To the ocean

Hoe kon ze in hemels naam zo vreselijk onredelijk zijn? Hoe kon ze jaloers zijn op Joël? Hij verdiende het eindelijk zijn familie te vinden, meer dan wie dan ook. Ze had niet het recht om dit te voelen, dat mocht gewoon niet. Maar toch, toch voelde ze het. Het feit dat hij misschien wel een broer had, en zij niet meer. Maakte haar jaloers, hoe belachelijk het ook was. Kennelijk had Joël in de gaten dat er iets met haar was, zijn hand sloot zich om de hare. De vragende blik in zijn bruine ogen ontging haar niet, maar het feit dat Andrew bij hen liep was geen goed excuus om niks te hoeven zeggen. Wat moest ze zeggen? Hem vertellen dat ze jaloers was zou ze niet doen, simpelweg omdat ze gewoon niet jaloers op hem hoorde te zijn. Andrew zette het vrij plots op een lopen, kennelijk had hij zijn ijsje al op. Iet was verbaasd keek ze het jongetje na, dat zich een eindje verderop in een zand berg liet vallen. Voor Joël was dit de perfecte gelegenheid om iets te vragen, iets waar ze eigenlijk niet zo blij mee was. Met zijn hand streek hij langs haar wang, waarom was hij zo lief? Ze verdiende het niet. Het was tijden geleden dat die gedachten voor het laatst door haar hoofd was gegaan, maar nu was hij er weer. Luid en duidelijk. Zijn woorden zorgde er enkel en alleen voor dat ze zich schuldiger ging voelen, ze sloeg dan ook haast vanzelf haar ogen neer. Staarde voor een moment naar de grond, nu verpeste ze het moment ook nog eens door het feit dat ze er niet altijd even goed in was haar emoties te verbergen. Al helemaal niet in Joël's buurt. Antwoord geven bleef haar bespaard, of beter gezegd het werd nog even uitgesteld door de verschijning van een jongen man. Jack. Het was duidelijk dat Joël de man kende, ze glimlachte even naar hem. Keek toe hoe de man op Andrew af liep en een kort gesprek met hem voerde. Andrew nam eerst afscheid van Joël, en vervolgens van haar. Ze zakte door haar knieën en gaf hem een knuffel, waarna ze zich weer recht stelde en met haar hand door zijn bruine haren ging. "Tot gauw." zei ze met een glimlachje, Andrew zwaaide nog even naar hen en liep vervolgens samen met Jack in de richting van de pier. "Als hij echt je broer is zou je zijn voogdij op kunnen eisen, de kans is groot dat je dan wint dan kan die man hem niks meer maken. Je hoeft Andrew niet bij je in huis te nemen, maar dan staat hij wel onder jouw zegen schap en dan kan die man hem niks meer doen." zei Alice aarzelend, nadat ze zich tot Joël had gericht. Ze wou hem geen valse hoop in praten, hoopte dan ook dat ze dit nu niet deed.

Joël luisterde naar de woorden die ze sprak in verband met Andrew, en voogdij als het zijn broer zou zijn. Joël knikte eventjes. Zelf had hij er ook aan gedacht, alleen was er een probleem. Dit aanvechten zou hem geld kosten, geld dat hij niet had. Kort zuchtte hij waarna hij haar handen even vast nam en haar een kus op haar lippen drukte. 'Wat was er nu net? Je weet dat je het me kan zeggen.' Sprak hij zachtjes waarna hij haar wat bezorgd aan keek. Over het geen wat hij moest zeggen zou hij later wel gaan spreken, op het einde van deze dag. Niet nu want dan werd ze gelijk bezorgd en daar had hij geen zin in, hij zou het haar zeggen dat wel maar niet nu. Voor even om alles na te checken scande hij het gebied met zijn ogen voor zover hij kon zien, maar zowel Andrew's 'vader' en de zijne waren nergens te bekennen, ergens hoopte hij niet dat die man hen samen had gezien met die kleine jongen, want dan zou Andrew als nog in gevaar zijn. Joël schudde even zijn hoofd waarmee die gedachten ook in een keer verdwenen en hij zijn blik weer op Alice kon richtten. Hij wou weten waar ze mee zat, al ging het om hem, hij wou weten waarom ze net zo afwezig had geleken. Joël streek met zijn duim over haar hand waarna hij haar zachtjes naar zich toe trok en haar een tijdje in de ogen bleef aan keken. Even haalde hij zijn mobiel uit zijn zak waarna hij kort zijn blik naar het scherm liet gaan, hij had een sms, van iemand van het basketbal team, dat er wat verbetering was bij de coach en dat hij volgende maand weer terug zou komen. Mooi, dan waren er dus weer trainingen. Wat afleiding dus van alles. Dat was wat hij nodig had, en dat bereikte hij alleen maar met basketbal, of door te dansen. Ook door bij Alice te zijn ging dat al een heel stukje makkelijker.

Aan zijn lichte geknik, kon ze zien dat hij direct al een bezwaar zag. Al snel besefte ze, dat dit waarschijnlijk het geld was. Een rechtszaak koste veel geld, al helemaal hier in Amerika. Je had ook regelmatig dat degene met het meest geld uiteindelijk won, de klanten van pro deo advocaten hadden vaak weinig geluk. Een zucht schoof over haar lippen, ze had het niet voor moeten stellen. Joël nam haar handen vast, drukte een kus op haar lippen. Voor een moment sloot ze haar ogen, beantwoorde zijn kus. Waarna ze hem met een klein glimlachje weer aan keek, ze wou haar mond openen om wat te zeggen maar hij was haar voor. Ze had gehoopt dat hij het was vergeten, maar dat was niks voor hem. Iets vergeten, in elk geval niet als het om haar ging. Voor een moment sloeg ze haar ogen neer, wat moest ze nu zeggen? Tegen Joël liegen was iets wat ze liever niet deed, al wist ze van zichzelf dat ze het wel zou kunnen. Vroeger niet, maar nu wel. Zacht beet ze op haar lip, waarna ze weer op keek. In zijn bruine ogen was bezorgdheid te lezen, iets wat ze niet verdiende. Niet op dit moment in elk geval. "Het is niks, echt niet." zei ze zacht, terwijl ze een kleine glimlach op haar gezicht toverde. Nu had ze de goede stemming van zonet weer verpest, verdomme. Joël trok haar dichter naar zich toe, nadat hij met zijn duim zacht over haar hand had gestreken. "Weet je, als geld het enige probleem is voor die rechtszaak kan ik je misschien wel helpen." zei ze na hem een tijdje in zijn ogen aan te hebben gekeken zachtjes. "Mijn ouders hebben me aardig wat geld na gelaten, ik had het nodig gehad als ik de rest van me leven had moeten vluchten. Maar dat hoeft niet, ik kan je makkelijk helpen om die rechtszaak te betalen." vervolgde ze aarzelend, ze had het vermoedde dat het voor hem niet makkelijk zomaar geld van haar aan te nemen. "Ik weet zeker dat mijn ouders je ook hadden willen helpen, die zouden je het geld ook hebben willen geven." Met haar blauw/groene over keek ze hem voor een moment recht aan. Afwachtend hoe hij zou reageren, hopend dat hij niet verder in zou gaan op het antwoord van zijn vraag. Haar hoofd legde ze tegen zijn schouder aan, het voelde heerlijk vertrouwd weer zo dicht tegen hem aan te staan. Een klein glimlachje speelde op haar lippen, met de vingers van haar vrije hand streek ze zachtjes over zijn buikspieren.

Joël keek haar nog steeds aan, toen ze het niet wou zeggen haalde hij zijn schouders even op. Moest zij dan maar weten. Even fronste hij toen ze over geld begon, toen ze even halt hield besloot hij te zwijgen en gewoon verder te luisteren naar de woorden van haar. Even keek hij weg van haar toen ze zei dat ze hem met haar geld wou helpen. Dat kon hij niet vragen van haar, het was gaar geld, geld waarmee zij later vanalles ging doen. Geld dat haar toegeëigend was, geld dat hij niet kon aan nemen. Toen ze uiteindelijk tegen hem aan kwam staan en haar hoofd op zijn schouder plaatste legde hij zijn beide armen om haar heen en sloot voor kort zijn ogen. Zachtjes voelde hij haar vinger over zijn buikspieren glijden, iets wat op een of andere manier rust gevend was voor hem. 'Ik kan het niet aan nemen. Ik ga wel werken voor mijn geld, maar het geld dat je ouders je hebben geven is van jou. Daarmee moet jij alles gaan regelen nu, en misschien ook voor later als we van school af zijn.' Sprak hij zachtjes tegen haar haren, met zijn wang rustte hij op haar hoofd en ademde even diep in. De jongen streek over haar rug en glimlachte eventjes. 'Bedankt voor het aanbod, maar ik kan het niet aan nemen. Het maakt het misschien wel makkelijker voor alles, maar ik zal wel gaan werken tot ik een bepaalde hoeveelheid geld heb en dan ga ik het aanvechten.' Sprak hij zachtjes tegen haar waarna hij zijn ogen weer opende en kort naar enkele mensen keek die hen zaten aan te staren en vervolgens even glimlachten toen ze zagen dat hij keek. 'We worden bekeken lieverd.' Glimlachte hij zachtjes naar haar, waarna hij het meisje in zijn armen iets losser liet zodat ze kon rondkijken als ze wou.

Ze was blij dat hij er niet verder op in ging, het deed er eigenlijk ook helemaal niet toe. Als er iets met haar aan de hand was zou ze het hem wel zeggen, maar dit was niets meer dan een onbenullige gedachten. Die nog eens nergens op sloeg ook. Want waarom zou ze in hemels naam jaloers zijn op Joël? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, ze kon er beter niet verder over na denken. Niet nu in elk geval. Zijn armen sloten zich om haar heen, een glimlachje verscheen op haar gezicht. Haar hoofd liet ze tegen zijn schouder liggen, haar armen legde ze om zijn middel. Haar ouders hadden haar het geld niet geven, ze had het geërfd eerst zij en haar broer beide een deel. Maar nadat ook Lorenzo van zijn leven benomen was, was al het geld van haar geweest. Een zucht schoof over haar lippen, waarom kon hij het nu niet gewoon aan nemen? Waarom deed hij zo moeilijk? "Joël, het is niet alleen voor jouw maar ook voor Andrew en voor mij. Zolang hij onder het zegen schap staat van die man, kan die gast doen wat hij wil. Nu zit Andrew wel veilig, maar voor hoe lang? Dat geld is meer dan genoeg, mijn ouders hebben altijd zat geld gehad. En ik weet zeker dat dit is wat zij willen. Denk er alsjeblieft over na." zei ze zacht. Ze besloot dat als hij weer zou weigeren dat ze er niet verder op in zou gaan, als hij nu niet toe gaf zou ze hem ook niet meer kunnen overtuigen. Daar was hij gewon te koppig voor, en ze had geen zin om met hem in discussie te gaan. Zijn woorden deden haar op kijken, hij had haar iets losser gelaten waardoor ze om zich heen kon keken. Een glimlachje verscheen op haar lippen, toen ze in de gaten kreeg dat ze inderdaad bekeken werden. Ze richtte haar ogen weer op Joël, ook zij had hem iets losser gelaten. "Wat is er zo interresant aan ons?" vroeg ze zachtjes, een kleine grijns speelde op haar lippen. Waarna ze op haar tenen ging staan en een kus op zijn lippen drukte. Haar voorhoofd liet ze voor een moment tegen de zijne ruste. "Misschien moeten we maar geld vragen." merkte ze ietwat droogjes op, waarna ze haar hoofd iets terug trok en hem met een vrolijke grijns aan keek.

Joël luisterde naar de woorden die ze sprak. Er over nadenken? Misschien. Maar hij kon moeilijk geld aan nemen van andere mensen onder welke omstandigheden het al dan niet was. Zo ging hij over het gebied van geld heen, en daar kon hij niets aan veranderen, al wou hij soms heel graag an wel maar een keuze had hij niet. 'Ik zal erover nadenken. Maar dit is moeilijk voor me. Je hebt al zoveel gedaan voor me, en je ouders ook. Ik moet het je ooit toch eens terug betalen? Maar ik denk er over na.' Sprak hij zachtjes tegen haar waarna hij haar met een zachte glimlach aan keek. Joël dacht even na, wat kon er interessant zijn aan hen? Geen idee. Zijn mond werd hem toch al snel gesnoerd op een manier die hij alleen maar leuk vond. Kort sloot hij zijn ogen toen hij haar voorhoofd tegen het zijne voelde en haar woorden hoorde. Kort schudde hij zijn hoofd met een grimas erop. 'Misschien vinden ze ons gewoon schattig of...?' Meteen keek hij rond, steeds meer mensen kwamen weer om hem heen staan. Even slikte hij en zijn blik bleef hangen op een man met donkere haren en een zwarte jas aan, zijn gezicht was verhuld in een zwarte kap waardoor hij meteen Alice haar hand vast nam. 'Wat je ook doet, kijk niet achter je, stel geen vragen nu en volg me gewoon.' Meteen begon hij te rennen en duwde hij mensen uit de weg om een doorgang vrij te krijgen. Getver, waarom moest hij toch weer opdagen vandaag? Haastig duwde hij nog wat mensen opzij waarna hij samen met Alice uiteindelijk uit de mensen massa floepte en hij meteen begon te rennen richting de dijk, daar sloeg hij de derde straat rechts in en kwam zo terecht in een eethuis wat gesloten was. De deur stond open dus de eigenaar was aanwezig, zonder enig teken te geven dat hij zou binnen komen met Alice rende hij naar binnen en zette hij zich neer achter de hoek zodat niemand hen zou zien zitten. Hijgend staarde hij naar de tafel voor zich en liet hij Alice haar hand los zonder een woord te zeggen.

Het viel haar mee dat hij niet direct nee zei, dat hij er over na zou denken. Een glimlach verscheen op haar gezicht, voor een moment keek ze hem recht in zijn ogen. "Niet alles hoeft altijd terug betaald te worden. Bovendien maakt geld niet gelukkig Joël, jij bent voor mij veel belangrijker." zei ze, terwijl ze met haar hand zacht langs zijn wang streek. Wat of? Waarom keek hij om zich heen alsof hij naar iemand zocht? Een onbehagelijk gevoel overviel haar, haar ogen liet ze langs de mensen dwalen. De groep was groter geworden, iets wat haar totaal niet aan stond. Juist op het moment dat Joël haar hand vast nam zag ze hem staan, een man wiens donkere haren grotendeels verborgen langen onder de zwarte capuchon van zijn jas. Het was alsof haar hart een slag over sloeg, de woorden van Joël drongen niet direct tot haar door maar toch zette ze het op een lopen. Door mensen aan de kant te duwen had Joël een doorgang voor hen gevormd, zwijgend rende ze naast hem. Het was net als een tijdje geleden,, toen ze samen waren gevlucht voor degene die achter haar aan zat. Nu was het andersom, of niet? Ze huiverde, maar rende stug door. De stenen voelde hard aan onder haar blote voeten, maar ze wist dat ze niet moest stoppen. Niet tot Joël aangaf dat het kon. Haar hart bonkte in haar keel, ze had de neiging over haar schouder te kijken. Maar wist dat ze dit moest doen, het enige gevolg zou zijn dat haar pas vertraagde. Joël rende een eetcafé in en zij volgde hem, niet dat ze veel keus had aangezien hij haar hand vast had. Het feit dat ze in de hoek gingen staan, maakte dat ze zeker wist dat er iemand achter hen aan zat. Hijgend legde ze haar hoofd tegen de muur, haar lichaam trilde lichtjes. Het koste haar moeite haar herinneringen buiten te sluiten, zacht beet ze op haar lip. "Is het je vader?" De woorden zijn zacht, haast onhoorbaar maar toch weet ze zeker dat hij ze hoort. Zo ver staat hij niet bij haar vandaan.

Joël zijn borst ging heftig op en neer, zijn hard sloeg minstens tien keer zo snel als daarnet. Zijn ademhaling volgde te snel op elkaar en je hoorde de duidelijke huiveringen door klinken. Toen hij haar zachtjes wat hoorde zeggen moest hij geen twee keer nadenken om te weten wat ze zei. Joël keek even van haar weg waarna hij zich van de muur afzette en voor haar ging staan, toch nog zo beschut dat niemand hen zou kunnen zien staan. Zachtjes legde de jongen een hand op op de hare en hield deze losjes vast. 'Dat was het gene wat ik wou zeggen, ik wou je niet ongerust maken twee dagen geleden dus hield ik het voor me. Maar ik wist evengoed dat als ik meer tijd met je ging doorbrengen, je toch iets zou gaan vermoeden. Ik wou niet dat je je toen bekommerde om me, maar nu je het zelf gezien hebt kan ik niets meer achter houden. Hij is hier inderdaad, ik krijg al de hele week dreigsms'en en twee dagen terug kreeg ik een sms dat hij wist waar ik was. Toen wist ik dat het vanaf nu elke dag misschien mijn laatste kon zijn. Wees niet boos, ik deed het uit bescherming voor jou.' Sprak hij zachtjes waarna hij even langs de hoek keek, hij zag de uitbater de deuren nog net op slot doen. Joël haalde opgelucht adem, als zijn 'vader' nu zou binnen komen dan zouden ze hem horen. Dan kon hij Alice nog in veiligheid brengen voor de man hen al dan niet echt zag. Joël was zich er heel sterk van bewust dat het evengoed straks al kon gedaan zijn met hem, of misschien met Alice, al zou hij dat tweede nooit laten gebeuren. Joël keek haar terug aan en streek zachtjes met zijn duim over haar hand, merendeels om haar te kalmeren. ergens wou hij haar reactie niet zien of horen, maar wat kon hij nu nog doen buiten hier blijven staan afwachten op wat er zou gebeuren.

Het was alsof de geschiedenis zich herhaalde, zowel voor haar ogen als in het echt. Ze had gedacht dat ze veilig was, dat zij veilig waren. Maar nu zat er weer één of andere idioot achter hen aan, of beter gezegd achter Joël. Haar lichaam trilde, ze voelde haar hart als een bezetenen tegen haar borstkas hameren. Waarom gebeurde dit? Waarom werd hen geen rust gegund? Joël ging voor haar staan, pakte haar hand losjes vast. Ze richtte haar ogen op de zijne. Ergens had ze het geweten, ergens had ze geweten dat zijn vader terug was. Maar waarom had hij het haar niet gewoon verteld? Waarom had hij haar niet in vertrouwen genomen? Waarom loog hij steeds tegen haar? Om haar be beschermen zij hij, maar dacht hij nu werkelijk dat hij door haar voor te liegen haar beschermde? Dacht hij werkelijk dat ze na alles wat er was gebeurd, het zou trekken als ze hem ook nog eens verloor? Ze trok haar hand los uit de zijne, balde haar handen tot vuisten en sloeg er mee tegen zijn borst. Ze was zich er van bewust dat ze er he waarschijnlijk geen pijn mee zou doen, dat was ook niet haar bedoeling. Maar het ging vanzelf, haar lichaam schokte. "Hoe kun je dat doen?" haar stem sloeg over, nogmaals liet ze haar vuisten neer komen op zijn borst. Vechtend tegen haar tranen. "Straks was ik je kwijt geweest!" Een traan rolde over haar wang. "Ik ben liever ongerust dan dat ik jouw opeens kwijt ben!" Na een laatste keer op zijn borst geslagen te hebben, liet ze haar hoofd tegen zijn borst zakken, tranen liepen over haar wangen. Ze was zich er van bewust dat haar reactie nergens op sloeg, maar welk deel van haar reactie dat was wist ze niet. "Ik wil je niet kwijt." mompelde ze, haar handen rusten nog altijd tot vuisten gebald op zijn borst. Godverdomme, waarom was ze nu weer zo zwak bezig? Ze tilde haar hoofd op zodat ze hem weer aan kon kijken, zacht beet ze op haar lip. "Sorry." fluisterde ze, terwijl ze haar handen liet zakken en haar armen weer langs haar lichaam liet vallen. Nog altijd wist ze niet of ze boos op hem moest zijn of niet. Aan de ene kant had hij tegen haar gelogen, over iets waarover hij niet had moeten liegen. Aan de andere kant had zij een tijdje geleden exact het zelfde gedaan. Maar had hij daarom juist nu niet eerlijk tegen haar moeten zijn?

Toen ze haar hand lostrok uit de zijne en deze in vuisten balde staarde hij haar gewoon aan. De eerste klap op zijn borst voelde hij toch wel, hij zag haar lichaam schokken en wou zijn armen om haar heen leggen zodat ze veilig was, zodat ze zich veilig voelde. 'Ali..' Weer werd hij op zijn borst geslagen terug op die zelfde plek, hij zag een traan over haar wang rollen en meteen voelde hij zich heel zwak, voelde hij zich de boosdoender die nu schuld zou moeten bekennen om iets wat in zijn ogen goed leek. Het meisje had haar stem verheft, iets wat ze nog nooit gedaan had tegen hem. Dit deed hem pijn, meer dan hij nu liet zien, zijn mentale breakdown zou straks wel komen. Nog eenmaal werd hij op zijn borst geslagen waardoor hij ditmaal zelf zijn handen balde maar verder niets deed. Uiteindelijk legde hij zijn armen stevig om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan terwijl hij alles maar bleef aanhoren wat ze zei. Uiteindelijk volgde er een sorry, een die niet op zijn plaats was in zijn ogen, hij trof ditmaal de schuld. Hij moest zich excuseren. 'Je zou me niet kwijtraken, ik was van zin om vanaf morgenochtend nog een keer naar de politie te stappen om hun bescherming beter te zetten, en te verdubbelen. Alice, ik word al een week nauwlettend in de gaten gehouden door hun. Denk je dat ik zo dom was, denk je dat echt?' De jongen verhefte zelf ditmaal zijn stem, al was er niets van woede in zijn ogen te zien of af te lezen van zijn gezicht. Joël haalde even diep adem en keek haar aan met een blik vol spijt gemengd met angst. 'Je raakt me niet kwijt. Dat beloof ik je.' Zijn verheffing was al weer helemaal verdwenen, nu klonk zijn stem neutraal. 'Zeg geen sorry tegen me, daar heb jij de plaats niet voor nu. Ik ben degene die sorry moet zeggen tegen jou. Ik heb je voorgelogen voor je eigen bestwil, niemand wist er van ook Ian niet. Alice, ik was nooit van plan om te liegen tegen je, zeker niet na alles wat er al gebeurd was. Daarvoor ken je me te goed, ik ben misschien meer geslotener geworden de laatste tijd, maar zo'n dingen merk je toch altijd aan me. Het spijt me Alice, ik wou niet dat je hiermee te maken kreeg. Ik wou je rust schenken in je leven, maar ik ben gefaald.' Sprak hij tegen haar waarna hij nog een tijdje naar haar bleef kijken, zijn hand ging zachtjes over haar rug. Hij wou weer dat ze kalm werd, dat ze niet meer huilde. Voorzichtig bracht hij zijn andere hand naar haar wang en streek de tranen weg waarna hij haar weer in zijn armen sloot.

Stevig legde Joël zijn armen om haar heen, trok haar dicht tegen zich aan. Haar hoofd rustte tegen zijn borst, haar tranen zorgde ervoor dat zijn shirt nat werd. Nu was hij het die zijn stem verhief, onbewust kromp ze in elkaar. Nooit eerder had hij zijn stem tegen over haar verheven, maar ze besefte dat ze ook nog nooit eerder tegen hem had geschreeuwd. Dat ze hem nooit eerder had geslagen. Nu pas drongen zijn woorden echt tot haar door, hij had de politie ingeschakeld. Het was alsof de geschiedenis zich daadwerkelijk herhaalde. Nee, laat dat alsjeblieft niet het geval zijn! Want de vorige keer was ze iedereen die haar lief was kwijt geraakt, bijna iedereen. Zijn stem deed haar opkijken, zijn blik was een mengelmoes van angst en spijt. De eerste emotie was ook in haar ogen te lezen, de tweede werd vervangen door pijn. Pijn die de herinneringen bij haar teweeg brachten. Zijn belofte waren geen garantie op zijn leven, dat had hij nu eenmaal niet in zijn handen. Was dat maar zo. Nee op dit was het die man die de touwtjes in handen had. Hij kon bepalen wat er ging gebeuren, hij kon Joël leven abrupt beëindigen. Of het hare. Iets wat ze minder erg zou vinden. "Beloof me dat je me niet nog eens buiten dit soort dingen probeert te houden, ik wil het weten als er iets met je aan de hand is." fluisterde ze, waarna ze zacht op haar onderlip beet. Met zijn hand streek hij zachtjes over haar rug en ze merkte dat ze langzaam iet rustiger werd. Het voelde veilig om zo dicht tegen hem aan te staan. Joël streek haar tranen weg, waarna hij zijn armen weer om haar heen legde. Ze legde haar hoofd weer tegen zijn borst, sloot voor een moment haar ogen terwijl ze diep adem haalde. "Hij weet nu dat we samen zijn." zei ze zacht. Zelf was dit iets wat ze minder erg vond, ze had liever dat die man zich tot haar richtte dan Joël. Al wist ze dat hij zich waarschijnlijk alsnog tot zijn pleeg zoon zou richtte, net als ze wist dat dat was wat Joël wou dat hij deed. Misschien dat hij daarom juist anders zou handelen, onmerkbaar schudde ze haar hoofd wetend dat dit er niet beter op zou maken. Ze richtte haar ogen weer op die van Joël, bracht haar hand naar zijn wang streek er zacht langs. "Kan hij hier komen?" vroeg ze aarzelend, terwijl ze kort langs Joël heen keek naar de gesloten deur.

Joël zag de pijn in haar ogen toenemen, de jongen voelde zich nog schuldiger als eerst. Hij wist dat dit alles haar liet terugdenken aan haar eigen tocht, even slikte hij. Dit zou niet zo gaan aflopen, voor niemand niet. Iedereen zou blijven leven buiten die man als het aan hem lag. Alice zou niet gaan, Ian zou niet gaan. Niemand zou gaan. Hij had hier niemand bij moeten betrekken, dat was niet nodig geweest dan had hij al dit gezeik nu niet meer. Maar het zij zo. Joël luisterde naar haar en zuchtte even. 'Vanaf vandaag zal al het slechte in je leven afgelopen zijn. Die man verdwijnt vandaag nog uit ons leven, ik zal niets meer voor je verzwijgen nooit niet. Maar er zal ook niets meer te verzwijgen vallen.' Sprak hij zachtjes tegen haar waarna hij even diep ademhaalde. Voor even schoot het gezicht van die man aan zijn gedachten voorbij. Zodra die man was uitgeschakeld zouden ze zich over niets meer moeten zorgen maken, de rest van die familie was toch te lui om achter hen aan te komen dat was al zeker. Kort knikte hij op haar woorden, ze waren samen. Iets wat hij wel erger vond dan hij toegaf, maar het was net zoals bij haar in het winkelcentrum, toen waren ze ook samen en toen wou zij het niet.Een zucht schoof over haar lippen. Alles zou goed komen net als vorige keer, ditmaal alleen zonder geweerschoten. Zachtjes streek ze langs zijn wang waardoor hij even zijn ogen sloot en haar wat beter vast nam. 'Hij kan hier komen, maar niet onopgemerkt, hij zou eerst door het raam moeten en dat moet hij kapot slaan. Dan zal het alarm afgaan, de politie loopt hier nu ook al ergens rond. Dus hoe dan ook we horen hem wel binnen komen. Maar één ding: Als er toch iets gebeuren moest, spring niet voor me. Alice, dit is iets tussen die man en mij en zo zal het ook opgelost worden. Ik beloof je dat we hier heelhuids uit komen.' Fluisterde hij zachtjes waarna hij haar een korte kus op haar wang drukte.
Joël trok haar verder het eet café in, meer van de ramen weg en meer plaatsen waar je je kon verstoppen als het eenmaal zover was. Zachtjes zette hij zich neer in een van de zetels en keek haar met een gerust stellende blik aan. 'Kom eens.' Sprak hij zachtjes waarna hij zijn hand uit stak naar haar en even afwachtte. Misschien was het niet de moment om neer te gaan zitten, maar ze moesten allebei even rustig gaan worden. Zodat ze zo meteen helder konden nadenken.

Ze hoopte dat hij gelijk had, ze hoopte dat die man daadwerkelijk vandaag uit hun leven zou verdwijnen. Voor eens en voor altijd. Zonder schade aan te richten, zonder iets kapot te maken. Maar was dat mogelijk? Wie zij dat het niet zo zou eindigen als de vlucht met haar familie? Wie zei dat er nu niemands leven tot een einde zou kommen. Huiverend haalde ze adem. Waarom gebeurde dit? Joël nam haar iets beter vast, voor een moment keek ze hem recht aan. Het feit dat ze hem aan zouden horen komen stelde haar iets gerust, aan de andere kant als die man binnen was zaten ze wel als ratten in de val. Alice sloeg haar armen om Joël heen, haar handen rustte op zijn rug waardoor ze zich iets dichter tegen hem aan kon drukken. Ze moest haar best doen, haar hoofd niet te schudden als reactie op zijn woorden. Ze zou niet nogmaals doelloos toe zien hoe een van haar geliefde werd vermoord. Nooit meer. Als ze de kans had voor hem te springen dan deed ze dat, no matter what. Ze wist dat ze die gedachten beter niet uit kon spreken, deed dit dan ook niet. Maar als hij goed na dacht wist hij dat dat was wat ze zou doen, hij zou tenslotte het zelfde doen. Dat had hij al eens bewezen. Een kus werd op haar wang gedrukt, voor een kort moment sloot ze haar ogen. Opende ze, zodra Joël haar los liet. Ze liet zich door hem mee trekken, verder het eetcafé in. Haar ogen gingen voor een moment naar de ramen, maar er was niemand te zien. Nog niet in elk geval. Joël was op een stoel gaan zitten, keek haar aan met een geruststellende blik. Stak zijn hand naar haar uit, die ze vrijwel direct aan nam. Aarzelend ging ze op zijn schoot zitten. "We reden het wel." zei ze zachtjes, of het was om hem te overtuigen of om zichzelf te overtuigen wist ze niet. Voor een moment keek ze hem gewoon zwijgend aan, niet wetend wat ze moest zeggen. Straks was dit wel hun laatste moment? Straks was er geen morgen meer voor één van hen. Ze legde haar hand op zijn wang, drukte haar lippen zacht op de zijne. Sloot haar ogen voor een moment, haar andere hand legde ze in zijn nek. Uiteindelijk trok ze haar hoofd iets terug, met haar hand streek ze langs zijn wang. Een heel klein glimlachje verscheen voor een moment op haar gezicht, al deden haar ogen maar half mee. "I love you, always have and always will." fluisterde ze.

Joël streek zachtjes over haar onderrug en keek haar met een zachte blik aan. Ergens wist hij dat Alice voor hem zou opkomen als er wat gebeurde, maar hij wou het niet. Zeker niet van haar, zijn leven ten koste van het haren zou hij met plezier geven, natuurlijk wel dan met kans om weer tot leven gewekt te worden maar goed. De jongen wou reageren op de woorden die ze sprak maar zijn mond werd hem weer gesnoerd, hij plaatste zijn hand op haar wang en streek daar zachtjes met zijn duim over gedurende de kus. Als dit hun laatste momenten waren, dan bracht hij deze het liefst op deze manier door gewoon bij elkaar zonder enige reden tot paniek. Zachte woorden werden gesproken tegen zijn lippen en meteen opende hij zijn ogen en keek haar aan. Hij moest moeite doen om geen traan te laten, maar het lukte hem nog goed. Vond hij dan. Hij moest zich sterk gaan houden voor haar, daar voelde hij zich immers verplicht voor. 'Listen, to you. You're talking like there's no hope left for us. Alice, we will still be alive after this, we're gonna get old together, in a few years we will have kids. We are gonna have a great life, trust me. This isn't our last moment. I promise.' Sprak hij zachtjes tegen haar, zijn blik was heel zelfzeker, zijn stem deed misschien niet wat hij vroeg maar blikken zeiden genoeg. Zachtjes drukte hij nog een kus op haar lippen en hoorde kort wat luid geroep en getier buiten, afkomstig van twee partijen. Een stem kende hij door en door, zijn 'vader' de andere stem die aan hen kant leek te staan herkende hij niet. Maar als nog wist hij dat dit iemand was die hen zou beschermen. Joël trok Alice dichter tegen zijn borst aan en luisterde zeer gefocust naar de woorden van de twee mannen. Het ging zoals hij al vermoedde over zichzelf en Alice, hoewel ze werden beschreven als 'die lafaards' zo noemde de herkenbare stem hen. Dat terwijl de verdedigende stem enkel sprak tegen de man dat hij zijn wapen moest neerleggen en dat ze dit konden regelen zonder dat er gewonden valde. Kort slikte Joël, de drang om nu gewoon naar buiten te stormen en op die man af te gaan en hem te laten boeten voor al de keren dat hij hem geslagen had inclusief de laatste keer, maar hij wist wel dat dit een domme actie zou zijn, en dat Alice hem zou gaan tegenhhouden no matter what happened.

Hoelang zou het nog duren voor die man hier was? Hoelang voor dit moment verbroken zou worden? Met zijn hand streek Joël zacht over haar onderrug, voor een moment keek ze hem zwijgend aan. Hopend dat dit niet de laatste keer was dat ze hem in zijn lieve ogen zou kunnen kijken. Nee, ze zouden het wel reden. Het zou hem niet zo vergaan als haar familie. Toch? Zacht beet ze op haar lip, slaagde er wel in haar tranen binnen te houden. Ze had er genoeg gelaten, meer dan genoeg. Gedurende kus, plaatste Joël zijn hand op haar wang streek er met zijn zachtjes over. Zijn aanrakingen hadden iets geruststellend. Evenals zijn woorden, het was niet haar bedoeling geweest om te klinken alsof ze dacht dat dit hun laatste moment samen was. Maar ze durfde gewoon weg niet te geloven dat het allemaal goed zou komen, zo was het gewoon nooit eerder gegaan en zo zou het ook niet gaan. Het leven was geen sprookje waarin alles uiteindelijk goed komt, zo zat de wereld gewoon niet in elkaar. Maar misschien zou het dit keer wel goed komen, het leven was tenslotte ook geen nachtmerrie. Het had slechte en goede kanten. En hadden zij al niet genoeg van die slechte kant gezien? Een kus werd op haar lippen gedrukt voor een moment sloot ze haar ogen. Een luid geroep deed haar verstijven, het was begonnen. Vanaf waar ze zaten, wat het onmogelijk te zien wat er zich buiten af speelde. Gespannen luisterde Alice naar de stemmen buiten, Joël trok haar dichter tegen zijn borst aan. Ze legde haar handen op de zijne. Hoe zou dit aflopen? Zou die man binnen komen, of zou hij worden tegen gehouden? Zou hij worden opgepakt alvorens hij schade aan kon richten, of beter gezegd meer schade aan kon richten.

De jongen sloot zijn hand om de hare heen om haar kracht te geven, te zorgen dat ze er in bleef geloven ongeacht wat. De jongen keek naar opzij en toen het uiteindelijk stil werd sloot hij even zijn ogen. Voorzichtig ademde hij in om geen geluid te maken of wat dan ook. Voorzichtig stond hij recht en bleef haar hand vasthouden waarbij hij even naar de plek wandelde waar ze eerst stonden. Hij keek om de hoek heen en hoorde al vrij snel wat gerommel bij de deur, kort slikte hij. Dit was het dan hun moment. Kort keek hij naar Alice en neep zachtjes in haar hand. 'Het komt goed, en alsjeblieft denk aan men woorden.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar waarna weer om de hoek keek en het gezicht van de man nog net zag. De verdedigende stem was uitgestorven, maar sirenes werden al goed hoorbaar, dus ze waren dicht bij. Een trap klonk tegen de deur, gevolg door een schot op het slot waardoor de deur uiteindelijk openvloog. Zachtjes streek hij langs haar hand waarna hij naar de uiterste uithoek liep van het eetcafé. Hij ging voor haar staan. 'Alles komt goed, zolang we maar stil genoeg zijn. De politie is hier binnen enkele momenten.' Sprak de jongen zachtjes tegen haar. Hij draaide zich om zodat hij kon opletten of de man zou verschijnen of niet, hij hoorde wat gebulder en gevloek en voelde zich helemaal koud worden door de woorden alleen. Hij sloot even zijn ogen Joël's neusvleugels trilden zachtjes erdoor en toen hij uiteindelijk zijn ogen opende was er iets in zijn blik veranderd, de blik was even heel koel geworden. Alle angst, was verdwenen er stond even de Joël van toen hij in elkaar werd geslagen door die man. Hij klemde zijn tanden op elkaar en luisterde, luisterde naar de man die nog steeds in het voorste deel van het gebouwtje was. De wagens van de politie kwam al dichter, nog dichter dan eerst. Ze hadden maximaal nog een twintig minuten voor de plaats hier overrompelt zou worden door hun. Dus als ze hier gewoon nog zolang bleven staan zonder geluid te maken waren ze veilig. Nog steeds had hij de handen van Alice vast, gewoon omdat hij haar nog kon tegenhouden moest ze plots naar voren komen, of zij hem iniedergeval. Het tweede zou waarschijnlijk misschien moeten worden uitgevoerd, hoewel hij zich toch nog goed kon bedwingen op deze moment.
'Ik weet alles Joël, Alice en jij, het o zo gelukkige stelletje. Ian, je beste vriend hier, en dan nog de kleine lieve Andrew die o zo hard op je lijkt. Zolang je niet tevoorschijn komt zal ik ze allemaal stuk voor stuk kapot maken.' Klonk de duistere stem van zijn vader door waarna hij even alles opspande. Hij wou haar loslaten, hij wou erop afgaan, hij wou die man een harde lap verkopen zodat hij niet meer recht zou kunnen komen.

Het getier kwam vrij abrupt to een einde, Alice voelde hoe de angst haar bij haar keel greep. Ze verstevigde haar grip op Joël's hand, als hij zich maar niks stom's in zijn hoofd haalde. Zacht beet ze op haar lip, kwam evenals hem overeind. Ze volgde hem, maar bleef in tegenstelling tot hem staan achter de muur. Ze hoefde niet te zien wat zich daar af speelde, de geluiden waren genoeg. Joël keek haar aan, kneep zachtjes in haar hand. Zou het echt goed komen? Het schot deed haar in elkaar krimpen. Niet weer, alsjeblieft niet weer. Ergens had ze moeten weten dat die idioot een vuurwapen bij zich zou hebben. Maar toch, ze had gehoopt dat hij aan was komen zetten met niks dan zijn vuisten, op zijn max een lullig mesje. Joël trok haar mee naar de uiterste hoek van de kamer, ging voor haar staan. De politie zou hier over niet al te lange tijd zijn, maar was dat snel genoeg? Zouden ze er in slagen zich lang genoeg verborgen te houden voor die man? Joël had zich omgedraaid, maar hield haar handen nog altijd vast. Iets wat haar een veilig gevoel gaf, zo zou ze hem tegen kunnen houden als hij naar voren zou komen. Ze besefte dat hij veel meer kracht in zijn armen had dan zij, maar toch. Ze zou hem tegen kunnen houden, althans dat hoopte ze. Hij zou haar ook kunnen tegen houden, mocht zij voor hem willen gaan staan. Al was ze dat niet van plan zo lang die man geen direct gevaar voor hem vormde. Ze zou zonder aarzelen een kogel voor hem vangen, maar tot dat moment was bleef ze achter hem staan. Wetend dat dat was wat hij wilde. De stem van de man deed een rilling over haar rug trekken, zijn woorden deden haar de grip op Joël's handen verstevigen. Hij moest er niet eens aan denken op die man af te gaan. Dan zou ze zonder aarzelen achter hem vandaan komen, ze moest niet denken dat zij toe ging kijken als hij die man ongewapend te lijf ging. "Don't dare to move." fluisterde ze zo zacht, dat enkel hij haar zou kunnen horen. Haar hart klopte als een bezetenen, en ze was bang dat dit hun schuilplaats zou verraden. Maar was het überhaupt mogelijk dat die man hen niet zou vinden in de tijd die de politie nodig had het pand te bereiken. Hoe kende die man haar naam eigenlijk? En die van Andrew? Hoe lang hield hij hen al in de gaten? Hoe lang had de dood al op Joël geloerd? Hoe lang zouden ze dit nog vol houden? Wanneer kwam de politie nu eindelijk een einde aan deze hel maken?

Joël hoorde haar woorden en voelde hoe ze zijn handen beter vast greep. De jongen staarde nog steeds naar voren. Onbewust was hij naar voren aan het leunen. Die man moest er aan! Kort beet hij op zijn lippen en voelde zijn hart in zijn keel kloppen, hij draaide zich opeens om naar haar en duwde haar zachtjes tegen de muur. Zachtjes streek hij langs haar wang en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Shhht, rustig maar.' Fluisterde de jongen zachtjes tegen haar waarna hij even diep ademhaalde. De man bewoog weer, hij hoorde zijn voetstappen neerkomen op de houten vloer, een ijzige greep vatte zich om zijn hart. Vanuit zijn ooghoeken staarde hij naar de plek waar de man over enkele minuten zou tevoorschijn komen, tenzij hij hem nog wat begon te jennen. 'Joël, komop. Ik gooi men wapen desnoods wel weg, ik wil je met men eigen handen villen. Voor de ogen van je vriendinnetje als het moet, of misschien kan ik haar beter eerst doen, zodat ik de pijn kan aflezen van je miezerige kop.' Joël balde zijn vuisten keek even naar Alice waarna hij haar een knipoog schenkte om haar uiteindelijk los te laten en zo weg te stappen van haar. Eigenlijk was hij best slim geweest door nog verder de ruimte in te gaan, hier had hij een glazen schuifdeur door gegaan en deze schoof hij toen toe. Met spijt in zijn ogen keek hij haar aan waarna de tranen hem weer in de ogen sprongen en hij snel zijn blik afwendde. 'Gooi je wapen dan weg.' Brulde Joël naar hem toe. De man grijnsde en smeet het wapen weg in het zicht van Joël, waarna de jongen van achter de hoek kwam gestapt en de man met een harde blik aan keek. Kort deed Joël nog teken naar Alice, in de plantenbak had hij zijn mobiel laten liggen, zodat zij kon bellen en die man het niet zou horen omdat de schuifdeur toe was. 'Wat wil je? Als je me dan toch zo graag dood ziet, kom dan hier en vecht als een man.' Gromde Joël kwaad naar de man. Dit deed het hem. Joël haalde zijn hand uit zijn zak en klikte al heel snel een mes open waarna beide op elkaar afrenden. Hij gewapend met zijn mes en zijn zogenaamde vader met niets anders dan brute kracht. Als dit zijn laatste minuten waren, dan was hij toch nog voor een nuttig doel gegaan..

Ze voelde hoe hij lichtjes naar voren leunde, iets wat haar totaal niet aan stond. Hij moest die man niet te lijf gaan, niet zolang ze hier nog veilig stonden. Überhaupt niet. Vrij plots draaide hij zich om, duwde haar zachtjes tegen de muur. Voor een moment sloot ze haar ogen, zijn aanrakingen hadden niet zoals eerder een geruststellende werking. Ze gaven haar eerder het idee, dat dit inderdaad hun laatste moment was. Zijn woorden hadden ook geen enkel effect meer op haar, haar hart ging als een razende te keer. Ze hoorde de voetstappen van de man, die steeds dichterbij kwam. Nog even en hij zou hen zien staan. Alice besefte direct wat die man met zijn woorden wou bereiken, hij wou Joël er toe zetten uit zijn schuilplaats te komen. Iets wat hem tot haar ontzet ook lukte, Joël had haar los gelaten. Nog voor ze hem vast kon grijpen was hij de ruimte uit gelopen, schoof hij de glazen schuifdeur toe. Zijn ogen kruiste de hare, ze zag de tranen er in vonkelen. "Don't do this!" fluisterde ze, al wist ze dat hij haar niet zou horen. Tranen sprongen in haar ogen. Waarom deed hij dit? Nog net zag ze hoe hij naar de planten bak seinde, haar blik viel op zijn mobiel. Wat had ze daar nu aan, de politie was al onder weg toch? Tegen de tijd dat ze hen had gebeld, kon Joël al heen zijn gegaan. Een ijskoude hand sloot zich om haar hart, ze drukte razendsnel het nummer van de politie in. Met het apparaatje in haar hand liep ze naar de schuifdeur, schoof die open. Ze zou niet toe kijken hoe zijn leven tot het einde zou komen. Ze liep naar de hoek waar Joël zonet nog had gestaan, keek er om heen. De stem van een vrouw klonk uit het mobiel, ze drukt het tegen haar oor. "Schiet op." fluisterde ze, al wist ze dat de vrouw hier waarschijnlijk niks aan zou komen hebben. "Jullie beschermen Joël toch? Als jullie niet willen falen moeten jullie nu naar het eetcafé komen." Na dit gezegd te hebben hing ze op, wat kon die vrouw ook doen? Niks. De politie was al onderweg en ze zouden hier niet opeens sneller doen door dat telefoontje. Zonder te aarzelen stapte Alice achter het muurtje vandaan, de twee stormde op elkaar af. "Laat hem met rust!" schreeuwde ze, hopend dat ze de man af kon leiden. Ze moesten hem gewoon bezighouden tot de politie kwam. Als Joël hem neer zou steken, zou er nog wel eens een rechtszaak tegen hem aan gespannen kunnen worden. Want hoe je het ook wende of keerde, het bleef moord.

Joël stormde als een razende op de man af, eveneens als het andersom gebeurde. De man zag zijn mes en lachte even. Een extra wapen werd getrokken door hem, iets wat je kon verwachten maar waar hij niet aan gedacht had. De jongen slikte even waarna hij gewoon blindelings zijn mes op de man afwierp, dit raakte hem slecht in zijn schouder en schampte er dan af. De stem van Alice klonk door en meteen kwam hij tot stilstand. De jongen keek haar aan, met een blik dat ze terug moest gaan. De man keek meteen naar Alice en richtte het kleine vuurwapen op haar. Joël zijn hart sprong omhoog. Nee, dit mocht niet. 'Ga terug.' Riep hij naar haar waarna hij zich voor de man zette en hem gewoon in de ogen aan staarde. 'Je wilde mij, niet haar. Laat haar met rust, ik smeek je. Ze is het enige wat ik nog heb.' De man schoot bulderend in de lach en zette zijn vinger op de trekker. Joël's pupillen verwijdde zich meteen. Zonder na te denken greep hij naar de man zijn wapen, toen hij het ijskoude metaal voelde duwde hij dit naar beneden, net toen hij dat deed vloog er een kogel uit het wapen deze schampte zijn knie en knalde tegen de muur. De jongen beet op zijn onderlip gaf de man een slag op zijn slaap waarna hij het wapen weg trok uit zijn handen en nu zelf met trillende handen het op hem richtte. De man lag voor even neer maar stond dan iets of wat wankelend op, de helder blauwe ogen van de man richtte zich op de zijne, hij las hetzelfde in zijn ogen wat hij net zelf nog voelde. Pure angst. Joël's knie begaf het, en meteen zakte hij neer op een knie, het wapen allicht nog gericht op de jongen. 'Alice, loop naar buiten, alsjeblieft.' Zijn stem klonk gesmoord, de man voor hem stond nog steeds als verlamd naar zijn pleegzoon te staren. Waarom was die gozer nu bang? Niet omdat er een wapen op hem gericht was, daar was hij zeker van. Dan was hij al eerder bang geweest van de mensen waarmee hij omging. Of had hij soms zo'n rare bloedfobie?

Zodra ze de man een tweede wapen zag trekken wist ze dat ze er goed aan had gedaan te voorschijn te komen, als ze met zijn tweeën waren zou hij minder makkelijk een doel kunnen kiezen. Ze zouden elkaar kunnen beschermen, of Joël het nu leuk vind of niet. Ze liet hem geen keus, ze zou hem proberen te beschermen wat hij ook zei. Nooit meer zou ze iemand zo maar aan zijn lot over laten, nooit meer zou ze dezelfde fout begaan als de dag dat Lorenzo stierf. Het werkte zowel de man als Joël stopte met rennen, beide richtte ze haar ogen op haar. Ze voelde zich plots een stuk zekerder dan daarnet. Haar ogen hadden iets hard's gekregen, iets wat het onmogelijk maakte er nog enige emotie uit op te maken. Ze negeerde de blik in Joël's ogen, keek naar de man die het vuurwapen op haar richtte. "Waarom doe je hem dit aan? Wat heeft hij jouw misdaan?" vroeg ze. Als antwoord op Joël's woorden schudde ze haar hoofd, dacht hij nu werkelijk dat ze terug zou gaan? Zijn volgende woorden waren tot de man gericht, wiens bulderende lach het antwoord was. Nee, hij zou niet luisteren naar Joël's smeekbede. Dat was niet waarvoor hij gekomen was. Alice deed een stap naar voren, dichter naar Joël die voor zijn 'vader' was gaan staan. Een schot klonk, haar ogen werden voor een moment groot van angst. Haar blik ging automatisch naar Joël die de man een klap gaf, en zijn wapen af nam. Langs één van zijn enkels liep bloed, afkomstig uit de wond op zijn knie. "Nee." reageerde Alice vastbesloten op Joël woorden, waarna ze naar hem toe liep in de ogen van de man was angst verschenen. Iets wat haar verbaasde, kwam dat enkel en alleen door het wapen wat op hem was gericht. Zonder nog langer na te denken ging ze voor Joël staan. "Waag hem niet hem niets te doen." siste ze. Het was niet zo dat ze was vergeten dat ze met haar lengte, en smalle fijngebouwde postuur geen partij vormde voor de man die meer dan een kop boven haar uit stak. Maar wat moest ze dan? Joël aan zijn lot over laten? Joël laten schieten, waardoor hij in de cel terecht zou komen? No way. Een harde klap tegen haar slaap was het gevolg, ze wankelde even. Zwarte vlekken sprongen voor haar ogen, het koste haar moeite recht te blijven staan. Maar zo makkelijk zou ze niet opgeven. "Laat hem met rust." de woorden waren niet meer dan een zacht gefluister.

Joël keek naar de man en zag al snel Alice voor hem staan waardoor hij even slikte. Kon ze nu nooit eens luisteren? Joël voelde op de plaats waar de wonde was bloed naar beneden rollen wat een warm gevoel veroorzaakte, een onprettig welliswaar. Toen hij zag dat Alice een klap kreeg, duwde hij zich met al zijn krachten recht wat een helse pijn veroorzaakte. Hij nam haar hand vast en keek hem kwaad aan. 'Laat ons met rust. Ik heb je verdomme niets gedaan, jij bent degene die me bont en blauw sloeg al die jaren lang. En voor wat? Gewoon omdat ik je niet zinde, omdat die stomme hielenlikster van een dochter van je altijd loog tegen jullie over mij?' Riep hij kwaad naar hem toe. Met een furieuze blik keek hij hem aan, tot hij zich plots licht in zijn hoofd voelde. Nog net zag hij John tevoorschijn komen met een stuk of tien man. De man kwam zonder enige angst binnen en keek kort naar Joël en Alice waarna hij naar hem knikte. Een andere, ouder uitziend persoon kwam ook tevoorschijn, deze sloeg zijn pleegvader in de boeien en voerde hem meteen weg naar buiten. Ondertussen was Joël tegen de muur gaan leunen en had hij de hand van Alice gelost, om dan toch weer op de grond te zakken, nog net bij bewustzijn. De kogel had niet zo veel schade aangericht, maar toch het was weer die zelfde knie geweest, en er was iets verschoven op de een of andere manier weer. John keek kort naar de twee en liet al snel de ambulanciers tevoorschijn komen. Even wandelde hij naar Alice. 'Zeg tegen Joël dat alles voorbij is, het is het beste dat jullie beiden naar het ziekenhuis gaan. Al was het maar voor een check up. Het gezin van de man is ook opgepakt door de politie in Marseille, zij zullen daar veroordeeld worden en hij hier. Er was nog meer loos in het gezin, maar dat vertel ik jullie later ik moet weer naar het bureau voor de man.' Sprak John met een voorzichtige glimlach waarna hij zijn hand even op Alice haar schouder legde. Ondertussen was Joël voor een tweede keer dit jaar weer op de brancard gelegd. De jongen keek even naar Alice, waar na hij zijn ogen sloot en even diep in ademde. Zachtjes nam hij haar hand vast. Voor zijn ogen waren nog steeds zwarte vlekjes zichtbaar, vlekjes die niet weg wilde gaan.

De klap liet haar duizelen, vlekken danste voor haar ogen. Toch bleef ze staan, ze zou niet zomaar op geven. Ze zou niet nog een dierbare zomaar laten sterven, nooit meer. Joël schoot recht, aan zijn gezicht kon ze zien hoeveel pijn dit hem deed. Waarom bleef hij niet gewoon zitten? Zijn hand omsloot de hare, bij het horen van zijn woorden -die hij woedend tot de man richtte- kneep ze zachtjes in zijn hand. Haar ogen had ze weer op de man gericht, die nog altijd woordeloos voor hen stond. Het stond haar niet aan dat hij zo dicht bij hen stond, maar wat kon ze er aan veranderen? Een stap naar achteren doen zou blijk van angst zijn, bovendien betwijfelde ze of Joël's knie het zou trekken. Een stuk of tien agenten kwamen de kamer in lopen, zonder enige waarschuwing. Een van hen knikte naar hen, waarschijnlijk Joël's contact persoon. Althans dat idee kreeg ze, hij had wat weg van haar contact personen. Die hadden altijd een paar gelijke trekjes gehad, als ze zicht tot haar of haar familie hadden gericht. Je kon aan ze merken dat ze meer betrokken waren, bij de zaak dan andere agenten. Joël had haar hand los gelaten, was tegen de muur aan gezakt. Ze wou naar hem toe lopen maar de stem van een man hield haar tegen, het degene die ze aanzag voor Joël's contactpersoon en bij het horen van zijn woorden werd ze enkel zekerder van haar vermoeden. Ze knikte zachtjes als reactie op zijn woorden, iets wat ze beter niet had kunnen doen aangezien een stekende pijn scheut door haar hoofd het gevolg was. Dus zijn moeder en zusje waren ook opgepakt? Mooi, dan konden die ook niet meer achter hem aan komen om wraak te nemen. "Dank u wel." zei Alice zacht, de hand van de man ruste voor een moment op haar schouder. Vervolgens volgde de man de andere agenten naar buiten. Het was voorbij. Joël's vader zou achter de tralies verdwijnen. Alice richtte haar blik op Joël, hij was op een brancard gelegd. Ze zouden weer naar het ziekenhuis moeten. Met haar duim streek ze over de rug van zijn hand nadat hij de hare beet had gepakt. "Het is voorbij Joël." fluisterde ze, met haar vrije hand streek ze zacht langs zijn wang. De stekende hoofdpijn negeerde ze, zo goed en zo kwaad als het ging. Ook haar duizeligheid probeerde ze te verbergen, de ambulancebroeder's moesten zich nu geheel tot Joël richtte. Die klap tegen haar slaap stelde niks voor. De brancard met daarop Joël werd opgetild en naar buiten gedragen, Alice liep mee bleef zijn hand vast houden. Elke stap die ze zetten deed een stekende pijn door haar hoofd schieten. "Mag ik met hem mee?" vroeg ze aarzelend aan een ziekenbroeder, nadat ze Joël's hand los had moeten laten aangezien hij de ziekenwagen in werd geschoven. "Je moet zelf mee, we willen jouw ook even onderzoeken in het ziekenhuis." zei de man, waarna hij naar haar knikte ten teken dat ze in kon stappen. Aarzelend ging ze naast Joël zitten, waarna ze zijn hand weer beet pakte. De deuren werden gesloten, en de ziekenwagen zette zich in beweging. Duizelig legde ze haar hoofd tegen de wand van de wagen, waarna ze haar ogen sloot en zwijgend luisterde naar de geluiden om haar heen.

Zachtjes kneep hij in haar hand toen hij hoorde wat ze tegen hem zei. Het was voorbij, het eerste stuk dan toch. Nu begon voor hem de zoektocht naar zijn ouders. Kort slikte hij en even kromp hij in elkaar, al kwam dat ook door de pijn die van zijn been afkomstig was. Even keek hij nog op naar iedereen die dicht bij stond, maar de enigste bij wie zijn blik echt bleef hangen was bij Alice. Kort sloot hij zijn ogen, herinneringen kwamen weer naar boven, herinneringen die al oud waren, heel oud.

'Een kleine jongen lag in de armen van een vrouw met bruine haren en groene ogen. Een man met net dezelfde haarkleur en bruine ogen stond ernaast. De man sprak tegen de vrouw over een naam, de kleine jongen zou de naam dragen van de broer van de man. De vrouw stemde ermee toe. Opeens begon de kleine jongen die de naam Joël droeg hard te huilen en werd hij vast genomen door zijn vader die hem weer trooste.'

Joël opende zijn ogen weer en merkte dat hij in de ambulance was. Meteen zocht hij naar Alice, toen hij zag dat ze naast hem neerzat keek hij haar bezorgd aan. De jongen duwde zich met wat moeite overeind en legde kort zijn hand op haar wang. 'Gaat het wel helemaal?' Vroeg hij zachtjes waarna hij zich weer neerlegde. In zijn hoofd bleven de gezichten van de twee mensen die uit zijn herinneringen voort waren gekomen. Hoe kon het dat die herinneringe nu pas echt doordrongen, hij snate het niet. Waarom nu? Een gevoel van onwetendheid kwam over hem heen. Dat waren zijn echte ouders dus? Maar hij herkende ze niet, hij snapte niet waarom hij nu die herinnering kreeg. De jongen schudde al snel zijn hoofd en negeerde verdere beelden. 'Ik zei toch dat we erdoor zouden komen.' Fluisterde hij zachtjes tegen Alice. Alleen was het jammer dat zijn knie weer eens geraakt was door vuurkacht, maar dit zou de laatste keer wel gaan worden, alleszins dat hoopte hij.

De stekende pijn in haar hoofd leek steeds erger te worden, maakte haar misselijk. Ze wist dat iemans slaap een van de kwetsbaarste delen van diens hoofd was. Een harde klap kon blindheid en zelfs de dood tot gevolg hebben. Maar daarvoor moest wel heel hard worden geslagen, een gewone vuist is waarschijnlijk niet hard genoeg. Hard beet ze op haar lip, als die pijn nu eens verdween kon ze tenminste helder denken. De plotselingen aanraking bij haar wang deed haar schrikken, haar ogen vlogen open. Haar zicht was ietwat troebel geworden en de zwarte vlekken waren nog altijd niet verdwenen. Het was moeilijk de trekken op Joels gezicht te zien, laat staan dat ze ze kon plaatsen. Maar aan zijn stem kon ze horen dat hij zich zorgen om haar maakte, al waren zijn woorden alleen al genoeg om dat te weten. "Ja het gaat gewoon beetje hoofdpijn, maak je maar geen zorgen om mij." zei ze zacht. "Hoe gaat het met jouw?" voegde ze er bezorgd aan toe, haar blik dwaalde naar zijn knie. Maar ze slaagde er niet in een scherp beeld te krijgen, of zijn knie al verbonden was of niet bleef dan ook een raadsel. Waarschijnlijk wel anders zou het bloed blijven stromen. Zijn volgende woordden deden een kleine glimlach op haar gezicht verschenen. Ja ze waren en door gekomen. Het was over voorbij. Ze hoefde zichniet meer druk te maken om die man, hij kon Joel niks meer doen. Haar hoofd legde ze weer tegen de wand van het busje, de duizelig werd even als de hoofdpijn erger. Ze wou dat ze eindelijk bij het ziekenhuis waren, dan kon ze gewoon rustig zitten zonder het gehobbel van de ambulance. Bovendien wist ze dan zeker dat Joel in goede handen was, en dat zijn knie verzorgd werd. Met haar duim streek ze zachtjes over de rug van zijn hand. "Ik ben blij dat jij degene bent die gelijk heeft gekregen." zei ze zachtes, voor een moment keek ze hem aan. Nog altijd slaagde ze er niet in te zien wat er op zijn gezicht afspeelde, het was alsof er een soort waas over haar zicht lag. Het was frustrerend en boven al beangstigend. Voor een moment sloot ze haar ogen Joel's hand hield ze nog altijd vast. Straks zou ze hem waarschijnlijk los moeten laten, aangezien hij hoogst waarschijnlijk geopereerd moest worden. Al hoopte ze dat dit niet nodig was. Moest ze hem vertellen dat haar gezicht zo troebel was? Dat ze alles zag als door een waas? Nee, dat was niet nodig het stelde hoogstwaarschijnlijk niks voor. Ze zou hem enkel onnodig bezorgd maken. Hij moest zich nu foccussen opzich zelf. Hij was er veel erger aan toe, en zij moest zich niet aanstellen.

[Ik heb deze post op me mobiel getypt dus er zullen veel fouten in zitten, I guess. Sorry daarvoor (aa)]