een ijsje vast had. De jongen hield halt bij haar en nam het ijsje over. Hij knielde even neer bij Andrew. 'Andrew, je moet vanavond niet naar huis. Ik heb er voor gezorgd dat je bij een vriendin van mij kan logeren. Daar ben je veilig voor je vader, en ik ben dan ook een stuk geruster om jou.' Joël glimlachte even en streek de jongen kort door zijn haar waarna Andrew even een knuffel gaf aan Joël. Uiteindellijk kwam de grootste jongen recht en keek hij even naar Alice. 'Dankje voor het ijsje.' Grijnsde hij even waarna hij er rustig van begon te likken. Aarbeismaak, zijn favorite van vroeger, en natuurlijk nog van nu. Ze had het dus onthouden, en daar keek hij eigenlijk niet van op. Het meisje onthoude altijd beter als hem, dus ja het was logisch dat ze het nog wist. Al vergat hij meestal de kleine dingetjes, maar de belangrijkere zaken zag hij nog wel altijd op tijd liggen.
[Flutje --']

Een glimlachje verscheen op haar gezicht op het moment dat ze Joël op hen af zag komen, hij was dus niet achter die man aan gegaan. Gelukkig maar, hij zou er niet elke keer zo goed van af komen. Hij nam het ijsje van haar oven, waarna hij voor Andrew neer knielde. Het geen wat hij vertelde, deed een zekere last van haar schouder af vallen. Het stelde haar gerust, het idee dat Andrew terug had gemoeten naar zijn 'vader' had haar totaal niet aan gestaan. Al helemaal niet nu ze had gezien, hoe ongelofelijk agressief die man was. Even keek ze naar de twee jongens, glimlachte lichtjes. Het was goed dat Andrew niet terug hoefde naar zijn vader, en bij wie hij ook terecht kwam als Joël dacht dat het goed was dan was het zo. Ze wist dat het zowel voor haar als voor Joël zelf een hele geruststelling zou zijn. Anders hadden ze zich de komende dagen, misschien zelfs weken ongerust om het jongetje gemaakt. Joël stelde zich weer recht, ze glimlachte vrolijk als reactie op zijn woorden. Waarna ze van haar eigen ijsje begon te likken, om te voorkomen dat het straks gesmolten zou zijn. Haar ogen liet ze over het strand dwalen, zich afvragend of de man echt vertrokken was. Maar het leek er wel op, althans ze zag hem nergens meer. Een goed teken, toch? "Komt die vriendin Andrew op halen, of moeten we hem brengen? " vroeg ze na een korte aarzeling. Het was te hopen dat die mensen hier geen problemen mee kregen, zomaar een kind in huis nemen. Al was dat wat diegene zelf wilde, kon nog wel eens als ontvoering worden gezien. Alice sprak haar gedachten niet uit, aangezien ze vermoedde dat Andrew zich dan weer schuldig zou gaan voelen. Met haar vrije hand ging ze door haar haar, waarna ze haar blik voor een moment op de zee richtte. Het witte zeil van een zeiljacht, stak sterk af tegen de blauwe lucht.

[The same here --']

Joël dacht even na over de vraag van Alice. Kort haalde hij zijn hand door zijn haren en keek even naar de lucht. 'Wel, haar man komt hem halen met de politie wagen.' Sprak Joël met een glimlachje tegen haar, maar toch niet zo hard zodat zijn kleine vriend het niet zou horen. In een politiewagen zitten was op die leeftijd een soort van must have. Hij was zelf ook zo geweest toen hij klein was alleen was het er nooit van gekomen toen. Wel had hij er al in gezeten, maar dat was het voorlaatste jaar dat hij in Marseille was, toen was hij weg gelopen en had de politie hem dus weer naar huis gebracht al had hij toen uitdrukkelijk gezegd dat hij dat niet wou. Joël ging naast Andrew lopen en keek kort naar de grond. Tot hij uiteindelijk weer uit zijn gedachten kwam en even een blik wierp op het zeilschip, het was geen klein schip en zeker ook geen goed koop. Iets waar hij alleen maar van kon dromen, hoewel als hij goed genoeg studeerde en hij kon het sterren team in, en hij werd gescout voor een basketbalploeg, dan zou het wel kunnen zijn dat hij ooit ook een zeiljacht zou hebben. 'Woon je trouwens al lang hier?' Vroeg Joël aan Andrew. Waarna hij weer aan zijn ijsje begon en afwachtend keek naar de jongen. Deze dacht na, en na een paar minuten keek hij weer naar Joël. 'Wel, ik woon hier van mijn twee jaar oud, die man heeft me toen meegenomen van hier. Oorspronkelijk ben ik van Frankrijk, in de buurt van Marseille dacht ik. Maar ik ben niet zeker.' Even bekeek hij Alice. Hoe groot was de kans nu dat dit zou gebeuren? De kleine was niet zeker over zijn geboorteplaats maar het was hoe dan ook in de buurt van Marseille. Het was niet dat elke zevenjarige in Amerika wist waar Frankrijk lag, en al helemaal niet waar Marseille lag in het land. Zijn blik ging naar het wateroppervlak terwijl hij wat nadacht. Ach, hij zou niets gaan geloven tot er bewijzen waren, geen hoop zetten op iets waar je helemaal niet zeker van bent. Zeker niet zo'n delicate zaken als dit.

Zijn woorden zorgde ervoor dat Alice zekerder werd van het plan, als die man bij de politie hoorde betekende dat. Dat 1 Andrew veilig was, want enkel een volslagen idioot zou een jongetje dat onderdak kreeg van een agent aanvallen. En 2, dat die mensen er waarschijnlijk geen problemen mee zouden krijgen. Tenslotte hoorde die man bij de politie, of te wel hij wist hoe het recht in elkaar zat en zou hoogstwaarschijnlijk geen problemen met justitie krijgen. Alice glimlachte even naar Joël, die naast Andrew was gaan lopen. Het bleef haar verbazen, dat die twee zo ongelooflijk veel op elkaar leken. Het was gewoon eng. Marseille? Kwam Andrew werkelijk uit de buurt van Marseille? Hoe groot was die kans? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, zich beseffend dat de kans dat de kans dat dit Joël's broertje was enkel groter maakte. Voor een moment werd ze overvallen door een vlaag jaloezie, al wist ze dat dit ongelooflijk onredelijk was. Joël had nooit een echte familie gehad, en nu was er een kans dat hij zijn broertje had gevonden. Ze hoorde blij te zijn, dat was ze ook al wist ze dat het nog niet helemaal zeker was. Maar toch was ze ook jaloers op hem, het feit dat hij misschien wel een broertje had en zij niet, niet meer. Godverdomme, daar gingen haar gedachten weer. Alsof haar opgelaten stemming in een keer weg zakte. Zacht beet ze op haar lip, fixeerde haar ogen voor een moment op de grond. Zichzelf streng toe sprekend, ze moest nu niet aan haar familie denken. In elk geval moest ze haar vrolijke bui er niet door laten verpesten, dat hadden zij ook niet gewild. En jaloers zijn op Joël moest ze al helemaal niet. Hij verdiende het eindelijk zijn familie te vinden, hij verdiende het meer dan wie dan ook. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, waarna ze haar blik weer op de twee jongens richtte. Een klein glimlachje verscheen weer op haar gezicht, wanneer ze zich realiseerde dat als Joël de broer van Andrew bleek te zijn hij diens voogdij op zou kunnen eisen. Dan zou er wel een heel proces volgen, maar dan was er een kans dat Andrew onder Joël kwam te staan. Dan had die man dus geen enkele zeggenschap meer over de kleine jongen. Alice besloot dit pas aan Joël te vertellen als Andrew weg was, ze wou het jongetje geen valse hoop in praatte. Het was al erg genoeg, dat ze Joël wel eens valse hoop in zou kunne praten.

Joël keek naar Alice toen ze haar blik op de grond richtte na een tijd. Kort fronste hij. Er was iets mis met haar, daar was hij wel zeker van, voor even richtte hij zijn blik op Andrew die vrolijk verderliep met beide personen naast hem. Zijn blik ging weer terug naar Alice waarna hij even haar hand vast nam en er kort over streek. Een lichte vragende blik was in zijn ogen te zien, iets wat hij nooit echt kon verbergen en zeker niet als hij er zeker van was dat er iets mis was met degene van wie hij hield. Zou het misschien zijn om Andrew? Om het feit dat de jongen zijn broer wel eens kon zijn? De jongen schudde zijn hoofd waarna hij plots Andrew weer zag rennen, zijn ijsje had hij blijkbaar al lang op. Kort fronste hij, de jongen rende gewoon op een grote berg zand af en liet zich daarin neervallen. Hier zag Joël zijn kans, hij keek Alice aan en streek even over Alice haar wang. 'Hé, wat is er met je? Ik maak me zorgen.' Fluisterde hij zachtjes waarna hij het laatste beetje vanst en glimlachte zachtjes. De rode haren waaraan hij o zo gewend was geworden vlogen nu zachtjes weg door de wind, hetzelfde gebeurde met zijn haren alleen in mindere grote oppervlakte en daar was hij heel stiekem wel blij mee. Kort beet hij op zijn lip, wat als het nou iets was met Andrew en hem, hij had geen zin om een ruzie te gaan maken over iets als dat, dat kon hij trouwens niet, niet voor Andrew en al zeker niet voor haar. Al gauw hoorde hij een stem die bekend in de oren klonk, een man iets in de twintig jaar stond naast hen twee. 'Waar is die kleine?' Vroeg hij met een grijnsje waarna Joël Alice los liet en zich wendde tot de man. 'He, Jack. Hij ligt ginds in het zand. Bedankt dat je dit wilt doen je neemt een last van onze schouders weg.' De man glimlachte en sloeg kort op Joël's schouder waarna hij naar Andrew toe liep en met hem een klein gesprekje begon waarna Andrew opstond en knikte. Hij liep op Alice en Joël af en keek de twee aan. 'Nou, ik moet gaan.' Sprak de jongen zachtjes waarna hij even zijn kleine armpes om Joël's middel legde. Hij tilde hem op en glimlachte even. 'Ik zie je snel weer dat beloof ik je.' Glimlachte hij zachtjes naar hem toe waarna hij Andrew neerzette en kort naar Alice keek terwijl Andew ook van haar afscheid ging nemen.