To the ocean

Joël keek haar met een glimlach die zo breed was als je maar kon voorstellen. De jongen had familie, eindelijk had hij een echte familie. Of toch al een deel ervan. Ergens kon zijn geluk op dit moment niet meer op, maar alles had ook een downside. En op dit moment was het dat dubbelgevoel in hem dat vertelde dat dit ook voor problemen kon zorgen misschien met Alice. Maar ze zouden alles tegen elkaar zeggen, zoals beloofd, zoals verwacht. Kort sloot hij zijn ogen, liet even bezinken dat hij nu ook echt een kleine broer had. Een stap dichter bij het vinden van zijn echte ouders, al wist hij dat het vinden van Andrew puur geluk was geweest, dat zijn ouders misschien hier niet in het land waren. Kort betrok zijn gezicht. Wat als ze weer naar Marseille waren? Hij wilde niet terug gaan naar daar, en zeker niet met Andrew nu. Kort schudde hij zijn hoofd en meteen opende hij zijn ogen weer. Zoiets zou vast niet gaan gebeuren, dat liet hij niet gebeurden. Als ze daar waren, dan konden ze daar voor zijn part blijven en zouden ze hun twee zonen nooit meer zien. Wanneer John echt weg was, hoorde hij Alice weer wat zeggen tegen hem. Al had hij niet bepaald een antwoord. Het drong hem niet bepaald door eigenlijk dat hij een broertje had. ‘Om eerlijk te zijn, ik weet het niet. Ik denk dat het nog moet doordringen.’ Kort wreef hij door zijn haren en glimlachte even. Dat zou later vandaag wel gaan gebeuren, dan zou hij pas zijn vreugde uitbarsting krijgen, maar nu was het nog aan het inzinken. Al gauw deelde ze mee dat ze wou vertrekken en hij kon niet anders doen dan toestemmen. Toen ze overeind kwam duwde hij zichzelf iets meer van het bed af en nam vervolgens haar hand vast. Meer om zichzelf en haar overeind te houden. Kort keek hij even naar wat ze nog aan hadden. ‘Het is niet dat het je niet fabulous staat. Maar ik denk dat we deze kleren beter eerst kunnen ditchen? En die krukken, dat lijkt me handig.’ Sprak hij met een grijns tegen haar waarna hij even met zijn hand langs haar wang streek en haar vervolgens een kus op haar voorhoofd drukte. Dit was een nieuwe start, voor hem, voor haar en voor Andrew. De jongen keek nog wat vermoeid uit zijn ogen, maar dat zou hoe verder de dag vaarde wel afnemen waarschijnlijk. 'Trouwens ik ga je vanavond ontvoeren.' Sprak hij op een mysterieuze toon tegen haar, waarna hij even speels met zijn wenkbrauwen wiebelde.