Sawyer's kamer

Kenneth voelde hoe ze haar armen om hem heen legde en hoe haar buik zich tegen zijn rug drukte, hij sloot even kort zijn ogen. Hij luisterde naar haar woorden en zuchtte eventjes, ze had gelijk hij had niet mogen wegtrekken van haar. Een gekriebel op zijn achterhoofd deed hem even scheef grijnzen, haar ademhaling kriebelde toen ze had gezicht had verstopt in zijn haren. Uiteindelijk verdween de warmte van zijn rug en kwam ze op zijn schoot zitten en keek hij haar aan. Nog even keek hij naar de grond, maar toen hij haar lippen op zijn wang voelde keek hij haar uiteindelijk aan. Vervolgens hoorde hij een gek woord waardoor hij even fronste. 'Ik dacht gewoon aan iets van vroeger dat er nu niet meer is. Niets met jou ofzo. Maar gewoon iets van voor ik hier nog op school zat en me beter ben beginnen gedragen.' Mompelde hij zachtjes waarna hij net als een klein kind zijn hoofd verbergde in haar nek, er waren tranen in zijn ogen verschenen hoewel hij deze probeerde in te houden lukte het hem nog maar net. Zijn ogen waren wel vochtig, dus lang zou het waarschijnlijk niet gaan duren. 'Ik denk niet dat ik je er ooit over verteld heb. Er weet maar een persoon dit, die zich hier in Santa Monica bevind.' Emilie, ja haar had hij het verteld, hij had het aan haar toevertrouwd. Kennet keek op en snoof even. 'Ik heb zeg maar vroeger, pakweg een groot deel van mijn jeugd op de straat geleefd omwille van een dode vader en een dronken moeder. In die tijd, denk dat ik 13, 14 jaar was. Zat ik in een bende, ik was daar zeg maar de leider van. We waren begonnen als gewone vrienden, maar al snel werd het ook een echte bende en we kwamen in een oorlog terecht. We hadden er net een nieuw lid bij, en zij had me net voor we vertrokken waren gezegd dat ze nooit meer bij me weg wou. Ze had gevraagd of ze mee mocht, ik heb toegestemd in blinde woede voor die andere groep. We zijn verwikkeld geraakt in een vuurgevecht en zij stond bij me, ik moest haar beschermen maar een kogel die mij moest treffen doordat ze voor me was gesprongen. Door haar toedoen is ze dood, ik ben uit de bende gestapt omdat ik niet kon leven met het gedacht alleen al dat het door me kwam.' Sprak hij tegen haar en liet zijn hoofd even zakken. Hij slikte even en keek vervolgens weer op, afwachtend wat haar reactie zou zijn.

Kenneth sprak dat het iets van vroeger was, waar Sawyer niks mee te maken had. Ze knikte even en streek over zijn wang, maar al gauw voelde ze zijn hoofd in haar nek. Even wist ze niet wat ze moest doen, maar knuffelde hem daarna en ging met een hand door zijn haar. Zachtjes streek ze over zijn hoofd terwijl ze haar ogen dichtkneep. Ze had het idee dat ze dat moment niet snel zou vergeten. Het was vreemd om de persoon die altijd je held was geweest, diegene die nooit geraakt was door wat er ook gebeurde, opeens half huilend in je nek lag. En ergens was het beeld dat ze van hem had ook wel veranderd, maar alleen voor het betere.
Hij liet los en kwam uit haar nek, hij keek haar even aan. Het was haar niet ontgaan dat hij tranen in zijn ogen had, al huilde hij niet. Maar het was duidelijk dat hij er moeite mee had. Ze luisterde naar wat hij vertelde. Een verhaal over een meisje. Een schok ging door haar buik en ze moest haar best doen om niet naar voren te schieten. Ze moest onder ogen komen dat hij andere meiden had gehad in zijn tijd, meer dan genoeg waarschijnlijk. Maar ergens wou ze daar helemaal niks van weten. Ze hoefde niet te horen over zijn vriendinnetjes, over de meisjes die voor haar waren. Toch luisterde ze aandachtig en voelde lichtelijke medelijden opkomen. “Kenny…” fluisterde ze zachtjes, haar stem was hees. Ze legde haar voorhoofd tegen het zijn en streek weer over zijn achterhoofd.
Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. “Alsjeblieft, ga niet huilen…” fluisterde ze opnieuw en perste haar ogen samen. Ze moest er zelf ook bijna van huilen. Mede omdat het haar pijn deed om hem zo te zien. Om te zien dat hij verdriet had. Maar ook mede door haar eigen verleden. Ze deed graag alsof het perfect was geweest, alsof ze altijd even populair was geweest. Ze was ook populair geweest, er waren momenten dat iedereen op school haar kende en ze een onmogelijk bij te houden aantal vriendjes had. Maar daarvoor was niet alles even mooi. Maar ze had toch nooit zin om daarover te praten. Liever gewoon niet. Ze zei altijd dat haar leven perfect was en altijd al zo was geweest. Dat was honderd keer zo makkelijk als uitleggen wat er echt was. “Kenny…” fluisterde ze opnieuw en drukte hem even tegen haar aan.

Kenneth keek haar aan en voelde haar ademhaling over zijn gezicht gaan. Kort schudde hij zijn hoofd. 'Ik ben een jongen, ik huil nooit en zeker niet in het bijzijn van jou. Trouwens, weet wel dat dat meisje maar een gewone meid was. Er was geen sprake van gevoelens, ze was als een zus voor me dus.' Kort glimlachte, een gemeende wel. Ze trok hem dichter tegen haar aan en hij legde zijn armen losjes om haar heen waarna hij haar een kus op haar wang drukte. Zijn leven was perfect, nu. Vroeger was het anders, en het was best kut dat de personen waar hij nu mee omging toch nog iets van een goede jeugd hadden. De jongen streek met zijn vinger over haar nek en sloot kort zijn ogen. Hij slikte de tranen weer in. Het was beterdat ze het wist, dat deel mocht ze weten want het was iets wat hen nu nog altijd beïnvloedde, en het altijd zou blijven doen tot hij eindelijk in zag dat het zijn schuld niet was. Hoewel, ergens was het wel zijn schuld, toch? Als hij nee had gezegd toen, dan leefde zij nu nog. Hij had zomaar beslist over leven of dood, en dat was iets waar hij niet over mocht beslissen. Kenneth schudde even zijn hoofd en keek haar met een kleine glilach aan. 'Sorry, dat ik weg trok. Maar ergens vond ik wel dat je het weten moest.' Fluisterde hij zachtjes waarna hij zich neer legde op het bed en haar zo aan keek. 'Jij hebt misschien geluk met mij, maar ik zie het eerder andersom eigenlijk.' Fluisterde hij zacht. De jongen ademde even diep in en streen enkele haren uit zijn gezicht. Nu wou hij weer terug gaan, naar hun basering op de soapserie's. Dat vond hij stiekem veel aangenamer, ach zolang hij bij haar was. Vond hij het al goed genoeg.

Een hele opluchting overkwam Sawyer, toen hij zij dat het maar een meisje was. Als een zusje. Al kon het ook zijn dat het hem was opgevallen dat ze zich zorgen baarde en dat hij dus maar loog. Niks aan te doen… Al was het ook een opluchting dat hij niet ging huilen. Anders had ze ook geen idee wat ze moest doen. “Dat mag wel bij mij hoor, ik weet dan alleen niet wat ik moet zeggen… Of wat ik moet doen.” Fluisterde ze zachtjes. Het was vreemd, want ze had heel haar leven andere mensen moeten troosten en verzorgen.
Hij sprak dat het hem speet voor het feit dat hij wegtrok. Ze schudde haar hoofd zachtjes. “Maakt niet uit, moet toch een keer kunnen.” Hij leunde achterover op het bed, met Sawyer op zijn schoot. Ze viel hierbij ook achterom op het bed en zette een kleine glimlach op. Gelukkig dat ze niet op de grond was gevallen zeg. Ze streelde een keer met haar vinger over zijn neus. “Wat jij wilt. Maar mijn punt blijft het goeie punt. Ik heb geluk met jou en niet andersom,” zei ze eigenwijs.
Haar ouders waren op jonge leeftijd gescheiden. Dat op zich was voor haar al hard aangekomen – wat kon ze zeggen, ze was toen vijf geweest – waarna haar moeder naar de alcohol greep. En niet zo’n beetje ook. En bijna elke dag moest zij eten koken, boodschappen doen en dat soort dingen. Ook moest ze vaker haar moeder troosten dan dat haar moeder dat voor haar deed. Maar ja, dat had haar gemaakt tot wie ze nu was. Al kon ze niet met zekerheid zeggen of dat zo goed was. Het was dat ze op Monica High School was gegaan of ze zat daar nu nog. Sinds ze op de nieuwe school zat, had ze zich veel meer als een kind kunnen gedragen dan dat ze vroeger had kunnen doen. Een hele opluchting.
“Nou ja, het doet er niet meer toe…” fluisterde ze en wikkelde haar armen weer om zijn buik. Leuk, zo’n Kenneth zonder T-shirt.

Kenneth keek haar met een grijnsje aan, hij zou niet lopen tranen over iets van vroeger toch niet in de buurt van haar. Hij vond het immers al zo erg dat hij haar soms zag huilen, dan wou hij niet dat zij het zelfde meemaakte. 'Ik zorg er wel voor dat jeme niet ziet huilen, dat vind ik zelf ook niet ceht kunnen als ik het bij jou zien dus.' Sprak hij zachtjes tegen haar. Niet veel later voelde hij dat ze weer op hem was komen liggen en kort over zijn neus ging met haar vinger. Kenneth wou haar gaan tegen spreken, maar liet het maar gaan.Even geen zin in gekibbel. Zijn jeugd, een zwarte duistere periode in zijn leven waar hij nu aan het uit klimmen was uiteindelijk. Het was door dat hj hulp kreeg van zijn vrienden, want anders zou hij nog op diezelfde plaats als vroeger zitten en nee daar kon hij zich nu niet meer in terug plaatsen. Nu was hij beter af, veel beter. Hij zat in een vereningin, hij zat in het sterteam voetbal, hij had een vriendin, alles was beter dan toen en zo wou hij het nu ook houden. Toen hij haar wat hoorde fluisteren keek hij haar kort aan, hij had het amper verstaan dus waarschijnlijk deed het er wel niet toe. Haar armen krulde zich weer om zijn buik waardoor hij even grijnsde. Zelf legde hij zijn handen op haar rug en streek daar eventjes over. 'Ik denk dat ik binnenkort maar eens van kamer ga veranderen, dat ik alleen lig en die hele ruimte kan omzetten naar iets wat echt van mij is.' Mompelde hij kort.Hij zou toch geen kamergenoot krijgen dus waarom ook niet? Plus dan kon hij nu ook alles weer opnieuw gaan ordenen, dan had hij weer een propere kamer. Ja, dat zou hj wel gaan doen.
[Flut]

Sawyer bedoelde niet echt dat het er niet meer toe deed in het dagelijks leven, terwijl haar hersenen begonnen te kraken dacht ze er verder over na. Wat als hij het verkeerd opvatte en dacht dat ze bedoelde dat het onbelangrijk was? Want dat was het zeker niet. Hoe moest ze zoiets eigenlijk uitleggen …? Ze zou waarschijnlijk zeggen dat ze gewoon even naast hem wou liggen. Zonder moeilijke woorden en gedachten aan vroeger. Want blijkbaar werden geen van beide daar bepaald vrolijk van. Al hoorde ruzie maken natuurlijk bij een relatie, het liefst zo min mogelijk. Opnieuw ging haar gewicht een beetje in haar hoofd tollen terwijl ze haar blauwe ogen sloot. Ze had vroeger altijd bruine lenzen gedragen, want dat stond beter bij haar haar. Maar sinds dat ze haar haar blond had geverfd met zeer donkerbruin aan de onderkant, had ze het blauwe mooier gevonden. Haar oorspronkelijke oogkleur. Kenneth sprak over een nieuwe kamer. Ze knikte even, dat zou fijn zijn.
“En dan kan ik op bezoek komen en al je spulletjes om kieperen en mijn spulletjes neerzetten, om vervolgens weer terug te lopen naar mijn eigen kamer,” zei ze lacherig. Ze duwde haar gezicht in zijn zij. Zijn huid was zacht, zijn ademhaling weer wat regelmatig en al met al, was hij gewoon perfect. En ze hoopte dat ze binnenkort ook perfect zou zijn voor hem. Nog een paar kilootjes, toch? Ze had haar ogen gesloten terwijl haar ogen lichtelijk betraande, maar ze slikte deze tranen weer in. Ze was niet zelf ontzettend verdrietig, maar het idee dat Kenneth met zijn jeugd zat en op dat moment even alleen daar aan kon denken, maakte haar verdrietig. Vreemd hoe dat kon. Dat als iemand waar je om gaf zich ellendig voelde, je dat zelf ook begon te doen. Ughe, zegt ze net tegen hem dat hij niet moet janken… Gaat ze het zelf doen. “Sorry.” Fluisterde ze zachtjes.

Kenneth keek naar de plafond en ademde heel diep in. Kenneth had alles wat hij wou, en hij wou er niets meer van verliezen om eerlijk te zijn. Sawyer was voor hem nu een van de belangrijkste punten in zijn leven, en haar wou hij voor geen goud in de wereld meer kwijt. Want hij wist hoe lang het dan zou duren voor hij weer normaal zou lopen doen, heel lang. Sawyer was goed hoe ze was en daar moest ze niet aan twijfelen, maar ja over haar twijfels kon hij niet spreken want hij wist geeneens of ze er wel had. Maar bijna elk meisje had zo'n periode wel eens toch? Kenneth luisterde naar hun ademhalingen die gepaard gingen. 'Nou, dan doe ik hetzelfde hier hoor.' Grijnsde hij droog op haar woorden waarna hij kort zijn ogen sloot en even naar haar keek. Ze duwde haar hoofd in zijn zij, en dat bracht wat kriebels teweeg. Zijn zij was een zwakke plek geweest, al altijd daar was hij gevoelig, heel gevoelig. Een plotse sorry deed hem raar opkijken, en vervolgens recht komen. Hij trok haar dicht tegen zijn borst aan en legde zijn hoofd tegen het hare. 'Hé, ga niet liggen hulen. Toe.' Fluisterde hij zachtjes en streek ritmisch over haar schouder. Als hij niet ging huilen, dan zij ook helemaal niet. Ze moest het wel eerlijk gaan spelen hoor. Zachtjes drukte hij haar een kus op haar wang en begon wat te neuriën, het was het lied Fucking Perfect van Pink. Een liedje dat hem de laatste maanden zeer nauw aan het hart lag voor de betekenis die er achter zat. Kenneth keek haar aan en wachtte rustig af. 'Alles weer oke?' Vroeg hij zachtjes. Meer ter bevestiging eigenlijk.

\(o)/


“Hé, ga niet liggen huilen nu… Toe.” fluisterde Kenneth Sawyer toen toe. Ze keek hem voor een moment aan en veegde haar haren weg voor haar gezicht. Haar blauwe ogen waren rond haar oogwit wat rood aangelopen terwijl enkele tranen aan de onderkant van haar ogen waren gevormd. Hij streelde door haar haren. Ze schudde haar hoofd zachtjes en duwde zich wat omhoog. Ze ging tegen de achterkant van het bed zitten, terwijl ze de kussens wat opzij duwde. “Sorry, sorry…” mompelde ze zachtjes en veegde langs haar ogen. Oké, misschien lag het ook wel een beetje aan het feit dat ze aan vroeger dacht. En het feit dat Kenneth over zijn verleden was begonnen hielp niet echt. Dat hij zoiets had moeten doorstaan. En zij maar denken dat haar leven moeilijk was. “Het is stom van me,” zei ze toen ze opnieuw langs haar ogen veegde. Ze keek op haar hand en zag wat mascara op haar hand.
“Fijn, nu zie je me ook nog eens als mascara monster.” Mompelde ze chagrijnig en doodserieus. Ze vouwde haar armen over elkaar en liet zichzelf omlaag glijden. Ze zuchtte even diep en legde haar gezicht in haar handen. Waarom precies nu? Van alle tijden waarop ze zoiets kon doen, moest het net dat moment zijn. “Gaat het weer een beetje?” vroeg Kenneth toen aan haar. Ze had de neiging om keihard te roepen ‘ziet het eruit alsof het gaat?!’, maar ze hield haar mond en knikte daarna zachtjes. Ze had geen zin in ruzie met Kenneth. Ze wou het niet verpesten, niet met Kenneth. Op dat moment was Kenneth het belangrijkste in haar leven en ze wou dat niet kwijt raken. Niet zonder echt goeie reden. Stel je voor dat ze hem kwijt raakte omdat zij zich zo nodig een beetje moest aanstellen. “Ik stel me gewoon aan,” fluisterde ze. Ze legde haar hand op zijn wang, draaide zijn hoofd naar haar toe en zoende hem zachtjes. Opnieuw ontstond er een smakkend geluid, tot het moment waarop ze los liet. “Het spijt me,” zei ze zachtjes en ging met een hand door zijn haar. Ze had maar geluk dat ze naar America was. Dat ze de kans had gekregen om weg te gaan van thuis. Monica had haar meer kansen geboden dan dat ze had willen dromen. En ze had zichzelf nog nooit gezien in een mooie omgeving met een stabiele relatie. Dat had ze nooit verwacht. Nooit had ze gedurfd op zoiets te hopen. “Het gaat wel weer,” zei ze. Dat was niet echt waar, maar ja.

Kenneth keek haar aan, onwetend wat te doen beet hij op zijn onderlip. 'Shhht. Niets wat jij doet is stom, helemaal niets.' Fluisterde hij. Een beetje onwetend staarde hij haar aan. Nu zat hij in de situatie waar hij niet wist wat te doen. Het mascara monster? Kort fronste hij. 'Het enige dat ik zie, is dat men meisje verdrietig is.' Mompelde de jongen kort. Nee, erg vond hij dat niet, helemaal niet. Hij zette zich naast haar neer en legde zijn arm zachtjes om haar heen. De jongen streek voorzichtig over haar schouder. Ergens had hij de neiging om te vragen wat er scheelde maar dat was niet gepast, misschien zou ze dan juist harder gaan beginnen met huilen. Net toen ze zei dat ze zich aanstelde wou hij antwoorden maar kreeg hij van haar al een kus, kort sloot hij de ogen en verplaatste zijn hand tot achter haar hoofd. Een kort trekkend gevoel ontstond op het einde toen ze de kus beïndigde. 'Het maakt niets uit, kan iedereen gebeuren. En je stelt je niet aan.' Sprak hij zachtjes waarna hij met een van haar haarlokken begon te spelen. Kenneth keek haar nog steeds met een bezorgde blik aan, de woorden die ze sprak klonken niet echt gelovig in zijn oren maar hij zweeg maar. 'Als het echt niet gaat, ik ben er voor je hoor, nog net als vroeger. Je kan het me zeggen.'Fluisterde hij zachtjes. Kenneth legde zijn hoofd tegen de muur aan en glimlachte eventjes naar haar. Met zijn hand zocht hij de hare om als volgt deze aan zijn lippen te zetten en haar daar een kus op te drukken. 'Je bent alles voor me. Ik wil je nooit meer kwijt.' Nog steeds bleef er in zijn hoofd een vraag steken, de vraag waarom ze opeens zo van slag was. Maar hij hield zijn bek maar, hij wou haar niet nog meer van slag maken dan ze al was. Dan zou ze toch maar blijven zitten en zou ze weer gaan huilen, iets wat hij niet kon verdragen van haar. Van niemand eigenlijk de hij kende, vriend of vijand. Dat was een karaktertrek van hem, zich zorgen maken om alles en iedereen buiten omzichzelf.

Kenneth vertelde haar wel honderd keer dat ze hem kon vertrouwen en alles, maar ze knikte enkel leegjes en duwde haar gezicht dieper in zijn borst. Ik haat mijn leven. Nee, dat was niet waar. Vroeger wel, maar inmiddels niet meer. Toen ze op Monica High was gekomen was alles beter geworden. En nu kon het al helemaal niet meer stuk. Tenzij ze zich weer zo dom ging gedragen dat ze het helemaal verpestte. Ze sloot haar ogen even en keek Kenneth toen aan.
“Het is gewoon… Door jou ging ik ook aan vroeger denken,” mompelde ze even en ging weer rechtop zitten. “Kijk, ik vertel mensen niet veel over vroeger. Ik zeg dat het allemaal goed was, maar dat was het niet. Mijn ouders scheidde toen ik heel jong was, wat op zich al hard aankwam. Toen ging me moeder ook nog aan de drank. En niet zo’n beetje ook. Ik voelde me zo kwaad en verward. Ik wist waarom ze waren gescheiden. Ik was zeven, ik hoorde best die ruzies van hun. En ik begreep dat het beter was zo, maar ik wou gewoon dat we weer een grote familie werden. Uiteindelijk gebeurde het dat elke middag als ik terug kwam van school, ik moest kijken bij me moeder. Ze was vaak stom dronken… En ik vond het dood eng. Ik was echt bang voor mijn eigen moeder. Ik deed het boodschappen – van het weinige geld dat we hadden – en zorgde dat me moeder eten binnen kreeg. Ik heb haar dood zien gaan, figuurlijk dan… Ze was niet meer mijn moeder. En in de ochtend kuste ze mijn voorhoofd en liet me de deur uit gaan… En elke keer vertelde ze me, dat ze dit keer alles zelf zou doen. Dat ik me geen zorgen meer hoefde te maken. En hoe stom het ook klinkt…” ze stopte even. Ze veegde langs haar ogen en snikte even. Wat was ze dom geweest. Wat had ze het ver laten komen. Ze keek hem nog steeds aan, hoe moeilijk dat ook was. Het liefst was ze al weggelopen, het liefst had ze hem verteld dat hij maar beter naar zijn eigen kamer kon gaan. Het liefst had ze geschreeuwd, geslagen en met spullen gegooid. Maar ze had wel geleerd dat dat geen nut had. Dat ze alles er alleen kapot mee maakte. En dan zou ze alles weer verpesten en was ze alleen. Zoals in het begin.
“Ik geloofde haar.”

Kenneth keek haar aan en luisterde naar haar woorden. Kort beet hij op zijn onderlip. Zij had het ook niet makkelijk gehad. De jongen slikte, en toen ze was uitgepraat sloot hij haar in zijn armen en trok haar tegen zijn borst aan. 'Het is niet stom om te geloven wat ze zei. Ze wou dat je hoop ontwikkelde dat alles weer goed kwam, daar is niets stoms aan.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor. Zijn hand streelde over haar rug en dwaalde af naar haa achterhoofd waar hij het liet liggen. Hij keek haar aan en ademde diep in. Het was raar om haar zo te zien, zo breekbaar, alleszins meer breekbaarder als normaal. 'Je moeder mocht blij zijn met een dochter als jij, jij liep tenminste niet weg van huis omdat je het niet aankon, jij leefde nog in een huis, jij zorgde voor haar. Ik liet haar gewoon stikken.' Sprak hij zachtjes tegen haar. Ja, hij had zijn bloedeigen moeder vanaf het begin al laten stikken, hij had niet de moed gehad, nee hij was de zwakkeling geweest die was weg gelopen en daardoor had hij alles meegemaakt wat hij juist niet mee wou maken. Met een bezorgde blik keek hij haar aan, hij was blij dat ze het had verteld dan wist hij tenminste wat er was als ze nog eens wat down leek of wat dan ook. Kort wreef hij met een hand zijn haren uit zijn ogen en ademde even in. 'Je kan alles aan me kwijt, ik zal het voor mezelf houden. Zolang je maar niets opkropt.' Sprak hij zachtjes tegen haar en legde zijn hoofd even tegen het hare en sloot zijn ogen vervolgens. Opkroppen was niet goed, voor niemand niet. Want uiteindelijk kwam het er toch uit op een of ander fout moment.
[Flut]

Sawyer voelde een paar armen om haar heen en vervolgens hoe deze zich een beetje naar rechts trokken, waar ze tegen Kenneth’s borst aan werd gedrukt. Ze sloot haar ogen voor een moment en veegde langs haar ogen. Wat haatte ze de wereld vandaag. Kenneth was zo goed voor haar geweest. Voor een tijd in enkele maanden had hij weer de zachtere kant gezien. Ze kon ook niet alles. Ze wou nog een keer ‘sorry’ uit sputteren, maar hij begon al weer te praten.
Ze voelde zich lichtelijk schuldig om dat ze daar zat, half snikkend, tegen hem aan. En ze voelde zich ook schuldig dat ze het idee had dat hij er elk moment met een ander vandoor kon gaan. Het was de eerste keer dat ze zich echt zo sterk aan iemand had gehecht en ook de eerste keer sinds haar moeder dat ze zich in zo’n positie bevond. En het voelde aan de ene kant geweldig en aan de andere kant wou ze het uit maken en terugkrabbelen. Dat deed ze niet, maar het was een sterke drang van onderin haar buik. Ze had het idee dat hij haar hart zou breken en dan moest zij de zijne eerder breken. Maar ze kon het niet. Normaal was het geen probleem, maar het ging gewoon niet. Ze wou niet dat ze het onnodig kapot maakte. Maar hij had haar toch ook gezoend toen hij nog met Emilie had? Waarom zou hij dat niet met Emilie doen terwijl hij met haar had? Nou, eigenlijk had Sawyer hem gezoend. Dus Emilie kon het als wraakactie doen. Ja toch? Ze kneep haar ogen dicht terwijl ze luisterde naar de kalmerende woorden van Kenneth. Haar laatste woorden deden haar even opkijken.
“Ik ben gewoon bang dat je me verlaat voor iemand anders…” fluisterde ze. Het was zo zacht en ze snikte er doorheen, dus het zou haar niks verbazen als hij het niet eens verstond. Maar ze kon er niet tegen dat haar gedachten haar gek maakte. Ze liet er maar buiten dat ze er van alles aan deed om perfect genoeg voor hem te zijn.

Kenneth liet alles even door zich heen komen, alle woorden die Sawyer had gesproken onthoude hij. Elk woord dat ze sprak sloeg hij op en stopte hij ergens in een hoekje van zijn hoofd. Nu wisten de twee waarschijnlijk veel van elkaar, maar nog niet alles. Maar het maakte hem niet uit ze hadden nog tijd genoeg ervoor. Een koele rilling trok door zijn lichaam heen, dat vond hij raar want er was geen eens sprake van tocht in de kamer of wat dan ook. Kenneth hoorde stukken van een zin uit haarmond komen, hoewel hij maar een paar woorden hoorden, zoals onder andere verlaten en iemand anders, wist hij toch wat ze had gezegd. De jongen opende zijn ogen en ging wat naar achteren met zijn hoofd waardoor hij haar kon aankijken. Voorzichtig legde hij zijn beide handen op haar wangen en hield haar zo even vast. 'Niet bang zijn. Sawyer, ik heb eenmaal iemands hart gebroken, en ik kon de pijn zo in haar ogen aflezen, zoiets wil ik niet nog eens zien. Je verliest me niet, en ik zweer het moest ik je ooit onbewust of bewust bedriegen dan neem ik mijn eigen leven weg. Ik zal je nooit pijn doen op eender welke manier en ik verlaat je ook niet. Voor niemand.' Zachtjes drukte hij zijn lippen op de hare en leunde met zijn voorhoofeven tegen het hare. De kus duurde misschien een tiental seconden, met een smakkend geluid maakte hij zijn lippen los en nam vervolgens haar hand vast. 'Als ik je ooit verlaat, dan zal het zijn omdat jij hebt gezegd dat het voorbij is, en zelfs dan zullen we vrienden blijven.' De jongen glimlachte bemoedigend naar haar en liet zich vervolgens weer neerzakken op het bed en keek haar met een bepaalde glans in zijn ogen aan. 'Ik moet gek zijn om jou te verlaten.'

------ De volgende dag ------

Ze had gisteren nog tot laat in de avond daar met Kenneth gezeten. Het was nauwelijks praten, maar een beetje knuffelen en zoenen. Geen woorden waren toen echt nodig geweest. Zijn aanwezigheid was voor haar al genoeg. Hij was rond twee uur ’s ochtends weer naar zijn kamer vertrokken. De reden daarachter lag niet alleen bij dat zeer emotionele praatje, maar ook bij het feit dat het vrijdag was geweest. Dus dan was het weekend en dat had ze met hem moeten vieren.
Ze draaide zich om uit haar bed. Ze had een strak T-shirtje aan en een onderbroek, haar standaard pyjama. Ze moest eigenlijk een volledige pyjama kopen, maar daar had ze nooit tijd of geld voor. Leuke verassing voor Kenneth. Een kleine glimlach sierde haar mond terwijl de door haar haren krabde. Toch was er niks leuks aan opstaan. Ze liep naar haar kledingkast en trok er wat kleren uit. Een paars T-shirt met een pandabeertje links onderin en een simpele spijkerbroek.
Toen ze die had aangetrokken liep ze naar de badkamer en stond ze op de weegschaal. 35 kilo. Dat ging lekker zo, vond ze zelf. Ze ging voorlopig niet naar buiten aangezien haar vrienden zich ermee gingen bemoeien. Het was toch zeker haar lichaam? Ze keek een keer rond en pakte toen snel haar tandenborstel. Ze poetste haar tanden voor enkele minuten voordat ze wat mondwater in haar mond gooide en dit weer uitspuugde. Ook borstelde ze even vluchtig door haar haren en keek toen even in de spiegel. ’Wie is die knapperd?’ Ze glimlachte even. Het was totaal niet wat ze dacht. Ze vond zichzelf nog steeds mollig, ze had wallen – vond ze zelf – en haar haar zat niet goed. Ze draaide zich om en liep de badkamer uit. Ze liep nog op blote voeten toen ze haar handen op haar heupen legde en zuchtte. Wat moest ze doen op zo’n dag?

----------- Vervolg op "Facebook Generation"

Kenneth vertelde dat hij hem een tijd geleden had gezien toen hij nog in Nashville woonde. Dat was blijkbaar toen er een horroravond bij vrienden van hem waren. Sawyer knikte even begrijpend terwijl ze wegliep en de DVD speler opende. Ze deed de disc open en deed de DVD in de machine en drukte op het 'openen/sluiten knopje'.
"Het verbaasd me eigenlijk niks dat je hem al gezien hebt, het is ook echt een classic," zei ze waarna ze de afstandsbediening pakte. Ze keek even een beetje hopeloos naar de knopjes, die ze nogal vernield had. Je nog niet eens meer lezen wat erop stond, aangezien ze er cupcake stickers op had geplakt. Uiteindelijk vond ze toch het "Channel" knopje. Ze klikte het aan en switchte naar AV2, wat de DVD speler zijn kanaal was. Al gauw verscheen de reclame. Het was voor allerlei andere horror films, dus genoeg tijd om nog een beetje rond te dwalen.
"Even wat lekkers halen hoor!" zei ze en liep de deur uit, om vervolgens door de keuken te rommelen. Uiteindelijk vond ze toch een zak chips en maakte deze met een krakend geluid open. Ze gooide de chips in een bakje en keek er voor een seconde naar. Nee, nee, nee. Ze gooide alles weer terug in de zak. Het was beter als ze uit de zak aten, dat at naar haar gevoel gewoon fijner. Bovendien was die kom nou niet echt mood-setting, met van die fel gele zonnetjes. Ze liet de bak daar staan omdat ze het nou toch moest wassen en rende terug naar de kamer. Ze gooide de zak chips naar Kenneth en ging er toen zelf naast liggen, maar stond alweer snel op.
"De gordijnen!" zei ze en rende daar weer heen, sloot de dingen op een nogal ijverige manier. Er klonk een krakend geluid en ze keek hem even aan met opengesperde ogen en een mond in de vorm van een 'o'. Daarna trok ze een brede grijns en giechelde even.
"We kunnen niet eens een horror film kijken, zonder dat ik alles sloop," begon ze, "en hij is niet eens begonnen!" ze liep terug naar hem, liep toen toch maar langs het bed weer naar de keuken. Ze liep naar het kleine koelkastje dat er stond en opende deze. Vervolgens liep ze de keuken uit, via de woonkamer - deze was verbonden aan de keuken - naar haar kamer. Ze opende de deur en sloot deze achter zich. Ze gooide de cola naar Kenneth, wist dat hij het kon vangen.
"Ik hoop dat je niet vies van me bent, want ik drink gewoon zo uit die fles." zei ze, had daarom ook geen glazen meegenomen. Ze ging naast hem liggen en pakte de afstandsbediening van haar tafeltje. Ze klikte op "Engels" en ze kwamen op het echte menu. Ze klikte op 'instellingen' en zette de ondertiteling aan. Vervolgens op 'play movie' waardoor het begon.
"Spannend," zei ze met een kleine grinnik en leunde tegen hem aan, met een tevreden glimlach. Was het dan toch allemaal aanstellerij geweest van haar kant?

Kenneth grijnsde even en knikte. De jongen volgde haar met zijn blik, ze ging naar de keuken en haalde daar een zak chips te voorschijn en gooide die niet veel later naar hem toe. Met een grijns legde hij de zak chips achter zich neer op het bed. AL gauw genoeg kwam ze naast hem liggen maar stond dan ook weer op, ze sprak wat over de gordijnen. Iets wat hem kort deed glimlachen. 'Ach, zolang je je zelf maar niet bezeert ben ik blij genoeg.' Sprak hij met een grijnsje tegen haar, weer kwam ze niet zitten maar liep naar haar keuken. En voor hij het doorhad zag hij een fles naar zich toe vliegen die hij maar net op tijd nog kon vast nemen. Hij had geen zin om hier straks te gaan kuisen als de film afgelopen was. Toen ze kort meedeelde dat ze zo uit die fles dronk haalde hij zijn schouders op. 'Boeit me niet.' Als hij vies van haar was geweest dan zou ze het trouwens al heel lang geleden hebben gemerkt. De jongen legde zich uiteindelijk weer neer, en toen zijn naast hem kwam liggen legde hij zijn arm simpeltjes om haar heen en glimlachte. Alsof er niets aan de hand was geweest zo net toch, al wist hij misschien diep in zich veel beter. Even plaatste de jongen zijn lippen op haar wang waarna hij zich weer richtte op het beeldscherm waar na nog een aar korte reclame stukjes de film eidelijk was begonnen. Kenneth plaatste zijn hoofd tegen de muur die achter Sawyer's bed stond en grijnsde even toen hij de eerste scenés zag, ach je moest maar van zo'n filmen houden. Voor even ging zijn blik naar Sawyer, hm. Hij zou er maar eens een nachtje over gaan slapen, of misschien gaan over praten met iemand die hem nog nauw aan het hart lag, na alles wat er gebeurd was. Die zou hem waarschijnlijk wel kunnen helpen, alleszins dat hoopte hij toch.
[Wel, ik heb gepost, uiteindelijk.]

"Boeit me niet." reageerde Kenneth en Sawyer glimlachte even. Stiekem was het ook best wel een schatje. Ze sloot haar ogen voor een moment toen ze op bed lag en draaide zich toen naar Kenneth, kroop nog wat meer naar hem toe en keek naar het scherm. Het zou toch wel wat zijn als hij vies van haar was. Hadden ze wel al vaker hun tongen in elkanders mond gehad, durfde die niet eens uit dezelfde cola fles te drinken. Stiekem zou ze het bes grappig vinden als dat het geval was, al zou ze niet liegen dat ze het dan niet wat vervelend zou vinden.
"Nog geen tien minuten geleden zaten we te zoenen en dan zou je opeens zeggen 'ik wil niet uit dezelfde fles als jij drinken'? Zou toch wel raar zijn." ze kuste hem een keer op zijn wang voordat ze weer terug keek naar het scherm. Ze kreeg een warme arm om haar heen en een hand die net boven haar elleboog hing. Ze streek haar blonde haren achter haar oor en genoot even van de arm die om haar heen was geslagen. Toch fijn dat hij nog wel om haar gaf, al voelde het soms niet zo. Haar haar viel weer van achter haar oor waardoor ze het opnieuw naar achteren streek en de afstandsbediening van bed haalde en op haar nachtkastje legde.
De film begon met een vrouw die wat te drinken pakte een doorliep. Een blauw licht kwam van achter het raam en ze stopte even met lopen. Ze draaide zich naar het raam met een 'oh shit' hoofd. Pas toen ontdekte Sawyer dat het eigenlijk geen raam was, maar een soort van glas dat zich in het huis bevond. Ze dacht eerst dat het van buiten kwam of zo. Ze moest de neiging om tegen Kenneth te praten over wat ze dacht gezien te hebben onderdrukken. Uiteindelijk zag je een tv die een statisch beeld had, alsof er duizende kleine mieren overheen liepen. De vrouw keek wat rond en liep toen de kamer binnen. Ze zei haar tekst en stopte toen ze de afstandsbediening zag. Ze deed de tv uit, zuchtte even en liep weer weg. Net toen ze de kamer uit wou gaan sprong de tv weer aan. Ze draaide zich om en je kreeg een langzame inzooming op haar hoofd. Ze rende naar het beeld toe en staarde er na, lichtelijk hijgend en met een ongelovig gezicht. Ze trok het stopcontact eruit en keek weer naar de tv, die zwart werd. Ze zag een schaduw in de tv en draaide zich om met een geschrokken gezicht, maar er was niets.
"Ze keek om, maar er was niets... Lichtelijk afgezaagd." mompelde Sawyer zachtjes, kon die neiging toch nog niet onderdrukken. Ze had nog wel haar blik op de tv gericht en beet zachtjes op haar nagel. De vrouw rende weer naar de keuken en de koelkast ging open, dus deed ze hem maar weer dicht. Ze hijgde even en draaide zich toen wild om, dacht iets gezien te hebben. Ze liep naar de trap toe en keek even omhoog. Ze liep de trap op en zag een plasje.. water? Om de een of andere reden stapte ze erin, wat Sawyer zelf nooit gedaan zou hebben. Ze greep naar de deurklinken Sawyer's hart steeg, bang dat er een schrik momentje aan zou komen. Ze zat even helemaal weer in de film. Ze opende de deur, de TV stond aan en je kreeg er een inzooming op. Het beeld veranderde ontzettend snel en Sawyer schrok inderdaad wel even, ze ging ongeveer 2 centimeter naar voren.
"Zo jezus," zei ze en lachte even kort.

[In dit topic heeft ze nog blond/zwart haar xD]

Kenneth's blik was gericht op het scherm en met zijn volledige aandacht verplaatste hij zich in de film, in de plaats van degene die zeg maar moordenaartje speelde. Geen idee waarom hij dat deed, maar het was altijd bij deze film dat hij dat deed. Stiekem had hij daar geen problemen mee, zo was hij degene die uiteindelijk niet dood ging of wat dan ook. Kenneth keek gedurende de film maar een paar keer naar zijn vriendin en drukte haar zo nu en dan een kus op haar wang of in haar nek. 'Ach, er zijn wel meerdere dingen in horrors afgezaagd hoor lieverd.' Glimlachte hij even, iets waar ze niets aan konden veranderen tenzij ze zelf een horror gingen maken. Een grijns verscheen meteen op de jongen zijn gezicht, als hij dat ooit deed zou het er veel te bloederig aan toe gaan, maar stiekem vond hij dat zelfs niet zo heel erg. Zulke films waren er om mensen mee bang te maken, en hij wist van zijn eigen dat hij dat toch wel degelijk goed kon. De jongen stak zijn andere hand even in de zak chips en haalde daar een handje vol uit. Heel droogjes begon hij te eten terwijl hij kort dacht aan het uitje met Charlene naar het strand. Even fronste hij, waarom dacht hij daar aan terwijl hij bij Sawyer was? De jongen voelde dat ze even wat naar boven ging door wat er gebeurde op het beeldscherm, met een grimas keek hij haar aan. 'Scared?' Fluisterde hij zachtjes in haar oor en streek even over haar schouder met zijn hand. Stiekem wist hij wel dat ze niet bepaald bang was, maar hij vond het altijd grappig om haar te plagen. Dat lag gewoon in zijn karakter. Al deed hij het bij mensen die dichter bij hem stonden toch net iets meer dan eigenlijk zou mogen. Maar ook die mensen wisten uiteindelijk dat het allemaal maar was omdat hij stiekem van hun hield. 'Ik hou van je.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor waarna hij zijn hoofd even tegen het hare legde en glimlachte.

"Ach, er zijn wel meerdere dingen in horrors afgezaagd hoor lieverd," vertelde Kenneth en Sawyer knikte. Daar had hij dan weer wel helemaal gelijk in. Ze had talloze scenes gezien waarvan ze gewoon dacht 'sjezus, als ik nou tien cent kreeg voor elke keer dat ik dat zag..', maar ja. Net als Kenneth. Net als het feit dat haar instinct zij dat hij haar bedroog, een herhaling van wat er met Emilie was gebeurd. Ze had de neiging om weer van hem af te duwen en naar Flat Roof te lopen, maar wist dat dat geheel onredelijk was. 'Scared?' klonk er, nadat hij had gemerkt dat ze naar voren was geschoten. Ze had de neiging om hem in zijn gezicht te slaan, maar haar gedachten herhaalde zich. Geheel onredelijk. Ze grinnikte even kort en schudde haar hoofd. Ze ging met een hand door haar blonde haren en krabde even aan haar wang. Waarom voelde ze zich zo ongemakkelijk? Wat voelde ze zich opeens.. uit de controle. Ze wou weer weten wat er gebeurde, ze wou weer de macht in handen hebben. Ze baalde haar hand tot een vuist, haar nagels drukte in haar vel. Wat was haar humeur opeens omgeslagen. Ze keek hem even aan en voelde een lichtelijke haat, maar het zakte alweer snel. Ze had er geen reden toe, hij had niks gedaan, al zij haar instinct misschien iets anders.
"Ik hou van je," zei hij zachtjes. Ze voelde zich er niet lekker bij, ze wist niet wat ze moest zeggen of doen. Moest ze tegen hem zeggen dat ze van hem hield? Alleen zodat hij niet met Charlene ging? Ze hield niet van hem. Ze was verliefd, wou hem nooit meer kwijt en kon hem waarschijnlijk niet missen.. Maar ze hield niet van hem. Ze hield enkel van haar ouders, de rest niet. Houden van was door vuur gaan. Houden van was jezelf benadelen om een ander te redden. Je eigen leven geven. En als ze heel eerlijk was, zou ze niet haar geluk opgeven voor hem. Zeker niet in de situatie waar ze zaten. Niet met Charlene, niet met die onzekerheid. "Ik ook van jou," zei ze met een glimlach en voelde hoe zijn hoofd tegen de hare kwam. Ze walgde van zichzelf. Ze wou Jelle. Ze wou dat hij op Monica zat, dat ze hem in eigen persoon kon vertellen wat er in haar hoofd omging. Ze wou hem niet zoals ze Kenneth wou, dat zeker niet, dat was uitgesloten. Maar ze wou hem als vriend, ze had troost nodig. En Kenneth begreep het niet. Hij begreep niet dat ze zich er niet fijn bij voelde. Niet bij die 'ik hou van je', maar bij zijn 'vriendschap' met Charlene. Je ging toch niet samen zwemmen, zonder andere vrienden erbij? Niet als je niks met elkaar had. Je ging niet hand in hand aan een milkshake zitten slurpen alleen om iemand anders jaloers te maken. Niet als je godverdomme een vriendin had! Ze drukte zichzelf in zijn nek, lette al lang niet meer op de film. Ze wou dat alles weer bij het oude was.

Kenneth sloot zijn ogen liet alles wat er de afgelopen dagen voorbij was gekomen aan zijn gedachten voorbij gaan. De jongen wist dat hij fout bezig was, hij wou Sawyer niet kwijt, niet als vriendin, niet als iets. Maar hij wou Charlene ook niet kwijt. Zo nu en dan wou hij dat hij zichzelf gewoon kon uitzetten, gewoon weg van alles, weg van al het drama dat er gaande was in zijn leven. Ja, het zou een grote keuze worden, maar hij kon niet beslissen. Daar was hij dan weer te zwak voor mentaal, Sawyer pijn doen zou hem doen breken, maar zij wilde dat hij Charlene liet vallen, en zoiets kon hij dan ok weer niet. Alles liep in het honderd, omdat hij een pad was opgegaan waar hij niet meer van wilde afgaan, het pad van Charlene. Een diee zucht schoof over zijn lippen, het werd hem stil aan te veel, en hij wist dat het ook zo was bij Sawyer. Plots duwde het meisje zich wat meer omhoog, tot in zijn nek praktisch. Meteen spoelde een walm van angst over hem een, onbewust begon zijn hand dat gewoon naast hem lag op haar bed te bibberen. Iets wat hij maar gauw in het zicht kreeg en hij stopte zijn hand in zijn broekzak. De jongen streek voozichtig over haar rug heen en even slikte hij. 'Sawyer, wat is er mis. Ik smeek je, vertel het me. Je weet dat ik er altijd voor je ben, en zal zijn wat er ook mag gebeuren.' Kenneth's stem klonk smekend, voor het eerst weer sinds een hele lange tijd. De jongen bleef zitten, wist gewoon dat dat beter was dan zich recht te zetten of gewoon op te staan. Voorzichtig haalde hij zijn andere hand uit zijn broekzak aangezien deze weer gestopt was met trillen. Ergens wist hij wel wat er scheelde, het lag aan dat hele gedoe met Charlene. Maar wat kon hij nu nog doen of zeggen. Als hij een ding fout vertelde wist hij dat het wel eens over kon zijn, en hij wou haar niet missen. De jongen voelde een geweldig harde steek door zijn hart gaan, iets wat volgens hem niet gezond was. Maar goed, hij richtte zijn volledige aandacht weer op Sawyer.

Sawyer's blik ging weer naar het scherm. Je zag een stukje krijt over papier bewegen. Het was een zwart krijtje. Het tekende een zonnetje. De eerste keer dat ze de film zag, dacht ze dat het een kat moest voorstellen. Tot ze uitzoomde dan. Al gauw zag je het klaslokaal en merkte je dat het een jongetje was die aan het tekenen was. De juffrouw zat nog aan haar bureau, maar alle andere kinderen waren weg. De jongen hoorde wat stemmen en keek naar de juffrouw maar daarna alweer snel achterom. Een schaduw ging langs de deur en je hoorde het getik van hielen en een vrouwenstem, duidelijk aan de telefoon. Een blondharige vrouw stapte binnen en de jongen deed zijn tekening in zijn rugzak om vervolgens naar de vrouw toe te lopen. 'Sorry I'm too late,' zei ze. Het jongetje liep straal langs haar en zei nog: 'I'll wait in the car'. 'Have you got a moment?' zei de juffrouw tegen de moeder, waarna die zich omdraaide en een beetje afwezig knikte. 'Uhm.. sure.' 'I know that Abel recently lost his cousin.' Ze begonnen een heel gesprek over zijn dode neefje en Sawyer focuste op de film. Blijkbaar praatte het zoontje - dat Abel heette - niet zo veel. De juffrouw zei dat hij zichzelf in andere manieren uitte en dat ze Rachel - de naam van de moeder - iets wou laten zien. Ze bladerde door tekeningen, tekeningen van dode mensen.
"Sawyer, wat is er mis?" vroeg de jongen waardoor ze hem weer even aankeek. Moest het nou weer? Moest het? Ze wou hem niet kwijt. Niet zo snel. "Ik smeek je, vertel het me." zei hij na een kleine pauze, maar ze hield haar mond dicht. Wat moest ze hem vertellen? Ze had alles al gezegd. Ze ging een beetje van hem afzitten en keek hem aan. "Je weet dat ik er altijd voor je ben en zal zijn, wat er ook mag gebeuren." Ik niet voor jou. Als hij vreemd ging met Charlene, was dat zijn eigen keuze. Maar no way dat zij dan nog vrienden met hem wou zijn.
"Het is niks, eerlijk waar.. Gewoon wat twijfels," stelde ze hem gerust, "ik denk gewoon aan de relatie tussen jou en Charlene. Ik weet wat je gezegd heb en ik vertrouw je. Maar je kunt het me toch niet kwalijk nemen dat ik denk dat er toch iets meer speelt tussen jullie?" Sawyer aarzelde toen ze de woorden uitsprak. Ze wist niet hoe hij het zou opvatten. Al wist ze dus vrijwel zeker dat hij haar weer gerust zou stellen. Maar ze kon het niet zo goed plaatsen. "Maar ik weet het echt, het is niks. Gewoon onzekere Sawyer, zoals gewoonlijk."

Kenneth keek even naar de grond en voelde zich zelf geheel onconfortabel op het moment. Het zat hier niet goed, hij wist het. Zij wist het, maar waren ze nu écht beide te bang om er een einde aan te maken? Te bang om elkaar te missen? Hiervan kon hij op dit moment gaan huilen. Hij voelde zich belabberd, maar het was geheel zijn schuld. De jongen liet zijn hoofd even tegen de muur aan vallen een rilling trok over zijn rug heen, een ongewenste rilling. Iets wat hij in haar buurt nog nooit had gehad. 'Ik kan het je niet kwalijk nemen, maar je weet wat ik gezegd heb. Ik vraag een ding van je. Als je naar me kijkt wat gaat er dan nu op dit moment door je heen? Wat denk je nu van mij?' Kenneth liet zijn arm nog om haar heen liggen, zijn blik was op het bed gericht, zijn lichaamstaal vertelde alleen maar dat hij even verward was als haar over dit alles. Dat hij zich ook zorgen maakte om hun, praktisch even om alles. Tuurlijk, het kon zijn dat ze onzeker was, dat had ze zo nu en dan wel eens. Maar toch, het zinde hem niet. De ruzie die ze eerder hadden gehad zou niet de laatste zijn geweest vandaag daar was hij zeker van. Kenneth haalde zijn hand even door zijn haren, hij wou zijn haren nu momenteel uit trekken stuk voor stuk. Dat zou hem gewoon even doen denken aan die pijn, en niet aan deze. Hij keek even kort naar het beeldscherm, maar de film kon hem op dit moment helemaal niets meer schelen. Nee, hij moest nu met Sawyer praten, of ze hem eruit zou gooien of niet was haar keuze, maar dan zou hij tenminste gaan met het beeld wat ze nu over hem had. En niet compleet clueless. Kort streek hij over zijn voorhoofd, voelde een hoodpijn opkomen, een teken dat hij teveel nadacht over dit alles. Maar wat kon hij anders doen, gewoon recht voor de raap zeggen wat hij voelde voor haar maar ook voor Charlene. Dan ging ze hem hier ter plekke wurgen.

"Ik kan het je niet kwalijk nemen," begon de jongen. Sawyer voelde even een gelukzalig moment, lag het toch niet alleen aan haar. Pas toen ze realiseerde waar dat geluk vandaan kwam, kromp haar buik weer een beetje in elkaar. Ze voelde buikpijn, ze wist dat ze niet genoeg had gegeten. Ze zag het al gebeuren dat ze flauwviel, zo, vlak voor hem. Dat zou vast niet gebeuren, vast niet. Dat bleef ze zichzelf dus maar inprenten, zodat het ook daadwerkelijk niet zou gebeuren. "Maar je weet wat ik gezegd heb." Daar had ze dan ook weer gelijk in. Had ze niet gedacht dat hij dat zou zeggen? Maar ze geloofde hem steeds minder. Ze hadden een ruzie gehad al die avond, maar die was nou ook weer niet echt uitgepraat. Ze wou gewoon niet dat hij twee meisjes aan het lijntje hield. Hij moest toch echt een keuze maken. Dan was het maar voor Charlene. Dan kon ze ook weer verder met haar leven, zonder dat ze steeds dacht dat ze niet goed genoeg voor hem was. Ze wou niet zonder hem leven, dat kon ze niet. Niet meer, tenminste. Maar ze wou ook niet een complet idioot zijn.
"Ik vraag een ding van je," een lichte nieuwsgierigheid kwam bij haar op, "als je naar me kijkt.. Wat gaat er dan nu, op dit moment, door je heen? Wat denk je nu van mij?" En meteen zakte die nieuwsgierigheid weer. Had hij het maar niet gevraagd. Ze keek hem even aan en speelde bedenkzaam maar ook wat onzeker met haar vingers. Wat moest ze hem vertellen.. sterker nog, wat kon ze hem vertellen? Ergens van binnen moest ze kotsen. Niet van hem, maar van haarzelf. Ze ging even met een hand door haar haar en keek hem toen even in zijn ogen een en ging vanaf daar naar beneden. Ze zag een ontzettend sexy lijf en de jongen waarmee ze nog wel even bij wou blijven.. Maar ze zag ook een bedrieger.
"Kenneth.. ik.. Ik heb je altijd gezien als iemand die mij nooit, maar dan ook nooit, pijn zou doen. Je zei tegen me, dat als we ooit uit elkaar gingen.. Het was omdat ik dat wou. Als ik je nu zie, twijfel ik aan elk woord dat je die zin heb gesproken. Ik zie iemand die me gaat bedriegen. Die met een ander gaat zoenen, die met een ander het bed in springt. Ik zie iemand, waarvoor ik niet goed genoeg ben. Iemand die mij niet goed genoeg vind, maar niks anders kan krijgen. En hij houdt me dus maar, totdat er wat beters langskomt. Maar ik zie ook de jongen waar ik nooit mee zou kunnen scheiden. Een persoon die ik zo dicht bij me wil houden, dat hij nooit meer weg kan. Maar wat moet ik doen, als mijn best niet goed genoeg is? Ik ben voor jou kilo's afgevallen, zodat ik toch goed genoeg ben. Maar elke keer als ik een verhaal hoor van jou en Charlene, voelt het alsof het allemaal voor niks was." vertelde ze en beet op haar onderlip. "Ik zie de jongen waar ik mezelf laten mee zie leven. Vanaf de eerste dag dat ik je zag, wist ik dat we verder zouden gaan. Maar als ik het real met jou houd, wil ik dat je het ook real houdt met mij. En ik wil dat je me zeg wat er tussen jullie speelt, aangezien ik nu ook eerlijk ben geweest. Zijn jullie echt, echt, echt alleen vrienden?"

De jongen luisterde, had de moed gevonden om zijn blik weer op haar te richten. De jongen beet op zijn onderlip, hij luisterde alleen maar haar. Hij wou haar niet onderbreken, dat kon hij gewoon niet. Even trok hij zijn wenkbrauw op toen ze in hem zag dat hij met Charlene het bed zou delen nog als zij samen waren? Waar in godsnaam zag ze hem voor aan? Waarom dacht ze zoiets, ze kende hem even goed als hij zichzelf om te weten dat hij de lakens niet zo gauw met iemand deelde. Kort slikte hij toen ze sprak over die kilo's, afvallen omdat ze dacht dat ze niet goed genoeg was voor hem? Hij moest moeite doen om hier niet meteen een traan te laten, eveneens als de schrijfster toen ze dit las. 'Sawyer, je bent altijd al meer dan goed geweest voor mij. Té goed zou je zelfs kunnen zeggen. Ik snap niet dat je denkt dat je niet goed genoeg was voor me, want om eerlijk te zijn is het andersom ik ben jouw niet waard.' Fluisterde hij zachtjes toen ze even een pauze hield tussen haar woorden. Kort luisterde naar haar volgende woorden. Hij moest het ook real houden met haar. Shit. Even slikte hij. 'Je gaat me haten, misschien vermoorden. Maar je wilt dat ik het eerlijk hou met je. Er is nog niets gebeurd tussen ons, dat als eerste. Ik en Charlene zijn alleen maar vrienden, maar er is een probleem hoe het gebeurd is of wanneer het gebeurd is zou ik niet weten. Maar ik heb gevoelens voor haar gekregen.' Kenneth keek uit schaamte weg en wreef door zijn ogen. 'Het spijt me Sawyer. Ik wou het niet, ik wou niet dat deze relatie stuk zou lopen door mijn toedoen, maar het is mijn schuld. Ik verwacht niet van je dat je me vergeeft, want op dit moment zou ik mezelf liever van het gebouw hier gooien. Ik heb je gezegd dat ik niet zonder je kon leven, al van in het begin dat we elkaar kende. Dat is nog steeds zo, en ik hou nog van je op alle mogelijke manieren.' De jongen verwachtte nu oftewel een huilende Sawyer, oftewel een woedende. Of gewoon een mix van die twee, eveneens verwachtte hij een harde klap op zijn wang of waar dan ook. Maar hij wist dat dit het einde was...

"Sawyer, je bent altijd al meer dan goed geweest voor mij. Té goed zou je zelfs kunnen zeggen. Ik snap niet dat je denkt dat je niet goed genoeg was voor me, want om eerlijk te zijn is het andersom ik ben jouw niet waard." Waarom zei hij dat nou? Sawyer beet even op haar onderlip. Ze wou niet té goed zijn. Ze wou even goed zijn, ze wou dat hij zich niet minder voelde en dus bij haar bleef.. In plaats van iemand lager op te zoeken. Al vond ze Charlene persoonlijk beter dan zichzelf. Mooier. Met blonde haren, in plaats van zo blond zwart.. Waarschijnlijk viel Kenneth niet voor alto's. Toen ze kregen had ze nog bruin haar. Daarna werd het zo en toen begonnen alle problemen. Waarom had ze dat ook gedaan? En sinds ze dunner was leek alles zoveel moeilijker. Alsof de hele wereld zich tegen haar keerde, alleen omdat ze een paar kilo's kwijt was. Ook wist ze sneller van een mug een olifant te maken en was ze vaak geïrriteerd. Maar ze wist niet hoe de jongen erbij kwam dat zij beter was dan hem, te goed zelfs. Rare snuiterd dat het was.
"Je gaat me haten, misschien vermoorden." Ja, haten waarschijnlijk wel. Maar vermoorden? Nee, dat kon ze niet eens. Hij was sowieso sterker dan haar. Als je d'r met een vinger aanraakte brak ze al meteen doormidden. Niet echt een indrukwekkend type. Ze had Kenneth al honderd keer topless gezien en wist dat hij gespierd was. Nog minder kans dus. "Maar je wilt dat ik het eerlijk hou met je. Er is nog niets gebeurd tussen ons, dat als eerste. Ik en Charlene zijn alleen maar vrienden, maar er is een probleem hoe het gebeurd is of wanneer het gebeurd is zou ik niet weten. Maar ik heb gevoelens voor haar gekregen."
De hele wereld stopte. Alles draaide, maar het bewoog niet zoals het normaal deed. Ze voelde zich duidelijk. Normaal hield ze ervan om gelijk te hebben, maar ze had niets liever gewild dan ernaast zitten. Dat het toch niet klopte. Ze had net rechtop gezeten maar liet zich in elkaar zakken. Haar armen hingen laag en haar hoofd naar beneden, naar het bed gericht. Ze voelde tranen achter haar ogen prikken maar beet op haar lip. Ze drukte alles naar achteren en hield het droog.
Haar handen drukte met volle vaart tegen zijn gezicht en haar lippen raakte de zijne. Ze tongzoende voor een moment tot ze weer los liet en haar handen liet zakken. Ze pakte de zijne vast en beet op haar onderlip. "Je zei dat er nog niks gebeurd is.. Als je dat zo houdt, als je jezelf in de hand kunt houden, kan ik met de verhalen leven. Als je maar eerlijk bent. Zodra jullie lippen elkaar raken, wil ik het weten. Ik wil zoiets niet via via horen. Ik wil het eerlijk horen, van jou. Kun je me dat beloven?"