Kamer van Hayley en Dan

Zijn licht grijze ogen gleden over de nummers van de kamers. Zoals het er nu uit zag zat hij helemaal verkeerd. Met een zucht zette de jongeman zijn koffers even op de grond en ging met zijn handen door zijn zwarte haar heen. Fijn, nu was hij ook nog eens verdwaald. Hij keek op het nummer waar hij nu bij stond. 615. De heel andere kant van waar hij moest zijn. Uit zijn kontzak haalde hij een papiertje en keek naar het nummer. 296. Dan zat hij dus helemaal verkeerd. Met een zucht pakte Dan zijn koffers weer op en liep verder. Hopelijk kon hij een snellere weg vinden om bij zijn kamer te komen, dan dat hij helemaal om moest lopen.
'346, 344, 342' Het schoot al op. Hij kwam al wat meer in de buurt. Toch vroeg hij zich langzaam af hoelang hij nou inmiddels al wel niet hier rond liep. Zonder uit te kijken liep hij tegen iemand op. 'O. Sorry.' Zei hij een glimlach naar het meisje. 'Maakt niet uit hoor. Waar moet je zijn?' Hij keek van 't meisje naar het papiertje en zei toen: 'Kamer 296,' Het meisje leek na te denken en legde hem toen de weg uit. 'Deze gang door lopen, naar rechts toe, eerste gang links, zestiende kamer aan je rechterhand.' Hij knikte naar het meisje en zei vriendelijk. 'Hartelijk dank.' Hij pakte zijn koffers op en liep verder.
Hij was er bijna. Inmiddels zat hij in het 280 gebied, dus nog een paar kamers en hij moest er zijn. Opgelucht zette hij zijn koffers neer en pakte de sleutel. Hij stak de sleutel in het gat en maakte de deur open. Uh.. De kamer was leeg. Dus blijkbaar was hij de eerste die binnen kwam. Zijn kamergenoot zou later wel komen, hopelijk. Hij reed de koffers de kamer binnen en gooide er een op bed. Hij klikte hem open en pakte zijn spullen uit. Na een half uurtje stevig doorwerken stond alles op zijn plek en schoof hij zijn koffers onder het bed. Daarna liep hij naar het raam toe en maakte het open. Terwijl zijn handen op de vensterbank steunde keek hij naar buiten toe. Een prachtig uitzicht vanaf hier. Hij wist dat hij hier niet mocht roken, no ja. Hij zou zo meteen wel naar beneden gaan om te kijken of hij ergens kon roken. Nu eerst genieten van het uitzicht.

Hayley sleepte met moeite haar zware koffer achter zich aan met een gitaartas. Ze had hard gevloekt toen ze hoorde dat ze haar harp niet mee mocht nemen, maar was al blij genoeg dat éindelijk na lang wachten haar kamergenoot was gearriveerd, zodat ze van de stinkende logeer kamer af mocht. En dan nog maar te zwijgen over het krakende bed en de kapotte douche, blies Hayley terwijl ze eindelijk de laatste tree van de trap had bereikt. Oplettend tuurde ze de gangen en deurnummers langs, kijkend of kamer 296 eindelijk eens om de hoek kwam gluren. Ze vloekte toen zijn broertjes 294 en 295 haar de hoek om wezen.
Ze liep verder. Ze kreunde geërgerd toen ze eerst nog de openbare toiletten langs moest.
Na ze eindelijk hakkelend de deur van haar kamer had bereid en hem wou opendraaien, schrok ze. "O!" blies ze toen ze zag dat de deur open was. Ze streek haar haren glad waar ze eerder die ochtend niet veel aan had gedaan en trok haar shirtje met een muzieknoot daarop weer recht. Ze opende de deur.

Een jongen, ongeveer 18, stond leunend in het raam naar buiten te kijken. Blijkbaar had hij haar nog niet opgemerkt toen ze binnen was gekomen. "Hoi." Zei ze, zo vrolijk mogelijk. Vlug zette ze haar zware koffer neer op het bed wat nog vrij was, en ging ze zitten. Vermoeid en al.

Dan stond rustig naar buiten te kijken. De wind speelde met zijn korte zwarte haar en hij zuchten even. Hij vroeg zich af hoelang het nog zou gaan duren voor dat zijn kamergenoot zou komen, anders zou hij nu meteen naar beneden gaan om een sigaretje te roken. Daar had hij nu echt even behoefte aan, maar goed. Hij was zo beleeft om eerst kennis te gaan maken en daarna pas weg te wezen, als hij al weg zou gaan. En misschien, als zijn kamergenoot er geen problemen mee zou hebben zou hij op de kamer kunnen roken. Alleen dan wel bij het raam, anders ging het wel heel erg stinken. Hij zuchten en wilde net gaan liggen op bed toen de deurklink omlaag ging en een meisje binnen stapte. Ze was jonger dan hem en had een, zo te zien zware, koffer bij zich. Hij wilde haar een handje helpen, maar blijkbaar lukte het d'r zelf ook al. Hij glimlachte en draaide zich om toen er hoi naar hem werd gezegd. Hij knikte vriendelijk en ging met zijn hand door zijn haar heen. 'Hay.' Antwoorden hij vrolijk. Hij zette zich af tegen de vensterbank en liep naar d'r toe. 'Moet ik helpen?' Vroeg hij vriendelijk en stak een hand uit. 'Ik ben Dan Karaty, aangenaam kennis te maken.' Hij glimlachte vriendelijk en keek haar vriendelijk aan. Hoe zou ze op hem reageren? Zou hij weer te hard van stapel zijn gelopen? of zou het goed zitten zo? Hij wist het zelf niet eens maar. Nou ja, afwachten maar. Anders kwam er nooit iets van.

-Inspiratieloos T_T-

Hayley grijnsde toen de jongen zich omdraaide. Zijn gezicht stond vriendelijk en hij was duidelijk groot, waarbij hayley met haar 1 meter en 63 centimeters niks bij was. Ze pruilde. "Het is niet eerlijk.." mompelde ze. Er was bíjna niemand die kleiner dan haar was, tot haar grote ergenis.
De jongen bood aan om te helpen, wat Hayley verraste. Ze was die vrolijke behulpzaamheid niet gewend. "Nee, maar toch bedankt voor het aanbod." grijnsde ze weer.
Hayley schudde zijn hand. Blijkbaar heette de jongen dus Dan. "Hayley Qwenns." Stelde ze zichzelf voor. Hopelijk zou ze het goed met hem kunnen vinden, anders had ze vast een probleem het rest van het jaar. En hopelijk zou hij ook aardig zijn, wat ze zeker wel dacht.
Want het idee alleen dat er iemand anders was die níet aardig was deed haar al pruilen,
dus blij? Dat was ze wel. Opgelucht? Dat al helemaal.

-Ik erger x[-

Het meisje sloeg zijn aanbod om te helpen af, nou ja, spijtig. Het maakte hem niet zo veel uit, hij had tenminste een vriendelijke indruk kunnen maken. En en eerste indruk was goud waard, zoals hij zelf altijd dacht. Hij glimlachte en liep naar zijn eigen bed, nadat het meisje, die zich voorstelde als Hayley Qwenns, hem de hand had geschud. Hij ging tegen de muur aan zitten en trok een knie op waarop hij zijn arm legde. Zijn licht grijze ogen keken haar aan. Zo als hij het zag leek ze een aardig meisje, ze leek het niet gewend te zijn dat iemand haar hielp, dus misschien had ze een wat minder leuke jeugd gehad, nou ja, daar zou hij niet naar vragen. Hij wilde niet onbeleefd overkomen. Hij geeuwde achter zijn hand en rekte zich uit. Het was een lange nacht geweest vannacht, dus vanavond maar vroeg naar bed. Zijn ogen gleden nogmaals over het meisje heen, ze leek opgelucht te zijn. Dan's nieuwsgierigheid kwam weer naar boven toe. En ondanks dat hij eigenlijk niets wilde vragen, om niet onbeleefd over te komen, rolde er toch een vraag uit. 'Waar kom je vandaan?' Hij slikte. Het was helemaal niet zijn bedoeling geweest om meteen een vragenvuur te openen, maar goed. Nu kon hij niet meer terug. Zijn ogen gleden naar het pakje sigaretten op zijn nachtkastje, maar stak er maar geen op. Straks maar naar buiten toe en dan een paar opsteken, hij zou de lucht hier fris en gezond houden en niemand met zijn verslaving vervelen. Anders maakte hij andere nog ziek door middel van zijn slechte eigenschap. Hij zuchten en wreef met zijn handen in zijn ogen van de vermoeidheid.

-Ik win volgens mij o.O-

-Nooooo not fair :'[ xD-


Hayley ging ook zitten, nog steeds ietwat opgelucht. Haar koffers stonden er verlaten bij, uitpakken kon later wel. Hayley wreef haar haar uit haar gezicht, straks ook maar eerst douchen, dacht ze terwijl ze tegen de muur leunde. Haar lichte, félle blauwe ogen staarden een moment uit het raam. Hayley was al opgelucht genoeg toen ze merkte dat tenminste wát natuur hier was. Ze miste de bergen, de vrijheid en de rust.
Dan geeuwde, waarop Hayley automatisch grinnikte. Zijzelf had ook een korte en half slapeloze nacht gehad. Maar dat was bijna elke nacht sinds ze hier was gekomen, een typisch kenmerk van heimwee. 'Waar kom je vandaan?' vroeg Dan wat aarzelend. Blijkbaar wou hij het niet vragen. Hayley glimlachtte dat het goed was. "Rocky mountains." zei ze, met het woord wat brandend op haar tong. Ze had dus écht heimwee. Hayley duwde de gedachtens weg, verbannen uit haar hoofd. "En jij?" Vroeg ze daarna nieuwsgierig om direct maar op een ander onderwerp uit te komen.
Ineens merkte Hayley via Dan's blik op dat er een pakje sigaretten op het nachtkastje lag. Hayley was het roken wel gewend van haar vader, die elke dag bijna zichzelf aan gal lag te stomen. "Het mag hoor, het maakt niets uit." Zei Hayley, want het deed haar ook niks.
Even dacht Hayley weer na, haar gedachtens afdwalend naar alles en nergens. Meestal was het normaal om te dagdromen, ze leefde in haar eigen wereldje. Wat soms ook irritant was.

Blijkbaar had Hayley gemerkt dat hij de vraag eigenlijk niet had willen stellen, maar ze antwoorden vrij rustig. Nou ja, als je het rustig kon noemen. Ze leek nogal heimwee te hebben. Gelukkig had hij daar zelf nooit last van gehad, hij was immers zelf het huis uitgegaan toen zijn ouders er achter kwamen dat hij rookte. Ze vroeg waar hij vandaan kwam. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. 'New York, maar ik ben op mijn zestiende het huis uitgegaan.' Eigenlijk was het helemaal niet zo grappig, bedoel maar, hij was amper zestien. Gelukkig had hij bij een vriend in kunnen trekken en na twee jaar hier naar toe kunnen gaan. Hij had zijn ouders ook niet echt gemist, alleen zijn zusje. Daar had hij altijd goed mee om kunnen gaan. Nou ja. Misschien dat hij in de vakantie eens een keer naar huis zou gaan, nu hij achttien was konden zijn ouders hem niets meer verbieden toch? Hayley bracht hem uit zijn gedachten door te zeggen dat hij best mocht roken op de kamer. Hij slikte, maar nam het aanbod niet aan. Hij schudde zijn hoofd en zei: 'Ik ga straks wel naar buiten toe.' Hoe sterk de drang ook was om een trekje te nemen, hij zou niet toegeven en later vandaag wel naar buiten gaan. Met een zucht liet hij zich languit achterover op het bed vallen en staarde naar het plafond. Hier zou hij het hele jaar zitten, samen met Hayley. Ach wat. Het zou best gezellig kunnen worden, niet waar?

-Ik ben weg, post vannacht weer =3-

-Oke, weet niet of ik dan online ben, denk het niet ligt er aan hoelaat je post xD en anders tot morgen x3-


Hayley's gedachten werden onderbroken door Dan. Na zijn antwoord grijndse ze. New York. Drukte haatte ze, maar New york had haar altijd al gefascineerd op de een of andere manier. En nu sprak ze dus eindelijk iemand die daar had gewoond.. "Hoe is het daar?" Vroeg Hayley terwijl ze op haar buik ging liggen met haar hoofd naar Dan toegedraaid. Hayley leunde rustig op haar kussen terwijl ze nadacht over het komende jaar. Het zou vast geen probleem worden met Dan, dacht ze.
'Ik ga straks wel naar buiten toe' zei Dan. Hayley haalde haar schouders op. "Okay, maar je mag heus wel roken als het nodig is ofzo.." Zei Hayley nog. Het boeide haar niet meer, haar reuk was alleen minder geworden dankzij haar vader's gerook, maar dat betekende niet dat ze niet van hem hield ofzo.
Hayley streek haar haar weer naar achteren terwijl ze weer rechtop ging zitten en haar koffer openritste. De bovenkant lag bezaaid met muziekboeken over gitaar spelen en harp. Ook lag er een klein verrot schriftje in met de titel 'songs' erop geschreven, in hanepoten. Haar gitaartas lag nog steeds smekend in de hoek. Hayley schonk er verder geen aandacht aan. Ze pakte een harpboek en sloeg het open waarna ze even wat begon te lezen, puur voor tijdsverdrijf. Ze wist namelijk niet of Dan zijn leven open en bloot wou leggen of wat vragen wou beantwoorden, en Hayley wou ook niet onbeleefd overkomen om hem ineens van alles te vragen.

-Woeps, was gisteravond in slaap gevallen xD-

Dan sloot voor een tel zijn ogen en probeerde zijn, tot nu toe rondtollende, gedachten op een rijtje te zetten. Gelukkig hielp een aardige kamergenoot daar goed bij. Hij zou zich hier wel gaan vermaken, en zo niet dan toch. Hij glimlachte even en kwam overeind, leunend op een elleboog terwijl Hayley iets vroeg. Hij zuchten even, ja, hoe was het in New York. Druk natuurlijk, maar hij kon het wel aan. 'Vooral druk. De auto's rijden je van je sokken als je niet goed oplet. Daarom was ik vaker in het park te vinden om van de rust en stilte te genieten.' Hij glimlachte vriendelijk en dacht terug aan de nacht dat hij in contact kwam met 't roken. Toen een vriend hem een trekje had aangeboden. Daarna was hij er mee doorgegaan, maar zo dat zijn ouders het niet merkte. Tot ze er wel achter kwamen en hij het New Yorkse nachtleven in vluchten om weg te wezen uit huis. Toen hij bij diezelfde vriend in trok om toch nog redelijk te kunnen leven. Hij zuchten en merkte dat Hayley een boekje aan het lezen was. Op haar koffer lagen nog meer boekjes, voor gitaar en harp te spelen. Hij glimlachte. 'Hoe lang speel je al?' Vroeg hij enigszins nieuwsgierig. Hijzelf danste en voetbalde, maar hij had altijd al gitaar willen leren spelen. Misschien, ooit, dat hij nooit eens op les zou gaan. Als hij zin had tenminste.

Hayley glimlachtte even en sloeg de volgende bladzijde om. Improvisatie, dat was het onderwerp van dit boek. En dat was moeilijk, dat wist Hayley als de beste.
'Vooral druk. De auto's rijden je van je sokken als je niet goed oplet. Daarom was ik vaker in het park te vinden om van de rust en stilte te genieten.' Hayley probeerde bij Dan's beschrijving een voorstelling ervan te maken, wat een beetje lukte. Ze had gehoord dat het er stikte van de cabs en dure auto's. Hayley grijnsde.
"Ooit wil ik er nog een keer heen.." Zei Hayley, denkend aan het idee alleen al. New York leek gewoon een uitdaging, om een keer weg van de stilte te zijn.
Maar ze kon zich ook voorstellen dat Dan niet van de druk hield als je er al zo lang woonde.
Hayley concentreerde zich weer even op het hoofstuk.
Dan vroeg hoelang ze speelde. Hayley grijnsde. "Harp zolang als ik kan lopen, gitaar sinds mijn 6e." Glimlachtte ze terwijl ze terugdacht aan hoe ze nutteloos op haar moeder's harp begon te pingelen, gewoon omdat het leuk was. Ze had er ook nooit over gedacht om seriéus harp te gaan spelen, maar toen ze haar gedachtens op iets anders wou verzetten toen het wat klote in haar jeugd ging, ging het automatisch. Blij toe, zuchtte Hayley in haarzelf.

Met zijn ogen gesloten luisterde hij naar het vertrouwde geluid van ritselende bladeren buiten, en het omslaan van de bladzijde van het boekje dat Hayley lag te lezen. Hij genoot ervan, even tot rust komen. Dat had hij wel nodig gehad zeg. Het was allemaal zo ontzettend druk geweest de laatste tijd. Vooral zijn verhuizing was niet zonder slaag of stoot gegaan. Zijn vriend was het er totaal niet mee eens geweest dat hij het his uitging en had hem, weliswaar in een dronke bui,een mep proberen te voorkomen. Gelukkig had Dan het op tijd door en had hij zijn vriend knock-out geslagen en was daarna vertrokken.Hij had enkel een briefje achtergelaten, voor het geval hij zijn verontschuldigingen wilde maken, maar dat is er nooit van gekomen "Ooit wil ik er nog een keer heen.." De stem van Hayley bracht hem terug naar het hier en nu en hij keek haar even aan. 'Ik kan je wel een keer meenemen als je wilt. Je raak geheid verdwaald als je de weg niet weet.' Hij grijnsde en liet zich terug zakken in zijn kussen. Heel wat uurtjes had hij door de stad gezworven, al vanaf toen hij nog jong was. Op zijn tiende ging hij alleen naar school toe, dwars door New York heen. Zijn ouders waren er midner blij mee, maar goed. Die waren bijna nooit ergens blij mee, niet wat hij deed tenminste. ZIjn zusje kon alles goed doen. En soms had Dan het gevoel gehad dat zijn ouders liever een docher dan een zoon hadden gewilt. Nou ja, spijtig voor hen. Hij was er toch gekomen en ze konden het niet terug draaien. Met een zucht deed Dan zijn ogen weer open. "Harp zolang als ik kan lopen, gitaar sinds mijn 6e." Hij keek haar aan en knikte. 'Gitaar spelen lijkt me leuk.' Zei hij met een glimlach. 'Zelf dans ik en speel voetbal, maar om een instrument machtig te zijn lijkt me geweldig.'

Hayley sloeg weer een bladzijde om die ze even vlug overkeek. Het was een kort verhaaltje over noten. "Het zou inderdaad veel geruststellender zijn als er iemand mee zou gaan die het daar kent." Hayle grijnsde terwijl ze haar pony weer aan de kant schoof. Irritant haar, mompelde ze geïrriteerd in haarzelf.
Na de bladzijde af te hebben gelezen, pakte ze haar liedjesschrift en blies er de stof van af. Ze grinnikte terwijl ze het opensloeg. Er stonden voornamelijk wat rock liedjes in, geïnspireerd door haar jeugd.
'Gitaar spelen lijkt me leuk.' Zei Dan glimlachend. Hayley knikte instemmend. "Dat is het zeker." Zei ze ook glimlachend. 'Zelf dans ik en speel voetbal, maar om een instrument machtig te zijn lijkt me geweldig.' Vertelde Dan.
Hayley knikte glimlachend. Zelf voetbalde ze ook. "Wat voor dansen doe je?" Vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze even vluchtig haar schrift doorbladerde.

-Inspiloos :'|-